hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.6: Chinguetti
Αποχαιρετήσαμε την Ouadane με κατεύθυνση νότια προς Chinguetti κοιτώντας ανήσυχοι προς το απόλυτο κενό της ερήμου. Ο γαλανός ουρανός είχε δώσει τη θέση του σ’ένα πέπλο πορτοκαλοκίτρινης θολούρας. Καταλάβαμε αμέσως ότι άνοιξαν οι ασκοί του Σιμούν μ’ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Αν αισθανόμαστε αμέσως μια δυσφορία όταν εμφανίζεται στην Αθήνα η αφρικανική σκόνη φανταστείτε τον πανικό σαν χάνεσαι μέσα δυσεκατομμύρια κόκκους άμμου οι οποίες τρυπώνουν οπουδήποτε…μα κυρίως στους ευαίσθητους αισθητήρες των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών.
Για την γεωλογική μετεξέλιξη του πλανήτη μας τι καλύτερος μάρτυρας από μικροσκοπικά κοχύλια που ανακαλύψαμε καταμεσίς της ερήμου εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά από τη θάλασσα.
Σαν από όνειρο αναδύθηκε από μακρυά η όαση της Tanichert. Eίναι η παραδοξότητα της ερήμου. Μια ανήσυχη θάλασσα άμμου και καταμεσίς ένα μικροσκοπικό καταπράσινο νησί με φοίνικες.
Το νερό, ζωοδότης, επέτρεπε μέχρι και μποστάνια να έχουν στους κήπους τους οι λιγοστοί κάτοικοι της όασης.
Ο παππούς μια πολυμερούς οικογένειας με περηφάνεια (και τη κρυφή ελπίδα ότι κάτι θα του αφήναμε μπαξίσι) μας ξενάγησε στο ισχνό κήπο με τα λαχανικά.
Ο αέρας κι ή άμμος που αναδευόνταν δεν ήταν σύμμαχοι για ν’απολαύσουμε τη ξεχωριστή ομορφιά της όασης. Αντίθετα περπατήσαμε έκθετοι στα στοιχεία της φύσης για να βρεθούμε κοντά στους νομάδες που βγαζαν νερό από το πηγάδι και πότιζαν της καμήλες τους.
Απολαμβάνοντας το τσάϊ μας από τα χέρια της βεδουϊνας, αγνοώντας επιδεικτικά τα χαϊμαλιά που είχε στρωμένα κι αναζητούσαν απεγνωσμένα αγοραστή...
...συνεχίσαμε την αμμοδαρμένη πορεία μας για να φτάσουμε στο Chinguetti, άλλη πόλη σταθμό στο διάβα των καραβανιών.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ό τι το τοπίο ήταν καταπράσινο πριν χιλιάδες χρόνια όπως μας αποκαλύπτουν σπηλαιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή με εικόνες καμηλοπαρδάλεων, αγελάδων κι ανθρώπων ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση. Τόσο διαφορετικό από τους αμμόλοφους της ερήμου που καταπίνουν κυριολεκτικά σιγά σιγά τη παλιά πόλη, τόσο που αρκετά από τα σπίτια της έχουν πλέον εγκαταληφθεί.
Η είσοδος θαμμένη στην άμμο
To Chinguetti είναι ένα Ksar ή μεσαιωνικό εμπορικό κέντρο πουιδρύθηκε το 777 μΧ, γνώρισε την παρακμή για δυό αιώνες και επανιδρύθηκε το 13ο αιώνα οπότε και ήκμασε. Για αιώνες η πόλη ήταν ο βασικός τόπος συγκέντρωσης για τους προσκυνητές του Μαγκρέμπ στο δρόμο προς τη Μέκκα. Έγινε γνωστή ως ακαδημαϊκό κέντρο. Στα σχολεία της διδάχθηκε εκτός από θεολογία, ρητορική, δίκαιο, αστρονομία, τα μαθηματικά και ιατρική. Το Chinguetti θεωρείται από τους ντόπιους ότι είναι η έβδομη πιο ιερή πόλη του Ισλάμ. Η παλιά συνοικία του Chinguetti έχει πέντε σημαντικές βιβλιοθήκες με χειρόγραφα επιστημονικών και Κορανικών κειμένων, πολλά από τα οποία χρονολογούνται από τον ύστερο Μεσαίωνα.
Αυτή η μικρή πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς εξακολουθεί να προσελκύει μια χούφτα επισκεπτών. Τόσο που η παρουσία έστω και τριών ξεμπαρκων ελλήνων ταξιδευτών να κινητοποιήσει όλες τις καλοκυράδες που με πιεστικά παρακαλετά πάλευαν να πουλήσουν τα χαϊμαλιά που κρέμονταν από τα χέρια τους.
Τα σπίτια είναι κατασκευασμένα από λαξεμένες πέτρες και λάσπη, με επίπεδες ξύλινες στέγες και μασίφ χειροποίητες πόρτες από αρχαία δέντρα ακακίας, τα οποία έχουν από καιρό εξαφανιστεί από τη γύρω περιοχή. Πολλά σπίτια περιλαμβάνουν αυλές ή βεράντες που συνωστίζονται κατά μήκος των στενών δρόμων σ’ενα λαβύρινθο που οδηγεί στο κεντρικό τζαμί της Παρασκευής που έχει ένα τετράγωνο μιναρέ που έχει στις πέντε άκρες του αυγό στρουθοκαμήλου! Το Τζαμί της Παρασκευής του Chinguetti, θεωρείται ευρέως από τους Μαυριτανούς ως το εθνικό σύμβολο της χώρας.
Τη παλιά πόλη χωρίζει ένα φαρδύ wadi από τον σύγχρονο άγχρωμο οικισμό, που δημιουργήθηκε στην αντίπερα όχθη για να ξορκίσουν την επέλαση της ερήμου.
Μέσα στη αμμοθύελα θελήσαμε κι εμείς να βολτάρουμε στα στενά της παλιάς πόλης που κατά τόπους έδειχνε να βουλιάζει κάτω από την έρημο που επεκτείνεται. Τα σπίτια στην άκρη της είχαν πλέον εγκαταληφθεί, πόρτες και παράθυρα μόλις που κατάφερναν να πάρουν μια ανάσα θαμμένα στην άμμο.
Οι μακρυνοί ήχοι μουσικών και φωνών μας κίνησε την περιέργεια. Κι αν η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα, στη περίπτωσή μας βγήκε σε καλό καθώς πέσαμε στο υπαίθριο bachelor πάρτυ μιας νεονύμφου. Όλες οι γυναίκες σ’ένα στενό κύκλο με τα πολύχρωμα mulafa τους γέλαγαν, πειράζονταν, φώναζαν με κείνο το υψίσυχνο αλλάλαγμα. Άντρες και παιδιά ήταν ακροβολισμένοι τριγύρω. Από κοντά κι εμείς προσπαθώντας διακριτικά και μη, να παρεισφρίσουμε απαθανατίζοντας χρώματα, εκφράσεις, τη χαρά του γεγονότος όπως το βιώνουν μοναδικά οι άνθρωποι σ’αυτή τη ξεχασμένη γωνιά του πλανήτη.
Μιας και δεν μπήκαμε στο κόπο να έχουμε ελέγξει αν τα διεθνή ψαχτήρια καταλυμμάτων περιλαμβάνουν και το Chinguetti στις λιστες τους, κάναμε μια γύρα να ελέγξουμε τι υπάρχει διαθεσιμο (άλλωστε οι τουρίστες εκεί είναι είδος υπό εξαφάνιση). Χτυπάγαμε πόρτες και ψάχναμε τους υπεύθυνους, πέσαμε σε μια ημίτρελλη γαλλίδα που δωμάτια διαθέσιμα είχε, αλλά δωμάτια δεν έδινε, τελικά καταλήξαμε σ’ένα ξενώνα με τη γνωστή διάταξη: δωμάτια μ’ένα στρώμα καταγής, κοινόχρηστες τουαλέτες και ντουζιέρα. Εδώ είχε και κάποιους ξέμπαρκους αλλοδαπούς για ν’ανταλλάξουμε και μια κουβέντα και γλιτώσαμε το μαγείρεμα απολαμβάνοντας ένα φρεσκομαγειρεμένο δείπνο.
Το πρωινό πριν εγκαταλείψουμε το Chinguetti, κανονίστηκε να επισκεφθούμε και μια από τις αρχαίες βιβλιοθήκες. Ήταν για μένα από τις προτεραιότητες του ταξιδιού. O κλειδοκράτορας μιας εξ’αυτών, ο κύριος Saif, αρχοντάνθρωπος, εμφανίστηκε φορώντας τη παραδοσιακή μαυριτάνικη φορεσιά του.
Μας έκανε μια εκτενή εισαγωγή πριν με το μαγικό του κλειδί μας εισάγει στα ενδότερα της βιβλιοθήκης. Με παραστατικότητα και θρησκευτική ευλάβεια φορώντας γάντια μας έδειξε παμπάλαια εύθραυστα βιβλία με περίτεχνα αραβουργήματα κι απήγγειλε μ’εξέχουσα θεατρικότητα ερωτικούς στίχους αράβων ποιητών.
Έμπλεοι εικόνων και γνώσεων ετοιμαστήκαμε για να χαθούμε πάλι εκ νέου στα θαύματα της ερήμου Σαχάρας. Αυτή τη φορά με την υπόσχεση ότι με περίμεναν οι πολυπόθητοι φωτογενείς αμμόλοφοι…
τραβελστορίτες μου.... 
Αποχαιρετήσαμε την Ouadane με κατεύθυνση νότια προς Chinguetti κοιτώντας ανήσυχοι προς το απόλυτο κενό της ερήμου. Ο γαλανός ουρανός είχε δώσει τη θέση του σ’ένα πέπλο πορτοκαλοκίτρινης θολούρας. Καταλάβαμε αμέσως ότι άνοιξαν οι ασκοί του Σιμούν μ’ό,τι αυτό συνεπάγεται!
Αν αισθανόμαστε αμέσως μια δυσφορία όταν εμφανίζεται στην Αθήνα η αφρικανική σκόνη φανταστείτε τον πανικό σαν χάνεσαι μέσα δυσεκατομμύρια κόκκους άμμου οι οποίες τρυπώνουν οπουδήποτε…μα κυρίως στους ευαίσθητους αισθητήρες των ψηφιακών φωτογραφικών μηχανών.
Για την γεωλογική μετεξέλιξη του πλανήτη μας τι καλύτερος μάρτυρας από μικροσκοπικά κοχύλια που ανακαλύψαμε καταμεσίς της ερήμου εκατοντάδες χιλιόμετρα μακρυά από τη θάλασσα.
Σαν από όνειρο αναδύθηκε από μακρυά η όαση της Tanichert. Eίναι η παραδοξότητα της ερήμου. Μια ανήσυχη θάλασσα άμμου και καταμεσίς ένα μικροσκοπικό καταπράσινο νησί με φοίνικες.
Το νερό, ζωοδότης, επέτρεπε μέχρι και μποστάνια να έχουν στους κήπους τους οι λιγοστοί κάτοικοι της όασης.
Ο παππούς μια πολυμερούς οικογένειας με περηφάνεια (και τη κρυφή ελπίδα ότι κάτι θα του αφήναμε μπαξίσι) μας ξενάγησε στο ισχνό κήπο με τα λαχανικά.
Ο αέρας κι ή άμμος που αναδευόνταν δεν ήταν σύμμαχοι για ν’απολαύσουμε τη ξεχωριστή ομορφιά της όασης. Αντίθετα περπατήσαμε έκθετοι στα στοιχεία της φύσης για να βρεθούμε κοντά στους νομάδες που βγαζαν νερό από το πηγάδι και πότιζαν της καμήλες τους.
Απολαμβάνοντας το τσάϊ μας από τα χέρια της βεδουϊνας, αγνοώντας επιδεικτικά τα χαϊμαλιά που είχε στρωμένα κι αναζητούσαν απεγνωσμένα αγοραστή...
...συνεχίσαμε την αμμοδαρμένη πορεία μας για να φτάσουμε στο Chinguetti, άλλη πόλη σταθμό στο διάβα των καραβανιών.
Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ό τι το τοπίο ήταν καταπράσινο πριν χιλιάδες χρόνια όπως μας αποκαλύπτουν σπηλαιογραφίες στην ευρύτερη περιοχή με εικόνες καμηλοπαρδάλεων, αγελάδων κι ανθρώπων ανάμεσα σε πυκνή βλάστηση. Τόσο διαφορετικό από τους αμμόλοφους της ερήμου που καταπίνουν κυριολεκτικά σιγά σιγά τη παλιά πόλη, τόσο που αρκετά από τα σπίτια της έχουν πλέον εγκαταληφθεί.
Η είσοδος θαμμένη στην άμμο
To Chinguetti είναι ένα Ksar ή μεσαιωνικό εμπορικό κέντρο πουιδρύθηκε το 777 μΧ, γνώρισε την παρακμή για δυό αιώνες και επανιδρύθηκε το 13ο αιώνα οπότε και ήκμασε. Για αιώνες η πόλη ήταν ο βασικός τόπος συγκέντρωσης για τους προσκυνητές του Μαγκρέμπ στο δρόμο προς τη Μέκκα. Έγινε γνωστή ως ακαδημαϊκό κέντρο. Στα σχολεία της διδάχθηκε εκτός από θεολογία, ρητορική, δίκαιο, αστρονομία, τα μαθηματικά και ιατρική. Το Chinguetti θεωρείται από τους ντόπιους ότι είναι η έβδομη πιο ιερή πόλη του Ισλάμ. Η παλιά συνοικία του Chinguetti έχει πέντε σημαντικές βιβλιοθήκες με χειρόγραφα επιστημονικών και Κορανικών κειμένων, πολλά από τα οποία χρονολογούνται από τον ύστερο Μεσαίωνα.
Αυτή η μικρή πόλη, Μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς εξακολουθεί να προσελκύει μια χούφτα επισκεπτών. Τόσο που η παρουσία έστω και τριών ξεμπαρκων ελλήνων ταξιδευτών να κινητοποιήσει όλες τις καλοκυράδες που με πιεστικά παρακαλετά πάλευαν να πουλήσουν τα χαϊμαλιά που κρέμονταν από τα χέρια τους.
Τα σπίτια είναι κατασκευασμένα από λαξεμένες πέτρες και λάσπη, με επίπεδες ξύλινες στέγες και μασίφ χειροποίητες πόρτες από αρχαία δέντρα ακακίας, τα οποία έχουν από καιρό εξαφανιστεί από τη γύρω περιοχή. Πολλά σπίτια περιλαμβάνουν αυλές ή βεράντες που συνωστίζονται κατά μήκος των στενών δρόμων σ’ενα λαβύρινθο που οδηγεί στο κεντρικό τζαμί της Παρασκευής που έχει ένα τετράγωνο μιναρέ που έχει στις πέντε άκρες του αυγό στρουθοκαμήλου! Το Τζαμί της Παρασκευής του Chinguetti, θεωρείται ευρέως από τους Μαυριτανούς ως το εθνικό σύμβολο της χώρας.
Τη παλιά πόλη χωρίζει ένα φαρδύ wadi από τον σύγχρονο άγχρωμο οικισμό, που δημιουργήθηκε στην αντίπερα όχθη για να ξορκίσουν την επέλαση της ερήμου.
Μέσα στη αμμοθύελα θελήσαμε κι εμείς να βολτάρουμε στα στενά της παλιάς πόλης που κατά τόπους έδειχνε να βουλιάζει κάτω από την έρημο που επεκτείνεται. Τα σπίτια στην άκρη της είχαν πλέον εγκαταληφθεί, πόρτες και παράθυρα μόλις που κατάφερναν να πάρουν μια ανάσα θαμμένα στην άμμο.
Οι μακρυνοί ήχοι μουσικών και φωνών μας κίνησε την περιέργεια. Κι αν η περιέργεια σκοτώνει τη γάτα, στη περίπτωσή μας βγήκε σε καλό καθώς πέσαμε στο υπαίθριο bachelor πάρτυ μιας νεονύμφου. Όλες οι γυναίκες σ’ένα στενό κύκλο με τα πολύχρωμα mulafa τους γέλαγαν, πειράζονταν, φώναζαν με κείνο το υψίσυχνο αλλάλαγμα. Άντρες και παιδιά ήταν ακροβολισμένοι τριγύρω. Από κοντά κι εμείς προσπαθώντας διακριτικά και μη, να παρεισφρίσουμε απαθανατίζοντας χρώματα, εκφράσεις, τη χαρά του γεγονότος όπως το βιώνουν μοναδικά οι άνθρωποι σ’αυτή τη ξεχασμένη γωνιά του πλανήτη.
Μιας και δεν μπήκαμε στο κόπο να έχουμε ελέγξει αν τα διεθνή ψαχτήρια καταλυμμάτων περιλαμβάνουν και το Chinguetti στις λιστες τους, κάναμε μια γύρα να ελέγξουμε τι υπάρχει διαθεσιμο (άλλωστε οι τουρίστες εκεί είναι είδος υπό εξαφάνιση). Χτυπάγαμε πόρτες και ψάχναμε τους υπεύθυνους, πέσαμε σε μια ημίτρελλη γαλλίδα που δωμάτια διαθέσιμα είχε, αλλά δωμάτια δεν έδινε, τελικά καταλήξαμε σ’ένα ξενώνα με τη γνωστή διάταξη: δωμάτια μ’ένα στρώμα καταγής, κοινόχρηστες τουαλέτες και ντουζιέρα. Εδώ είχε και κάποιους ξέμπαρκους αλλοδαπούς για ν’ανταλλάξουμε και μια κουβέντα και γλιτώσαμε το μαγείρεμα απολαμβάνοντας ένα φρεσκομαγειρεμένο δείπνο.
Το πρωινό πριν εγκαταλείψουμε το Chinguetti, κανονίστηκε να επισκεφθούμε και μια από τις αρχαίες βιβλιοθήκες. Ήταν για μένα από τις προτεραιότητες του ταξιδιού. O κλειδοκράτορας μιας εξ’αυτών, ο κύριος Saif, αρχοντάνθρωπος, εμφανίστηκε φορώντας τη παραδοσιακή μαυριτάνικη φορεσιά του.
Μας έκανε μια εκτενή εισαγωγή πριν με το μαγικό του κλειδί μας εισάγει στα ενδότερα της βιβλιοθήκης. Με παραστατικότητα και θρησκευτική ευλάβεια φορώντας γάντια μας έδειξε παμπάλαια εύθραυστα βιβλία με περίτεχνα αραβουργήματα κι απήγγειλε μ’εξέχουσα θεατρικότητα ερωτικούς στίχους αράβων ποιητών.
Έμπλεοι εικόνων και γνώσεων ετοιμαστήκαμε για να χαθούμε πάλι εκ νέου στα θαύματα της ερήμου Σαχάρας. Αυτή τη φορά με την υπόσχεση ότι με περίμεναν οι πολυπόθητοι φωτογενείς αμμόλοφοι…
τραβελστορίτες μου....
Last edited:
