Νεπάλ Έβερεστ

traveladdict

Member
Μηνύματα
1.380
Likes
1.341
Επόμενο Ταξίδι
Λος Άντζελες
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!

Πρωί-πρωί με τη δροσούλα φεύγουμε για τον επόμενο προορισμό μας, το μοναστήρι Tengboche στα 3.860 μέτρα. Η διαδρομή θα κρατούσε σχεδόν όλη τη μέρα. Ευλογούσαμε την τύχη μας που μείναμε στον ψηλότερο ξενώνα του χωριού, γιατί το μονοπάτι συνέχιζε από εκεί και δεν είχαμε όλη εκείνη την ανηφόρα μέσα στα χαράματα. Σε 2 λεπτά είμασταν έξω από το χωριό και ακολουθούσαμε ένα θαυμάσιο μονοπάτι, σχεδόν ίσιο που ακολουθούσε την κοιλάδα και πήγαινε παράλληλα με το ορμητικό ποτάμι κάτω, που σχεδόν ούτε που φαινότανε, τόσο ψηλά είμασταν.
Στο δρόμο συναντήσαμε αρκετά γιακ και ανθρώπους που κουβαλούσανε πράγματα. Οι πλαγιές γύρω ήταν χιονισμένες, το μονοπάτι όμως ήταν καθαρό, οπότε προχωρούσαμε άνετα και κάναμε και πλάκα.
Κάθε πεντακόσια μέτρα περίπου είχε και από ένα τσορτέν ( κάτι σαν βουδιστικό ιερό - αντίστοιχο με τσ δικά μας τα ξωκλήσια), στολισμένο με βουδιστικές σημαίες και περιτοιχιζόμενο από χαμηλές μάντρες μάνι, δηλαδή μαντρότοιχους γεμάτους με ωραίες πέτρες που είχαν επάνω σκαλισμένες διάφορες ευχές.

Ο αρχηγός μας έλεγε διάφορα και είχα εκπλαγεί από τις γνώσεις του, μας μιλούσε για τις κορφές των Ιμαλαίων, για το φοβερό Γέτι - τον Χιονάνθρωπο δηλαδή - για δοξασίες και θρύλους των Σέρπα, για τη σπάνια λεοπάρδαλη των χιονιών.
Στον αντίποδα ο οδηγός τραγουδούσε. Περπατούσε και τραγουδούσε.
Α, ξέχασα να πω ότι το πρωί, αυτοί οι δύο είχαν μια έντονη συζήτηση γιατί ο οδηγός ήθελε να κόψει μια διανυκτέρευση και να γυρίσουμε στη Λούκλα νωρίτερα, αλλά ο άλλος ήταν ανένδοτος. Πέσαμε και μεις από δίπλα και του λέμε ότι δεν είναι δυνατόν να γυρίσουμε πιο νωρίς και να διακινδυνέψουμε την υγεία μας.
Τέλος πάντων, από κουβέντες που κάναμε με άλλους ξένους, διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι οδηγοί βουνού είναι έτσι, γιατί λόγω του πολέμου δεν υπάρχουν δουλειές και ο κάθε άσχετος πάει και γίνεται οδηγός, χωρίς να του αρέσει η δουλειά αυτή και χωρίς να ενδιαφέρεται.
Έτσι και ο δικός μας. Μεράκλωνε και άρχιζε τους λαρυγγισμούς και τις τσιρίδες μέσα στην ησυχία του βουνού. Να ξυπνήσει ο χιονάνθρωπος να του πω εγώ.

Στο μεταξύ, τα βουνά γύρω μας ψήλωναν και ένα ιδιαίτερα, τιναζόταν στον ουρανό, κατάλευκο, φοβερό και απειλητικό. Ήταν το τρομερό Ama Dablam που έχει ύψος 6.812 μέτρα. Όλη τη μέρα περπατούσαμε με μπακγκράουντ αυτό το βουνό. Από την απέναντι μεριά της κοιλάδας αχνοφαινόταν κάτι μακρινές στέγες, θάταν καμιά 7-8 χιλιόμετρα μακριά. Είναι το Tengboche, εκεί που θα μέναμε το βράδυ. Ε δεν φαινόταν και τόσο μακριά.
Κάποια στιγμή το μονοπάτι άρχισε να κατηφορίζει και άρχισα να ανθίζομαι τη μαύρη μοίρα που μας περίμενε: Θα κατεβαίναμε κανένα χιλιόμετρο κάτω και μετά από την απέναντι μεριά θα το ξαναανεβαίναμε.
Λογικό, γιατί οι γέφυρες χτίζονται χαμηλά για να ενώσουν το στενότερο κομάτι του ποταμού, δεν θα χτίζανε κοιλαδογέφυρα στα υψόμετρα, σαν τις αουτοστράντες της Ιταλίας.
Όσο πιο απότομη ήταν η κατηφόρα, τόσο καταλαβαίναμε πόσο απότομη θα ήταν η ανηφόρα απέναντι.
Άρχισε η νεοελληνική γκρίνια: Δεν θα μπορούσαν να βάλουν συρματόσχοινα και να περνάνε με καρέκλες σαν αυτές του σκι? Μα γιατί έχτισαν το μοναστήρι τόσο ψηλά? Στα ερωτήματα μας ( στην Ελληνική), ο οδηγός ανέβαζε την ένταση και οι τσιρίδες έγιναν σπαραχτικά ουρλιαχτά σε μια γλώσσα ακατάληπτη.
Θεέ μου τι ηχορύπανση!
Και εκεί που έκανε κρύο - να φανταστείτε με το κρύο και ιδρώναμε - μόλις περάσαμε τη γέφυρα, έβγαλε ήλιο. Υπέροχα, τώρα θα σκάσουμε ομαδικώς υπό του ήχους της νεπαλέζας Μπεζαντάκου, που χαμπάρι δεν έπαιρνε, α! αυτό να του το αναγνωρίσω, άντεχε πιο πολύ από όλους μας.
Οι αχθοφόροι στο μεταξύ από πίσω. Σιωπηλοί μάρτυρες.
Αυτή η ανηφόρα πολύ μας παίδεψε. Ο ιδρώτας να κυλάει ποτάμι, κάθε λίγο να κάνουμε στην άκρη γιατί κατέβαιναν τα γιακ με ορμή, πάλι καλά που είχε αιωνόβιο δάσος και είχαμε και σκιά.
Με τα πολλά φτάνουμε στο μοναστήρι. Τρέχει ο αρχηγός να προλάβει να πάρει τα δωμάτια, γιατί με τον άλλον θα καταλήγαμε να καθαρίζουμε κρεμμύδια στην κουζίνα. Ά δεν έχει.
Τι δεν έχει?
Δωμάτια. Δεν έχει.
Γιατί καλέ?
Να δεις θα τον ξέρουν τον δικό μας, θα ξέρουν και τι παράφωνες κορώνες βγάζει, και μας λένε ψέματα για να μη μείνουμε εδώ.
Τι έχει γίνει τώρα: Είχε μια κορεάτικη αποστολή που έκανε προπόνηση στα μονοπάτια και χάθηκε ένας απ'αυτούς και οι άλλοι τον έψαχναν και δεν θα φεύγανε χωρίς αυτόν. Οπότε ενώ ήταν για να φύγουν, τελικά θα έμεναν.
Και τώρα? ο αρχηγός ούτε που κάθησε να συνενοηθεί με τον καλλιτέχνη. Τα σακίδια και δρόμο. Θα πάμε λίγο πιο κάτω στο Deboche σε ένα ξενώνα που ξέρει.
Μπρος μαρς.
Πάμε και μεις. Ενα-δύο, εν- δυό.

Η διαδρομή ήταν μικρή, κανένα μισάωρο. Άρχισε όμως να χιονίζει. Τελικά το χιόνι δεν το γλυτώσαμε. Περάσαμε μέσα από ένα υπέροχο δάσος με ροδόδενδρα, που την εποχή τους θα πρέπει να είναι θαύμα και φτάσαμε στον ξενώνα, έξω από ένα μικρό γυναικείο μοναστήρι.
Τώρα να σας πω ότι μέχρι τότε δεν γνώριζα ότι στο Βουδισμό υπήρχαν και γυναικεία μοναστήρια? Τι να κάνουμε, το έμαθα κιαυτό.
Μπαίνουμε μέσα, βγάζουμε άρβυλα - τι μπόχα Θεέ μου! - πλενόμαστε και την πέφτουμε για ξεκούραση. Έξω να ρίχνει το χιόνι της αρκούδας και μεις στεγνώναμε τις κάλτσες στη σόμπα, στο κέντρο της τραπεζαρίας. Ο δικός μας σταμάτησε το τραγούδι γιατί έπεσε με τα μούτρα στο φαί, ούτε που νοιάστηκε αν σερβιριστήκαμε. Φάε, φάε καλό μου, να έχεις δύναμη αύριο να μας τραγουδάς.
Ο αρχηγός αφού φρόντισε να φάνε οι αχθοφόροι, άρχισε να μας σερβίρει σούπα και μετά κινέζικο chop-sway. Πωπω, βάλσαμο με τέτοια πείνα που είχα! Που να φανταζόμουνα τι θα με περίμενε πιο πάνω με τα υψόμετρα και τι λιμοκτονία θα περνούσα.
Που λέτε, κάτι που δεν ανέφερα για το υψόμετρο, είναι ότι αν πάθεις την περιβόητη ασθένεια και τα συμπτώματα είναι ήπια, πρέπει απλά να ξεκουραστείς και να πίνεις πολύ νερό. Αν όμως τα συμπτώματα αγριέψουν, θα πρέπει να κατέβεις το συντομότερο πιο χαμηλά. Τα συνήθη συμπτώματα είναι πονοκέφαλος, ανορεξία και ναυτία, αν όμως χειροτερέψουν τα πράγματα, τότε έρχονται εφιάλτες, παραισθήσεις, απώλεια μνήμης και τέλος ο θάνατος, συνήθως από πνευμονικό οίδημα, ή εγκεφαλικό. Το προληπτικό φάρμακο είναι χαπάκια ακεταλοζαμίδης, που μετριάζουν μεν τα συμπτώματα, αλλά μπορεί να αποβούν επικίνδυνα, γιατί καλύπτουν την κατάσταση και δεν ξέρεις αν είναι σοβαρά τα πράγματα ή όχι, έτσι ώστε να φυλαχτείς και να κατέβεις χαμηλότερα.
Ο αρχηγός μας απαγόρεψε να πάρουμε χάπια και μας είπε ότι μόλις κάποιος νιώσει κάπως περίεργα, να τον ενημερώσει αμέσως.
Χρωστάμε πολλά σε εκείνο το παιδί - η lullu μάλιστα μου είπε ότι τον ξέρει.
Στο μεταξύ άρχισαν οι συγκρούσεις: Γιατί αυτοί πήραν δωμάτιο μπροστά και μεις πίσω, γιατί τρως πολύ, δεν βλέπεις τους άλλους πως κρατιούνται?
Άμα έτρωγε λίγο, φάε! πρέπει να έχεις δυνάμεις!
Άρχισαν και τα πολιτικά/υπαρξιακά/καλλιτεχνικά, εμένα μου αρέσει ο Κότσιρας, α όοοχι, εμένα μου αρέσει ο Χατζηγιάννης και στο τέλος έγινε της τρελής. Τελικά είμαστε περίεργος λαός. Λες και το μπροστά δωμάτιο έιχε καλύτερη θέα από το πίσω, όλα τα δωμάτια έβλεπαν σε βουνά και με το χιόνι που έριχνε, ούτε καν εκεί.
Και εκεί που η λουσμένη πλέον - άλουστη ήταν πυρ και μανία, ξαφνικά φίλιωσε με την άλλη - γιατί και οι δυό γούσταραν τον Κότσιρα - ενώ οι άντρες τους γούσταραν την ΑΕΚ - και άρχισαν το λακριντί: Τι είπες Λέλα μου? έχεις προβλήματα? Με τον άντρα σου? Ά με το πλυντήριο, δεν ξεβγάζει καλά και βγάζει στίγματα.
Τάβλεπε αυτά ο μικρός και βάλθηκε να τραγουδάει. Εμείς να κλείνουμε τα αυτιά μας επιδεικτικά κιόλας, μπας και το καταλάβει.
Τίποτα αυτός, Κακοφωνίξ. Τσιριχτή γυναικεία φωνή. Μωρε, λες να το έχουν ευνουχισμένο αυτό? Σιγά μαντάμ, θα σπάσεις κανένα τζάμι και κάνει και κρύο απόψε.
Μα, με τι να τον κοπανήσω να σκάσει? Βρείτε μου κάτι βαρύ τώρα!
Του λέει ο αρχηγός: αν σκάσεις για τις επόμενες πέντε ημέρες, θα σου δώσω καλό φιλοδώρημα, γιατί με πόνεσε το κεφάλι μου.
Μόνο τούμπες που δεν έκανε.
Α, και δεν θα σκαλίζεις τη μύτη σου μπροστά στους πελάτες, ούτε αυτά που βγάζεις θα τα κολλάς κάτω από το τραπέζι.
Αχ που να σου τα λέω Λέλα μου, το τι έγινε δεν περιγράφεται. Κυλιόμασταν κάτω από τα γέλια, οι Σέρπα που είχαν τον ξενώνα καθόταν και μας χάζευαν, τέτοιους ανοήτους που να τους ξαναδούν στη ζωή τους...Αντί να κοιμόμαστε, χαζολογούσαμε και γελούσαμε.
Άρχισαν τα στοιχήματα: πόσο θα αντέξει να μη τραγουδήσει, αν θα τραγουδάει κρυφά, αλλά να τον παρακολουθούμε για να το διαπιστώσουμε αυτό και άλλα τέτοια εξωτικά...
Πέσαμε για ύπνο τα μεσάνυχτα, μεγάλο ολίσθημα στα μέρη αυτά.
 
Μηνύματα
2.487
Likes
3.191
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΙΑΠΩΝΙΑ
Ακρως ενδιαφέρουσα η ιστορία σου!πόσο ισχυρό πρέπει νάναι το πάθος για κάτι.. στη συγκεκριμένη περίπτωση για την ορειβατική αυτή αποστολή ώστε να παρακάμψετε το γεγονός του εμφύλιου και των συμπλοκών και να βρεθείτε απτόητοι εκεί;
Περιμένουμε τη συνέχεια!
 

ΕΡΣΗ

Member
Μηνύματα
6.454
Likes
2.529
Επόμενο Ταξίδι
Βερολίνο (ξανά!)
Ονειρεμένο Ταξίδι
Λάος, Βιετνάμ, Καμπότζη
Μια ακομη ενδιαφερουσα ιστορια ξεκινα... Πηρα το σκαμνακι μου, εκατσα και περιμενω τη συνεχεια...
 

eleni70

Member
Μηνύματα
341
Likes
132
Ονειρεμένο Ταξίδι
Αφρική
μια το εμπόλεμο πακιστάν, μια το εμπόλεμο νεπάλ ξέρεις να μας κρατάς το ενδιαφέρον traveladdict... περιμένω με αγωνία τη συνέχεια να ανεβούμε μαζί σου στο έβερεστ...
 

traveladdict

Member
Μηνύματα
1.380
Likes
1.341
Επόμενο Ταξίδι
Λος Άντζελες
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Μα εκεί είναι το ενδιαφέρον αγαπητή eleni70. Τι να γράψω? για το Σαββατοκύριακο στη Ρώμη?

Συνεχίζω.
Η πτήση για τη Λούκλα κρατάει περίπου μια ώρα. Το αεροπλάνο, ελικοφόρο 20, ή 25 θέσεων δεν θυμάμαι, έκανε εκκωφαντικό θόρυβο, τόσο που μας έδωσαν βαμβάκι να βάλουμε στα αυτιά μας. Στην αρχή πετούσαμε πάνω από μαι πεδιάδα, αλλά γρήγορα φάνηκαν τα βουνά.
Το αεροπλάνο πετούσε τόσο κοντά στα βουνά, που νόμιζες ότι θα απλώσεις τα χέρια σου και θα τα πιάσεις. Έβλεπα τα έλατα σε απόσταση μισού χιλιομέτρου από κάτω και έλεγα, όπου νάναι θα πέσουμε δεν υπάρχει περίπτωση να γλυτώσουμε.
Και τότε φάνηκε ο διάδρομος προσγείωσης. Και τι διάδρομος! Θα σας εξηγήσω αμέσως.
Η Λούκλα είναι ένα μικρό χωριό σε υψόμετρο 2.800 μέτρα, 117 μέτρα πιο χαμηλά από τον Όλυμπο δηλαδή. Ο διάδρομος προσγείωσης βρίσκεται μέσα στο χωριό και είναι τόσο μικρός που οι πιλότοι κάνουν καθημερινούς άθλους για να προσγειώσουν τα αεροπλάνα.
Ο διάδρομος είναι σαν μπαλκόνι, κρέμεται στην κυριολεξία πάνω από ένα χαώδη γκρεμό, που αν στην προσγείωση ο πιλότος δεν υπολογίσει και το εκατοστό, το αεροπλάνο θα συντριβεί στην απότομη πλαγιά κάτω από το διάδρομο.
Η απογείωση φαίνεται πιο εύκολη: ο διάδρομος είναι κατηφορικός προς το γκρεμό, έτσι ώστε το αεροπλάνο να παίρνει τη φόρα που χρειάζεται και να βρεθεί με τη μία πάνω από το χαώδες κενό.
Στη Λούκλα λοιπόν κατεβήκαμε και προσπαθούσαμε να συνέλθουμε απο το σοκ της προσγείωσης. Στη Λούκλα μας περίμεναν και οι αχθοφόροι που θα κουβαλούσαν τα πολλά. Εκεί βρήκαμε και τον οδηγό βουνού που όπως αποδείχτηκε περισσότερο κοιτούσε την πάρτη του παρά εμάς, έτσι ώστε ο αρχηγός να τον υποσκελίσει και να κάνει κουμάντο εκείνος, ευτυχώς.
Αφού συστηθήκαμε, χαίρετε πως είσαστε τι κάνουν τα παιδιά, αρχίσαμε την πεζοπορία. Το περπάτημα είναι εύκολο μέσα από αραιή και αλλού από πυκνή βλάστηση. Το μονοπάτι είναι φτιαγμένο εδώ και αιώνες για να εξυπηρετεί τα ορεινά χωριά της περιοχής και είναι όλο άγριο και στενό καλντερίμι, που ρημάζει τα άρβυλα. Σε πολλά σημεία είναι και χώμα, αλλά στις ανηφόρες έχουν βάλει μεγάλες πέτρες που χρησιμεύουν και σαν σκαλοπάτια.
Στην αρχή το διασκεδάσαμε, δεν είχε πολλά απότομα, στα δεξιά μας είχαμε το ποτάμι που αφρισμένο κατέβαινε από τους παγετώνες των Ιμαλαίων και πρόσφερε μοναδικές θέες σε συνδυασμό με τα δασωμένα βουνά.
Περάσαμε μικρά χωριά, φτιαγμένα από πέτρα και ξύλο, με πολλά παιδάκια που έπαιζαν στα χώματα και αρκετές κρεμαστές γέφυρες, όλες σύγχρονες και με συρματόσχοινα, δείγμα ότι η κυβέρνηση προσπαθούσε να φροντίσει αυτή τη περιοχή που τόσο απέφερε στον κρατικό κορβανά. Και ήταν από τις λίγες περιοχές που οι Μαοϊστές δεν είχαν επικρατήσει. Προορισμός μας ήταν το χωριό Mojo, στο οποίο θα φτάναμε σε 5-6 ώρες. Κάθε διακόσια μέτρα και οικισμός, όλοι φτωχικοί και πέτρινοι με σκύλους, πολλές κότες και χαμογελαστούς ανθρώπους.
Στα διαλείμματα τσιμπούσαμε σοκολάτες και ξηρούς καρπούς και ακούγαμε τον αρχηγό που μας έλεγε ιστορίες για την περιοχή και άλλα ενδιαφέροντα, πρέπει να είχε πάει 5 φορές και λίγες λέω.
Οι αχθοφόροι πάντα λίγο πιο παράμερα, σεμνά παιδιά μικροκαμωμένα με σαγιονάρες ο ένας, με άθλια παπούτσια ο άλλος, με ότι θέλεις ο παράλλος. Καλά πως περπατάνε σε τέτοια κακοτράχαλα μονοπάτια? Και πιο πάνω δεν θα κρυώσουν? Εκεί έμαθα ότι είναι τόσο σκληραγωγημένοι, που δεν νοιάζονται, πολλές φορές θέλουν τα άρβυλα των ορειβατών όταν τελειώνουν οι αποστολές, πιο πολύ για να πουλάνε μούρη στους υπόλοιπους.
Στο Mojo δεν φτάσαμε ούτε σε 5, ούτε σε 6 ώρες, αλλά σε 7 γεμάτες ωρίτσες, γιατί είχαμε μια τρελή που έβγαζε φωτογραφία κάθε παιδάκι σε κάθε δυνατή πόζα. Και τα παιδάκια εκεί είναι πάρα πολλά. Μετά έβγαζε και τις γυναίκες που έπλεναν, που μάζευαν ξύλα, που τάιζαν τα παιδάκια και ούτω καθεξής. Στο τέλος έφαγε και κράξιμο, γιατί ήταν η μόνη που μας έπρηζε με το υψόμετρο, με τα ζωύφια, με το νερό, με το φαγητό, με το κρύο, με τα άρβυλα που την χτυπούσαν κλπ κλπ και αντί να συμμαζευτεί που μας έκανε το βίο αβίωτο, μας καθυστερούσε για άχρηστες φωτογραφίες, ή για κατούρημα στις πιο ακατάλληλες στιγμές. Πρέπει να σας πω ότι οι αποστολές αυτές είναι κάτι σαν το big brother, δηλαδή είσαι 24 ώρες το 24ωρο και για πολλές μέρες με συγκεκριμένους ανθρώπους, σε ένα ξένο περιβάλλον από το οποίο δεν μπορείς να φύγεις.
Πρέπει λοιπόν να τόχεις πάρει απόφαση ότι έτσι είναι, να σέβεσαι τους άλλους και να μη γκρινιάζεις, ούτε να το παίζεις ξερόλας.
Βέβαια τα μέρη που περάσαμε ήταν τόσο όμορφα που ξεχνούσα την ανόητη αυτή ( ελπίζω να είναι μέλος στο travelstories και να διαβάζει την ιστορία αυτή, για να καταλάβει πόσο μας δυσκόλεψε).
Φτάσαμε λοιπόν στο Mojo και τακτοποιηθήκαμε σε ένα ξενώνα σαν καταφύγιο, με ξύλινα δωμάτια χωρίς θέρμανση, τουλάχιστον είχα μονόκλινο και μπορούσα να κάνω ότι θέλω στο μικροσκοπικό μου δωμάτιο. Η θέα ήταν μαγευτική, το παράθυροέβλεπε προς το ποτάμι που το στεφάνωναν τα αιωνόβια δάση. Και ο ήλιος καθώς χαμήλωνε, έδινε ένα ιδιαίτερο χρώμα στην ατμόσφαιρα.
Ιδρωμένοι και αποκαμωμένοι, πλυθήκαμε όπως όπως σε μια μεγάλη τσίγκινη λεκάνη και μετά καθαριστήκαμε και με υγρά χαρτομάντιλα - για μπανιο ούτε λόγος, παγωμένα νερά παντού. Το υποτυπώδες αυτό πλύσιμο και τα στεγνά ρούχα με έκαναν να χαλαρώσω και να βγω στην αυλή. Κάθησα στον πέτρινο μαντρότοιχο, που ήταν ακόμα ζεστός από τον ήλιο και άρχισα να ρεμβάζω, παρέα με έναν γιγαντιαίο γάτο που ήρθε γουργουρίζοντας στα πόδια μου. Μα που το καταλαβαίνουν τα σκασμένα ότι τα αγαπάω? Αυτό το μυστήριο ποτέ δεν μπόρεσα να το λύσω, όπου πάω έρχονται από πίσω μου.
Πίσω στην τραπεζαρία, το μόνο μέρος του ξενώνα με θέρμανση, μια μασίνα με ξύλα. όπως διαπίστωσα όλοι οι ξενώνες στη διαδρομή είναι στο ίδιο στυλάκι: Μια τραπεζαρία-καθιστικό με μια σόμπα στη μέση και παγωμένα δωμάτια. Τρεχούμενο νερό δεν υπάρχει, πλένεσαι με κανάτα στη λεκάνη. Και στην τουαλέτα έχουν βαρέλι με νερό όπου βουτάς λεκάνη για να ρίξεις νερό στην τρύπα. Για ηλεκτρικό ούτε λόγος βέβαια. Κάποιοι ξενώνες έχουν κάτι υποτυπώδη φωτοβολταϊκά και έτσι μπορείς να φορτίσεις και καμιά μπαταρία επί πληρωμή βέβαια. Ύπνος νωρίς, τι άλλο να κάνεις μετά το φαγητό άλλωστε? Αύριο θα είνα ιδύσκολη μέρα με πολλές και απότομες ανηφόρες.
 

Menia21

Member
Μηνύματα
781
Likes
2.020
Επόμενο Ταξίδι
Το σχεδιάζω...
Ονειρεμένο Ταξίδι
Photography trip
Traveladdict προσκυνάω,αυτές οι ιστορίες έχουν ΤΟ ενδιαφέρον! Παραγγέλνω σουβλάκια και αναμένω τη συνέχεια...:xmas_mrgreen:
 

Lyda

Member
Μηνύματα
723
Likes
241
Επόμενο Ταξίδι
ΚΑΛΜΥΚΙΑ
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
απιστευτος....πολλα πολλα μπραβο
 
Μηνύματα
2.487
Likes
3.191
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΙΑΠΩΝΙΑ
Ωραία η περιγραφή σου!καί συνεχίζω να σε παρακολουθώ....,αλλά (καλοπροαίρετα πάντα)δεν μπορώ να αφήσω ασχολίαστο αυτό που έγραψες στην αρχή απευθυνόμενος στην Ελένη....ότι"' εκεί είναι το ενδιαφέρον,τι να γράψω για το σαβκύριακο στη Ρώμη;".
Δεν είμαστε όλοι τού ρίσκου και των δύσκολων ταξιδιών με αποτέλεσμα να περιοριζόμαστε άλλος σε ιστορία από σακύριακο στη Ρώμη,άλλος από μια βόλτα στην Ακρόπολη,κλπ και η κάθε ιστορία (και το λέω επειδή αφιερώνω χρόνο και διαβάζω όσο πιό πολλές μπορώ)έχει να δώσει πράγματα!!!Προσωπικά έτυχε με ιστορίες μελών πολύ απλές και σύντομες να "γεμίσω"τόσο πολύ συναισθηματικά που μέσα μου τις κατέταξα πολύ πιο πάνω από άλλες πιό αναλυτικές και ιστορίες εξωτικών προορισμών κλπ.

Ασφαλώς και περιμένω τη συνέχεια της ιστορίας σου!
 

traveladdict

Member
Μηνύματα
1.380
Likes
1.341
Επόμενο Ταξίδι
Λος Άντζελες
Ονειρεμένο Ταξίδι
ΣριΛάνκα,Βενεζουέλα ξανά!
Αγαπητή romantic woman φοβάμαι πως με παρεξήγησες! Δεν υποβαθμίζω κανένα ταξίδι, απλά επειδή έκανα και σαββατοκύριακα στη Ρώμη και στο Παρίσι και στην Πόλη, θεώρησα πως είναι πιο ενδιαφέρον να γράψω για το Έβερεστ, γιατί εδώ μέσα ήδη υπάρχουν πολλές πληροφορίες για τη Ρώμη.
Ασφαλώς και θα συνεχίσω την ιστορία μου.
 

Εκπομπές Travelstories

Τελευταίες δημοσιεύσεις

Booking.com

Στατιστικά φόρουμ

Θέματα
33.113
Μηνύματα
880.794
Μέλη
38.839
Νεότερο μέλος
mgian

Κοινοποιήστε αυτή τη σελίδα

Top Bottom