10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Πόσο άσχημα μπορεί να κυλήσει μία μέρα όταν η πρώτη εικόνα που βλέπεις ανοίγοντας τα μάτια το πρωί είναι τα καλοσχηματισμένα οπίσθια δύο Νορβηγίδων σε απόσταση ενός μέτρου; Ερωτώ και απαντώ μόνος μου (σαν τους τρελούς): ΚΑΘΟΛΟΥ άσχημα... Οι κοπελιές κοιμούνται στο ίδιο dorm room με μένα, και... ας είναι καλά, μου έφτιαξαν το πρωινό. Από πάνω φορούσαν ένα τοπάκι, κι από κάτω ένα απλό εσώρουχο. Να το “χρεώσω” στο ότι οι βορειοευρωπαίοι έχουν πολύ πιο απενεχοποιημένη την επίδειξη του κορμιού τους απ' ότι εμείς οι νοτιότεροι; Εκεί θα το χρεώσω. Πλάκα είχε πάντως ο Ινδός που επίσης κοιμάται στο ίδιο dorm room. Ούτε καν τα προσχήματα κράτησε... Καρφώθηκε στα... επίμαχα σημεία, και δεν ξεκολλούσε με τίποτα... Κάτι μου λέει ότι πριν βγει βόλτα το πρωί, έκανε μία στάση στην τουαλέτα πρώτα...
Anyhow, η μέρα όντως κύλησε α π ο λ α υ σ τ ι κ ά. Έχοντας κάνει τα κουμάντα μου, χώρισα την πόλη σε κομμάτια, έτσι ώστε να δω αυτά που θέλω μέχρι να φύγω, χωρίς να τρέχω πανικόβλητος την τελευταία μέρα. Ξεκίνησα από την περιοχή στην οποία είναι ο ξενώνας μου. Είναι γεμάτη “στοκατζίδικα”, όλο το Μανχάταν έρχεται εδώ για να αγοράσει επώνυμα ρούχα σε τσακισμένες τιμές, και... ok, άνεργος-άνεργος, αλλά το Calvin Klein μπλουζάκι μου το τσίμπησα, έτσι, για το καλό. Από το να δώσω πέντε δολάρια για ένα “I love NY” (στη θέση του “love” μία καρδιά) καρακλασικό T-Shirt, προτίμησα να δώσω 15 δολάρια για αυθεντικό Calvin Klein, που γράφει και New York κάπου. Μετά, Chelsea, επειδή ήμουν περίεργος να δω πώς είναι αυτές οι τεράστιες γκαλερί για τις οποίες η περιοχή είναι διάσημη. Διευκρίνηση: από τέχνη... δεν σκαμπάζω γρι. Αν η ζωή του κρεμόταν από μία απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η διαφορά του Σεζάν από τον Ματίς, ή κάτι παρεμφερές, την είχα βάψει... Αλλά... πώς το λένε... when in Rome, κάν' το όπως οι Ρωμαίοι, οπότε... το έκανα το κουφό, μπήκα σε μία γκαλερί, στην οποία ένας τύπος μιλούσε με δημοσιογράφους για το βιογραφικό του καλλιτέχνη που έργα του φιλοξενούνταν στον χώρο. Μάρτυς μου ο Θεός, περισσότερα από πέντε λεπτά δεν έμεινα, αλλά... την περιέργειά μου την ικανοποίησα.
ΠΟΛΥ πιο ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η Chelsea Market, η οποία ΚΑΙ ιδιαίτερο χρώμα έχει, πολύ διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη κλειστή αγορά έχω επισκεφτεί, ΚΑΙ μία πολύ ενδιαφέρουσα... να την πω “έκθεση”;, φιλοξενεί. Μπορεί να μην πρόκειται για έκθεση, μπορεί να είναι μόνιμη κατάσταση, δεν παίρνω όρκο. Το θέμα είναι “ας εξασφαλίσουμε καθαρό πόσιμο νερό σε όλα τα παιδιά της Αφρικής”. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με φωτογραφίες που σου ραγίζουν την καρδιά, αλλά ταυτόχρονα σου δείχνουν και πόσο απλό είναι να αλλάξεις τη ζωή ανθρώπων, προσφέροντάς τους το βασικότερο αγαθό όλων, ίσως: καθαρό πόσιμο νερό. Μέχρι και plasma οθόνες υπάρχουν στους τοίχους, από τις οποίες προβάλλονται μηνύματα. Πολύ ενδιαφέρον, και δένει πολύ αρμονικά στην όλη “ας κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη” ατμόσφαιρα που επικρατεί στην αγορά, με τα περισσότερα μαγαζιά να φημίζονται για την ποιότητα των προϊόντων τους.
Next destination, Meatpacking District, ακριβώς νότια από το Chelsea. Τρισχαριτωμένα μπαρ και καφέ, εκλεπτυσμένα μαγαζιά, ειδικά προς το σημείο που η περιοχή παντρεύεται με το Greenwich. Όταν ταξιδεύω πάντα έχω τα μάτια μου ανοικτά για συμπαθητικά καφέ, στα οποία πάντα μου αρέσει να κάθομαι σε τραπέζι δίπλα σε παράθυρο ή στην τζαμαρία του μαγαζιού, να χαζεύω τον κόσμο να περνάει, και να διαβάζω κάποιο βιβλίο (ορκίζομαι! Είμαι 33 στα 34 και όχι 73 στα 74! Τι να κάνω;... Έχω γούστα ηλικιωμένου...). Στις δύο αυτές περιοχές βρήκα τόσα μαγαζιά που πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις για να γινόντουσαν στέκια μου αν έμενα στη Νέα Υόρκη, που με το ζόρι ξεκόλλησα, με μισή καρδιά, δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου να πάω ξανά προς τα εκεί πριν πετάξω για Γουατεμάλα.
Παρά το γεγονός ότι οι δύο περιοχές είναι δίπλα-δίπλα, καταλαβαίνεις αμέσως πότε έχεις αφήσει τη μία και πότε έχεις μπει στην άλλη. Στην Meatpacking District, τα μαγαζιά είναι... Ralph Lauren, Ralph Lauren for kids(!), second-hand bookstores, κουκλίστικα καραμελάδικα και άλλα παρεμφερή. Παίρνοντας μία στροφή και μπαίνοντας ουσιαστικά στο Greenwich Village, τα μαγαζιά το “γυρίζουν” σε sex shop και tattoo studios (τουλάχιστον στο σημείο που έστριψα εγώ σήμερα). Στο τέλος δε της πρώτης ευθείας που πήρα, βγήκα σε μία μικρή πλατεία στην οποία υπάρχουν αγάλματα δύο γκέι ζευγαριών, κάτι που εξηγείται από το γεγονός ότι το Greenwich Village εδώ και δεκαετίες θεωρείται καρδιά, λίγο-πολύ, της γκέι κοινότητας της Νέας Υόρκης. Αυτά τουλάχιστον σύμφωνα με τον οδηγό μου (στη Νέα Υόρκη χρησιμοποιώ το μικρό Encounter του Lonely Planet για την πόλη, με το οποίο είμαι ενθουσιασμένος).
Ήμουν κοντά στην πλατεία Washington, η οποία έτσι όπως βρίσκεται περιτριγυρισμένη από κτίρια του New York University, δεν είναι παράξενο που θεωρείται ίσως η πιο χιπ πλατεία της πόλης. Να όμως που οι τοπικές Αρχές δεν συμφωνούν με το γνωστό “ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις”... Παρά το γεγονός ότι η πλατεία αποτελεί λατρεμένο τόπο των κατοίκων της περιοχής και των φοιτητών, εδώ και λίγο καιρό είναι κλειστή, το μεγαλύτερο μέρος της, και θα πάρει μήνες, ίσως και χρόνια, μέχρι να ολοκληρωθούν τα έργα ανάπλασης, στο τέλος των οποίων όλα θα είναι διαφορετικά... Μέχρι και την περίφημη αψίδα θα έχουν μετακινήσει... Τι να πω;... Δουλειά δεν είχε ο διάολος...
Next, Noho, Soho, και Nolita, τα οποία όπως έμαθα σήμερα σημαίνουν “βόρεια της Χιούστον”, “νότια της Χιούστον”, και “βόρεια της Little Italy”. Λεφτά να έχεις να ξοδεύεις, και χώρο στο στομάχι για να τον γεμίζεις με λιχουδιές που σου μπαίνουν στο μάτι περνώντας μπροστά από κάθε βιτρίνα.
Κι ενώ το Soho είναι γεμάτο επώνυμα καταστήματα και κάποιες γκαλερί, στο νοτιότερο άκρο του, στην οδό Canal, νομίζεις ότι ξαφνικά μπαίνεις σε έναν διαφορετικό κόσμο. Είναι η άκρη της Chinatown, και ξαφνικά όλες οι ταμπέλες είναι δίγλωσσες, ακόμη και στα Μακντόναλντς, στα Starbucks, ακόμη και στις τράπεζες. Τα πάντα είναι -φυσικά- στα Αγγλικά, αλλά ΚΑΙ στα Κινέζικα, έτσι, για να... το νιώσεις για τα καλά στο πετσί σου ότι έχεις μπει στην Chinatown. Την περιοχή τη λάτρεψα και πέρσι, λόγω της πολυχρωμίας της και των χαμηλών τιμών στα μαγαζιά, κυρίως στα bakeries, στα οποία βρίσκεις τρελές λιχουδιές με κάθε μία να κοστίζει λιγότερο από δολάριο. Σήμερα είχα έναν επιπλέον λόγο να χαμογελάω σαν χαζοχαρούμενος όση ώρα έκανα βόλτα στους δρόμους της Chinatown... Είδα εικόνες που έστειλαν το μυαλό μου στο Macau και στο Hong Kong, όπου βρέθηκα για δύο βδομάδες τον περασμένο Οκτώβριο. Κάθε μερικά μέτρα έβλεπα κάτι που μου θύμιζε κάτι από εκείνο το ταξίδι, στο οποίο είχα την τύχη να φιλοξενηθώ από δύο κοπέλες που ζουν εκεί, μέσω μίας ιστοσελίδας που σου επιτρέπει να έρθεις σε επαφή με ντόπιους και να ζητήσεις να σε φιλοξενήσουν. Για πρώτη φορά άφησα τον αντικοινωνικό Δημήτρη στην άκρη, και τόλμησα να ζητήσω να με φιλοξενήσουν, κάτι που έγινε, και κάτι που όπως ο καθένας μπορεί να φανταστεί μου επέτρεψε να δω τις πόλεις πολύ διαφορετικά απ' ότι αν είχα περάσει τις ημέρες μου εκεί μόνος, μένοντας σε κάποιο χόστελ, ξοδεύοντας όλο τον χρόνο μου σε ατελείωτες σιωπηλές βόλτες (ό,τι δηλαδή κάνω τώρα στις ΗΠΑ, και πολύ το χαίρομαι, γιατί καλό το κτίσιμο φιλικών σχέσεων με οικοδεσπότες μου, αλλά... την privacy μου και την απόλυτη ελευθερία κινήσεων που έχω όταν ταξιδεύω μόνος-μόνος, δεν τα θυσιάζω για τίποτα).
Επειδή μακρηγόρησα, θα κλείσω γράφοντας ότι αφού έγλειψα και τα δάκτυλά μου σε ένα κινέζικο ρεστοράν που κάθισα για φαγητό, ξεπλήρωσα ένα ακόμη γραμμάτιο που μου χρωστούσα από πέρσι... Περπάτησα από το Μανχάταν στο Μπρούκλιν, πάνω στην γέφυρα του Μπρούκλιν, αργά το απόγευμα, με τον ήλιο πολύ χαμηλά στην πλάτη μου, έτσι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί... Από τους χαρακτήρες των Friends, δυστυχώς τα περισσότερα κοινά τα έχω με τη Μόνικα (γαμώτο...). Όταν λοιπόν έφθασα στην πλευρά του Μπρούκλιν έχοντας περάσει αργάαα-αργάαα όλη τη γέφυρα, ένιωσα την ίδια ικανοποίηση που αισθανόταν η Μόνικα όταν καθάριζε το σπίτι της (μερικές φορές και σπίτια άλλων), και τα είχε όλα στην εντέλεια. Εκείνη την... χαζή αίσθηση νιρβάνας που σε κατακλύζει όταν ολοκληρώνεις κάτι που το είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου για καιρό, κι επιτέλους το έχεις κάνει, και το έχεις κάνει όχι “όπως να 'ναι”, αλλά έτσι ακριβώς όπως το είχες ονειρευτεί...
Αυτά, και sorry για το μάκρος του κειμένου.
Χαιρετούρες σε όλους από την chilly σήμερα Νέα Υόρκη, στην οποία όμως τουλάχιστον δεν έβρεξε (phewwww).
ΥΓ: Πρέπει να το γράψω... Με τρώνε τα δάκτυλα... Είπαμε, Μόνικα από Friends, κάτι που εξηγεί και τη λατρεία μου στους παράλληλους και κάθετους δρόμους του Μανχάταν που κάνουν την περιήγηση παιχνιδάκι, αλλά η αλήθεια είναι ότι η αγαπημένη μου λεωφόρος είναι η Broadway. Σε μία πόλη όπου όλοι οι δρόμοι είναι άψογα αραδιασμένοι δημιουργώντας άψογα σχηματισμένα οικοδομικά τετράγωνα και πλατείες, έχεις την Broadway η οποία στα δικά μου μάτια είναι ένας τύπος που ξεκινάει από το βορειοδυτικό άκρο του Μανχάταν με ένα βαρύ σακίδιο στον αριστερό ώμο, και κάθε τρεις και λίγο κάνει στάση σε μπαράκι για μπιρίτσα και γενικά αλκοόλ. Όποιος έχει εικόνα της λεωφόρου στο μυαλό του μπορεί να καταλάβει τι λέω... Αρχίζει ο δρόμος πάνω, ψηλά, δυτικά, πηγαίνει ευθεία για αρκετά τετράγωνα, μετά όμως, ξαφνικά, γέρνει λίγο αριστερά. Μετά το... ισιώνει, αλλά δεν περνάνε πολλά τετράγωνα, και δώσ' του πάλι δύο μπιρίτσες, άλλη μία κλίση στα αριστερά (εκεί που είναι το βαρύ σακίδιο). Εκεί που ο ήδη όχι απλά tipsy αλλά ψιλομεθυσμένος κύριος Broadway το χάνει τελείως, είναι μετά το τέλος του Central Park, όπου ξαφνικά γέρνει αριστερά και... συνεχίζει να γέρνει αριστερά, μέχρι που κάποιος τον βλέπει να τρικλίζει, τον σταματάει, τον βάζει να καθίσει για κανένα μισάωρο, του δίνει μπόλικο νερό, καφέ, ή οτιδήποτε άλλο δίνουν σε κάποιον για να ξεσουρώσει, και μετά στέκεται ξανά στα πόδια του και φθάνει μέχρι το southernmost tip του νησιού χωρίς να γύρει ξανά αριστερά. Τη λατρεύω την Broadway, επειδή κάνει το κατά τα άλλα τέλειο grid system των δρόμων της Νέας Υόρκης λίγο... χύμα, λίγο πιο ανθρώπινο, λίγο πιο... στρατιωτικά πειθαρχημένο...
Αυτήν τη φορά τελείωσα οριστικά...
Anyhow, η μέρα όντως κύλησε α π ο λ α υ σ τ ι κ ά. Έχοντας κάνει τα κουμάντα μου, χώρισα την πόλη σε κομμάτια, έτσι ώστε να δω αυτά που θέλω μέχρι να φύγω, χωρίς να τρέχω πανικόβλητος την τελευταία μέρα. Ξεκίνησα από την περιοχή στην οποία είναι ο ξενώνας μου. Είναι γεμάτη “στοκατζίδικα”, όλο το Μανχάταν έρχεται εδώ για να αγοράσει επώνυμα ρούχα σε τσακισμένες τιμές, και... ok, άνεργος-άνεργος, αλλά το Calvin Klein μπλουζάκι μου το τσίμπησα, έτσι, για το καλό. Από το να δώσω πέντε δολάρια για ένα “I love NY” (στη θέση του “love” μία καρδιά) καρακλασικό T-Shirt, προτίμησα να δώσω 15 δολάρια για αυθεντικό Calvin Klein, που γράφει και New York κάπου. Μετά, Chelsea, επειδή ήμουν περίεργος να δω πώς είναι αυτές οι τεράστιες γκαλερί για τις οποίες η περιοχή είναι διάσημη. Διευκρίνηση: από τέχνη... δεν σκαμπάζω γρι. Αν η ζωή του κρεμόταν από μία απάντηση στο ερώτημα ποια είναι η διαφορά του Σεζάν από τον Ματίς, ή κάτι παρεμφερές, την είχα βάψει... Αλλά... πώς το λένε... when in Rome, κάν' το όπως οι Ρωμαίοι, οπότε... το έκανα το κουφό, μπήκα σε μία γκαλερί, στην οποία ένας τύπος μιλούσε με δημοσιογράφους για το βιογραφικό του καλλιτέχνη που έργα του φιλοξενούνταν στον χώρο. Μάρτυς μου ο Θεός, περισσότερα από πέντε λεπτά δεν έμεινα, αλλά... την περιέργειά μου την ικανοποίησα.
ΠΟΛΥ πιο ενδιαφέρουσα μου φάνηκε η Chelsea Market, η οποία ΚΑΙ ιδιαίτερο χρώμα έχει, πολύ διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη κλειστή αγορά έχω επισκεφτεί, ΚΑΙ μία πολύ ενδιαφέρουσα... να την πω “έκθεση”;, φιλοξενεί. Μπορεί να μην πρόκειται για έκθεση, μπορεί να είναι μόνιμη κατάσταση, δεν παίρνω όρκο. Το θέμα είναι “ας εξασφαλίσουμε καθαρό πόσιμο νερό σε όλα τα παιδιά της Αφρικής”. Οι τοίχοι είναι καλυμμένοι με φωτογραφίες που σου ραγίζουν την καρδιά, αλλά ταυτόχρονα σου δείχνουν και πόσο απλό είναι να αλλάξεις τη ζωή ανθρώπων, προσφέροντάς τους το βασικότερο αγαθό όλων, ίσως: καθαρό πόσιμο νερό. Μέχρι και plasma οθόνες υπάρχουν στους τοίχους, από τις οποίες προβάλλονται μηνύματα. Πολύ ενδιαφέρον, και δένει πολύ αρμονικά στην όλη “ας κάνουμε τη ζωή μας καλύτερη” ατμόσφαιρα που επικρατεί στην αγορά, με τα περισσότερα μαγαζιά να φημίζονται για την ποιότητα των προϊόντων τους.
Next destination, Meatpacking District, ακριβώς νότια από το Chelsea. Τρισχαριτωμένα μπαρ και καφέ, εκλεπτυσμένα μαγαζιά, ειδικά προς το σημείο που η περιοχή παντρεύεται με το Greenwich. Όταν ταξιδεύω πάντα έχω τα μάτια μου ανοικτά για συμπαθητικά καφέ, στα οποία πάντα μου αρέσει να κάθομαι σε τραπέζι δίπλα σε παράθυρο ή στην τζαμαρία του μαγαζιού, να χαζεύω τον κόσμο να περνάει, και να διαβάζω κάποιο βιβλίο (ορκίζομαι! Είμαι 33 στα 34 και όχι 73 στα 74! Τι να κάνω;... Έχω γούστα ηλικιωμένου...). Στις δύο αυτές περιοχές βρήκα τόσα μαγαζιά που πληρούσαν όλες τις προϋποθέσεις για να γινόντουσαν στέκια μου αν έμενα στη Νέα Υόρκη, που με το ζόρι ξεκόλλησα, με μισή καρδιά, δίνοντας υπόσχεση στον εαυτό μου να πάω ξανά προς τα εκεί πριν πετάξω για Γουατεμάλα.
Παρά το γεγονός ότι οι δύο περιοχές είναι δίπλα-δίπλα, καταλαβαίνεις αμέσως πότε έχεις αφήσει τη μία και πότε έχεις μπει στην άλλη. Στην Meatpacking District, τα μαγαζιά είναι... Ralph Lauren, Ralph Lauren for kids(!), second-hand bookstores, κουκλίστικα καραμελάδικα και άλλα παρεμφερή. Παίρνοντας μία στροφή και μπαίνοντας ουσιαστικά στο Greenwich Village, τα μαγαζιά το “γυρίζουν” σε sex shop και tattoo studios (τουλάχιστον στο σημείο που έστριψα εγώ σήμερα). Στο τέλος δε της πρώτης ευθείας που πήρα, βγήκα σε μία μικρή πλατεία στην οποία υπάρχουν αγάλματα δύο γκέι ζευγαριών, κάτι που εξηγείται από το γεγονός ότι το Greenwich Village εδώ και δεκαετίες θεωρείται καρδιά, λίγο-πολύ, της γκέι κοινότητας της Νέας Υόρκης. Αυτά τουλάχιστον σύμφωνα με τον οδηγό μου (στη Νέα Υόρκη χρησιμοποιώ το μικρό Encounter του Lonely Planet για την πόλη, με το οποίο είμαι ενθουσιασμένος).
Ήμουν κοντά στην πλατεία Washington, η οποία έτσι όπως βρίσκεται περιτριγυρισμένη από κτίρια του New York University, δεν είναι παράξενο που θεωρείται ίσως η πιο χιπ πλατεία της πόλης. Να όμως που οι τοπικές Αρχές δεν συμφωνούν με το γνωστό “ομάδα που κερδίζει δεν την αλλάζεις”... Παρά το γεγονός ότι η πλατεία αποτελεί λατρεμένο τόπο των κατοίκων της περιοχής και των φοιτητών, εδώ και λίγο καιρό είναι κλειστή, το μεγαλύτερο μέρος της, και θα πάρει μήνες, ίσως και χρόνια, μέχρι να ολοκληρωθούν τα έργα ανάπλασης, στο τέλος των οποίων όλα θα είναι διαφορετικά... Μέχρι και την περίφημη αψίδα θα έχουν μετακινήσει... Τι να πω;... Δουλειά δεν είχε ο διάολος...
Next, Noho, Soho, και Nolita, τα οποία όπως έμαθα σήμερα σημαίνουν “βόρεια της Χιούστον”, “νότια της Χιούστον”, και “βόρεια της Little Italy”. Λεφτά να έχεις να ξοδεύεις, και χώρο στο στομάχι για να τον γεμίζεις με λιχουδιές που σου μπαίνουν στο μάτι περνώντας μπροστά από κάθε βιτρίνα.
Κι ενώ το Soho είναι γεμάτο επώνυμα καταστήματα και κάποιες γκαλερί, στο νοτιότερο άκρο του, στην οδό Canal, νομίζεις ότι ξαφνικά μπαίνεις σε έναν διαφορετικό κόσμο. Είναι η άκρη της Chinatown, και ξαφνικά όλες οι ταμπέλες είναι δίγλωσσες, ακόμη και στα Μακντόναλντς, στα Starbucks, ακόμη και στις τράπεζες. Τα πάντα είναι -φυσικά- στα Αγγλικά, αλλά ΚΑΙ στα Κινέζικα, έτσι, για να... το νιώσεις για τα καλά στο πετσί σου ότι έχεις μπει στην Chinatown. Την περιοχή τη λάτρεψα και πέρσι, λόγω της πολυχρωμίας της και των χαμηλών τιμών στα μαγαζιά, κυρίως στα bakeries, στα οποία βρίσκεις τρελές λιχουδιές με κάθε μία να κοστίζει λιγότερο από δολάριο. Σήμερα είχα έναν επιπλέον λόγο να χαμογελάω σαν χαζοχαρούμενος όση ώρα έκανα βόλτα στους δρόμους της Chinatown... Είδα εικόνες που έστειλαν το μυαλό μου στο Macau και στο Hong Kong, όπου βρέθηκα για δύο βδομάδες τον περασμένο Οκτώβριο. Κάθε μερικά μέτρα έβλεπα κάτι που μου θύμιζε κάτι από εκείνο το ταξίδι, στο οποίο είχα την τύχη να φιλοξενηθώ από δύο κοπέλες που ζουν εκεί, μέσω μίας ιστοσελίδας που σου επιτρέπει να έρθεις σε επαφή με ντόπιους και να ζητήσεις να σε φιλοξενήσουν. Για πρώτη φορά άφησα τον αντικοινωνικό Δημήτρη στην άκρη, και τόλμησα να ζητήσω να με φιλοξενήσουν, κάτι που έγινε, και κάτι που όπως ο καθένας μπορεί να φανταστεί μου επέτρεψε να δω τις πόλεις πολύ διαφορετικά απ' ότι αν είχα περάσει τις ημέρες μου εκεί μόνος, μένοντας σε κάποιο χόστελ, ξοδεύοντας όλο τον χρόνο μου σε ατελείωτες σιωπηλές βόλτες (ό,τι δηλαδή κάνω τώρα στις ΗΠΑ, και πολύ το χαίρομαι, γιατί καλό το κτίσιμο φιλικών σχέσεων με οικοδεσπότες μου, αλλά... την privacy μου και την απόλυτη ελευθερία κινήσεων που έχω όταν ταξιδεύω μόνος-μόνος, δεν τα θυσιάζω για τίποτα).
Επειδή μακρηγόρησα, θα κλείσω γράφοντας ότι αφού έγλειψα και τα δάκτυλά μου σε ένα κινέζικο ρεστοράν που κάθισα για φαγητό, ξεπλήρωσα ένα ακόμη γραμμάτιο που μου χρωστούσα από πέρσι... Περπάτησα από το Μανχάταν στο Μπρούκλιν, πάνω στην γέφυρα του Μπρούκλιν, αργά το απόγευμα, με τον ήλιο πολύ χαμηλά στην πλάτη μου, έτσι ακριβώς όπως το είχα φανταστεί... Από τους χαρακτήρες των Friends, δυστυχώς τα περισσότερα κοινά τα έχω με τη Μόνικα (γαμώτο...). Όταν λοιπόν έφθασα στην πλευρά του Μπρούκλιν έχοντας περάσει αργάαα-αργάαα όλη τη γέφυρα, ένιωσα την ίδια ικανοποίηση που αισθανόταν η Μόνικα όταν καθάριζε το σπίτι της (μερικές φορές και σπίτια άλλων), και τα είχε όλα στην εντέλεια. Εκείνη την... χαζή αίσθηση νιρβάνας που σε κατακλύζει όταν ολοκληρώνεις κάτι που το είχες στο πίσω μέρος του μυαλού σου για καιρό, κι επιτέλους το έχεις κάνει, και το έχεις κάνει όχι “όπως να 'ναι”, αλλά έτσι ακριβώς όπως το είχες ονειρευτεί...
Αυτά, και sorry για το μάκρος του κειμένου.
Χαιρετούρες σε όλους από την chilly σήμερα Νέα Υόρκη, στην οποία όμως τουλάχιστον δεν έβρεξε (phewwww).
ΥΓ: Πρέπει να το γράψω... Με τρώνε τα δάκτυλα... Είπαμε, Μόνικα από Friends, κάτι που εξηγεί και τη λατρεία μου στους παράλληλους και κάθετους δρόμους του Μανχάταν που κάνουν την περιήγηση παιχνιδάκι, αλλά η αλήθεια είναι ότι η αγαπημένη μου λεωφόρος είναι η Broadway. Σε μία πόλη όπου όλοι οι δρόμοι είναι άψογα αραδιασμένοι δημιουργώντας άψογα σχηματισμένα οικοδομικά τετράγωνα και πλατείες, έχεις την Broadway η οποία στα δικά μου μάτια είναι ένας τύπος που ξεκινάει από το βορειοδυτικό άκρο του Μανχάταν με ένα βαρύ σακίδιο στον αριστερό ώμο, και κάθε τρεις και λίγο κάνει στάση σε μπαράκι για μπιρίτσα και γενικά αλκοόλ. Όποιος έχει εικόνα της λεωφόρου στο μυαλό του μπορεί να καταλάβει τι λέω... Αρχίζει ο δρόμος πάνω, ψηλά, δυτικά, πηγαίνει ευθεία για αρκετά τετράγωνα, μετά όμως, ξαφνικά, γέρνει λίγο αριστερά. Μετά το... ισιώνει, αλλά δεν περνάνε πολλά τετράγωνα, και δώσ' του πάλι δύο μπιρίτσες, άλλη μία κλίση στα αριστερά (εκεί που είναι το βαρύ σακίδιο). Εκεί που ο ήδη όχι απλά tipsy αλλά ψιλομεθυσμένος κύριος Broadway το χάνει τελείως, είναι μετά το τέλος του Central Park, όπου ξαφνικά γέρνει αριστερά και... συνεχίζει να γέρνει αριστερά, μέχρι που κάποιος τον βλέπει να τρικλίζει, τον σταματάει, τον βάζει να καθίσει για κανένα μισάωρο, του δίνει μπόλικο νερό, καφέ, ή οτιδήποτε άλλο δίνουν σε κάποιον για να ξεσουρώσει, και μετά στέκεται ξανά στα πόδια του και φθάνει μέχρι το southernmost tip του νησιού χωρίς να γύρει ξανά αριστερά. Τη λατρεύω την Broadway, επειδή κάνει το κατά τα άλλα τέλειο grid system των δρόμων της Νέας Υόρκης λίγο... χύμα, λίγο πιο ανθρώπινο, λίγο πιο... στρατιωτικά πειθαρχημένο...
Αυτήν τη φορά τελείωσα οριστικά...
