10900km
Member
- Μηνύματα
- 392
- Likes
- 4.190
Δεν είναι ό,τι καλύτερο να ξυπνάς ένα πρωί και να συνειδητοποιείς ότι δεν έχεις δουλειά, ότι στο τέλος του μήνα δεν πρόκειται να πάρεις τον μισθό σου, ότι σου έχει αφαιρεθεί ένα κομμάτι της ταυτότητάς σου, του ποιος είσαι, όμως ακόμη και μία (φαινομενικά) καταστροφή, μπορεί να αποτελεί θείο δώρο. Μεταξύ μας, την “απόδραση” στη Λατινική Αμερική την είχα στο μυαλό μου εδώ και πολύ καιρό, απλά δεν είχα τα κότσια να παραιτηθώ δεύτερη φορά. Το έκανα ήδη μία το 2004, για να πάω στην Αυστραλία, κίνηση που με τις συνέπειές της (επαγγελματικά) ζούσα για τρία χρόνια μετά την επιστροφή μου. Anyhow, θεωρώ ότι αυτό που μου συνέβη ήταν θείο δώρο. Έτσι άρχισα να το βλέπω κανένα δίωρο μετά το άκουσμα των μαντάτων. Τις πρώτες δύο ώρες ήμουν... κίτρινος από την τρομάρα μου, από τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι στο τέλος του μήνα θα είχα μόνο έξοδα (νοίκι, βενζίνη, πιστωτική, κάθε λογής λογαριασμοί), κι όχι έσοδα...
Το... πρόβλημα που έχω από την ημέρα που ήρθα στις ΗΠΑ, είναι ότι κάποιες στιγμές με πιάνω να έχω... τύψεις
. Πάντα ήμουν πολύ προσεκτικός και μετρημένος στα έξοδά μου, πάντα ξόδευα ανάλογα με το εισόδημά μου, ποτέ δεν άπλωνα τα πόδια μου περισσότερο απ' όσο άντεχε το πάπλωμά μου (κότα σκέτη...), και γενικά είμαι της... συνετής αυτοσυντήρησης. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ξοδεύω χωρίς να βγάζω ταυτόχρονα χρήματα, σε πολύ απλά Ελληνικά... “τρώω από τα έτοιμα”, κι αυτό μου είναι ξένο, και με κάνει να αισθάνομαι... ένοχος. Από την άλλη, λέω στον εαυτό μου ότι δεν τα έκλεψα τα χρήματα που ξοδεύω τώρα, ΔΙΚΑ ΜΟΥ χρήματα ξοδεύω, και σε τελική ανάλυση, κατά 99,9%, μία μέρα θα επιστρέψω στη μικρή ζωούλα μου στη Θεσσαλονίκη (όπου, trust me, η ζωή μου δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο), θα γυρίσω στη δουλειά, θα νοικιάσω πάλι ένα σπίτι, θα το γεμίσω πάλι με τα αμέτρητα CD/βιβλία/ταξιδιωτικούς οδηγούς μου, και θα ζήσω έτσι μέχρι να γεράσω. Όλα αυτά ΜΠΟΡΟΥΝ να περιμένουν, γι' αυτό θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο...
Αυτά... Γραφο-διάρροια με έπιασε χθες και σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι με... τρώει το χέρι να γράψω για τη βραδινή βόλτα μου απόψε και για το τι κοινό μπορεί να έχουν μαύροι ραπάδες, λευκοί χιπχοπάδες, λατίνοι, Ασιάτες, μικροί- μεγάλοι, μικρές-μεγάλες, και τσουπ!, ένας Έλληνας τουρίστας από δίπλα (παρακολουθώντας όλοι μαζί τα τελευταία λεπτά του τέταρτου αγώνα πλέι-οφ μεταξύ των Sixers της Φιλαδέλφειας και της Magic από το Ορλάντο), αλλά... θα σας τη χαρίσω... Κι αύριο μέρα είναι... Για την ακρίβεια στην Ελλάδα είναι ήδη “αύριο”, Δευτέρα...
ΑΥΤΑ! Χαιρετίσματα σε όλους από “Phil-adel-phia” (σε πολλές ταμπέλες στους δρόμους, το όνομα της πόλης είναι σπασμένο στα τρία, τονίζοντας την ακριβή προέλευση και σημασία της λέξης, φυσικά στα Ελληνικά. Μ' αρέσει...).
Το... πρόβλημα που έχω από την ημέρα που ήρθα στις ΗΠΑ, είναι ότι κάποιες στιγμές με πιάνω να έχω... τύψεις
. Πάντα ήμουν πολύ προσεκτικός και μετρημένος στα έξοδά μου, πάντα ξόδευα ανάλογα με το εισόδημά μου, ποτέ δεν άπλωνα τα πόδια μου περισσότερο απ' όσο άντεχε το πάπλωμά μου (κότα σκέτη...), και γενικά είμαι της... συνετής αυτοσυντήρησης. Για πρώτη φορά στη ζωή μου ξοδεύω χωρίς να βγάζω ταυτόχρονα χρήματα, σε πολύ απλά Ελληνικά... “τρώω από τα έτοιμα”, κι αυτό μου είναι ξένο, και με κάνει να αισθάνομαι... ένοχος. Από την άλλη, λέω στον εαυτό μου ότι δεν τα έκλεψα τα χρήματα που ξοδεύω τώρα, ΔΙΚΑ ΜΟΥ χρήματα ξοδεύω, και σε τελική ανάλυση, κατά 99,9%, μία μέρα θα επιστρέψω στη μικρή ζωούλα μου στη Θεσσαλονίκη (όπου, trust me, η ζωή μου δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο), θα γυρίσω στη δουλειά, θα νοικιάσω πάλι ένα σπίτι, θα το γεμίσω πάλι με τα αμέτρητα CD/βιβλία/ταξιδιωτικούς οδηγούς μου, και θα ζήσω έτσι μέχρι να γεράσω. Όλα αυτά ΜΠΟΡΟΥΝ να περιμένουν, γι' αυτό θέλω να κάνω αυτό το ταξίδι να κρατήσει όσο γίνεται περισσότερο...Αυτά... Γραφο-διάρροια με έπιασε χθες και σήμερα. Η αλήθεια είναι ότι με... τρώει το χέρι να γράψω για τη βραδινή βόλτα μου απόψε και για το τι κοινό μπορεί να έχουν μαύροι ραπάδες, λευκοί χιπχοπάδες, λατίνοι, Ασιάτες, μικροί- μεγάλοι, μικρές-μεγάλες, και τσουπ!, ένας Έλληνας τουρίστας από δίπλα (παρακολουθώντας όλοι μαζί τα τελευταία λεπτά του τέταρτου αγώνα πλέι-οφ μεταξύ των Sixers της Φιλαδέλφειας και της Magic από το Ορλάντο), αλλά... θα σας τη χαρίσω... Κι αύριο μέρα είναι... Για την ακρίβεια στην Ελλάδα είναι ήδη “αύριο”, Δευτέρα...
ΑΥΤΑ! Χαιρετίσματα σε όλους από “Phil-adel-phia” (σε πολλές ταμπέλες στους δρόμους, το όνομα της πόλης είναι σπασμένο στα τρία, τονίζοντας την ακριβή προέλευση και σημασία της λέξης, φυσικά στα Ελληνικά. Μ' αρέσει...
).
