St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 2
- Buenos Aires
- San Telmo
- El Calafate & Largo Argentino
- Perito Moreno, Lo Mismo
- Ένα Φυσικό Θαύμα
- Paine
- Στον Γκρι Παγετώνα και στα παγόβουνα της λίμνης Gray
- Επαρχία Magallanes και οπτική επαφή με τα ομώνυμα Στενά
- Punta Arenas
- Tierra Del Fuego κι'εγώ!
- Ushuaia
- Ushuaia και Κρουαζιέρα στα Στενά Beagle
- Κι ένας στεργιανός περίπατος
- Bariloce
- Mentoza & Santiago
- Valparaiso
- Τα νόμπελ της ποίησης
- Επίλογος
ΕΝΑ ΦΥΣΙΚΟ ΘΑΥΜΑ
Καθώς προσπαθώ να βάλω μέσα στο οπτικό πεδίο της μηχανής μου, όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του παγετώνα, διαπιστώνω με έκπληξη, ότι αυτός ο υπερμεγέθης όγκος των 69 μέτρων ύψους και 4 χιλιομέτρων πλάτους, είναι πηγή ιριδισμών. Ανάλογα με τη θέση του ήλιου, ο πάγος παίρνει διάφορες αποχρώσεις. Σε μέρη μέρη μπλεδίζει. Αλλού είναι ροζωπός! Πού και πού σχεδόν μώβ! Σαν ένα πελώριο αλλόκοτο διαμάντι που εκπέμπει κατά δέσμες, φώς! Φώς παγωμένο και ψυχρή φωτιά! . .
Καθώς η μηχανή μου γυροφέρνει πάνω στην ανώμαλη επιφάνεια του τείχου, ξαφνικά σταματά πάνω στις «4 Κόρες», με τους μακρείς χιτώνες! Στέκουν στα δεξιά μας, πανύψηλες, λυγερόκορμες, με μιαν ελαφρά κλίση του σώματος στο ένα πλάι ! Θαρρείς πψς ρεμβάζουν. Ακουμπούν πάνω στο παγωμένο «βουνό», παρατηρούν την κίνηση της λίμνης, κι ίσως να κάνουν κιόλας χάζι με τις παλαβομάρες των ξένων! . .
-Τα κεφαλομάντηλα τους είναι εντελώς μπλέ, λέω στην Φρόσω, δίχως να πάρω το μάτι μου από το φακό.
-Μμμ, ναι! ΄Όπως το λές! Μου απαντά στοχαστικά. Κι αμέσως μετά:
-΄Όμως που βλέπεις τα κεφαλομάντηλα; Είναι ξαφνιασμένη σαν να συνέρχεται από βαθειά περισυλλογή!
Σκάω στα γέλια, ελαφρύνοντας έτσι και λίγο την ατμόσφαιρα. Η καλή μου φίλη έχει-όπως άλλωστε όλοι μας-χαζέψει εντελώς με το επιβλητικό θέαμα. Προφανώς, κάνει τις δικές της σκέψεις και σχηματίζει τις δικές της εικόνες, που σίγουρα θα είναι εντελώς διαφορετικές από τις δικές μου. ΄Ακου, να βλέπω κόρες με πέπλα και χιτώνες! Είμαι σίγουρη πως καμιά φαντασία δεν είναι ίδια με την άλλη. Η Φρόσω ίσως, αντί για κοπελιές, να έβλεπε λουλούδια, τίγρεις, δέντρα! Κι είναι φυσικό! Πάνω σε έναν όγκο 4 χιλιομέτρων πλάτους, ο κάθε νούς μπορεί να οργιάσει ανεξέλεγκτα, ανακαλύπτοντας εκατοντάδες σχήματα και μορφές.
Ξαφνικά κι ενώ η σιωπή μέσα στο σκαφάκι, γίνεται, κάποια στιγμή, σχεδόν αβάστακτη, τριγμοί φοβεροί, σαν να σπουν μεγάλα κλαδιά χοντρού δένδρου, μας ανατριχιάζουν!
-Ημαρτον Κύριε! πιάνω τον εαυτόν μου να μετανοεί στα σβέλτα! Μην τύχει και συμβεί η συντέλεια του κόσμου κι εγώ δεν προλάβω να συγχωρεθώ!
Κι αμέσως βροντή μεγάλη ταράζει τη γλυκειά πρωϊνή ατμόσφαιρα. Σαν να σχίζεται το καταπέτασμα του ουρανού! Κι η οργισμένη φωνή του Θεού να απειλεί τα τρομοκρατημένα, τα ψοφοειδή πλάσματα του! Κι ενώ το βουητό κρέμεται ακόμη στον αέρα σαν οιωνός σκοτεινός, σαν απειλή, ένα τεράστιο κομμάτι πάγου γκρεμίζεται από τα ύψη του παγετώνα, στα νερά, μέσα σ΄έναν «καπνό» σταγονιδίων. Η ήμερη λίμνη ταράζεται άγρια. Γίνεται μια τοπική αλλά επικίνδυνη τρικυμία, στα πόδια του παγωμένου όγκου. Το σκάφος μας κλυδωνίζεται, παρ΄ότι βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας. Το κομμάτι που πέφτει εξαφανίζεται προς στιγμήν. Σαν να το έχαψε το απόλυτο στόμα της Lago Argentino. Ωστόσο, σε λίγα δευτερόλεπτα και χωρίς να βιάζεται μια τεράστια πλωτή… πολυκατοικία, ξενερίζει αρχίζοντας ένα αυτόνομο ταξίδι στο οπουδήποτε ή στο πουθενά! Διότι κάποια στιγμή καθοδόν μπορεί και να λυώσει! Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη μοίρα ενός παγόβουνου! Τα παγωμένα σταγονίδια αιωρούνται ακόμη σαν αραχνιασμένος ιστός στον λάγαρον ορίζοντα. Κάθε μια σταγονίτσα γίνεται και μια μικρούλα ίριδα! ΄Ενα τοσοδούλι ουράνιο τόξο! Κι ως ότου χαθουν κι αυτές στο νερό, δημιουργούν έναν ιπτάμενο ανθόκηπο!
Tempanos λένε οι Αργεντινοί τα παγόβουνα. «Τύμπανα» μ΄άλλα λόγια. Υποθέτω για λόγους ακουστικούς! Τέτοια χλαλογή, πιά!
Εν τέλει ένας παγετώνας είναι ένα θέαμα απαράμιλλο. Απ΄αυτά που ποτέ δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς. Μια ανάμνηση που είναι των αδυνατών να ξεθωριάσει. Μπορεί με το χρόνο η εικόνα να διαφοροποιείται κομματάκι. Μπορεί να της προσθέσεις ή να της αφαιρείς λεπτομέρειες. Ότι όμως και αν κάνεις, το τεράστιο λευκό διαμάντι της λίμνης Αρτζεντίνο, δεν θα διαγραφεί σαν εικόνα, από τη μνήμη σου, Π Ο Τ Ε. .
΄Όταν πια χορταίνουμε-μα ποιος χορταίνει στ’ αλήθεια; -τις συγκλονιστικές εικόνες, το σκαφάκι κάνει μια πολύ προσεκτική στροφή 180 μοιρών, μακρυά από τα πονηρά Tempanos, κι αρχίζει η επιστροφή. Τώρα μας ταξιδεύει σ΄ένα ψηλό σημείο της χερσονήσου του Μαγγελάνου, για να χαρούμε κι από στεριάς, αλλά κι από ψηλότερο επίπεδο, αυτό το φυσικό θαύμα. Πρό πάντων, όμως μπορούμε να δούμε έτσι την πτώση των παγόβουνων, τελείως ακίνδυνα κι σπό πολύ κοντά.
Βγαίνουμε στην όχθη. Πρώτα ανηφορίζουμε σ΄ένα λοφίσκο. Καλά που έχει μιαν ευχάριστη δροσιά και δεν μας παίρνει το δρωτάρι! Μετά, από μια φιδογυριστή ξύλινη σκάλα, κατηφορίζουμε ως την άκρη του γκρεμού, όπου έχει στηθεί ένα ασφαλές Belvedere. Ακουμπώ στα κάγκελλα, και χαζεύω μιαν άλλη πλευρά του Πέριτο Μορένο. Εδώ οι κατακρημνίσεις είναι πολύ συχνές. Και η κάθετη επιφάνεια των παγετώνα παρουσιάζει βαθειές ρωγμές. Είναι γεμάτη «σκασίματα». Βαθουλές σπηλιές, σαν στόματα ανοιχτά σε άηχη κραυγή. Εξογκώματα σε διάφορες μορφές…Και είναι εδώ, που ανακαλύπτω τον …. καθεδρικό ναό! Μια είσοδος τοξωτή, και δύο χοντροί κίονες να της παρεστέκουν! . . Γαλαζωπές είναι εδώ οι ανταύγειες. Ψυχρές! Τώρα καταλαβαίνω γιατί το γαλάζιο ανήκει στα «ψυχρά χρώματα».
Φοβερές κατολισθήσεις συμβαίνουν σε τούτη τη μεριά. Χαλά ό κόσμος!
-΄Ετσι πρέπει να είναι η Δευτέρα Παρουσία, λέω στην Φρόσω και στη Γιάννα.
-Ξομολογήθηκες τα μαύρα κρίματά σου; ρωτά πονηρά η δεύτερη.
-Αν ματαδείς, κορίτσι μου, φωτογραφία από εμένα στο εγγύς μέλλον, να μου κρεμάσεις χαλκά στη μύτη, απαντώ τσαντισμένη.
-Το Στελλάκι δεν έχει κρίματα, και μάλιστα «μαύρα»! Είπε η πάντα διαλλακτική Φρόσω.
-Εσένα αντιθέτως, Φροσάκι μου, θα σε κάνω…φωτομοντέλο! Για να μάθει τούτη η φαρμακομύτα, να με ποτίζει όξος!
Με γέλια και ευφρόσυνη διάθεση ανηφορίζουμε τώρα. Το μεσημέρι τρώμε σ΄ένα ψήλωμα, με θαυμάσια θέα στο Πέριτο Μορένο. Ο ήλιος είναι λαμπρός, η ατμόσφαιρα χλιαρή, κι εγώ ευτυχισμένη. Πίνω τον καφέ μου στη λιακάδα, κι έχω μπροστά μου ένα από τα ωραιότερα και επιβλητικότερα φυσικά θεάματα. Όμως, νοιώθω το πρόσωπο μου να τσούζει! Και τη μύτη μου να πονά.
-Να δεις που μ΄άρπαξε κιόλας ο ήλιος! Εμ, με τόση αντανάκλαση πάνω στους πάγους, τι να σου κάνει; σκέφτομαι τρομακρατημένη.
Τω όντι έχω καεί. ΄Ολες τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού, καταγίνομαι να ξεφλουδίζω το προεξάρχον τούτο μέρος του προσώπου μου! Μέχρι κι ο Fabio ξεφλούδιζε-αφηρημένος, φυσικά! ΄Ηταν ο Χιλιανός ξεναγός μας στο Santiago, τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Τόσες μέρες απολεπιζόμουν η αθεόφοβη! Μα τέτοιο κάψιμο, τέλος πάντων;
Αύριο περνάμε σύνορα. Αφήνουμε για την ώρα την Αργεντινή, και πορευόμαστε προς Χιλή μεριά. Διαμονή μας το Εθνικό Πάρκο Torres del Paine-Πύργοι του Πάινε.
Τούτο το Πάρκο είναι ένας παράδεισος. ΄Εχει απ΄όλα. Και πλούσια. Κι όμορφα.
Ελάτε να το δούμε από κοντά.
Οι πολλοί Torres
που τελικά έμειναν tres
Αλλά pacienza, αύριο η sorpresa!
Καθώς προσπαθώ να βάλω μέσα στο οπτικό πεδίο της μηχανής μου, όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του παγετώνα, διαπιστώνω με έκπληξη, ότι αυτός ο υπερμεγέθης όγκος των 69 μέτρων ύψους και 4 χιλιομέτρων πλάτους, είναι πηγή ιριδισμών. Ανάλογα με τη θέση του ήλιου, ο πάγος παίρνει διάφορες αποχρώσεις. Σε μέρη μέρη μπλεδίζει. Αλλού είναι ροζωπός! Πού και πού σχεδόν μώβ! Σαν ένα πελώριο αλλόκοτο διαμάντι που εκπέμπει κατά δέσμες, φώς! Φώς παγωμένο και ψυχρή φωτιά! . .
Καθώς η μηχανή μου γυροφέρνει πάνω στην ανώμαλη επιφάνεια του τείχου, ξαφνικά σταματά πάνω στις «4 Κόρες», με τους μακρείς χιτώνες! Στέκουν στα δεξιά μας, πανύψηλες, λυγερόκορμες, με μιαν ελαφρά κλίση του σώματος στο ένα πλάι ! Θαρρείς πψς ρεμβάζουν. Ακουμπούν πάνω στο παγωμένο «βουνό», παρατηρούν την κίνηση της λίμνης, κι ίσως να κάνουν κιόλας χάζι με τις παλαβομάρες των ξένων! . .
-Τα κεφαλομάντηλα τους είναι εντελώς μπλέ, λέω στην Φρόσω, δίχως να πάρω το μάτι μου από το φακό.
-Μμμ, ναι! ΄Όπως το λές! Μου απαντά στοχαστικά. Κι αμέσως μετά:
-΄Όμως που βλέπεις τα κεφαλομάντηλα; Είναι ξαφνιασμένη σαν να συνέρχεται από βαθειά περισυλλογή!
Σκάω στα γέλια, ελαφρύνοντας έτσι και λίγο την ατμόσφαιρα. Η καλή μου φίλη έχει-όπως άλλωστε όλοι μας-χαζέψει εντελώς με το επιβλητικό θέαμα. Προφανώς, κάνει τις δικές της σκέψεις και σχηματίζει τις δικές της εικόνες, που σίγουρα θα είναι εντελώς διαφορετικές από τις δικές μου. ΄Ακου, να βλέπω κόρες με πέπλα και χιτώνες! Είμαι σίγουρη πως καμιά φαντασία δεν είναι ίδια με την άλλη. Η Φρόσω ίσως, αντί για κοπελιές, να έβλεπε λουλούδια, τίγρεις, δέντρα! Κι είναι φυσικό! Πάνω σε έναν όγκο 4 χιλιομέτρων πλάτους, ο κάθε νούς μπορεί να οργιάσει ανεξέλεγκτα, ανακαλύπτοντας εκατοντάδες σχήματα και μορφές.
Ξαφνικά κι ενώ η σιωπή μέσα στο σκαφάκι, γίνεται, κάποια στιγμή, σχεδόν αβάστακτη, τριγμοί φοβεροί, σαν να σπουν μεγάλα κλαδιά χοντρού δένδρου, μας ανατριχιάζουν!
-Ημαρτον Κύριε! πιάνω τον εαυτόν μου να μετανοεί στα σβέλτα! Μην τύχει και συμβεί η συντέλεια του κόσμου κι εγώ δεν προλάβω να συγχωρεθώ!
Κι αμέσως βροντή μεγάλη ταράζει τη γλυκειά πρωϊνή ατμόσφαιρα. Σαν να σχίζεται το καταπέτασμα του ουρανού! Κι η οργισμένη φωνή του Θεού να απειλεί τα τρομοκρατημένα, τα ψοφοειδή πλάσματα του! Κι ενώ το βουητό κρέμεται ακόμη στον αέρα σαν οιωνός σκοτεινός, σαν απειλή, ένα τεράστιο κομμάτι πάγου γκρεμίζεται από τα ύψη του παγετώνα, στα νερά, μέσα σ΄έναν «καπνό» σταγονιδίων. Η ήμερη λίμνη ταράζεται άγρια. Γίνεται μια τοπική αλλά επικίνδυνη τρικυμία, στα πόδια του παγωμένου όγκου. Το σκάφος μας κλυδωνίζεται, παρ΄ότι βρίσκεται σε απόσταση ασφαλείας. Το κομμάτι που πέφτει εξαφανίζεται προς στιγμήν. Σαν να το έχαψε το απόλυτο στόμα της Lago Argentino. Ωστόσο, σε λίγα δευτερόλεπτα και χωρίς να βιάζεται μια τεράστια πλωτή… πολυκατοικία, ξενερίζει αρχίζοντας ένα αυτόνομο ταξίδι στο οπουδήποτε ή στο πουθενά! Διότι κάποια στιγμή καθοδόν μπορεί και να λυώσει! Κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη μοίρα ενός παγόβουνου! Τα παγωμένα σταγονίδια αιωρούνται ακόμη σαν αραχνιασμένος ιστός στον λάγαρον ορίζοντα. Κάθε μια σταγονίτσα γίνεται και μια μικρούλα ίριδα! ΄Ενα τοσοδούλι ουράνιο τόξο! Κι ως ότου χαθουν κι αυτές στο νερό, δημιουργούν έναν ιπτάμενο ανθόκηπο!
Tempanos λένε οι Αργεντινοί τα παγόβουνα. «Τύμπανα» μ΄άλλα λόγια. Υποθέτω για λόγους ακουστικούς! Τέτοια χλαλογή, πιά!
Εν τέλει ένας παγετώνας είναι ένα θέαμα απαράμιλλο. Απ΄αυτά που ποτέ δεν μπορεί να ξεχάσει κανείς. Μια ανάμνηση που είναι των αδυνατών να ξεθωριάσει. Μπορεί με το χρόνο η εικόνα να διαφοροποιείται κομματάκι. Μπορεί να της προσθέσεις ή να της αφαιρείς λεπτομέρειες. Ότι όμως και αν κάνεις, το τεράστιο λευκό διαμάντι της λίμνης Αρτζεντίνο, δεν θα διαγραφεί σαν εικόνα, από τη μνήμη σου, Π Ο Τ Ε. .
΄Όταν πια χορταίνουμε-μα ποιος χορταίνει στ’ αλήθεια; -τις συγκλονιστικές εικόνες, το σκαφάκι κάνει μια πολύ προσεκτική στροφή 180 μοιρών, μακρυά από τα πονηρά Tempanos, κι αρχίζει η επιστροφή. Τώρα μας ταξιδεύει σ΄ένα ψηλό σημείο της χερσονήσου του Μαγγελάνου, για να χαρούμε κι από στεριάς, αλλά κι από ψηλότερο επίπεδο, αυτό το φυσικό θαύμα. Πρό πάντων, όμως μπορούμε να δούμε έτσι την πτώση των παγόβουνων, τελείως ακίνδυνα κι σπό πολύ κοντά.
Βγαίνουμε στην όχθη. Πρώτα ανηφορίζουμε σ΄ένα λοφίσκο. Καλά που έχει μιαν ευχάριστη δροσιά και δεν μας παίρνει το δρωτάρι! Μετά, από μια φιδογυριστή ξύλινη σκάλα, κατηφορίζουμε ως την άκρη του γκρεμού, όπου έχει στηθεί ένα ασφαλές Belvedere. Ακουμπώ στα κάγκελλα, και χαζεύω μιαν άλλη πλευρά του Πέριτο Μορένο. Εδώ οι κατακρημνίσεις είναι πολύ συχνές. Και η κάθετη επιφάνεια των παγετώνα παρουσιάζει βαθειές ρωγμές. Είναι γεμάτη «σκασίματα». Βαθουλές σπηλιές, σαν στόματα ανοιχτά σε άηχη κραυγή. Εξογκώματα σε διάφορες μορφές…Και είναι εδώ, που ανακαλύπτω τον …. καθεδρικό ναό! Μια είσοδος τοξωτή, και δύο χοντροί κίονες να της παρεστέκουν! . . Γαλαζωπές είναι εδώ οι ανταύγειες. Ψυχρές! Τώρα καταλαβαίνω γιατί το γαλάζιο ανήκει στα «ψυχρά χρώματα».
Φοβερές κατολισθήσεις συμβαίνουν σε τούτη τη μεριά. Χαλά ό κόσμος!
-΄Ετσι πρέπει να είναι η Δευτέρα Παρουσία, λέω στην Φρόσω και στη Γιάννα.
-Ξομολογήθηκες τα μαύρα κρίματά σου; ρωτά πονηρά η δεύτερη.
-Αν ματαδείς, κορίτσι μου, φωτογραφία από εμένα στο εγγύς μέλλον, να μου κρεμάσεις χαλκά στη μύτη, απαντώ τσαντισμένη.
-Το Στελλάκι δεν έχει κρίματα, και μάλιστα «μαύρα»! Είπε η πάντα διαλλακτική Φρόσω.
-Εσένα αντιθέτως, Φροσάκι μου, θα σε κάνω…φωτομοντέλο! Για να μάθει τούτη η φαρμακομύτα, να με ποτίζει όξος!
Με γέλια και ευφρόσυνη διάθεση ανηφορίζουμε τώρα. Το μεσημέρι τρώμε σ΄ένα ψήλωμα, με θαυμάσια θέα στο Πέριτο Μορένο. Ο ήλιος είναι λαμπρός, η ατμόσφαιρα χλιαρή, κι εγώ ευτυχισμένη. Πίνω τον καφέ μου στη λιακάδα, κι έχω μπροστά μου ένα από τα ωραιότερα και επιβλητικότερα φυσικά θεάματα. Όμως, νοιώθω το πρόσωπο μου να τσούζει! Και τη μύτη μου να πονά.
-Να δεις που μ΄άρπαξε κιόλας ο ήλιος! Εμ, με τόση αντανάκλαση πάνω στους πάγους, τι να σου κάνει; σκέφτομαι τρομακρατημένη.
Τω όντι έχω καεί. ΄Ολες τις υπόλοιπες μέρες του ταξιδιού, καταγίνομαι να ξεφλουδίζω το προεξάρχον τούτο μέρος του προσώπου μου! Μέχρι κι ο Fabio ξεφλούδιζε-αφηρημένος, φυσικά! ΄Ηταν ο Χιλιανός ξεναγός μας στο Santiago, τον τελευταίο σταθμό του ταξιδιού μας. Τόσες μέρες απολεπιζόμουν η αθεόφοβη! Μα τέτοιο κάψιμο, τέλος πάντων;
Αύριο περνάμε σύνορα. Αφήνουμε για την ώρα την Αργεντινή, και πορευόμαστε προς Χιλή μεριά. Διαμονή μας το Εθνικό Πάρκο Torres del Paine-Πύργοι του Πάινε.
Τούτο το Πάρκο είναι ένας παράδεισος. ΄Εχει απ΄όλα. Και πλούσια. Κι όμορφα.
Ελάτε να το δούμε από κοντά.
Οι πολλοί Torres
που τελικά έμειναν tres
Αλλά pacienza, αύριο η sorpresa!
Last edited by a moderator: