10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Χμ... Πέρσι πέρασα την Πρωτομαγιά στην Πόλη του Μεξικού, κι ήμουν ένας από τους δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που πήγαν πρωί-πρωί στο Zocalo, την κεντρική πλατεία της πόλης, για τις εντυπωσιακές (σε αριθμό συμμετεχόντων) εκδηλώσεις που οργανώνουν κάθε χρόνο τα εκεί εργατικά σωματεία (εννοείται ότι πήγα για το χάζι, κι όχι από... εργατική ή αγωνιστική κάψα). Πριν από λίγο είδα στην τηλεόραση ότι σήμερα δεν διοργανώθηκε καμία εκδήλωση, καμία πορεία, μετά από σχετική πρόταση του υπουργού Εργασίας και σύμφωνη γνώμη των εργατικών σωματείων. Η τηλεόραση έδειξε πώς ήταν σήμερα οι κεντρικοί δρόμοι της Πόλης του Μεξικού, έρημοι, και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι ήταν οι ίδιοι δρόμοι που πέρσι ίδια μέρα ήταν ΚΑΤΑΚΛΥΣΜΕΝΟΙ από κόσμο... Χμ... Οι γονείς μου με έχουν ταράξει στα μηνύματα. Να προσέχω-να προσέχω-να προσέχω... Παρεμπιπτόντως, η Νέα Υόρκη μπορεί να έχει “κτυπηθεί” από τον ιό, όμως τις τελευταίες ημέρες μόνο Ιάπωνες τουρίστες είδα να παίρνουν το θέμα στα σοβαρά. Είδα ΠΟΛΛΟΥΣ Ιάπωνες με καλυμμένα στόματα, φέρνοντας στο μυαλό μου εικόνες από Τόκιο (από την τηλεόραση, δεν έχω πάει -ακόμα- στην Ιαπωνία), όπου φοράνε τις ίδιες μάσκες για να προστατευτούν από τον μολυσμένο αέρα...
Χάρλεμ... Το ότι κατευθύνεσαι στο Χάρλεμ το καταλαβαίνεις από τη στιγμή που παίρνεις τον υπόγειο προς το βόρειο κομμάτι του Μανχάταν, και κυρίως από το χρώμα των επιβατών από την 96η οδό και πάνω. Οι εφτά στους δέκα ήταν μαύροι, δύο στους δέκα ήταν Λατίνοι, κι ένας Ασιάτης. Α, κι ένας λευκός... Ο γράφων. Πολλούς λευκούς είδα βγαίνοντας στην επιφάνεια, ένα ολόκληρο μπουλούκι από Ιταλούς που είχαν φωτογραφικές μηχανές κρεμασμένες από τον λαιμό και ταξιδιωτικούς οδηγούς στα χέρια. Το ότι είσαι στο Χάρλεμ το καταλαβαίνεις όχι μόνο από το χρώμα των περισσότερων που περνούν από δίπλα σου, αλλά κι από τα “it don't matter” που λένε... εεε, “παχουλές” (για να το θέσω “λεπτά”) μαύρες γυναίκες η μία στην άλλη, ή “mama” με το οποίο αποκαλεί η μία την άλλη. Οι μαύροι κάτω από το Central Park θα έλεγα ότι είναι πιο... “λευκοποιημένοι”. Δε βλέπεις τόσους μαύρους με περιττά κιλά, είναι καλύτερα ντυμένοι, και μιλάνε πιο standardized Αγγλικά, δεν ακούς τόσο εύκολα “it don't matter”...
Πώς αλλιώς καταλαβαίνεις ότι είσαι στο Χάρλεμ; Μαύροι κάθε ηλικίας είναι αραγμένοι στα σκαλοπάτια, στην είσοδο των κτιρίων τους, κάνοντας χαβαλέ, σχολιάζοντας, ανταλλάσσοντας χαρακτηριστικούς χαιρετισμούς (εκείνους που ακουμπάει ο ένας τον ώμο του άλλου με τον δικό του ώμο).
