St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 2
- Buenos Aires
- San Telmo
- El Calafate & Largo Argentino
- Perito Moreno, Lo Mismo
- Ένα Φυσικό Θαύμα
- Paine
- Στον Γκρι Παγετώνα και στα παγόβουνα της λίμνης Gray
- Επαρχία Magallanes και οπτική επαφή με τα ομώνυμα Στενά
- Punta Arenas
- Tierra Del Fuego κι'εγώ!
- Ushuaia
- Ushuaia και Κρουαζιέρα στα Στενά Beagle
- Κι ένας στεργιανός περίπατος
- Bariloce
- Mentoza & Santiago
- Valparaiso
- Τα νόμπελ της ποίησης
- Επίλογος
ΤΑ ΝΟΜΠΕΛ ΤΗΣ ΠΟΙΗΣΗΣ
ΕΛΛΑΔΑ – ΧΙΛΗ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ «Χ»
Δύο προσωπικότητες σημαδεύουν τα Χιλιανά Γράμματα. Δύο Νομπελίστες. Μία γυναίκα και ένας άντρας. Ο Pablo Neruda και η Gabriella Mistral.
O Neruda έγινε γνωστός στην Ελλάδα χάρη στο Θεοδωράκη και το Canto General – τίτλος καθόλου ποιητικός, πρέπει να ομολογήσω, όπως καθόλου ποιητικό δεν βρήκα και το κείμενο. Σαν πολιτικό μανιφέστο μου έμοιαζε! Δεν ξέρω!
Όμως, εκτός από το «Γενικό Άσμα» και το Νόμπελ, τι άλλο ξέρουμε για τον Neruda; Αμ, και για κείνη τη Mistral , έχουμε ποτέ ακούσει το παραμικρό; Εγώ, τουλάχιστον, ΤΙΠΟΤΑ.
Αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξή της. Κι όμως, είναι η πρώτη Νοτιοαμερικάνα Νομπελίστα. Ο Neruda είναι το τρίτο Νόμπελ. Το δεύτερο ανήκει στη Γουατεμάλα και τον Miguel Angelasturias. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάξω. Και ιδού τα ευρήματα: Οι δύο ποιητές, με πληροφορεί ο Χιλιανός Οδηγός που διαβάζω, άνοιξαν με τη ποίηση τους ένα παράθυρο στη χώρα τους, αλλά και σ’ όλη τη Λατινική Αμερική, για να μπορέσει να δεί μέσα ο υπόλοιπος κόσμος.
Εγώ, εδώ, βεβαίως, δεν έχω σκοπό να κάνω κριτική στο έργο αυτών των δύο προσωπικοτήτων. Μονάχα μερικές πληροφορίες για τη ζωή τους θέλω να σας δώσω.
Ο P. Neruda γεννήθηκε στο Valparaiso, το 1904 και η Mistral το 1889. Ο Neruda καταγόταν από εργατική τάξη και η Κυρία ήταν δασκάλα. Τα ονόματα τους είναι ψευδώνυμα. Το πραγματικό όνομα του Neruda είναι Neftali Ricardo Reyes Basoalto –και άγια έκανε, ο άνθρωπος, που το άλλαξε! Και της Mistral ήταν Lucila Godoy Alcayaga – σάμπως αυτηνής ήταν καλύτερο;
Χρησιμοποίησαν και οι δύο λογοτεχνικά ψευδώνυμα, γιατί και οι δύο έτρεμαν την «αποτυχία και τη γελοιοποίηση»! Ωστόσο είχαν και οι δύο αναγνωριστεί από μικρή ηλικία, και είχαν τιμηθεί με διπλωματικές θέσεις αργότερα. Τούτο έγινε αιτία να ανασταλούν, για κάποιο διάστημα, οι ποιητικές τους δραστηριότητες.
Η ποίηση της Γαβριέλλας δεν δημιούργησε πολιτικά θέματα, αφού είναι κατά βάση μυστικιστική και συμπονετική (Compassionate, την περιγράφει ο Οδηγός μου, και δεν ξέρω πόσο εύστοχος ή αντιπροσωπευτικός μπορεί να είναι αυτός ο χαρακτηρισμός).
Αντίθετα ο Πάμπλο ήταν εντελώς εξωστρεφής. Κι όχι μονάχα στη ποίηση του. Αλλά και στη ζωή του. Έχτιζε παράξενα σπίτια, και τα διακοσμούσε με αντικείμενα φερμένα από τους τόπους των ταξιδιών του. Κι όσο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις…του δημιούργησαν τρομερές περιπέτειες. Αμ τα οικογενειακά του; Καφές και ζάχαρη! Πρόξενος ως την Ιάβα, παντρεύτηκε στα 1930 μιαν Ολλανδέζα, την οποία εν συνεχεία χώρισε, για να παντρευτεί την Delia de Carril, 10 χρόνια μεγαλύτερη του, παρακαλώ! (Έχω ακόμα ελπίδες!) Ο γάμος δεν φτούρισε! Πως θα μπορούσε άλλωστε; Την παράτησε λοιπόν, και αυτήν. Και τούτη τη φορά, πήγε στον αντίποδα της ηλικίας της «πρώην». Στεφανώθηκε την Matilda Urrutia, 20 χρόνια μικρότερη του! (Αυτό θα πεί δραστική αλλαγή, και θαυμαστή ποικιλία!) Αυτή η Urrutia, όχι μονάχα του «έκατσε», αλλά φαίνεται και πως τον έβαλε και στο βρακί της. (Το βρίσκεται μήπως πρωτότυπο; Αχ, μη με απογοητεύετε!) Μέχρι που για χάρη της έχτισε σπίτι στους πρόποδες του Cerro san Cristobal, στο Santiago, και του έδωσε το όνομά της. (Όχι, που δεν θαα του ξεπλήρωνε και με το παραπάνω, η μικρά, όλα όσα αυτός είχε σίγουρα κάνει στην ηλικιωμένη συμβία του! Α, πως εκδικείται η Ζωή και η Φύση!...)
Παρά την ταπεινή καταγωγή του, απέκτησε πολύ χρήμα. Πουθενά όμως δεν βρήκα, το πως το απέκτησε. Από το ποσόν του Νόμπελ; Αμφιβάλλω. Με τέτοια σπάταλη και παλαβή ζωή που έκανε, με τόσα διαζύγια που είχε στη καμπούρα του, αυτά τα χρήματα ούτε σαν αντίδωρο δεν μπορούν να θεωρηθούν. Από την άλλη μεριά, ο άνθρωπος ήταν κομμουνιστής. Πως μας προέκειψε καπιταλίστας; Τσιμουδιά ο Οδηγός μου. Άγνοια επομένως εγώ….Κι εσε΄ςι….Κι ας μη μιλήσουμε για τον δημοσιοϋπαλληλικό μισθό του! Θα γελάσουμε όλοι ομάδι!...
Στα 1969 ήταν υποψήφιος των Κομμουνιστών για την Προεδρία. Αλλά παραιτήθηκε υπέρ του Allende. Μωρ’ για δες τύχη ο Παυλάκης! (Αλλιώς θα ήθελα να το πω, αλλά σας ντρέπομαι!). Γλύτωσε το κεφάλι του, όπως απέδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν. Ενώ ο έρμος ο Allende…Αργότερα έγινε πρέσβυς στη Γαλλία. Το Νόμπελ το κέρδισε, ενώ ακόμα υπηρετούσε στο Παρίσι, στα 1971. Και πέθανε 15 μέρες μετά το πραξικόπημα στη Χιλή, στα 1973.
Αντίθετα η Γαβριέλλα έζησε μία πολύ ταπεινή και ήσυχη ζωή. Με αποτέλεσμα σήμερα να την λατρεύουν κυριολεκτικά οι Χιλιανοί. Εκατοντάδες γονείς με τα παιδιά τους, περνούν καθημερινά μπροστά από την τοιχογραφία της στον Cerro santa Lucia, ενώ πολλοί περισσότεροι επισκέπτονται το μουσείο που φέρει τ’ όνομα της, στο χωριό Vicuna. Και, αν και πέθανε στη Ν.Υόρκη, θάφτηκε κοντά στον τόπο της γέννησης της, στο χωριουδάκι Montegrande.
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς – και οι διάφοροι κομματικοποιημένοι κουλτουραίοι – αλλά εγώ συμφωνώ με τους σύγχρονους Χιλιανούς! Δείχνουν με κάθε τρόπο τη λατρεία τους στην ταπεινή και αθόρυβη Δασκάλα, που χωρίς πολιτικές ή άλλες φανφάρες –αλλά και σκοπιμότητες, φοβάμαι- δόξασε τη χώρα της. Δεν πήρε απλώς το Νόμπελ της Χιλής.
Ήταν η πρώτη πρώτη λατινοαμερικάνα που αξιώθηκε αυτής της ύψιστης επιβράβευσης. Δόξασε μισή ήπειρο, μ’ άλλα λόγια…Κι όμως εμείς ουδέποτε ακούσαμε το όνομα της. Η ήρεμη δόξα της «χωνεύτηκε» μέσα στην θυελλώδη ζωή του P. Neruda. Είδατε τι πετυχαίνουν οι κραυγές και οι εκκεντρικότητες;
[Και τα Χιλιανά ακραία!]
ΚΑΙ ΤΑ ΧΙΛΙΑΝΑ ΑΚΡΑΙΑ!!!
Η ιστορία του Φάμπιο είναι απίστευτη. Ξεκίνησε από τη δική μου γνωστή μανία να μαθαίνω τα ρομάντζα των νέων παιδιών. Ε, δεν μπορούσε να μου ξεφύγει ο Χιλιανός ξεναγός μας:
- Νέος είσαι, χαριτωμένος είσαι, έξυπνος είσαι. Βλέπω και βέρα στον αριστερό σου παράμεσο! Μολόγα! Εδώ και τώρα!
Ξεκαρδίζεται στα γέλια.
- Τι θες να μάθεις;
- Todos! Y al inicio, που λέτε και εσείς. Κατ’ αρχήν: πως τη λένε. Κι ύστερα θέλω να μου ανιστορήσεις το πως γνωριστήκατε και πως ερωτευτήκατε. Adelante, diga me! Μπρος, λέγε!
- Τη λένε Carla, με πληροφορεί πρόθυμα. Είναι πολύ όμορφη. Κι είμαστε πολύ ερωτευμένοι. Μοναδικό σύννεφο, η μάνα μου. Δε τη θέλει. Και μας δημιουργεί προβλήματα συνέχεια! Κι η Carla στεναχωριέται…
- Δεν καταλαβαίνω. Απ’ ότι μου λες είναι μια χαρά κορίτσι, κι αγαπιέστε. Μήπως είναι θέμα προίκας ή οικογένειας; Λέω, μήπως…
- Τίποτα τέτοιο. Απλώς δεν της αρέσει η Carla.
- Περίεργο το βρίσκω. Μπας και έιναι η μάνα σου…μανιακή; Κι εσύ τι έχεις κατά νου να κάνεις;
- Εγώ είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω με ή χωρίς την έγκριση κανενός. Συμφωνεί και η Carla μαζί μου. Είναι η ζωή μας. Και τη διαθέτουμε όπως εμείς θέλουμε και όπως εμείς αποφασίζουμε.
Παίρνει σε μάκρος η συζήτηση για τις επεμβάσεις των γονιών, σε τόσο προσωπικά ζητήματα των παιδιών τους και συχνά, όπως σ’ αυτή τη περίπτωση, χωρίς λόγο. Κι εγώ, πυρ και μανία για το άτοπο του πράγματος. Μίσησα βαθύτατα τη μάνα του Fabio, χωρίς να τη ξέρω τη χριστιανή. Και λυπήθηκα από καρδιάς την όμορφη και ερωτευμένη Carla. Είμαι, βλέπετε, πάντα με το μέρος των ερωτευμένων και –προ πάντων – των ταιριαστών ζευγαριών…
- Πόσο χρονών είστε;
- 35 εγώ και 27 η Carla.
Μάλιστα. Κι εδώ το πεδίο πεντακάθαρο! Κατηραμένη πεθερά της ωραία Carla, και άθλια μαμά του ταλαίπωρου Fabio…Πουθενά δεν βρίσκω ψεγάδι για να της δώσω, έστω και μια τόση δα, δικαιολογία.
- Λεφτά, δικά σας; Ξαναρώτησα. Εκεί εγώ! Να δικαιολογήσω το πεθερικό…
- Βγάζω αρκετά από τη δουλειά μου, και για τους δυο μας. Άλλωστε συζούμε επι 3 χρόνια. Και τα πάμε μια χαρά. Παντού.
Κι εδώ άριστα!
- Es stranio! Παράξενο το βρίσκω, amigo Fabio!
H κουβέντα γίνεται απογευματάκι, πάνω στο αυτοκίνητο. Επιστρέφουμε στο Santiago από την Vina del Mar. Και καθώς είμαστε φαγωμένοι και πιωμένοι, όλοι παίρνουν έναν υπνάκο. Μόνο εμείς οι δύο αγρυπνούμε. Και προσπαθούμε να βρούμε την άκρη σ’ ένα ερωτικό… «δράμα». Το βράδυ μας περιμένει λατινοαμερικάνικο δείπνο, σε τυπικό εστιατόριο, με ντόπιες λιχουδιές, κρασί, ορχήστρα και χορό. Καθώς πλησιάζουμε πια στη πόλη, ο Fabio κλείνει τη συζήτηση με τούτη τη περίεργη δήλωση-βόμβα:
- Επειδή από την αρχή μου φάνηκες άνθρωπος ευθύς, ειλικρινής, έξυπνος και με μυαλό ανοιχτό, θέλω, απόψε το βράδυ, να σου εξομολογηθώ κάτι. Θα μ’ ακούσεις;
Ολίγον αλαφιάστηκα!
- Πες το , παιδάκι μου, τώρα.
- Όχι! Το βράδυ.
- Τι αφορά;
- Θα μάθεις σε λίγες ώρες. Pacienza amiga!...
Αδύνατον να του πάρω άλλη πληροφορία. Και η περιέργειά μου στα ύψη.
- Μωρ’ τι θέλει ο άνθρωπος; Όλα τα είπαμε. Τα ερωτικά του, τα επαγγελματικά του, τα οικονομικά του, τα οικογενειακά του…Τι στο δαίμονα μένει ακόμα;
- Χριστέ μου, σ’ ερωτεύτηκε! Μου γελά κατάμουτρα η Γιάννα, στην οποία μεταφέρω την απορία μου.
- Άει στο καλό σου! Σαν να μην σε ξέρω! Πότε είπες ένα λογικό πράμα εσύ;
- Γιατί; Κι ο έρωτας παράλογος δεν είναι;
- Καλέ, ο Fabio είναι παιδί μου! Το ξεχνάς;
- Και το …οιδιπόδειο που το πας;
Με το ζόρι κρατήθηκα να μην τη φασκελώσω, αν και το χρειαζόταν…Κατάπια την περιέργεια μου για μερικές ώρες. Αλλά την στιγμή που τον βρήκα μπροστά μου στο ασανσέρ, όταν κατέβαινα για την βραδινή έξοδο, τον βούτηξα από το μανίκι και τον τραβολόγησα σ’ ένα απόμερο σαλόνι:
- Και τώρα, λέγε!
Η αντίδραση του Φάμπιο ύποπτη. Πρώτα πρώτα κοκκινίζει. Μετά ανάβει τσιγάρο. Σηκώνεται. Περπατά ως εκεί, επιστρέφει. Και ξανακάθεται. Με κοιτά στα μάτια. Δυσανάγνωστο το βλέμμα του. Αρχίζει να με κόβει ψιλός ιδρώτας.
«Έχει γούστο η πλάκα της Γιάννας, να έχει κόκκον αληθείας! Α, μη τρελαθώ τώρα, στα πίσω πίσω του ταξιδιού…»
Κι επιτέλους ο χριστιανός ανοίγει το στόμα του:
- Σου μίλησα για τη Carla, έτσι δεν είναι;
- Έτσι είναι, Και είσαι πολύ ερωτευμένος.
- Είμαι.
- Ωραία, Που είναι το πρόβλημα;
- Carla is not Carla.
- Και τι είναι; Έχει δηλαδή δύο ονόματα; Και τι σημασία έχει αυτό; Στο όνομα θα κολλήσουμε τώρα; Και μάλιστα, με τόσο μυστήριο και τόση μυστικότητα; Άσε με να χαρείς…
- Δεν κατάλαβες, Carla is not Carla.
- Καλά! Αυτό το ‘παμε. Carla is not Carla. Σύμφωνοι.
Και από μέσα μουέτσι, χωρίς λόγο, μετέφρασα τη φράση στα ελληνικά, κάνοντας τη σωστή χρήση των άρθρων: «Η Κάρλα δεν είναι Κάρλα». Και τότε κεραυνοβολήθηκα. Πρέπει και να χλώμιασα. Κι εκείνος έσπευσε να με φωτίσει, απολύτως τούτη τη φορά:
- Η Carla είναι Carlos!
BINGO! BINGO και τόμπολα, κι όλα τα επιτραπέζια παιχνίδια μαζί!
- Συζώ μ’ έναν άντρα. Κι είμαι ερωτευμένος μ’ έναν άντρα!
Έμεινα να τον κοιτώ σαν UFO:
- Σε σόκαρα! Το βλέπω!
Συνήλθα γρήγορα. Αναρωτήθηκα όμως, γιατί τα ‘χασα στην αρχή. «Αιφνιδιασμός» είναι η απάντηση. Διόλου δεν πήγε ο νους μου σε κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος δεν έδειχνε το παραμικρό. Ήταν πολύ άνετος με τους άντρες της παρέας, και χαριτωμένα πονηρούλης με τις κυρίες. Πως να υποψιαστώ αυτό που μου ξεφούρνισε; Ώστε να μην εκπλαγώ; Αλλιώς, δεν είχα λόγο να γίνω άνω κάτω. Δόξα τω Θεώ, στην εποχή μας, μάθαμε, επιτέλους, να δεχόμαστε το «διαφορετικό» -αν αυτή η «διαφορά» δεν μας ενοχλεί πρακτικά. Κατά τα άλλα τι με νοιάζει εμένα, η όποια προτίμηση του οποιουδήποτε;
- Porque, Ombre; Με νοιάζει εμένα, αν κάποιος αγαπά το φρικασέ κι εγώ προτιμώ το τας κεμπάπ; Κύριε ελέησον! Αρκεί να μην εννοεί να ταΐζει εμένα φρικασέ! Τότε, ναι, θα μ’ ένοιαζε και θα μ’ έκοφτε! Αν όμως τρώμε από χώρια κατσαρόλες, άσε τον καθέναν να μαγειρεύει το φαγητό του γούστου του! T’ entientes amigo;
O Fabio χαλαρώνει. Και βάζει τα γέλια με τις…μαγειρικές μου αναφορές. Αγνοεί και τα δύο φαγητά, του αρέσουν όμως τα ονόματα. Τα βρίσκει ακουστικώς…νόστιμα!
- Ώστε, δεν αλλάζεις γνώμη για μένα; Με ρωτά.
- Αντιθέτως. Θαυμάζω το κουράγιο σου να μου εξομολογηθείς κάτι που σίγουρα σε προβληματίζει στις κοινωνικές σου σχέσεις. Εύχομαι να είσαι, όσο σε παίρνει, ευτυχής. Και να ξεπερνάς με υπομονή αλλά και αξιοπρέπεια , το όποιο εμπόδιο, λέω. Θεωρώντας ότι η κουβέντα τελείωνε εκεί. Αμ δε! Ο Fabio ήταν αποφασισμένος να φτάσει το θέμα μέχρι το τέλος. Ποιο τέλος; Μέχρι τα άκρα πρέπει να πω.
- Δύο είναι ωστόσο τα εμπόδια για να ευτυχήσουμε, μου λέει. Ο γάμος και το παιδί.
- Ε, καλά. Αφού κανείς από τους δυο σας δεν μπορεί να κάνει έναν συμβατικό γάμο, είναι φυσικό να στερηθείτε ορισμένα πράγματα. Δεν πειράζει, λοιπόν, που θα μείνετε τυπικά ανύπαντροι. Πολλοί άνθρωποι δεν παντρεύονται, για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά δεν βάζουν, πια, και τη γάτα τους να κλαίει! Μήτε κουτσαίνονται. Μήτε κουλαίνονται, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω. Επομένως σους! Μιλιά και αχνιά. Όσο για παιδί…Πρέπει να το θυσιάσετε και αυτό, στο βωμό της φυσικής αδυναμίας, που δεν επιτρέπει στην Carla που είναι όμως Carlos, να γεννήσει!!! Τι διάβολο! Ξεχάστε τα αυτά. Και να θυμάστε μόνο πως η Φύση έχει άλλους κανόνες, στους οποίους εσείς δεν εμπίπτετε. Μικρό το κακό. Έχετε ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι αρκετό.
- Μα, όχι! Έρχεται η απρόσμενη απάντηση. Εμείς θα παντρευτούμε! Το αποφασίσαμε…
Ξαναμένω κάγκελο! Και τούτη τη φορά αρνούμαι να συνέλθω. Άσε που τρέμω πως θα ακούσω και το χειρότερο. Που έρχεται αμέσως:
- Ακούσαμε ότι στην Ολλανδία παντρεύονται τέτοια ζευγάρια. Εκεί λέμε να πάμε του χρόνου. Και όσο για παιδί, θα αγωνιστούμε για το δικαίωμα της υιοθεσίας! Πως το βρίσκεις;
- Ακραίο του εξομολογούμαι. Εδώ, σου δηλώνω, ότι με έχεις σοκάρει άσχημα. Ξέρεις τι μου λες; Καταλαβαίνεις; Παιδί υιοθετημένο από ένα ζευγάρι ανδρών; Έλεος: Πως θα μεγαλώσει το έρμο; Με δύο μπαμπάδες και χωρίς μια μάνα; Ή με έναν πατέρα, και μια μητέρα που θα είναι, όμως, όμοια με τον πατέρα; Μη με τρελαίνεις άνθρωπέ μου!
- Μα, γιατί; Τα παιδιά μεγαλώνουν με την αγάπη. Κι εμείς θα του δώσουμε πολλή.
- Αχ, μωρέ Fabio! Ένα παιδί δεν είναι γατάκι ή σκυλάκι, που ποτέ δεν ρωτά «γιατί» και «πως». Κι ούτε ξέρει από διαφορές, που είναι ζόρι να εξηγηθούν, και να γίνουν κατανοητές αο ένα μικρό παιδί. Και για να σε προσγειώσω κομμάτι, ας σου πω και τούτο: Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτό το συγκεκριμένο παιδί, πρώτα να απορήσει, μετά να ρωτήσει και, τελικώς, να απορρίψει!... Θα σου άρεσε; Θα το άντεχες; Αλλά, βρε παιδάκι μου, πως σας έκατσαν τέτοιες παλαβές ιδέες; Εσείς, εν τάξει, μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε με τις δικές σας ζωές, Όμως, μακριά τα χέρια σας από τις ζωές των άλλων. Και, μάλιστα, αυτών που λόγω ηλικίας, δεν μπορούν να έχουν γνώμη. Ηρεμήστε. Κατακαθίστε. Σας φτάνει να αποδεχτούν τη σχέση σας οι τριγυρινοί σας. Κι εσείς, σ’ αντάλλαγμα, μην είστε προκλητικοί. Μην είστε κραυγαλέοι! Όποιος καταλάβει από μόνος του, κατάλαβε. Μην το κάνετε, δα, βούκινο! Δεν είναι ότι το καλύτερο αυτό που σας συμβαίνει. Η μετριοπάθεια και διακριτικότητα κανέναν ποτέ δεν έβλαψαν. Χαρείτε τη σχέση σας σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο, γιατί είναι, πράγματι, κάτι εντελώς προσωπικό. Και η ζωή σας θα είναι όμορφη. Και, μ’ αυτό το σκεπτικό, θα σου πω ότι, ενώ με τιμά η εμπιστοσύνη που μου έδειξες, εντούτοις δεν υπήρχε λόγος να μου πεις όσα μου είπες. Θυμήσου: «Δεν τρώμε από την ίδια κατσαρόλα»! Άρα, δεν με αφορούν τα γούστα σου. D’ accuerdo;
- Είσαι πολύ αυστηρή. O Fabio έχει κρεμάσει τα μούτρα του. Αγνοώ γιατί.
- Δεν αγαπώ την πρόκληση, κι αποφεύγω τους εξτρεμισμούς. Είμαι υπέρ του χαμηλού προφίλ και των ησσόνων τόνων. Τη γνώμη μου ζήτησες, τη γνώμη μου σου λέω, και μη μου θυμώνεις…
- Μήπως είσαι λίγο υποκρίτρια; Τώρα γίνεται και σε εμένα προκλητικός. Και με νευριάζει. Λες να ήταν αυτός ο λόγος που θέλησε να μου πει όλη αυτήν την ιστορία; Για αν με προκαλέσει; Δεν το πιστεύω.
- Δεν ξέρω πως το χαρακτηρίζεις εσύ. Εγώ αυτό το λέω αξιοπρέπεια. Ίσως, διότι πιστεύω ότι η προσωπική ζωή του καθένα μας, είναι μονάχα γι’ αυτόν τον ίδιο, κι όχι για κοινή θέα. Αυτή είναι δική μου αντίληψη. Αν είναι διαφορετική από τη δική σου, λυπάμαι. Εύχομαι μονάχα να μην μετανιώσεις, αν τη σχέση με τη Carla την κάνεις μπαϊράκι τούρκικο, και τη κραδαίνεις μονίμως πάνω από το κεφάλι σας! Θα το φάτε αυτό το έρμο το κεφάλι. Ή, το λιγότερο που μπορεί να σας συμβεί, να το κοπανάτε στο τοίχο. Και για να κλείσουμε αυτό το θέμα: Τώρα μπορώ να καταλάβω τη μάνα σου. Κάνει πολύ καλά που αποδέχεται αυτή σου τη σχέση. Ε, μην την υποχρεώσεις, τη χριστιανή, και να δει τον Carlos με βέρα, κουάφ, κι ανθοδέσμες. Δεν νομίζω να το αντέξει! Θα πάθει καρδιακή προσβολή! Και θα έχεις το κρίμα στο λαιμό σου! Κάτσε στ’ αυγά σου…Να χαρείς τα καρφάκια που ‘χεις στην κεφαλή σου…’Ελεος…
Άκου υιοθεσία!!!
ΕΛΛΑΔΑ – ΧΙΛΗ ΣΗΜΕΙΩΣΑΤΕ «Χ»
Δύο προσωπικότητες σημαδεύουν τα Χιλιανά Γράμματα. Δύο Νομπελίστες. Μία γυναίκα και ένας άντρας. Ο Pablo Neruda και η Gabriella Mistral.
O Neruda έγινε γνωστός στην Ελλάδα χάρη στο Θεοδωράκη και το Canto General – τίτλος καθόλου ποιητικός, πρέπει να ομολογήσω, όπως καθόλου ποιητικό δεν βρήκα και το κείμενο. Σαν πολιτικό μανιφέστο μου έμοιαζε! Δεν ξέρω!
Όμως, εκτός από το «Γενικό Άσμα» και το Νόμπελ, τι άλλο ξέρουμε για τον Neruda; Αμ, και για κείνη τη Mistral , έχουμε ποτέ ακούσει το παραμικρό; Εγώ, τουλάχιστον, ΤΙΠΟΤΑ.
Αγνοούσα ακόμα και την ύπαρξή της. Κι όμως, είναι η πρώτη Νοτιοαμερικάνα Νομπελίστα. Ο Neruda είναι το τρίτο Νόμπελ. Το δεύτερο ανήκει στη Γουατεμάλα και τον Miguel Angelasturias. Έτσι, αναγκάστηκα να ψάξω. Και ιδού τα ευρήματα: Οι δύο ποιητές, με πληροφορεί ο Χιλιανός Οδηγός που διαβάζω, άνοιξαν με τη ποίηση τους ένα παράθυρο στη χώρα τους, αλλά και σ’ όλη τη Λατινική Αμερική, για να μπορέσει να δεί μέσα ο υπόλοιπος κόσμος.
Εγώ, εδώ, βεβαίως, δεν έχω σκοπό να κάνω κριτική στο έργο αυτών των δύο προσωπικοτήτων. Μονάχα μερικές πληροφορίες για τη ζωή τους θέλω να σας δώσω.
Ο P. Neruda γεννήθηκε στο Valparaiso, το 1904 και η Mistral το 1889. Ο Neruda καταγόταν από εργατική τάξη και η Κυρία ήταν δασκάλα. Τα ονόματα τους είναι ψευδώνυμα. Το πραγματικό όνομα του Neruda είναι Neftali Ricardo Reyes Basoalto –και άγια έκανε, ο άνθρωπος, που το άλλαξε! Και της Mistral ήταν Lucila Godoy Alcayaga – σάμπως αυτηνής ήταν καλύτερο;
Χρησιμοποίησαν και οι δύο λογοτεχνικά ψευδώνυμα, γιατί και οι δύο έτρεμαν την «αποτυχία και τη γελοιοποίηση»! Ωστόσο είχαν και οι δύο αναγνωριστεί από μικρή ηλικία, και είχαν τιμηθεί με διπλωματικές θέσεις αργότερα. Τούτο έγινε αιτία να ανασταλούν, για κάποιο διάστημα, οι ποιητικές τους δραστηριότητες.
Η ποίηση της Γαβριέλλας δεν δημιούργησε πολιτικά θέματα, αφού είναι κατά βάση μυστικιστική και συμπονετική (Compassionate, την περιγράφει ο Οδηγός μου, και δεν ξέρω πόσο εύστοχος ή αντιπροσωπευτικός μπορεί να είναι αυτός ο χαρακτηρισμός).
Αντίθετα ο Πάμπλο ήταν εντελώς εξωστρεφής. Κι όχι μονάχα στη ποίηση του. Αλλά και στη ζωή του. Έχτιζε παράξενα σπίτια, και τα διακοσμούσε με αντικείμενα φερμένα από τους τόπους των ταξιδιών του. Κι όσο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις…του δημιούργησαν τρομερές περιπέτειες. Αμ τα οικογενειακά του; Καφές και ζάχαρη! Πρόξενος ως την Ιάβα, παντρεύτηκε στα 1930 μιαν Ολλανδέζα, την οποία εν συνεχεία χώρισε, για να παντρευτεί την Delia de Carril, 10 χρόνια μεγαλύτερη του, παρακαλώ! (Έχω ακόμα ελπίδες!) Ο γάμος δεν φτούρισε! Πως θα μπορούσε άλλωστε; Την παράτησε λοιπόν, και αυτήν. Και τούτη τη φορά, πήγε στον αντίποδα της ηλικίας της «πρώην». Στεφανώθηκε την Matilda Urrutia, 20 χρόνια μικρότερη του! (Αυτό θα πεί δραστική αλλαγή, και θαυμαστή ποικιλία!) Αυτή η Urrutia, όχι μονάχα του «έκατσε», αλλά φαίνεται και πως τον έβαλε και στο βρακί της. (Το βρίσκεται μήπως πρωτότυπο; Αχ, μη με απογοητεύετε!) Μέχρι που για χάρη της έχτισε σπίτι στους πρόποδες του Cerro san Cristobal, στο Santiago, και του έδωσε το όνομά της. (Όχι, που δεν θαα του ξεπλήρωνε και με το παραπάνω, η μικρά, όλα όσα αυτός είχε σίγουρα κάνει στην ηλικιωμένη συμβία του! Α, πως εκδικείται η Ζωή και η Φύση!...)
Παρά την ταπεινή καταγωγή του, απέκτησε πολύ χρήμα. Πουθενά όμως δεν βρήκα, το πως το απέκτησε. Από το ποσόν του Νόμπελ; Αμφιβάλλω. Με τέτοια σπάταλη και παλαβή ζωή που έκανε, με τόσα διαζύγια που είχε στη καμπούρα του, αυτά τα χρήματα ούτε σαν αντίδωρο δεν μπορούν να θεωρηθούν. Από την άλλη μεριά, ο άνθρωπος ήταν κομμουνιστής. Πως μας προέκειψε καπιταλίστας; Τσιμουδιά ο Οδηγός μου. Άγνοια επομένως εγώ….Κι εσε΄ςι….Κι ας μη μιλήσουμε για τον δημοσιοϋπαλληλικό μισθό του! Θα γελάσουμε όλοι ομάδι!...
Στα 1969 ήταν υποψήφιος των Κομμουνιστών για την Προεδρία. Αλλά παραιτήθηκε υπέρ του Allende. Μωρ’ για δες τύχη ο Παυλάκης! (Αλλιώς θα ήθελα να το πω, αλλά σας ντρέπομαι!). Γλύτωσε το κεφάλι του, όπως απέδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν. Ενώ ο έρμος ο Allende…Αργότερα έγινε πρέσβυς στη Γαλλία. Το Νόμπελ το κέρδισε, ενώ ακόμα υπηρετούσε στο Παρίσι, στα 1971. Και πέθανε 15 μέρες μετά το πραξικόπημα στη Χιλή, στα 1973.
Αντίθετα η Γαβριέλλα έζησε μία πολύ ταπεινή και ήσυχη ζωή. Με αποτέλεσμα σήμερα να την λατρεύουν κυριολεκτικά οι Χιλιανοί. Εκατοντάδες γονείς με τα παιδιά τους, περνούν καθημερινά μπροστά από την τοιχογραφία της στον Cerro santa Lucia, ενώ πολλοί περισσότεροι επισκέπτονται το μουσείο που φέρει τ’ όνομα της, στο χωριό Vicuna. Και, αν και πέθανε στη Ν.Υόρκη, θάφτηκε κοντά στον τόπο της γέννησης της, στο χωριουδάκι Montegrande.
Δεν ξέρω τι λέτε εσείς – και οι διάφοροι κομματικοποιημένοι κουλτουραίοι – αλλά εγώ συμφωνώ με τους σύγχρονους Χιλιανούς! Δείχνουν με κάθε τρόπο τη λατρεία τους στην ταπεινή και αθόρυβη Δασκάλα, που χωρίς πολιτικές ή άλλες φανφάρες –αλλά και σκοπιμότητες, φοβάμαι- δόξασε τη χώρα της. Δεν πήρε απλώς το Νόμπελ της Χιλής.
Ήταν η πρώτη πρώτη λατινοαμερικάνα που αξιώθηκε αυτής της ύψιστης επιβράβευσης. Δόξασε μισή ήπειρο, μ’ άλλα λόγια…Κι όμως εμείς ουδέποτε ακούσαμε το όνομα της. Η ήρεμη δόξα της «χωνεύτηκε» μέσα στην θυελλώδη ζωή του P. Neruda. Είδατε τι πετυχαίνουν οι κραυγές και οι εκκεντρικότητες;
[Και τα Χιλιανά ακραία!]
ΚΑΙ ΤΑ ΧΙΛΙΑΝΑ ΑΚΡΑΙΑ!!!
Η ιστορία του Φάμπιο είναι απίστευτη. Ξεκίνησε από τη δική μου γνωστή μανία να μαθαίνω τα ρομάντζα των νέων παιδιών. Ε, δεν μπορούσε να μου ξεφύγει ο Χιλιανός ξεναγός μας:
- Νέος είσαι, χαριτωμένος είσαι, έξυπνος είσαι. Βλέπω και βέρα στον αριστερό σου παράμεσο! Μολόγα! Εδώ και τώρα!
Ξεκαρδίζεται στα γέλια.
- Τι θες να μάθεις;
- Todos! Y al inicio, που λέτε και εσείς. Κατ’ αρχήν: πως τη λένε. Κι ύστερα θέλω να μου ανιστορήσεις το πως γνωριστήκατε και πως ερωτευτήκατε. Adelante, diga me! Μπρος, λέγε!
- Τη λένε Carla, με πληροφορεί πρόθυμα. Είναι πολύ όμορφη. Κι είμαστε πολύ ερωτευμένοι. Μοναδικό σύννεφο, η μάνα μου. Δε τη θέλει. Και μας δημιουργεί προβλήματα συνέχεια! Κι η Carla στεναχωριέται…
- Δεν καταλαβαίνω. Απ’ ότι μου λες είναι μια χαρά κορίτσι, κι αγαπιέστε. Μήπως είναι θέμα προίκας ή οικογένειας; Λέω, μήπως…
- Τίποτα τέτοιο. Απλώς δεν της αρέσει η Carla.
- Περίεργο το βρίσκω. Μπας και έιναι η μάνα σου…μανιακή; Κι εσύ τι έχεις κατά νου να κάνεις;
- Εγώ είμαι αποφασισμένος να προχωρήσω με ή χωρίς την έγκριση κανενός. Συμφωνεί και η Carla μαζί μου. Είναι η ζωή μας. Και τη διαθέτουμε όπως εμείς θέλουμε και όπως εμείς αποφασίζουμε.
Παίρνει σε μάκρος η συζήτηση για τις επεμβάσεις των γονιών, σε τόσο προσωπικά ζητήματα των παιδιών τους και συχνά, όπως σ’ αυτή τη περίπτωση, χωρίς λόγο. Κι εγώ, πυρ και μανία για το άτοπο του πράγματος. Μίσησα βαθύτατα τη μάνα του Fabio, χωρίς να τη ξέρω τη χριστιανή. Και λυπήθηκα από καρδιάς την όμορφη και ερωτευμένη Carla. Είμαι, βλέπετε, πάντα με το μέρος των ερωτευμένων και –προ πάντων – των ταιριαστών ζευγαριών…
- Πόσο χρονών είστε;
- 35 εγώ και 27 η Carla.
Μάλιστα. Κι εδώ το πεδίο πεντακάθαρο! Κατηραμένη πεθερά της ωραία Carla, και άθλια μαμά του ταλαίπωρου Fabio…Πουθενά δεν βρίσκω ψεγάδι για να της δώσω, έστω και μια τόση δα, δικαιολογία.
- Λεφτά, δικά σας; Ξαναρώτησα. Εκεί εγώ! Να δικαιολογήσω το πεθερικό…
- Βγάζω αρκετά από τη δουλειά μου, και για τους δυο μας. Άλλωστε συζούμε επι 3 χρόνια. Και τα πάμε μια χαρά. Παντού.
Κι εδώ άριστα!
- Es stranio! Παράξενο το βρίσκω, amigo Fabio!
H κουβέντα γίνεται απογευματάκι, πάνω στο αυτοκίνητο. Επιστρέφουμε στο Santiago από την Vina del Mar. Και καθώς είμαστε φαγωμένοι και πιωμένοι, όλοι παίρνουν έναν υπνάκο. Μόνο εμείς οι δύο αγρυπνούμε. Και προσπαθούμε να βρούμε την άκρη σ’ ένα ερωτικό… «δράμα». Το βράδυ μας περιμένει λατινοαμερικάνικο δείπνο, σε τυπικό εστιατόριο, με ντόπιες λιχουδιές, κρασί, ορχήστρα και χορό. Καθώς πλησιάζουμε πια στη πόλη, ο Fabio κλείνει τη συζήτηση με τούτη τη περίεργη δήλωση-βόμβα:
- Επειδή από την αρχή μου φάνηκες άνθρωπος ευθύς, ειλικρινής, έξυπνος και με μυαλό ανοιχτό, θέλω, απόψε το βράδυ, να σου εξομολογηθώ κάτι. Θα μ’ ακούσεις;
Ολίγον αλαφιάστηκα!
- Πες το , παιδάκι μου, τώρα.
- Όχι! Το βράδυ.
- Τι αφορά;
- Θα μάθεις σε λίγες ώρες. Pacienza amiga!...
Αδύνατον να του πάρω άλλη πληροφορία. Και η περιέργειά μου στα ύψη.
- Μωρ’ τι θέλει ο άνθρωπος; Όλα τα είπαμε. Τα ερωτικά του, τα επαγγελματικά του, τα οικονομικά του, τα οικογενειακά του…Τι στο δαίμονα μένει ακόμα;
- Χριστέ μου, σ’ ερωτεύτηκε! Μου γελά κατάμουτρα η Γιάννα, στην οποία μεταφέρω την απορία μου.
- Άει στο καλό σου! Σαν να μην σε ξέρω! Πότε είπες ένα λογικό πράμα εσύ;
- Γιατί; Κι ο έρωτας παράλογος δεν είναι;
- Καλέ, ο Fabio είναι παιδί μου! Το ξεχνάς;
- Και το …οιδιπόδειο που το πας;
Με το ζόρι κρατήθηκα να μην τη φασκελώσω, αν και το χρειαζόταν…Κατάπια την περιέργεια μου για μερικές ώρες. Αλλά την στιγμή που τον βρήκα μπροστά μου στο ασανσέρ, όταν κατέβαινα για την βραδινή έξοδο, τον βούτηξα από το μανίκι και τον τραβολόγησα σ’ ένα απόμερο σαλόνι:
- Και τώρα, λέγε!
Η αντίδραση του Φάμπιο ύποπτη. Πρώτα πρώτα κοκκινίζει. Μετά ανάβει τσιγάρο. Σηκώνεται. Περπατά ως εκεί, επιστρέφει. Και ξανακάθεται. Με κοιτά στα μάτια. Δυσανάγνωστο το βλέμμα του. Αρχίζει να με κόβει ψιλός ιδρώτας.
«Έχει γούστο η πλάκα της Γιάννας, να έχει κόκκον αληθείας! Α, μη τρελαθώ τώρα, στα πίσω πίσω του ταξιδιού…»
Κι επιτέλους ο χριστιανός ανοίγει το στόμα του:
- Σου μίλησα για τη Carla, έτσι δεν είναι;
- Έτσι είναι, Και είσαι πολύ ερωτευμένος.
- Είμαι.
- Ωραία, Που είναι το πρόβλημα;
- Carla is not Carla.
- Και τι είναι; Έχει δηλαδή δύο ονόματα; Και τι σημασία έχει αυτό; Στο όνομα θα κολλήσουμε τώρα; Και μάλιστα, με τόσο μυστήριο και τόση μυστικότητα; Άσε με να χαρείς…
- Δεν κατάλαβες, Carla is not Carla.
- Καλά! Αυτό το ‘παμε. Carla is not Carla. Σύμφωνοι.
Και από μέσα μουέτσι, χωρίς λόγο, μετέφρασα τη φράση στα ελληνικά, κάνοντας τη σωστή χρήση των άρθρων: «Η Κάρλα δεν είναι Κάρλα». Και τότε κεραυνοβολήθηκα. Πρέπει και να χλώμιασα. Κι εκείνος έσπευσε να με φωτίσει, απολύτως τούτη τη φορά:
- Η Carla είναι Carlos!
BINGO! BINGO και τόμπολα, κι όλα τα επιτραπέζια παιχνίδια μαζί!
- Συζώ μ’ έναν άντρα. Κι είμαι ερωτευμένος μ’ έναν άντρα!
Έμεινα να τον κοιτώ σαν UFO:
- Σε σόκαρα! Το βλέπω!
Συνήλθα γρήγορα. Αναρωτήθηκα όμως, γιατί τα ‘χασα στην αρχή. «Αιφνιδιασμός» είναι η απάντηση. Διόλου δεν πήγε ο νους μου σε κάτι τέτοιο. Ο άνθρωπος δεν έδειχνε το παραμικρό. Ήταν πολύ άνετος με τους άντρες της παρέας, και χαριτωμένα πονηρούλης με τις κυρίες. Πως να υποψιαστώ αυτό που μου ξεφούρνισε; Ώστε να μην εκπλαγώ; Αλλιώς, δεν είχα λόγο να γίνω άνω κάτω. Δόξα τω Θεώ, στην εποχή μας, μάθαμε, επιτέλους, να δεχόμαστε το «διαφορετικό» -αν αυτή η «διαφορά» δεν μας ενοχλεί πρακτικά. Κατά τα άλλα τι με νοιάζει εμένα, η όποια προτίμηση του οποιουδήποτε;
- Porque, Ombre; Με νοιάζει εμένα, αν κάποιος αγαπά το φρικασέ κι εγώ προτιμώ το τας κεμπάπ; Κύριε ελέησον! Αρκεί να μην εννοεί να ταΐζει εμένα φρικασέ! Τότε, ναι, θα μ’ ένοιαζε και θα μ’ έκοφτε! Αν όμως τρώμε από χώρια κατσαρόλες, άσε τον καθέναν να μαγειρεύει το φαγητό του γούστου του! T’ entientes amigo;
O Fabio χαλαρώνει. Και βάζει τα γέλια με τις…μαγειρικές μου αναφορές. Αγνοεί και τα δύο φαγητά, του αρέσουν όμως τα ονόματα. Τα βρίσκει ακουστικώς…νόστιμα!
- Ώστε, δεν αλλάζεις γνώμη για μένα; Με ρωτά.
- Αντιθέτως. Θαυμάζω το κουράγιο σου να μου εξομολογηθείς κάτι που σίγουρα σε προβληματίζει στις κοινωνικές σου σχέσεις. Εύχομαι να είσαι, όσο σε παίρνει, ευτυχής. Και να ξεπερνάς με υπομονή αλλά και αξιοπρέπεια , το όποιο εμπόδιο, λέω. Θεωρώντας ότι η κουβέντα τελείωνε εκεί. Αμ δε! Ο Fabio ήταν αποφασισμένος να φτάσει το θέμα μέχρι το τέλος. Ποιο τέλος; Μέχρι τα άκρα πρέπει να πω.
- Δύο είναι ωστόσο τα εμπόδια για να ευτυχήσουμε, μου λέει. Ο γάμος και το παιδί.
- Ε, καλά. Αφού κανείς από τους δυο σας δεν μπορεί να κάνει έναν συμβατικό γάμο, είναι φυσικό να στερηθείτε ορισμένα πράγματα. Δεν πειράζει, λοιπόν, που θα μείνετε τυπικά ανύπαντροι. Πολλοί άνθρωποι δεν παντρεύονται, για πολλούς και διάφορους λόγους, αλλά δεν βάζουν, πια, και τη γάτα τους να κλαίει! Μήτε κουτσαίνονται. Μήτε κουλαίνονται, αν καταλαβαίνεις τι θέλω να σου πω. Επομένως σους! Μιλιά και αχνιά. Όσο για παιδί…Πρέπει να το θυσιάσετε και αυτό, στο βωμό της φυσικής αδυναμίας, που δεν επιτρέπει στην Carla που είναι όμως Carlos, να γεννήσει!!! Τι διάβολο! Ξεχάστε τα αυτά. Και να θυμάστε μόνο πως η Φύση έχει άλλους κανόνες, στους οποίους εσείς δεν εμπίπτετε. Μικρό το κακό. Έχετε ο ένας τον άλλον. Αυτό είναι αρκετό.
- Μα, όχι! Έρχεται η απρόσμενη απάντηση. Εμείς θα παντρευτούμε! Το αποφασίσαμε…
Ξαναμένω κάγκελο! Και τούτη τη φορά αρνούμαι να συνέλθω. Άσε που τρέμω πως θα ακούσω και το χειρότερο. Που έρχεται αμέσως:
- Ακούσαμε ότι στην Ολλανδία παντρεύονται τέτοια ζευγάρια. Εκεί λέμε να πάμε του χρόνου. Και όσο για παιδί, θα αγωνιστούμε για το δικαίωμα της υιοθεσίας! Πως το βρίσκεις;
- Ακραίο του εξομολογούμαι. Εδώ, σου δηλώνω, ότι με έχεις σοκάρει άσχημα. Ξέρεις τι μου λες; Καταλαβαίνεις; Παιδί υιοθετημένο από ένα ζευγάρι ανδρών; Έλεος: Πως θα μεγαλώσει το έρμο; Με δύο μπαμπάδες και χωρίς μια μάνα; Ή με έναν πατέρα, και μια μητέρα που θα είναι, όμως, όμοια με τον πατέρα; Μη με τρελαίνεις άνθρωπέ μου!
- Μα, γιατί; Τα παιδιά μεγαλώνουν με την αγάπη. Κι εμείς θα του δώσουμε πολλή.
- Αχ, μωρέ Fabio! Ένα παιδί δεν είναι γατάκι ή σκυλάκι, που ποτέ δεν ρωτά «γιατί» και «πως». Κι ούτε ξέρει από διαφορές, που είναι ζόρι να εξηγηθούν, και να γίνουν κατανοητές αο ένα μικρό παιδί. Και για να σε προσγειώσω κομμάτι, ας σου πω και τούτο: Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα αυτό το συγκεκριμένο παιδί, πρώτα να απορήσει, μετά να ρωτήσει και, τελικώς, να απορρίψει!... Θα σου άρεσε; Θα το άντεχες; Αλλά, βρε παιδάκι μου, πως σας έκατσαν τέτοιες παλαβές ιδέες; Εσείς, εν τάξει, μπορείτε να κάνετε ότι θέλετε με τις δικές σας ζωές, Όμως, μακριά τα χέρια σας από τις ζωές των άλλων. Και, μάλιστα, αυτών που λόγω ηλικίας, δεν μπορούν να έχουν γνώμη. Ηρεμήστε. Κατακαθίστε. Σας φτάνει να αποδεχτούν τη σχέση σας οι τριγυρινοί σας. Κι εσείς, σ’ αντάλλαγμα, μην είστε προκλητικοί. Μην είστε κραυγαλέοι! Όποιος καταλάβει από μόνος του, κατάλαβε. Μην το κάνετε, δα, βούκινο! Δεν είναι ότι το καλύτερο αυτό που σας συμβαίνει. Η μετριοπάθεια και διακριτικότητα κανέναν ποτέ δεν έβλαψαν. Χαρείτε τη σχέση σας σε αυστηρά προσωπικό επίπεδο, γιατί είναι, πράγματι, κάτι εντελώς προσωπικό. Και η ζωή σας θα είναι όμορφη. Και, μ’ αυτό το σκεπτικό, θα σου πω ότι, ενώ με τιμά η εμπιστοσύνη που μου έδειξες, εντούτοις δεν υπήρχε λόγος να μου πεις όσα μου είπες. Θυμήσου: «Δεν τρώμε από την ίδια κατσαρόλα»! Άρα, δεν με αφορούν τα γούστα σου. D’ accuerdo;
- Είσαι πολύ αυστηρή. O Fabio έχει κρεμάσει τα μούτρα του. Αγνοώ γιατί.
- Δεν αγαπώ την πρόκληση, κι αποφεύγω τους εξτρεμισμούς. Είμαι υπέρ του χαμηλού προφίλ και των ησσόνων τόνων. Τη γνώμη μου ζήτησες, τη γνώμη μου σου λέω, και μη μου θυμώνεις…
- Μήπως είσαι λίγο υποκρίτρια; Τώρα γίνεται και σε εμένα προκλητικός. Και με νευριάζει. Λες να ήταν αυτός ο λόγος που θέλησε να μου πει όλη αυτήν την ιστορία; Για αν με προκαλέσει; Δεν το πιστεύω.
- Δεν ξέρω πως το χαρακτηρίζεις εσύ. Εγώ αυτό το λέω αξιοπρέπεια. Ίσως, διότι πιστεύω ότι η προσωπική ζωή του καθένα μας, είναι μονάχα γι’ αυτόν τον ίδιο, κι όχι για κοινή θέα. Αυτή είναι δική μου αντίληψη. Αν είναι διαφορετική από τη δική σου, λυπάμαι. Εύχομαι μονάχα να μην μετανιώσεις, αν τη σχέση με τη Carla την κάνεις μπαϊράκι τούρκικο, και τη κραδαίνεις μονίμως πάνω από το κεφάλι σας! Θα το φάτε αυτό το έρμο το κεφάλι. Ή, το λιγότερο που μπορεί να σας συμβεί, να το κοπανάτε στο τοίχο. Και για να κλείσουμε αυτό το θέμα: Τώρα μπορώ να καταλάβω τη μάνα σου. Κάνει πολύ καλά που αποδέχεται αυτή σου τη σχέση. Ε, μην την υποχρεώσεις, τη χριστιανή, και να δει τον Carlos με βέρα, κουάφ, κι ανθοδέσμες. Δεν νομίζω να το αντέξει! Θα πάθει καρδιακή προσβολή! Και θα έχεις το κρίμα στο λαιμό σου! Κάτσε στ’ αυγά σου…Να χαρείς τα καρφάκια που ‘χεις στην κεφαλή σου…’Ελεος…
Άκου υιοθεσία!!!
Last edited by a moderator: