St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 2
- Buenos Aires
- San Telmo
- El Calafate & Largo Argentino
- Perito Moreno, Lo Mismo
- Ένα Φυσικό Θαύμα
- Paine
- Στον Γκρι Παγετώνα και στα παγόβουνα της λίμνης Gray
- Επαρχία Magallanes και οπτική επαφή με τα ομώνυμα Στενά
- Punta Arenas
- Tierra Del Fuego κι'εγώ!
- Ushuaia
- Ushuaia και Κρουαζιέρα στα Στενά Beagle
- Κι ένας στεργιανός περίπατος
- Bariloce
- Mentoza & Santiago
- Valparaiso
- Τα νόμπελ της ποίησης
- Επίλογος
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
ΚΑΙ ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ, ΤΕΛΟΣ…
Όταν ήμουν στη Παταγονία, δεν είχα ακόμα γνωρίσει την Αλάσκα. Την ώρα όμως που τελείωνα τούτο το γραπτό, το αφιερωμένο σ’ αυτήν –σχεδόν ένα χρόνο μετά την επίσκεψή μου εκεί- έτυχε να επιστρέφω από τον απώτατο βορρά του πλανήτη. Δείτε σύμπτωση, τώρα…
Όταν –στα μισά περίπου εκείνου του χρόνου, του σωτήριου έτους 1995- ξεκινούσα για το ταξίδι ΚΑΝΑΔΑ-ΑΛΑΣΚΑ, έτρεμα στη σκέψη, ότι πήγαινα να δώ όμοια –λίγο πολύ- πράματα. Και βλαστημούσα την ώρα που το αποφάσισα:
- Μωρ’ καταντίπ τρελάθηκα! Γιατί ξοδεύω τόσα λεφτά; Για να ξαναδώ τα ίδια;
Χα! ‘Αγια έκανα!
Διότι, οι δύο άκρες της γής, όσο κι αν αυτό φαίνεται εξωφρενικό, δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Άλλη η χλωρίδα και, εν πολλοίς, άλλη η πανίδα. Το διανοείστε; Κι όμως. Το περιβάλλον, στις παρυφές τουλάχιστον των Πόλων, είναι διαφορετικό.
· Η Παταγονία σου θυμίζει Θάνατο.
· Η Αλάσκα, Αναγέννηση. Πουθενά στο βορρά δεν υπάρχει η ερήμωση της Παταγονίας.
· Στην Αλάσκα τα πάντα πρασινίζουν. Τα δάση είναι ασύνορα. Η ατμόσφαιρα κι ο αέρας σε προδιαθέτουν για Ζωή. Ουδαμού είδα στέππα. Μήτε σκατζοχοιράκια. Είδα μονάχα λουλούδια, δέντρα, βλάστηση οργιώδη, νερά…Νερά ατελείωτα. Σαν ευλογία εξ ουρανών…
· Η Παταγονία προσφέρει το Δέος! Το Δέος της επικίνδυνης γοητείας του Τέλους! Του όποιου Τέλους.
· Η Αλάσκα έχει τη Χαρά και την Αισιοδοξία της Αρχής! Της κάθε Αρχής!
Θα έλεγα άνετα πως στην Αλάσκα γεννήθηκε η Ζωή και στην Παταγονία πέθανε!
Στους αντίποδες του πλανήτη, βρίσκουμε τους αντίποδες της Ύπαρξης:
Την έκρηξη της Δημιουργίας! Και τις στάχτες που άφησε αυτή η κοσμογονία!
Λέτε ο Θεός να έθεσε το θεμέλιο του Κόσμου στην Αλάσκα και στην Παταγονία να μπήκε στον πειρασμό να το γκρεμίσει;
Έτσι!
Για να κάνει ένα θεϊκό παιχνίδι, σαν εκείνο με τους Πρωτόπλαστους!...
Μήπως ο Νότιος Πόλος είναι, τελικά, το μοιραίο «μήλο» της ανθρωπότητας; Δεν θα με ξάφνιαζε, ξέρετε, μια τέτοια εκδοχή! Τη βρίσκω πολύ φυσική. Ίσως οι Πατριάρχες, που έγραψαν την Παλαιά Διαθήκη, να μην υποψιάζονταν καν την ύπαρξη αυτού του περίεργου γεωγραφικού σημείου. Πιστεύω πως εδώ βρίσκεται η αιτία του Θανάτου –με ή χωρίς αμαρτίες- κι όχι στο έρμο το… «φιρίκι»! Όσο για όφεις… Έχει κάμποσους εδώ. Για τις «Εύες», τι να πω; Ποτέ δεν μας απόλειψαν. Ούτε καν σε τούτο το ταξίδι! (Μωρ’ ξέρω τι σας λέω! Μόνο που αυτήντην Εύα την «πληρώσαμε» ευτυχώς, μονάχα με λεφτά, κι όχι με τη ζωή μας, όπως οι Πρωτόπλαστοι!). Πάντως, μονάχα με Κόλαση δεν μοιάζει η Παταγονία. Φαντάζει, μόνο άγρια, επιθετική, στεγνή, εκδικητική, αλλά και μεγαλόπρεπα αυστηρή. Υπόμνηση, προφανώς, της άλλης όψεως του Θεού. Του Θεού Τιμωρού. Του Θεού με τη μακριά μνήμη, και την αρνητική διάθεση να αποδεχτεί και να συγχωρήσει τα ελαττώματα των δικών Του δημιουργημάτων! Μ’ άλλα λόγια ενός Θεού που στην ουσία, αρνείται τα δικά Του ελαττώματα, αφού μας έφτιαξε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δική Του. Κι όμως! Αυτός ο πολυεύσπλαχνος, μακρόθυμος και ελεήμων Θεός, ουδέποτε συγχώρησε στον Άνθρωπο το προπατορικό του αμάρτημα. Πληρώνουμε και θα πληρώνουμε εσαεί, την απληστία και τη λαιμαργία μιας γυναίκας! Αλλά και την έλλειψη μυαλού και την μοιραία αδυναμία στο Αιώνιο Θηλυκό, ενός άντρα!
Καλέ, κοιτάτε χουνέρι που μας παρασκεύασεν ο Κύριος!
- Έφαγες, κυρά μου, τον Απαγορευμένο καρπό; Κι εσύ, ηλίθιε σερνικέ, σου καλάρεσε να «παρασυρθείς» από την πονηρή σύντροφό σου; ‘Αφεριμ! Για περάστε, τώρα, από τον μπεζαχτά, για το λογαριασμό! Δεν το ξέρατε πως όλα πληρώνονται; Ακόμα και στο παράδεισο; Ιδίως σ’ αυτόν! Κι αφού δεν έχετε τίποτα να σας…κατάσχω –ούτε καν ένα ρουχαλάκι!- σας παίρνω την Αθανασία!...Σας φαίνεται λίγο; Αργότερα θα τα πούμε!...
Αχ, και τα είπαμε! Τα είπαμε!...
Μωρ’ για δέστε κάκιωμα θεϊκό! Πως να στείλω, τώρα εγώ, χαμπέρι στο Γιαραμπή, πως σιχαίνομαι τα φιρίκια; Θα με πιστέψει; Δεν θα με πιστέψει! «Καρα-τσεκαρισμένο!»
Τέλος πάντων! Πολύ με συγχύζουν κάτι τέτοιες σκέψεις! Ας τις αφήσω.
