hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.443
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Κεφ.4: Το κατσάβραχο που λέγεται Σαχάρα
Η ομάδα είναι στο πόδι, έτοιμη να κατακτήσει τη Μαυριτανική Σαχάρα.
Μόνο που μέχρι να φτάσουμε στην Ouadane, μια διήμερη διαδρομή με κατεύθυνση βόρεια μέσα από κακοτράχαλες πίστες, ελάχιστα ήταν συμβατό με τα στερεότυπα κλισέ που έχουμε στο μυαλό μας. Ότι η Σαχάρα είναι μια απέραντη έκταση με αμμόλοφους επί αμμολόφων που αλλάζει συνέχεια μορφή από τους ανέμους που φυσούν κι όπου κινούνται αργόσυρτα καραβάνια καμηλιέρηδων.
Αντίθετα αυτό που συναντήσαμε με το που εγκαταλείψαμε το Atar ήταν κατάξερη επίπεδη πέτρα. Ευκαιρία για το Κώστα σ’αυτό το δωρικό τοπίο με τη στεντόρια φωνή του να απαγγέλει και να τραγουδά μελοποιημένο Ελύτη (ομολογουμένως το ταλέντο του θα ζήλευαν Κατράκης και Μπιθικώτσης μαζί)
Ήμουν μεν γοητευμένος απ’ την απέριττη απλωσιά, αλλά κι από την άλλη ανυπόμονος. Πού είναι οι αμμόλοφοι που είχα πλάσει με τη φαντασία μου να σκαρφαλώνω σαν Λώρενς της Αραβίας;
Αρχικά κάναμε στάση στο πουθενά σ’ένα νεόδμητο μαυσωλείο αγνώστου ταυτότητος αγίου; οσίου; όπου ο Ζύντ υπέβαλε τα σέβη του.
Μοναδικοί ενοίκοι της περιοχής κάποιες καμήλες και κάποιες ταφόπλακες με αραβουργήματα.
Στη σκιά των λιγοστών δένδρων ξαποστάσαμε για την υποχρεωτική τεϊποσία.
Συναντήσαμε ένα νομάδα όπου στο τσαρδί του ο οδηγός μας ξαπόστασε πίνοντας γάλα καμήλας...
...κι επισκεφθήκαμε ένα παρατημένο πετρόχτιστο χάνι απαράμιλλης αισθητικής με αρκετές αρχιτεκτονικές αναφορές σε ανάλογα αιγαιοπελαγίτικα χτίσματα. Δυό κρεβάτια, με κουβέρτες και κάμποσα κατσαρολικά πεταμένα ήταν το σκηνικό του εσωτερικού του. Για δεδομένα του λιτού βίου του ταξιδιού μας και μόνο η ύπαρξη έστω αυτών των κρεβατιών μετέτρεπε το μπιχλοχάνι σε σουίτα!
Ακολούθησαν νέες εκτάσεις μαύρης πέτρας κι αλατοπεδίων.
Ήταν ένα άνοιγμα σ’ένα απέραντο ορίζοντα όπου το μόνο που ξεχωρίζει είναι κατάξερη γης κι ουρανός.
Αισθάνεσαι μικροσκοπικός, χαμένος, σχεδόν καταδικασμένος χωρίς έννοια χρόνου και προσανατολισμού σε μια αίσθηση ότι το έδαφος αυτό είναι πλασμένο ξένο στην ανθρώπινη παρουσία κι απλώς σε ανέχεται.
Στη άκρη ενός wadi στο El Bayed φτάσαμε σαν πια ο ήλιος έβαφε χρυσοκόκκινα τα βράχια. Κοντά στη σκηνή μιας οικογένειας νομάδων στήσαμε και τη δική μας.
Στρώσαμε και με τη βοήθειά τους ανάψαμε φωτιά από τα χαμόκλαδα. Παρά τους φόβους μας η νύχτα στην έρημο αποδείχθηκε ζεστή, γλυκειά κι αδιατάραχτη.
Με το ξημέρωμα τρυπώσαμε μέσα στο wadi.
Αμέσως το σκηνικό μεταμορφώθηκε. Εμφανίστηκαν οι χρυσοκίτρινοι αμμόλοφοι που τόσο ονειρευόμουν.
Το σκηνικό δεν κράτησε πολύ.
Περάσαμε μια παράδοξα καταπράσινη (για τα δεδομένα της Μαυριτανίας) έκταση με καμήλες να βόσκουν μακάρια και κάναμε στάση στη σκηνή ενός νομάδα...
...ξαναχαθήκαμε σε αμμοθίνες όπου συναντήσαμε ένα νεαρό καμηλιέρη που ξεφύτρωσε από το πουθενά...
...για να πάρουμε την ανιούσα σ'ένα οροπέδιο καταξερο, επίπεδο, πέτρα κι ουρανός όπου στο μοναδικό δενδρύλιο που φύτρωνε στην απόλυτη ξεραϊλα υποστήκαμε το μαρτύριο του τσαγιού για μια ακόμα φορά.
Η ανιούσα έχει και το θετικό της.
Σαν βρεθείς στην άκρη του οροπεδίου όταν πια ο ήλιος αρχίσει το κατωφερές ταξίδι του στη δύση, το μάτι σου απλώνεται στην απεραντοσύνη. Μόνο που αυτή εδώ έχει και ονοματεπώνυμο: Guelb er Richat.
Αυτό λοιπόν είναι ένας τεράστιος κυκλικός σχηματισμός (50 χιλιόμετρα σε διάμετρο), που μοιάζει με ένα μάτι όταν κανείς το βλέπει από το διάστημα. Γι'αυτό έχει και το προσωνύμιο το «Μάτι της Αφρικής»
(from Google)
Γιατί η δομή είναι σχεδόν κυκλική, ωστόσο, παραμένει ένα μυστήριο.
Κρατήρας λόγω πτώσης μετεωρίτη ή προϊόν διάβρωσης ή ηφαιστειακής έκρηξης, είναι ένα διαχρονικό γεωλογικό τεχνούργημα στη μέση της ερήμου Adrar που κρατά καλά φυλαγμένα τα μυστικά του.
Σε μας τους κοινούς θνητούς που το τηρούσαμε από το επίπεδο του εδάφους ήταν αδύνατον να αντιληφθούμε την έκταση και την συμμετρία του σχηματισμού. Αρκεστήκαμε στην μοναδική αίσθηση.
Η περασμένη ώρα δεν επέτρεπε να συνεχίσουμε για Ouadane.
Υπήρχε χρόνος ίσα για να στήσουμε τη σκηνή
Στη μέση του πουθενά βρήκαμε πάλι ένα τσαντήρι νομάδων και δίπλα τους στήσαμε το δικό μας.
Ένα λευκό pixel στο Μάτι της Αφρικής αν κανείς μας φωτογράφιζε από το διάστημα!
Η ομάδα είναι στο πόδι, έτοιμη να κατακτήσει τη Μαυριτανική Σαχάρα.
Μόνο που μέχρι να φτάσουμε στην Ouadane, μια διήμερη διαδρομή με κατεύθυνση βόρεια μέσα από κακοτράχαλες πίστες, ελάχιστα ήταν συμβατό με τα στερεότυπα κλισέ που έχουμε στο μυαλό μας. Ότι η Σαχάρα είναι μια απέραντη έκταση με αμμόλοφους επί αμμολόφων που αλλάζει συνέχεια μορφή από τους ανέμους που φυσούν κι όπου κινούνται αργόσυρτα καραβάνια καμηλιέρηδων.
Αντίθετα αυτό που συναντήσαμε με το που εγκαταλείψαμε το Atar ήταν κατάξερη επίπεδη πέτρα. Ευκαιρία για το Κώστα σ’αυτό το δωρικό τοπίο με τη στεντόρια φωνή του να απαγγέλει και να τραγουδά μελοποιημένο Ελύτη (ομολογουμένως το ταλέντο του θα ζήλευαν Κατράκης και Μπιθικώτσης μαζί)
Ήμουν μεν γοητευμένος απ’ την απέριττη απλωσιά, αλλά κι από την άλλη ανυπόμονος. Πού είναι οι αμμόλοφοι που είχα πλάσει με τη φαντασία μου να σκαρφαλώνω σαν Λώρενς της Αραβίας;
Αρχικά κάναμε στάση στο πουθενά σ’ένα νεόδμητο μαυσωλείο αγνώστου ταυτότητος αγίου; οσίου; όπου ο Ζύντ υπέβαλε τα σέβη του.
Μοναδικοί ενοίκοι της περιοχής κάποιες καμήλες και κάποιες ταφόπλακες με αραβουργήματα.
Στη σκιά των λιγοστών δένδρων ξαποστάσαμε για την υποχρεωτική τεϊποσία.
Συναντήσαμε ένα νομάδα όπου στο τσαρδί του ο οδηγός μας ξαπόστασε πίνοντας γάλα καμήλας...
...κι επισκεφθήκαμε ένα παρατημένο πετρόχτιστο χάνι απαράμιλλης αισθητικής με αρκετές αρχιτεκτονικές αναφορές σε ανάλογα αιγαιοπελαγίτικα χτίσματα. Δυό κρεβάτια, με κουβέρτες και κάμποσα κατσαρολικά πεταμένα ήταν το σκηνικό του εσωτερικού του. Για δεδομένα του λιτού βίου του ταξιδιού μας και μόνο η ύπαρξη έστω αυτών των κρεβατιών μετέτρεπε το μπιχλοχάνι σε σουίτα!
Ακολούθησαν νέες εκτάσεις μαύρης πέτρας κι αλατοπεδίων.
Ήταν ένα άνοιγμα σ’ένα απέραντο ορίζοντα όπου το μόνο που ξεχωρίζει είναι κατάξερη γης κι ουρανός.
Αισθάνεσαι μικροσκοπικός, χαμένος, σχεδόν καταδικασμένος χωρίς έννοια χρόνου και προσανατολισμού σε μια αίσθηση ότι το έδαφος αυτό είναι πλασμένο ξένο στην ανθρώπινη παρουσία κι απλώς σε ανέχεται.
Στη άκρη ενός wadi στο El Bayed φτάσαμε σαν πια ο ήλιος έβαφε χρυσοκόκκινα τα βράχια. Κοντά στη σκηνή μιας οικογένειας νομάδων στήσαμε και τη δική μας.
Στρώσαμε και με τη βοήθειά τους ανάψαμε φωτιά από τα χαμόκλαδα. Παρά τους φόβους μας η νύχτα στην έρημο αποδείχθηκε ζεστή, γλυκειά κι αδιατάραχτη.
Με το ξημέρωμα τρυπώσαμε μέσα στο wadi.
Αμέσως το σκηνικό μεταμορφώθηκε. Εμφανίστηκαν οι χρυσοκίτρινοι αμμόλοφοι που τόσο ονειρευόμουν.
Το σκηνικό δεν κράτησε πολύ.
Περάσαμε μια παράδοξα καταπράσινη (για τα δεδομένα της Μαυριτανίας) έκταση με καμήλες να βόσκουν μακάρια και κάναμε στάση στη σκηνή ενός νομάδα...
...ξαναχαθήκαμε σε αμμοθίνες όπου συναντήσαμε ένα νεαρό καμηλιέρη που ξεφύτρωσε από το πουθενά...
...για να πάρουμε την ανιούσα σ'ένα οροπέδιο καταξερο, επίπεδο, πέτρα κι ουρανός όπου στο μοναδικό δενδρύλιο που φύτρωνε στην απόλυτη ξεραϊλα υποστήκαμε το μαρτύριο του τσαγιού για μια ακόμα φορά.
Η ανιούσα έχει και το θετικό της.
Σαν βρεθείς στην άκρη του οροπεδίου όταν πια ο ήλιος αρχίσει το κατωφερές ταξίδι του στη δύση, το μάτι σου απλώνεται στην απεραντοσύνη. Μόνο που αυτή εδώ έχει και ονοματεπώνυμο: Guelb er Richat.
Αυτό λοιπόν είναι ένας τεράστιος κυκλικός σχηματισμός (50 χιλιόμετρα σε διάμετρο), που μοιάζει με ένα μάτι όταν κανείς το βλέπει από το διάστημα. Γι'αυτό έχει και το προσωνύμιο το «Μάτι της Αφρικής»
(from Google)
Γιατί η δομή είναι σχεδόν κυκλική, ωστόσο, παραμένει ένα μυστήριο.
Κρατήρας λόγω πτώσης μετεωρίτη ή προϊόν διάβρωσης ή ηφαιστειακής έκρηξης, είναι ένα διαχρονικό γεωλογικό τεχνούργημα στη μέση της ερήμου Adrar που κρατά καλά φυλαγμένα τα μυστικά του.
Σε μας τους κοινούς θνητούς που το τηρούσαμε από το επίπεδο του εδάφους ήταν αδύνατον να αντιληφθούμε την έκταση και την συμμετρία του σχηματισμού. Αρκεστήκαμε στην μοναδική αίσθηση.
Η περασμένη ώρα δεν επέτρεπε να συνεχίσουμε για Ouadane.
Υπήρχε χρόνος ίσα για να στήσουμε τη σκηνή
Στη μέση του πουθενά βρήκαμε πάλι ένα τσαντήρι νομάδων και δίπλα τους στήσαμε το δικό μας.
Ένα λευκό pixel στο Μάτι της Αφρικής αν κανείς μας φωτογράφιζε από το διάστημα!
Last edited:
