Αλβανία Βοσνία-Ερζεγοβίνη Ιταλία Κροατία Μαυροβούνιο Σερβία Σλοβενία Ένα καραβάνι τριγυρνά στα Βαλκάνια, με στόχο τη Σλοβενία και τη Βενετία.

[vasiliss]

Ημέρα 3η: Σπήλαιο Σκόκγιαν ...

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, τσεκάρω τις διαδρομές της επόμενης ημέρας, το σημείο συνάντησης με τους υπόλοιπους, τα πάρκινγκ και ότι άλλο προκύψει.
Έτσι λοιπόν, ψάχνοντας το προηγούμενο βράδυ, βλέπω ότι οι χάρτες της Google μας μπάζουν στη Σλοβενία από ένα μικρό συνοριακό πέρασμα (αυτό που περνά από το χωριό Bregana) δίπλα από το κεντρικό του αυτοκινητόδρομου, και όπως λένε τα σχόλια είναι μόνο για ευρωπαίους πολίτες. Το λέω στους υπόλοιπους και δίνουμε ραντεβού εκεί.

Το πρώτο πράγμα που μας κάνει εντύπωση όταν πλησιάσαμε, ήταν τα συρματοπλέγματα που χωρίζουν τις δύο χώρες και περνούσαν πάνω από τις στέγες κάποιων κτιρίων. Το έβλεπα στον χάρτη την προηγούμενη νύχτα αλλά πίστευα ότι είναι κάποιο λάθος του χάρτη, μέχρι που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι υπήρχε μόνο ένα, ναι μόνο ένα, αυτοκίνητο μπροστά μου στον έλεγχο των συνόρων. Τι ανακούφιση και ευτυχία. Αφού ξεμπερδέψαμε εύκολα με τον έλεγχο, στο πρώτο βενζινάδικο πριν τον αυτοκινητόδρομο που συναντήσαμε βγάλαμε τη βινιέτα με 15€ και την κολλήσαμε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου . Πήραμε τηλέφωνο και την κουμπάρα που είχε προηγηθεί 50 χλμ. να της το υπενθυμίσουμε και διαπιστώσαμε ότι το είχε ξεχάσει οπότε έσπευσε να βγάλει αμέσως. Ακόμη περιμένει μήπως την έγραψαν οι κάμερες και της έρθει το πρόστιμο ταχυδρομικώς. Πήραμε και τον 4ο που είχε καθυστερήσει λίγο να το θυμίσουμε και σε αυτόν και τον πετύχαμε πριν την διασταύρωση για την Bregana, την οποία έχασε εξαιτίας μας και βρέθηκε στον κεντρικό έλεγχο του αυτοκινητοδρόμου να καθυστερεί πάνω από ώρα. Έτσι βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε σε τρία χωριστά γκρουπ, με απόσταση μισής με μίας ώρας διαφορά.

Από τα πρώτα χιλιόμετρα που κινούμαστε στη Σλοβενία διαπιστώνουμε αυτό που λένε όλοι, δηλ. πόσο όμορφη είναι η φύση της. Επίσης διαπιστώνουμε πως όσο πλησιάζουμε στη Λιουμπλιάνα η κίνηση πυκνώνει και σε μερικά σημεία φτάνει να κινούμαστε με ρυθμούς χελώνας. Δεν το έχει η μοίρα μας ακόμη να φτάσουμε κάπου νωρίς χωρίς να καθυστερήσουμε.

Όταν οι πρώτοι έφτασαν στο σπήλαιο, τους γύρισαν πίσω γιατί το εκεί πάρκινγκ είχε φουλάρει. Έτσι μας ειδοποίησαν και συναντηθήκαμε στο πάρκινγκ αλάνα που βρίσκεται δίπλα από τον αυτοκινητόδρομο. Από εκεί μας πήγαν κάτω με λεωφορείο δωρεάν. Στηθήκαμε στην μεγάλη ουρά για να βγάλουμε εισιτήρια και εν το μεταξύ κατεύθασαν και οι υπόλοιποι. Τα εισιτήρια για τους μεγάλους είχαν 20€ ενώ για τα παιδιά μέχρι 15 ετών 16€.

Το λάθος σύστημά τους νομίζω είναι ότι μαζεύουν τα γκρουπ ανά ώρα. Έτσι εμείς που βγάλαμε τα εισιτήρια στις 13.05 περιμέναμε μέχρι τις 14.00 για να μαζευτούμε περίπου 150 άτομα και όταν βρεθήκαμε μπροστά από την είσοδο τότε μας χώρισαν σε ομάδες των 30 και μπήκαμε τμηματικά στο σπήλαιο ανά 5 με 10 λεπτά. Καθυστέρηση χωρίς λόγο δηλαδή.

Στην παρέα μας είχαμε και δύο κλειστοφοβικά άτομα, τα οποία έβγαλαν εισιτήριο έπειτα από την πίεση των παιδιών τους και είπαν να δοκιμάσουν την τύχη τους. Το ένα άτομο άντεξε ενώ το άλλο μετά από λίγα μέτρα στο σκαμμένο τούνελ που οδηγεί στο κυρίως σπήλαιο, επέστρεψε με βήμα ταχύ πίσω. Νομίζω άδικα, γιατί εκτός αυτού του τούνελ, το υπόλοιπο σπήλαιο ήταν ευρύχωρο, με μεγάλες έως τεράστιες αίθουσες. Βέβαια οι φοβίες είναι περίεργο πράγμα και η πηγή και ένταση στον καθένα είναι διαφορετική. Τουλάχιστον προς τιμή τους οι υπάλληλοι, όταν το είπε στα εκδοτήρια, της έδωσαν πίσω τα χρήματα του εισιτηρίου.

Στις πρώτες αίθουσες κυρίως εντυπωσιάζει ο σταλαγμιτικός διάκοσμος. Είναι οι λεγόμενες σιωπηλές αίθουσες καθώς δεν ακούγεται ο ποταμός Ριέκα που η βοή του ακούγεται στις επόμενες αίθουσες. Προχωρώντας σιγά σιγά ακούγεται η “φωνή” του ποταμού να μας καλεί. Μπαίνουμε στο τμήμα του σπηλαίου που διασχίζει το τεράστιο φαράγγι που έχει δημιουργήσει υπογείως ο ποταμός και πραγματικά τώρα το θέαμα είναι φανταστικό. Περπατήσαμε λοιπόν σε μονοπάτια στην άκρη του φαραγγιού, είδαμε το παλιό μονοπάτι που βρισκόταν αρκετά χαμηλότερα, περάσαμε από την πολυφωτογραφημένη γέφυρα που σε περνάει στην άλλη πλευρά του φαραγγιού,

η οποία ίσως προκαλεί φόβο στους υψοφοβικούς, η δική μας όμως κυρία, ενώ δίσταζε πριν μπει στο σπήλαιο και γι’ αυτό το λόγο, μας είπε ότι την πέρασε άνετα χωρίς να φοβηθεί, και γενικά οι περισσότεροι ευχαριστηθήκαμε την διαδρομή αυτή. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται και κανά δύο που έβγαλα κρυφά δεν βγήκαν της προκοπής, οπότε στη συνέχεια αφοσιώθηκα στην ξενάγηση.

Βγαίνοντας από το σπήλαιο η συνοδός μας είπε ότι δυστυχώς το “ασανσέρ” δεν λειτουργούσε (ευτυχώς είπα εγώ από μέσα μου) και έτσι θα έπρεπε να επιστρέψουμε από το ανηφορικό μονοπάτι που μας πρόσφερε, εκτός από πολύ ιδρώτα, επίσης όμορφες εικόνες.

Στο τέλος όμως ανταμοιφθήκαμε όταν συναντήσαμε έναν πάγκο με παγωτά. Στο συγκεκριμένο πάγκο μας έκανε εντύπωση μια γεύση παγωτών που λεγόταν Elderflower. Ρωτήσαμε τον κύριο τι γεύση ήταν αυτή και αφού πρώτα μας ρώτησε από που είμαστε, μας εξήγησε ότι ήταν το άρωμα από ένα λευκό άνθος που βγαίνει σε θάμνους στη Σλοβενία. Του φάνηκε μάλιστα παράξενο που δεν το έχουμε στην Ελλάδα. Το Elderflower θα το ξανασυναντήσουμε σε λίγες ημέρες, αλλά σε σιρόπι αυτή τη φορά.

Κάνοντας τον απολογισμό του σπηλαίου, ένας μόνο είπε ότι δεν εντυπωσιάστηκε. Εγώ πάντως που είμαι λάτρης των σπηλαίων και έχω επισκεφτεί το 80% των επισκέψιμων σπηλαίων στην Ελλάδα, εντυπωσιάστηκα. Όχι τόσο για τον σταλαγμιτικό διάκοσμο (τον κορυφαίο, για την ιστορία, τον έχω συναντήσει στο σπήλαιο της Καστανιάς στη Λακωνία), αλλά κυρίως για τις “βουερές” αίθουσες, το μέγεθός τους, το υπόγειο φαράγγι κτλ.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• …

  Go to chapter

  Go
• 15

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 4 of 15

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[vasiliss]

Ημέρα 1η: Νόβισαντ.

Ήδη από την προηγούμενη ημέρα οι περισσότεροι έχουμε διανύσει κάμποσα χιλιόμετρα για να βρεθούμε κοντά στα βόρεια σύνορα της χώρας μας. Όλοι εκτός από την μία οικογένεια που θα ξεκινούσε μετά από δύο ημέρες με καράβι για να μας συναντήσει τελικά την τρίτη ημέρα στην Βενετία.

Το βραδάκι λοιπόν μας βρίσκει στη Θεσσαλονίκη και το μόνο που προλαβαίνουμε να κάνουμε είναι μια μικρή βόλτα στις Σαράντα Εκκλησιές, για να ανακαλύψει η μητέρα και να δείξει στις κόρες της το σπίτι όπου έμενε όταν ήταν φοιτήτρια στην πόλη.

Από εκεί λοιπόν και η πρώτη φωτογραφία του ταξιδιού μας: “Το καραβάνι υπ’ ατμόν”

Σχετικά πρωί, έχουμε δώσει ραντεβού στα σύνορα και δει στα duty free για να γίνουν οι απαραίτητες προμήθειες καπνού και να παραταχθεί το καραβάνι σε θέση εκκίνησης, όχι ολόκληρο βέβαια, αλλά τα ⅘ αυτού.

Τα πρώτα σύνορα τα περνάμε γρήγορα και οι φρούδες ελπίδες ότι έτσι θα είναι και στη συνέχεια μας πλημμυρίζουν.

Παρατηρούμε ότι ένας ακόμη σταθμός διοδίων ετοιμάζεται, ενώ στους επόμενους τρεις έχουν αλλάξει ελαφρώς οι τιμές από πέρυσι το καλοκαίρι που περάσαμε. 1ο 60 δην ή 1€, 2ο 80 δην ή 1,5€, 3ο 60 δην ή 1€.

Και οι φρούδες ελπίδες διαλύονται όταν φτάνουμε στα σύνορα με τη Σερβία. Οι ουρές είναι μεγάλες και μια εκνευριστική αναμονή αρχίζει. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναζήσει πριν από δύο χρόνια. Δυστυχώς τα ταξίδια μας συμπίπτουν με την επιστροφή των μεταναστών στην κεντρική Ευρώπη (κυρίως στη Γερμανία και την Αυστρία), οπότε κάπου μέσα μου ήμουν προετοιμασμένος γι’ αυτό. Σκεφτόμουν μάλιστα να αλλάξω και την φορά του οδικού ώστε να αποφύγουμε τις ουρές αυτές, αλλά δεν μου έβγαινε η συνάντηση με τους 5ους της παρέας.

Μετά από 2 και ώρες καταφέραμε από τύχη να περάσουμε εμείς αλλά όχι οι υπόλοιποι που είχαν διαλέξει τη λάθος λωρίδα.

Η ευχάριστη έκπληξη της διαδρομής ήταν ότι το κομμάτι που περνούσε από τα στενά του Μοράβα και μας καθυστερούσε τα προηγούμενα χρόνια, είχε τελικά ολοκληρωθεί και κινηθήκαμε αποκλειστικά σε αυτοκινητόδρομο. Αν δεν είχε γίνει αυτό σίγουρα θα χάναμε ακόμη 1 με 1,5 ώρες σε μποτιλιάρισμα.

Τα διόδια που πληρώσαμε, πάντα με το σύστημα παίρνω εισιτήριο, πληρώνω στο τέλος ήταν: 1) μέχρι Νις 5,5€ ή 600δην 2) Νις - Βελιγράδι 900δην ή ;;; € 3) Βελιγράδι - Νόβισαντ 280 δην ή 2,5€

Το ταξίδι εκτός από πολύωρο ήταν και κουραστικό, καθώς έπρεπε να έχεις συνεχώς στο νου σου τα αυτοκίνητα με γερμανικές - αυστριακές πινακίδες που κινούνταν πολύ πάνω από τα όρια ταχύτητας και υπήρχε κίνδυνος ατυχήματος.

Το σημείο που επίσης με φόβισε για καθυστέρηση, ήταν ότι στην ουσία περνούσαμε μέσα από το Βελιγράδι, καθώς δεν υπάρχει κάποιος περιφερειακός. Όμως τελικά το διασχίσαμε σχετικά γρήγορα χωρίς πολλές καθυστερήσεις. Έτσι μετά από 10 και ώρες στους δρόμους βρεθήκαμε στο Νόβισαντ.

Στο Νόβισαντ χρωστούσαμε μία δεύτερη ευκαιρία, καθώς στη στάση που είχαμε κάνει εκεί πριν 2 χρόνια είχαμε δει μόνο το φρούριο Petrovaradin.

Μικρή ανασύνταξη λοιπόν και βουρ να προλάβουμε, έστω στο τελείωμα της ημέρας, να δούμε την πόλη η οποία μας εξέπληξε ευχάριστα.

Ξεκινάμε λοιπόν από την πεζοδρομημένη οδό Dunavska με τα όμορφα κτίρια του 18ου και 19ου αιώνα, συνεχίζουμε προς την οδό Zmaj Jovina όπου συναντάμε και τον ορθόδοξο ναό Nikole Pasica και έπειτα προς το σημείο αναφοράς της πόλης την πλατεία ελευθερίας ( Trg Slobode). Κι εδώ όμορφα κτίρια όπως το δημαρχείο, το δικαστήριο, το ξενοδοχείο Vojvodina. Στη δυτική πλευρά της πλατείας δεσπόζει ο Ρωμαιοκαθολικός ναός της Παρθένου Μαρίας .

Στην πλατεία έχει στηθεί μια εκδήλωση με μπάσκετ το οποίο αφαιρεί λίγο από την γοητεία των κτιρίων που ελαφρώς κρύβονται.

Είναι Σάββατο βράδυ και πλήθος κόσμου έχει βγει βόλτα στους πεζόδρομους και την πλατεία.

Το σχέδιο έλεγε να κάνουμε και μια μικρή βόλτα έως τη γέφυρα του Δούναβη που οδηγεί στο κάστρο και ίσως και στο ίδιο το κάστρο για να το δούμε την νύχτα, αλλά τα σχέδια είναι για να αλλάζουν και να καταστρατηγούνται, το έχουμε μάθει αυτό τόσα χρόνια. Η κούραση μας έχει καταβάλει, οπότε χρειαζόμαστε επειγόντως ένα εστιατόριο για να φάμε. Ο σπιτονοικοκύρης μας μας έχει προτείνει το Sokace, το βρίσκουμε, βρίσκουμε και τραπέζια για όλο το καραβάνι (συνήθως καθόμαστε χώρια οι μεγάλοι από τους μικρούς), βρίσκουμε και μια παρέα Ελλήνων μεταναστών στο Βέλγιο που μας λέει καλά λόγια για το φαγητό και περιμένουμε να παραγγείλουμε. Περιμένουμε, φωνάζουμε τον σερβιτόρο (το μαγαζί σχεδόν άδειο) και ξαναπεριμένουμε. Στην ώρα επάνω έχουμε παραγγείλει. Και ξαναπεριμένουμε. Στις δύο ώρες έρχονται τα φαγητά μας αλλά όχι των παιδιών που τα έχει κόψει η πείνα. Για να μην τα πολυλογώ, το ότι καταφέραμε σε τρεις ώρες να φάμε όλοι είναι ένα θαύμα. Το φαγητό ήταν καλό, αλλά το σέρβις απελπιστικό. Προτιμήστε το λοιπόν, αλλά μόνο αν έχετε πάει φαγωμένοι και δεν πεινάτε.

Μικρή περιπλάνηση στα έρημα δρομάκια της πόλης μέχρι να βρούμε τα δωμάτιά μας και να πέσουμε χαρούμενοι στην αγκαλιά του Μορφέα.
Η εκδρομή μας μόλις έχει ξεκινήσει και είμαστε όλοι πολύ χαρούμενοι γι' αυτό.

 

[vasiliss]

Ημέρα 2η: Ζάγκρεμπ

Πριν από 2 χρόνια είχαμε διανυκτερεύσει πάλι στο Ζάγκρεμπ μετά από την επίσκεψή μας στις λίμνες Plitvička. Τότε όντας κουρασμένοι, περιηγηθήκαμε λίγο το βράδυ στην κάτω πόλη. Έτσι μια δεύτερη εκτενέστερη επίσκεψη στην πόλη ήταν επιβεβλημένη. Αυτός ήταν λοιπόν ο κύριος στόχος της δεύτερης ημέρας.

Η αλήθεια είναι ότι φέτος είχα χαλαρώσει το σφιχτό πρόγραμμα των προηγούμενων ετών. Έτσι το αυστηρά τηρούμενο “θα ξεκινήσουμε στις 8” έγινε “να συναντηθούμε στις 8.30” δηλαδή όλοι ξέραμε ότι θα φύγουμε στις 9.00. Αυτό βέβαια μας στέρησε μερικές ώρες περιήγησης, αλλά μας έδωσε τον χρόνο να ξεκουραστούμε επαρκώς και να μην φτάσουμε στο τέλος του οδικού να είμαστε κομμάτια, όπως πριν 2 χρόνια.

Αρκετό καιρό πριν σχεδιάζοντας την διαδρομή και επειδή φοβόμουν την καθυστέρηση των συνόρων, έψαχνα εναλλακτική είσοδο στην Κροατία. Η εναλλακτική αυτή ήταν το συνοριακό πέρασμα Neštin. Οι χάρτες της Google όμως πάντα μου έδιναν διαδρομή για Ζάγκρεμπ μέσω του αυτοκινητόδρομου και του Border Crossing Batrovci, στον αυτοκινητόδρομο που ενώνει τις δύο χώρες. Το προηγούμενο βράδυ συζήτησα με τους υπόλοιπους τις δύο εναλλακτικές και η απόφαση ήταν να ακολουθήσουμε την διαδρομή που θα μας προτείνουν το πρωί οι χάρτες, γιατί η Google πάντα ξέρει.
Έτρεφα και μια φρούδα ελπίδα ότι το κύριο κύμα των μεταναστών θα κατευθυνόταν προς Ουγγαρία, οπότε δεν θα τους συναντούσαμε μπροστά μας.

Κατά τις 9 λοιπόν, συναντηθήκαμε κάπου μετά τη γέφυρα του Δούναβη, ακολουθήσαμε μία ωραία διαδρομή που περνά από το πάρκο Fruška Gora (αστεράκι στον χάρτη για το μέλλον) και φτάσαμε στα σύνορα. Και τι αντικρίζουν τα ματάκια μας; Μια ουρά ανάλογη της προηγούμενης ημέρας. Σε καμιά ώρα φτάσαμε στον σερβικό έλεγχο και είπαμε ότι τα βάσανά μας τελειώνουν. Ενώ οι Σέρβοι είχαν ανοίξει 10 σημεία ελέγχου, οι Κροάτες είχαν ανοιχτά μόνο 2 και γινόταν της κακομοίρας. Όλοι προσπαθούσαν κάπου να χωθούν - χωρίς να ξέρουν αν αυτό το κάπου οδηγεί στη σωτηρία - και σκηνές απείρου κάλλους εκτυλίχθηκαν. Λυπήθηκα δυο κοπελίτσες που έχουν μείνει ακινητοποιημένες και με έντρομο βλέμμα παρακολουθούν τα υπόλοιπα αυτοκίνητα να περνούν ξυστά από το δικό τους και να μην τις αφήνουν να κινηθούν ούτε εκατοστό μπροστά.
Μετά από καμιά ώρα εδέησε οι Κροάτες να ανοίξουν κι άλλες λωρίδες και πήρε σιγά - σιγά να ξεμπλοκάρει το πράγμα.

Άλλες 3 χαμένες ώρες μες τη ζέστη και την ένταση. Στον αυτοκινητόδρομο ανάλογη κίνηση και καμικάζι “γερμανοαυστριακοί” οδηγοί.
Πλησιάζουμε στο Ζάγκρεμπ, τα οδηγικά μας βάσανα τελειώνουν. Θα ήθελα!! Μπροστά μου πάλι ουρά χιλιομέτρων. Απελπισμένος κι εγώ κάνω την παρανομία μου. Στρίβω δεξιά και πιάνω την ΛΕΑ, που παραδόξως είναι ελεύθερη. Προσπερνάω 2-3 χιλιόμετρα σταματημένων αυτοκινήτων και βρίσκομαι σε απόσταση μόλις 10 αυτοκινήτων από τα διόδια, που έχουν δημιουργήσει αυτή την ουρά. Ντρέπομαι είναι η αλήθεια για την καγκουριά μου, το λέω, αλλά η απελπισία είχε χτυπήσει κόκκινο εκείνη την στιγμή.

Η εκτεταμένη εξερεύνηση του Ζάγκρεμπ πέταξε, αλλά δεν απελπιζόμαστε. Στις 6 το απόγευμα είμαστε μπροστά από το Museum of Illusions. Ήταν επιθυμία των παιδιών μου, οπότε το περιδιαβαίνουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται, δεν είναι και μεγάλο. Έπειτα συναντάμε και κάποιους από τους υπόλοιπους και συνεχίζουμε για την άνω πόλη που δεν είχαμε δει πρόπερσι.

Διασχίζουμε την οδό Mesnicka, μπαίνουμε για λίγο στο Tunel Grič, και συνεχίζουμε προς τον ναό του αγίου Μάρκου με τα χρωματιστά κεραμίδια και τα οικόσημα στη στέγη, που αποτελεί ορόσημο για την πόλη.

Γύρω του περιδιαβαίνουν παρέες νέων ντυμένες με ρούχα εποχής. Βγήκαμε κάποιες φωτογραφίες μαζί τους και συνεχίσαμε προς το Lotrščak Tower και το μικρό τελεφερίκ που σε ανεβάζει στην άνω πόλη και χαζέψαμε για λίγο.

Περάσαμε από ένα υπαίθριο καφέ - θερινό σινεμά

και έπειτα κατευθυνθήκαμε προς το “μπαλκόνι” της εκκλησίας Saint Catherine of Alexandria από όπου έχεις πανοραμική θέα προς την κάτω πόλη και τον καθεδρικό ναό.

Συνεχίσαμε προς την Stone Gate και την εικόνα της Παναγίας με το Θείο Βρέφος.

Από εδώ θα μπορούσαμε εύκολα να κατεβούμε στην κάτω πόλη που ήταν ο τελικός μας προορισμός, όμως προτιμήσαμε να επιστρέψουμε στο “μπαλκόνι - πεζόδρομο” κάτω από το Lotrščak Tower

όπου έχουν στηθεί πάγκοι με πρόχειρο φαγητό και μπύρα, μια μπάντα παίζει μουσική και μια κοπέλα τραγουδά, κάποιοι χορεύουν, αρκετοί νέοι περιδιαβαίνουν και γενικά υπάρχει μια όμορφη νεανική ατμόσφαιρα. Πολύ θα θέλαμε να καθίσουμε για μια μπύρα κι εμείς, το στομάχι όμως και τα παιδιά διαμαρτύρονται ότι πεινάνε, οπότε κατεβαίνουμε προς την κάτω πόλη.

Ευελπιστούμε ότι θα βρούμε να καθίσουμε εκεί που είχαμε καθίσει πριν 2 χρόνια και πολύ μας άρεσε. Όμως στην κάτω πόλη, σε αντίθεση με την πάνω, γίνεται της κακομοίρας. Να καθίσουμε όλοι μαζί είναι αδύνατον, οπότε χωρίζουμε και η κάθε οικογένεια αναζητά την τύχη της. Η τύχη δεν ήταν με το μέρος μας, έτσι φάγαμε κάτι στο χέρι πρόχειρα, πήραμε κι ένα παγωτό και αποχαιρετήσαμε μέσα από το τραμ το νυχτερινό Ζάγκρεμπ το οποίο είχε πάρει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας. Κάτι μου λέει ότι θα ξαναπεράσουμε από εδώ.

Δυστυχώς οι οδικές καθυστερήσεις των δύο πρώτων ημερών μας στέρησαν πολύτιμες ώρες από τις δύο πόλεις, όμως τι να κάνουμε, αυτά έχουν τα οδικά ταξίδια. Ούτως ή άλλως όπως έχω ξαναγράψει, τα Βαλκάνια θα είναι για πολλά χρόνια στα οδικά ταξίδια μπροστά μας, καθώς αποτελούν τον διάδρομο για την οδική πρόσβασή μας στην υπόλοιπη Ευρώπη. Και έχουμε πολλά ακόμη να δούμε εκεί.

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η: Σπήλαιο Σκόκγιαν ...

Κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ, τσεκάρω τις διαδρομές της επόμενης ημέρας, το σημείο συνάντησης με τους υπόλοιπους, τα πάρκινγκ και ότι άλλο προκύψει.
Έτσι λοιπόν, ψάχνοντας το προηγούμενο βράδυ, βλέπω ότι οι χάρτες της Google μας μπάζουν στη Σλοβενία από ένα μικρό συνοριακό πέρασμα (αυτό που περνά από το χωριό Bregana) δίπλα από το κεντρικό του αυτοκινητόδρομου, και όπως λένε τα σχόλια είναι μόνο για ευρωπαίους πολίτες. Το λέω στους υπόλοιπους και δίνουμε ραντεβού εκεί.

Το πρώτο πράγμα που μας κάνει εντύπωση όταν πλησιάσαμε, ήταν τα συρματοπλέγματα που χωρίζουν τις δύο χώρες και περνούσαν πάνω από τις στέγες κάποιων κτιρίων. Το έβλεπα στον χάρτη την προηγούμενη νύχτα αλλά πίστευα ότι είναι κάποιο λάθος του χάρτη, μέχρι που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια. Το δεύτερο πράγμα που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι υπήρχε μόνο ένα, ναι μόνο ένα, αυτοκίνητο μπροστά μου στον έλεγχο των συνόρων. Τι ανακούφιση και ευτυχία. Αφού ξεμπερδέψαμε εύκολα με τον έλεγχο, στο πρώτο βενζινάδικο πριν τον αυτοκινητόδρομο που συναντήσαμε βγάλαμε τη βινιέτα με 15€ και την κολλήσαμε στο παρμπρίζ του αυτοκινήτου . Πήραμε τηλέφωνο και την κουμπάρα που είχε προηγηθεί 50 χλμ. να της το υπενθυμίσουμε και διαπιστώσαμε ότι το είχε ξεχάσει οπότε έσπευσε να βγάλει αμέσως. Ακόμη περιμένει μήπως την έγραψαν οι κάμερες και της έρθει το πρόστιμο ταχυδρομικώς. Πήραμε και τον 4ο που είχε καθυστερήσει λίγο να το θυμίσουμε και σε αυτόν και τον πετύχαμε πριν την διασταύρωση για την Bregana, την οποία έχασε εξαιτίας μας και βρέθηκε στον κεντρικό έλεγχο του αυτοκινητοδρόμου να καθυστερεί πάνω από ώρα. Έτσι βρεθήκαμε να ταξιδεύουμε σε τρία χωριστά γκρουπ, με απόσταση μισής με μίας ώρας διαφορά.

Από τα πρώτα χιλιόμετρα που κινούμαστε στη Σλοβενία διαπιστώνουμε αυτό που λένε όλοι, δηλ. πόσο όμορφη είναι η φύση της. Επίσης διαπιστώνουμε πως όσο πλησιάζουμε στη Λιουμπλιάνα η κίνηση πυκνώνει και σε μερικά σημεία φτάνει να κινούμαστε με ρυθμούς χελώνας. Δεν το έχει η μοίρα μας ακόμη να φτάσουμε κάπου νωρίς χωρίς να καθυστερήσουμε.

Όταν οι πρώτοι έφτασαν στο σπήλαιο, τους γύρισαν πίσω γιατί το εκεί πάρκινγκ είχε φουλάρει. Έτσι μας ειδοποίησαν και συναντηθήκαμε στο πάρκινγκ αλάνα που βρίσκεται δίπλα από τον αυτοκινητόδρομο. Από εκεί μας πήγαν κάτω με λεωφορείο δωρεάν. Στηθήκαμε στην μεγάλη ουρά για να βγάλουμε εισιτήρια και εν το μεταξύ κατεύθασαν και οι υπόλοιποι. Τα εισιτήρια για τους μεγάλους είχαν 20€ ενώ για τα παιδιά μέχρι 15 ετών 16€.

Το λάθος σύστημά τους νομίζω είναι ότι μαζεύουν τα γκρουπ ανά ώρα. Έτσι εμείς που βγάλαμε τα εισιτήρια στις 13.05 περιμέναμε μέχρι τις 14.00 για να μαζευτούμε περίπου 150 άτομα και όταν βρεθήκαμε μπροστά από την είσοδο τότε μας χώρισαν σε ομάδες των 30 και μπήκαμε τμηματικά στο σπήλαιο ανά 5 με 10 λεπτά. Καθυστέρηση χωρίς λόγο δηλαδή.

Στην παρέα μας είχαμε και δύο κλειστοφοβικά άτομα, τα οποία έβγαλαν εισιτήριο έπειτα από την πίεση των παιδιών τους και είπαν να δοκιμάσουν την τύχη τους. Το ένα άτομο άντεξε ενώ το άλλο μετά από λίγα μέτρα στο σκαμμένο τούνελ που οδηγεί στο κυρίως σπήλαιο, επέστρεψε με βήμα ταχύ πίσω. Νομίζω άδικα, γιατί εκτός αυτού του τούνελ, το υπόλοιπο σπήλαιο ήταν ευρύχωρο, με μεγάλες έως τεράστιες αίθουσες. Βέβαια οι φοβίες είναι περίεργο πράγμα και η πηγή και ένταση στον καθένα είναι διαφορετική. Τουλάχιστον προς τιμή τους οι υπάλληλοι, όταν το είπε στα εκδοτήρια, της έδωσαν πίσω τα χρήματα του εισιτηρίου.

Στις πρώτες αίθουσες κυρίως εντυπωσιάζει ο σταλαγμιτικός διάκοσμος. Είναι οι λεγόμενες σιωπηλές αίθουσες καθώς δεν ακούγεται ο ποταμός Ριέκα που η βοή του ακούγεται στις επόμενες αίθουσες. Προχωρώντας σιγά σιγά ακούγεται η “φωνή” του ποταμού να μας καλεί. Μπαίνουμε στο τμήμα του σπηλαίου που διασχίζει το τεράστιο φαράγγι που έχει δημιουργήσει υπογείως ο ποταμός και πραγματικά τώρα το θέαμα είναι φανταστικό. Περπατήσαμε λοιπόν σε μονοπάτια στην άκρη του φαραγγιού, είδαμε το παλιό μονοπάτι που βρισκόταν αρκετά χαμηλότερα, περάσαμε από την πολυφωτογραφημένη γέφυρα που σε περνάει στην άλλη πλευρά του φαραγγιού,

η οποία ίσως προκαλεί φόβο στους υψοφοβικούς, η δική μας όμως κυρία, ενώ δίσταζε πριν μπει στο σπήλαιο και γι’ αυτό το λόγο, μας είπε ότι την πέρασε άνετα χωρίς να φοβηθεί, και γενικά οι περισσότεροι ευχαριστηθήκαμε την διαδρομή αυτή. Οι φωτογραφίες απαγορεύονται και κανά δύο που έβγαλα κρυφά δεν βγήκαν της προκοπής, οπότε στη συνέχεια αφοσιώθηκα στην ξενάγηση.

Βγαίνοντας από το σπήλαιο η συνοδός μας είπε ότι δυστυχώς το “ασανσέρ” δεν λειτουργούσε (ευτυχώς είπα εγώ από μέσα μου) και έτσι θα έπρεπε να επιστρέψουμε από το ανηφορικό μονοπάτι που μας πρόσφερε, εκτός από πολύ ιδρώτα, επίσης όμορφες εικόνες.

Στο τέλος όμως ανταμοιφθήκαμε όταν συναντήσαμε έναν πάγκο με παγωτά. Στο συγκεκριμένο πάγκο μας έκανε εντύπωση μια γεύση παγωτών που λεγόταν Elderflower. Ρωτήσαμε τον κύριο τι γεύση ήταν αυτή και αφού πρώτα μας ρώτησε από που είμαστε, μας εξήγησε ότι ήταν το άρωμα από ένα λευκό άνθος που βγαίνει σε θάμνους στη Σλοβενία. Του φάνηκε μάλιστα παράξενο που δεν το έχουμε στην Ελλάδα. Το Elderflower θα το ξανασυναντήσουμε σε λίγες ημέρες, αλλά σε σιρόπι αυτή τη φορά.

Κάνοντας τον απολογισμό του σπηλαίου, ένας μόνο είπε ότι δεν εντυπωσιάστηκε. Εγώ πάντως που είμαι λάτρης των σπηλαίων και έχω επισκεφτεί το 80% των επισκέψιμων σπηλαίων στην Ελλάδα, εντυπωσιάστηκα. Όχι τόσο για τον σταλαγμιτικό διάκοσμο (τον κορυφαίο, για την ιστορία, τον έχω συναντήσει στο σπήλαιο της Καστανιάς στη Λακωνία), αλλά κυρίως για τις “βουερές” αίθουσες, το μέγεθός τους, το υπόγειο φαράγγι κτλ.

 

[vasiliss]

Ημέρα 3η: ... Τεργέστη.

Βιαστικά ξεκινάμε για την Τεργέστη, τον επόμενο προορισμό μας, ώστε να προλάβουμε να την δούμε λίγο υπό το φως της ημέρας. Περάσαμε με ανακούφιση τα σύνορα με την Ιταλία, όπου ευτυχώς δεν υπήρχε κανένας έλεγχος, σχεδόν δεν το καταλάβαμε ότι περάσαμε σύνορα, και σύντομα βρεθήκαμε και παρκάραμε κοντά στο κάστρο San Giusto το οποίο μάλλον ήταν κλειστό, δεν πολυψάξαμε όλες τις εισόδους,

οπότε κατευθυνθήκαμε κυκλικά προς τον καθεδρικό ναό της Τεργέστης( Cattedrale di San Giusto Martire ) του 14ου αιώνα, που χτίστηκε πάνω σε ρωμαϊκό ναό, με περίτεχνες νωπογραφίες και ψηφιδωτά. Τα ψηφιδωτά αυτά αμέσως μας τράβηξαν την προσοχή γιατί θυμίζουν αντίστοιχα βυζαντινά, αλλά ο υπεύθυνος “ξεναγός” της πόλης δεν γνώριζε περισσότερα επί του θέματος, οπότε μείναμε, εκείνη την ώρα, με την απορία. Τελικά βυζαντινά δεν ήταν.

Ο ναός αυτός βρίσκεται στον ομώνυμο λόφο του κάστρου, από τον οποίο έχεις ωραία θέα προς την παλιά πόλη, το λιμάνι και το παραλιακό κομμάτι της πόλης. Η Τεργέστη είναι χτισμένη στις πλαγιές κάποιων λόφων και έχει πολλά ανηφορικά και κατηφορικά κομμάτια.

Εμείς κινηθήκαμε προς την θάλασσα και τις δύο κεντρικές πλατείες της. Πρώτη στον δρόμο μας βρέθηκε η Piazza Unità d'Italia η μεγαλύτερη παραθαλάσσια πλατεία της Ευρώπης, με το εντυπωσιακό της δημαρχείο μπροστά από το οποίο βρίσκεται η κρήνη των τεσσάρων (τότε γνωστών) ηπείρων και τα υπόλοιπα κτίρια που την περιβάλλουν.

Εκεί χωριστήκαμε σε 2 ομάδες: σε αυτούς που ήθελαν απεγνωσμένα έναν καφέ και σε αυτούς που ήθελαν να περπατήσουν την πόλη. Εγώ ξέκοψα και από τις δύο ομάδες και είπα για μία φορά, πρώτη μετά από τόσα χρόνια, να τριγυρίσω ολομόναχος, ακολουθώντας τους δικούς μου ρυθμούς και επιθυμίες. Καλή η παρέα, αλλά η αυτονομία μερικές φορές είναι απαραίτητη.

Κατευθύνθηκα προς την πλατεία Piazza della Borsa και έπειτα προς τον ελληνορθόδοξο ναό του Αγίου Νικολάου, που είναι το σημείο όπου συνέλαβαν τον Ρήγα Φεραίο και τους συντρόφους του, την 1η Δεκεμβρίου 1797, και τον παρέδωσαν στους Τούρκους στο Βελιγράδι.

Έπειτα συνέχισα προς το μεγάλο κανάλι της Τεργέστης, που δεν το λες τόσο εντυπωσιακό και καθαρό.

Στη γέφυρα πάνω από το Canal Grande βρίσκεται το άγαλμα του Ιρλανδού συγγραφέα Τζέιμς Τζόις, ως φόρος τιμής από την πόλη που τον φιλοξένησε για 11 χρόνια.

Σειρά είχε ο σερβικός ναός και κάνοντας έναν μικρό κύκλο έκλεισα με το ρωμαϊκό θέατρο, για να βρεθώ στην κεντρική πλατεία και να τρώω το πρώτο ιταλικό παγωτό της εκδρομής, κάτω από το σιντριβάνι των τεσσάρων ηπείρων όπου είχαμε δώσει ραντεβού με τους υπόλοιπους.

Στη συνέχεια όλοι μαζί μέσα από στενάκια ανηφορίσαμε προς το κάστρο όπου είχαμε αφήσει τα αυτοκίνητα.

Το αρχικό σχέδιο έλεγε και για ένα πέρασμα από το παραθαλάσσιο κάστρο Μιραμάρε, όμως ήταν ήδη αργά, είχαμε ακόμη δύο ώρες δρόμο έως το κάμπινγκ Jolly όπου θα μέναμε και το check in ήταν έως τις 10.
Οριακά φτάσαμε στο κάμπινγκ, καθώς σε μεγάλο μέρος του δρόμου γίνονταν έργα και οι ταχύτητες ήταν μικρές ενώ η κίνηση αντιθέτως μεγάλη. Την ώρα που κάναμε check in, έφθασαν στο κάμπινγκ και οι 5οι της παρέας, αφού είχε καθυστερήσει το καράβι τους. Το καραβάνι ήταν τώρα πια πλήρες.

Τακτοποιηθήκαμε στην εντυπωσιακά μεγάλη τροχοβίλα - 2 υπνοδωμάτια με δικό τους μπάνιο! μικρό καθιστικό κουζίνα, μεγάλη βεράντα και παραδόξως πολύ ήσυχο, όλα αυτά μόνο με 60€ τη βραδιά.

Για πολλά πολλά δεν ήμασταν οπότε φάγαμε πίτσα από το κάμπινγκ, μαζευτήκαμε με τους υπόλοιπους για να συζητήσουμε το πρόγραμμα των δύο επόμενων ημερών, κλείσαμε οριακά τα εισιτήρια του λεωφορείου από το κάμπινγκ για την Βενετία (5€ το άτομο) και πήγαμε για ύπνο, αφού η επόμενες δύο ημέρες προβλέπονταν με πολύ ποδαρόδρομο.

 

[vasiliss]

Ημέρα 4η : Βενετία

Στη Βενετία θα αφιερώσουμε 2 πλήρεις ημέρες- λίγες αλλά από τα ολότελα….

Η πρώτη ημέρα λοιπόν είναι αφιερωμένη στο να τριγυρίσουμε στην πόλη όσο μπορούμε στις ώρες που θα έχουμε διαθέσιμες. Οι είσοδοι σε αξιοθέατα θα είναι ελάχιστες, τόσο λόγο χρόνου, όσο και από οικονομικής άποψης.

Για μία ημέρα είπαμε να μην οδηγήσουμε, να αφήσουμε τα αυτοκίνητά μας στο κάμπινγκ και να χρησιμοποιήσουμε το λεωφορείο του, που πηγαίνει στην πόλη. Τελικά ήταν μια λάθος κίνηση γιατί μας περιόρισε τις διαθέσιμες ώρες στην πόλη, η διαδρομή έως τη Βενετία ήταν μικρή και όχι κουραστική, χωρίς πολλή κίνηση και το κόστος μεταφοράς για μια οικογένεια ήταν περίπου το ίδιο με το ημερήσιο πάρκινγκ (20€ το λεωφορείο, 26€ το πάρκινγκ).
Τα εισιτήρια τα είχαμε κλείσει από την προηγούμενη ημέρα για συγκεκριμένες ώρες 9 το πρωί με 8 το απόγευμα.

Τα παιδιά μας είχαν εντοπίσει την πισίνα του κάμπινγκ και επέμεναν ότι έπρεπε να κάνουν μια βουτιά εκεί, αλλά το αποφύγαμε για σήμερα με μια αόριστη υπόσχεση για την επόμενη.

Στις 9:20 λοιπόν πατάμε το πόδι μας στη Βενετία. Περνάμε την γέφυρα Πόντε ντέλα Κονστιτουτσιόνε και η μαγεία της Βενετίας αρχίζει να ξεδιπλώνεται μπροστά μας. Η Βενετία νομίζω είναι από τις πόλεις που όσες φωτογραφίες και να δεις, αυτό που θα αντικρίσεις live είναι ανώτερο και εντυπωσιακότερο.

Κάνουμε μία μικρή έρευνα για το βαπορέτο που θέλουμε να χρησιμοποιήσουμε αύριο και ξεκινάμε την βόλτα μας.
Κινούμαστε με κατεύθυνση τη γέφυρα Ριάλτο στην οποία πρέπει να βρισκόμαστε λίγο πριν τις 12. Μία διαδρομή που οι χάρτες την δείχνουν 20 λεπτά, εμείς την κάναμε σε 2,5 ώρες. Στάσεις για άπειρες φωτογραφίες, ηθελημένο χάσιμο στα στενάκια, χάζεμα στα σουβενίρ, παγωτό στο χέρι κτλ. Όσο πλησιάζουμε στο Ριάλτο ο κόσμος αυξάνεται, όχι όμως σε απελπιστικό βαθμό. Δίπλα από το Ριάλτο βρίσκεται το πολυκατάστημα Fondaco dei Tedeschi στην ταράτσα του οποίου θα έχουμε δωρεάν πρόσβαση για 15 λεπτά, ώστε να θαυμάσουμε την πόλη από ψηλά. Τα εισιτήρια τα έχω κλείσει κάποιες ημέρες πριν, είναι για συγκεκριμένη ώρα και είναι δωρεάν.

Η θέα είναι φανταστική, κάποιοι λένε ότι είναι ισάξια με αυτή που έχεις από το καμπαναριό του Αγίου Μάρκου, αλλά δεν έχω άποψη επί του θέματος και είμαστε σχεδόν μόνοι μας για να βγάλουμε πάλι άπειρες φωτογραφίες. Στις 12.15 ο υπεύθυνος του χώρου μας έδιωξε, γιατί ίσως ακόμη να βρισκόμασταν εκεί. Στο εμπορικό κέντρο βρήκαμε και τις μοναδικές δωρεάν τουαλέτες στην πόλη και δεν χάσαμε την ευκαιρία.

Σειρά είχε το “ένα από τα καλύτερα παγωτά της Βενετίας” σύμφωνα με την έγκυρη πηγή και ειδική επί του θέματος, κουμπάρα, η οποία ήταν πέρυσι το καλοκαίρι για 3 ημέρες στην πόλη και είχε δοκιμάσει άπειρα παγωτά. Δυστυχώς σημειώσεις για το που φάγαμε παγωτό δεν έχω κρατήσει, αλλά σε γενικές γραμμές νομίζω ότι όλα ήταν πολύ καλά, αλλά το καλύτερο αυτής της εκδρομής, κατά τη γνώμη μου, το φάγαμε εκτός Ιταλίας.

Είχε πάει μεσημέρι πια και οι πιθανότητες να βρούμε μικρή ουρά για τον Άγιο Μάρκο είναι μεγάλες, οπότε κατευθυνόμαστε προς τα εκεί.

Η ουρά δείχνει μεγαλούτσικη αλλά κινείται γρήγορα, οπότε αφήνουμε κάποιους στην ουρά και πηγαίνουμε επί της οδού Calle S. Basso στο πλάι του ναού, για να αφήσουμε στον εκεί χώρο φύλαξης, δωρεάν τα back pack μας για μία ώρα.

Ο ναός είναι εντυπωσιακός και με ένα επιπλέον κόστος μπορείς να μπεις στο ιερό που υπάρχει ένα μικρό μουσείο, καθώς και να ανέβεις στην οροφή όπου φυλάσσονται διάφορες συλλογές και μπορείς να θαυμάσεις από κοντά τα 4 χάλκινα άλογα που ο Μ. Κωνσταντίνος αφαίρεσε από την αψίδα του Τραϊανού στη Ρώμη, τα πήγε στην Κωνσταντινούπολη και οι Φράγκοι τελικά μετά το 1204 μετέφεραν στη Βενετία .

Μικρή στάση στην Ponte della Paglia για να βγάλουμε φωτογραφίες τη γέφυρα των στεναγμών και σύσκεψη για το τι θα ακολουθήσει. Κάποιοι θέλουν να φάνε και κάποιοι άλλοι απλά να πιουν έναν καφέ, οπότε σπάμε σε τρεις ομάδες και δίνουμε ραντεβού στις 5 στην Santa Maria della Salute.

Εγώ με τον αδερφό μου και τα παιδιά μας λοιπόν βρισκόμαστε να ψάχνουμε το Dal Moro για να φάμε μακαρόνια στο χέρι, τα οποία τελικά καθίσαμε να τα φάμε στην πλατεία έξω από την Santa Maria Formosa χαζεύοντας τα κανάλια και τις γόνδολες.

Ενώ έχουμε ξεκαθαρίσει, από την Ελλάδα ήδη, στους μικρούς ότι θα πρέπει να ξεχάσουν την βόλτα με τη γόνδολα λόγω του κόστους, χαζεύοντας τις γόνδολες να περνούν, ο αδερφός μου σκέφτεται ότι πρέπει να στείλουμε τουλάχιστον τις γυναίκες μας με τα παιδιά να κάνουν μία βόλτα γιατί “μια φορά έρχεσαι στη Βενετία”. Τις παίρνουμε τηλέφωνο λοιπόν να τους το προτείνουμε, μας λένε ότι τους αρκεί που τις σκεφτήκαμε και να μπούμε εμείς με τα παιδιά, (μάλλον κάπου πίνανε Aperol και βαριόντουσαν να έρθουν να μας βρουν) και έτσι εντελώς απροσδόκητα, βρισκόμαστε μέσα στη γόνδολα να κάνουμε βόλτα στα κανάλια. Τα παιδιά μας είναι έκπληκτα και ενθουσιασμένα και μας υπόσχονται (ψέματα) ότι για έναν μήνα δεν θα ξαναζητήσουν τίποτα.

Μετά από αυτή την ευχάριστη και απροσδόκητη βαρκάδα, παίρνουμε το δρόμο για το σημείο συνάντησης. Τα πόδια σιγά - σιγά βαραίνουν, οι στάσεις σιγά σιγά πληθαίνουν και με χαρά μου διαπιστώνω ότι αυτό που φοβόμουν για την Βενετία, ο υπερβολικός κόσμος δηλαδή, δεν υφίσταται εάν φύγεις από τα πολυσύχναστα σημεία και έτσι μπορείς να απολαύσεις την πόλη με την ησυχία σου.

Συναντάμε και τους υπόλοιπους, τα παιδιά μας βράζουν μέσα τους γιατί δεν μπορούν να μοιραστούν με τα υπόλοιπα την αναπάντεχη έκπληξη. Τους το έχουμε απαγορεύσει γιατί ίσως ξεκινήσουν γκρίνιες και βάλουμε σε βάσανα τους υπόλοιπους γονείς.

Μπαίνουμε δωρεάν στον επιβλητικό ναό της Santa Maria della Salute που χτίστηκε το 1630 για να γιορταστεί το τέλος των θανατηφόρων κρουσμάτων πανώλης στη Βενετία. Ξαφνιάζεσαι, αν δεν το ξέρεις, όταν βλέπεις μια βυζαντινή εικόνα μέσα - της Παναγίας της Μεσοπαντίτισσας. Επίσης εάν θέλεις μπορείς να δεις μερικά έργα του Τιντορέττο και του Τιτσιάνο επί πληρωμή, στο μικρό μουσείο που έχει μέσα.

Έχει έρθει η ώρα να πάρουμε σιγά σιγά τον δρόμο της επιστροφής για το Tronchetto και στον δρόμο να δοκιμάσουμε κανένα κανόλι και αραντσίνι στο χέρι και να συμπληρώσουμε την πρώτη χιλιάδα φωτογραφιών από την Βενετία.

(Κι όμως υπάρχουν και τέτοια δρομάκια στη Βενετία)

Η ημέρα μας τελείωσε με ψώνια από το κοντινό Dekathlon και σούπερ μάρκετ, φαγητό, συζήτηση και ξεκούραση.

Συμπέρασμα πρώτης ημέρας. Αν έχετε την οικονομική δυνατότητα (εμείς δεν την είχαμε) κλείστε δωμάτιο μέσα στην Βενετία, ώστε όταν σας καταβάλει η κούραση από τον ποδαρόδρομο που θα είναι πολύς, να έχετε την δυνατότητα να ξεκουραστείτε και να εφορμήσετε δριμύτεροι το βράδυ, για μια διαφορετική εικόνα της Βενετίας. Εμείς τη νυχτερινή Βενετία είχαμε σχεδιάσει να την δούμε την επόμενη ημέρα.

 

[vasiliss]

Ημέρα 5η: Μουράνο - Μπουράνο και νυχτερινή Βενετία.

Το πρόγραμμα έλεγε για σήμερα να μπούμε με τα αυτοκίνητα στην πόλη (ουσιαστικά στο στεγασμένο πάρκινγκ που είναι μετά το Tronchetto, ημερήσιο κόστος 26€) να πάμε Μουράνο - Μπουράνο, να επιστρέψουμε κατά τις 5 και να δούμε το Καναρέτζιο, να κάνουμε με το βαπορέτο το μεγάλο κανάλι και τελικά να περπατήσουμε όσο αντέχουμε στη νυχτερινή Βενετία.

Έλα όμως που είχαμε δώσει μια υπόσχεση στα παιδιά, που λαθεμένα πιστεύαμε ότι θα την περάσουμε στο ντούκου. Μια βουτιά στην πισίνα ήταν αδιαπραγμάτευτη και έτσι ξεκινήσαμε κατά τις 11 και ήδη φαινόταν ότι το σχέδιό μας όδευε σε αναπροσαρμογή.

Βγάλαμε ημερήσιο εισιτήριο για το βαπορέτο (εγώ ούτε και κατάλαβα πως για 4 άτομα έδωσα μόνο 50 € όταν οι άλλες οικογένειες έδωσαν περισσότερα) και ξεκινήσαμε για Μουράνο από την P.le Roma, όπου και φτάσαμε σύντομα.

Η κουμπάρα που τα είχε δει και πέρυσι, δεν ήρθε μαζί μας και κάθισε να εντρυφήσει στις εκκλησίες και του βενετσιάνους ζωγράφους, ίσως και στα παγωτά.



Οι πληροφορίες έλεγαν ότι η επίδειξη κατασκευών με γυαλί ήταν δωρεάν, αλλά μάλλον τα δεδομένα είχαν αλλάξει. Οπότε ξεκινήσαμε να μας ζητάνε από 7€ το άτομο και στο πιο απομακρυσμένο εργαστήριο, νομίζω ήταν το Original Murano Glass OMG® Factory & Showroom, μας ζήτησαν 2€ μόνο για τους μεγάλους κι έτσι μπήκαμε. Αξίζει νομίζω να σπαταλήσεις 20 λεπτά από τον χρόνο σου και να το δεις.

Περάσαμε κι από το πωλητήριο, χωρίς όμως να αγοράσουμε κάτι. Έπειτα βρεθήκαμε στον ναό του αγίου Πέτρου και κατευθυνθήκαμε προς το σταθμό των βαπορέτων, στον φάρο και αντικρύσαμε την ουρά που περίμενε να έχει αυξηθεί τραγικά. Και βλέπαμε τα βαπορέτο να περνούν, να γεμίζουν και να φεύγουν χωρίς εμάς. Είχαμε πια βγει εκτός σχεδιασμού οριστικά. Μετά από μία ώρα στην ουρά καταφέραμε κι εμείς να επιβιβαστούμε. ΄
Μάλλον όλοι ακολουθούν αυτή τη σειρά επίσκεψης στα δύο νησιά, οπότε ίσως να ήταν καλύτερα εμείς να τα είχαμε δει ανάποδα, για να μην βρούμε τόσο κόσμο και να μην καθυστερήσουμε τόσο στις μεταφορές.

Αργά το μεσημέρι φτάσαμε στο Μπουράνο που βούλιαζε από τον κόσμο. Τόσο πολύ κόσμο δεν είχαμε δει ούτε στα πιο πολυσύχναστα μέρη της Βενετίας. Κάναμε μια μικρή βόλτα, καθίσαμε να φάμε κάτι και όταν ηρέμησαν τα πράγματα και έπεσε και λίγο η ζέστη πήραμε κι εμείς να περιδιαβαίνουμε το πανέμορφο Μπουράνο, με τα πολύχρωμα σπιτάκια του. Τα πλήθη είχαν φύγει και οι μαγαζάτορες έκλειναν βιαστικά τα μαγαζιά τους. Με το ζόρι βρήκαμε κάπου να καθίσουμε για καφέ.

Η επιστροφή ήταν πιο εύκολη και όμορφη γιατί ο ήλιος είχε αρχίσει να δύει.

Η βόλτα στην περιοχή του Cannaregio, που είναι γνωστό για το Εβραϊκό γκέτο του 16ου αιώνα, είχε βγει εκτός προγράμματος.
Από τον σταθμό F.te Nove δεν είχαμε το κουράγιο να περπατήσουμε έως την πλατεία του Αγίου Μάρκου που μας περίμενε η κουμπάρα κι έτσι με το βαπορέτο κάναμε τον γύρο, για να δούμε περιμετρικά τη Βενετία και να φτάσουμε τελικά στην πλατεία.

Εν το μεταξύ χάσαμε ένα κινητό που αποφάσισε να κρυφτεί σε μια τρύπα του βαπορέτο και ξεχάσαμε κι ένα backpack, καθώς προσπαθούσαμε να ψαρέψουμε αδίκως το κινητό. Το backpack βρέθηκε την επόμενη ημέρα, το δε κινητό αγνοείται.

Θαυμάσαμε τον φωτισμένο ναό και την πλατεία, περπατήσαμε όσο αντέχαμε στην βραδινή Βενετία, τσιμπήσαμε στο χέρι κάτι πρόχειρο και κατά τις 11 πήραμε το βαπορέτο για να διασχίσουμε το μεγάλο κανάλι και να θαυμάσουμε φωτισμένα τα εξαιρετικά αρχοντικά που το πλαισιώνουν.

Στο κάμπινγκ φτάσαμε μετά τις 12 εξουθενωμένοι, αλλά ευχαριστημένοι για όσα είχαμε προλάβει να δούμε και σήμερα.

Ήταν λίγος τελικά ο χρόνος που αφιερώσαμε στη Βενετία, μια τρίτη ημέρα την ήθελε οπωσδήποτε. Της την χρωστάμε λοιπόν και ευελπιστούμε να ξεπληρώσουμε το χρέος μας στο μέλλον.

 

[vasiliss]

Ημέρα 6η: Lago del Predil - Mangart pass - Vrsic pass

Σήμερα είναι μια μέρα που περιμένω με αγωνία, καθώς θα κάνουμε τα δύο ορεινά περάσματα των Ιουλιανών Άλπεων, που περνούν από τη Σλοβενία. Στην ουσία τα πάσα είναι τρία, αλλά δύο από αυτά λένε ότι είναι τα πιο εντυπωσιακά. Φύση λοιπόν, βουνά και ποτάμια, από τα αγαπημένα μου σκηνικά για οδήγηση. Θα προτιμούσα βέβαια να κάνω αυτή την διαδρομή με καμία μηχανή, αλλά το μόνο που μας έχει απομείνει από δίτροχο είναι ένα παπάκι, κι αυτό βέβαια δεν χωράει μία ολόκληρη οικογένεια.

Η διαδρομή που κάναμε εκείνη την ημέρα είναι η παρακάτω:

Η μία από τις οικογένειες έχει ξεκινήσει από το χάραμα. Επειδή θα περάσουμε έξω από το Ούντινε, ήθελαν να κάνουν μία στάση για να δουν λίγο κάποιους ξενιτεμένους συγγενείς.

Οι υπόλοιποι λίγο πιο χαλαρά ξεκινάμε αργότερα και τους συναντάμε στον αυτοκινητόδρομο έξω από το Ούντινε. Όσο ανηφορίζουμε προς την βόρεια Ιταλία τόσο το τοπίο αλλάζει και ομορφαίνει. Βγαίνουμε από τον αυτοκινητόδρομο στο ύψος του Tarvisio, και κάνουμε στάση για προμήθειες. Η αφόρητη ζέστη έχει εξαφανιστεί και μια ευχάριστη ορεινή δροσούλα μας τονώνει. Λίγο πριν φτάσουμε στα σύνορα με την Σλοβενία μας κάνει κλικ η λίμνη Lago del Predil, οπότε δεν χάνουμε ευκαιρία για μια στάση.

Οι τολμηροί φορούν αμέσως τα μαγιό τους και βουτούν, ενώ οι λιγότερο τολμηροί φτιάχνουν καφέ και κάθονται να απολαύσουν το θέαμα. Πολύ μας άρεσε η λίμνη, αν και μερικοί όταν βγήκαν μελάνιασαν από το κρύο και χώθηκαν στο αυτοκίνητο να ζεσταθούν. Οι υπόλοιποι δεν χάσαμε την ευκαιρία να φάμε το μεσημεριανό μας.

Μπήκαμε στη Σλοβενία χωρίς να το καταλάβουμε, καθώς πάλι δεν υπήρχε συνοριακός έλεγχος και σχεδόν αμέσως συναντάμε το Predil pass, όχι ιδιαίτερα εντυπωσιακό σε σχέση με αυτά που θα ακολουθήσουν, ενώ λίγο πιο κάτω ο δρόμος περνά σχεδόν ξυστά από το Fort Predel.

Στην πρώτη διασταύρωση, στρίβουμε αριστερά και παίρνουμε τον δρόμο για το Mangart saddle, το ορεινό πάσο που βρίσκεται ακριβώς στα σύνορα της Σλοβενίας με την Ιταλία. Όσο ανηφορίζουμε ο δρόμος στενεύει και σε πολλά σημεία χωράει μόνο ένα αυτοκίνητο. Σε κάποιο σημείο πληρώσαμε και 5 € για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε την διαδρομή.

Ανεβαίνοντας το τοπίο αγριεύει, σύννεφα μαζεύονται και πάλι φεύγουν και ο φόβος πλημμυρίζει το μυαλό κάποιων από την παρέα, που αποφασίζουν μόλις λίγο πριν το τέλος, να σταματήσουν την διαδρομή και να επιστρέψουν πίσω. Έτσι έχασαν αυτό το φοβερό θέαμα που αντικρίσαμε εμείς όταν φτάσαμε στο τέλος της διαδρομής.

Περπατάμε για λίγο στην κόψη του γκρεμού, χαζεύουμε τα βουνά, τα σύννεφα που περνούν και το πανέμορφο τοπίο που δεν χορταίνεις να το θαυμάζεις. Στα δεξιά μας αρκετοί διασχίζουν τη "σάρα" και σκαρφαλώνουν στην γυμνή κορυφή του βουνού, ενώ κάποιοι άλλοι ήδη επιστρέφουν μετά την κατάκτηση της. Εμείς δεν είμαστε για πολλά πολλά και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής λίγο βιαστικά για να μην μας περιμένουν και οι υπόλοιποι. Το mangart pass με έχει εντυπωσιάσει και περιμένω εξίσου πολλά και από το επόμενο, το Vrsic pass.

Μικρή παράκαμψη για καύσιμα στο όμορφο χωριό Bovec όπου ετοιμάζονται για κάποια γιορτή; φεστιβάλ; συναυλία; και παίρνουμε τον δρόμο που για πολλά χιλιόμετρα κινείται παράλληλα με τον ποταμό Soca. Αρκετός κόσμος κάνει ποδήλατο, ψαρεύει ή κάνει μπάνιο στο ποτάμι, μικρά κάμπινγκ και πανσιόν δίπλα από αυτό, καταρρακτάκια και μικρές φυσικές πισίνες και γενικά το ιδανικό μέρος για μία ημερήσια φυσιολατρική εξόρμηση. Τσεκ και αστεράκι λοιπόν κι εδώ για μια εξόρμηση στην περιοχή στο μέλλον, που θα περιλαμβάνει σίγουρα και διανυκτέρευση.

Αποχωριζόμαστε το ποτάμι κι αρχίζουμε να ανηφορίζουμε στο βουνό με τις 49 αριθμημένες “φουρκέτες”, 25 για να ανέβουμε έως τα 1.611μ. και 24 για να κατεβούμε το βουνό (οι οποίες 24 είναι όλες πλακοστρωμένες στα σημεία της στροφής).

Φτάσαμε στο πάσο αργά το απόγευμα, ο κόσμος ήταν ελάχιστος το κρύο τόσο τσουχτερό που δεν μπορέσαμε να αντέξουμε έξω πάνω από 10 λεπτά, ακόμη και με μπουφάν. Οι κορυφές επιβλητικές κι εδώ, αλλά όταν έχεις περάσει πρώτα από το Mangart pass, εντυπωσιάζεσαι λιγότερο από το Vrsic pass, όμως αυτό που αξίζει περισσότερο εδώ, είναι η διαδρομή που κάνεις για να φτάσεις μέχρι το πάσο.

Πήραμε λοιπόν να κατηφορίζουμε το βουνό με προορισμό τα καταλύματά μας λίγο έξω από την Λιουμπλιάνα. Στα ριζά του βουνού συναντάμε πάλι ένα ποτάμι, το Pisnica αυτή τη φορά, στην όμορφη κοιλάδα του οποίου υπάρχουν μικρά χωριά, λιμνούλες και πανσιόν που σε καλούν να μείνεις για ένα βράδυ εκεί. Στην έρευνα που είχα κάνει για διαμονή εκεί, τα προσφερόμενα δωμάτια στο Booking ήταν πολύ λίγα και ακριβά για το δικό μας βαλάντιο. Το Ντόμζαλε λοιπόν μας περίμενε, όπου φτάσαμε σχεδόν βράδυ. Είπαμε να αναβάλουμε για την επόμενη, την νυχτερινή εξόρμηση που είχα σχεδιάσει στη Λιουμπλιάνα. Όταν ρωτήσαμε τον σπιτονοικοκύρη μας αν μπορούμε να φάμε κάπου εκεί κοντά, μας πρότεινε την μπυραρία Adam Ravbar, η οποία έφτιαχνε δική της μπύρα, αλλά η κουζίνα της έκλεινε κατά τις 9.00. Έτσι, αφού τους πήρε τηλέφωνο να μας περιμένουν, βιαστικά καταφέραμε να μαζευτούμε σχεδόν όλοι εκεί και να φάμε ένα από τα καλύτερα γεύματα του ταξιδιού, αλλά κυρίως να πιούμε μία από τις καλύτερες φρέσκιες απαστερίωτες μπύρες που είχαμε δοκιμάσει όλοι. Δεν παραλείψαμε να αγοράσουμε και 3 2λιτρα μπουκάλια για τη συνέχεια, που καταναλώθηκαν με πολλή ευχαρίστηση.

Κάνοντας ένα μικρό απολογισμό της ημέρας θα έλεγα ότι ήταν μία από τις αγαπημένες μου. Πρωταγωνιστές, το Mangart pass και η απαστερίωτη μπύρα που ήπιαμε το βράδυ. Ακολουθούν η στάση στη λίμνη Lago del Predil και η διαδρομή πλάι στο ποτάμι Soca. Και το Vrsic pass ήταν εξαιρετικό, αλλά όταν έχεις δει πρώτα το Mangart, τότε αυτό σε εντυπωσιάζει λιγότερο. Εν κατακλείδι, σίγουρα από εδώ θα ξαναπεράσουμε και θα επιδιώξω να κάνουμε και μία διανυκτέρευση, ίσως σε κάμπινγκ, πλάι στον ποταμό Soca.

 

[themischar]

Σήμερα είναι μια μέρα που περιμένω με αγωνία, καθώς θα κάνουμε τα δύο ορεινά περάσματα των Ιουλιανών Άλπεων, που περνούν από τη Σλοβενία. Στην ουσία τα πάσα είναι τρία, αλλά δύο από αυτά λένε ότι είναι τα πιο εντυπωσιακά. Φύση λοιπόν, βουνά και ποτάμια, από τα αγαπημένα μου σκηνικά για οδήγηση. Θα προτιμούσα βέβαια να κάνω αυτή την διαδρομή με καμία μηχανή, αλλά το μόνο που μας έχει απομείνει από δίτροχο είναι ένα παπάκι, κι αυτό βέβαια δεν χωράει μία ολόκληρη οικογένεια.

Θα έλθουν και οι άλλες μέρες που θα έχουν "φύγει" τα μικρά και τότε σου εύχομαι να επανακάμψεις δριμύτερος και να κάνεις ακόμη περισσότερα Alpenstrasse.
Υγεία και καλά ταξίδια με οποιοδήποτε μέσο και οποιονδήποτε τρόπο.

 

[vasiliss]

Θα έλθουν και οι άλλες μέρες που θα έχουν "φύγει" τα μικρά και τότε σου εύχομαι να επανακάμψεις δριμύτερος και να κάνεις ακόμη περισσότερα Alpenstrasse.
Υγεία και καλά ταξίδια με οποιοδήποτε μέσο και οποιονδήποτε τρόπο.

Σε ευχαριστώ πολύ Θέμη.
Η αλήθεια είναι ότι έχω νοσταλγήσει λίγο τα ταξίδια με μηχανή και χαίρομαι όταν διαβάζω στο φόρουμ "δίτροχα" οδικά σαν και τα δικά σας ή του Γιάννη ( @jmar ).
Αλλά όπως λες κι εσύ, πάνω από όλα υγεία και όλα θα γίνουν.
Με δύο ή με τέσσερις τροχούς, όσο μπορούμε στους δρόμους θα γυρνάμε.
Καλά ταξίδια, δύναμη και υγεία και σε εσάς.

 

[vasiliss]

Ημέρα 7η: Bled - Bohinj - Λιουμπλιάνα

Στη συζήτηση που είχαμε το προηγούμενο βράδυ με τον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος που μέναμε, όταν του είπαμε το πρόγραμμα της επόμενης ημέρας, αυτός επέμενε να προσθέσουμε και τη λίμνη Bohinj στο πρόγραμμά μας και ας αφαιρούσαμε ώρες από την Λιουμπλιάνα, που κατά τη γνώμη του δεν χρειαζόταν πάνω από 2-3 ώρες, καθώς είναι μια μικρή πόλη και όχι η Βαρκελώνη, όπως είπε χαρακτηριστικά. Κατά τη γνώμη του, είπε, η λίμνη Bohinj είναι πολύ πιο όμορφη από την πολύ προβεβλημένη Bled.
Το αρχικό σχέδιό μου έλεγε να αφιερώσουμε το πρωινό στη λίμνη Bled και το φαράγγι Soteska Vintgar που βρισκόταν εκεί κοντά και από το μεσημέρι και μετά να πηγαίναμε στη Λιουμπλιάνα, που δεν είχαμε καταφέρει να πάμε το προηγούμενο βράδυ.
Επηρεασμένος λοιπόν από τα λόγια του, τροποποίησα το πρόγραμμα σε: Bled - Bohinj - αν προλαβαίναμε το Soteska Vintgar και στη συνέχεια Λιουμπλιάνα.

Το πρωί που ξυπνήσαμε ο ουρανός ήταν βαρύς και έτοιμος για βροχή και πολύ μας ανησύχησε. Ευτυχώς φτάσαμε νωρίς στη λίμνη Bled, η οποία ήταν άδεια από κόσμο, με μία ελαφριά ομίχλη να την περιβάλλει και πολύ όμορφη. Εννοείται ότι δωρεάν δεν παρκάρεις πουθενά γύρω από τις δύο αυτές λίμνες.
Περπατήσαμε κανένα 2ωρο γύρω από την λίμνη, φτάσαμε μέχρι το κάστρο, αλλά δεν μπήκαμε μέσα και είπαμε, τι όμορφη και χωρίς κόσμο είναι η λίμνη αυτή!!! γιατί δεν ξέραμε τι γινόταν στην είσοδο του χωριού;

Τελικά πήραμε τον δρόμο για την Bohinj την κατάλληλη στιγμή, όταν ουρές ακινητοποιημένων αυτοκινήτων προσπαθούσαν να προσεγγίσουν την Bled, ευτυχώς όμως στο ρεύμα για την Bohinj δεν είχε κίνηση. Στο δρόμο μας έπιασε ένα ψιλόβροχο, που συνεχίστηκε μέχρι που φτάσαμε εκεί.

Οι επίδοξοι κολυμβητές βέβαια δεν αποθαρρύνθηκαν από τον καιρό και ψάξαμε ένα σημείο που να μπορούμε να αφήσουμε τα αυτοκίνητα και να βουτήξουν έστω για λίγο στη λίμνη. Στην Bohinj δεν απαγορευόταν το μπάνιο όπως στην Bled. Το βρήκαμε το σημείο, κατεβήκαμε με ομπρέλες και αδιάβροχα εκεί, αλλά εννοείτε κανένας δεν βούτηξε τίποτα άλλο από τα πόδια του στην άκρη της λίμνης.

Έτσι αποφασίσαμε να κινηθούμε ανατολικά προς το γεφύρι και την εκκλησία του St. John the Baptist's. Λίγο παραπάνω βρήκαμε κι ένα δασάκι που μας έκανε κλικ και αφού είχε σταματήσει και η βροχή, καθίσαμε για φαγητό. Έπειτα κάναμε κι ένα μισάωρο περπάτημα περιμετρικά της λίμνης για να χωνέψουμε και να θαυμάσουμε την φύση. Στα δυτικά της λίμνης και με κάποιο περπάτημα, μπορείς να πας και στον Waterfall Savica το οποίο όμως αφήσαμε για άλλη φορά λόγω του ψιλόβροχου. Η λίμνη αυτή προσφέρεται για πολλές φυσιολατρικές δραστηριότητες, εντός και εκτός αυτής, εμείς όμως δεν έχουμε τον απαιτούμενο χρόνο, καθώς η Λιουμπλιάνα μας περίμενε.

Αργά το μεσημέρι ξεκινήσαμε για την επιστροφή φοβούμενοι για το τι θα συναντήσουμε στην Bled από κίνηση αυτοκινήτων, αλλά ευτυχώς δεν βρήκαμε κάτι που να μας καθυστερήσει.
Το Soteska Vintgar έμεινε να περιμένει το μέλλον, καθώς ο χρόνος που μας έμενε για την Λιουμπλιάνα ήταν ήδη πολύ λίγος.
Στη Λιουμπλιάνα βρεθήκαμε αργούτσικα, κατά τις 5. Εγώ είχα σκοπό να παρκάρω κάπου κοντά στον σιδηροδρομικό σταθμό και να ξεκινήσω την βόλτα στην πόλη από το Metelkova Art Center, τη γειτονιά με τα γκράφιτι, αλλά οι περισσότεροι προτίμησαν το πάρκινγκ του πάρκου Τίβολι που ήταν στην αντίθετη πλευρά, οπότε είπα να μην χαλάσω την παρέα.
Έτσι ξεκινήσαμε την βόλτα μας από το πάρκο Τίβολι και συνεχίσαμε κεντρικά προς τη φραγκισκανική εκκλησία.

Περάσαμε τη τριπλή γέφυρα και ακριβώς απέναντι αντικρίσαμε μια ουρά έξω από ένα μαγαζί. Όπως μας πληροφόρησε η ειδικός, ήταν το καλύτερο παγωτό της πόλης, το Vigo. Στηθήκαμε κι εμείς στην ουρά και σύντομα διαπιστώσαμε ότι άξιζε ο κόπος, γιατί όντως ήταν εξαιρετικές όλες οι γεύσεις που δοκιμάσαμε. Προσωπικά το κατατάσσω στα καλύτερα παγωτά που έφαγα σε όλη την εκδρομή.

Λίγο πιο πίσω γινόταν μια εκδήλωση για να βραβεύσουν κάποιους αθλητές τους που είχαν διακριθεί σε αγώνες αναρρίχησης, οπότε δεν ήταν δυνατόν να μην χαζέψουμε κι εκεί, καθώς η πλειοψηφία των τέκνων ασχολείται με το άθλημα. Με τούτα και με κείνα, σουρούπωνε καθώς περάσαμε πίσω από το καθεδρικό ναό της πόλης και ανηφορίσαμε τα σκαλιά για το κάστρο της πόλης.

Χαζέψαμε κι εκεί κάμποσο και επιστρέψαμε για να ολοκληρώσουμε τον κύκλο μας προς την γέφυρα των δράκων και την παραποτάμια διαδρομή προς το ανάχωμα Petkovskovo nabrezje με τα αμέτρητα καφέ και εστιατόρια που σφύζουν από ζωή.

Η πείνα είχε χτυπήσει κόκκινο, οπότε περάσαμε από την γέφυρα των κρεοπωλών με το γυάλινο δάπεδο και τα παράξενα γλυπτά και κατευθυνθήκαμε προς την πλατεία Pogačarjev trg. Είμαστε τυχεροί γιατί είναι Παρασκευή βράδυ και κάθε Παρασκευή από Μάρτιο έως Οκτώβριο θαρρώ, στήνεται μία μεγάλη υπαίθρια κουζίνα, όπου μπορείς να δοκιμάσεις γεύσεις από διάφορες χώρες του κόσμου και να πιεις την μπύρα ή το κρασί σου καθισμένος στα σκαλάκια εκεί δίπλα. (μου έκανε εντύπωση βέβαια ότι δεν είδα κάτι από βαλκάνια ή Σλοβενία, ίσως βέβαια να μην πρόσεξα καλά)

Αυτό κάναμε κι εμείς δοκιμάζοντας διάφορες κουζίνες, άλλοτε με επιτυχία και άλλοτε χωρίς. Μεγάλη “πέραση” στα παιδιά είχε το ασιατικό “σούκι” το οποίο ήταν τόσο καυτερό που κανένας μας δεν μπόρεσε να φάει περισσότερες από δύο πιρουνιές. Πολύ μας άρεσε όλο αυτό το σκηνικό. Δοκιμάσαμε πολλές γεύσεις, ήπιαμε τις μπύρες μας, χαζέψαμε τον κόσμο που πηγαινοερχόταν και θα καθόμαστε αρκετά ακόμη, αν μια παρέα μεθυσμένων Σλοβένων δεν άρχιζε να σπάει μπουκάλια δίπλα μας χάριν γούστου. Χαλαστήκαμε κάπως, οπότε αποχωρήσαμε και συνεχίσαμε τις βόλτες μας στη νυχτερινή Λιουμπλιάνα, μέχρι να κουραστούμε και να αποφασίσουμε να επιστρέψουμε προς τα μεσάνυχτα στη βάση μας.

Συνοψίζοντας για την ημέρα αυτή:
Bled ή Bohinj, με ρώτησε η @Grerena σε κάποιο άλλο θέμα.
Η Bohinj είναι εξαιρετική και με πολύ λιγότερο κόσμο από την Bled και μπορείς να κολυμπήσεις αν έχει τον κατάλληλο καιρό, πράγμα που δεν μπορείς να κάνεις στη Bled ή να κάνεις κανό και άλλες δραστηριότητες. Στην παρούσα φάση όμως μου άρεσε καλύτερα η Bled λόγω της ομίχλης και της μυστηριώδους ατμόσφαιρας που υπήρχε εκείνη την ημέρα, την χαλαρότητα και ηρεμία που βρήκαμε εμείς εκείνο το πρωινό - αργότερα ή άλλη ημέρα φαντάζομαι θα είχε έναν μικρό πανικό, οπότε με διαφορετικές συνθήκες ίσως είχα σχηματίσει άλλη γνώμη.
Την Bohinj θα προτιμούσα να την είχα επισκεφτεί σε διαφορετική ημέρα ή εκδρομή, μαζί με τον καταρράκτη Savica και να μην είχα χάσει το φαράγγι Soteska που είχα αρχικά στο πρόγραμμα.
Για την Λιουμπλιάνα είχαμε ακούσει όλοι πολύ καλά λόγια, οπότε περιμέναμε να αντικρίσουμε κάτι το εξαιρετικό έως "μαγικό". Πολλές φορές όταν θέτεις πολύ ψηλά τον πήχη, απογοητεύεσαι. Αυτό πάθαμε κι εμείς με αυτή την πόλη. Ολοκληρωμένη εικόνα της πόλης δεν έχουμε, γιατί την είδαμε λιγότερο από μισή μέρα, αλλά κατά γενική ομολογία απογοητευτήκαμε λίγο, καθώς όπως είπαν οι πιο πολλοί, περίμεναν πολλά περισσότερα. Προσωπικά συγκρίνοντάς την με την γειτόνισσά της ,το Ζάγκρεμπ, στην παρούσα φάση προτιμώ το Ζάγκρεμπ.
Μια δεύτερη ευκαιρία βέβαια θα της δώσουμε, καθώς από τα μέρη αυτά θα ξαναπεράσουμε, επειδή η Σλοβενία γενικότερα πολύ μας άρεσε και πρέπει να της αφιερώσουμε στο μέλλον κι άλλες ημέρες.

 

[giannismits]

Βλέποντας τις φωτογραφίες σου από τη Bled βλέπω μια άλλη ομορφιά, μια άλλη λίμνη Μπλέντ. Όμως πίστεψέ με χάνει πολύ σε ομορφιά με αυτό τον γκρίζο καιρό όσο ατμοσφαιρική κι αν φαίνεται. Εγώ την πέτυχα ηλιόλουστη με γαλανό ουρανό και άσπρα σύννεφα και ήταν το κάτι άλλο. Από τα πιο όμορφα μέρη που έχω δει. Αν και δεν έχω πάει Bohinj, πιστεύω πως δεν φτάνει σε ομορφιά τη Μπλεντ η οποία υπερέχει γιατί έχει το κάστρο, το νησάκι με την εκκλησία που την κάνει φωτογενή από κάθε σημείο της λίμνης και φυσικά εξαιρετική πανοραμική θέα από δυο σημεία που και μόνο γι'αυτά αξίζει την επίσκεψη. Με εξαίρεση πάντως το κάστρο δεν μπορώ να πω πως είχε πολυκοσμία κι ας πήγαμε καλοκαίρι.

Πιστεύω ότι αδικήσατε τη Λιουμπλιάνα γιατί είχατε λίγες ώρες να την ανακαλύψετε και να την απολαύσετε. Αν τη βλέπατε και με ήλιο από το πρωί, αν πηγαίνατε στο κάστρο της, αν περπατούσατε όλο το παραποτάμιο μέτωπο της θα την εκτιμούσατε περισσότερο πιστεύω. Πολλές φορές ο χρόνος και κυρίως οι καιρικές συνθήκες αλλάζουν την οπτική που έχουμε για ένα μέρος και μας επηρεάζουν είτε θετικά είτε αρνητικά.