Καθώς είχα παιδιόθεν τον καημό αυτού του ταξιδιού, συνέλαβα πολλές φορές τον εαυτό μου να παιδιαρίζει στην Παταγονία!!! Να κάνει ένα σωρό ανοησίες. Να συμπεριφέρεται, ενίοτε, ως ψιλο-ηλίθια! Και το καταχάρηκα! Σημαίνει πολλά, όταν κανείς μπορεί να απολαμβάνει και να χαίρεται τα πράγματα, με όλην του την καρδιά. Σαν τα παιδιά. ‘Εχει έτσι, πολλές ευκαιρίες να είναι ευτυχισμένος και, μάλιστα, με τα μικρά, τα καθημερινά. Με τις ασήμαντες χαρές της ζωής μας…
Η Παταγονία δεν με κορόιδεψε. Δεν με απογοήτευσε.
Παρ’ ότι δεν ήξερα τι ακριβώς μου επιφύλασσε, εν τούτοις, όσα μου πρόσφερε, με μάγεψαν! Τέτοια ποικιλία εικόνων και φυσικών φαινομένων, δεν βρήκα πουθενά του κόσμου! Στέπες ανεμόδαρτες και ξεχασμένες, ακόμα κι απ’ τον ίδιο τους τον Πλάστη! Λίμνες, που κουβαλούν στα νερά τους μεγαλοπρεπείς παγετώνες! Ποτάμια, χωμένα μέσα στα φαράγγια, σαν ασημένιοι σχίδακες, σκορπισμένοι ανάμεσα στα βουνά! Βροντεροί καταρράκτες, σαν θυμωμένοι δράκοι! Σκουροπράσινα δάση, κάτω από βαρυχιονισμένες κορφές! Ζώα και πουλιά άγνωστα ως τα τότε στην όρασή μας –γκουανάκος και κόνδορες ! Κι άλλες λίμνες οι «Escontides» ξαπλωμένες πάνω σε απλησίαστες κοιλότητες πανύψηλων γρανιτών, σαν «κρυμμένες», όπως, πολύ σωστά, λέει και ο χαρακτηρισμός τους…
Θεέ μου! Μια ευλογημένη περιοχή, γεμάτη θαύματα και βαθύτατες συγκινήσεις!...Μια περιοχή – έκπληξη!...
Η Παταγονία είναι, από μοναχή της, ένας ολόκληρος κόσμος.
Ένας άλλος κόσμος! Μια άλλη φύση. Ένας άλλος Θεός. Διότι μπορεί να σου δείξει, πολύ παραστατικά, τις τεράστιες δυνατότητες της Φύσης, αλλά και τη απροσδόκητη δύναμή της. Την υπέρτατη εξουσία της πάνω στη Δημιουργία και την τάξη της. Κοσμοκρατόρισσα και Παντοκρατόρισσα – κυριολεκτικώς – Ρήγισσα κραταιή και πανίσχυρη, είναι πάντα εκεί. Για να μας δείχνει εμπράκτως, τη μηδαμινότητά μας! Την ασημαντότητα της λογικής και των επιτευγμάτων του ανθρώπινου μυαλού! Νιώθουμε – και είμαστε – απροστάτευτοι, και θλιβερά ανίσχυροι μπροστά της! Ανάξιοι και ελάχιστοι καλούμαστε, περιδεείς, να βιώσουμε την ευτέλειά μας, μέσα στις στέπες, τους γρανίτες και τις ερήμους… Εδώ, επιβεβαιώνεται κάθε στιγμή, το αρχέγονο ανθρώπινο ένστικτο του φόβου, απέναντι στη μήνιν της Φύσεως, που οι Έλληνες μεταφράζουμε σε «οργή θεού»! Κι είναι, στ’ αλήθεια, Θεός η Φύση, κι είναι η Φύση Θεός! Αλλιώς πως να εξηγήσεις την απόλυτη τάξη και τη θαυμαστή ισορροπία, που πάνω τους στηρίζεται ο κόσμος μας;
Νιώθουμε συντετριμμένοι κάτω από το μεγαλείο φαινομένων και θεαμάτων που δεν περιγράφονται. Και μένουμε άφωνοι, χαμένοι στην αδυναμία και την απραξία μας. Αναγνωρίζουμε ότι η Φύση τίποτε δεν ευτελίζει. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα. Τα πιο ταπεινά. Καθαγιάζει τα πάντα με τη Σοφία και την Πρόνοια της. Σ’ αντίθεση με τον άνθρωπο και την περίφημη «λογική του», που σπιλώνει και εκβαρβαρίζει ότι τυχαίνει στη πλώρη του. Ακόμα και τα σημαντικότερα. Τα ωφελιμότερα! Τα ωραιότερα, τα αγιότερα…Χωρίς αιδώ και χωρίς τύψη. Προς «κακού της κεφαλής του», του αχρείου…
Γιατί, Θεούλη μου καλέ, όρισες μιαν άλλου είδους Κόλαση για τον άνθρωπο, στα χρόνια τα δικά μου; Γιατί μας καταδίκασες να βιώνουμε την έκπτωση όλων των αξιών; Όλα τα πήραμε σβάρνα, και τίποτε δεν λυπηθήκαμε! Ουδέ τη Φύση κι ουδέ την Ομορφιά! Μήτε τις Αρχές και μήτε τις Αξίες! Σαρώσαμε ακόμα και τα Όνειρα και τις Ελπίδες! Και μένουμε όλο και πιο γυμνοί, όλο και φτωχότεροι! Μέχρι τελικής καταστροφής μας άραγε; Χμ, εκεί το πάμε!
Βοήθεια, χριστιανοί! Θέλω να πάω να ζήσω στο Καλαφάτε! Θέλω να χαρώ τους άγριους χειμώνες! Τις γλυκές Άνοιξες! Τα χλιαρά Καλοκαίρια! Τα δυσοίωνα Φθινόπωρα!
Εγώ, και τα στοιχειά της Φύσης.
Εγώ κι η Φύση!
Εγώ κι ο Θεός – κι ας μου θυμίζει Θάνατο.
Εκεί τουλάχιστον, κανείς πεθαίνει ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Δεν τον σακατεύει ο μολυσμένος αέρας, το άρρωστο χώμα, το βρώμικο – έως και ανύπαρκτο – νερό. Εκεί, πεθαίνεις όπως σε έφτιαξε ο Πλάστης σου! Κι όχι όπως κατάντησες εσύ τον, κάποτε, «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» θεϊκό εαυτό σου…
Quel astima! Quel astima!...
ΚΑΙ ΠΑΤΑΓΟΝΙΑ, ΤΕΛΟΣ…
Όταν ήμουν στη Παταγονία, δεν είχα ακόμα γνωρίσει την Αλάσκα. Την ώρα όμως που τελείωνα τούτο το γραπτό, το αφιερωμένο σ’ αυτήν –σχεδόν ένα χρόνο μετά την επίσκεψή μου εκεί- έτυχε να επιστρέφω από τον απώτατο βορρά του πλανήτη. Δείτε σύμπτωση, τώρα…
Όταν –στα μισά περίπου εκείνου του χρόνου, του σωτήριου έτους 1995- ξεκινούσα για το ταξίδι ΚΑΝΑΔΑ-ΑΛΑΣΚΑ, έτρεμα στη σκέψη, ότι πήγαινα να δώ όμοια –λίγο πολύ- πράματα. Και βλαστημούσα την ώρα που το αποφάσισα:
- Μωρ’ καταντίπ τρελάθηκα! Γιατί ξοδεύω τόσα λεφτά; Για να ξαναδώ τα ίδια;
Χα! ‘Αγια έκανα!
Διότι, οι δύο άκρες της γής, όσο κι αν αυτό φαίνεται εξωφρενικό, δεν μοιάζουν καθόλου μεταξύ τους. Άλλη η χλωρίδα και, εν πολλοίς, άλλη η πανίδα. Το διανοείστε; Κι όμως. Το περιβάλλον, στις παρυφές τουλάχιστον των Πόλων, είναι διαφορετικό.
· Η Παταγονία σου θυμίζει Θάνατο.
· Η Αλάσκα, Αναγέννηση. Πουθενά στο βορρά δεν υπάρχει η ερήμωση της Παταγονίας.
· Στην Αλάσκα τα πάντα πρασινίζουν. Τα δάση είναι ασύνορα. Η ατμόσφαιρα κι ο αέρας σε προδιαθέτουν για Ζωή. Ουδαμού είδα στέππα. Μήτε σκατζοχοιράκια. Είδα μονάχα λουλούδια, δέντρα, βλάστηση οργιώδη, νερά…Νερά ατελείωτα. Σαν ευλογία εξ ουρανών…
· Η Παταγονία προσφέρει το Δέος! Το Δέος της επικίνδυνης γοητείας του Τέλους! Του όποιου Τέλους.
· Η Αλάσκα έχει τη Χαρά και την Αισιοδοξία της Αρχής! Της κάθε Αρχής!
Θα έλεγα άνετα πως στην Αλάσκα γεννήθηκε η Ζωή και στην Παταγονία πέθανε!
Στους αντίποδες του πλανήτη, βρίσκουμε τους αντίποδες της Ύπαρξης:
Την έκρηξη της Δημιουργίας! Και τις στάχτες που άφησε αυτή η κοσμογονία!
Λέτε ο Θεός να έθεσε το θεμέλιο του Κόσμου στην Αλάσκα και στην Παταγονία να μπήκε στον πειρασμό να το γκρεμίσει;
Έτσι!
Για να κάνει ένα θεϊκό παιχνίδι, σαν εκείνο με τους Πρωτόπλαστους!...
Μήπως ο Νότιος Πόλος είναι, τελικά, το μοιραίο «μήλο» της ανθρωπότητας; Δεν θα με ξάφνιαζε, ξέρετε, μια τέτοια εκδοχή! Τη βρίσκω πολύ φυσική. Ίσως οι Πατριάρχες, που έγραψαν την Παλαιά Διαθήκη, να μην υποψιάζονταν καν την ύπαρξη αυτού του περίεργου γεωγραφικού σημείου. Πιστεύω πως εδώ βρίσκεται η αιτία του Θανάτου –με ή χωρίς αμαρτίες- κι όχι στο έρμο το… «φιρίκι»! Όσο για όφεις… Έχει κάμποσους εδώ. Για τις «Εύες», τι να πω; Ποτέ δεν μας απόλειψαν. Ούτε καν σε τούτο το ταξίδι! (Μωρ’ ξέρω τι σας λέω! Μόνο που αυτήντην Εύα την «πληρώσαμε» ευτυχώς, μονάχα με λεφτά, κι όχι με τη ζωή μας, όπως οι Πρωτόπλαστοι!). Πάντως, μονάχα με Κόλαση δεν μοιάζει η Παταγονία. Φαντάζει, μόνο άγρια, επιθετική, στεγνή, εκδικητική, αλλά και μεγαλόπρεπα αυστηρή. Υπόμνηση, προφανώς, της άλλης όψεως του Θεού. Του Θεού Τιμωρού. Του Θεού με τη μακριά μνήμη, και την αρνητική διάθεση να αποδεχτεί και να συγχωρήσει τα ελαττώματα των δικών Του δημιουργημάτων! Μ’ άλλα λόγια ενός Θεού που στην ουσία, αρνείται τα δικά Του ελαττώματα, αφού μας έφτιαξε «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν» δική Του. Κι όμως! Αυτός ο πολυεύσπλαχνος, μακρόθυμος και ελεήμων Θεός, ουδέποτε συγχώρησε στον Άνθρωπο το προπατορικό του αμάρτημα. Πληρώνουμε και θα πληρώνουμε εσαεί, την απληστία και τη λαιμαργία μιας γυναίκας! Αλλά και την έλλειψη μυαλού και την μοιραία αδυναμία στο Αιώνιο Θηλυκό, ενός άντρα!
Καλέ, κοιτάτε χουνέρι που μας παρασκεύασεν ο Κύριος!
- Έφαγες, κυρά μου, τον Απαγορευμένο καρπό; Κι εσύ, ηλίθιε σερνικέ, σου καλάρεσε να «παρασυρθείς» από την πονηρή σύντροφό σου; ‘Αφεριμ! Για περάστε, τώρα, από τον μπεζαχτά, για το λογαριασμό! Δεν το ξέρατε πως όλα πληρώνονται; Ακόμα και στο παράδεισο; Ιδίως σ’ αυτόν! Κι αφού δεν έχετε τίποτα να σας…κατάσχω –ούτε καν ένα ρουχαλάκι!- σας παίρνω την Αθανασία!...Σας φαίνεται λίγο; Αργότερα θα τα πούμε!...
Αχ, και τα είπαμε! Τα είπαμε!...
Μωρ’ για δέστε κάκιωμα θεϊκό! Πως να στείλω, τώρα εγώ, χαμπέρι στο Γιαραμπή, πως σιχαίνομαι τα φιρίκια; Θα με πιστέψει; Δεν θα με πιστέψει! «Καρα-τσεκαρισμένο!»
Τέλος πάντων! Πολύ με συγχύζουν κάτι τέτοιες σκέψεις! Ας τις αφήσω.
Καθώς είχα παιδιόθεν τον καημό αυτού του ταξιδιού, συνέλαβα πολλές φορές τον εαυτό μου να παιδιαρίζει στην Παταγονία!!! Να κάνει ένα σωρό ανοησίες. Να συμπεριφέρεται, ενίοτε, ως ψιλο-ηλίθια! Και το καταχάρηκα! Σημαίνει πολλά, όταν κανείς μπορεί να απολαμβάνει και να χαίρεται τα πράγματα, με όλην του την καρδιά. Σαν τα παιδιά. ‘Εχει έτσι, πολλές ευκαιρίες να είναι ευτυχισμένος και, μάλιστα, με τα μικρά, τα καθημερινά. Με τις ασήμαντες χαρές της ζωής μας…
Η Παταγονία δεν με κορόιδεψε. Δεν με απογοήτευσε.
Παρ’ ότι δεν ήξερα τι ακριβώς μου επιφύλασσε, εν τούτοις, όσα μου πρόσφερε, με μάγεψαν! Τέτοια ποικιλία εικόνων και φυσικών φαινομένων, δεν βρήκα πουθενά του κόσμου! Στέπες ανεμόδαρτες και ξεχασμένες, ακόμα κι απ’ τον ίδιο τους τον Πλάστη! Λίμνες, που κουβαλούν στα νερά τους μεγαλοπρεπείς παγετώνες! Ποτάμια, χωμένα μέσα στα φαράγγια, σαν ασημένιοι σχίδακες, σκορπισμένοι ανάμεσα στα βουνά! Βροντεροί καταρράκτες, σαν θυμωμένοι δράκοι! Σκουροπράσινα δάση, κάτω από βαρυχιονισμένες κορφές! Ζώα και πουλιά άγνωστα ως τα τότε στην όρασή μας –γκουανάκος και κόνδορες ! Κι άλλες λίμνες οι «Escontides» ξαπλωμένες πάνω σε απλησίαστες κοιλότητες πανύψηλων γρανιτών, σαν «κρυμμένες», όπως, πολύ σωστά, λέει και ο χαρακτηρισμός τους…
Θεέ μου! Μια ευλογημένη περιοχή, γεμάτη θαύματα και βαθύτατες συγκινήσεις!...Μια περιοχή – έκπληξη!...
Η Παταγονία είναι, από μοναχή της, ένας ολόκληρος κόσμος.
