evaT
Member
- Μηνύματα
- 1.953
- Likes
- 16.680
- Επόμενο Ταξίδι
- ?
- Ταξίδι-Όνειρο
- Ιαπωνία
Περιεχόμενα
Φυσικά…έβρεχε !
Επιχειρήσαμε να ανέβουμε στο κάστρο αλλά η βροχή δυνάμωσε οπότε βρήκαμε ένα ωραίο παραποτάμιο καφέ και καθίσαμε να πιούμε ένα καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι ελπίζοντας ότι η βροχή θα κοπάσει.
Μόλις παραγγείλαμε σταμάτησε! Εντάξει μας τρολάρει
Φυσικά μέχρι να φύγουμε είχε ξεκινήσει πάλι αλλά πλέον δεν υπήρχαν χρονικά περιθώρια.
Θα ανεβούμε με βροχή , έστω έτσι.
Βρήκαμε το τελεφερίκ αλλά προτιμήσαμε το μονοπάτι για να μας βγει η γλώσσα, αλλά εντάξει τουλάχιστον μάλλον κάψαμε τις πάστες…
Και στο μεταξύ ο καιρός τα βρήκε με τα ψυχολογικά του και από το πουθενά καθάρισε ο ουρανός , μέχρι και μια υποψία ήλιου φάνηκε!
Σαν τα μυρμήγκια άρχισε να βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους και ξαφνικά όλα μύρισαν άνοιξη…
Για περίπου μία ώρα περπατήσαμε, χαζέψαμε, μυρίσαμε, νιώσαμε την πόλη. Μέχρι παγωτάκι στο χέρι πήραμε τέτοια πρόοδος.
Κάτι μεταξύ Άμστερνταμ και Μπριζ μου έβγαλε η πόλη, δεν ξέρω αν συμφωνείτε.
Η αρχή έγινε υπό βροχή
και η συνέχεια επίσης
Το μονοπάτι προς το κάστρο
Φτάσαμε!
Η θέα από ψηλά
Μα δεν Μπριζο...φέρνει εδώ;
και δω ολίγον τι από Άμστερνταμ;
το καστράκι από κάτω
η δρακογέφυρα τη μέρα
υποψία ήλιου
'Ολα τα προλάβαμε!
Ευχαριστημένες πήραμε το δρόμο της επιστροφής, μας περίμενε πλέον το Ζάγκρεμπ!
Το Flixbus ερχόταν από Τεργέστη και ήταν τίγκα στους Ιταλούς.
Διπλό λεωφορείο και καθίσαμε τετράδα επάνω μπροστά μπροστά με πιάτο μπροστά μας το δρόμο!
Σούπερ ουάου το αυτοκίνητο μέχρι πρίζα να φορτίσεις κινητό είχε και βολεύτηκα μια χαρά γιατί το δικό μου ήδη έπνεε τα λοίσθια.
Αμέρικαν μπαρ το κάναμε βέβαια...τόσοι Ιταλοί εκεί μέσα και μόνο εμείς ακουγόμασταν. Φάγαμε σνακ, χαχανίσαμε, μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τους δικούς μας, αφού δεν μας πέταξαν έξω με τις κλωτσιές πάλι καλά.
Το κακό ήταν πως παρασκευή απόγευμα ψυχανεμιζόμουν ότι η κίνηση στα σύνορα θα ήταν πολλαπλάσια.
Δυστυχώς δεν διαψεύστηκα.
Εν τω μεταξύ για να μπούμε ξανά Κροατία έλενξαν τα πάντα! Διαβατήρια, πιστοποιητικά και φυσικά μας κατέβασαν ξανά μανά δύο φορές όλους από το λεωφορείο.
Αργούσαν με τον έλεγχο τόσο χαρακτηριστικά που ακόμα και οι γιωταχήδες αγανάκτησαν και κάποια στιγμή συντονίστηκαν και άρχισαν να κορνάρουν όλοι μαζί , κομφούζιο έγινε.
Υποθέτω ότι αντίστοιχα μπινελίκωναν προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά Κροατικά δεν γνωρίζω, Οι Ιταλοί πάντως μια χαρά τους στόλισαν πατόκορφα αλλά το χρόνο μας τον είχαν ήδη σπαταλήσει.
'Οταν φτάσαμε έριχνε πάλι κατακλυσμό μόνο που πλέον είχε αναβαθμιστεί.
Μαζί με το νερό έριχνε και πατσαβούρες χιόνι. Και είχε βγάλει και ψοφόκρυο.
Καλέσαμε ένα uber από το σταθμό λεωφορείων και μας πήγε στο σπίτι που είχαμε κλείσει.
Καλές 9.30 φτάσαμε, κουρασμένες και νηστικές...
Ευτυχώς το σπιτάκι ήταν ευρύχωρο και όμορφο, το κτίριο ερείπιο αλλά το διαμέρισμα ανακαινισμένο και η σπιτονοικοκυρά μια νταρντανογυναίκα (από αυτές που ΔΕΝ αρέσουν στο Γιώργο) , Κροάτισσα ψηλέγκω, πρώην αθλήτρια του χαντμπολ, γερή κατασκευή...
Συμπαθέστατη όμως μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες.
Εγώ ήθελα δια καώς να πάω στο μουσείο για τον Drazen Petrovic , ζήτησα πληροφορίες και μου είπε πως θα το ευχαριστηθώ πολύ και πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρω και τη μάνα του Ντράζεν εκεί, διότι λέει ασχολείται πολύ με τη συντήρηση της μνήμης του γιού της και είναι πολύ φιλική με τον κόσμο, τους πλησιάζει, μιλάει και άλλα τέτοια ενοχλητικά.
Μια χαρά σκέφτηκα...Ολίγον μουσείο θυμίζει και η μάνα του Πέτροβιτς αλλά ευχαρίστως να της μιλούσα να μοιραστούμε στιγμές από την εποχή εκείνη!
Βγήκαμε κατευθείαν προς το κέντρο να βρούμε κάτι να φάμε και να δούμε τι παίζει στην πόλη
Jelačić plac
Ulica Ivana Tkalčića, o μεγάλος πεζόδρομος με bar, καφέ και εστιατόρια. Μουσικές παντού, πιτσιρικαρία, ένας χαμούλης. Προσωπικά δεν μου άρεσε. Τα μαγαζιά δεν είχαν τίποτα το ιδιαίτερο αισθητικά, η μουσική ήταν άθλια και ο κόσμος πολύ νεαρός.
Η ώρα είχε πάει 10.30 και οι κουζίνες έκλειναν. Χωρίς άλλες επιλογές καταλήξαμε οι τρείς στο ελληνικό γυράδικο και η μία επαναστάτησε και πήγε απέναντι στον ανταγωνιστή τον Τούρκο
Γύρο κοτόπουλο φάγαμε, ακριβός! σχεδόν 4 ευρώ αλλά τουλάχιστον ήταν πεντανόστιμο.
Ομοίως φαρμακείο κ ο απέναντι όμως.
Με γεμάτα στομάχια περπατήσαμε λίγο ακόμη ψάχνοντας κάπου να πιούμε ένα ποτό.
Περάσαμε από τη μπυραρία Harats με φόντο τον Καθεδρικό Ναό .
'Ηταν και το μόνο μαγαζί που ο κόσμος καθόταν μέσα, αν και ήταν τεκές...
Εγώ λόγω μουσικής (και όχι μόνο) θα προτιμούσα να μπούμε σε αυτό.
Τα κορίτσια όμως όχι...
Βρήκαμε κάτι γενικά αποδεκτό και παραγγείλαμε ένα μπουκάλι κρασί...κερασμένο για μένα από τα κορίτσια μου για την οργάνωση της εκδρομής
'Εβγαλα και γω το τελευταίο πούρο που είχα κρατήσει από την Κούβα για να το μοιραστούμε εκεί και δεν θα μπορούσα να είχα επιλέξει καλύτερη περίσταση!
Χαλαρώσαμε, γελάσαμε βγάλαμε φωτογραφίες με το πούρο και πλέον κατάκοπες κ ξυλιασμένες από το κρύο επιστρέψαμε για ύπνο.
Το οξύμωρο ήταν πως ενώ έβρεχε, χιόνιζε είχε το κρύο της αρκούδας, οι πάντες καθόταν έξω!
Και να πω ότι μέσα απαγορεύται το κάπνισμα....άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Είχαν κάτι σόμπες περίπου διακοσμητικές και απλά συνωστίζονταν στους ανοιχτούς χώρους.
Στο μεταξύ από συνάλλαγμα είχαμε μόνο τη ρεβολούτ πλην όμως στα μπαρ ήθελαν μόνο μετρητά.
Από μετρητά μόνο ευρώ αλλά κάναμε μια πρόχειρη μετατροπή (περίπου 7,5 κούνα στο 1 ευρώ) και τα βρίσκαμε κάπου εκεί...Ανταλλακτήριο μια φορά δεν πλησιάσαμε.
Σ ένα χρόνο μπαίνουν κ αυτοί στο ευρώ (περαστικά τους) οπότε αρχίζουν να στοιβιάζουν από τώρα καλού κακού...
Η πρώτη εντύπωση από την πόλη ήταν ότι όμορφη...δεν τη λες!
Δεν τη λές και άσχημη πάντως κάτι που να τραβήξει το μάτι στο κέντρο δεν είδαμε.
Από την άλλη έχει ενέργεια. Και προσωπικότητα. Βαρετή οπωσδήποτε όχι...Εμένα αυτό μου αρκεί
Την επόμενη μέρα άλλωστε την είχαμε ολόκληρη και χωρίς μετακινήσεις πια στη διάθεσή μας να σουλατσάρουμε και να δούμε φρέσκιες τι έχει να δώσει η πόλη στον επισκέπτη.
Επιχειρήσαμε να ανέβουμε στο κάστρο αλλά η βροχή δυνάμωσε οπότε βρήκαμε ένα ωραίο παραποτάμιο καφέ και καθίσαμε να πιούμε ένα καφέ και να τσιμπήσουμε κάτι ελπίζοντας ότι η βροχή θα κοπάσει.
Μόλις παραγγείλαμε σταμάτησε! Εντάξει μας τρολάρει
Φυσικά μέχρι να φύγουμε είχε ξεκινήσει πάλι αλλά πλέον δεν υπήρχαν χρονικά περιθώρια.
Θα ανεβούμε με βροχή , έστω έτσι.
Βρήκαμε το τελεφερίκ αλλά προτιμήσαμε το μονοπάτι για να μας βγει η γλώσσα, αλλά εντάξει τουλάχιστον μάλλον κάψαμε τις πάστες…
Και στο μεταξύ ο καιρός τα βρήκε με τα ψυχολογικά του και από το πουθενά καθάρισε ο ουρανός , μέχρι και μια υποψία ήλιου φάνηκε!
Σαν τα μυρμήγκια άρχισε να βγαίνει ο κόσμος στους δρόμους και ξαφνικά όλα μύρισαν άνοιξη…
Για περίπου μία ώρα περπατήσαμε, χαζέψαμε, μυρίσαμε, νιώσαμε την πόλη. Μέχρι παγωτάκι στο χέρι πήραμε τέτοια πρόοδος.
Κάτι μεταξύ Άμστερνταμ και Μπριζ μου έβγαλε η πόλη, δεν ξέρω αν συμφωνείτε.
Η αρχή έγινε υπό βροχή
και η συνέχεια επίσης
Το μονοπάτι προς το κάστρο
Φτάσαμε!
Η θέα από ψηλά
Μα δεν Μπριζο...φέρνει εδώ;
και δω ολίγον τι από Άμστερνταμ;
το καστράκι από κάτω
η δρακογέφυρα τη μέρα
υποψία ήλιου
'Ολα τα προλάβαμε!
Ευχαριστημένες πήραμε το δρόμο της επιστροφής, μας περίμενε πλέον το Ζάγκρεμπ!
Το Flixbus ερχόταν από Τεργέστη και ήταν τίγκα στους Ιταλούς.
Διπλό λεωφορείο και καθίσαμε τετράδα επάνω μπροστά μπροστά με πιάτο μπροστά μας το δρόμο!
Σούπερ ουάου το αυτοκίνητο μέχρι πρίζα να φορτίσεις κινητό είχε και βολεύτηκα μια χαρά γιατί το δικό μου ήδη έπνεε τα λοίσθια.
Αμέρικαν μπαρ το κάναμε βέβαια...τόσοι Ιταλοί εκεί μέσα και μόνο εμείς ακουγόμασταν. Φάγαμε σνακ, χαχανίσαμε, μιλήσαμε στο τηλέφωνο με τους δικούς μας, αφού δεν μας πέταξαν έξω με τις κλωτσιές πάλι καλά.
Το κακό ήταν πως παρασκευή απόγευμα ψυχανεμιζόμουν ότι η κίνηση στα σύνορα θα ήταν πολλαπλάσια.
Δυστυχώς δεν διαψεύστηκα.
Εν τω μεταξύ για να μπούμε ξανά Κροατία έλενξαν τα πάντα! Διαβατήρια, πιστοποιητικά και φυσικά μας κατέβασαν ξανά μανά δύο φορές όλους από το λεωφορείο.
Αργούσαν με τον έλεγχο τόσο χαρακτηριστικά που ακόμα και οι γιωταχήδες αγανάκτησαν και κάποια στιγμή συντονίστηκαν και άρχισαν να κορνάρουν όλοι μαζί , κομφούζιο έγινε.
Υποθέτω ότι αντίστοιχα μπινελίκωναν προς όλες τις κατευθύνσεις αλλά Κροατικά δεν γνωρίζω, Οι Ιταλοί πάντως μια χαρά τους στόλισαν πατόκορφα αλλά το χρόνο μας τον είχαν ήδη σπαταλήσει.
'Οταν φτάσαμε έριχνε πάλι κατακλυσμό μόνο που πλέον είχε αναβαθμιστεί.
Μαζί με το νερό έριχνε και πατσαβούρες χιόνι. Και είχε βγάλει και ψοφόκρυο.
Καλέσαμε ένα uber από το σταθμό λεωφορείων και μας πήγε στο σπίτι που είχαμε κλείσει.
Καλές 9.30 φτάσαμε, κουρασμένες και νηστικές...
Ευτυχώς το σπιτάκι ήταν ευρύχωρο και όμορφο, το κτίριο ερείπιο αλλά το διαμέρισμα ανακαινισμένο και η σπιτονοικοκυρά μια νταρντανογυναίκα (από αυτές που ΔΕΝ αρέσουν στο Γιώργο) , Κροάτισσα ψηλέγκω, πρώην αθλήτρια του χαντμπολ, γερή κατασκευή...
Συμπαθέστατη όμως μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες.
Εγώ ήθελα δια καώς να πάω στο μουσείο για τον Drazen Petrovic , ζήτησα πληροφορίες και μου είπε πως θα το ευχαριστηθώ πολύ και πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να βρω και τη μάνα του Ντράζεν εκεί, διότι λέει ασχολείται πολύ με τη συντήρηση της μνήμης του γιού της και είναι πολύ φιλική με τον κόσμο, τους πλησιάζει, μιλάει και άλλα τέτοια ενοχλητικά.
Μια χαρά σκέφτηκα...Ολίγον μουσείο θυμίζει και η μάνα του Πέτροβιτς αλλά ευχαρίστως να της μιλούσα να μοιραστούμε στιγμές από την εποχή εκείνη!
Βγήκαμε κατευθείαν προς το κέντρο να βρούμε κάτι να φάμε και να δούμε τι παίζει στην πόλη
Jelačić plac
Ulica Ivana Tkalčića, o μεγάλος πεζόδρομος με bar, καφέ και εστιατόρια. Μουσικές παντού, πιτσιρικαρία, ένας χαμούλης. Προσωπικά δεν μου άρεσε. Τα μαγαζιά δεν είχαν τίποτα το ιδιαίτερο αισθητικά, η μουσική ήταν άθλια και ο κόσμος πολύ νεαρός.
Η ώρα είχε πάει 10.30 και οι κουζίνες έκλειναν. Χωρίς άλλες επιλογές καταλήξαμε οι τρείς στο ελληνικό γυράδικο και η μία επαναστάτησε και πήγε απέναντι στον ανταγωνιστή τον Τούρκο
Γύρο κοτόπουλο φάγαμε, ακριβός! σχεδόν 4 ευρώ αλλά τουλάχιστον ήταν πεντανόστιμο.
Ομοίως φαρμακείο κ ο απέναντι όμως.
Με γεμάτα στομάχια περπατήσαμε λίγο ακόμη ψάχνοντας κάπου να πιούμε ένα ποτό.
Περάσαμε από τη μπυραρία Harats με φόντο τον Καθεδρικό Ναό .
'Ηταν και το μόνο μαγαζί που ο κόσμος καθόταν μέσα, αν και ήταν τεκές...
Εγώ λόγω μουσικής (και όχι μόνο) θα προτιμούσα να μπούμε σε αυτό.
Τα κορίτσια όμως όχι...
Βρήκαμε κάτι γενικά αποδεκτό και παραγγείλαμε ένα μπουκάλι κρασί...κερασμένο για μένα από τα κορίτσια μου για την οργάνωση της εκδρομής
'Εβγαλα και γω το τελευταίο πούρο που είχα κρατήσει από την Κούβα για να το μοιραστούμε εκεί και δεν θα μπορούσα να είχα επιλέξει καλύτερη περίσταση!
Χαλαρώσαμε, γελάσαμε βγάλαμε φωτογραφίες με το πούρο και πλέον κατάκοπες κ ξυλιασμένες από το κρύο επιστρέψαμε για ύπνο.
Το οξύμωρο ήταν πως ενώ έβρεχε, χιόνιζε είχε το κρύο της αρκούδας, οι πάντες καθόταν έξω!
Και να πω ότι μέσα απαγορεύται το κάπνισμα....άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου!
Είχαν κάτι σόμπες περίπου διακοσμητικές και απλά συνωστίζονταν στους ανοιχτούς χώρους.
Στο μεταξύ από συνάλλαγμα είχαμε μόνο τη ρεβολούτ πλην όμως στα μπαρ ήθελαν μόνο μετρητά.
Από μετρητά μόνο ευρώ αλλά κάναμε μια πρόχειρη μετατροπή (περίπου 7,5 κούνα στο 1 ευρώ) και τα βρίσκαμε κάπου εκεί...Ανταλλακτήριο μια φορά δεν πλησιάσαμε.
Σ ένα χρόνο μπαίνουν κ αυτοί στο ευρώ (περαστικά τους) οπότε αρχίζουν να στοιβιάζουν από τώρα καλού κακού...
Η πρώτη εντύπωση από την πόλη ήταν ότι όμορφη...δεν τη λες!
Δεν τη λές και άσχημη πάντως κάτι που να τραβήξει το μάτι στο κέντρο δεν είδαμε.
Από την άλλη έχει ενέργεια. Και προσωπικότητα. Βαρετή οπωσδήποτε όχι...Εμένα αυτό μου αρκεί
Την επόμενη μέρα άλλωστε την είχαμε ολόκληρη και χωρίς μετακινήσεις πια στη διάθεσή μας να σουλατσάρουμε και να δούμε φρέσκιες τι έχει να δώσει η πόλη στον επισκέπτη.
Last edited:
