Marios_Gr
Member
- Μηνύματα
- 520
- Likes
- 2.572
Το κάστρο της Λιουμπλιάνα, και σήμα κατατεθέν της πόλης, χτίστηκε τον 11ο αιώνα, αν και επιμέρους κτίσματα που περιέχει προστίθενται σταδιακά μέχρι και τον 17ο. Μέσα στην ιστορία του και με αλλεπάλληλες ανακαινίσεις και προσθήκες χρησιμοποιήθηκε ως οχυρό, παλάτι, φυλακές και τελικά ως τουριστικό αξιοθέατο. Από τη δεκαετία του ’90 αποτελεί ένα αγαπημένο μέρος των ντόπιων για γάμους και δεξιώσεις, ενώ το 2006 ξεκίνησε τη λειτουργία του και το τελεφερίκ που εξυπηρετεί την ανάβαση και την κατάβαση προς και από αυτό.
Αν και η αρχική μου πρόθεση ήταν να ανέβω με τα πόδια μέχρι την κορυφή του λόφου μέσω ενός από τα διάφορα μονοπάτια που οδηγούν σε αυτή, η μεσημεριανή ώρα και ένα κάποιο φούσκωμα από το φαγητό που μόλις είχα καταναλώσει με έκαναν να προτιμήσω τη λύση του τελεφερίκ. Και σοφά, θα έλεγα.
Το στοίχημα με την όλη υπόθεση του τελεφερίκ, το οποίο είναι εξολοκλήρου γυάλινο, είναι να βρεθείς στο μπροστινό μέρος ώστε η πολυκοσμία που συνήθως έχει να μην σε εμποδίσει να βγάλεις μερικές πανοραμικές φωτογραφίες της πόλης κατά τη διάρκεια της πολύ σύντομης (θα ήταν κάνα λεπτό?) ανάβασης. Δεν τα κατάφερα απόλυτα, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες παρακάτω.
Το ίδιο το κάστρο είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, όπου όμως η μάλλον πρόσφατη και εκτεταμένη αναπαλαίωσή του έχει αφαιρέσει κάτι από την ιστορική του διάσταση, κατά τη γνώμη μου. Με άλλα λόγια, ένα υπερβολικά τακτοποιημένο, καλοφτιαγμένο, προσεγμένο κτίσμα, και πολύ λιγότερο μία αρχαιολογική εμπειρία. Και επειδή όπου έχει επενδυθεί χρήμα πρέπει με κάποιον τρόπο να γυρίσει πίσω, σχεδόν τα πάντα είναι με επιπλέον χρέωση από το βασικό εισιτήριο που πληρώνεις κατά την είσοδο στο τελεφερικ. Για παράδειγμα, πας μέχρι τον πρώτο όροφο του μεγάλου πύργου, αλλά για από εκεί και πάνω υπάρχει επιπλέον ταρίφα. Απλά μαθήματα αξιοποίησης τουριστικών χώρων για το δικό μας κράτος.
Στον προαύλιο χώρο μπορείς να βρεις μία καφετέρια, ένα καλό εστιατόριο και δύο μαγαζάκια με σουβενίρ, ενώ εκτός από την ομολογουμένως όμορφη θέα από τα τείχη προς την πόλη, θεωρώ ότι εξέχουσα θέση έχει το γοτθικο-μπαρόκ εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου (βοήθειά μας) με τις ιδιαίτερες οροφογραφίες.
Αν και η αρχική μου πρόθεση ήταν να ανέβω με τα πόδια μέχρι την κορυφή του λόφου μέσω ενός από τα διάφορα μονοπάτια που οδηγούν σε αυτή, η μεσημεριανή ώρα και ένα κάποιο φούσκωμα από το φαγητό που μόλις είχα καταναλώσει με έκαναν να προτιμήσω τη λύση του τελεφερίκ. Και σοφά, θα έλεγα.
Το στοίχημα με την όλη υπόθεση του τελεφερίκ, το οποίο είναι εξολοκλήρου γυάλινο, είναι να βρεθείς στο μπροστινό μέρος ώστε η πολυκοσμία που συνήθως έχει να μην σε εμποδίσει να βγάλεις μερικές πανοραμικές φωτογραφίες της πόλης κατά τη διάρκεια της πολύ σύντομης (θα ήταν κάνα λεπτό?) ανάβασης. Δεν τα κατάφερα απόλυτα, όπως θα δείτε και στις φωτογραφίες παρακάτω.
Το ίδιο το κάστρο είναι μια ενδιαφέρουσα περίπτωση, όπου όμως η μάλλον πρόσφατη και εκτεταμένη αναπαλαίωσή του έχει αφαιρέσει κάτι από την ιστορική του διάσταση, κατά τη γνώμη μου. Με άλλα λόγια, ένα υπερβολικά τακτοποιημένο, καλοφτιαγμένο, προσεγμένο κτίσμα, και πολύ λιγότερο μία αρχαιολογική εμπειρία. Και επειδή όπου έχει επενδυθεί χρήμα πρέπει με κάποιον τρόπο να γυρίσει πίσω, σχεδόν τα πάντα είναι με επιπλέον χρέωση από το βασικό εισιτήριο που πληρώνεις κατά την είσοδο στο τελεφερικ. Για παράδειγμα, πας μέχρι τον πρώτο όροφο του μεγάλου πύργου, αλλά για από εκεί και πάνω υπάρχει επιπλέον ταρίφα. Απλά μαθήματα αξιοποίησης τουριστικών χώρων για το δικό μας κράτος.
Στον προαύλιο χώρο μπορείς να βρεις μία καφετέρια, ένα καλό εστιατόριο και δύο μαγαζάκια με σουβενίρ, ενώ εκτός από την ομολογουμένως όμορφη θέα από τα τείχη προς την πόλη, θεωρώ ότι εξέχουσα θέση έχει το γοτθικο-μπαρόκ εκκλησάκι του αγίου Γεωργίου (βοήθειά μας) με τις ιδιαίτερες οροφογραφίες.
Last edited: