10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Δεν είναι αξιοπερίεργο πώς καμιά φορά ακούς τα πιο εύστοχα λόγια από τα πλέον απίθανα άτομα, τη στιγμή που λιγότερο το περιμένεις; Πριν από ενάμιση χρόνο, στη Venice Beach, στο Λος Άντζελες, μιλούσαν δύο άστεγοι (εκ των οποίων η Venice Beach... έχει its fair share...). Ο ένας είπε κάποια στιγμή, “με ενοχλεί που περνούν παιδιά από δίπλα μου και λένε στον μπαμπά τους, κοίτα μπαμπά, ένας homeless”, για να απαντήσει ο άλλος, “δεν είσαι homeless, και να μην αφήνεις να σε επηρεάζει όταν ακούς να σε αποκαλούν έτσι. Να τους λες ότι homeless είναι εκείνος που δεν έχει πατρίδα, κι εσύ έχεις πατρίδα, the great country of the United States of America. Δεν είσαι homeless, είσαι roofless”, είπε ο τύπος, με επιβλητικό goaty μούσι και καπέλο κάουμποϊ. Μόνο τότε συνειδητοποίησα ότι και στα Ελληνικά λέμε “άστεγος”, λέξη στην οποία είναι ΠΟΛΥ πιο κοντά το “roofless”, παρά το “homeless”...
Σήμερα πέρασα αρκετή ώρα στην πλατεία Rittenhouse, μία πλατεία περίπου 80Χ80 μέτρα, στην οποία δεν έπεφτε καρφίτσα, ούτε στο γρασίδι (άνδρες γυμνοί από τη μέση και πάνω, και γυναίκες με το πάνω μέρος από μπικίνι και σορτσάκια άραξαν για να... λιαστούν. Ο καιρός σήμερα στη Φιλαδέλφεια θυμίζει Θεσσαλονίκη τέλη Ιουνίου). Ένας παράξενος τύπος άρχισε να παίζει κάποια στιγμή ένα όργανο που έμοιαζε με τύμπανο, ο ίδιος όμως εξηγούσε σε όσους τον ρωτούσαν ότι το όργανο είναι αφρικανικό, όπως και η κελεμπία που φορούσε. Ένας πιτσιρικάς άρχισε να χοροπηδάει ακούγοντας τον ήχο του τύμπανου. Ξαφνικά, λίγα τετραγωνικά μέτρα αριστερά από το παγκάκι όπου καθόμουν, έγιναν το επίκεντρο της προσοχής όλων στην πλατεία, κι όταν μετά από ώρα το πιτσιρίκι κουράστηκε να χοροπηδάει, εμφανίστηκε ένα άλλο πιτσιρίκι που δεν ήθελε να χοροπηδήσει στον ήχο του τύμπανου, αλλά να ΠΑΙΞΕΙ το τύμπανο. Δεν του αρκούσε μάλιστα να το κτυπήσει με τα χέρια του, ήθελε να πάρει από την αρχή το stick του παράξενου τύπου, ο οποίος με αξιοθαύμαστη (για τα δικά μου δεδομένα, τα δεδομένα ανθρώπου που τη λέξη “υπομονή” την έχει διαγράψει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιό του, ΑΝ την είχε ποτέ σε αυτό), υπομονή, εξήγησε στον πιτσιρικά ότι δεν μπορούσε με τη μία να παίξει με το stick. “Είναι όπως όταν γεννιέσαι και μεγαλώνεις... Πρώτα μαθαίνεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να λες μερικές λέξεις, μετά αρχίζεις να τρέχεις και να λες ολόκληρες προτάσεις. Στο τέλος μαθαίνεις να τρέχεις χωρίς να πέφτεις, και αρχίζεις να γράφεις. Πρώτα πρέπει να μάθεις να κτυπάς το τύμπανο με τα χέρια σου, και μετά θα σου δώσω να παίξεις με το stick”. Όπως τα 'πε είναι...
Αν τα χαλλλαρά τεμπέλικα κυριακάτικα μεσημέρια-απογεύματα ήταν μέλισσες, το σημερινό στη Φιλαδέλφεια θα ήταν η βασίλισσά τους... Η Φιλαδέλφεια μου έδωσε σήμερα την εντύπωση ότι φόρεσε όσο λιγότερα μπορούσε (για να αντιμετωπίσει τη ζέστη) και βγήκε για τσάρκα, λίγο shopping (τα περισσότερα μαγαζιά είναι ανοικτά. Εδώ είναι USA...), παγωτό (για το οποίο μάλιστα στήνονται σε ατελείωτες ουρές), καφέ (έχασα τον λογαριασμό μετρώντας πόσους είδα με ένα κύπελλο Starbucks στο χέρι), και ηλιοθεραπεία σε γρασίδι πλατείας που δεν έχει κλαδιά δέντρου να του κρύβει τον ήλιο. Πώς λένε τα μεσημεριανά στην ελληνική τηλεόραση ότι η τάδε ή η δείνα είναι η “απόλυτη Ελληνίδα σταρ”; Ε, το σημερινό στη Φιλαδέλφεια ήταν το “απόλυτο χαλαρό και τεμπέλικο κυριακάτικο πρωινομεσημεριαπογευματάκι. Επειδή όμως δεν πρόκειται να είμαι εδώ για περισσότερο από μία μόνο ακόμη μέρα, τον έριξα πάλι τον μίνι μαραθώνιό μου, περπατώντας σε γειτονιές που είχα στη must see λίστα μου, βασικά την Ιταλική Αγορά, η οποία φυσικά nowadays, όσο ιταλική είναι, άλλο τόσο είναι μεξικάνικη και κινέζικη. Προσωπικά τα λεφτά μου επέλεξα να τα ακουμπήσω σε ιταλικό μαγαζί πάντως, μία πολύ low-key πιτσαρία, με μία ουρά δεκαπέντε μέτρων από το ταμείο μέχρι έξω, στη γωνία του δρόμου (οι ουρές με εκνευρίζουν, ήδη ανέφερα ότι η υπομονή δεν είναι μεταξύ των δυνατών σημείων μου, όμως από την άλλη είναι και δείγμα ποιότητας του φαγητού που προσφέρεται τη λυτρωτική στιγμή που φθάνεις στην κεφαλή της και παραγγέλνεις).
Γενικό σχόλιο για τη Φιλαδέλφεια: η βόλτα στο ιστορικό κέντρο της μου θυμίζει την... ξενάγηση που έκανα στην πρώην κοπέλα μου στη γειτονιά που μεγάλωσα, την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε από την πατρίδα της, την Κροατία (ήθελε να δει πού πέρασα τα παιδικά χρόνια μου. Τι να έκανα;...). Κάθε μερικά μέτρα πέφτεις πάνω σε μία ταμπέλα που σε ενημερώνει ότι... “εδώ διαβάστηκε για πρώτη φορά δημόσια το κείμενο της Ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας”, “εδώ πέρασε τα εφηβικά χρόνια του ο Benjamin Franklin”, “εδώ έδεσε το πλοίο του William Penn όταν πρωτοέφθασε στην Αμερική”, και πάει λέγοντας... “Εδώ πήγα σχολείο, εκεί υπήρχε ένα μαγαζί που με πήγαινε η γιαγιά μου για να μου πάρει σοκολάτες, κι εκεί απέναντι, σε εκείνη την αλάνα, παίζαμε μπάλα από το πρωί μέχρι το βράδυ...” Το ιστορικό κέντρο της Φιλαδέλφειας ξεχειλίζει από σημεία που έχουν ιδιαίτερη αξία στην ιστορία των ΗΠΑ, και οι τοπικές Αρχές έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά -εκτιμώ- στο να παρουσιάζουν αυτά τα σημεία με... εύπεπτο και ξεκούραστο τρόπο (πλάκες με κείμενα όχι μεγαλύτερα από 100 λέξεις, δίνοντάς σου το... ρεζουμέ μέσα σε δύο λεπτά). Γενικά το κέντρο της Φιλαδέλφειας είναι πολύ... walkable, κι έχει πολύ ιδιαίτερο... feeling (τα Ελληνικά μου σε όλο τους το μεγαλείο...). Τριγυρνώντας αισθάνεσαι μία certain warmth (είπα να μη χαλάσω την παράδοση που άρχισα να κτίζω με τα Ελληνικά μου), κι ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει κερδίσει η πόλη είναι ότι έχει καταφέρει να παρουσιάζει την ιστορική σημασία της χωρίς να έχει αποκτήσει ατμόσφαιρα open air museum, ατμόσφαιρα που αισθάνθηκα στο Mall της Ουάσινγκτον την πρώτη μέρα μου στην Πρωτεύουσα, περπατώντας μεταξύ Καπιτωλίου και του μνημείου που στεγάζει ένα άκρως επιβλητικό -οφείλω να ομολογήσω- άγαλμα του -καθιστού- Λίνκολν.
Στην common area του ξενώνα που μένω, ένας τύπος -νομίζει ότι- παίζει το “Let it be” με μία κιθάρα (κάνει πνεύμα ο άνθρωπος που το μόνο μουσικό όργανο που έχει παίξει στη ζωή του είναι το... τρίγωνο, όταν έλεγε, πιτσιρικάς, τα κάλαντα. Τρομάρα μου...). Θα κάνω στα αυτιά μου τη χάρη να τα μαζέψω και να βγω ξανά βόλτα...
Until tomorrow...
(Διευκρίνηση: εδώ και 8-9 χρόνια αλληλογραφώ με πολύ κόσμο μέσω ίντερνετ, όλοι τους ήταν-είναι μη Έλληνες, και πολλές φορές, όταν γράφω, συγκεκριμένες αγγλικές εκφράσεις και λέξεις μού έρχονται πιο εύκολα από τις αντίστοιχες στα Ελληνικά. That's all... Τη διευκρίνηση τη βρήκα απαραίτητη για να μη μείνει κανείς με την εντύπωση ότι πουλάω μούρη γράφοντας κάποια πράγματα στα Αγγλικά. Απλά... όπως ευκολύνεται ο καθένας).
Σήμερα πέρασα αρκετή ώρα στην πλατεία Rittenhouse, μία πλατεία περίπου 80Χ80 μέτρα, στην οποία δεν έπεφτε καρφίτσα, ούτε στο γρασίδι (άνδρες γυμνοί από τη μέση και πάνω, και γυναίκες με το πάνω μέρος από μπικίνι και σορτσάκια άραξαν για να... λιαστούν. Ο καιρός σήμερα στη Φιλαδέλφεια θυμίζει Θεσσαλονίκη τέλη Ιουνίου). Ένας παράξενος τύπος άρχισε να παίζει κάποια στιγμή ένα όργανο που έμοιαζε με τύμπανο, ο ίδιος όμως εξηγούσε σε όσους τον ρωτούσαν ότι το όργανο είναι αφρικανικό, όπως και η κελεμπία που φορούσε. Ένας πιτσιρικάς άρχισε να χοροπηδάει ακούγοντας τον ήχο του τύμπανου. Ξαφνικά, λίγα τετραγωνικά μέτρα αριστερά από το παγκάκι όπου καθόμουν, έγιναν το επίκεντρο της προσοχής όλων στην πλατεία, κι όταν μετά από ώρα το πιτσιρίκι κουράστηκε να χοροπηδάει, εμφανίστηκε ένα άλλο πιτσιρίκι που δεν ήθελε να χοροπηδήσει στον ήχο του τύμπανου, αλλά να ΠΑΙΞΕΙ το τύμπανο. Δεν του αρκούσε μάλιστα να το κτυπήσει με τα χέρια του, ήθελε να πάρει από την αρχή το stick του παράξενου τύπου, ο οποίος με αξιοθαύμαστη (για τα δικά μου δεδομένα, τα δεδομένα ανθρώπου που τη λέξη “υπομονή” την έχει διαγράψει εδώ και καιρό από το λεξιλόγιό του, ΑΝ την είχε ποτέ σε αυτό), υπομονή, εξήγησε στον πιτσιρικά ότι δεν μπορούσε με τη μία να παίξει με το stick. “Είναι όπως όταν γεννιέσαι και μεγαλώνεις... Πρώτα μαθαίνεις να στέκεσαι στα πόδια σου και να λες μερικές λέξεις, μετά αρχίζεις να τρέχεις και να λες ολόκληρες προτάσεις. Στο τέλος μαθαίνεις να τρέχεις χωρίς να πέφτεις, και αρχίζεις να γράφεις. Πρώτα πρέπει να μάθεις να κτυπάς το τύμπανο με τα χέρια σου, και μετά θα σου δώσω να παίξεις με το stick”. Όπως τα 'πε είναι...
Αν τα χαλλλαρά τεμπέλικα κυριακάτικα μεσημέρια-απογεύματα ήταν μέλισσες, το σημερινό στη Φιλαδέλφεια θα ήταν η βασίλισσά τους... Η Φιλαδέλφεια μου έδωσε σήμερα την εντύπωση ότι φόρεσε όσο λιγότερα μπορούσε (για να αντιμετωπίσει τη ζέστη) και βγήκε για τσάρκα, λίγο shopping (τα περισσότερα μαγαζιά είναι ανοικτά. Εδώ είναι USA...), παγωτό (για το οποίο μάλιστα στήνονται σε ατελείωτες ουρές), καφέ (έχασα τον λογαριασμό μετρώντας πόσους είδα με ένα κύπελλο Starbucks στο χέρι), και ηλιοθεραπεία σε γρασίδι πλατείας που δεν έχει κλαδιά δέντρου να του κρύβει τον ήλιο. Πώς λένε τα μεσημεριανά στην ελληνική τηλεόραση ότι η τάδε ή η δείνα είναι η “απόλυτη Ελληνίδα σταρ”; Ε, το σημερινό στη Φιλαδέλφεια ήταν το “απόλυτο χαλαρό και τεμπέλικο κυριακάτικο πρωινομεσημεριαπογευματάκι. Επειδή όμως δεν πρόκειται να είμαι εδώ για περισσότερο από μία μόνο ακόμη μέρα, τον έριξα πάλι τον μίνι μαραθώνιό μου, περπατώντας σε γειτονιές που είχα στη must see λίστα μου, βασικά την Ιταλική Αγορά, η οποία φυσικά nowadays, όσο ιταλική είναι, άλλο τόσο είναι μεξικάνικη και κινέζικη. Προσωπικά τα λεφτά μου επέλεξα να τα ακουμπήσω σε ιταλικό μαγαζί πάντως, μία πολύ low-key πιτσαρία, με μία ουρά δεκαπέντε μέτρων από το ταμείο μέχρι έξω, στη γωνία του δρόμου (οι ουρές με εκνευρίζουν, ήδη ανέφερα ότι η υπομονή δεν είναι μεταξύ των δυνατών σημείων μου, όμως από την άλλη είναι και δείγμα ποιότητας του φαγητού που προσφέρεται τη λυτρωτική στιγμή που φθάνεις στην κεφαλή της και παραγγέλνεις).
Γενικό σχόλιο για τη Φιλαδέλφεια: η βόλτα στο ιστορικό κέντρο της μου θυμίζει την... ξενάγηση που έκανα στην πρώην κοπέλα μου στη γειτονιά που μεγάλωσα, την πρώτη φορά που με επισκέφτηκε από την πατρίδα της, την Κροατία (ήθελε να δει πού πέρασα τα παιδικά χρόνια μου. Τι να έκανα;...). Κάθε μερικά μέτρα πέφτεις πάνω σε μία ταμπέλα που σε ενημερώνει ότι... “εδώ διαβάστηκε για πρώτη φορά δημόσια το κείμενο της Ανακήρυξης της Ανεξαρτησίας”, “εδώ πέρασε τα εφηβικά χρόνια του ο Benjamin Franklin”, “εδώ έδεσε το πλοίο του William Penn όταν πρωτοέφθασε στην Αμερική”, και πάει λέγοντας... “Εδώ πήγα σχολείο, εκεί υπήρχε ένα μαγαζί που με πήγαινε η γιαγιά μου για να μου πάρει σοκολάτες, κι εκεί απέναντι, σε εκείνη την αλάνα, παίζαμε μπάλα από το πρωί μέχρι το βράδυ...” Το ιστορικό κέντρο της Φιλαδέλφειας ξεχειλίζει από σημεία που έχουν ιδιαίτερη αξία στην ιστορία των ΗΠΑ, και οι τοπικές Αρχές έχουν κάνει πολύ καλή δουλειά -εκτιμώ- στο να παρουσιάζουν αυτά τα σημεία με... εύπεπτο και ξεκούραστο τρόπο (πλάκες με κείμενα όχι μεγαλύτερα από 100 λέξεις, δίνοντάς σου το... ρεζουμέ μέσα σε δύο λεπτά). Γενικά το κέντρο της Φιλαδέλφειας είναι πολύ... walkable, κι έχει πολύ ιδιαίτερο... feeling (τα Ελληνικά μου σε όλο τους το μεγαλείο...). Τριγυρνώντας αισθάνεσαι μία certain warmth (είπα να μη χαλάσω την παράδοση που άρχισα να κτίζω με τα Ελληνικά μου), κι ίσως το μεγαλύτερο στοίχημα που έχει κερδίσει η πόλη είναι ότι έχει καταφέρει να παρουσιάζει την ιστορική σημασία της χωρίς να έχει αποκτήσει ατμόσφαιρα open air museum, ατμόσφαιρα που αισθάνθηκα στο Mall της Ουάσινγκτον την πρώτη μέρα μου στην Πρωτεύουσα, περπατώντας μεταξύ Καπιτωλίου και του μνημείου που στεγάζει ένα άκρως επιβλητικό -οφείλω να ομολογήσω- άγαλμα του -καθιστού- Λίνκολν.
Στην common area του ξενώνα που μένω, ένας τύπος -νομίζει ότι- παίζει το “Let it be” με μία κιθάρα (κάνει πνεύμα ο άνθρωπος που το μόνο μουσικό όργανο που έχει παίξει στη ζωή του είναι το... τρίγωνο, όταν έλεγε, πιτσιρικάς, τα κάλαντα. Τρομάρα μου...). Θα κάνω στα αυτιά μου τη χάρη να τα μαζέψω και να βγω ξανά βόλτα...
Until tomorrow...
(Διευκρίνηση: εδώ και 8-9 χρόνια αλληλογραφώ με πολύ κόσμο μέσω ίντερνετ, όλοι τους ήταν-είναι μη Έλληνες, και πολλές φορές, όταν γράφω, συγκεκριμένες αγγλικές εκφράσεις και λέξεις μού έρχονται πιο εύκολα από τις αντίστοιχες στα Ελληνικά. That's all... Τη διευκρίνηση τη βρήκα απαραίτητη για να μη μείνει κανείς με την εντύπωση ότι πουλάω μούρη γράφοντας κάποια πράγματα στα Αγγλικά. Απλά... όπως ευκολύνεται ο καθένας).
