hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.3: Από τη Σενεγάλη στη Mαυριτανική Σαχάρα
Ωρα για αποχαιρετισμό στη Σενεγάλη καθώς ήταν το «ορεκτικό» πριν το "κυρίως πιάτο" του ταξιδιού που ήταν η Μαυριτανία.
Μέγας καημός η Μαυριτανία για τον υποφαινόμενο. Ένα χρόνο πριν το ταξίδι αυτό κανόνιζα να πάω κι όλα ήρθαν ανάποδα. Έμεινα αμανάτι με τη βίζα στο διαβατήριο. Aλλά όποιος επιμένει...
Ταξί λοιπόν μέχρι τα σύνορα, πλοιάριο για να διασχίσουμε τα υδάτινα σύνορα του ποταμού μεταξύ των δύο χωρών, διατυπώσεις επί διατυπώσεων με τους μαυριτανούς συνοριοφύλακες που απαιτούσαν να δουν και το περιεχόμενο των αποσκευών μας αλλά χωρίς να ξεκουνήσουν τον πισινό τους από τη καρέκλα.
Στα σύνορα Σενεγάλης Μαυριτανίας αναμένοντας το πλοιάριο
Μετά ξεκίνησε το παζάρι.
Στη Σενεγάλη η υπομονή μας δοκιμάστηκε από την κουτοπονηριά και την αγαρμποσύνη των ντόπιων.
Ήταν οι διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση μέσου για να κινηθούμε προς την πρωτεύουσα Nouakchott που χτύπησαν κόκκινο. Η Ισαβέλλα επωμίστηκε το άχαρο έργο ως η μόνη εκ των τριών που κατείχε την γαλλικήν και μπορούσε να συνεννοηθεί άπταιστα. Αμφιβάλλω αν την έχω ξαναδεί ως μαινάδα να ωρυέται στους αυτόκλητους ή μη ταξιτζήδες και τον πολιτσμάνο νταβατζή τους που με ένα σωρό τερτίπια πάλευαν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη και το πορτοφόλι ελαφρύτερο από αρκετά ευρώπουλα.
Η λύση με κάποιο τρόπο βρέθηκε κι οι ορμόνες του στρες επανήλθαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα, ειδικά όταν άρχισαν να ξετυλίγονται οι πρώτες εικόνες. Το τοπίο μεταμορφώθηκε.
Το πράσινο έδωσε τη θέση του σε αμμόλοφους και μικρά χωριά χαμένα στο πουθενά με αιθέριες φιγούρες μέσα στα πολύχρωμα mulafa τους, το μακρύ πέπλο που καλύπτει όλο το γυναικείο κορμί. Τα σπίτια, άλλοτε σκηνές, άλλοτε απλές τετράγωνες κατασκευές σ’όλες τις αποχρώσεις της χρωματικής παλέττας να σπάνε τη μονοτονία του σκηνικού.
Και μαζί με τη φύση πήραμε και μια πρόγευση των συχνών μπλόκων της αστυνομίας....
Φτάνοντας στην πρωτεύουσα Nouakchott κι αφού εντοπίσαμε τον γουστόζικο ξενώνα μας, κινήσαμε ποδαράτοι για μια σύντομη γνωριμία με τη πόλη. Ομολογώ ότι σπάνια έχω βρεθεί σε πιό αδιάφορο μέρος, τόσο που να μην έχω καν τη λαχτάρα να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή και ν’απαθανατίσω κάτι από τη κίνηση και τους ανθρώπους. Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα ότι άλλο χρόνο δεν θα της αφιερώναμε, ούτε καν στην επιστροφή.
Το Τζαμί στη Nouakchott (μοναδικό αξιοθέατο που απαθανατίστηκε)
Πουρνό πουρνό την επομένη μας εμφανίστηκε ο Ζύντ.
Ήταν ο οδηγός που θα κουβάλαγε τις τύχες μας στα χέρια του για το υπόλοιπο του ταξιδιού.
Λιγομίλητος, λίγο απόμακρος, ήρεμος σαν αρνί, πιστός μουσουλμάνος (με απαραίτητες τις στάσεις για προσευχή κατά μόνας). Ιnsallah!
Σ’ενα πράγμα ήταν αμετακίνητος.
Έπρεπε να ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια η ιεροτελεστία του τσαγιού οπωσδήποτε μετά τα γεύματα. Εκείνο το κασελάκι με όλο τον εξοπλισμό (γκαζιεράκι, μπρίκι κλπ κλπ) είχε την πρωτοκαθεδρία. Ρούπι δεν κουνούσε ο Ζυντ αν δεν ετοίμαζε το τσάι.
Το τσάι στην Μαυριτανία είναι κοινωνικό γεγονός και δείγμα φιλοξενίας. Θεωρείται αγένεια να μην λάβεις μέρος.
Πράσινο τσάι, ζάχαρη και φύλλα μέντας είναι τα συστατικά του και σερβίρεται σε μικρά ποτηράκια. Το ζεστό τσάι χύνεται από ψηλά σε ποτηράκια για να δημιουργηθεί αφρός - μια διαδικασία που ονομάζεται ragwa και σερβίρεται σε 3 γύρους. Κάθε γύρος αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική όψη της ζωής.
Το πρώτο ποτηράκι είναι δυνατό και πικρό κι αντιπροσωπεύει το θάνατο.
Το δεύτερο είναι δυνατό και γλυκό κι αντιπροσωπεύει τον έρωτα.
Το τρίτο είναι κάτι ενδιάμεσο σε γεύση κι αντιπροσωπεύει τη ζωή.
Πριν αποχαιρετήσουμε τη πρωτεύουσα κάναμε δυο υποχρεωτικές στάσεις: η μία για να κάνουμε προμήθειες σε τρόφιμα αφού εμείς θα μαγειρεύαμε και η δεύτερη για να βγάλουμε ένα τεράστιο πάκο φωτοτυπιών των διαβατηρίων. Ηταν τα διαπιστευτήριά μας σε κάθε αστυνομικό μπλόκο στο δρόμο και σας διαβεβαιώ ήταν ουκ ολίγα.
Η διαδρομή των 400 και βάλε χιλιομέτρων μέχρι τη πόλη του Atar στην καρδιά του οροπεδίου Adrar ήταν μια ατέλειωτη πληκτική ευθεία.
Στάση για τι άλλο;... Τσάι!
Ευτυχώς λίγο πριν το Atar άρχισαν να ξεπηδούν διάσπαρτες κατάμαυρες βουνοκορφές και το τοπίο απέκτησε κάποιο ενδιαφέρον.
Το Atar όμορφο δεν το λες, εντούτοις ούτε αδιάφορο σαν την Nouakchott: η κυκλική πλατεία με το υπαίθριο παζάρι, τα σκονισμένα στενά με τα παιδιά να τιτιβίζουν ατέρμονα...
Υπήρχαν εποχές που το Atar έσφυζε από τουρισμό. Οι πτήσεις charter των ταξιδιωτικών πρακτορείων πήγαιναν κι έρχονταν. Από κοντά καρπώνονταν όλο και κάποιους που λοξοδρομούσαν από το ράλλυ Παρίσι-Dakar.
Τώρα το αεροδρόμιο σίγησε παντελώς. Αρκούσε μια αιματηρή επίθεση το 2007 κατά πέντε γάλλων τουριστών από οπλοφόρους κι η αναδυόμενη απειλή της Αl Qaeda του Μαγκρεμπ, για να εκδοθούν ταξιδιωτικές οδηγίες και να βαφτεί όλη η περιοχή κατακόκκινη ως απαγορευμένη ζώνη. Το συμβάν ήταν καίριο πλήγμα για μια περιοχή με ισχνούς πόρους, που ζούσε από τον τουρισμό. Κυριολεκτικά νέκρωσε...
Ο ξενώνας-κάμπινγκ Bab Sahara στο Atar, από τους λίγους που επιβίωσε της κρίσης, αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς ταξιδευτές.
Οι ολλανδοί ιδιοκτήτες του απαρνούμενοι τις τουλίπες και τα coffeeshops της χώρας τους ήταν αυτοί που μας συμβούλεψαν πού να κινηθούμε και μας εξασφάλισαν το αυτοκίνητο με τον οδηγό.
Πάνω στον αυτοσχέδιο χάρτη χαράξαμε τη διαδρομή των επόμενων ημερών. Θα ήταν η παρθενική εμπειρία μου στη Σαχάρα, σε off road πίστες, σε χιλιόχρονες πόλεις θαμμένες κάτω από την άμμο και σε οάσεις που ξεφυτρώνουν ανέλπιστα εκεί που μοιάζει ν’απλώνεται μονότονα το ατέλειωτο χαλί της ερήμου.
Ωρα για αποχαιρετισμό στη Σενεγάλη καθώς ήταν το «ορεκτικό» πριν το "κυρίως πιάτο" του ταξιδιού που ήταν η Μαυριτανία.
Μέγας καημός η Μαυριτανία για τον υποφαινόμενο. Ένα χρόνο πριν το ταξίδι αυτό κανόνιζα να πάω κι όλα ήρθαν ανάποδα. Έμεινα αμανάτι με τη βίζα στο διαβατήριο. Aλλά όποιος επιμένει...
Ταξί λοιπόν μέχρι τα σύνορα, πλοιάριο για να διασχίσουμε τα υδάτινα σύνορα του ποταμού μεταξύ των δύο χωρών, διατυπώσεις επί διατυπώσεων με τους μαυριτανούς συνοριοφύλακες που απαιτούσαν να δουν και το περιεχόμενο των αποσκευών μας αλλά χωρίς να ξεκουνήσουν τον πισινό τους από τη καρέκλα.
Στα σύνορα Σενεγάλης Μαυριτανίας αναμένοντας το πλοιάριο
Μετά ξεκίνησε το παζάρι.
Στη Σενεγάλη η υπομονή μας δοκιμάστηκε από την κουτοπονηριά και την αγαρμποσύνη των ντόπιων.
Ήταν οι διαπραγματεύσεις για την εξεύρεση μέσου για να κινηθούμε προς την πρωτεύουσα Nouakchott που χτύπησαν κόκκινο. Η Ισαβέλλα επωμίστηκε το άχαρο έργο ως η μόνη εκ των τριών που κατείχε την γαλλικήν και μπορούσε να συνεννοηθεί άπταιστα. Αμφιβάλλω αν την έχω ξαναδεί ως μαινάδα να ωρυέται στους αυτόκλητους ή μη ταξιτζήδες και τον πολιτσμάνο νταβατζή τους που με ένα σωρό τερτίπια πάλευαν να μας κάνουν τη ζωή δύσκολη και το πορτοφόλι ελαφρύτερο από αρκετά ευρώπουλα.
Η λύση με κάποιο τρόπο βρέθηκε κι οι ορμόνες του στρες επανήλθαν στα φυσιολογικά τους επίπεδα, ειδικά όταν άρχισαν να ξετυλίγονται οι πρώτες εικόνες. Το τοπίο μεταμορφώθηκε.
Το πράσινο έδωσε τη θέση του σε αμμόλοφους και μικρά χωριά χαμένα στο πουθενά με αιθέριες φιγούρες μέσα στα πολύχρωμα mulafa τους, το μακρύ πέπλο που καλύπτει όλο το γυναικείο κορμί. Τα σπίτια, άλλοτε σκηνές, άλλοτε απλές τετράγωνες κατασκευές σ’όλες τις αποχρώσεις της χρωματικής παλέττας να σπάνε τη μονοτονία του σκηνικού.
Και μαζί με τη φύση πήραμε και μια πρόγευση των συχνών μπλόκων της αστυνομίας....
Φτάνοντας στην πρωτεύουσα Nouakchott κι αφού εντοπίσαμε τον γουστόζικο ξενώνα μας, κινήσαμε ποδαράτοι για μια σύντομη γνωριμία με τη πόλη. Ομολογώ ότι σπάνια έχω βρεθεί σε πιό αδιάφορο μέρος, τόσο που να μην έχω καν τη λαχτάρα να σηκώσω τη φωτογραφική μηχανή και ν’απαθανατίσω κάτι από τη κίνηση και τους ανθρώπους. Η απόφαση πάρθηκε ομόφωνα ότι άλλο χρόνο δεν θα της αφιερώναμε, ούτε καν στην επιστροφή.
Το Τζαμί στη Nouakchott (μοναδικό αξιοθέατο που απαθανατίστηκε)
Πουρνό πουρνό την επομένη μας εμφανίστηκε ο Ζύντ.
Ήταν ο οδηγός που θα κουβάλαγε τις τύχες μας στα χέρια του για το υπόλοιπο του ταξιδιού.
Λιγομίλητος, λίγο απόμακρος, ήρεμος σαν αρνί, πιστός μουσουλμάνος (με απαραίτητες τις στάσεις για προσευχή κατά μόνας). Ιnsallah!
Σ’ενα πράγμα ήταν αμετακίνητος.
Έπρεπε να ακολουθείται με θρησκευτική ευλάβεια η ιεροτελεστία του τσαγιού οπωσδήποτε μετά τα γεύματα. Εκείνο το κασελάκι με όλο τον εξοπλισμό (γκαζιεράκι, μπρίκι κλπ κλπ) είχε την πρωτοκαθεδρία. Ρούπι δεν κουνούσε ο Ζυντ αν δεν ετοίμαζε το τσάι.
Το τσάι στην Μαυριτανία είναι κοινωνικό γεγονός και δείγμα φιλοξενίας. Θεωρείται αγένεια να μην λάβεις μέρος.
Πράσινο τσάι, ζάχαρη και φύλλα μέντας είναι τα συστατικά του και σερβίρεται σε μικρά ποτηράκια. Το ζεστό τσάι χύνεται από ψηλά σε ποτηράκια για να δημιουργηθεί αφρός - μια διαδικασία που ονομάζεται ragwa και σερβίρεται σε 3 γύρους. Κάθε γύρος αντιπροσωπεύει και μια διαφορετική όψη της ζωής.
Το πρώτο ποτηράκι είναι δυνατό και πικρό κι αντιπροσωπεύει το θάνατο.
Το δεύτερο είναι δυνατό και γλυκό κι αντιπροσωπεύει τον έρωτα.
Το τρίτο είναι κάτι ενδιάμεσο σε γεύση κι αντιπροσωπεύει τη ζωή.
Πριν αποχαιρετήσουμε τη πρωτεύουσα κάναμε δυο υποχρεωτικές στάσεις: η μία για να κάνουμε προμήθειες σε τρόφιμα αφού εμείς θα μαγειρεύαμε και η δεύτερη για να βγάλουμε ένα τεράστιο πάκο φωτοτυπιών των διαβατηρίων. Ηταν τα διαπιστευτήριά μας σε κάθε αστυνομικό μπλόκο στο δρόμο και σας διαβεβαιώ ήταν ουκ ολίγα.
Η διαδρομή των 400 και βάλε χιλιομέτρων μέχρι τη πόλη του Atar στην καρδιά του οροπεδίου Adrar ήταν μια ατέλειωτη πληκτική ευθεία.
Στάση για τι άλλο;... Τσάι!
Ευτυχώς λίγο πριν το Atar άρχισαν να ξεπηδούν διάσπαρτες κατάμαυρες βουνοκορφές και το τοπίο απέκτησε κάποιο ενδιαφέρον.
Το Atar όμορφο δεν το λες, εντούτοις ούτε αδιάφορο σαν την Nouakchott: η κυκλική πλατεία με το υπαίθριο παζάρι, τα σκονισμένα στενά με τα παιδιά να τιτιβίζουν ατέρμονα...
Υπήρχαν εποχές που το Atar έσφυζε από τουρισμό. Οι πτήσεις charter των ταξιδιωτικών πρακτορείων πήγαιναν κι έρχονταν. Από κοντά καρπώνονταν όλο και κάποιους που λοξοδρομούσαν από το ράλλυ Παρίσι-Dakar.
Τώρα το αεροδρόμιο σίγησε παντελώς. Αρκούσε μια αιματηρή επίθεση το 2007 κατά πέντε γάλλων τουριστών από οπλοφόρους κι η αναδυόμενη απειλή της Αl Qaeda του Μαγκρεμπ, για να εκδοθούν ταξιδιωτικές οδηγίες και να βαφτεί όλη η περιοχή κατακόκκινη ως απαγορευμένη ζώνη. Το συμβάν ήταν καίριο πλήγμα για μια περιοχή με ισχνούς πόρους, που ζούσε από τον τουρισμό. Κυριολεκτικά νέκρωσε...
Ο ξενώνας-κάμπινγκ Bab Sahara στο Atar, από τους λίγους που επιβίωσε της κρίσης, αποτελεί σημείο αναφοράς για πολλούς ταξιδευτές.
Οι ολλανδοί ιδιοκτήτες του απαρνούμενοι τις τουλίπες και τα coffeeshops της χώρας τους ήταν αυτοί που μας συμβούλεψαν πού να κινηθούμε και μας εξασφάλισαν το αυτοκίνητο με τον οδηγό.
Πάνω στον αυτοσχέδιο χάρτη χαράξαμε τη διαδρομή των επόμενων ημερών. Θα ήταν η παρθενική εμπειρία μου στη Σαχάρα, σε off road πίστες, σε χιλιόχρονες πόλεις θαμμένες κάτω από την άμμο και σε οάσεις που ξεφυτρώνουν ανέλπιστα εκεί που μοιάζει ν’απλώνεται μονότονα το ατέλειωτο χαλί της ερήμου.
Last edited:
