Marios_Gr
Member
- Μηνύματα
- 559
- Likes
- 2.928
Το πρωί της 16ης Ιουλίου του σωτήριου έτους 2016 τα πάντα ήταν πακεταρισμένα στη θέση τους για τη μεσημεριανή μου πτήση. Γενικά είμαι οργανωτικός και όχι της τελευταίας στιγμής άνθρωπος. Εισιτήρια, αποσκευές, σημειώσεις και ξηρά τροφή για την περίπτωση απαγωγής μου ή φονικού σεισμού στη Σλοβενία, όλα έτοιμα!
Παρόλα αυτά οι πίσω νευρώνες του εγκεφάλου μου έλεγαν ότι κάτι είχα ξεχάσει. Μπορεί και να ήταν η ιδέα μου.
Ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Το ταξίδι σύντομο, κάτι λιγότερο από δύο ώρες, ήταν άνετο και χωρίς απρόοπτα. Έφαγα και κάτι σαν δείγμα από πένες με κιμά και κριτσινάκια, ήπια και μία πορτοκαλάδα και χάζευα τη θέα από το παράθυρο καθώς προχωρούσαμε ανατολικά και κατόπιν βόρεια. Τον Ισθμό, τη Στερεά, τον Αμβρακικό κόλπο, σύννεφα, σύννεφα, σύννεφα... Σαν πολλά να γίνανε τα σύννεφα από κάτω. Και χωρίς ένα κενό, βρε αδελφέ. Τότε συνειδητοποίησα ότι όλη η πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν υπό βαριά συννεφιά. Θα ήταν η Σλοβενία, που τόσο θέλει να διαφοροποιείται από τα Βαλκάνια, πιο ηλιόλουστη;
Όχι, δεν ήταν. Κατά την προσγείωση διαπίστωσα ότι και όλος ο Σλοβένικος ουρανός ήταν ομοίως γκρίζος και συννεφιασμένος. Αλλά όχι βροχερός τουλάχιστον, είπα μέσα μου.
Το αεροδρόμιο Jože Pučnik της Λιουμπλιάνα είναι μάλλον κατ’ ευφημισμό το αεροδρόμιο της Λιουμπλιάνα, καθώς απέχει περίπου 50 λεπτά από την πόλη. Για μια χώρα που τη διασχίζεις ολόκληρη μέσα σε λιγότερο από 3 ώρες είναι μάλλον τεράστια απόσταση. Αναλογικά, σαν το αεροδρόμιο των Αθηνών να ήταν στο Βόλο! Είναι ένα μικρό αεροδρόμιο, με κυρίαρχο στοιχείο το γυαλί. Τόσο μικρό που αρκεί να σας πω ότι έχει μόλις δύο ιμάντες παραλαβής αποσκευών.
Με το που πάτησα τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών μου στο πεζοδρόμιο έξω από την αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου, ξεκίνησε να βρέχει. Ναι, ήταν προφανές, περίμενε εμένα. Και συνειδητοποίησα ότι έκανε κρύο. Όχι δροσιά, ούτε ψύχρα. Κρύο. Εγώ πάντως δεν είχα διαβάσει για βροχές και κρύα στα site με τον καιρό στη Σλοβενία. Και όσο και αν η προνοητικότητα μου να μου είχε πει το πρωί ότι όσο να ‘ναι πάω βόρεια και άρα ένα φανελάκι να το βάλω μέσα από το πουκάμισό μου, το κρύο ήταν υπεράνω φανελακίων νοτίων κλιμάτων.
Οι επιλογές μετάβασης από το αεροδρόμιο στην πόλη είναι με ταξί (πολύ ακριβό), με δημόσιο λεωφορείο (μπελαλίδικο), με το αυτοκίνητο του Σλοβένου/Σλοβένας φίλου/φίλης που από πριν έχεις φροντίσει να πιάσεις από το ίντερνετ (επικίνδυνο) και βανάκια ιδιωτικών εταιριών. Προτίμησα λοιπόν την τέταρτη λύση, καθώς με 21 ευρώ εξασφάλιζα τη μετάβασή μου κατευθείαν στο ξενοδοχείο μου, και αντίστροφα, άνετα, γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις.
Η εταιρία GoOpti αποδείχτηκε όντως φερέγγυα και εξαιρετικά ακριβής και επαγγελματική. Στη συμφωνημένη ώρα, στην πλατφόρμα 9 το mini bus της ήταν εκεί. Άλλοι δύο συνταξιδιώτες επιβιβάστηκαν μαζί μου, μας έδωσαν και ένα μπουκαλάκι νερό για τη ζέστη (την ποια???) και ξεκινήσαμε. Σε 35 λεπτά αποβιβάστηκα στην αρχή του πεζοδρόμου της οδού Cankarjeva Cesta, μόλις δύο λεπτάκια περπάτημα από το Slon Hotel.
Παρόλα αυτά οι πίσω νευρώνες του εγκεφάλου μου έλεγαν ότι κάτι είχα ξεχάσει. Μπορεί και να ήταν η ιδέα μου.
Ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Το ταξίδι σύντομο, κάτι λιγότερο από δύο ώρες, ήταν άνετο και χωρίς απρόοπτα. Έφαγα και κάτι σαν δείγμα από πένες με κιμά και κριτσινάκια, ήπια και μία πορτοκαλάδα και χάζευα τη θέα από το παράθυρο καθώς προχωρούσαμε ανατολικά και κατόπιν βόρεια. Τον Ισθμό, τη Στερεά, τον Αμβρακικό κόλπο, σύννεφα, σύννεφα, σύννεφα... Σαν πολλά να γίνανε τα σύννεφα από κάτω. Και χωρίς ένα κενό, βρε αδελφέ. Τότε συνειδητοποίησα ότι όλη η πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν υπό βαριά συννεφιά. Θα ήταν η Σλοβενία, που τόσο θέλει να διαφοροποιείται από τα Βαλκάνια, πιο ηλιόλουστη;
Όχι, δεν ήταν. Κατά την προσγείωση διαπίστωσα ότι και όλος ο Σλοβένικος ουρανός ήταν ομοίως γκρίζος και συννεφιασμένος. Αλλά όχι βροχερός τουλάχιστον, είπα μέσα μου.
Το αεροδρόμιο Jože Pučnik της Λιουμπλιάνα είναι μάλλον κατ’ ευφημισμό το αεροδρόμιο της Λιουμπλιάνα, καθώς απέχει περίπου 50 λεπτά από την πόλη. Για μια χώρα που τη διασχίζεις ολόκληρη μέσα σε λιγότερο από 3 ώρες είναι μάλλον τεράστια απόσταση. Αναλογικά, σαν το αεροδρόμιο των Αθηνών να ήταν στο Βόλο! Είναι ένα μικρό αεροδρόμιο, με κυρίαρχο στοιχείο το γυαλί. Τόσο μικρό που αρκεί να σας πω ότι έχει μόλις δύο ιμάντες παραλαβής αποσκευών.
Με το που πάτησα τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών μου στο πεζοδρόμιο έξω από την αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου, ξεκίνησε να βρέχει. Ναι, ήταν προφανές, περίμενε εμένα. Και συνειδητοποίησα ότι έκανε κρύο. Όχι δροσιά, ούτε ψύχρα. Κρύο. Εγώ πάντως δεν είχα διαβάσει για βροχές και κρύα στα site με τον καιρό στη Σλοβενία. Και όσο και αν η προνοητικότητα μου να μου είχε πει το πρωί ότι όσο να ‘ναι πάω βόρεια και άρα ένα φανελάκι να το βάλω μέσα από το πουκάμισό μου, το κρύο ήταν υπεράνω φανελακίων νοτίων κλιμάτων.
Οι επιλογές μετάβασης από το αεροδρόμιο στην πόλη είναι με ταξί (πολύ ακριβό), με δημόσιο λεωφορείο (μπελαλίδικο), με το αυτοκίνητο του Σλοβένου/Σλοβένας φίλου/φίλης που από πριν έχεις φροντίσει να πιάσεις από το ίντερνετ (επικίνδυνο) και βανάκια ιδιωτικών εταιριών. Προτίμησα λοιπόν την τέταρτη λύση, καθώς με 21 ευρώ εξασφάλιζα τη μετάβασή μου κατευθείαν στο ξενοδοχείο μου, και αντίστροφα, άνετα, γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις.
Η εταιρία GoOpti αποδείχτηκε όντως φερέγγυα και εξαιρετικά ακριβής και επαγγελματική. Στη συμφωνημένη ώρα, στην πλατφόρμα 9 το mini bus της ήταν εκεί. Άλλοι δύο συνταξιδιώτες επιβιβάστηκαν μαζί μου, μας έδωσαν και ένα μπουκαλάκι νερό για τη ζέστη (την ποια???) και ξεκινήσαμε. Σε 35 λεπτά αποβιβάστηκα στην αρχή του πεζοδρόμου της οδού Cankarjeva Cesta, μόλις δύο λεπτάκια περπάτημα από το Slon Hotel.
Last edited:
Για ρώτα την 
