10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Στους ανθρώπους, στις επιχειρήσεις, και για να φθάσω σιγά-σιγά στο γιατί δεν έγραψα χθες, στα χόστελ, ένα στοιχείο που με βγάζει από τα ρούχα μου είναι η αφερεγγυότητα. Έχω σκεφτεί να ανοίξω δικό μου χόστελ στη Θεσσαλονίκη, ειδικά τώρα που εκείνο το έκτρωμα που είχαμε επί χρόνια στη Ναυαρίνου δεν υπάρχει πια, και αν κάποια στιγμή το κάνω, αυτά που θα υπόσχομαι στο σάιτ του χόστελ μου, αυτά ακριβώς (αν όχι περισσότερα, αν όχι μπόνους της τελευταίας στιγμής), θα προσφέρω στους επισκέπτες μου. Με εκνευρίζει να κλείνω κρεβάτι σε ένα χόστελ βασιζόμενος στο ποιες παρεχόμενες υπηρεσίες περιγράφονται στο σάιτ του, μόνο για να συνειδητοποιήσω την τελευταία στιγμή ότι αυτό που εμφανίζεται σαν προσφερόμενο, στην πραγματικότητα δεν προσφέρεται. Από τη μέρα που “μετακόμισα” στο χόστελ στο Χάρλεμ, δεν έχω καταφέρει να χρησιμοποιήσω το ασύρματο δίκτυο που υποτίθεται ότι έχουν, λένε μονίμως ότι είναι χαλασμένο, και χθες ούτε ένα τρικ που χρησιμοποίησα προχθές έπιασε, οπότε... no internet, no story...
Anyhow, τελευταία μέρα στη Νέα Υόρκη (παρεμπιπτόντως έχουμε εφτά ώρες διαφορά. Συνήθως γράφω αργά το απόγευμα, σήμερα γράφω λίγο μετά τις δύο), τελευταία μέρα στις ΗΠΑ. Στις έξι αύριο το πρωί πετάω για Γουατεμάλα. Μια και αυτή είναι η τελευταία μέρα του πρώτου σκέλους του ταξιδιού μου, θα κάνω αυτό σαν γενικό σχόλιο για τις ΗΠΑ: έχει αλλάξει η ατμόσφαιρα, έχει αλλάξει η διάθεση του κόσμου, σε σύγκριση με την πρώτη φορά που ήρθα, πριν από ενάμιση χρόνο. Τότε, από το Σικάγο μέχρι το Λος Άντζελες και από το Σαν Ντιέγκο μέχρι το Σαν Φρανσίσκο έβλεπα φωτογραφίες του Μπους με μούσι και τουρμπάνι (βασικά ήταν φωτογραφία του Μπιν Λάντεν στην οποία είχαν φυτέψει το ηλίθιο χαμογελαστό πρόσωπο του Μπους), με τη λέξη “Impeach” από κάτω. Ειδικά στο Σαν Φρανσίσκο ο αριθμός και το μέγεθος των αντι-μπουσικών μηνυμάτων με έκαναν να αισθανθώ ότι αν ο πρώην πρόεδρος εμφανιζόταν στην πόλη, θα τον έπαιρναν με τις ντομάτες. Μιλούσα με κόσμο, Αμερικάνους, κάποια στιγμή η κουβέντα έφτανε στα πολιτικά, και οι περισσότεροι ντρεπόντουσαν (πραγματικά) για το ποιον είχαν πρόεδρο. Οι καλύτεροι Αμερικάνοι e-pals μου ήθελαν να μετακομίσουν στον Καναδά μέχρι να τελειώσει η δεύτερη θητεία του Μπους!!! Τώρα... Τώρα βλέπεις παντού φωτογραφίες του Ομπάμα, και ταμπέλες με το σύνθημα “Change we can believe in”. Και δεν εννοώ μόνο στο Χάρλεμ, όπου ο κόσμος ίσως έχει έναν λόγο παραπάνω να χαίρεται για το χρώμα του δέρματος του νέου προέδρου... Ακόμη και σε λευκές εργατικές γειτονιές της Βαλτιμόρης είδα πολλά τέτοια μηνύματα σε παράθυρα σπιτιών. Στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν ξεχωριστά sections με βιβλία για τον Ομπάμα, και για το πώς οραματίζεται να αλλάξει τις ΗΠΑ. Ακόμη και μιλώντας με κόσμο καταλαβαίνεις ότι η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει... Μπορεί να έχει ξεσπάσει η κρίση που δεν είχε ξεσπάσει ακόμη πριν από ενάμιση χρόνο, όμως γενικότερα αισθάνεσαι ότι ο κόσμος αισιοδοξεί, προσβλέπει σε κάτι καλύτερο, και δεν είναι τυχαίο ότι όπως είδα τις προάλλες στο CNN, σχεδόν οι εφτά στους δέκα Αμερικανούς είναι πολύ ικανοποιημένοι από τον Ομπάμα τις πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας του... Ο χρόνος θα δείξει...
Ένα άλλο γενικό σχόλιο που μπορώ να κάνω για τις ΗΠΑ, είναι ότι το να ταξιδεύεις εδώ είναι... piece of cake. Από τη στιγμή που φθάνεις, αισθάνεσαι ότι πατιέται από ένα αόρατο δάκτυλο κάποιο μαγικό auto-pilot πλήκτρο, και το ταξίδι σου κυλάει smoothly. Αν το προηγούμενο ταξίδι σου πριν έρθεις εδώ είναι στην... Αγγλία, για παράδειγμα, ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, το πόσο εύκολο είναι το ταξίδι στις ΗΠΑ δεν σου κάνει εντύπωση. Όμως αν το προηγούμενο ταξίδι σου είναι στην Ινδία, ή σε κάποια άλλη... ιδιόρρυθμη χώρα, τότε τη διαφορά την καταλαβαίνεις αμέσως, την καταλαβαίνεις όταν πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για πράγματα που ανησυχούσες αλλού. Αναφέρω την Ινδία σαν πιο ακραία, ίσως (αν και υπάρχουν πολλές αφρικανικές χώρες στις οποίες είμαι βέβαιος ότι το ταξίδι είναι ακόμη πιο... ιδιόρρυθμο) περίπτωση, την Ινδία όπου πολλές φορές ακόμη και το να περάσεις έναν δρόμο είναι υπόθεση, ή ακόμη και το να περπατήσεις εκατό μέτρα σε ένα ανύπαρκτο πεζοδρόμιο την άκρη του οποίου μοιράζεσαι με πεντακόσιες αγελάδες και μισό εκατομμύριο απλωμένα χέρια που περιμένουν από σένα κάποια βοήθεια. “Incredible” η Ινδία, όπως λένε οι Ινδοί στο διαφημιστικό motto τους, όμως το ταξίδι εκεί, ώρες-ώρες, είναι ένας μικρός γολγοθάς. Περιπετειώδης και rewarding μεν, γολγοθάς δε (εκτός φυσικά κι αν επιλέξεις να ταξιδέψεις με πρακτορείο, οπότε...).
Επιστρέφω στα των ΗΠΑ. Τελευταίο γενικό σχόλιο: από όσες χώρες έχω επισκεφτεί, οι ΗΠΑ είναι η χώρα όπου δυσκολεύομαι περισσότερο να συγκρατήσω τον shopper μέσα μου. Η όλη ατμόσφαιρα είναι τέτοια που χρειάζεται να βάζεις χαλινάρι στον εαυτό σου (εκτός φυσικά κι αν τα χρήματα δεν αποτελούν issue, οπότε... ξοδεύεις αλόγιστα χωρίς σκοτούρες). Όταν τελειώνω κάθε ταξίδι, σκέφτομαι τι “έμαθα” σε κάθε χώρα που έχω επισκεφτεί. Στις ΗΠΑ “έμαθα” να ξοδεύω, ή, για να είμαι ακριβής, δεν “έμαθα” να ξοδεύω, απλά... βγήκε στην επιφάνεια ο καταναλωτικός εαυτός μου, αυτός που προφανώς υπάρχει και στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού, απλά... εδώ είναι πολύ πιο δύσκολο να τον συγκρατήσω. Βλέπεις ένα προϊόν φανταστικά προβεβλημένο (στο marketing είναι άπαιχτοι), το βλέπεις σε πολύ καλή τιμή, και βλέπεις ότι αν αγοράσεις δύο items η μέση τιμή κάθε item αγγίζει τα όρια της ευκαιριάρας. Κι αν πέσεις σε special sales day, τότε οι προσφορές είναι τέτοιες που αισθάνεσαι ότι έχεις μπροστά σου μία ευκαιρία την οποία, πολύ απλά, δεν έχεις δικαίωμα να της γυρίσεις την πλάτη. Στο δε φαγητό, βλέπεις πόσο κάνει αυτό που θέλεις να φας, βλέπεις όμως δίπλα μία ταμπέλα που λέει ότι αν προσθέσεις μερικά cents στον λογαριασμό σου, η ποσότητα μεγαλώνει σημαντικά, κι αν είσαι πρόθυμος να ανεβάσεις το κόστος του γεύματός σου κατά ένα ή δύο δολάρια, η ποσότητα του φαγητού και του αναψυκτικού που μπορείς να πάρεις είναι... γιγάντια, αρκετή για δύο άτομα. Τι κι αν δεν πεινάς τόσο όσο δύο άτομα; Μετά από δύο-τρεις ημέρες μπαίνεις στο τριπάκι να εκμεταλλεύεσαι τις προσφορές, καταλήγοντας να ξοδεύεις χρήματα σε πράγματα που τελικά μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά, ή να τρως πολύ περισσότερο απ' όσο πραγματικά ήθελες να φας, πηγαίνοντας σε ένα ρεστοράν in the first place...
Όσο για χθες και σήμερα, το highlight ήταν η διαδρομή με φέρι στο Staten Island, νότια του Μανχάταν. Best things in life ARE free, και το φέρι για Staten Island είναι δωρεάν(!). Από το κατάστρωμά του έχεις το Μανχάταν “πιάτο”, και την καλύτερη δυνατή ευκαιρία να βγάλεις σούπερ φωτογραφίες. Όσο για το ίδιο το Staten Island, μου θυμίζει αυτό που λένε περιπαικτικά οι κάτοικοι του Ρίο για το Νιτερόι, ένα προάστιο της πόλης (κατ' εμέ προάστιο, κατά τους περισσότερους χάρτες ξεχωριστή πόλη), απέναντι από το Ρίο. Λένε ότι το καλύτερο πράγμα που έχει να επιδείξει το Νιτερόι, είναι η θέα του Ρίο. Ομοίως, θα έλεγα ότι the best thing about Staten Island είναι η θέα προς το Μανχάταν.
Το φέρι πάντως το πήρα για έναν ακόμη λόγο. Πέρσι, ίδιες μέρες, φθάνοντας στο Staten Island, έκανα έναν μικρό κύκλο του λιμανιού, και στην επιστροφή έπεσα σε ένα cart με hot dogs. Πρόσεξα την ταμπέλα στο πέτο του κυρίου που λειτουργεί το cart, και είδα ότι ήταν Έλληνας (ούτως ή άλλως, και φυσιογνωμικά, κάνει μπαμ). Είναι Λάκωνας, συνταξιούχος, μουσικός ακόμη και τώρα, που από αρχές Μαΐου και μετά στήνει (φυσικά με άδεια, όχι... ξεκάρφωτα) το cart του στο τέλος των σκαλοπατιών που κατεβαίνεις όπως βγαίνεις από τον terminal του λιμανιού στο Staten Island και πηγαίνεις δεξιά. Πέρσι πιάσαμε την κουβέντα, και καταλήξαμε να τα λέμε κανένα μισάωρο, διάστημα στο οποίο ΦΥΣΙΚΑ ο κύριος με κέρασε hot dog και αναψυκτικό (έχω πολλές τέτοιες εμπειρίες με Έλληνες στο εξωτερικό). Ήμουν περίεργος να δω αν θα τον έβρισκα φέτος στο ίδιο σημείο. Τον βρήκα! Και χάρηκα, οφείλω να ομολογήσω. Είχα διάθεση να κουβεντιάσω με κάποιον στα Ελληνικά, πόσο μάλλον με κάποιον που... κατά κάποιον τρόπο, ήδη γνωρίζω. Του θύμισα την περσινή κουβέντα μας και με θυμήθηκε αμέσως. Τα είπαμε, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι με κέρασε πάλι (αν και είχα φάει στο Μανχάταν και επέμενα ότι δεν ήταν ανάγκη να με κεράσει τίποτα), και σιγά-σιγά πήρα το φέρι της επιστροφής στο Μανχάταν.
Στην αρχή της Broadway χθες υπήρχε στημένο “πανηγύρι”. “Romanian Day Festival”. Υποθέτω ότι η 2α Μαΐου στη Ρουμανία είναι εθνική εορτή. Δεν ξέρω. Στις ΗΠΑ πάντως, κάθε γιορτή είναι ευκαιρία για φαγητό και ψώνια, άσχετα από το ποιος γιορτάζει τι. Χθες είδα αμέτρητους πάγκους με μπιχλιμπίδια, και ακόμη περισσότερους με κοψίδια, με την τσίκνα να σου τρυπάει τη μύτη, και να εύχεσαι να είχες τέσσερα στομάχια για να μπορούσες να δοκιμάσεις τα πάντα. Πληροφοριακά, τις μεγαλύτερες ουρές τις είδα σε πάγκους που πουλούσαν “gyro”. Κάποιους τους διηύθυναν Έλληνες (you could tell), και σε έναν υπήρχε και μία μεγάλη επιγραφή στα Ελληνικά, “ο καλύτερος ελληνικός γύρος!”.
Όσο για τον καιρό, με εξαίρεση σήμερα, τις προηγούμενες ημέρες έβρεχε μόνο κατά διαστήματα, και συνήθως όχι με ένταση, οπότε ή περίμενα λίγα λεπτά κάτω από υπόστεγο να περάσει η μπόρα, ή τρύπωνα στο πρώτο καφέ που έβρισκα μπροστά μου (δε με... χάλασε). Σήμερα ο καιρός ΔΕΝ είναι για βόλτα. Με αδιάβροχο ΚΑΙ ομπρέλα, μέσα σε δέκα λεπτά το παντελόνι και τα παπούτσια μου έγιναν μούσκεμα. Not fun. At all. Ούτως ή άλλως, αυτά που ήθελα να κάνω και να δω στη Νέα Υόρκη, κατά 90% τα έκανα και τα είδα, οπότε σήμερα μπορώ να... αράξω, και να παίξω με την ησυχία μου με κάτι που αγόρασα χθες. Σχεδόν... κοκκινίζω από ντροπή, αισθάνομαι ότι πρόδωσα μία ολόκληρη ταξιδιωτική φιλοσοφία, αλλά... δεν πήγαινε άλλο. Αγόρασα... αγόρασα... αγόρασα... (ούτε να το γράψω δεν μπορώ...), αγόρασα έναν Samsonite σάκο με ροδάκια... Τον βρήκα στα 70 δολάρια (κάτι περισσότερο από 50 ευρώ), και τον πήρα. Χρόνια τώρα χρησιμοποιούσα κλασικούς backpacks, όμως... ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ενδώσω στην ευκολία των... ροδακίων. Λόγω των πολλών βιβλίων που πήρα μαζί μου, ο σάκος έφθασε να ζυγίζει 25 κιλά, ΠΕΡΑ από τα βιβλία που αγόρασα εδώ (πήρα μόνο ένα μπλουζάκι, δεν είμαι των... ρούχων, αλλά τα βιβλία τα τσακίζω. Απλά δεν μπορώ να μπω σε βιβλιοπωλείο, ειδικά στις ΗΠΑ και στην Αγγλία, χωρίς να αγοράσω κάτι). Οπότε... το έκανα το ατόπημα, και μεταξύ μας... ανακουφισμένος αισθάνομαι. Το να κουβαλάς τον σάκο στην πλάτη έχει τα καλά του σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πολύυυυυυυ καλύτερο απλά να σέρνεις την... προίκα σου πάνω σε δύο ροδάκια, χωρίς να ιδρώνεις και να ξεϊδρώνεις και να αισθάνεσαι ότι είσαι έτοιμος να πέσεις στο έδαφος και να μείνεις εκεί μέχρι να σου γλείψει το πρόσωπο κάποιος σκύλος, βοηθώντας σε να ανακτήσεις τις αισθήσεις σου...
Χαιρετώ τους πάντες, ΔΕΝ απολογούμαι αυτήν τη φορά για το μάκρος του κειμένου (πρέπει να με έχετε μάθει πλέον), και... nos vemos αύριο. Ο ξενώνας μου στην Πόλη της Γουατεμάλας έχει
ασύρματο ίντερνετ, οπότε... stay tuned...
Anyhow, τελευταία μέρα στη Νέα Υόρκη (παρεμπιπτόντως έχουμε εφτά ώρες διαφορά. Συνήθως γράφω αργά το απόγευμα, σήμερα γράφω λίγο μετά τις δύο), τελευταία μέρα στις ΗΠΑ. Στις έξι αύριο το πρωί πετάω για Γουατεμάλα. Μια και αυτή είναι η τελευταία μέρα του πρώτου σκέλους του ταξιδιού μου, θα κάνω αυτό σαν γενικό σχόλιο για τις ΗΠΑ: έχει αλλάξει η ατμόσφαιρα, έχει αλλάξει η διάθεση του κόσμου, σε σύγκριση με την πρώτη φορά που ήρθα, πριν από ενάμιση χρόνο. Τότε, από το Σικάγο μέχρι το Λος Άντζελες και από το Σαν Ντιέγκο μέχρι το Σαν Φρανσίσκο έβλεπα φωτογραφίες του Μπους με μούσι και τουρμπάνι (βασικά ήταν φωτογραφία του Μπιν Λάντεν στην οποία είχαν φυτέψει το ηλίθιο χαμογελαστό πρόσωπο του Μπους), με τη λέξη “Impeach” από κάτω. Ειδικά στο Σαν Φρανσίσκο ο αριθμός και το μέγεθος των αντι-μπουσικών μηνυμάτων με έκαναν να αισθανθώ ότι αν ο πρώην πρόεδρος εμφανιζόταν στην πόλη, θα τον έπαιρναν με τις ντομάτες. Μιλούσα με κόσμο, Αμερικάνους, κάποια στιγμή η κουβέντα έφτανε στα πολιτικά, και οι περισσότεροι ντρεπόντουσαν (πραγματικά) για το ποιον είχαν πρόεδρο. Οι καλύτεροι Αμερικάνοι e-pals μου ήθελαν να μετακομίσουν στον Καναδά μέχρι να τελειώσει η δεύτερη θητεία του Μπους!!! Τώρα... Τώρα βλέπεις παντού φωτογραφίες του Ομπάμα, και ταμπέλες με το σύνθημα “Change we can believe in”. Και δεν εννοώ μόνο στο Χάρλεμ, όπου ο κόσμος ίσως έχει έναν λόγο παραπάνω να χαίρεται για το χρώμα του δέρματος του νέου προέδρου... Ακόμη και σε λευκές εργατικές γειτονιές της Βαλτιμόρης είδα πολλά τέτοια μηνύματα σε παράθυρα σπιτιών. Στα βιβλιοπωλεία υπάρχουν ξεχωριστά sections με βιβλία για τον Ομπάμα, και για το πώς οραματίζεται να αλλάξει τις ΗΠΑ. Ακόμη και μιλώντας με κόσμο καταλαβαίνεις ότι η ατμόσφαιρα έχει αλλάξει... Μπορεί να έχει ξεσπάσει η κρίση που δεν είχε ξεσπάσει ακόμη πριν από ενάμιση χρόνο, όμως γενικότερα αισθάνεσαι ότι ο κόσμος αισιοδοξεί, προσβλέπει σε κάτι καλύτερο, και δεν είναι τυχαίο ότι όπως είδα τις προάλλες στο CNN, σχεδόν οι εφτά στους δέκα Αμερικανούς είναι πολύ ικανοποιημένοι από τον Ομπάμα τις πρώτες 100 ημέρες της προεδρίας του... Ο χρόνος θα δείξει...
Ένα άλλο γενικό σχόλιο που μπορώ να κάνω για τις ΗΠΑ, είναι ότι το να ταξιδεύεις εδώ είναι... piece of cake. Από τη στιγμή που φθάνεις, αισθάνεσαι ότι πατιέται από ένα αόρατο δάκτυλο κάποιο μαγικό auto-pilot πλήκτρο, και το ταξίδι σου κυλάει smoothly. Αν το προηγούμενο ταξίδι σου πριν έρθεις εδώ είναι στην... Αγγλία, για παράδειγμα, ή σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή χώρα, το πόσο εύκολο είναι το ταξίδι στις ΗΠΑ δεν σου κάνει εντύπωση. Όμως αν το προηγούμενο ταξίδι σου είναι στην Ινδία, ή σε κάποια άλλη... ιδιόρρυθμη χώρα, τότε τη διαφορά την καταλαβαίνεις αμέσως, την καταλαβαίνεις όταν πιάνεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ότι δεν χρειάζεται να ανησυχείς για πράγματα που ανησυχούσες αλλού. Αναφέρω την Ινδία σαν πιο ακραία, ίσως (αν και υπάρχουν πολλές αφρικανικές χώρες στις οποίες είμαι βέβαιος ότι το ταξίδι είναι ακόμη πιο... ιδιόρρυθμο) περίπτωση, την Ινδία όπου πολλές φορές ακόμη και το να περάσεις έναν δρόμο είναι υπόθεση, ή ακόμη και το να περπατήσεις εκατό μέτρα σε ένα ανύπαρκτο πεζοδρόμιο την άκρη του οποίου μοιράζεσαι με πεντακόσιες αγελάδες και μισό εκατομμύριο απλωμένα χέρια που περιμένουν από σένα κάποια βοήθεια. “Incredible” η Ινδία, όπως λένε οι Ινδοί στο διαφημιστικό motto τους, όμως το ταξίδι εκεί, ώρες-ώρες, είναι ένας μικρός γολγοθάς. Περιπετειώδης και rewarding μεν, γολγοθάς δε (εκτός φυσικά κι αν επιλέξεις να ταξιδέψεις με πρακτορείο, οπότε...).
Επιστρέφω στα των ΗΠΑ. Τελευταίο γενικό σχόλιο: από όσες χώρες έχω επισκεφτεί, οι ΗΠΑ είναι η χώρα όπου δυσκολεύομαι περισσότερο να συγκρατήσω τον shopper μέσα μου. Η όλη ατμόσφαιρα είναι τέτοια που χρειάζεται να βάζεις χαλινάρι στον εαυτό σου (εκτός φυσικά κι αν τα χρήματα δεν αποτελούν issue, οπότε... ξοδεύεις αλόγιστα χωρίς σκοτούρες). Όταν τελειώνω κάθε ταξίδι, σκέφτομαι τι “έμαθα” σε κάθε χώρα που έχω επισκεφτεί. Στις ΗΠΑ “έμαθα” να ξοδεύω, ή, για να είμαι ακριβής, δεν “έμαθα” να ξοδεύω, απλά... βγήκε στην επιφάνεια ο καταναλωτικός εαυτός μου, αυτός που προφανώς υπάρχει και στην Ελλάδα και οπουδήποτε αλλού, απλά... εδώ είναι πολύ πιο δύσκολο να τον συγκρατήσω. Βλέπεις ένα προϊόν φανταστικά προβεβλημένο (στο marketing είναι άπαιχτοι), το βλέπεις σε πολύ καλή τιμή, και βλέπεις ότι αν αγοράσεις δύο items η μέση τιμή κάθε item αγγίζει τα όρια της ευκαιριάρας. Κι αν πέσεις σε special sales day, τότε οι προσφορές είναι τέτοιες που αισθάνεσαι ότι έχεις μπροστά σου μία ευκαιρία την οποία, πολύ απλά, δεν έχεις δικαίωμα να της γυρίσεις την πλάτη. Στο δε φαγητό, βλέπεις πόσο κάνει αυτό που θέλεις να φας, βλέπεις όμως δίπλα μία ταμπέλα που λέει ότι αν προσθέσεις μερικά cents στον λογαριασμό σου, η ποσότητα μεγαλώνει σημαντικά, κι αν είσαι πρόθυμος να ανεβάσεις το κόστος του γεύματός σου κατά ένα ή δύο δολάρια, η ποσότητα του φαγητού και του αναψυκτικού που μπορείς να πάρεις είναι... γιγάντια, αρκετή για δύο άτομα. Τι κι αν δεν πεινάς τόσο όσο δύο άτομα; Μετά από δύο-τρεις ημέρες μπαίνεις στο τριπάκι να εκμεταλλεύεσαι τις προσφορές, καταλήγοντας να ξοδεύεις χρήματα σε πράγματα που τελικά μπορείς να ζήσεις και χωρίς αυτά, ή να τρως πολύ περισσότερο απ' όσο πραγματικά ήθελες να φας, πηγαίνοντας σε ένα ρεστοράν in the first place...
Όσο για χθες και σήμερα, το highlight ήταν η διαδρομή με φέρι στο Staten Island, νότια του Μανχάταν. Best things in life ARE free, και το φέρι για Staten Island είναι δωρεάν(!). Από το κατάστρωμά του έχεις το Μανχάταν “πιάτο”, και την καλύτερη δυνατή ευκαιρία να βγάλεις σούπερ φωτογραφίες. Όσο για το ίδιο το Staten Island, μου θυμίζει αυτό που λένε περιπαικτικά οι κάτοικοι του Ρίο για το Νιτερόι, ένα προάστιο της πόλης (κατ' εμέ προάστιο, κατά τους περισσότερους χάρτες ξεχωριστή πόλη), απέναντι από το Ρίο. Λένε ότι το καλύτερο πράγμα που έχει να επιδείξει το Νιτερόι, είναι η θέα του Ρίο. Ομοίως, θα έλεγα ότι the best thing about Staten Island είναι η θέα προς το Μανχάταν.
Το φέρι πάντως το πήρα για έναν ακόμη λόγο. Πέρσι, ίδιες μέρες, φθάνοντας στο Staten Island, έκανα έναν μικρό κύκλο του λιμανιού, και στην επιστροφή έπεσα σε ένα cart με hot dogs. Πρόσεξα την ταμπέλα στο πέτο του κυρίου που λειτουργεί το cart, και είδα ότι ήταν Έλληνας (ούτως ή άλλως, και φυσιογνωμικά, κάνει μπαμ). Είναι Λάκωνας, συνταξιούχος, μουσικός ακόμη και τώρα, που από αρχές Μαΐου και μετά στήνει (φυσικά με άδεια, όχι... ξεκάρφωτα) το cart του στο τέλος των σκαλοπατιών που κατεβαίνεις όπως βγαίνεις από τον terminal του λιμανιού στο Staten Island και πηγαίνεις δεξιά. Πέρσι πιάσαμε την κουβέντα, και καταλήξαμε να τα λέμε κανένα μισάωρο, διάστημα στο οποίο ΦΥΣΙΚΑ ο κύριος με κέρασε hot dog και αναψυκτικό (έχω πολλές τέτοιες εμπειρίες με Έλληνες στο εξωτερικό). Ήμουν περίεργος να δω αν θα τον έβρισκα φέτος στο ίδιο σημείο. Τον βρήκα! Και χάρηκα, οφείλω να ομολογήσω. Είχα διάθεση να κουβεντιάσω με κάποιον στα Ελληνικά, πόσο μάλλον με κάποιον που... κατά κάποιον τρόπο, ήδη γνωρίζω. Του θύμισα την περσινή κουβέντα μας και με θυμήθηκε αμέσως. Τα είπαμε, ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι με κέρασε πάλι (αν και είχα φάει στο Μανχάταν και επέμενα ότι δεν ήταν ανάγκη να με κεράσει τίποτα), και σιγά-σιγά πήρα το φέρι της επιστροφής στο Μανχάταν.
Στην αρχή της Broadway χθες υπήρχε στημένο “πανηγύρι”. “Romanian Day Festival”. Υποθέτω ότι η 2α Μαΐου στη Ρουμανία είναι εθνική εορτή. Δεν ξέρω. Στις ΗΠΑ πάντως, κάθε γιορτή είναι ευκαιρία για φαγητό και ψώνια, άσχετα από το ποιος γιορτάζει τι. Χθες είδα αμέτρητους πάγκους με μπιχλιμπίδια, και ακόμη περισσότερους με κοψίδια, με την τσίκνα να σου τρυπάει τη μύτη, και να εύχεσαι να είχες τέσσερα στομάχια για να μπορούσες να δοκιμάσεις τα πάντα. Πληροφοριακά, τις μεγαλύτερες ουρές τις είδα σε πάγκους που πουλούσαν “gyro”. Κάποιους τους διηύθυναν Έλληνες (you could tell), και σε έναν υπήρχε και μία μεγάλη επιγραφή στα Ελληνικά, “ο καλύτερος ελληνικός γύρος!”.
Όσο για τον καιρό, με εξαίρεση σήμερα, τις προηγούμενες ημέρες έβρεχε μόνο κατά διαστήματα, και συνήθως όχι με ένταση, οπότε ή περίμενα λίγα λεπτά κάτω από υπόστεγο να περάσει η μπόρα, ή τρύπωνα στο πρώτο καφέ που έβρισκα μπροστά μου (δε με... χάλασε). Σήμερα ο καιρός ΔΕΝ είναι για βόλτα. Με αδιάβροχο ΚΑΙ ομπρέλα, μέσα σε δέκα λεπτά το παντελόνι και τα παπούτσια μου έγιναν μούσκεμα. Not fun. At all. Ούτως ή άλλως, αυτά που ήθελα να κάνω και να δω στη Νέα Υόρκη, κατά 90% τα έκανα και τα είδα, οπότε σήμερα μπορώ να... αράξω, και να παίξω με την ησυχία μου με κάτι που αγόρασα χθες. Σχεδόν... κοκκινίζω από ντροπή, αισθάνομαι ότι πρόδωσα μία ολόκληρη ταξιδιωτική φιλοσοφία, αλλά... δεν πήγαινε άλλο. Αγόρασα... αγόρασα... αγόρασα... (ούτε να το γράψω δεν μπορώ...), αγόρασα έναν Samsonite σάκο με ροδάκια... Τον βρήκα στα 70 δολάρια (κάτι περισσότερο από 50 ευρώ), και τον πήρα. Χρόνια τώρα χρησιμοποιούσα κλασικούς backpacks, όμως... ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να ενδώσω στην ευκολία των... ροδακίων. Λόγω των πολλών βιβλίων που πήρα μαζί μου, ο σάκος έφθασε να ζυγίζει 25 κιλά, ΠΕΡΑ από τα βιβλία που αγόρασα εδώ (πήρα μόνο ένα μπλουζάκι, δεν είμαι των... ρούχων, αλλά τα βιβλία τα τσακίζω. Απλά δεν μπορώ να μπω σε βιβλιοπωλείο, ειδικά στις ΗΠΑ και στην Αγγλία, χωρίς να αγοράσω κάτι). Οπότε... το έκανα το ατόπημα, και μεταξύ μας... ανακουφισμένος αισθάνομαι. Το να κουβαλάς τον σάκο στην πλάτη έχει τα καλά του σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, όμως στις περισσότερες περιπτώσεις είναι πολύυυυυυυ καλύτερο απλά να σέρνεις την... προίκα σου πάνω σε δύο ροδάκια, χωρίς να ιδρώνεις και να ξεϊδρώνεις και να αισθάνεσαι ότι είσαι έτοιμος να πέσεις στο έδαφος και να μείνεις εκεί μέχρι να σου γλείψει το πρόσωπο κάποιος σκύλος, βοηθώντας σε να ανακτήσεις τις αισθήσεις σου...
Χαιρετώ τους πάντες, ΔΕΝ απολογούμαι αυτήν τη φορά για το μάκρος του κειμένου (πρέπει να με έχετε μάθει πλέον), και... nos vemos αύριο. Ο ξενώνας μου στην Πόλη της Γουατεμάλας έχει
ασύρματο ίντερνετ, οπότε... stay tuned...