Ένας άλλος κόσμος! Μια άλλη φύση. Ένας άλλος Θεός. Διότι μπορεί να σου δείξει, πολύ παραστατικά, τις τεράστιες δυνατότητες της Φύσης, αλλά και τη απροσδόκητη δύναμή της. Την υπέρτατη εξουσία της πάνω στη Δημιουργία και την τάξη της. Κοσμοκρατόρισσα και Παντοκρατόρισσα – κυριολεκτικώς – Ρήγισσα κραταιή και πανίσχυρη, είναι πάντα εκεί. Για να μας δείχνει εμπράκτως, τη μηδαμινότητά μας! Την ασημαντότητα της λογικής και των επιτευγμάτων του ανθρώπινου μυαλού! Νιώθουμε – και είμαστε – απροστάτευτοι, και θλιβερά ανίσχυροι μπροστά της! Ανάξιοι και ελάχιστοι καλούμαστε, περιδεείς, να βιώσουμε την ευτέλειά μας, μέσα στις στέπες, τους γρανίτες και τις ερήμους… Εδώ, επιβεβαιώνεται κάθε στιγμή, το αρχέγονο ανθρώπινο ένστικτο του φόβου, απέναντι στη μήνιν της Φύσεως, που οι Έλληνες μεταφράζουμε σε «οργή θεού»! Κι είναι, στ’ αλήθεια, Θεός η Φύση, κι είναι η Φύση Θεός! Αλλιώς πως να εξηγήσεις την απόλυτη τάξη και τη θαυμαστή ισορροπία, που πάνω τους στηρίζεται ο κόσμος μας;
Νιώθουμε συντετριμμένοι κάτω από το μεγαλείο φαινομένων και θεαμάτων που δεν περιγράφονται. Και μένουμε άφωνοι, χαμένοι στην αδυναμία και την απραξία μας. Αναγνωρίζουμε ότι η Φύση τίποτε δεν ευτελίζει. Ακόμα και τα πιο ασήμαντα. Τα πιο ταπεινά. Καθαγιάζει τα πάντα με τη Σοφία και την Πρόνοια της. Σ’ αντίθεση με τον άνθρωπο και την περίφημη «λογική του», που σπιλώνει και εκβαρβαρίζει ότι τυχαίνει στη πλώρη του. Ακόμα και τα σημαντικότερα. Τα ωφελιμότερα! Τα ωραιότερα, τα αγιότερα…Χωρίς αιδώ και χωρίς τύψη. Προς «κακού της κεφαλής του», του αχρείου…
Γιατί, Θεούλη μου καλέ, όρισες μιαν άλλου είδους Κόλαση για τον άνθρωπο, στα χρόνια τα δικά μου; Γιατί μας καταδίκασες να βιώνουμε την έκπτωση όλων των αξιών; Όλα τα πήραμε σβάρνα, και τίποτε δεν λυπηθήκαμε! Ουδέ τη Φύση κι ουδέ την Ομορφιά! Μήτε τις Αρχές και μήτε τις Αξίες! Σαρώσαμε ακόμα και τα Όνειρα και τις Ελπίδες! Και μένουμε όλο και πιο γυμνοί, όλο και φτωχότεροι! Μέχρι τελικής καταστροφής μας άραγε; Χμ, εκεί το πάμε!
Βοήθεια, χριστιανοί! Θέλω να πάω να ζήσω στο Καλαφάτε! Θέλω να χαρώ τους άγριους χειμώνες! Τις γλυκές Άνοιξες! Τα χλιαρά Καλοκαίρια! Τα δυσοίωνα Φθινόπωρα!
Εγώ, και τα στοιχειά της Φύσης.
Εγώ κι η Φύση!
Εγώ κι ο Θεός – κι ας μου θυμίζει Θάνατο.
Εκεί τουλάχιστον, κανείς πεθαίνει ΜΙΑ ΦΟΡΑ. Δεν τον σακατεύει ο μολυσμένος αέρας, το άρρωστο χώμα, το βρώμικο – έως και ανύπαρκτο – νερό. Εκεί, πεθαίνεις όπως σε έφτιαξε ο Πλάστης σου! Κι όχι όπως κατάντησες εσύ τον, κάποτε, «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν» θεϊκό εαυτό σου…
Quel astima! Quel astima!...
Last edited by a moderator: