St.Adamantidou
Member
- Μηνύματα
- 245
- Likes
- 893
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 1
- Περί του «Τέλους του Κόσμου» γενικώς – μέρος 2
- Buenos Aires
- San Telmo
- El Calafate & Largo Argentino
- Perito Moreno, Lo Mismo
- Ένα Φυσικό Θαύμα
- Paine
- Στον Γκρι Παγετώνα και στα παγόβουνα της λίμνης Gray
- Επαρχία Magallanes και οπτική επαφή με τα ομώνυμα Στενά
- Punta Arenas
- Tierra Del Fuego κι'εγώ!
- Ushuaia
- Ushuaia και Κρουαζιέρα στα Στενά Beagle
- Κι ένας στεργιανός περίπατος
- Bariloce
- Mentoza & Santiago
- Valparaiso
- Τα νόμπελ της ποίησης
- Επίλογος
VALPARAISO - La Perla del Pacifico
Αχ, αυτοί οι Σπανιόλοι. Πάντα ρομαντικοί και αγαπησιάρηδες! Τρυφεροί και ευρηματικοί.
Μαργαριτάρι του Ειρηνικού λένε το σπουδαιότερο λιμάνι της Χιλής, πάνω στον ωκεανό. Είναι πόλη εμπορική, φτιαγμένη από τον Valdivia, το 1536. Η ομορφιά της έγκειται στο ότι είναι χτισμένη σε δύο επίπεδα. Η μισή –η άκρως εμπορική και πολυάσχολη- είναι απλωμένη στη στενή παραλιακή λουρίδα. Το τμήμα που βρίσκεται σκαρφαλωμένο σ’ έναν απότομο λόφο, που δεσπόζει του λιμανιού, έχει καταληφθεί από καλλιτεχνικό και κουλτουριάρικο εν γένει πληθυσμό. Όσο φωνακλάδικο και πολυκύμαντο είναι το κάτω μέρος, τόσο ράθυμο και υπναλέο είναι το επάνω. Ευλογημένη είναι η ραστώνη. Όταν την ντύνεις με το ένδυμα της καλλιτεχνίας! Τα κουκουλώνει όλα! Και ‘σένα μαζί!!! Σ’ όλη τη διάρκεια του περιπάτου μας εκεί, άνθρωπο δεν συναντήσαμε. Ψυχή ζώσα. Ήταν άλλωστε πολύ νωρίς για τους ασχολούμενους με την «Πούρα Τέγνη»! Μόλις 10:00 το πρωί. Ήτα μια νυσταγμένη πόλη, που μας υποδέχθηκε με μισόκλειστο, τσίμπλικο μάτι. Ωστόσο, ίσως και λόγω ύψους ή ωκεανού, ήταν ευχάριστα δροσερή, σ’ αντίθεση με την πρωτεύουσα όπου μας καταταλαιπώρησε η υγρή ζέστη και η αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Με τον κάτω κόσμο συνδέεται με ένα τελεφερίκ και 16 ασανσέρ (έτσι τα χαρακτηρίζει ο οδηγός μου), για να γλυτώνουν τον εμφραγματικόν ανήφορο, όταν οι κάτω πάνε απάνω και οι απάνω κάτω! Μια πόλη άνω-κάτω δηλαδή.
Η θέα από το λόφο είναι ενδιαφέρουσα. Βλέπεις τον ασύνορο ωκεανό. Όμως τα βίντσια του λιμανιού, κάποια άσχημα και ξεβαμμένα πλοία, και μερικές άθλιες μαούνες –θέαμα αναπότρεπτο των εμπορικών αγκυροβολίων- μας ξενίζει και μας ξυνίζει.
- Quel Astima! Τι κρίμα! Λέω στο Fabio, τον Χιλιανό ξεναγό μας.
Τούτος εδώ είναι αλλου παπά Ευαγγέλιο. Το κοντοκουρεμένο μαλλί του -μαύρο κατάμαυρο- στέκει ορθό:
- Μωρ’ σαν να ‘χει καρφάκια πάνω στη κούτρα του μου μοιάζει, είχα πει στη συντροφιά μου, όταν τον πρωτοαντικρύσαμε στο αεροδρόμιο. Μόδα είναι, μωρέ, στη Χιλή το χτένισμα «αλλά πρόκα»; Έχει γούστο!
Αποδεικνύεται συμπαθέστατος. Είναι πάντα χαρούμενος, γελαστός. Πειράζει όλους μας και δεν αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω, χωρίς να τη σχολιάσει. Σκέτο σαΐνι. Στο χέρι του διακρίνω βέρα γυαλιστερή. Αναρωτιέμαι:
- Sposato;
- Si, μου απαντάει
- Inamorado; Ξαναρωτώ
- Mui! Μου απαντάει. Con Carla.
Δηλώνει πολύ ερωτευμένος με τη Κάρλα. Όμως γι’ αυτήν την ιστορία –του Fabio και της Carla- θέλω να μιλήσω αργότερα. Πήρα τη μεγαλύτερη ταραχή της ζωής μου. Για την ώρα, κάντε υπομονή. Περισσότερος Φάμπιο και Κάρλα σε λίγο.
Η μεγαλύτερη, πάντως, παραξενιά της πόλης είναι τα ασανσέρ. Φτιάχτηκαν μεταξύ του 1883 και του 1916. Μερικά από αυτά είναι μικρά θαύματα μηχανικής. Όπως πχ ο αναβατήρας Polamco, που αναβαίνει εντελώς κάθετα, μέσα απο ένα σωληνωτό τούνελ, μέσα στο λόφο. Μ’ αυτόν τον τρόπο κερδίζει χρόνο, και δεν χαλάει την αισθητική του περιβάλλοντος.
Στο Valparaiso μπορεί κανείς να επισκεφτεί το σπίτι του Neruda, το Ναυτικό Μουσείο, το Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας, το κτίριο του Κονγκρέσου, ή να πάρει ένα καραβάκι και να κάνει το γύρο του λιμανιού. Μπορεί ακόμα να ψωνίσει ντόπια χειροτεχνήματα στην πολύβουη ανοιχτή αγορά –αν είναι Σαββατοκύριακο- στο Muelle Prat. Όλα εξαρτώνται από το χρόνο του ταξιδιώτη και τα ενδιαφέροντά του. Εμείς, δυστυχώς, διαθέτουμε μονάχα μια δυο ώρες. Ίσα ίσα να δούμε τη πάνω και τη κάτω πόλη. Άλλωστε ο τελικός προορισμός μας είναι η Vina del mar, αυτό το πασίγνωστο παραθαλάσσιο θέρετρο της Νότιας Αμερικής. Ξέρουμε ότι εκέι δεν πρόκειται να δούμε τίποτα άλλο, παρά μιαν ευχάριστην πόλη διακοπών. Αλλά στη Vina del mar μας έταξαν νόστιμο γεύμα με ψαρομεζέδες! Και αφού δεν θα έχουμε να τρεχαλίζουμε, λάχα λάχα για αξιοθέατα, κι εφόσον η πόλη είναι μια δρασκελιά τόπος, προσβλέπουμε και σε έναν μικρό, χωνευτικό περίπατο, μετά τη γευστική πανδαισία!
- Θα πιούμε και το κρασάκι μας, δεν θα πιούμε; Ανησυχεί η Φρόσω.
- Καλέ, πως δεν θα το πιούμε; Ψαροφάι δίχως κρασί, και μάλιστα Χιλιανό, γίνεται; Δε γίνεται! Απαντώ ξαφνιασμένη. Τι ιερόσυλη ερώτηση μου έκανε η χριστιανή! Πως της ήρθε;
Το Φροσάκι ανακουφίζεται. Ξέρει φυσικά ότι δεν της χαλάω ποτέ χατήρι. Αλλά και τα χατήρια που ζητάει είναι πολύ λογικά. Και με εξυπηρετούν και μένα! Διότι η Φρόσω είναι ο πιο καλός, ο πιο ευγενικός άνθρωπος που ξέρω. Από τότε που τη θυμάμαι –πρέπει αν ήταν το 1980- ουδέποτε δημιούργησε πρόβλημα σε κανέναν. Είναι ανεκτική και πρόθυμη για κάθε εξυπηρέτηση. Πολύ χαίρομαι όταν την έχω παρέα μου στα ταξίδια. Είναι χρυσή συντροφιά! Η Γιάννα δεν είναι εκ των φανατικών στο αλκοόλ. Συχνά το αρνείται. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που μας συντροφεύει με ένα ποτήρι.
- Ίσα ίσα για το κέφι, λέει
Η Vina del Mar μας αιφνιδιάζει με ένα «γραφτό», πάνω στη καταπράσινη πλαγιά του βουνού της: Bienvenidos al Vina del Mar, γράφει με χρωματιστά λουλούδια. Είναι ένα τεραστίων διαστάσεων καλωσόρισμα, ορατό από στεριά και θάλασσα.
Στην παραλία βρίσκουμε άλλο ένα ίδιο, και σπεύδουμε όλοι να φωτογραφιστούμε μπροστά του. Οι ντόπιοι μας βλέπουν να καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια, και χαμογελούν με κατανόηση. Που να φανταστούν οι άνθρωποι, από πόσο μακριά ερχόμαστε! Πετάξαμε πάνω από δύο ηπείρους κι έναν ωκεανό, για να συναπαντηθούμε μ’ έναν άλλον, σχεδόν μυθικό και πανέμορφο. Αυτός ο Ειρηνικός, τέλος πάντων, μου ανεβάζει ένα είδος πυρετού! Μου φέρνει μιαν έξαψη! Και κάνει τη φαντασία μου να φρενιάζει! Εμ, ο Stevenson κι ο Vern, φρόντισαν, από τα παιδικά μου χρόνια, να μου δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις, γι’ αυτό το ξεχαλίνωμα του μυαλού! Κι επειδή ως γνωστόν «ότι μικρομάθεις δεν γερονταφήνεις», ιδού εγώ, να παθιάζομαι, στην ηλικία μου, με τούτη την καταπληκτική θάλασσα, που κουβαλά πάνω στα κύματα της περιπέτειες και μύθους, ρομαντισμό, ερωτισμό, αγριότητα…Μέχρι και κανιβαλισμό, αν θέλετε να ξέρετε! Οι Παπούα που νομίζετε πως βρίσκονται;
Ουφ! Πάλι παρελθοντολογώ. Μωρέ, στη Vina del Mar είμαι, κι όχι στους Μαορί και στη Νέα Γουινέα! Άμα πια!...
Η βλάστηση εδώ είναι υποτροπική. Και, προφανώς, λόγω υγρασίας είναι και πλούσια. Επι αποικιοκρατίας το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής ανήκε στην Hacienda της επιφανούς οικογένειας των Carreras. Στα μισά όμως του 19ου αιώνα, αγοράστηκε από ένα βαθύπλουτο Πορτογάλο επιχειρηματία, ονόματι Alvarez. Η μοναχοκόρη και κληρονόμος του παντρεύτηκε αργότερα έναν απόγονο της οικογένειας των Veraga, των οποίων το όνομα σημαδεύει πολλά σημεία της πόλης. Σαν να τους ανήκει εξ ολοκλήρου! Τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας φτάνουν ανετότατα μέχρι τις μέρες μας! Καταπληκτικό!
Η ανάπτυξη της πόλης επιταχύνθηκε όταν ο σιδηρόδρομος ένωσε το Santiago με το Valparaiso. Έτσι, έγινε εύκολη η πρόσβαση προς τη παραλία, αφού οι δυο πόλεις είναι πολύ κοντά. Τότε άρχισαν να χτίζονται βίλες κι αρχοντικά, αλλά και πολυτελή ξενοδοχεία που υποδέχονταν τους παραθεριστές. Όμως, τώρα τελευταία η πόλη αυτή άρχισε να χάνει τη προτίμηση των Χιλιανών. Βρήκαν τη γειτονική Serene πιο ελκυστική. Φοβάμαι πως σε λίγα χρόνια η Vina del Mar θα θυμίζει το σημερινό Λουτράκι! Κρίμα! Πάντα νιώθω λύπηση για τις πόλεις που φθίνουν. Για τις πόλεις που κάποτε ήταν. Μοιάζουν με ξεπεσμένες αριστοκράτισσες που προσπαθούν, ηρωικά, να κρύψουν την οικονομική και κοινωνική τους έκπτωση…Η μοίρα των πραγμάτων. Έχουν ακμή και παρακμή. Και φαίνεται πως και τούτη η πόλη δεν θα αποτελέσει εξαίρεση!...
Στην επιστροφή μας στη Χιλιανή πρωτεύουσα, και πριν εγκαταλείψουμε τη Vina del Mar, έχουμε ένα γοητευτικό συναπάντημα. Στον ανθισμένο κήπο του Museo Arquelogico Fork, μας περιμένει ένα αυθεντικό Moai. Το έχουν φέρει εδώ από το νησί του Πάσχα, αποχωρίζοντάς το από τα εκεί όμοιά του. Είναι μια μικρή βέβαια παρηγοριά, αλλά πάντως παρηγοριά, για όσους δεν καταφέρνουν να βρούν εισιτήρια για το 6ωρο ταξίδι Santiago-Hanga Roa, την πρωτεύουσα του νησιού του Πάσχα. Είμαστε, δυστυχώς, κι εμέις από τους άτυχους. Γι’ αυτό και πανηγυρίσουμε στη θέατου επιβλητικού πέτρινου ξοάνου. Έχει τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά των «αδελφών» του στο απομακρυσμένο νησί του Ειρηνικού: Χαμηλό μέτωπο, σφιγμένα χείλη, ίσια σουβλερή μύτη, βαθουλωμένα μάτια. Παρ’ ότι δεν κατάφερα να βρεθώ στο νησί, και να δώ στον τόπο τους τα περίεργα αυτά γλυπτά, πρέπει να σας πώ, έστω δυο λόγια, για την ιστορία αυτών των, για πολλούς ανεξήγητων, αγαλμάτων. Είναι αυτά που ιντριγκάρισαν τη φαντασία του δαιμόνιου Νταίνικεν, του σύγχρονου, τολμώ να πω, Ιουλίου Βέρν. Ποιος ξέρει αν, ύστερα από χρόνια, δεν αποδειχτεί κι αυτός, ένας προφητικός παραμυθάς!...Ως και διαστημανθρώπους κι αστροναύτες μας τα συνέστησε στα βιβλία του! Ποιος να πει με σιγουριά αν έχει δίκιο ή άδικο. Μονάχα ο καιρός θα το δείξει!...
Τα Moai λοιπόν, βρίσκονται στο Rapa Nui, όπως βάφτισαν το Νησί του Πάσχα οι ιθαγενείς. Πως, τώρα, έφτασαν σ’ αυτή τη μακρινή κι απομονωμένη ηφαιστειογενή κουκίδα οι Πολυνήσιοι, παραμένει, ακόμα και σήμερα, άγνωστο και μυστηριώδες! Όπως άγνωστο και μυστηριώδες εξακολουθεί να παραμένει το πως κατασκευάστηκαν αλλά και, προ πάντων, πως μεταφέρθηκαν στο ψηλό σημείο που βρίσκονται τώρα, τα ογκώδη κι ασήκωτα διάσημα πια αγάλματα, τα γνωστά με το όνομα Moai.
Το Νησί του Πάσχα έχει κι άλλο όνομα, πολύ πιο εντυπωσιακό. Το λένε Pito o te Henua, που σημαίνει: Ο ομφαλός της Γής! Κι έχουν λόγο που το βάφτισαν έτσι. Διότι, τούτο το νησιδάκι είναι το μόνο σημείο του κόσμου, από όπου ένα πλοίο μπορεί να ταξιδεύει επι 1900 μίλια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση , δίχως να συναντήσει «κατοικημένη γη». Βρίσκεται 20 μοίρες κάτω από το γοητευτικό Τροπικό του Αιγόκερου. Στα ΒΔ του, και σε τεράστια απόσταση, απλώνεται η Πολυνησία, με τα γνωστά νησιά Tahiti, Borra Borra, Morea, κτλ.
Στα ΝΑ του βρίσκεται το Santiago, σ’ απόσταση 3700 μιλίων, να σας χαρώ! Εξ ου και η 6ωρη πτήση. Το κοντινότερο νησί; Το Pitcairn, σε απόσταση 1900 μιλίων, όπως λέγαμε και παραπάνω για τα περί του…ομφαλού!
Το ίδιο το νησί έχει έκταση 117 χλμ –δεν είναι καθόλου μικρό όπως διαπιστώνετε- αλλά οι κάτοικοί του μόλις που φτάνουν τις 2000. Η ερημιά του κόσμου, δηλαδή! Ένας σχεδόν έρημος τόπος, μέσα σε μιάν ατέλειωτη θαλάσσια ερημιά! Έρημος για έρημο!... Φρίκη! 2000 άνθρωποι «πεταμένοι» καταμεσής Ωκεανού, δίχως έναν κοντινό «γείτονα»! Σαν να κατοικούν στο διάστημα! Ή σαν να είναι οι μοναδικοί άνθρωποι πάνω στον πλανήτη. Μα, πως το αντέχουν;
Στο Νησί του Πάσχα, ζούν και μερικά ακόμα αναπάντητα ερωτηματικά. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η παλαβομάρα μερικών νησιωτών, από όλον τον Ειρηνικό, που, μια μέρα πήραν των ομματιών τους, κι έφτασαν εδώ! Μα, το σημερινό «εδώ» ήταν τότε το «πουθενά», ή «το Τέλος του Κόσμου»! Κι όμως, κάποιοι τρελοί έβαλαν το κεφάλι τους στο τορβά, και ξεκίνησαν για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, ή ακόμα χειρότερα, ίσως και χωρίς γυρισμό! Σκεφτείτε ότι, ούτε και σήμερα έρχονται άνθρωποι εδώ. Και έτσι στο νησί μένουν πάντα οι ιθαγενείς των 2000, οι «Μακρυαυτιάδες» από τα ανατολικά και οι «Κοντοαυτιάδες» αο τα δυτικά! Έτσι τους λένε! Σας το ορκίζομαι στο Moai που είδα!...
Ο πρώτος Ευρωπαίος, ο πατήσας το ποδάρι του στο νησί, δεν ήταν –περιέργως- Ισπανός αλλά Ολλανδός. Ήταν ο Ιάκωβος Rogeveern, Απρίλη του 1772. Ανήμερα το Πάσχα! Και, κατά την τότε προσφιλή συνήθεια όλων των εξερευνητών, βάφτισαν τη γη αυτή «Νησί του Πάσχα». Να σας θυμίσω επι την ευκαιρία και τον Ποταμό του Ιανουαρίου, -το άλλως γνωστό μας Rio de Janeiro- και το Λιμάνι των Χριστουγέννων –ή Puerto Natal. Έτσι το συνήθιζαν τότε.
Τις σημαντικότερες πληροφορίες νομίζω σας τις έδωσα. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω περισσότερο και, μάλιστα, για τόπο και πράγματα που τελικά δεν στάθηκα τυχερή να δώ και να χαρώ. Άλλωστε το καθ’ αυτό ταξίδι μου δεν τέλειωσε ακόμα. Σας οφείλω και κάτι….«ψιλά»…Αναμείνατε. Έρχονται κι αυτά.
Πίσω στο Santiago, η Φρόσω και εγώ θέλουμε ν’ αγοράσουμε βαλίτσες. Το Εμπορικό Κέντρο που σταματάμε θυμίζει Βόρεια Αμερική. Είναι τεράστιο. Έχει από Εβραίο κόκαλο που λένε! Τόσο μεγάλο, που όταν αποφασίζουμε να βγούμε –μετά το τέλος των ωνίων- χάνουμε τη πρέπουσα έξοδο, και αδυνατούμε να βρούμε σε πιο σημείο μας περιμένει το πούλμαν. Τέτοιο πράμα, δηλαδή! Βγαίνουμε αλλού κι αλλού, και πιλαλούμε κάθιδρες, σαν να μας κυνηγούν 40 διάβολοι! Ο χρόνος βλέπετε είναι ορισμένος και περιορισμένος. Ας είναι…
Στο Τμήμα Ειδών Ταξιδίου –που δεν ξέρω με πόσο κόπο βρήκαμε κάποτε- μπερδευόμαστε άγρια μέσα στο πλήθος της ποικιλίας. Κάθε είδους μάρκα. Κάθε είδους ποιότητα. Κάθε είδους χρώμα, σχήμα, μέγεθος. Διαλέγετε και παίρνετε! Μέσα στη σαστιμάρα μας, μας κόβεται σχεδόν η όρεξη για ψώνια! Τελικά καταλήγουμε σε δυο Delsey. Αυτές όμως, οι αδικιορισμένες, διαθέτουν και κλειδαριά με κωδικό αριθμό. Μεγάλη συμφορά για μένα είναι πάντα η τεχνολογία και τα τερτίπια της. Κοιτώ τον πωλητή καταπτοημένη. Καταλαβαίνει ότι δεν έχω ιδέα πως να λειτουργήσω τον συνδυασμό. Στα μάτια μου διαβάζει, σίγουρα, τη βλακεία μου!...Κι αρχίζει να μου εξηγεί, πασπατεύοντας συγχρόνως κάποιο πράγμα, από τη μέσα μεριά του καπακιού. Εγώ, ωστόσο, δε βλέπω τίποτα. Σκύβω. Σκύβει. Σκύβουμε. Εξακολουθώ να μην βλέπω, και αν μην καταλαβαίνω τι μου κανοναρχάει ισπανιστί. Του φεύγει το καπάκι. Του πέφτει και η βαλίτσα. Ευτυχώς εμείς στεκόμαστε ακόμα στο ύψος μας! Ιδρώνω! Φουσκώνει. Κι επιτέλους εκρήγνυμαι, μελιτζανιά σίγουρα, από την αγωνία και την ένταση:
- Τι μου λές, άνθρωπε μου; Μούδε που βλέπω, μούδε που καταλαβαίνω. Φρόσω! Βοήθεια! ‘Ελα, μήπως και βγάλεις εσύ μιαν άκρη!...κι όλα αυτά σε άψογα και οργισμένα ελληνικά.
- Εμένα άσε με απ’ έξω απ’ αυτήν την ιστορία. Εγώ σε περιμένω υπομονετικά να μάθεις. Κι ύστερα θα φωτίσεις κι εμένα. Η φιλενάδα μου είπε κι ελάλησε. Και με άφησε άπνου!...
- Φτου! Senor, non comprendo nada! Es mui dificil.
- No senora, es mui facil!
Τώρα με λέει «βλάκα» και μες τα μούτρα μου, ο πανάθλιος! Και δεν μπορώ να διαμαρτυρηθώ διότι, εκτός του ότι δεν μπορώ να του απαντήσω, αναγνωρίζω επίσης πως έχει χίλια δίκια! Εγώ αυτά τα περί διαγραμμάτου της τεχνολογίας, δεν τα καταλαβαίνω ούτε με ποινή καθείρξεως!
- Ma non puedo veder esto πράμα que me δείχνεις! Comprende; Λέω και ψαύω απεγνωσμένα με τα δάχτυλα, στα τυφλά, να δω, τέλος πάντων, τι κουνάει κάτω από το καπάκι ο ευλογημένος. Και ω του θαύματος, πιάνω ότι δεν μπορούσα τόση ώρα να δώ. Κι είχα γίνει ρεζίλι των σκύλων! Ήταν ένας μικροσκοπικός μοχλός, που έπρεπε να μετακινήσω, για να ενεργοποιήσω τον συνδυασμό της κλειδωνιάς. Έχω σχεδόν γονατίσει πάνω στη μοκέτα του μαγαζιού. Ο πωλητής έχει σκύψει μέχρι το πάτωμα, για να φτάνει κι αυτός τη βαλίτσα που κείτεται καταής! Δόξα τω Θεώ! Αρχίζω, τώρα, να καταλαβαίνω τι προσπαθεί, τόσην ώρα, να μου πει. Κι είμαι έτοιμη να ακούσω τη συνέχεια των οδηγιών, κάπως ανακουφισμένη.
Είμαστε και οι δυο πολύ απορροφημένοι. Και δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται στο γύρο μας. Έως τη στιγμή που με χτυπά στον ώμο η Γιάννα:
- Φιλενάδα, τέλειωνε.
- Γιατί; Φεύγουμε;
- Όχι, αλλά έχετε γίνει θέαμα. Κάτι μεταξύ τσίρκου και παιδικής χαράς!
- Ούφ, εσύ και η νοοτροπία σου περί κοσμιότητας! Δε βλέπεις; Μαθαίνω. Δεν τα έχω εμπεδώσει όμως ακόμα. Περίμενε!
- Ναι, αλλά γύρνα να δείς και πίσω σου τι γίνεται!
Γυρίζω. Και μου πέφτουν τα μούτρα! Το Τμήμα Ειδών Ταξιδιού έχει μαζέψει πωλητές και πελάτες των πλαϊνών Τμημάτων. Έχουν κάνει κύκλο, και με κόπο προσπαθούν να κρατήσουν τα γέλια τους!
- Τι έπαθαν, καλέ, αυτοί; Αυγά τους καθαρίζουν; Αναρωτιέμαι σαστισμένη.
- Προφανώς δεν εκτιμούν όσο πρέπει τα ισπανικά σου, υποθέτω! Μου απαντάει, έτοιμη να γκρεμιστεί κι εκείνη από τα γέλια!
Η μόνη που κρατά τη σοβαρότητα και τη νηφαλιότητά της είναι η Φρόσω. Συμμερίζεται σίγουρα την αγωνία μου και τη γελοιοποίηση μου. Τώρα θυμώνω:
- Γιατί; Τι έχουν τα ισπανικά μου; Λέω.
- Τι δεν έχουν να ρωτάς! Δεν θα εκπλαγώ αν οι άνθρωποι σε μηνύσουν για…γλωσσοκτονία –αν υπάρχει βέβαια, τέτοιο αδίκημα. Άντε τέλειωνε, για να μην μας σέρνουν μεσημεριάτικα στις «Χουστίσιες»! Έτσι δεν την λένε ισπανικά τη Δικαιοσύνη; Και σε πληροφορώ πως, αν αργήσεις λίγο ακόμα, μέχρι και η Φρόσω θα ξεραθεί στα γέλια!...Μπρός! Ότι έμαθες, έμαθες. Πάμε να φύγουμε από εδώ!
Είμαι κυριολεκτικά κατησχυμμένη. Τι ρεζιλίκι κι αυτό! Κι εγώ να μην έχω καταλάβει το «μάθημα» μέχρι το τέλος.
- Τέλος πάντων! Κάποιος αρσενικός από το γκρούπ θα ξέρει αν μου εξηγήσει τα υπόλοιπα. Αυτοπαρηγοριέμαι. Είναι κι αυτή μια περίπτωση, όπου ο άντρας είναι χρήσιμος για τρείς δουλειές το χρόνο, λέω με όση αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει από το χουνέρι που έπαθα.
- Εντάξει, εντάξει! Μη συνεχίσεις. Ξέρω πολύ καλά το υπόλοιπο. Και η τρίτη δουλειά δεν είναι αυτή που πάει ο όποιος πονηρός και διεστραμμένος νούς, διότι….
- Διότι ελάχιστοι ξέρουν να την κάνουν σωστά!! Αποσώνω θριαμβευτικά!
Βουτώ τη βαλίτσα μου και τρέχω στο ταμείο. Κι ο κοροϊδευτικός κλοιός διαλύεται πάραυτα εν ιλαρότητι και θυμηδία!...
- Α, να χαθείτε, μαυροπίπερα! Μουγκρίζω. Μακάρι να μιλούσατε κι εσείς ελληνικά , όσα ισπανικά μιλάω εγώ. Και αν τα είχατε μάθει, μάλιστα, από τη Βίρνα Δράκου του….Φωσκόλου! Άμα πια!...
- Καλέ, τι λές; Παλάβωσες; Που να την βρούν εδώ τη Βίρνα Δράκου του Φωσκόλου; Άκου «του Φωσκόλου»!...
- Καλά κρασιά, αγαπητή μου! Δεν το ξέρεις πως όλη η Νότια Αμερική βλέπει «Λάμψη»; Φώσκολο, παιδάκι μου, αγόρασαν σαν τρελοί οι Λατινοαμερικάνοι, σε εκείνες τις παγκόσμιες Εκθέσεις για τις τηλεοπτικές παραγωγές γενικώς! Κι άντε να σε καταπλήξω ακόμα περισσότερο! Μάθε πως ο Φώσκολος έχει κι εδώ την ίδια επιτυχία που έχει και στην Ελλάδα…
Ωχ! Πολύ το φχαριστήθηκα. Σκόνη την έκανα τη Γιάννα. Βούτηξα τη πάνκομψη Delsey μου και βγήκα καμαρωτή από το Εμπορικό Κέντρο. Δεν άντεξα όμως στον πειρασμό να της δώσω και τη χαρισματική βολή:
- Y mui muneca la maletta! Φώναξα πάνω από τον ώμο μου. Κι απήλαυσα τη σαστιμάρα στα μάτια της.
- Μωρ’ τι λέει του λόγου της; Φυσικά δεν είχαν καταλάβει πως δήλωνα: «Και πολύ κούκλαη βαλίτσα»!
Έτσι! Για να μάθουν! Που «η ζούλια και ο φθόγγος θα τις φάει», όπως λέει και η φιλενάδα μου Λιλή –και, να μην της «φάω» την μητρότητα της προσφιλούς της εκφράσεως…
Αχ, αυτοί οι Σπανιόλοι. Πάντα ρομαντικοί και αγαπησιάρηδες! Τρυφεροί και ευρηματικοί.
Μαργαριτάρι του Ειρηνικού λένε το σπουδαιότερο λιμάνι της Χιλής, πάνω στον ωκεανό. Είναι πόλη εμπορική, φτιαγμένη από τον Valdivia, το 1536. Η ομορφιά της έγκειται στο ότι είναι χτισμένη σε δύο επίπεδα. Η μισή –η άκρως εμπορική και πολυάσχολη- είναι απλωμένη στη στενή παραλιακή λουρίδα. Το τμήμα που βρίσκεται σκαρφαλωμένο σ’ έναν απότομο λόφο, που δεσπόζει του λιμανιού, έχει καταληφθεί από καλλιτεχνικό και κουλτουριάρικο εν γένει πληθυσμό. Όσο φωνακλάδικο και πολυκύμαντο είναι το κάτω μέρος, τόσο ράθυμο και υπναλέο είναι το επάνω. Ευλογημένη είναι η ραστώνη. Όταν την ντύνεις με το ένδυμα της καλλιτεχνίας! Τα κουκουλώνει όλα! Και ‘σένα μαζί!!! Σ’ όλη τη διάρκεια του περιπάτου μας εκεί, άνθρωπο δεν συναντήσαμε. Ψυχή ζώσα. Ήταν άλλωστε πολύ νωρίς για τους ασχολούμενους με την «Πούρα Τέγνη»! Μόλις 10:00 το πρωί. Ήτα μια νυσταγμένη πόλη, που μας υποδέχθηκε με μισόκλειστο, τσίμπλικο μάτι. Ωστόσο, ίσως και λόγω ύψους ή ωκεανού, ήταν ευχάριστα δροσερή, σ’ αντίθεση με την πρωτεύουσα όπου μας καταταλαιπώρησε η υγρή ζέστη και η αποπνικτική ατμόσφαιρα.
Με τον κάτω κόσμο συνδέεται με ένα τελεφερίκ και 16 ασανσέρ (έτσι τα χαρακτηρίζει ο οδηγός μου), για να γλυτώνουν τον εμφραγματικόν ανήφορο, όταν οι κάτω πάνε απάνω και οι απάνω κάτω! Μια πόλη άνω-κάτω δηλαδή.
Η θέα από το λόφο είναι ενδιαφέρουσα. Βλέπεις τον ασύνορο ωκεανό. Όμως τα βίντσια του λιμανιού, κάποια άσχημα και ξεβαμμένα πλοία, και μερικές άθλιες μαούνες –θέαμα αναπότρεπτο των εμπορικών αγκυροβολίων- μας ξενίζει και μας ξυνίζει.
- Quel Astima! Τι κρίμα! Λέω στο Fabio, τον Χιλιανό ξεναγό μας.
Τούτος εδώ είναι αλλου παπά Ευαγγέλιο. Το κοντοκουρεμένο μαλλί του -μαύρο κατάμαυρο- στέκει ορθό:
- Μωρ’ σαν να ‘χει καρφάκια πάνω στη κούτρα του μου μοιάζει, είχα πει στη συντροφιά μου, όταν τον πρωτοαντικρύσαμε στο αεροδρόμιο. Μόδα είναι, μωρέ, στη Χιλή το χτένισμα «αλλά πρόκα»; Έχει γούστο!
Αποδεικνύεται συμπαθέστατος. Είναι πάντα χαρούμενος, γελαστός. Πειράζει όλους μας και δεν αφήνει κουβέντα να πέσει κάτω, χωρίς να τη σχολιάσει. Σκέτο σαΐνι. Στο χέρι του διακρίνω βέρα γυαλιστερή. Αναρωτιέμαι:
- Sposato;
- Si, μου απαντάει
- Inamorado; Ξαναρωτώ
- Mui! Μου απαντάει. Con Carla.
Δηλώνει πολύ ερωτευμένος με τη Κάρλα. Όμως γι’ αυτήν την ιστορία –του Fabio και της Carla- θέλω να μιλήσω αργότερα. Πήρα τη μεγαλύτερη ταραχή της ζωής μου. Για την ώρα, κάντε υπομονή. Περισσότερος Φάμπιο και Κάρλα σε λίγο.
Η μεγαλύτερη, πάντως, παραξενιά της πόλης είναι τα ασανσέρ. Φτιάχτηκαν μεταξύ του 1883 και του 1916. Μερικά από αυτά είναι μικρά θαύματα μηχανικής. Όπως πχ ο αναβατήρας Polamco, που αναβαίνει εντελώς κάθετα, μέσα απο ένα σωληνωτό τούνελ, μέσα στο λόφο. Μ’ αυτόν τον τρόπο κερδίζει χρόνο, και δεν χαλάει την αισθητική του περιβάλλοντος.
Στο Valparaiso μπορεί κανείς να επισκεφτεί το σπίτι του Neruda, το Ναυτικό Μουσείο, το Μουσείο της Φυσικής Ιστορίας, το κτίριο του Κονγκρέσου, ή να πάρει ένα καραβάκι και να κάνει το γύρο του λιμανιού. Μπορεί ακόμα να ψωνίσει ντόπια χειροτεχνήματα στην πολύβουη ανοιχτή αγορά –αν είναι Σαββατοκύριακο- στο Muelle Prat. Όλα εξαρτώνται από το χρόνο του ταξιδιώτη και τα ενδιαφέροντά του. Εμείς, δυστυχώς, διαθέτουμε μονάχα μια δυο ώρες. Ίσα ίσα να δούμε τη πάνω και τη κάτω πόλη. Άλλωστε ο τελικός προορισμός μας είναι η Vina del mar, αυτό το πασίγνωστο παραθαλάσσιο θέρετρο της Νότιας Αμερικής. Ξέρουμε ότι εκέι δεν πρόκειται να δούμε τίποτα άλλο, παρά μιαν ευχάριστην πόλη διακοπών. Αλλά στη Vina del mar μας έταξαν νόστιμο γεύμα με ψαρομεζέδες! Και αφού δεν θα έχουμε να τρεχαλίζουμε, λάχα λάχα για αξιοθέατα, κι εφόσον η πόλη είναι μια δρασκελιά τόπος, προσβλέπουμε και σε έναν μικρό, χωνευτικό περίπατο, μετά τη γευστική πανδαισία!
- Θα πιούμε και το κρασάκι μας, δεν θα πιούμε; Ανησυχεί η Φρόσω.
- Καλέ, πως δεν θα το πιούμε; Ψαροφάι δίχως κρασί, και μάλιστα Χιλιανό, γίνεται; Δε γίνεται! Απαντώ ξαφνιασμένη. Τι ιερόσυλη ερώτηση μου έκανε η χριστιανή! Πως της ήρθε;
Το Φροσάκι ανακουφίζεται. Ξέρει φυσικά ότι δεν της χαλάω ποτέ χατήρι. Αλλά και τα χατήρια που ζητάει είναι πολύ λογικά. Και με εξυπηρετούν και μένα! Διότι η Φρόσω είναι ο πιο καλός, ο πιο ευγενικός άνθρωπος που ξέρω. Από τότε που τη θυμάμαι –πρέπει αν ήταν το 1980- ουδέποτε δημιούργησε πρόβλημα σε κανέναν. Είναι ανεκτική και πρόθυμη για κάθε εξυπηρέτηση. Πολύ χαίρομαι όταν την έχω παρέα μου στα ταξίδια. Είναι χρυσή συντροφιά! Η Γιάννα δεν είναι εκ των φανατικών στο αλκοόλ. Συχνά το αρνείται. Αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που μας συντροφεύει με ένα ποτήρι.
- Ίσα ίσα για το κέφι, λέει
Η Vina del Mar μας αιφνιδιάζει με ένα «γραφτό», πάνω στη καταπράσινη πλαγιά του βουνού της: Bienvenidos al Vina del Mar, γράφει με χρωματιστά λουλούδια. Είναι ένα τεραστίων διαστάσεων καλωσόρισμα, ορατό από στεριά και θάλασσα.
Στην παραλία βρίσκουμε άλλο ένα ίδιο, και σπεύδουμε όλοι να φωτογραφιστούμε μπροστά του. Οι ντόπιοι μας βλέπουν να καμαρώνουμε σαν γύφτικα σκεπάρνια, και χαμογελούν με κατανόηση. Που να φανταστούν οι άνθρωποι, από πόσο μακριά ερχόμαστε! Πετάξαμε πάνω από δύο ηπείρους κι έναν ωκεανό, για να συναπαντηθούμε μ’ έναν άλλον, σχεδόν μυθικό και πανέμορφο. Αυτός ο Ειρηνικός, τέλος πάντων, μου ανεβάζει ένα είδος πυρετού! Μου φέρνει μιαν έξαψη! Και κάνει τη φαντασία μου να φρενιάζει! Εμ, ο Stevenson κι ο Vern, φρόντισαν, από τα παιδικά μου χρόνια, να μου δημιουργήσουν τις κατάλληλες προϋποθέσεις, γι’ αυτό το ξεχαλίνωμα του μυαλού! Κι επειδή ως γνωστόν «ότι μικρομάθεις δεν γερονταφήνεις», ιδού εγώ, να παθιάζομαι, στην ηλικία μου, με τούτη την καταπληκτική θάλασσα, που κουβαλά πάνω στα κύματα της περιπέτειες και μύθους, ρομαντισμό, ερωτισμό, αγριότητα…Μέχρι και κανιβαλισμό, αν θέλετε να ξέρετε! Οι Παπούα που νομίζετε πως βρίσκονται;
Ουφ! Πάλι παρελθοντολογώ. Μωρέ, στη Vina del Mar είμαι, κι όχι στους Μαορί και στη Νέα Γουινέα! Άμα πια!...
Η βλάστηση εδώ είναι υποτροπική. Και, προφανώς, λόγω υγρασίας είναι και πλούσια. Επι αποικιοκρατίας το μεγαλύτερο μέρος της περιοχής ανήκε στην Hacienda της επιφανούς οικογένειας των Carreras. Στα μισά όμως του 19ου αιώνα, αγοράστηκε από ένα βαθύπλουτο Πορτογάλο επιχειρηματία, ονόματι Alvarez. Η μοναχοκόρη και κληρονόμος του παντρεύτηκε αργότερα έναν απόγονο της οικογένειας των Veraga, των οποίων το όνομα σημαδεύει πολλά σημεία της πόλης. Σαν να τους ανήκει εξ ολοκλήρου! Τα κατάλοιπα της αποικιοκρατίας φτάνουν ανετότατα μέχρι τις μέρες μας! Καταπληκτικό!
Η ανάπτυξη της πόλης επιταχύνθηκε όταν ο σιδηρόδρομος ένωσε το Santiago με το Valparaiso. Έτσι, έγινε εύκολη η πρόσβαση προς τη παραλία, αφού οι δυο πόλεις είναι πολύ κοντά. Τότε άρχισαν να χτίζονται βίλες κι αρχοντικά, αλλά και πολυτελή ξενοδοχεία που υποδέχονταν τους παραθεριστές. Όμως, τώρα τελευταία η πόλη αυτή άρχισε να χάνει τη προτίμηση των Χιλιανών. Βρήκαν τη γειτονική Serene πιο ελκυστική. Φοβάμαι πως σε λίγα χρόνια η Vina del Mar θα θυμίζει το σημερινό Λουτράκι! Κρίμα! Πάντα νιώθω λύπηση για τις πόλεις που φθίνουν. Για τις πόλεις που κάποτε ήταν. Μοιάζουν με ξεπεσμένες αριστοκράτισσες που προσπαθούν, ηρωικά, να κρύψουν την οικονομική και κοινωνική τους έκπτωση…Η μοίρα των πραγμάτων. Έχουν ακμή και παρακμή. Και φαίνεται πως και τούτη η πόλη δεν θα αποτελέσει εξαίρεση!...
Στην επιστροφή μας στη Χιλιανή πρωτεύουσα, και πριν εγκαταλείψουμε τη Vina del Mar, έχουμε ένα γοητευτικό συναπάντημα. Στον ανθισμένο κήπο του Museo Arquelogico Fork, μας περιμένει ένα αυθεντικό Moai. Το έχουν φέρει εδώ από το νησί του Πάσχα, αποχωρίζοντάς το από τα εκεί όμοιά του. Είναι μια μικρή βέβαια παρηγοριά, αλλά πάντως παρηγοριά, για όσους δεν καταφέρνουν να βρούν εισιτήρια για το 6ωρο ταξίδι Santiago-Hanga Roa, την πρωτεύουσα του νησιού του Πάσχα. Είμαστε, δυστυχώς, κι εμέις από τους άτυχους. Γι’ αυτό και πανηγυρίσουμε στη θέατου επιβλητικού πέτρινου ξοάνου. Έχει τα ίδια ακριβώς χαρακτηριστικά των «αδελφών» του στο απομακρυσμένο νησί του Ειρηνικού: Χαμηλό μέτωπο, σφιγμένα χείλη, ίσια σουβλερή μύτη, βαθουλωμένα μάτια. Παρ’ ότι δεν κατάφερα να βρεθώ στο νησί, και να δώ στον τόπο τους τα περίεργα αυτά γλυπτά, πρέπει να σας πώ, έστω δυο λόγια, για την ιστορία αυτών των, για πολλούς ανεξήγητων, αγαλμάτων. Είναι αυτά που ιντριγκάρισαν τη φαντασία του δαιμόνιου Νταίνικεν, του σύγχρονου, τολμώ να πω, Ιουλίου Βέρν. Ποιος ξέρει αν, ύστερα από χρόνια, δεν αποδειχτεί κι αυτός, ένας προφητικός παραμυθάς!...Ως και διαστημανθρώπους κι αστροναύτες μας τα συνέστησε στα βιβλία του! Ποιος να πει με σιγουριά αν έχει δίκιο ή άδικο. Μονάχα ο καιρός θα το δείξει!...
Τα Moai λοιπόν, βρίσκονται στο Rapa Nui, όπως βάφτισαν το Νησί του Πάσχα οι ιθαγενείς. Πως, τώρα, έφτασαν σ’ αυτή τη μακρινή κι απομονωμένη ηφαιστειογενή κουκίδα οι Πολυνήσιοι, παραμένει, ακόμα και σήμερα, άγνωστο και μυστηριώδες! Όπως άγνωστο και μυστηριώδες εξακολουθεί να παραμένει το πως κατασκευάστηκαν αλλά και, προ πάντων, πως μεταφέρθηκαν στο ψηλό σημείο που βρίσκονται τώρα, τα ογκώδη κι ασήκωτα διάσημα πια αγάλματα, τα γνωστά με το όνομα Moai.
Το Νησί του Πάσχα έχει κι άλλο όνομα, πολύ πιο εντυπωσιακό. Το λένε Pito o te Henua, που σημαίνει: Ο ομφαλός της Γής! Κι έχουν λόγο που το βάφτισαν έτσι. Διότι, τούτο το νησιδάκι είναι το μόνο σημείο του κόσμου, από όπου ένα πλοίο μπορεί να ταξιδεύει επι 1900 μίλια προς οποιαδήποτε κατεύθυνση , δίχως να συναντήσει «κατοικημένη γη». Βρίσκεται 20 μοίρες κάτω από το γοητευτικό Τροπικό του Αιγόκερου. Στα ΒΔ του, και σε τεράστια απόσταση, απλώνεται η Πολυνησία, με τα γνωστά νησιά Tahiti, Borra Borra, Morea, κτλ.
Στα ΝΑ του βρίσκεται το Santiago, σ’ απόσταση 3700 μιλίων, να σας χαρώ! Εξ ου και η 6ωρη πτήση. Το κοντινότερο νησί; Το Pitcairn, σε απόσταση 1900 μιλίων, όπως λέγαμε και παραπάνω για τα περί του…ομφαλού!
Το ίδιο το νησί έχει έκταση 117 χλμ –δεν είναι καθόλου μικρό όπως διαπιστώνετε- αλλά οι κάτοικοί του μόλις που φτάνουν τις 2000. Η ερημιά του κόσμου, δηλαδή! Ένας σχεδόν έρημος τόπος, μέσα σε μιάν ατέλειωτη θαλάσσια ερημιά! Έρημος για έρημο!... Φρίκη! 2000 άνθρωποι «πεταμένοι» καταμεσής Ωκεανού, δίχως έναν κοντινό «γείτονα»! Σαν να κατοικούν στο διάστημα! Ή σαν να είναι οι μοναδικοί άνθρωποι πάνω στον πλανήτη. Μα, πως το αντέχουν;
Στο Νησί του Πάσχα, ζούν και μερικά ακόμα αναπάντητα ερωτηματικά. Το σημαντικότερο από αυτά είναι η παλαβομάρα μερικών νησιωτών, από όλον τον Ειρηνικό, που, μια μέρα πήραν των ομματιών τους, κι έφτασαν εδώ! Μα, το σημερινό «εδώ» ήταν τότε το «πουθενά», ή «το Τέλος του Κόσμου»! Κι όμως, κάποιοι τρελοί έβαλαν το κεφάλι τους στο τορβά, και ξεκίνησαν για ένα ταξίδι χωρίς προορισμό, ή ακόμα χειρότερα, ίσως και χωρίς γυρισμό! Σκεφτείτε ότι, ούτε και σήμερα έρχονται άνθρωποι εδώ. Και έτσι στο νησί μένουν πάντα οι ιθαγενείς των 2000, οι «Μακρυαυτιάδες» από τα ανατολικά και οι «Κοντοαυτιάδες» αο τα δυτικά! Έτσι τους λένε! Σας το ορκίζομαι στο Moai που είδα!...
Ο πρώτος Ευρωπαίος, ο πατήσας το ποδάρι του στο νησί, δεν ήταν –περιέργως- Ισπανός αλλά Ολλανδός. Ήταν ο Ιάκωβος Rogeveern, Απρίλη του 1772. Ανήμερα το Πάσχα! Και, κατά την τότε προσφιλή συνήθεια όλων των εξερευνητών, βάφτισαν τη γη αυτή «Νησί του Πάσχα». Να σας θυμίσω επι την ευκαιρία και τον Ποταμό του Ιανουαρίου, -το άλλως γνωστό μας Rio de Janeiro- και το Λιμάνι των Χριστουγέννων –ή Puerto Natal. Έτσι το συνήθιζαν τότε.
Τις σημαντικότερες πληροφορίες νομίζω σας τις έδωσα. Δεν θεωρώ σκόπιμο να σας πονοκεφαλιάσω περισσότερο και, μάλιστα, για τόπο και πράγματα που τελικά δεν στάθηκα τυχερή να δώ και να χαρώ. Άλλωστε το καθ’ αυτό ταξίδι μου δεν τέλειωσε ακόμα. Σας οφείλω και κάτι….«ψιλά»…Αναμείνατε. Έρχονται κι αυτά.
Πίσω στο Santiago, η Φρόσω και εγώ θέλουμε ν’ αγοράσουμε βαλίτσες. Το Εμπορικό Κέντρο που σταματάμε θυμίζει Βόρεια Αμερική. Είναι τεράστιο. Έχει από Εβραίο κόκαλο που λένε! Τόσο μεγάλο, που όταν αποφασίζουμε να βγούμε –μετά το τέλος των ωνίων- χάνουμε τη πρέπουσα έξοδο, και αδυνατούμε να βρούμε σε πιο σημείο μας περιμένει το πούλμαν. Τέτοιο πράμα, δηλαδή! Βγαίνουμε αλλού κι αλλού, και πιλαλούμε κάθιδρες, σαν να μας κυνηγούν 40 διάβολοι! Ο χρόνος βλέπετε είναι ορισμένος και περιορισμένος. Ας είναι…
Στο Τμήμα Ειδών Ταξιδίου –που δεν ξέρω με πόσο κόπο βρήκαμε κάποτε- μπερδευόμαστε άγρια μέσα στο πλήθος της ποικιλίας. Κάθε είδους μάρκα. Κάθε είδους ποιότητα. Κάθε είδους χρώμα, σχήμα, μέγεθος. Διαλέγετε και παίρνετε! Μέσα στη σαστιμάρα μας, μας κόβεται σχεδόν η όρεξη για ψώνια! Τελικά καταλήγουμε σε δυο Delsey. Αυτές όμως, οι αδικιορισμένες, διαθέτουν και κλειδαριά με κωδικό αριθμό. Μεγάλη συμφορά για μένα είναι πάντα η τεχνολογία και τα τερτίπια της. Κοιτώ τον πωλητή καταπτοημένη. Καταλαβαίνει ότι δεν έχω ιδέα πως να λειτουργήσω τον συνδυασμό. Στα μάτια μου διαβάζει, σίγουρα, τη βλακεία μου!...Κι αρχίζει να μου εξηγεί, πασπατεύοντας συγχρόνως κάποιο πράγμα, από τη μέσα μεριά του καπακιού. Εγώ, ωστόσο, δε βλέπω τίποτα. Σκύβω. Σκύβει. Σκύβουμε. Εξακολουθώ να μην βλέπω, και αν μην καταλαβαίνω τι μου κανοναρχάει ισπανιστί. Του φεύγει το καπάκι. Του πέφτει και η βαλίτσα. Ευτυχώς εμείς στεκόμαστε ακόμα στο ύψος μας! Ιδρώνω! Φουσκώνει. Κι επιτέλους εκρήγνυμαι, μελιτζανιά σίγουρα, από την αγωνία και την ένταση:
- Τι μου λές, άνθρωπε μου; Μούδε που βλέπω, μούδε που καταλαβαίνω. Φρόσω! Βοήθεια! ‘Ελα, μήπως και βγάλεις εσύ μιαν άκρη!...κι όλα αυτά σε άψογα και οργισμένα ελληνικά.
- Εμένα άσε με απ’ έξω απ’ αυτήν την ιστορία. Εγώ σε περιμένω υπομονετικά να μάθεις. Κι ύστερα θα φωτίσεις κι εμένα. Η φιλενάδα μου είπε κι ελάλησε. Και με άφησε άπνου!...
- Φτου! Senor, non comprendo nada! Es mui dificil.
- No senora, es mui facil!
Τώρα με λέει «βλάκα» και μες τα μούτρα μου, ο πανάθλιος! Και δεν μπορώ να διαμαρτυρηθώ διότι, εκτός του ότι δεν μπορώ να του απαντήσω, αναγνωρίζω επίσης πως έχει χίλια δίκια! Εγώ αυτά τα περί διαγραμμάτου της τεχνολογίας, δεν τα καταλαβαίνω ούτε με ποινή καθείρξεως!
- Ma non puedo veder esto πράμα que me δείχνεις! Comprende; Λέω και ψαύω απεγνωσμένα με τα δάχτυλα, στα τυφλά, να δω, τέλος πάντων, τι κουνάει κάτω από το καπάκι ο ευλογημένος. Και ω του θαύματος, πιάνω ότι δεν μπορούσα τόση ώρα να δώ. Κι είχα γίνει ρεζίλι των σκύλων! Ήταν ένας μικροσκοπικός μοχλός, που έπρεπε να μετακινήσω, για να ενεργοποιήσω τον συνδυασμό της κλειδωνιάς. Έχω σχεδόν γονατίσει πάνω στη μοκέτα του μαγαζιού. Ο πωλητής έχει σκύψει μέχρι το πάτωμα, για να φτάνει κι αυτός τη βαλίτσα που κείτεται καταής! Δόξα τω Θεώ! Αρχίζω, τώρα, να καταλαβαίνω τι προσπαθεί, τόσην ώρα, να μου πει. Κι είμαι έτοιμη να ακούσω τη συνέχεια των οδηγιών, κάπως ανακουφισμένη.
Είμαστε και οι δυο πολύ απορροφημένοι. Και δεν καταλαβαίνουμε τι γίνεται στο γύρο μας. Έως τη στιγμή που με χτυπά στον ώμο η Γιάννα:
- Φιλενάδα, τέλειωνε.
- Γιατί; Φεύγουμε;
- Όχι, αλλά έχετε γίνει θέαμα. Κάτι μεταξύ τσίρκου και παιδικής χαράς!
- Ούφ, εσύ και η νοοτροπία σου περί κοσμιότητας! Δε βλέπεις; Μαθαίνω. Δεν τα έχω εμπεδώσει όμως ακόμα. Περίμενε!
- Ναι, αλλά γύρνα να δείς και πίσω σου τι γίνεται!
Γυρίζω. Και μου πέφτουν τα μούτρα! Το Τμήμα Ειδών Ταξιδιού έχει μαζέψει πωλητές και πελάτες των πλαϊνών Τμημάτων. Έχουν κάνει κύκλο, και με κόπο προσπαθούν να κρατήσουν τα γέλια τους!
- Τι έπαθαν, καλέ, αυτοί; Αυγά τους καθαρίζουν; Αναρωτιέμαι σαστισμένη.
- Προφανώς δεν εκτιμούν όσο πρέπει τα ισπανικά σου, υποθέτω! Μου απαντάει, έτοιμη να γκρεμιστεί κι εκείνη από τα γέλια!
Η μόνη που κρατά τη σοβαρότητα και τη νηφαλιότητά της είναι η Φρόσω. Συμμερίζεται σίγουρα την αγωνία μου και τη γελοιοποίηση μου. Τώρα θυμώνω:
- Γιατί; Τι έχουν τα ισπανικά μου; Λέω.
- Τι δεν έχουν να ρωτάς! Δεν θα εκπλαγώ αν οι άνθρωποι σε μηνύσουν για…γλωσσοκτονία –αν υπάρχει βέβαια, τέτοιο αδίκημα. Άντε τέλειωνε, για να μην μας σέρνουν μεσημεριάτικα στις «Χουστίσιες»! Έτσι δεν την λένε ισπανικά τη Δικαιοσύνη; Και σε πληροφορώ πως, αν αργήσεις λίγο ακόμα, μέχρι και η Φρόσω θα ξεραθεί στα γέλια!...Μπρός! Ότι έμαθες, έμαθες. Πάμε να φύγουμε από εδώ!
Είμαι κυριολεκτικά κατησχυμμένη. Τι ρεζιλίκι κι αυτό! Κι εγώ να μην έχω καταλάβει το «μάθημα» μέχρι το τέλος.
- Τέλος πάντων! Κάποιος αρσενικός από το γκρούπ θα ξέρει αν μου εξηγήσει τα υπόλοιπα. Αυτοπαρηγοριέμαι. Είναι κι αυτή μια περίπτωση, όπου ο άντρας είναι χρήσιμος για τρείς δουλειές το χρόνο, λέω με όση αξιοπρέπεια μου έχει απομείνει από το χουνέρι που έπαθα.
- Εντάξει, εντάξει! Μη συνεχίσεις. Ξέρω πολύ καλά το υπόλοιπο. Και η τρίτη δουλειά δεν είναι αυτή που πάει ο όποιος πονηρός και διεστραμμένος νούς, διότι….
- Διότι ελάχιστοι ξέρουν να την κάνουν σωστά!! Αποσώνω θριαμβευτικά!
Βουτώ τη βαλίτσα μου και τρέχω στο ταμείο. Κι ο κοροϊδευτικός κλοιός διαλύεται πάραυτα εν ιλαρότητι και θυμηδία!...
- Α, να χαθείτε, μαυροπίπερα! Μουγκρίζω. Μακάρι να μιλούσατε κι εσείς ελληνικά , όσα ισπανικά μιλάω εγώ. Και αν τα είχατε μάθει, μάλιστα, από τη Βίρνα Δράκου του….Φωσκόλου! Άμα πια!...
- Καλέ, τι λές; Παλάβωσες; Που να την βρούν εδώ τη Βίρνα Δράκου του Φωσκόλου; Άκου «του Φωσκόλου»!...
- Καλά κρασιά, αγαπητή μου! Δεν το ξέρεις πως όλη η Νότια Αμερική βλέπει «Λάμψη»; Φώσκολο, παιδάκι μου, αγόρασαν σαν τρελοί οι Λατινοαμερικάνοι, σε εκείνες τις παγκόσμιες Εκθέσεις για τις τηλεοπτικές παραγωγές γενικώς! Κι άντε να σε καταπλήξω ακόμα περισσότερο! Μάθε πως ο Φώσκολος έχει κι εδώ την ίδια επιτυχία που έχει και στην Ελλάδα…
Ωχ! Πολύ το φχαριστήθηκα. Σκόνη την έκανα τη Γιάννα. Βούτηξα τη πάνκομψη Delsey μου και βγήκα καμαρωτή από το Εμπορικό Κέντρο. Δεν άντεξα όμως στον πειρασμό να της δώσω και τη χαρισματική βολή:
- Y mui muneca la maletta! Φώναξα πάνω από τον ώμο μου. Κι απήλαυσα τη σαστιμάρα στα μάτια της.
- Μωρ’ τι λέει του λόγου της; Φυσικά δεν είχαν καταλάβει πως δήλωνα: «Και πολύ κούκλαη βαλίτσα»!
Έτσι! Για να μάθουν! Που «η ζούλια και ο φθόγγος θα τις φάει», όπως λέει και η φιλενάδα μου Λιλή –και, να μην της «φάω» την μητρότητα της προσφιλούς της εκφράσεως…
Last edited by a moderator: