Νεπάλ Έβερεστ

[traveladdict]

Αγαπημένο μου ημερολόγιο:
Σήμερα πολύ λυπήθηκα γιατί ο Κωστάκης μού 'φαγε το σάντουιτς στο σχολείο και γιατί ξυπνήσαμε νωρίς λόγω χιόνι και βαλθήκαμε να ανεβαίνουμε σαν τις κατσίκες στους γκρεμοί.
Προορισμός μας το πασίγνωστο και κοσμοπολίτικο ορεινό θέρετρο Pheriche, πως είναι το Aspen? Ουδεμία σχέσις.
Λοιπόν αυτό το Pheriche είναι ένα ανεπανάληπτο σύνολο από μουλαροστάβλους και ξενώνες που βρωμοκοπάνε κοπριά, σε υψόμετρο 3.900 μέτρα και σε μια κοιλάδα που τη βαράνε αλύπητα οι άνεμοι και περιτριγυρισμένη από τα ψηλά βουνά και παγετώνες.

Νύχτα ακόμα και είμαστε με την τσίμπλα στο μάτι και σερνόμαστε στην κυριολεξία στο λασπωμένο μονοπάτι, καθότι ξενυχτήσαμε την προηγούμενη και ριπές παγωμένου αέρα μας κάνουν να ριγούμε, παρ' όλα τα ορειβατικά ρούχα που φοράμε.
Το ποτάμι ορμητικό κυλάει στα αριστερά μας τώρα και σε κάποια στιγμή φτάνουμε στην 3.256ή γέφυρα της διαδρομής μας.
Αυτή η γέφυρα, κοίτα να δεις τώρα, είχε το εξής κουφό: δεν είχε πλαϊνά συρματόσχοινα για να πιανόμαστε, γιατί κάποιος τα είχε κλέψει, έτσι μας είπε ο νεπαλέζος οδηγός, να λέμε και το όνομα του: Νταλίτ.
Πως τώρα ο κλέφτης έκοψε ολόκληρα συρματόσχοινα και η γέφυρα δεν έπεσε, αυτό είναι ένα μυστήριο, που καθόλου δεν έλυσα...
Πάμε σαν τη καλή χαρά, όλοι μαζί παιδιά, που να την περάσεις...
Να κουνιέται πέρα δώθε και από κάτω το ποτάμι να είναι μισοπαγωμένο, κάτασπροι σταλακτίτες πάγου να κρέμονται από τους βράχους και δίπλα στους αφρισμένους και εξαιρετικά δυνατούς καταρράκτες.
Ένας-ένας και με βοήθεια περνούσαμε, γιατί δεν ήταν που ταλαντευότανε η γέφυρα μόνο από τα βαριά μας βήματα ( φορούσαμε και άρβυλα), κουνιόταν και από τον δυνατό αέρα. Το χιόνι είχε σταματήσει να πέφτει τη νύχτα, αλλά τα πάντα ήταν ντυμένα στα λευκά και έκανε ψόφο.
Και εκεί που περάσαμε τη γέφυρα, νάσου κάτι πτωχοί.
Λαθρέμποροι Θιβετιανοί που έφερναν στο Νεπάλ καλούδια από την Κίνα, μέσα από τις ορεινές διαβάσεις στο καταχείμωνο. Σιγά μην είχε φρουρούς το διαλυμένο από τον πόλεμο Νεπάλ...
Που πάτε ωρε παιδιά? Πάμε να πατήσουμε την Τροπολιτσά, αλλά ενίοτε είμεθα και λαχειοπώλαι. Α, πουλάμε και χαλιά. Καλού κακού δεν παίρνετε και κανένα κάρπετ, που έχουμε κάτι φτηνούλια να σας βρίσκεται?
Έχουμε κάρπετ στην Ελλάδα, α από το Ελλάντα είστε? Οου Ντέσπινος Μιραουράκι!
Η άλλη η τρελή να θέλει να πάρει κάρπετ και να τον τραβά τον δικό της από το μανίκι:
Θέλω!
Τι θέλεις καλό μου?
Θέλω σου λέω!
Τι? Έρωτα ή πόλεμο?
Στα πρόθυρα εγκεφαλικού η γκόμενα και που να βρεις πάπιες και πιεσόμετρα στη λαλάκα...
Θέλω χαλί! Εκείνο το πράσινο.
Από όλα τα έθνικ, διάλεξε ένα πράσινο που θύμιζε τη Γιάννα Αγγελοπούλου Δασκαλάκη.
Βρε καλό μου, βρε χρυσό μου, που να το κουβαλάμε τώρα στα ρουμάνια, τίποτα αυτή, εμείς να κάνουμε συμβούλιο παρακάτω που να τη θάψουμε μετά το φόνο, γιατί θα μας άλλαζε τον αδόξαστο μέχρι να πάμε επάνω.

Τελικά το χαλί δεν αγοράστηκε.
Αυτή να έχει μούτρα και να μη μιλάει σε κανέναν. Σκυλομετάνιωνε που τον παντρεύτηκε τον άσχετο, που δεν μπορούσε να εκτιμήσει το χαλί-κέρμιτ.
Αυτή στη ζωή της ήθελε έναν ωραίο, πλούσιο, ευγενικό, γυμνασμένο, καλό, ειλικρινή, σοβαρό, τρυφερό, ψηλό, ελαφρώς-τριχωτό-άνδρα, που να ξέρει τι θέλει, για να την πάρει και να χαθούν στο ηλιοβασίλεμα. Επίσης σιχαίνεται το ψέμα,την υποκρισία, είναι ο εαυτός της και ψάχνει καλή παρέα, και γιατί όχι, σχέση.
Και τώρα πάει το χαλί...Θα της το πάρει καμιά άλλη πιο καπάτσα και τι θα κάνει?????
Με βλέπει να περπατάω ατάραχος και αγέρωχος, ένας κούκλος και μου'ρχεται και αρχίζει το πίτσι-πίτσι:
Αχ που να σου τα λέω κύριε traveladdict μου, τι χαλί ήταν αυτό? Πως την πάτησα έτσι? Και αυτό το γομάρι ο άντρας μου. Πες του !!!!
Τι να του πω μαντάμ?
Να γυρίσει να τους προλάβει και εμείς, να! εδώ θα κάτσουμε να τον περιμένουμε.
Σιγά μη του πω να πάει να κάνει και ανταύγειες.
Μα γιατίίί?
Α, πρέπει να μειώσεις τη δόση των Πρόζακ καλή μου, γιατί αν συνεχίσεις έτσι, θα πάθεις ότι έπαθε και η καριέρα της Βίσση. Άσε με.
Σούφρωσε τα χείλια της και έφυγε. Τις επόμενες 1.500 ώρες κατάστρωνε σχέδια πως να μας καταστρέψει όλους και να μας κληρονομήσει. Παντοιοτρόπως.

Στο μεταξύ, η ανηφόρα, ανηφόρα. Περάσαμε από κάτι παραδεισένια χωριά με χεσμένα μωρά, μαύρα από την κάπνα να μπουσουλάνε στα παγωμένα λασπόνερα.
Α, να πιούμε τσάι!
Που? εδώ?
Εδώ.
Είναι κάτι Ρώσοι και τρώνε αηδίες. Από που είστε? Ρούσια, εντ γιου? Από την Ελλάδα. Οου αι λοβ Γκρίτσιγια! μένυ άϊλαντς! Mykonos, Amorgos, Pentakatharos, Axeperastos, κλπ κλπ.
Καθόμαστε να ξεκουραστούμε λίγο, αρχίζει το δούλεμα:
Ψιτ, Νταλίτ δεν θα τραγουδήσεις? Τίποτα αυτός, αν τραγουδούσε θα έχανε το φιλοδώρημα. Αχ τι κρίμα που δεν τραγουδάς, να μας φτιάξεις λίγο, να πάρουμε δυνάμεις να ανεβούμε στα όρεα και στα άγρια βουνά! Μούγγα αυτός.
Άξιος, άξιος! μπράβο σ'αυτόν που θα βγάλει κάτι παραπάνω και μπράβο σε μας που δεν θα τον ακούγαμε να τσιροκοπάει στα φαράγγια που κάνουν και αντίλαλο και πολλαπλασιάζεται η άρια...
Αρχίζει να χιονίζει πάλι. Ένα χιόνι ψιλό και παγωμένο, σκληρό σαν ρύζι, που μας μαστίγωνε ξεπερνώντας τα όρια του πόνου στα παγωμένα μας πρόσωπα. Ο αέρας που ήταν το λιγότερο 1000 μποφόρ, τόριχνε πάνω μας σαν αμμοβολή. Α ωραία, θα κάνουμε και πίλινγκ.
Ο αρχηγός μας μαζεύει και μας λέει να βάλουμε τις μπαλακλάβες ( τις κουκούλες που καλύπτουν το πρόσωπο εκτός από τα μάτια) και τα γυαλιά. Το κρύο να είναι ανυπόφορο, η θερμοκρασία νάχει πέσει στους -5 και νάναι μεσημέρι! Είχα παγώσει, έφταιγε και το ότι δεν καλοκοιμήθηκα και η κούραση άρχισε να παίζει παιχνίδια μαζί μου.
Οι άλλοι άρχισαν να ανησυχούν: Που είναι αυτό το Pheriche επιτέλους? Είναι πολλή ώρα που περάσαμε τη ζώνη του δάσους και είμαστε πλέον σε αλπικά -ή μάλλον Ιμαλαϊκά - παγωμένα λειβάδια, χωρίς δέντρα, εκτεθειμένοι σε δυνατό παγωμένο αέρα. Από μέσα να είμαι μούσκεμα στον ιδρώτα. Όσος ιδρώτας έβγαινε από το σκούφο, πάγωνε πάνω στα μαλλιά μου και ήμουν σαν τον Αι Βασίλη: Κόκκινο μπουφάν, κόκκινος σκούφος και άσπρο τσουλούφι.
Μαζί με το κρύο και την κούραση, άρχισε να μας γυροφέρνει και το υψόμετρο. Οι ανάσες να γίνονται βαριές και έντονες και οι στάσεις περισσότερες. Ο αρχηγός μπροστά, ο Νταλίτ ανύπαρκτος - τραγουδούσε από μέσα του σίγουρα - οι κοπελιές πίσω με τους αχθοφόρους και οι υπόλοιποι στη μέση. Ένα κουρασμένο κονβόι μισού χιλιομέτρου.
Κια ξαφνικά ένα πανόραμα άνοιξε μπροστά μας: η κοιλάδα του Pheriche. Καλά, το θέαμα μας αποζημίωσε και για την κούραση και για τον εκνευρισμό και για όλα. Μια τεράστια κοιλάδα με γύρω-γύρω βουνά τόσο ψηλά, που νόμιζες ότι εκτοξεύονταν στον ουρανό. Τα χιόνια έφταναν μέχρι κάτω και μέσα στο γαλάζιο/άσπρο/γκρι τοπίο φάνηκαν τα πρώτα σπιτάκια του οικισμού. Χαρά, κακό, σιγά παιδιά μην ενθουσιάζεστε γιατί θα τραγουδήσει αυτός, μην εξαγριώσει κανένα γιακ και μας κουτουλήσει.

Ο ξενώνας πολύ καλύτερος από ότι περιμέναμε, μέχρι και ζεστό νερό μας ετοίμασαν. Λόγω της παντελούς απουσίας δέντρων,δεν καίνε ξύλα αλλά σβουνιές, κοπριά ξεραμένη δηλαδή, που γεμίζει το δωμάτιο με μια υπέροχη αρωματισμένη κάπνα, που κάνει και ατμόσφαιρα...

Αφού τακτοποιηθήκαμε, καθήσαμε για χαλάρωμα στην τραπεζαρία.
Είμασταν οι μόνοι πελάτες. Αρχίσαμε την κουβέντα, άρχισαν τα ποδοσφαιρικά, οι φωνές, τα συνήθη των ελλήνων.
Οι δυο γυναίκες καθόταν πιο πέρα και ήταν στο ψου-ψου, σχολίαζαν τα γεγονότα του χαλιού και η άλουστη το φυσούσε και δεν κρύωνε, γιατί το μπάνισε αυτή το χαλί γιατί είναι από την Καλαμάτα και ξέρει από καλό λάδι.
Αρχίζουν οι ερωτήσεις: τι ζώα θα δούμε?
Καμιά λεοπάρδαλη των χιονιών, αλλά αν δείτε λεοπάρδαλη, και σιγουρευτείτε ότι δεν είναι κανένας ουκρανός ορειβάτης με λεοπάρ σαλοπέτα, μόλις γυρίσετε στην Ελλάδα, παίξτε και κανένα τζόκερ, γιατί τέτοια τύχη, ούτε ο Γκαστόνε Ντακ.
Πετιέται η μία: Α, εγώ μόλις γυρίσουμε στο Κατμαντού, θέλω να δω ελέφαντες!
Απαντάει η άλλη: Α πα πα, μη μου μιλάς για ελέφαντες, δεν τους μπορώ!
Γιατί δεν τους μπορείς?
Δεν τους θέλω σου λέω, δεν τους μπορώ.
Λέω μέσα μου, ελέφαντας θα την τσίμπησε όταν ήταν μικρή, δεν γίνεται αλλιώς, και της έμεινε το ψυχολογικό...
Γυρνάνε σε μένα: Εσύ με τα τόσα ταξίδια, τι ζώα πιστεύεις ότι θα δούμε?
Α, εγώ δίνω συμβουλές σε άλλη στήλη, ρωτήστε το παληκάρι από δω. Ο αρχηγός να θέλει να γελάσει, αλλά κρατιότανε.
Έρχεται το φαγητό.
Κάτι η ζέστη, κάτι το φαγητό, κάτι που χαλαρώσαμε, το ζευγάρι τα ξαναβρήκε: Τζου τζου τζου, χι χι χι, τσουκου-τσουκου κλπ. Ξεράσογλου.
Πέσαμε να κοιμηθούμε με τη χιονοθύελλα να λυσσομανάει έξω.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 4
• 5
• 6
• 7

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 6 of 7

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[romantic woman]

Ακρως ενδιαφέρουσα η ιστορία σου!πόσο ισχυρό πρέπει νάναι το πάθος για κάτι.. στη συγκεκριμένη περίπτωση για την ορειβατική αυτή αποστολή ώστε να παρακάμψετε το γεγονός του εμφύλιου και των συμπλοκών και να βρεθείτε απτόητοι εκεί;
Περιμένουμε τη συνέχεια!

 

[ΕΡΣΗ]

Μια ακομη ενδιαφερουσα ιστορια ξεκινα... Πηρα το σκαμνακι μου, εκατσα και περιμενω τη συνεχεια...

 

[eleni70]

μια το εμπόλεμο πακιστάν, μια το εμπόλεμο νεπάλ ξέρεις να μας κρατάς το ενδιαφέρον traveladdict... περιμένω με αγωνία τη συνέχεια να ανεβούμε μαζί σου στο έβερεστ...

 

[traveladdict]

Μα εκεί είναι το ενδιαφέρον αγαπητή eleni70. Τι να γράψω? για το Σαββατοκύριακο στη Ρώμη?

Συνεχίζω.
Η πτήση για τη Λούκλα κρατάει περίπου μια ώρα. Το αεροπλάνο, ελικοφόρο 20, ή 25 θέσεων δεν θυμάμαι, έκανε εκκωφαντικό θόρυβο, τόσο που μας έδωσαν βαμβάκι να βάλουμε στα αυτιά μας. Στην αρχή πετούσαμε πάνω από μαι πεδιάδα, αλλά γρήγορα φάνηκαν τα βουνά.
Το αεροπλάνο πετούσε τόσο κοντά στα βουνά, που νόμιζες ότι θα απλώσεις τα χέρια σου και θα τα πιάσεις. Έβλεπα τα έλατα σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από κάτω και έλεγα, όπου νάναι θα πέσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε.
Και τότε φάνηκε ο διάδρομος προσγείωσης. Και τι διάδρομος! Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Η Λούκλα είναι ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 2.800 μέτρα, 117 μέτρα πιο χαμηλά από τον Όλυμπο δηλαδή. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μέσα στο χωριό και είναι τόσο μικρός που οι πιλότοι κάνουν καθημερινούς άθλους για να προσγειώσουν τα αεροπλάνα.
Ο διάδρομος είναι σαν μπαλκόνι, κρέμεται στην κυριολεξία πάνω από ένα χαώδη γκρεμό, που αν στην προσγείωση ο πιλότος δεν υπολογίσει και το εκατοστό, το αεροπλάνο θα συντριβεί στην απότομη πλαγιά κάτω από το διάδρομο.
Η απογείωση φαίνεται πιο εύκολη: ο διάδρομος είναι κατηφορικός προς το γκρεμό, έτσι ώστε το αεροπλάνο να παίρνει τη φόρα που χρειάζεται και να βρεθεί με τη μία πάνω από το χαώδες κενό.
Στη Λούκλα λοιπόν κατεβήκαμε και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε απο το σοκ της προσγείωσης. Στη Λούκλα μας περίμεναν και οι αχθοφόροι που θα κουβαλούσαν τα πολλά. Εκεί βρήκαμε και τον οδηγό βουνού που όπως αποδείχτηκε περισσότερο κοιτούσε την πάρτη του παρά εμάς, έτσι ώστε ο αρχηγός να τον υποσκελίσει και να κάνει κουμάντο εκείνος, ευτυχώς.
Αφού συστηθήκαμε, χαίρετε πως είσαστε τι κάνουν τα παιδιά, αρχίσαμε την πεζοπορία. Το περπάτημα είναι εύκολο μέσα από αραιή και αλλού από πυκνή βλάστηση. Το μονοπάτι είναι φτιαγμένο εδώ και αιώνες για να εξυπηρετεί τα ορεινά χωριά της περιοχής και είναι όλο άγριο και στενό καλντερίμι, που ρημάζει τα άρβυλα. Σε πολλά σημεία είναι και χώμα, αλλά στις ανηφόρες έχουν βάλει μεγάλες πέτρες που χρησιμεύουν και σαν σκαλοπάτια.
Στην αρχή το διασκεδάσαμε, δεν είχε πολλά απότομα, στα δεξιά μας είχαμε το ποτάμι που αφρισμένο κατέβαινε από τους παγετώνες των Ιμαλαίων και πρόσφερε μοναδικές θέες σε συνδυασμό με τα δασωμένα βουνά.
Περάσαμε μικρά χωριά, φτιαγμένα από πέτρα και ξύλο, με πολλά παιδάκια που έπαιζαν στα χώματα και αρκετές κρεμαστές γέφυρες, όλες σύγχρονες και με συρματόσχοινα, δείγμα ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να φροντίσει αυτή τη περιοχή που τόσο απέφερε στον κρατικό κορβανά. Και ήταν από τις λίγες περιοχές που οι Μαοϊστές δεν είχαν επικρατήσει. Προορισμός μας ήταν το χωριό Mojo, στο οποίο θα φτάναμε σε 5-6 ώρες. Κάθε διακόσια μέτρα και οικισμός, όλοι φτωχικοί και πέτρινοι με σκύλους, πολλές κότες και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Στα διαλείμματα τσιμπούσαμε σοκολάτες και ξηρούς καρπούς και ακούγαμε τον αρχηγό που μας έλεγε ιστορίες για την περιοχή και άλλα ενδιαφέροντα, πρέπει να είχε πάει 5 φορές και λίγες λέω.
Οι αχθοφόροι πάντα λίγο πιο παράμερα, σεμνά παιδιά μικροκαμωμένα με σαγιονάρες ο ένας, με άθλια παπούτσια ο άλλος, με ότι θέλεις ο παράλλος. Καλά πως περπατάνε σε τέτοια κακοτράχαλα μονοπάτια? Και πιο πάνω δεν θα κρυώσουν? Εκεί έμαθα ότι είναι τόσο σκληραγωγημένοι, που δεν νοιάζονται, πολλές φορές θέλουν τα άρβυλα των ορειβατών όταν τελειώνουν οι αποστολές, πιο πολύ για να πουλάνε μούρη στους υπόλοιπους.
Στο Mojo δεν φτάσαμε ούτε σε 5, ούτε σε 6 ώρες, αλλά σε 7 γεμάτες ωρίτσες, γιατί είχαμε μια τρελή που έβγαζε φωτογραφία κάθε παιδάκι σε κάθε δυνατή πόζα. Και τα παιδάκια εκεί είναι πάρα πολλά. Μετά έβγαζε και τις γυναίκες που έπλεναν, που μάζευαν ξύλα, που τάιζαν τα παιδάκια και ούτω καθεξής. Στο τέλος έφαγε και κράξιμο, γιατί ήταν η μόνη που μας έπρηζε με το υψόμετρο, με τα ζωύφια, με το νερό, με το φαγητό, με το κρύο, με τα άρβυλα που την χτυπούσαν κλπ κλπ και αντί να συμμαζευτεί που μας έκανε το βίο αβίωτο, μας καθυστερούσε για άχρηστες φωτογραφίες, ή για κατούρημα στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Πρέπει να σας πω ότι οι αποστολές αυτές είναι κάτι σαν το big brother, δηλαδή είσαι 24 ώρες το 24ωρο και για πολλές μέρες με συγκεκριμένους ανθρώπους, σε ένα ξένο περιβάλλον από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις.
Πρέπει λοιπόν να τόχεις πάρει απόφαση ότι έτσι είναι, να σέβεσαι τους άλλους και να μη γκρινιάζεις, ούτε να το παίζεις ξερόλας.
Βέβαια τα μέρη που περάσαμε ήταν τόσο όμορφα που ξεχνούσα την ανόητη αυτή ( ελπίζω να είναι μέλος στο travelstories και να διαβάζει την ιστορία αυτή, για να καταλάβει πόσο μας δυσκόλεψε).
Φτάσαμε λοιπόν στο Mojo και τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενώνα σαν καταφύγιο, με ξύλινα δωμάτια χωρίς θέρμανση, τουλάχιστον είχα μονόκλινο και μπορούσα να κάνω ότι θέλω στο μικροσκοπικό μου δωμάτιο. Η θέα ήταν μαγευτική, το παράθυροέβλεπε προς το ποτάμι που το στεφάνωναν τα αιωνόβια δάση. Και ο ήλιος καθώς χαμήλωνε, έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην ατμόσφαιρα.
Ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι, πλυθήκαμε όπως όπως σε μια μεγάλη τσίγκινη λεκάνη και μετά καθαριστήκαμε και με υγρά χαρτομάντιλα - για μπανιο ούτε λόγος, παγωμένα νερά παντού. Το υποτυπώδες αυτό πλύσιμο και τα στεγνά ρούχα με έκαναν να χαλαρώσω και να βγω στην αυλή. Κάθησα στον πέτρινο μαντρότοιχο, που ήταν ακόμα ζεστός από τον ήλιο και άρχισα να ρεμβάζω, παρέα με έναν γιγαντιαίο γάτο που ήρθε γουργουρίζοντας στα πόδια μου. Μα που το καταλαβαίνουν τα σκασμένα ότι τα αγαπάω? Αυτό το μυστήριο ποτέ δεν μπόρεσα να το λύσω, όπου πάω έρχονται από πίσω μου.
Πίσω στην τραπεζαρία, το μόνο μέρος του ξενώνα με θέρμανση, μια μασίνα με ξύλα. όπως διαπίστωσα όλοι οι ξενώνες στη διαδρομή είναι στο ίδιο στυλάκι: Μια τραπεζαρία-καθιστικό με μια σόμπα στη μέση και παγωμένα δωμάτια. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, πλένεσαι με κανάτα στη λεκάνη. Και στην τουαλέτα έχουν βαρέλι με νερό όπου βουτάς λεκάνη για να ρίξεις νερό στην τρύπα. Για ηλεκτρικό ούτε λόγος βέβαια. Κάποιοι ξενώνες έχουν κάτι υποτυπώδη φωτοβολταϊκά και έτσι μπορείς να φορτίσεις και καμιά μπαταρία επί πληρωμή βέβαια. Ύπνος νωρίς, τι άλλο να κάνεις μετά το φαγητό άλλωστε? Αύριο θα είνα ιδύσκολη μέρα με πολλές και απότομες ανηφόρες.

 

[Menia21]

Traveladdict προσκυνάω,αυτές οι ιστορίες έχουν ΤΟ ενδιαφέρον! Παραγγέλνω σουβλάκια και αναμένω τη συνέχεια...:xmas_mrgreen:

 

[Lyda]

απιστευτος....πολλα πολλα μπραβο

 

[romantic woman]

Ωραία η περιγραφή σου!καί συνεχίζω να σε παρακολουθώ....,αλλά (καλοπροαίρετα πάντα)δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο αυτό που έγραψες στην αρχή απευθυνόμενος στην Ελένη....ότι"' εκεί είναι το ενδιαφέρον,τι να γράψω για το σαβκύριακο στη Ρώμη;".
Δεν είμαστε όλοι τού ρίσκου και των δύσκολων ταξιδιών με αποτέλεσμα να περιοριζόμαστε άλλος σε ιστορία από σακύριακο στη Ρώμη,άλλος από μια βόλτα στην Ακρόπολη,κλπ και η κάθε ιστορία (και το λέω επειδή αφιερώνω χρόνο και διαβάζω όσο πιό πολλές μπορώ)έχει να δώσει πράγματα!!!Προσωπικά έτυχε με ιστορίες μελών πολύ απλές και σύντομες να "γεμίσω"τόσο πολύ συναισθηματικά που μέσα μου τις κατέταξα πολύ πιο πάνω από άλλες πιό αναλυτικές και ιστορίες εξωτικών προορισμών κλπ.

Ασφαλώς και περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας σου!

 

[traveladdict]

Αγαπητή romantic woman φοβάμαι πως με παρεξήγησες! Δεν υποβαθμίζω κανένα ταξίδι, απλά επειδή έκανα και σαββατοκύριακα στη Ρώμη και στο Παρίσι και στην Πόλη, θεώρησα πως είναι πιο ενδιαφέρον να γράψω για το Έβερεστ, γιατί εδώ μέσα ήδη υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τη Ρώμη.
Ασφαλώς και θα συνεχίσω την ιστορία μου.

 

[romantic woman]

:xmas_lol::xmas_lol:παρεξήγησα,sorry..

 

[ΕΡΣΗ]

Ποια χρονια εγινε το ταξιδι αυτο;

 

[amsterdam]

Ποια χρονια εγινε το ταξιδι αυτο;

Στην πρώτη σειρά της ιστορίας το γράφει,Ιανουάριο 2003.......