10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Μεσάνυχτα στη Φιλαδέλφεια, από την οποία θα φύγω σε οκτώ ώρες (για Νέα Υόρκη) χορτασμένος, με την αίσθηση που σου αφήνει ένα εξαιρετικό πλήρες γεύμα, που αρχίζει με ορεκτικό και τελειώνει με καφέ, έχοντας παρελάσει στο ενδιάμεσο διάφορες άλλες λιχουδιές από το τραπέζι... Θα φύγω έχοντας κάνει κι έχοντας δει όλα όσα ήθελα να κάνω και να δω εδώ, κι ακόμη περισσότερα... Το τελευταίο ήταν αυτό που έκανα απόψε. Πήγα να δω τους Phillies, περσινούς πρωταθλητές στο μπέιζμπολ, κόντρα στους Nationals της Ουάσινγκτον. Το παιχνίδι, σε ποδοσφαιρική αναλογία, έληξε 4-3 (βασικά έληξε 13-11, αλλά είπα να το ποδοσφαιροποιήσω λίγο, μια και δεν περιμένω κάποιος από τους αναγνώστες μου να ξέρει τι σόι σκορ είναι το 13-11 στο μπέιζμπολ), και στο τέλος παρακαλούσα να κρατήσει ακόμη περισσότερο, αν και ήδη είχαν περάσει πεντέμιση(!!!!!) ώρες από το “play ball” και την ανάκρουση του εθνικού ύμνου των ΗΠΑ που προηγούνται κάθε αγώνα εδώ. Αυτό ήταν το τέταρτο παιχνίδι μπέιζμπολ που παρακολούθησα, και το πρώτο που πραγματικά απόλαυσα. Τις τρεις προηγούμενες φορές, γύρω στο τρίτο “inning” (“περίοδος”, εκ των οποίων ένας αγώνας μπέιζμπολ έχει εννιά, ζωή να 'χουν), έψαχνα ξυραφάκι για να κόψω τις φλέβες μου. Δεν μπορούσα να καταλάβω τι στο διαο... εεε, τι στο ΚΑΛΟ, βρίσκουν οι Αμερικάνοι στο μπέιζμπολ. Πήγαινα σε αγώνες απλά και μόνο για την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, για να χαζέψω περισσότερο τις αντιδράσεις του κόσμου (ως big time people watcher), και λιγότερο για το παιχνίδι αυτό καθ' εαυτό. Μέχρι απόψε... Το γήπεδο, for a change, ήταν γεμάτο, ο καιρός καλοκαιρινός, και το παιχνίδι γεμάτο ανατροπές. Προς το τέλος με έπιασα να αγωνιώ για τους Phillies, και να χειροκροτώ σαν παλαβός το “home run” που τους έδωσε τη νίκη στο τέλος (κάτι σαν... να χάνεις στο μπάσκετ με τρεις πόντους, να μένουν λίγα δευτερόλεπτα, και όχι μόνο να πετυχαίνεις τρίποντο στην εκπνοή, αλλά να κερδίζεις και φάουλ, και να ευστοχείς και στη βολή, για να το... μπασκετοποιήσω κομμάτι και να το κάνω -ελπίζω- κατανοητό).
Υποπτεύομαι ότι ειδικά οι θηλυκού γένους αναγνώστριές μου έχουν αρχίσει (ίσως εδώ και πολλές-πολλές γραμμές) να ξενερώνουν διαβάζοντας για σπορ, αλλά θεωρώ ότι παρακολουθώντας κανείς ένα αθλητικό γεγονός κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, μαθαίνει πράγματα για τον κόσμο που ζει στον προορισμό του. Και σε τελική ανάλυση, trust me, οι αγώνες μπέιζμπολ στις ΗΠΑ, έχουν πλάκα. Στα κενά διαστήματα μεταξύ των “περιόδων”, κάμερες ζουμάρουν στις κερκίδες, και παρακινούν τους θεατές που βλέπουν τις... μούρες τους στη γιγαντοοθόνη να κάνουν κάτι συγκεκριμένο. Το “θέμα” ενός “τάιμ-άουτ” μπορεί να είναι “παίξε κιθάρα”, κι αν κάποια κάμερα ζουμάρει πάνω σου, πρέπει να... υπακούσεις και να προσποιηθείς ότι παίζεις κιθάρα (ή να το παίξεις ντροπαλός και να σε γιουχάρουν 42.000 άνθρωποι -τόσα εισιτήρια κόπηκαν απόψε). Σε ένα άλλο “τάιμ- άουτ” το “θέμα” μπορεί να είναι “δείξε τα μπράτσα σου”, και η κάμερα μπορεί να ζουμάρει σε κάποιον μπρατσαρά (που φυσικά πολύ ευχαρίστως θα κάνει επίδειξη των ποντικιών του), ή σε κάποιον κοκαλιάρη μπόμπιρα που επί 3-4 δευτερόλεπτα θα παλεύει να κάνει ένα χιλιοστό του μπράτσου του να φουσκώσει). Το αγαπημένο μου “θέμα” είναι αυτό που είδα σε ένα “τάιμ- άουτ” στο γήπεδο της Βαλτιμόρης πριν από λίγες ημέρες. Λεγόταν, σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά, “φιληθείτε. Μπορείτε!”, και η κάμερα ζούμαρε μία σε νεαρά ζευγάρια, μία σε ζευγάρια κάποιας ηλικίας, και μία σε αδερφάκια προσχολικής ηλικίας, τα οποία οι γονείς τους, βλέποντας ότι τα καμάρια τους ήταν στην τηλεόραση, έβαζαν να φιληθούν. Trust me, ΕΧΕΙ πλάκα, κι αν δεν έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα και την κούραση θα προσπαθούσα να κάνω την περιγραφή πιο ζωντανή για να αποδώσω δικαιοσύνη στον χαβαλέ που όντως γίνεται σε κάθε παιχνίδι μπέιζμπολ, ακόμη κι αν το θέαμα εντός αγωνιστικού χώρου είναι “σφύρα το το ρημάδι να φύγουμε”.
Κατά τα άλλα, κατακάηκα... Μιαααα ζωή παίρνω μαζί μου σε κάθε ταξίδι αντιηλιακό, και μιααα ζωή το ξεχνάω στο δωμάτιο και το θυμάμαι μόνο όταν αισθάνομαι ότι το δέρμα μου είναι πιο κόκκινο κι από την τουρκική σημαία (στην τραπεζαρία του ξενώνα όπου μένω είμαστε αυτήν τη στιγμή πέντε Τούρκοι και η αφεντιά μου, εξ ου και ο “δανεισμός” του χρώματος της σημαίας τους για να κάνω το point μου).
Και για να κλείσω, είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναδώ ταινία-επανάληψη του Σταλόνε ως Ρόκι με το ίδιο μάτι. Θυμάστε την πρώτη-πρώτη ταινία του, τη σκηνή που ανεβαίνει τρέχοντας κάτι σκαλιά, και στο τέλος γυρνάει προς την πλευρά των σκαλοπατιών και σηκώνει τα χέρια του υπό τους ήχους ξεσηκωτικού μουσικού κομματιού; Σε εκείνο ακριβώς το σημείο οι Αρχές της Φιλαδέλφειας έχουν στήσει άγαλμα του “Ρόκι” που δείχνει ακριβώς τον “Ιταλό Επιβήτορα” με τα χέρια σηκωμένα. Πήγα. Η πλάκα είναι ότι το σημείο είναι μπροστά από ένα εκ των πρωτοκλασάτων μουσείων της πόλης, την πόρτα του οποίου όμως, όση ώρα ήμουν εκεί, πέρασαν ελάχιστοι. Αντίθετα, εκείνη τη μισή ώρα που πέρασα με τα πόδια βυθισμένα στο δροσερό νερό ενός συντριβανιού παραδίπλα (στη Φιλαδέλφεια η θερμοκρασία σήμερα κτύπησε σχεδόν 35άρι, και αν δεν υπήρχε πινακίδα “no swimming” όχι μόνο τα πόδια θα είχα βάλει μέσα, αλλά ολόκληρος θα είχα βουτήξει, με τα ρούχα), δίπλα στο άγαλμα του Ρόκι φωτογραφήθηκαν ίσα με τρεις ντουζίνες τουρίστες (χωρίς υπερβολή).
Τελευταία ανταπόκριση από Φιλαδέλφεια. “Getxowoman”, θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου και θα το στήσω το μπλογκ όσο θα είμαι στη Νέα Υόρκη. Κική, χθες απάντησα στο μήνυμά σου, μόνο όμως όταν δοκίμασα να σου στείλω την απάντησή μου κατάλαβα τι εννοούσες με τα “είκοσι μηνύματα” που έγραψες. Έρση, μια που ρώτησες, θα περάσω έξι μέρες στη Νέα Υόρκη, και μετά πετάω για Γουατεμάλα. Θα περάσω μια βδομάδα στην Πρωτεύουσα και στην Antigua, δίπλα στην Πρωτεύουσα, και μετά θα πάω στο Quetzaltenango (έμαθα επιτέλους να το γράφω!), ή Xela, όπως χαϊδευτικά την αποκαλούν, για μαθήματα. Έχω “κλείσει” μαθήματα για τρεις εβδομάδες, με σχέδιο να πάρω μετά μια βδομάδα off για να ταξιδέψω στα βόρεια της χώρας, και μετά να επιστρέψω είτε στη Xela είτε στην Antigua για άλλες τρεις εβδομάδες μαθημάτων. Μετά; Μετά... ό,τι ξέρεις, ξέρω... Όλα εξαρτώνται από τη διάθεσή μου και τα χρήματα που θα μου έχουν μείνει. Κυρίως από τη διάθεσή μου... Είμαι ο κλασικός κυκλοθυμικός τύπος που τη μια στιγμή είναι μέσα στην τρελή χαρά και την άλλη... μπανγκ!, παίρνω ανάποδες και επιδίδομαι σε αυτοκαταστροφικό ρεσιτάλ, πετώντας στα σκουπίδια ό,τι καλό μου συμβαίνει. Κοινώς, τρελοκομείο.
Χαιρετίσματα σε όλους, και once again ευχαριστώ όσους μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε τις αερολογίες μου και να μου γράψτε κιόλας!
Τα “λέμε” από New York-New York!
Υποπτεύομαι ότι ειδικά οι θηλυκού γένους αναγνώστριές μου έχουν αρχίσει (ίσως εδώ και πολλές-πολλές γραμμές) να ξενερώνουν διαβάζοντας για σπορ, αλλά θεωρώ ότι παρακολουθώντας κανείς ένα αθλητικό γεγονός κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού, μαθαίνει πράγματα για τον κόσμο που ζει στον προορισμό του. Και σε τελική ανάλυση, trust me, οι αγώνες μπέιζμπολ στις ΗΠΑ, έχουν πλάκα. Στα κενά διαστήματα μεταξύ των “περιόδων”, κάμερες ζουμάρουν στις κερκίδες, και παρακινούν τους θεατές που βλέπουν τις... μούρες τους στη γιγαντοοθόνη να κάνουν κάτι συγκεκριμένο. Το “θέμα” ενός “τάιμ-άουτ” μπορεί να είναι “παίξε κιθάρα”, κι αν κάποια κάμερα ζουμάρει πάνω σου, πρέπει να... υπακούσεις και να προσποιηθείς ότι παίζεις κιθάρα (ή να το παίξεις ντροπαλός και να σε γιουχάρουν 42.000 άνθρωποι -τόσα εισιτήρια κόπηκαν απόψε). Σε ένα άλλο “τάιμ- άουτ” το “θέμα” μπορεί να είναι “δείξε τα μπράτσα σου”, και η κάμερα μπορεί να ζουμάρει σε κάποιον μπρατσαρά (που φυσικά πολύ ευχαρίστως θα κάνει επίδειξη των ποντικιών του), ή σε κάποιον κοκαλιάρη μπόμπιρα που επί 3-4 δευτερόλεπτα θα παλεύει να κάνει ένα χιλιοστό του μπράτσου του να φουσκώσει). Το αγαπημένο μου “θέμα” είναι αυτό που είδα σε ένα “τάιμ- άουτ” στο γήπεδο της Βαλτιμόρης πριν από λίγες ημέρες. Λεγόταν, σε ελεύθερη μετάφραση στα Ελληνικά, “φιληθείτε. Μπορείτε!”, και η κάμερα ζούμαρε μία σε νεαρά ζευγάρια, μία σε ζευγάρια κάποιας ηλικίας, και μία σε αδερφάκια προσχολικής ηλικίας, τα οποία οι γονείς τους, βλέποντας ότι τα καμάρια τους ήταν στην τηλεόραση, έβαζαν να φιληθούν. Trust me, ΕΧΕΙ πλάκα, κι αν δεν έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα και την κούραση θα προσπαθούσα να κάνω την περιγραφή πιο ζωντανή για να αποδώσω δικαιοσύνη στον χαβαλέ που όντως γίνεται σε κάθε παιχνίδι μπέιζμπολ, ακόμη κι αν το θέαμα εντός αγωνιστικού χώρου είναι “σφύρα το το ρημάδι να φύγουμε”.
Κατά τα άλλα, κατακάηκα... Μιαααα ζωή παίρνω μαζί μου σε κάθε ταξίδι αντιηλιακό, και μιααα ζωή το ξεχνάω στο δωμάτιο και το θυμάμαι μόνο όταν αισθάνομαι ότι το δέρμα μου είναι πιο κόκκινο κι από την τουρκική σημαία (στην τραπεζαρία του ξενώνα όπου μένω είμαστε αυτήν τη στιγμή πέντε Τούρκοι και η αφεντιά μου, εξ ου και ο “δανεισμός” του χρώματος της σημαίας τους για να κάνω το point μου).
Και για να κλείσω, είναι βέβαιο ότι δεν θα ξαναδώ ταινία-επανάληψη του Σταλόνε ως Ρόκι με το ίδιο μάτι. Θυμάστε την πρώτη-πρώτη ταινία του, τη σκηνή που ανεβαίνει τρέχοντας κάτι σκαλιά, και στο τέλος γυρνάει προς την πλευρά των σκαλοπατιών και σηκώνει τα χέρια του υπό τους ήχους ξεσηκωτικού μουσικού κομματιού; Σε εκείνο ακριβώς το σημείο οι Αρχές της Φιλαδέλφειας έχουν στήσει άγαλμα του “Ρόκι” που δείχνει ακριβώς τον “Ιταλό Επιβήτορα” με τα χέρια σηκωμένα. Πήγα. Η πλάκα είναι ότι το σημείο είναι μπροστά από ένα εκ των πρωτοκλασάτων μουσείων της πόλης, την πόρτα του οποίου όμως, όση ώρα ήμουν εκεί, πέρασαν ελάχιστοι. Αντίθετα, εκείνη τη μισή ώρα που πέρασα με τα πόδια βυθισμένα στο δροσερό νερό ενός συντριβανιού παραδίπλα (στη Φιλαδέλφεια η θερμοκρασία σήμερα κτύπησε σχεδόν 35άρι, και αν δεν υπήρχε πινακίδα “no swimming” όχι μόνο τα πόδια θα είχα βάλει μέσα, αλλά ολόκληρος θα είχα βουτήξει, με τα ρούχα), δίπλα στο άγαλμα του Ρόκι φωτογραφήθηκαν ίσα με τρεις ντουζίνες τουρίστες (χωρίς υπερβολή).
Τελευταία ανταπόκριση από Φιλαδέλφεια. “Getxowoman”, θα ακολουθήσω τη συμβουλή σου και θα το στήσω το μπλογκ όσο θα είμαι στη Νέα Υόρκη. Κική, χθες απάντησα στο μήνυμά σου, μόνο όμως όταν δοκίμασα να σου στείλω την απάντησή μου κατάλαβα τι εννοούσες με τα “είκοσι μηνύματα” που έγραψες. Έρση, μια που ρώτησες, θα περάσω έξι μέρες στη Νέα Υόρκη, και μετά πετάω για Γουατεμάλα. Θα περάσω μια βδομάδα στην Πρωτεύουσα και στην Antigua, δίπλα στην Πρωτεύουσα, και μετά θα πάω στο Quetzaltenango (έμαθα επιτέλους να το γράφω!), ή Xela, όπως χαϊδευτικά την αποκαλούν, για μαθήματα. Έχω “κλείσει” μαθήματα για τρεις εβδομάδες, με σχέδιο να πάρω μετά μια βδομάδα off για να ταξιδέψω στα βόρεια της χώρας, και μετά να επιστρέψω είτε στη Xela είτε στην Antigua για άλλες τρεις εβδομάδες μαθημάτων. Μετά; Μετά... ό,τι ξέρεις, ξέρω... Όλα εξαρτώνται από τη διάθεσή μου και τα χρήματα που θα μου έχουν μείνει. Κυρίως από τη διάθεσή μου... Είμαι ο κλασικός κυκλοθυμικός τύπος που τη μια στιγμή είναι μέσα στην τρελή χαρά και την άλλη... μπανγκ!, παίρνω ανάποδες και επιδίδομαι σε αυτοκαταστροφικό ρεσιτάλ, πετώντας στα σκουπίδια ό,τι καλό μου συμβαίνει. Κοινώς, τρελοκομείο.
Χαιρετίσματα σε όλους, και once again ευχαριστώ όσους μπαίνετε στον κόπο να διαβάσετε τις αερολογίες μου και να μου γράψτε κιόλας!
Τα “λέμε” από New York-New York!
