Μαυριτανία Σενεγάλη Βίος λιτός (Μαυριτανία & Σενεγάλη)

[hydronetta]

Κεφ.8: Μονόλιθοι στο δρόμο για τον Ατλαντικό

Έχοντας επιστρέψει τη προηγούμενη & διανυκτερεύσει στο Αtar, το πρόγραμμα πρόβλεπε να καλύψουμε τη διαδρομή από το επίπεδο οροπέδιο του Adrar με τελικό προορισμό την παραθαλάσσια πόλη του Nouadibhou. Μια διήμερη οδική διαδρομή σε ανύπαρκτη άσφαλτο. Ροβολάς πάνω στις ροδιές που έχουν χαράξει τα οχήματα που αποφασίζουν να διαβούν αυτή τη ρότα.

Aπό το Atar ξεκίνησε η κατηφορική πορεία προς ένα επίπεδο άνυδρο τοπίο όπου διάσπαρτα ξεφύτρωναν κατάμαυροι ηφαιστειογενείς βραχώδεις σχηματισμοί. Όποιος έχει κατα νου ότι η Σαχάρα είναι συνώνυμη και με αέναη ηλιοφάνεια, η μέρα εκείνη ήταν η απόλυτη κατάρριψη του μύθου αυτού. Όχι μόνο μας συνόδεψαν βαρειά σύννεφα στο μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής αλλά και σταγόνες βροχής κύλησαν σαν δάκρυα που ρουφούσε άπληστα η διψασμένη γης.

To γειτονικό χωριό Azougui πέρα από τα λιγοστά σπίτια έμοιαζε περισσότερο σαν τεράστιο παρκινγκ γι’ ανήσυχους αυτοκινητιστές που αναζητούν ξεχωριστές οδηγικές συγκινήσεις στις παρυφές της αφιλόξενης ερήμου. Μόνο κάποια ερείπια-φαντάσματα στέκουν μάρτυρες ότι εδώ, ανάμεσα σε 20,000 φοίνικες, ορθωνόταν ένα περίτρανο οχυρό μια πανίσχυρης αυτοκρατορίας.

Με τα νεύρα τεντωμένα από τα μπλόκα της αστυνομίας όπου κάποιοι εξαντλούσαν την υπομονή μας κάνοντας ερωτήσεις και κοιτώντας με μισό μάτι τις φωτοτυπίες των διαβατηρίων μας, κάναμε στάση σε ένα καταυλισμό κυριολεκτικά στο πουθενά. Τα σπίτια φτιαγμένα από τσίγκο προερχόμενο απ’ότι μπορεί να βάλει ο νους, ήταν ένα χρωματικό αλαλούμ. Ακολουθώντας το οδηγό μας εισβάλαμε και στο λιτό εσωτερικό: ένα χαλί, μερικά στρώματα, κουβέρτες κι όλη η οικογένεια μαζεμένη τριγύρω (βίος λιτός μη ξεχνιόμαστε). Αναρωτήθηκα πώς να περνά ο χρόνος σ’ένα μέρος χωρίς τηλεόραση, χωρίς ίντερνετ, χωρίς ένα playstation ν’απασχολείς τα παιδιά...

Συνεχίσαμε τη διαδρομή παράλληλα πια προς τη μοναδική σιδηροδρομική γραμμή της χώρας μήκους 700 χλμ.

Εδώ δεν κινείται μια συνηθισμένη αμαξοστοιχία. Πρόκειται για ένα από τα μακρύτερα και βαρύτερα τραίνα στο κόσμο. Με μήκος που φτάνει τα 2,5 χιλιόμετρα κουβαλάει ακατάπαυστα 85 τόνους σιδηρομετάλλευμα από τα μεταλλεία της ενδοχώρας στο λιμάνι του Nouadhibou. Αν και πρωταρχικά εμπορική, η αμαξοστοιχία διαθέτει ένα δυο βαγόνια για επιβάτες. Όμως όσοι αναζητούν ξεχωριστές εμπειρίες, ακολουθούν το παράδειγμα των ντόπιων. Σκαρφαλώνουν με το αζημίωτο και κουρνιάζουν μαζί με τους συνταξιδιώτες τους στα βαγονέτα σε πείσμα των χαμηλών θερμοκρασιών που επιφυλάσσει η έρημος.

Μέσα στο επίπεδο τοπίο σταδιακά αναδύθηκε μεγαλειώδης ο όγκος του μονόλιθου Ben Amera. Μπορεί ο βράχος Uluru στην Αυστραλία να διατηρεί τα σκήπτρα, όμως από τη 3η θέση της λίστας με τους μεγαλύτερους μονόλιθους στο κόσμο, ο Ben Amera διαθέτει ένα συγκριτικό πλεονέκτημα: ελάχιστους επισκέπτες.

Ο «σιδηροδρομικός σταθμός» του Ben Amera δεν είναι τίποτα περισσότερο από νεκρόπολη τραίνων όπου σκουριασμένα βαγονέτα αργοπεθαίνουν βουλιάζοντας στην άμμο. Η φωτογραφική χαρά του Κώστα και της Ισαβέλλας. Δώσ'τους σκουριά και χάλασμα και πάρ'τους τα μυαλά...

Αφού έγινε η αναγκαστική στάση για τη τεϊοποσία δίπλα από τον «αρσενικό» μονόλιθο....

....κινηθήκαμε λίγο δυτικότερα στον μικρότερο “θηλυκό” μονόλιθο Aicha.
Εδώ τα βράχια που έχουν αποκολληθεί γίναν το υλικό όπου αποτύπωσαν το έργο τους καλλιτέχνες από διάφορες γωνιές του πλανήτη. Ένα ιδιότυπο και μοναδικό συνάμα υπαίθριο μουσείο γλυπτικής κυριολεκτικά στο πουθενά.

Το υπόλοιπο της διαδρομής ήταν συνώνυμο με την οδό του μαρτυρίου. Η οδήγηση πάνω στην άμμο ακόμα και με τετρακίνηση δεν είναι ό,τι ανετότερο. Οι σπόνδυλοί μας μετατοπίζονταν ατάκτως κι ασυντόνιστα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Βοηθήσαμε κάποιους ταλαίπωρους να ξεκολλήσουν τα αμάξι τους που είχε ακινητοποιηθεί στην άμμο και πήραμε.. ωτοστόπ ένα ξερακιανό σιδηροδρομικό υπάλληλο από το πόστο που φύλαγε ολομόναχος στο πουθενά, κι έδειχνε να’ναι ξεχασμένος από Θεό κι ανθρώπους.

Με το δειλινό φτάσαμε το δειλινό στη πολίχνη Tmeimitschatt.
Εκεί αποχαιρετίσαμε τον συνεπιβάτη μας και συνεχίσαμε αναζητώντας κάπου να στήσουμε τη σκηνή μας.
Άκαρπη η προσπάθεια, καθώς ο οδηγός μας έψαχνε ένα μέρος απάνεμο κι απομονωμένο από αδιάκριτα βλέμματα.
Κι ενώ άρχισε να σκοτεινιάζει και συνάμα να προβληματιζόμαστε, η λύση βρέθηκε. Μετά από παράκληση του οδηγού, μας παραχωρήθηκε ένα «κτίσμα» για να περάσουμε τη νύχτα. Το «κτίσμα» ήταν ένα μονόχωρο δωμάτιο (ελέχθη ότι ήταν...εξοχική «κατοικία»), γεμάτο άμμο και σκουπιδαριό, με τοίχους σοβαντισμένους -δε λέω- αλλά μέσα στην μπίχλα. Τη χλιδάτη για τα εκδρομικά μας δεδομένα λοιπόν «σουίτα» (που ήταν και δωρεάν), προσπαθήσαμε αδιαμαρτύρητα να σουλουπώσουμε, περιχαρείς που θα είχαμε σκεπή πάνω από τα κεφάλια μας.

Υπό το φώς της λάμπας, απλώσαμε τις ψάθες, τα στρώματα και τις κουβέρτες, μαγειρέψαμε, δειπνήσαμε κι αφεθήκαμε τελικά σ’ενα ύπνο που μόνο οι ήχοι του τραίνου που κινιόνταν βαριά πάνω στις ράγες θα μπορούσε να διαταράξει.

Ετοιμάζοντας το δείπνο μας

Βίος λιτός, είπαμε...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 6
• 7
• 8
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 8 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[hydronetta]

Κι επειδή έχω συνηθίσει το φόρουμ σε ...ανολοκλήρωτες ιστορίες, ευτυχώς αυτή έχει σχεδόν γραφτεί

 

[Rosa]

Άφεριμ, νέε μου, επιτέλους!
(και τι ωραίες μπάντες βλέπουν τα ματάκια μου! ελπίζω να εξόκειλες ακόμα μία φορά και το περικαλλές τούτον τεχνούργημα να κοσμεί ήδη τους τοίχους του ταπεινού χοιροστασίου...)

 

[hydronetta]

Άφεριμ, νέε μου, επιτέλους!
(και τι ωραίες μπάντες βλέπουν τα ματάκια μου! ελπίζω να εξόκειλες ακόμα μία φορά και το περικαλλές τούτον τεχνούργημα να κοσμεί ήδη τους τοίχους του ταπεινού χοιροστασίου...)

Ναι έπεσα στο αμάρτημα του καταναλωτισμού. Μπορεί να μην είναι η συγκεκριμένη είναι όμως αναλόγου αισθητικής, μόνο που από αναβλητικότητα δεν κοσμεί ακόμα το χοιροστάσιο

 

[greco]

Για οσους δεν πηραμε δωρο χθες-λεμε τωρα-τι πιο πολυτιμο δωρο απο μια ιστορια σου και μαλιστα με προοπτικες ολοκληρωσης σε συντομο χρονικο διαστημα?

 

[hydronetta]

Κεφ.2: Saint Louis

Αφιερωμένο στην dim kyr

Aντιθέτως προς το δόγμα του λιτού βίου αποφασίστηκε για την άνεσή μας να κινηθούμε οδικώς βόρεια, προς το Saint Louis με ενοικιαζόμενο όχημα μετά οδηγού. Ο οδηγός αποδείχθηκε επαγγελματίας για τα δεδομένα Σενεγάλης, το όχημα όμως όχι. Πριν το τελικό μας προορισμό κι αφού έκανε τις κουτσουκέλες του κάμποσες φορές, παρέδωσε πνεύμα. Κούτσα κούτσα φτάσαμε στον σταθμό όπου μας μετεπιβίβασαν σε νέο αυτοκίνητο μέχρι να καλύψουμε τα τελευταία χιλιόμετρα μέχρι τον ξενώνα μας.

Κι επειδή το δις εξαμαρτείν όταν πρόκειται για λίγη άνεση, εστίν ταξιδευτού σοφού, περίπατο πήγε κι εδώ το λιτός βίος αφού το κατάλυμμα αυτοδιαφημιζόταν ως boutique hotel (αφρικανικών προδιαγραφών) μιας και απολάμβανε προνομιακής θέσης στην άκρη του νησιού με θέα το ποταμό Σενεγάλη. Όπως έχω σχολιάσει κι αλλού στο φόρουμ στην υποσαχάρια Αφρική (με εξαίρεση την Ν.Αφρική) η έννοια value for money στα καταλύμματα είναι σχεδόν άγνωστη.

Το Saint Louis λοιπόν, έχει τρία πρόσωπα. Πρώτα η καινούργια πόλη που βρίσκεται στην ηπειρωτική χώρα και δεν την χαρακτηρίζει τίποτα διαφορετικό από ένα πολύβουο άχρωμο αστικό τοπίο. Καν δεν μπήκαμε στο κόπο να την επισκεφθούμε.

Μετά, διασχίζοντας τη μεταλλική γέφυρα Faidherbe βρίσκεσαι σ’ένα μικρό νησάκι.

Το σκηνικό μεταμορφώνεται αφού εδώ εδρεύει η παλιά πόλη με τα κομψά αποικιακά κτήρια. Εδώ βρίσκονται όλα τα καλούδια που αφορούν τους επισκέπτες: τα όποια αξιοθέατα, καταλύμματα, εστιατόρια, καφέ. Aρχιτεκτονικά κι αισθητικά τα διώροφα ή τριώροφα κτίρια αποικιακής προέλευσης διακρίνονται για τα ξύλινα μπαλκόνια με γρίλιες από σφυρήλατο σίδηρο, τις στέγες με τα κόκκινα κεραμίδια, τις πόρτες και τα παράθυρα με ξύλινα παραθυρόφυλλα. Κάθε στενό αναδίδει και μια νοσταλγική νότα, όμως κατά ένα περίεργο τρόπο η συνολική ατμόσφαιρα μου φάνηκε πολύ “μουσειακή”και άτονη. Σπίτια κλειστά, κίνηση αναιμική στους δρόμους.

Θαρρείς κι επρόκειτο για ένα υπαίθριο μουσείο απαγορευμένο ως αδιάφορο για την πλειονότητα των ντόπιων.

Το νησί του Saint-Louis, πρώην πρωτεύουσα της Δυτικής Αφρικής, είναι ένα εξαιρετικό δειγμα αποικιακής πόλης σ’ένα ξεχωριστό φυσικό περιβάλλον όντας στις εκβολές του ποταμού Σενεγάλη. Η πόλη οφείλει την ύπαρξή της βασικά στους Γάλλους που την ανέδειξαν σε κορυφαίο αστικό κέντρο όχι μόνο για εμπορικές δραστηριότητες αλλά και ως κέντρο για τη διάδοση πολιτιστικών και καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων
Ωστόσο το 1957 ο γαλλικός πληθυσμός μειώθηκε δραστικά, γραφεία και καταστήματα έκλεισαν. Επί του παρόντος, η πόλη ακροβατεί οικονομικά βασιζόμενη στην αλιεία και τη γεωργία και τον ισχνό τουρισμό.

Δυό γέφυρες συνδέουν το νησάκι με μια μακρόστενη χερσόνησο, το Langue de Barbarie, που καταλήγει στον Ατλαντικό. Στο απάνεμο κανάλι βρίσκουν καταφύγιο εκατοντάδες παραδοσιακές πιρόγες.

Εδώ το σκηνικό έρχεται κωλοτούμπα (επίκαιρη έκφραση). Επανέρχεται θεαματικά η μπίχλα (οικείο περιβάλλον για ένα γουρούνι), τόνοι σκουπιδιών πεταμένοι στις όχθες του ποταμού, ερύφια να καταβροχθίζουν ότι τρώγεται.

Το σκηνικό της χωματερής ήρθε να σώσει μια πολύβουη ολοζώντανη παραλία όπου οι πιρόγες ξανοίγονταν στον ωκεανό για τη ψαριά της μέρας. Χαθήκαμε μέσα στο πολύχρωμο ανθρώπινο μελίσσι. Δεν μας πήρε χρόνο όμως να αντιληφθούμε ότι η παρουσία λευκών που κράδαιναν φωτογραφικές μηχανές κι επιχειρούσαν να αποτυπώσουν στο φακό τη καθημερινότητά τους δεν γινόταν δεκτή με ιδιαίτερο ενθουσιασμό.

O χρόνος που περάσαμε στο Saint Louis αναλώθηκε σε ατέλειωτες βόλτες στην παλιά πόλη. Παρότι το να βρεις ανοικτό εστιατόριο τις βραδυνές ώρες καταντούσε λίγο ανέκδοτο και οι δύο επιλογές εστίασης μας άφησαν θετικές γευστικές εντυπώσεις (ιδιαιτέρως το μαροκινό)

Το Saint Louis αποτέλεσε και τη βάση για να κάνουμε μια ημερήσια εκδρομή στο Eθνικό Καταφύγιο Πτηνών του Djoudj (άλλο ένα Μνημείο Παγκόσμιας Φυσικής Κληρονομιάς).
O οδηγός που ανέλαβε να μας φέρει στο πάρκο αποδείχτηκε αρκούντως τζαναμπέτης κουβαλώντας τα κλασσικά μυαλά της αρπαχτής των σενεγαλέζων. Συμφώνησε σε μια τιμή μεν αλλά θεώρησε ότι αυτή ισχύει μέχρι την πύλη του πάρκου. Εκεί μουλάρωσε και ζητούσε κι άλλα χρήματα για να μας οδηγήσει μερικά χιλιόμετρα πιο πέρα στην αποβάθρα όπου ξεκινούσαν οι βάρκες για τη βόλτα στα υδρόβια μονοπάτια του πάρκου. Τα νεύρα μας χτύπησαν κόκκινο!
Το Εθνικό καταφύγιο πουλιών Djoudj που βρίσκεται στο δέλτα του ποταμού Σενεγάλη, κοντά στα σύνορα της Σενεγάλης με τη Μαυριτανία, αποτελεί καταφύγιο εκατομμυρίων αποδημητικών πουλιών σαν οι παγωμένοι άνεμοι του φθινοπώρου αρχίζουν να φυσούν στην Ευρώπη.

Χιλιάδες φλαμίνγκο, ερωδιοί κι άλλα πουλιά φωλιάζουν εδώ τακτικά. Όμως αυτό που θα εντυπωσιάσει τον επισκέπτη είναι το μέρος που αποτελεί το μαιευτήριο - μονάδα νεογνών - παιδικό σταθμό - νηπιαγωγείο των λευκών πελεκάνων.

Κυριολεκτικά ούτε διαδήλωση να’κάναν τόσα που ήταν στοιβαγμένα σε μια μικρή έκταση. Αυτοί οι φτερωτοί κάτοικοι ακολουθουσαν κιόλας μια σχεδόν χορευτική ιεροτελεστία βουτώντας ταυτόχρονα όλοι μαζί τα κεφάλια τους στο νερό προς άγραν τροφής. Αποδείχθηκαν ό,τι εντυπωσιακότερο για τα μάτια μου και το φακό της μηχανής.

Τώρα αν σε κάποιο κλαρί λιαζότανε ο σουδανέζικος αγριόγαλος, οι ορνιθολογικές μου γνώσεις είναι τόσο ισχνές που και πάλι χαμπάρι δεν θα τον έπαιρνα....

 

[hydronetta]

Για οσους δεν πηραμε δωρο χθες-λεμε τωρα-τι πιο πολυτιμο δωρο απο μια ιστορια σου και μαλιστα με προοπτικες ολοκληρωσης σε συντομο χρονικο διαστημα?

Χαλάλι τότε... είδες άμα έχεις λουμπάγκο; σε πιανει προκοπή και συγγραφικός οίστρος

 

[dim kyr]

Ασε μας ρε Παναγιώτη!!! Εδω αναλύουμε την ενδεχομενη τουμπα της κυβερνησης, το ποιος είναι αριστερος στο φορουμ και ποιος δεξιός, μοιραζουμε πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, αναλύουμε για 1200η φορά λαθος ονομα στην Ραιαν, ανεβαζουμε χιλιοειπωμένες πολιτικές γελοιογραφίες, και ερχεσαι εσυ και μας γραφεις για -ασχετο στο υφος του φορουμ-, ιστορια για Ντακαρ.
Αντε παρατα μας ρε Συριζαιε πλουσιοκρατη....
Εδω ειναι ταξιδιωτικό φορουμ ρε, και οχι πεδίο προπαγανδας.. Τις ταξιδιωτικες σου ιστοριες να πας τις γραψεις αλλού....

υγΕυχαριστω απο καρδιας.. και εσένα και την Λουλου και την Αlma που γραφετε ακόμη για ταξίδια. Μας εχουν λείψει....

 

[giannismits]

Aπό τις ομορφότερες φωτογραφίες της συλλογής σου νομίζω. Εξαιρετικά γραφικά και πανέμορφα σημεία. Εύγε!

 

[hydronetta]

Ασε μας ρε Παναγιώτη!!! Εδω αναλύουμε την ενδεχομενη τουμπα της κυβερνησης, το ποιος είναι αριστερος στο φορουμ και ποιος δεξιός, μοιραζουμε πιστοποιητικά πολιτικών φρονημάτων, αναλύουμε για 1200η φορά λαθος ονομα στην Ραιαν, ανεβαζουμε χιλιοειπωμένες πολιτικές γελοιογραφίες, και ερχεσαι εσυ και μας γραφεις για -ασχετο στο υφος του φορουμ-, ιστορια για Ντακαρ.
Αντε παρατα μας ρε Συριζαιε πλουσιοκρατη....
Εδω ειναι ταξιδιωτικό φορουμ ρε, και οχι πεδίο προπαγανδας.. Τις ταξιδιωτικες σου ιστοριες να πας τις γραψεις αλλού....
υγΕυχαριστω απο καρδιας.. και εσένα και την Λουλου και την Αlma που γραφετε ακόμη για ταξίδια. Μας εχουν λείψει....

 

[giannoula]

Υanis όπως Βαρουφάκης;;;;;;;;; Ύπουλε περίμενες να γίνει η κοπή της πίτας σήμερα για να αναρτήσεις την ιστορία, έτσιιιιιι;;;;;;;;;;;;

 

[hydronetta]

Υanis όπως Βαρουφάκης;;;;;;;;; Ύπουλε περίμενες να γίνει η κοπή της πίτας σήμερα για να αναρτήσεις την ιστορία, έτσιιιιιι;;;;;;;;;;;;

Ξέρεις κανέναν άλλο Γιανη;
Είδες τι κάνω από τη κακία μου το γουρούνι; Πολύ θα ήθελα να ήμουν μαζί σας.