Νεπάλ Έβερεστ

traveladdict

Member
Μηνύματα
1.380
Likes
1.341
Επόμενο Ταξίδι
Λος Άντζελες
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!

Η πτήση για τη Λούκλα κρατάει περίπου μια ώρα. Το αεροπλάνο, ελικοφόρο 20, ή 25 θέσεων δεν θυμάμαι, έκανε εκκωφαντικό θόρυβο, τόσο που μας έδωσαν βαμβάκι να βάλουμε στα αυτιά μας. Στην αρχή πετούσαμε πάνω από μαι πεδιάδα, αλλά γρήγορα φάνηκαν τα βουνά.
Το αεροπλάνο πετούσε τόσο κοντά στα βουνά, που νόμιζες ότι θα απλώσεις τα χέρια σου και θα τα πιάσεις. Έβλεπα τα έλατα σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από κάτω και έλεγα, όπου νάναι θα πέσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε.
Και τότε φάνηκε ο διάδρομος προσγείωσης. Και τι διάδρομος! Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Η Λούκλα είναι ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 2.800 μέτρα, 117 μέτρα πιο χαμηλά από τον Όλυμπο δηλαδή. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μέσα στο χωριό και είναι τόσο μικρός που οι πιλότοι κάνουν καθημερινούς άθλους για να προσγειώσουν τα αεροπλάνα.
Ο διάδρομος είναι σαν μπαλκόνι, κρέμεται στην κυριολεξία πάνω από ένα χαώδη γκρεμό, που αν στην προσγείωση ο πιλότος δεν υπολογίσει και το εκατοστό, το αεροπλάνο θα συντριβεί στην απότομη πλαγιά κάτω από το διάδρομο.
Η απογείωση φαίνεται πιο εύκολη: ο διάδρομος είναι κατηφορικός προς το γκρεμό, έτσι ώστε το αεροπλάνο να παίρνει τη φόρα που χρειάζεται και να βρεθεί με τη μία πάνω από το χαώδες κενό.
Στη Λούκλα λοιπόν κατεβήκαμε και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε απο το σοκ της προσγείωσης. Στη Λούκλα μας περίμεναν και οι αχθοφόροι που θα κουβαλούσαν τα πολλά. Εκεί βρήκαμε και τον οδηγό βουνού που όπως αποδείχτηκε περισσότερο κοιτούσε την πάρτη του παρά εμάς, έτσι ώστε ο αρχηγός να τον υποσκελίσει και να κάνει κουμάντο εκείνος, ευτυχώς.
Αφού συστηθήκαμε, χαίρετε πως είσαστε τι κάνουν τα παιδιά, αρχίσαμε την πεζοπορία. Το περπάτημα είναι εύκολο μέσα από αραιή και αλλού από πυκνή βλάστηση. Το μονοπάτι είναι φτιαγμένο εδώ και αιώνες για να εξυπηρετεί τα ορεινά χωριά της περιοχής και είναι όλο άγριο και στενό καλντερίμι, που ρημάζει τα άρβυλα. Σε πολλά σημεία είναι και χώμα, αλλά στις ανηφόρες έχουν βάλει μεγάλες πέτρες που χρησιμεύουν και σαν σκαλοπάτια.
Στην αρχή το διασκεδάσαμε, δεν είχε πολλά απότομα, στα δεξιά μας είχαμε το ποτάμι που αφρισμένο κατέβαινε από τους παγετώνες των Ιμαλαίων και πρόσφερε μοναδικές θέες σε συνδυασμό με τα δασωμένα βουνά.
Περάσαμε μικρά χωριά, φτιαγμένα από πέτρα και ξύλο, με πολλά παιδάκια που έπαιζαν στα χώματα και αρκετές κρεμαστές γέφυρες, όλες σύγχρονες και με συρματόσχοινα, δείγμα ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να φροντίσει αυτή τη περιοχή που τόσο απέφερε στον κρατικό κορβανά. Και ήταν από τις λίγες περιοχές που οι Μαοϊστές δεν είχαν επικρατήσει. Προορισμός μας ήταν το χωριό Mojo, στο οποίο θα φτάναμε σε 5-6 ώρες. Κάθε διακόσια μέτρα και οικισμός, όλοι φτωχικοί και πέτρινοι με σκύλους, πολλές κότες και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Στα διαλείμματα τσιμπούσαμε σοκολάτες και ξηρούς καρπούς και ακούγαμε τον αρχηγό που μας έλεγε ιστορίες για την περιοχή και άλλα ενδιαφέροντα, πρέπει να είχε πάει 5 φορές και λίγες λέω.
Οι αχθοφόροι πάντα λίγο πιο παράμερα, σεμνά παιδιά μικροκαμωμένα με σαγιονάρες ο ένας, με άθλια παπούτσια ο άλλος, με ότι θέλεις ο παράλλος. Καλά πως περπατάνε σε τέτοια κακοτράχαλα μονοπάτια? Και πιο πάνω δεν θα κρυώσουν? Εκεί έμαθα ότι είναι τόσο σκληραγωγημένοι, που δεν νοιάζονται, πολλές φορές θέλουν τα άρβυλα των ορειβατών όταν τελειώνουν οι αποστολές, πιο πολύ για να πουλάνε μούρη στους υπόλοιπους.
Στο Mojo δεν φτάσαμε ούτε σε 5, ούτε σε 6 ώρες, αλλά σε 7 γεμάτες ωρίτσες, γιατί είχαμε μια τρελή που έβγαζε φωτογραφία κάθε παιδάκι σε κάθε δυνατή πόζα. Και τα παιδάκια εκεί είναι πάρα πολλά. Μετά έβγαζε και τις γυναίκες που έπλεναν, που μάζευαν ξύλα, που τάιζαν τα παιδάκια και ούτω καθεξής. Στο τέλος έφαγε και κράξιμο, γιατί ήταν η μόνη που μας έπρηζε με το υψόμετρο, με τα ζωύφια, με το νερό, με το φαγητό, με το κρύο, με τα άρβυλα που την χτυπούσαν κλπ κλπ και αντί να συμμαζευτεί που μας έκανε το βίο αβίωτο, μας καθυστερούσε για άχρηστες φωτογραφίες, ή για κατούρημα στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Πρέπει να σας πω ότι οι αποστολές αυτές είναι κάτι σαν το big brother, δηλαδή είσαι 24 ώρες το 24ωρο και για πολλές μέρες με συγκεκριμένους ανθρώπους, σε ένα ξένο περιβάλλον από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις.
Πρέπει λοιπόν να τόχεις πάρει απόφαση ότι έτσι είναι, να σέβεσαι τους άλλους και να μη γκρινιάζεις, ούτε να το παίζεις ξερόλας.
Βέβαια τα μέρη που περάσαμε ήταν τόσο όμορφα που ξεχνούσα την ανόητη αυτή ( ελπίζω να είναι μέλος στο travelstories και να διαβάζει την ιστορία αυτή, για να καταλάβει πόσο μας δυσκόλεψε).
Φτάσαμε λοιπόν στο Mojo και τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενώνα σαν καταφύγιο, με ξύλινα δωμάτια χωρίς θέρμανση, τουλάχιστον είχα μονόκλινο και μπορούσα να κάνω ότι θέλω στο μικροσκοπικό μου δωμάτιο. Η θέα ήταν μαγευτική, το παράθυροέβλεπε προς το ποτάμι που το στεφάνωναν τα αιωνόβια δάση. Και ο ήλιος καθώς χαμήλωνε, έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην ατμόσφαιρα.
Ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι, πλυθήκαμε όπως όπως σε μια μεγάλη τσίγκινη λεκάνη και μετά καθαριστήκαμε και με υγρά χαρτομάντιλα - για μπανιο ούτε λόγος, παγωμένα νερά παντού. Το υποτυπώδες αυτό πλύσιμο και τα στεγνά ρούχα με έκαναν να χαλαρώσω και να βγω στην αυλή. Κάθησα στον πέτρινο μαντρότοιχο, που ήταν ακόμα ζεστός από τον ήλιο και άρχισα να ρεμβάζω, παρέα με έναν γιγαντιαίο γάτο που ήρθε γουργουρίζοντας στα πόδια μου. Μα που το καταλαβαίνουν τα σκασμένα ότι τα αγαπάω? Αυτό το μυστήριο ποτέ δεν μπόρεσα να το λύσω, όπου πάω έρχονται από πίσω μου.
Πίσω στην τραπεζαρία, το μόνο μέρος του ξενώνα με θέρμανση, μια μασίνα με ξύλα. όπως διαπίστωσα όλοι οι ξενώνες στη διαδρομή είναι στο ίδιο στυλάκι: Μια τραπεζαρία-καθιστικό με μια σόμπα στη μέση και παγωμένα δωμάτια. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, πλένεσαι με κανάτα στη λεκάνη. Και στην τουαλέτα έχουν βαρέλι με νερό όπου βουτάς λεκάνη για να ρίξεις νερό στην τρύπα. Για ηλεκτρικό ούτε λόγος βέβαια. Κάποιοι ξενώνες έχουν κάτι υποτυπώδη φωτοβολταϊκά και έτσι μπορείς να φορτίσεις και καμιά μπαταρία επί πληρωμή βέβαια. Ύπνος νωρίς, τι άλλο να κάνεις μετά το φαγητό άλλωστε? Αύριο θα είναι δύσκολη μέρα με πολλές και απότομες ανηφόρες.
 
Μηνύματα
2.487
Likes
3.191
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΙΑΠΩΝΙΑ
Ακρως ενδιαφέρουσα η ιστορία σου!πόσο ισχυρό πρέπει νάναι το πάθος για κάτι.. στη συγκεκριμένη περίπτωση για την ορειβατική αυτή αποστολή ώστε να παρακάμψετε το γεγονός του εμφύλιου και των συμπλοκών και να βρεθείτε απτόητοι εκεί;
Περιμένουμε τη συνέχεια!
 

ΕΡΣΗ

Member
Μηνύματα
6.454
Likes
2.529
Επόμενο Ταξίδι
Βερολίνο (ξανά!)
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λάος, Βιετνάμ, Καμπότζη
Μια ακομη ενδιαφερουσα ιστορια ξεκινα... Πηρα το σκαμνακι μου, εκατσα και περιμενω τη συνεχεια...
 

eleni70

Member
Μηνύματα
341
Likes
132
Ονειρεμένο Ταξίδι
Αφρική
μια το εμπόλεμο πακιστάν, μια το εμπόλεμο νεπάλ ξέρεις να μας κρατάς το ενδιαφέρον traveladdict... περιμένω με αγωνία τη συνέχεια να ανεβούμε μαζί σου στο έβερεστ...
 

traveladdict

Member
Μηνύματα
1.380
Likes
1.341
Επόμενο Ταξίδι
Λος Άντζελες
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Μα εκεί είναι το ενδιαφέρον αγαπητή eleni70. Τι να γράψω? για το Σαββατοκύριακο στη Ρώμη?

Συνεχίζω.
Η πτήση για τη Λούκλα κρατάει περίπου μια ώρα. Το αεροπλάνο, ελικοφόρο 20, ή 25 θέσεων δεν θυμάμαι, έκανε εκκωφαντικό θόρυβο, τόσο που μας έδωσαν βαμβάκι να βάλουμε στα αυτιά μας. Στην αρχή πετούσαμε πάνω από μαι πεδιάδα, αλλά γρήγορα φάνηκαν τα βουνά.
Το αεροπλάνο πετούσε τόσο κοντά στα βουνά, που νόμιζες ότι θα απλώσεις τα χέρια σου και θα τα πιάσεις. Έβλεπα τα έλατα σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από κάτω και έλεγα, όπου νάναι θα πέσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε.
Και τότε φάνηκε ο διάδρομος προσγείωσης. Και τι διάδρομος! Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Η Λούκλα είναι ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 2.800 μέτρα, 117 μέτρα πιο χαμηλά από τον Όλυμπο δηλαδή. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μέσα στο χωριό και είναι τόσο μικρός που οι πιλότοι κάνουν καθημερινούς άθλους για να προσγειώσουν τα αεροπλάνα.
Ο διάδρομος είναι σαν μπαλκόνι, κρέμεται στην κυριολεξία πάνω από ένα χαώδη γκρεμό, που αν στην προσγείωση ο πιλότος δεν υπολογίσει και το εκατοστό, το αεροπλάνο θα συντριβεί στην απότομη πλαγιά κάτω από το διάδρομο.
Η απογείωση φαίνεται πιο εύκολη: ο διάδρομος είναι κατηφορικός προς το γκρεμό, έτσι ώστε το αεροπλάνο να παίρνει τη φόρα που χρειάζεται και να βρεθεί με τη μία πάνω από το χαώδες κενό.
Στη Λούκλα λοιπόν κατεβήκαμε και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε απο το σοκ της προσγείωσης. Στη Λούκλα μας περίμεναν και οι αχθοφόροι που θα κουβαλούσαν τα πολλά. Εκεί βρήκαμε και τον οδηγό βουνού που όπως αποδείχτηκε περισσότερο κοιτούσε την πάρτη του παρά εμάς, έτσι ώστε ο αρχηγός να τον υποσκελίσει και να κάνει κουμάντο εκείνος, ευτυχώς.
Αφού συστηθήκαμε, χαίρετε πως είσαστε τι κάνουν τα παιδιά, αρχίσαμε την πεζοπορία. Το περπάτημα είναι εύκολο μέσα από αραιή και αλλού από πυκνή βλάστηση. Το μονοπάτι είναι φτιαγμένο εδώ και αιώνες για να εξυπηρετεί τα ορεινά χωριά της περιοχής και είναι όλο άγριο και στενό καλντερίμι, που ρημάζει τα άρβυλα. Σε πολλά σημεία είναι και χώμα, αλλά στις ανηφόρες έχουν βάλει μεγάλες πέτρες που χρησιμεύουν και σαν σκαλοπάτια.
Στην αρχή το διασκεδάσαμε, δεν είχε πολλά απότομα, στα δεξιά μας είχαμε το ποτάμι που αφρισμένο κατέβαινε από τους παγετώνες των Ιμαλαίων και πρόσφερε μοναδικές θέες σε συνδυασμό με τα δασωμένα βουνά.
Περάσαμε μικρά χωριά, φτιαγμένα από πέτρα και ξύλο, με πολλά παιδάκια που έπαιζαν στα χώματα και αρκετές κρεμαστές γέφυρες, όλες σύγχρονες και με συρματόσχοινα, δείγμα ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να φροντίσει αυτή τη περιοχή που τόσο απέφερε στον κρατικό κορβανά. Και ήταν από τις λίγες περιοχές που οι Μαοϊστές δεν είχαν επικρατήσει. Προορισμός μας ήταν το χωριό Mojo, στο οποίο θα φτάναμε σε 5-6 ώρες. Κάθε διακόσια μέτρα και οικισμός, όλοι φτωχικοί και πέτρινοι με σκύλους, πολλές κότες και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Στα διαλείμματα τσιμπούσαμε σοκολάτες και ξηρούς καρπούς και ακούγαμε τον αρχηγό που μας έλεγε ιστορίες για την περιοχή και άλλα ενδιαφέροντα, πρέπει να είχε πάει 5 φορές και λίγες λέω.
Οι αχθοφόροι πάντα λίγο πιο παράμερα, σεμνά παιδιά μικροκαμωμένα με σαγιονάρες ο ένας, με άθλια παπούτσια ο άλλος, με ότι θέλεις ο παράλλος. Καλά πως περπατάνε σε τέτοια κακοτράχαλα μονοπάτια? Και πιο πάνω δεν θα κρυώσουν? Εκεί έμαθα ότι είναι τόσο σκληραγωγημένοι, που δεν νοιάζονται, πολλές φορές θέλουν τα άρβυλα των ορειβατών όταν τελειώνουν οι αποστολές, πιο πολύ για να πουλάνε μούρη στους υπόλοιπους.
Στο Mojo δεν φτάσαμε ούτε σε 5, ούτε σε 6 ώρες, αλλά σε 7 γεμάτες ωρίτσες, γιατί είχαμε μια τρελή που έβγαζε φωτογραφία κάθε παιδάκι σε κάθε δυνατή πόζα. Και τα παιδάκια εκεί είναι πάρα πολλά. Μετά έβγαζε και τις γυναίκες που έπλεναν, που μάζευαν ξύλα, που τάιζαν τα παιδάκια και ούτω καθεξής. Στο τέλος έφαγε και κράξιμο, γιατί ήταν η μόνη που μας έπρηζε με το υψόμετρο, με τα ζωύφια, με το νερό, με το φαγητό, με το κρύο, με τα άρβυλα που την χτυπούσαν κλπ κλπ και αντί να συμμαζευτεί που μας έκανε το βίο αβίωτο, μας καθυστερούσε για άχρηστες φωτογραφίες, ή για κατούρημα στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Πρέπει να σας πω ότι οι αποστολές αυτές είναι κάτι σαν το big brother, δηλαδή είσαι 24 ώρες το 24ωρο και για πολλές μέρες με συγκεκριμένους ανθρώπους, σε ένα ξένο περιβάλλον από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις.
Πρέπει λοιπόν να τόχεις πάρει απόφαση ότι έτσι είναι, να σέβεσαι τους άλλους και να μη γκρινιάζεις, ούτε να το παίζεις ξερόλας.
Βέβαια τα μέρη που περάσαμε ήταν τόσο όμορφα που ξεχνούσα την ανόητη αυτή ( ελπίζω να είναι μέλος στο travelstories και να διαβάζει την ιστορία αυτή, για να καταλάβει πόσο μας δυσκόλεψε).
Φτάσαμε λοιπόν στο Mojo και τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενώνα σαν καταφύγιο, με ξύλινα δωμάτια χωρίς θέρμανση, τουλάχιστον είχα μονόκλινο και μπορούσα να κάνω ότι θέλω στο μικροσκοπικό μου δωμάτιο. Η θέα ήταν μαγευτική, το παράθυροέβλεπε προς το ποτάμι που το στεφάνωναν τα αιωνόβια δάση. Και ο ήλιος καθώς χαμήλωνε, έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην ατμόσφαιρα.
Ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι, πλυθήκαμε όπως όπως σε μια μεγάλη τσίγκινη λεκάνη και μετά καθαριστήκαμε και με υγρά χαρτομάντιλα - για μπανιο ούτε λόγος, παγωμένα νερά παντού. Το υποτυπώδες αυτό πλύσιμο και τα στεγνά ρούχα με έκαναν να χαλαρώσω και να βγω στην αυλή. Κάθησα στον πέτρινο μαντρότοιχο, που ήταν ακόμα ζεστός από τον ήλιο και άρχισα να ρεμβάζω, παρέα με έναν γιγαντιαίο γάτο που ήρθε γουργουρίζοντας στα πόδια μου. Μα που το καταλαβαίνουν τα σκασμένα ότι τα αγαπάω? Αυτό το μυστήριο ποτέ δεν μπόρεσα να το λύσω, όπου πάω έρχονται από πίσω μου.
Πίσω στην τραπεζαρία, το μόνο μέρος του ξενώνα με θέρμανση, μια μασίνα με ξύλα. όπως διαπίστωσα όλοι οι ξενώνες στη διαδρομή είναι στο ίδιο στυλάκι: Μια τραπεζαρία-καθιστικό με μια σόμπα στη μέση και παγωμένα δωμάτια. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, πλένεσαι με κανάτα στη λεκάνη. Και στην τουαλέτα έχουν βαρέλι με νερό όπου βουτάς λεκάνη για να ρίξεις νερό στην τρύπα. Για ηλεκτρικό ούτε λόγος βέβαια. Κάποιοι ξενώνες έχουν κάτι υποτυπώδη φωτοβολταϊκά και έτσι μπορείς να φορτίσεις και καμιά μπαταρία επί πληρωμή βέβαια. Ύπνος νωρίς, τι άλλο να κάνεις μετά το φαγητό άλλωστε? Αύριο θα είνα ιδύσκολη μέρα με πολλές και απότομες ανηφόρες.
 

Menia21

Member
Μηνύματα
781
Likes
2.020
Επόμενο Ταξίδι
Το σχεδιάζω...
Ονειρεμένο Ταξίδι
Photography trip
Traveladdict προσκυνάω,αυτές οι ιστορίες έχουν ΤΟ ενδιαφέρον! Παραγγέλνω σουβλάκια και αναμένω τη συνέχεια...:xmas_mrgreen:
 

Lyda

Member
Μηνύματα
723
Likes
241
Επόμενο Ταξίδι
ΚΑΛΜΥΚΙΑ
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
απιστευτος....πολλα πολλα μπραβο
 
Μηνύματα
2.487
Likes
3.191
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΙΑΠΩΝΙΑ
Ωραία η περιγραφή σου!καί συνεχίζω να σε παρακολουθώ....,αλλά (καλοπροαίρετα πάντα)δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο αυτό που έγραψες στην αρχή απευθυνόμενος στην Ελένη....ότι"' εκεί είναι το ενδιαφέρον,τι να γράψω για το σαβκύριακο στη Ρώμη;".
Δεν είμαστε όλοι τού ρίσκου και των δύσκολων ταξιδιών με αποτέλεσμα να περιοριζόμαστε άλλος σε ιστορία από σακύριακο στη Ρώμη,άλλος από μια βόλτα στην Ακρόπολη,κλπ και η κάθε ιστορία (και το λέω επειδή αφιερώνω χρόνο και διαβάζω όσο πιό πολλές μπορώ)έχει να δώσει πράγματα!!!Προσωπικά έτυχε με ιστορίες μελών πολύ απλές και σύντομες να "γεμίσω"τόσο πολύ συναισθηματικά που μέσα μου τις κατέταξα πολύ πιο πάνω από άλλες πιό αναλυτικές και ιστορίες εξωτικών προορισμών κλπ.

Ασφαλώς και περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας σου!
 

traveladdict

Member
Μηνύματα
1.380
Likes
1.341
Επόμενο Ταξίδι
Λος Άντζελες
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Αγαπητή romantic woman φοβάμαι πως με παρεξήγησες! Δεν υποβαθμίζω κανένα ταξίδι, απλά επειδή έκανα και σαββατοκύριακα στη Ρώμη και στο Παρίσι και στην Πόλη, θεώρησα πως είναι πιο ενδιαφέρον να γράψω για το Έβερεστ, γιατί εδώ μέσα ήδη υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τη Ρώμη.
Ασφαλώς και θα συνεχίσω την ιστορία μου.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.115
Μηνύματα
880.694
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom