10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
... Χαμογελάω επειδή πριν από λίγο ήμουν στην πλατεία Times, στην οποία πλέον μετά από εφτά συνολικά μέρες στη Νέα Υόρκη (τέσσερις πέρσι και τρεις, με τη σημερινή, φέτος), έχω πάει ή απλά περάσει αρκετές φορές, όμως απόψε, ξαφνικά, την είδα με διαφορετικό μάτι. Αφορμή μου έδωσε ένας Μεξικάνος (κατά πάσα πιθανότητα) μπαμπάς με το 6-7 ετών αγοράκι του που βρήκα σε κάποια φάση μπροστά μου να χαζεύουν τις φωτεινές ταμπέλες, όπως έβγαζα φωτογραφίες σαν παλαβός (κλασικός τουρίστας). Ο μπαμπάς φορούσε τα απλούστερα των απλούστερων ρούχα κι είχε ένα σκισμένο σε δέκα πλευρές σακίδιο στην πλάτη. Υποθέτω ότι μέσα είχε τα ρούχα της δουλειάς, κι υποθέτω ότι δουλεύει σε κάποια από τις πολλές οικοδομές που κτίζονται στην περιοχή. Ο πιτσιρικάς φορούσε ένα απλό φουτεράκι και το κλασικό καπελάκι των Yankees, της ιστορικότερης ομάδας μπέιζμπολ στις ΗΠΑ. Ο μικρός ήταν κ α τ ε ν θ ο υ σ ι α σ μ έ ν ο ς!! Χάζευε τις ταμπέλες με τα εκατομμύρια λαμπάκια και τις γιγαντοοθόνες και τις κραυγαλέα φωταγωγημένες βιτρίνες των καταστημάτων κι έμοιαζε λες και έβλεπε κάτι τόσο όμορφο και εντυπωσιακό που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί ανθρώπινο μάτι. Ο μπαμπάς του διαρκώς του εξηγούσε τι ήταν η κάθε ταμπέλα, δείχνοντας να το διασκεδάζει μόνο και μόνο επειδή ο γιος του ήταν ΤΟΣΟ ενθουσιασμένος. Βάζοντας τον εαυτό μου στη θέση του, αν ήμουν εκείνος, θα ήμουν ευγνώμων στη Νέα Υόρκη που έχει την Times Square, επειδή χωρίς το παραμικρό κόστος θα μπορούσα να προσφέρω στον γιο μου μία εμπειρία εντυπωσιακή. Ποτέ δεν είχα δει την πλατεία (ο Θεός να την κάνει πλατεία με αυτό το σχήμα σαν... φιόγκο), κάτω από αυτό το πρίσμα... Μου φάνηκε ενδιαφέρον, και το μεταφέρω. Όπως έγραψα και κάποια από τις προηγούμενες ημέρες, είμαι φανατικός people watcher, και συνηθίζω πολλές φορές να κάθομαι σε μια γωνία και να σημειώνω σε ένα μπλοκάκι λεπτομέρειες που μου κάνουν εντύπωση σε κόσμο που περνάει, ή μικρούς διαλόγους μεταξύ ατόμων κοντά μου, αν φυσικά καταλαβαίνω τι λένε. Ο... διάλογος της ημέρας έλαβε χώρα στο Ground Zero, εκεί που... περιττό να εξηγήσω, όλοι ξέρετε τι εστί Ground Zero... Άκουσα Ελληνικά μπροστά μου (από εκεί ξεκίνησα σήμερα το πρωί τη βόλτα μου). Ήταν τρεις κυρίες γύρω στα 50. Εκείνη που μιλούσε περισσότερο είχε την κλασική σπασμένη προφορά Έλληνα που έχει περάσει πολλά χρόνια στις ΗΠΑ. Οι άλλες δύο κυρίες, αν κατάλαβα καλά, την επισκέπτονταν από Ελλάδα. Η κυρία με τη σπασμένη προφορά άρχισε να εξηγεί στις άλλες κυρίες σε ποιο ακριβώς σημείο βρίσκονταν. “Αθώοι άνθρωποι πέθαναν, αθώοι (τονίζοντας πολύ το αθώοι), και νέοι, νέοι (τονίζοντας πάλι πολύ το νέοι)”, τις έλεγε, και ήταν εμφανώς αναστατωμένη. Χωρίς υπερβολή, ήταν στα πρόθυρα να μπήξει τα κλάματα. Το μεταφέρω επειδή αυτή η σκηνή μου “είπε” ότι μπορεί να έχουν περάσει κάποια χρόνια, όμως εκείνους που ζουν στη Νέα Υόρκη (πολύ δε περισσότερο εκείνους που έχασαν δικούς τους ανθρώπους), εκείνο που συνέβη “τότε” τους πονάει ακόμη. Μπορεί όλοι να έχουν τις ζωές τους, να δουλεύουν ώρες και ώρες για να τα φέρουν βόλτα, να μεγαλώνουν, να γεμίζουν τη ζωή τους καθημερινά με νέες αναμνήσεις, όμως πιστεύω ότι εκείνο που συνέβη “τότε” το έχουν ακόμη στο πίσω μέρος του μυαλού τους, ειδικά όταν περνούν από το Ground Zero, κι ειδικά βλέποντας τον χώρο να είναι ένα τεράστιο εργοτάξιο, όπως δηλαδή ήταν και δύο βδομάδες μετά την πτώση των Πύργων...
“Κουφό” της ημέρας: πήγα στην Lower East Side, την οποία βρήκα πολύ ενδιαφέρουσα, πολύ working class, με τους Κινέζους και τους Λατίνους να μοιράζονται πολλά οικοδομικά τετράγωνα, και να έχουν μάλιστα και αρκετά “Mexican-Chinese mini markets”(!), στα οποία πρόσεξα ότι έμπαιναν και οι μεν και οι δε. Το “κουφό” έχει να κάνει με ένα κινέζικο ρεστοράν που έβαλα στο μάτι διαβάζοντας τον οδηγό μου. Η περιγραφή με έκανε να θέλω να φάω το μεσημέρι εκεί. Πήγα. Το βρήκα. Ήταν κλειστό(!). Είχε μία ταμπέλα-κοινοποίηση έξωσης με αποδέκτη τον ιδιοκτήτη του ρεστοράν. Πού είναι το “κουφό”; Την κοινοποίηση της έξωσης υπογράφει κάποιος τύπος για λογαριασμό του ιδιοκτήτη του χώρου, ο οποίος είναι ένας οργανισμός με την ονομασία “Το Πεφωτισμένο Μονοπάτι του Βούδα”, ή κάτι τέτοιο. Θρησκευτικός οργανισμός είναι ο ιδιοκτήτης του χώρου(!), κάτι που μου θύμισε ιστορίες από Ελλάδα με ενορίες να ξεσπιτώνουν οικογένειες σε αυθαίρετα προκειμένου να απαλλοτριωθεί ο χώρος και να πουληθεί σε εργολάβο... Η ιδιοκτησία φυσικά είναι ιδιοκτησία, κι είναι ιερή, κι ο κάθε ιδιοκτήτης έχει δικαίωμα να την εκμεταλλεύεται όπως θέλει, αλλά... κτυπάει “κάπως” όταν ένας θρησκευτικός οργανισμός κάνει έξωση, ειδικά σε οικογένειες, αλλά ακόμη και σε επιχειρήσεις...
Το κινέζικο δε μου ξέφυγε πάντως... Βρήκα ένα άλλο, σε μία γωνία μεταξύ μαγαζιών που επισκευάζουν ποδήλατα (τα οποία οι Νεοϋορκέζοι χρησιμοποιούν ΠΟΛΥ). Θα το χαρακτήριζα ΤΕΛΕΙΟ για τα μέτρα μου. Ποιο κινέζικο “φαγάδικο” θεωρώ “τέλειο”; Αυτό που Α) όλοι οι πελάτες του είναι Κινέζοι, Β) πιρούνια δεν προσφέρονται ακόμη κι αν ζητήσεις (δείγμα ότι στο μέρος τρώνε ΜΟΝΟ Κινέζοι), Γ) το μέρος το διευθύνει μία γιαγιά που στα Αγγλικά με το ζόρι μπορεί να πει τις τιμές και μόνο, Δ) εκεί που κάθεσαι, τσουπ, σκάει μύτη καινούργιος πελάτης και χωρίς να σε ρωτήσει κάθεται απέναντί σου, απλά επειδή δεν υπάρχει άλλη διαθέσιμη καρέκλα, άδειο τραπέζι. Εννοείται ότι για πολλοστή φορά έγινα θέαμα, προσπαθώντας να τα βγάλω πέρα με τα chopsticks. Άκουσα αρκετά γελάκια δεξιά-αριστερά μου, κι ελπίζω να γέλαγαν with me και όχι at me. Αλλά και το δεύτερο να ήταν, δε βαριέσαι... Με έξι δολάρια κατέβασα 12 (παρακαλώ) λαχταριστότατατατατα dumplings, ένα πιάτο noodles που λόγω ποσότητας μπορούσε άνετα να χορτάσει κάποιον χωρίς να χρειαστεί κάτι επιπλέον, σούπα, και δύο κόκα-κόλες. Σαν πέντε μηνών έγκυος ήμουν φεύγοντας...
Απαντώ σε σχετική ερώτηση: το χόστελ στο οποίο μένω εδώ και τρεις ημέρες λέγεται Times Square New Hostel, είναι new indeed, κι είναι όντως εξαιρετικά κοντά στην Times Square. Το βρήκα μέσω hostelbookers ή hostelworld. Δεν θυμάμαι. Μέχρι και απόψε τα φθηνότερα κρεβάτια κοστίζουν 20 ευρώ. Από αύριο οι τιμές για όλα τα κρεβάτια σε όλα τα dorm rooms σχεδόν διπλασιάζονται, και φυσικά ο yours truly την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια για ένα χόστελ στο Χάρλεμ. Πέρσι είχα τους ενδοιασμούς μου πριν αποφασίσω να μείνω σε άλλο χόστελ στο νότιο Χάρλεμ, όμως έχοντας περάσει τέσσερα βράδια εκεί χωρίς να αντιμετωπίσω το παραμικρό πρόβλημα, φέτος δεν χρειάστηκε να το σκεφτώ twice πριν κλείσω τα τρία τελευταία βράδια μου στη Νέα Υόρκη σε χόστελ της περιοχής. After dark ΕΙΝΑΙ κάπως rough, όμως... αντέχεται. Άνετα. Τουλάχιστον αν είσαι αρσενικού γένους, κοντά στο 1,90, και μονίμως αξύριστος...
Όσο για το “Μόνικα”, το πρώτο τατουάζ που έκανα ήταν ένα φίδι, ακριβώς επειδή τα τρέμω. Το σκεπτικό ήταν ότι τις φοβίες και τις αδυναμίες σου τις... διαχειρίζεσαι καλύτερα αν τις κάνεις φίλους, αν τις αποδεχθείς σαν κομμάτι του εαυτού σου. Όχι ότι σταμάτησα να φοβάμαι τα φίδια (είναι απρόβλεπτα... Τη μια στιγμή είναι δύο μέτρα μακριά, και μέχρι να ανοιγοκλείσεις τα μάτια μπορεί να σε έχουν δαγκώσει με ένα τίναγμά τους, αυτή η... μη προβλεψιμότητα των κινήσεών τους είναι που με φοβίζει). Λέμε τώρα... Το concept πάντως του τατουάζ ήταν καλό, μη μου πείτε...
Τα λέμε αύριο, πατριωτάκια...