Εκείνο όμως που σε κάνει να καταλαβαίνεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ότι είσαι στο Χάρλεμ, κι όχι σε οποιαδήποτε άλλη γειτονιά του Μανχάταν, είναι ότι το community feeling είναι διάχυτο. Όλοι φαίνονται να γνωρίζουν τους πάντες, περπατάς δίπλα σε έναν μαύρο και μέσα σε είκοσι μέτρα έχει χαιρετήσει κι έχει ανταλλάξει εγκάρδιους χαιρετισμούς με μία ντουζίνα περαστικούς από την απέναντι πλευρά. Αυτοκίνητα περνάνε και οι οδηγοί τους κορνάρουν, επειδή θέλουν να χαιρετήσουν γνωστό τους που περπατάει στο πεζοδρόμιο. Κόσμος χαιρετάει κόσμο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ακόμη και της λεωφόρου Lennox, εκεί όπου βρίσκεται το χόστελ μου (Jazz on Lennox λέγεται), της πιο φαρδιάς λεωφόρου στο Χάρλεμ, εκεί όπου για να ακουστείς απέναντι πρέπει να φωνάξεις. Sure, και Starbucks υπάρχει, και Dunkin' Donuts, και H&M, όμως γενικά η περιοχή φαίνεται να βρίσκεται στον δικό της... παράλληλο με το υπόλοιπο Μανχάταν κόσμο, με το community feeling που προανέφερα να είναι όντως πολύ έντονο. Τα τελευταία χρόνια έχουν εγκατασταθεί αρκετοί λευκοί στο νότιο Χάρλεμ, και μένει να φανεί πώς θα είναι η περιοχή μετά από μερικά χρόνια, αν το... wave των λευκών αφίξεων ενταθεί...
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Χάρλεμ, κάτι που πολύ απλά... ΔΕΝ μπορείς να μην παρατηρήσεις, είναι ο απίστευτος αριθμός εκκλησιών. Κάποιες είναι μεγάλες, μεγαλοπρεπείς εκκλησίες, και κάποιες άλλες δεν καταλαμβάνουν χώρο μεγαλύτερο από μία... αποθήκη. Απέναντι από τον ξενώνα μου, από το παράθυρο του δωματίου, έχω “θέα” την Haitian Presbyterian Missionary Church, στα είκοσι μέτρα δεξιά υπάρχει άλλη εκκλησία, απέναντι από αυτήν υπάρχει άλλη εκκλησία, και πάει λέγοντας. Μέχρι και First Corinthian Baptist Church(!) είδα, χωρίς να εκπλαγώ τρελά. Στην Ουάσινγκτον, ένα τετράγωνο μακριά από τον ξενώνα μου, είδα εκκλησία που λεγόταν “Isle of Patmos Church”, yep, Patmos, όπως λέμε... Πάτμος... Οι μαύροι ΕΙΝΑΙ θρήσκοι, έχω την αίσθηση ότι είναι πολύ πιο θρήσκοι από τους λευκούς της Νέας Υόρκης, ίσως επειδή είναι πολύ λιγότερο έχοντες από τον μέσο λευκό Νεοϋορκέζο, κι έχουν ανάγκη να βρουν κάπου καταφύγιο, έστω πνευματικό... Αυθαίρετη η εικασία μου, αλλά... κουβέντα κάνουμε...
Την ημέρα την πέρασα σχετικά τεμπέλικα. Έκανα μεν μία μεγάλη βόλτα στο Χάρλεμ, όμως έμεινα στο Χάρλεμ, δεν δοκίμασα να δω και άλλη περιοχή σήμερα, doing justice σε μία περιοχή που στα μάτια μου είναι πολύ γοητευτική. Εξίσου ενδιαφέρον είναι το Spanish Harlem, νότια και ανατολικά από εκεί που βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή. Μου άρεσε το ότι η κυρίαρχη γλώσσα εκεί είναι τα Ισπανικά, με τα οποία έχω έρωτα από τα εφηβικά χρόνια μου, και δεν βλέπω την ώρα να πάω στη Γουατεμάλα και να αρχίσω μαθήματα... Όπως έγραψα στην Κική σε ένα προσωπικό μήνυμα που ποτέ δεν πήρε επειδή δεν έχω συμπληρώσει 20 μηνύματα στο σάιτ, κι επομένως τα προσωπικά μηνύματά μου δεν παραδίδονται στους αποδέκτες τους, για τα Ισπανικά “έπεσα” την πρώτη φορά που είδα στην τηλεόραση, σαν έφηβος, τον Φιντέλ να οργιάζει σε μία από τις θρυλικές ομιλίες του. Κομμουνιστής δεν υπήρξα ποτέ, τουλάχιστον ότι επίσημα, όμως μιλούσε με τέτοιο πάθος που αυτόματα με έπιασα να σκέφτομαι ότι κάποια μέρα έπρεπε να μάθω αυτήν τη γλώσσα (ίσως επειδή έτσι θα “έκλεβα” λίγο από το πάθος του Φιντέλ (όταν ήταν στα... καλά του).
Μακρηγόρησα πάλι... Για νι-οστή φορά ευχαριστώ τους πάντες για τα μηνύματά σας, μου φτιάχνουν το απόγευμα κάθε μέρα, και με κάνουν να αισθάνομαι ότι πραγματικά έχω παρέα σε αυτό το ταξίδι. Χαιρετίσματα σε όλους!
Until tomorrow...
Χάρλεμ... Το ότι κατευθύνεσαι στο Χάρλεμ το καταλαβαίνεις από τη στιγμή που παίρνεις τον υπόγειο προς το βόρειο κομμάτι του Μανχάταν, και κυρίως από το χρώμα των επιβατών από την 96η οδό και πάνω. Οι εφτά στους δέκα ήταν μαύροι, δύο στους δέκα ήταν Λατίνοι, κι ένας Ασιάτης. Α, κι ένας λευκός... Ο γράφων. Πολλούς λευκούς είδα βγαίνοντας στην επιφάνεια, ένα ολόκληρο μπουλούκι από Ιταλούς που είχαν φωτογραφικές μηχανές κρεμασμένες από τον λαιμό και ταξιδιωτικούς οδηγούς στα χέρια. Το ότι είσαι στο Χάρλεμ το καταλαβαίνεις όχι μόνο από το χρώμα των περισσότερων που περνούν από δίπλα σου, αλλά κι από τα “it don't matter” που λένε... εεε, “παχουλές” (για να το θέσω “λεπτά”) μαύρες γυναίκες η μία στην άλλη, ή “mama” με το οποίο αποκαλεί η μία την άλλη. Οι μαύροι κάτω από το Central Park θα έλεγα ότι είναι πιο... “λευκοποιημένοι”. Δε βλέπεις τόσους μαύρους με περιττά κιλά, είναι καλύτερα ντυμένοι, και μιλάνε πιο standardized Αγγλικά, δεν ακούς τόσο εύκολα “it don't matter”...
Πώς αλλιώς καταλαβαίνεις ότι είσαι στο Χάρλεμ; Μαύροι κάθε ηλικίας είναι αραγμένοι στα σκαλοπάτια, στην είσοδο των κτιρίων τους, κάνοντας χαβαλέ, σχολιάζοντας, ανταλλάσσοντας χαρακτηριστικούς χαιρετισμούς (εκείνους που ακουμπάει ο ένας τον ώμο του άλλου με τον δικό του ώμο).
Εκείνο όμως που σε κάνει να καταλαβαίνεις ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ότι είσαι στο Χάρλεμ, κι όχι σε οποιαδήποτε άλλη γειτονιά του Μανχάταν, είναι ότι το community feeling είναι διάχυτο. Όλοι φαίνονται να γνωρίζουν τους πάντες, περπατάς δίπλα σε έναν μαύρο και μέσα σε είκοσι μέτρα έχει χαιρετήσει κι έχει ανταλλάξει εγκάρδιους χαιρετισμούς με μία ντουζίνα περαστικούς από την απέναντι πλευρά. Αυτοκίνητα περνάνε και οι οδηγοί τους κορνάρουν, επειδή θέλουν να χαιρετήσουν γνωστό τους που περπατάει στο πεζοδρόμιο. Κόσμος χαιρετάει κόσμο στην απέναντι πλευρά του δρόμου, ακόμη και της λεωφόρου Lennox, εκεί όπου βρίσκεται το χόστελ μου (Jazz on Lennox λέγεται), της πιο φαρδιάς λεωφόρου στο Χάρλεμ, εκεί όπου για να ακουστείς απέναντι πρέπει να φωνάξεις. Sure, και Starbucks υπάρχει, και Dunkin' Donuts, και H&M, όμως γενικά η περιοχή φαίνεται να βρίσκεται στον δικό της... παράλληλο με το υπόλοιπο Μανχάταν κόσμο, με το community feeling που προανέφερα να είναι όντως πολύ έντονο. Τα τελευταία χρόνια έχουν εγκατασταθεί αρκετοί λευκοί στο νότιο Χάρλεμ, και μένει να φανεί πώς θα είναι η περιοχή μετά από μερικά χρόνια, αν το... wave των λευκών αφίξεων ενταθεί...
Ένα άλλο χαρακτηριστικό του Χάρλεμ, κάτι που πολύ απλά... ΔΕΝ μπορείς να μην παρατηρήσεις, είναι ο απίστευτος αριθμός εκκλησιών. Κάποιες είναι μεγάλες, μεγαλοπρεπείς εκκλησίες, και κάποιες άλλες δεν καταλαμβάνουν χώρο μεγαλύτερο από μία... αποθήκη. Απέναντι από τον ξενώνα μου, από το παράθυρο του δωματίου, έχω “θέα” την Haitian Presbyterian Missionary Church, στα είκοσι μέτρα δεξιά υπάρχει άλλη εκκλησία, απέναντι από αυτήν υπάρχει άλλη εκκλησία, και πάει λέγοντας. Μέχρι και First Corinthian Baptist Church(!) είδα, χωρίς να εκπλαγώ τρελά. Στην Ουάσινγκτον, ένα τετράγωνο μακριά από τον ξενώνα μου, είδα εκκλησία που λεγόταν “Isle of Patmos Church”, yep, Patmos, όπως λέμε... Πάτμος... Οι μαύροι ΕΙΝΑΙ θρήσκοι, έχω την αίσθηση ότι είναι πολύ πιο θρήσκοι από τους λευκούς της Νέας Υόρκης, ίσως επειδή είναι πολύ λιγότερο έχοντες από τον μέσο λευκό Νεοϋορκέζο, κι έχουν ανάγκη να βρουν κάπου καταφύγιο, έστω πνευματικό... Αυθαίρετη η εικασία μου, αλλά... κουβέντα κάνουμε...
Την ημέρα την πέρασα σχετικά τεμπέλικα. Έκανα μεν μία μεγάλη βόλτα στο Χάρλεμ, όμως έμεινα στο Χάρλεμ, δεν δοκίμασα να δω και άλλη περιοχή σήμερα, doing justice σε μία περιοχή που στα μάτια μου είναι πολύ γοητευτική. Εξίσου ενδιαφέρον είναι το Spanish Harlem, νότια και ανατολικά από εκεί που βρίσκομαι αυτήν τη στιγμή. Μου άρεσε το ότι η κυρίαρχη γλώσσα εκεί είναι τα Ισπανικά, με τα οποία έχω έρωτα από τα εφηβικά χρόνια μου, και δεν βλέπω την ώρα να πάω στη Γουατεμάλα και να αρχίσω μαθήματα... Όπως έγραψα στην Κική σε ένα προσωπικό μήνυμα που ποτέ δεν πήρε επειδή δεν έχω συμπληρώσει 20 μηνύματα στο σάιτ, κι επομένως τα προσωπικά μηνύματά μου δεν παραδίδονται στους αποδέκτες τους, για τα Ισπανικά “έπεσα” την πρώτη φορά που είδα στην τηλεόραση, σαν έφηβος, τον Φιντέλ να οργιάζει σε μία από τις θρυλικές ομιλίες του. Κομμουνιστής δεν υπήρξα ποτέ, τουλάχιστον ότι επίσημα, όμως μιλούσε με τέτοιο πάθος που αυτόματα με έπιασα να σκέφτομαι ότι κάποια μέρα έπρεπε να μάθω αυτήν τη γλώσσα (ίσως επειδή έτσι θα “έκλεβα” λίγο από το πάθος του Φιντέλ (όταν ήταν στα... καλά του).
Μακρηγόρησα πάλι... Για νι-οστή φορά ευχαριστώ τους πάντες για τα μηνύματά σας, μου φτιάχνουν το απόγευμα κάθε μέρα, και με κάνουν να αισθάνομαι ότι πραγματικά έχω παρέα σε αυτό το ταξίδι. Χαιρετίσματα σε όλους!
Until tomorrow...
