Σλοβενία Ένα ποτάμι, 17 γέφυρες και ένας αρχιτέκτονας

[Marios_Gr]

Το γλυκάκι ήταν εξαιρετικό. Ελαφρύ και σχετικά άγλυκο, όπως είναι συνήθως τα γλυκά της κεντρικής Ευρώπης. Το καφέ Lolita έγινε το στέκι μου για τις λίγες μέρες που έμεινα στην πόλη. Γιατί ήταν απολύτως κεντρικό, χωρίς να έχει τον τόσο πολύ κόσμο και τη βαβούρα που είχαν άλλα πιο τουριστικά καφέ, γιατί είχε πολύ καλό καφέ και γλυκά και γιατί ήταν ένα βολικό σημείο για να παρακολουθήσεις την κίνηση της πόλης.

Κινήθηκα παράλληλα με την όχθη του ποταμού, συνεχίζοντας να βρίσκομαι στην πλευρά της παλιάς πόλης, με σκοπό να δω πιο ενδελεχώς μία εκκλησία που είχε πάρει το μάτι μου στα γρήγορα το προηγούμενο βράδυ.

Η εκκλησία του Αγίου Ιάσωνα έχει ένα πολύ ενδιαφέρον μπαρόκ στιλ και μετρά ήδη 4 αιώνες ζωής. Τραβούσα τις φωτογραφίες μου από την επιβλητική της πρόσοψη, όταν ήχος από λειτουργία έφτασε στα αυτιά μου. Αποφάσισα να μπω για να πάρω μία ιδέα πριν συνεχίσω τη βόλτα μου. Απόλυτη ησυχία, με μόνο το κήρυγμα του ιερέα να ακούγεται. Κόσμος λίγος, παρόλο που ήταν Κυριακή. Όλοι μεγάλης ηλικίας, κανένας νέος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρόλο που δεν είμαι καθόλου θρήσκος, η ιδέα ότι η αποκοπή από την θρησκεία εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη (υπάρχουν χώρες όπου το ποσοστό όσων δηλώνουν άθεοι είναι μεγαλύτερο από αυτό των πιστών) με μελαγχόλησε κάπως.

Πέρασα στην απέναντι όχθη από τη Γέφυρα του Τσαγκάρηδων, που πήρε το όνομά της από τα τσαγκαράδικα που υπήρχαν πριν αιώνες εκεί, και η οποία ανακατασκευάστηκε στη σημερινή της πέτρινη μορφή -όπως και τόσα άλλα χτίσματα της πόλης- από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα Jože Plečnik. Βρέθηκα έτσι στο ανάχωμα Breg, ένα κομμάτι της όχθης του ποταμού Λιουμπλιάνικα, που έχει πρόσφατα αναπλαστεί σε μία ζωηρή πεζοδρομημένη περατζάδα με καφέ, τουριστικά μαγαζιά και κάθε Κυριακή, μία υπαίθρια αγορά με αντίκες.
Και ήταν Κυριακή.

Η οδός Zoisova Cesta ορίζει το τέλος του πολυσύχναστου Breg. Η όχθη του ποταμού αρχίζει να αποκτά μία πιο ήσυχη και χαλαρή διάθεση και βαθμιαία μετατρέπεται σε μία πολύ όμορφη βόλτα κάτω από τις ιτιές και τις λεύκες.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• …

  Go to chapter

  Go
• 14

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 14

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[giannismits]

Ε όχι και ταξιδιωτικό οδηγό στα αγγλικά! Ο giannismits έχει γράψει ιστοριάρα στα Ελληνικά και δεν τον προτίμησες? Για ρώτα την @Vegerazaros που είναι σταθερή πελάτισσά μου Πλάκα κάνω.

Πήγες ένα μήνα μετά από μένα. Πολύ ωραία. Άλλη μια Σλοβενία λοιπόν. Έκανα την αρχή και ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλοι. Ας είναι καλά Αegean βέβαια. Η χώρα αξίζει και δεν είναι και λιωμένος προορισμός.

Θα περιμένω τις εντυπώσεις σου.

 

[Giwrgos10]

Η Σλοβενία είναι πανέμορφη ειδικά αν τη γυρίσεις μέσα από επαρχιακούς δρόμους. Τέτοια ομορφιά, τέτοια περιποίηση σε δρόμους, σπίτια, παντού....δύσκολα συναντάς. Μια χώρα που διαφέρει κατά τη γνώμη μου από τα υπόλοιπα κράτη της πρώην Γιουγκοσλαβίας. Για Λουμπλιάνα δεν έχω πλήρες άποψη(είχα περάσει πεταχτά πριν κάποια χρόνια) αλλά και μόνο ότι ανακηρύχθηκε green capital 2016 λέει πολλά.
Αναμένουμε την ιστορία σου Μάριε

 

[Marios_Gr]

Ε όχι και ταξιδιωτικό οδηγό στα αγγλικά! Ο giannismits έχει γράψει ιστοριάρα στα Ελληνικά και δεν τον προτίμησες? Για ρώτα την @Vegerazaros που είναι σταθερή πελάτισσά μου Πλάκα κάνω.

Πήγες ένα μήνα μετά από μένα. Πολύ ωραία. Άλλη μια Σλοβενία λοιπόν. Έκανα την αρχή και ελπίζω να ακολουθήσουν κι άλλοι. Ας είναι καλά Αegean βέβαια. Η χώρα αξίζει και δεν είναι και λιωμένος προορισμός.

Θα περιμένω τις εντυπώσεις σου.

Όταν ανέβηκε η ιστορία σου εγώ είχα ήδη αποστηθίσει και σε ποιά λουμπλιανίτικα μπακάλικα πουλάνε παγάκια...

 

[giannismits]

Όταν ανέβηκε η ιστορία σου εγώ είχα ήδη αποστηθίσει και σε ποιά λουμπλιανίτικα μπακάλικα πουλάνε παγάκια...

Α όχι μη λες ανακρίβειες. Ποτέ δεν αναφέρθηκα σε κάτι τέτοιο

 

[Marios_Gr]

Το πρωί της 16ης Ιουλίου του σωτήριου έτους 2016 τα πάντα ήταν πακεταρισμένα στη θέση τους για τη μεσημεριανή μου πτήση. Γενικά είμαι οργανωτικός και όχι της τελευταίας στιγμής άνθρωπος. Εισιτήρια, αποσκευές, σημειώσεις και ξηρά τροφή για την περίπτωση απαγωγής μου ή φονικού σεισμού στη Σλοβενία, όλα έτοιμα!

Παρόλα αυτά οι πίσω νευρώνες του εγκεφάλου μου έλεγαν ότι κάτι είχα ξεχάσει. Μπορεί και να ήταν η ιδέα μου.

Ο καιρός ήταν θαυμάσιος. Το ταξίδι σύντομο, κάτι λιγότερο από δύο ώρες, ήταν άνετο και χωρίς απρόοπτα. Έφαγα και κάτι σαν δείγμα από πένες με κιμά και κριτσινάκια, ήπια και μία πορτοκαλάδα και χάζευα τη θέα από το παράθυρο καθώς προχωρούσαμε ανατολικά και κατόπιν βόρεια. Τον Ισθμό, τη Στερεά, τον Αμβρακικό κόλπο, σύννεφα, σύννεφα, σύννεφα... Σαν πολλά να γίνανε τα σύννεφα από κάτω. Και χωρίς ένα κενό, βρε αδελφέ. Τότε συνειδητοποίησα ότι όλη η πρώην Γιουγκοσλαβία ήταν υπό βαριά συννεφιά. Θα ήταν η Σλοβενία, που τόσο θέλει να διαφοροποιείται από τα Βαλκάνια, πιο ηλιόλουστη;

Όχι, δεν ήταν. Κατά την προσγείωση διαπίστωσα ότι και όλος ο Σλοβένικος ουρανός ήταν ομοίως γκρίζος και συννεφιασμένος. Αλλά όχι βροχερός τουλάχιστον, είπα μέσα μου.

Το αεροδρόμιο Jože Pučnik της Λιουμπλιάνα είναι μάλλον κατ’ ευφημισμό το αεροδρόμιο της Λιουμπλιάνα, καθώς απέχει περίπου 50 λεπτά από την πόλη. Για μια χώρα που τη διασχίζεις ολόκληρη μέσα σε λιγότερο από 3 ώρες είναι μάλλον τεράστια απόσταση. Αναλογικά, σαν το αεροδρόμιο των Αθηνών να ήταν στο Βόλο! Είναι ένα μικρό αεροδρόμιο, με κυρίαρχο στοιχείο το γυαλί. Τόσο μικρό που αρκεί να σας πω ότι έχει μόλις δύο ιμάντες παραλαβής αποσκευών.

Με το που πάτησα τις άκρες των δαχτύλων των ποδιών μου στο πεζοδρόμιο έξω από την αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου, ξεκίνησε να βρέχει. Ναι, ήταν προφανές, περίμενε εμένα. Και συνειδητοποίησα ότι έκανε κρύο. Όχι δροσιά, ούτε ψύχρα. Κρύο. Εγώ πάντως δεν είχα διαβάσει για βροχές και κρύα στα site με τον καιρό στη Σλοβενία. Και όσο και αν η προνοητικότητα μου να μου είχε πει το πρωί ότι πάω βόρεια και άρα ένα φανελάκι να το βάλω μέσα από το πουκάμισό μου, το κρύο ήταν υπεράνω φανελακίων νοτίων κλιμάτων.

Οι επιλογές μετάβασης από το αεροδρόμιο στην πόλη είναι με ταξί (πολύ ακριβό), με δημόσιο λεωφορείο (μπελαλίδικο), με το αυτοκίνητο του Σλοβένου/Σλοβένας φίλου/φίλης που από πριν έχεις φροντίσει να πιάσεις από το ίντερνετ (επικίνδυνο) και βανάκια ιδιωτικών εταιριών. Προτίμησα λοιπόν την τέταρτη λύση, καθώς με 21 ευρώ εξασφάλιζα τη μετάβασή μου κατευθείαν στο ξενοδοχείο μου, και αντίστροφα, άνετα, γρήγορα και χωρίς καθυστερήσεις.

Η εταιρία GoOpti αποδείχτηκε όντως φερέγγυα και εξαιρετικά ακριβής και επαγγελματική. Στη συμφωνημένη ώρα, στην πλατφόρμα 9 το mini bus της ήταν εκεί. Άλλοι δύο συνταξιδιώτες επιβιβάστηκαν μαζί μου, μας έδωσαν και ένα μπουκαλάκι νερό για τη ζέστη (την ποια???) και ξεκινήσαμε. Σε 35 λεπτά αποβιβάστηκα στην αρχή του πεζοδρόμου της οδού Cankarjeva Cesta, μόλις δύο λεπτάκια περπάτημα από το Slon Hotel.

 

[Marios_Gr]

Slon στα σλοβένικα σημαίνει ελέφαντας. Και τώρα εγώ πρέπει να σας εξηγήσω για ποιο λόγο το ξενοδοχείο πήρε αυτό το όνομα, πολύ περισσότερο εφόσον το συγκεκριμένο θηλαστικό δεν ανήκει στη Σλοβένικη πανίδα. Αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν έχω ιδέα.

Το Slon Hotel, λοιπόν, βρίσκεται στη γωνία των οδών Slovenska Cesta και Čopova ulica, αμφότερες πλέον πεζοδρομημένες. Πρόκειται για ένα τετράστερο ξενοδοχείο, που ενώ τυπικά βρίσκεται στο καινούριο κομμάτι της πόλης, απέχει μόλις τρία λεπτά με τα πόδια από το σημείο αναφοράς της παλιάς πόλης της Λιουμπλιάνα, την πλατεία Prešeren και την τριπλή γέφυρα.

Το προσωπικό στη ρεσεψιόν γρήγορο και ευγενικό. Πήρα την κάρτα μου και ανέβηκα στο δωμάτιό μου στον 6ο όροφο. Ένα μονόκλινο δωμάτιο, όχι μεγάλο, αλλά καλά διαρρυθμισμένο και προσεγμένο. Στο κρεβάτι με περίμενε ένα λούτρινο ελεφαντάκι (γινόταν για πάντα δικό σου με 10 ευρώ), δύο σοκολατάκια και μία καρτούλα με την πρόβλεψη του καιρού για την επόμενη ημέρα, ώστε να μπορείς να προγραμματίζεις τις δραστηριότητές σου. Τα σοκολατάκια και η καρτούλα ανανεώνονταν καθημερινά για όσο έμεινα εκεί.

Αλλάζω γρήγορα ρούχα, φοράω και μία ζακέτα, που ευτυχώς προέβλεψα να πάρω μαζί μου, και παρά την ελαφρά βροχή ετοιμάζομαι να ξεχυθώ για την πρώτη μου εξόρμηση στην υπέροχη Λουμπλιάνα. Και καθότι διπλά προνοητικός, είχα πάρει και ομπρέλα μαζί μου. Η’ μήπως όχι; Αυτό είχα ξεχάσει να πάρω λοιπόν, ομπρέλα! Αλλά δεν βαριέσαι, σκέφτηκα, ουσιαστικά ψιχάλιζε πια έξω. Θα βγώ έτσι, πόσο να βραχώ από μερικές ψιχάλες;

Για έναν απροσδιόριστο λόγο, εκείνη την πρώτη μέρα οι δικές μου προθέσεις και οι καιρικές μεταβολές λειτουργούσαν αντιστρόφως ανάλογα. Με το που διανύω μερικά μέτρα έξω από το ξενοδοχείο και κατευθυνόμενος προς την πλατεία Prešeren, η βροχή δυνάμωσε. Αναγκαστική στάση σε ένα υπαίθριο café επί της πλατείας για ένα λάτε και ένα σάντουιτς ώστε αφενός να συνέλθω από το ταξίδι, αφετέρου να περιμένω να κοπάσει η βροχή. Παρά τη βροχή, κόσμος πολύς να πηγαινοέρχεται με τις ομπρέλες του, από όλα τα χρώματα και τις φυλές.

Το λάτε ήταν συμπαθητικό, το σάντουιτς μάλλον άνοστο και η βροχή απτόητη. Δεν γινόταν, έπρεπε να πάρω ομπρέλα. Πίσω στο ξενοδοχείο και από εκεί στo διπλανό H&M. Από ομπρέλα ανδρική, τίποτα (με ροζ πουά δεν έβγαινα έξω). Στο Zara παρακάτω, τίποτα, μόλις είχαν πουλήσει τις τελευταίες. Ευτυχώς στο απέναντι πολυκατάστημα Nama βρήκα πλήθος ομπρελών, σε ποικιλία σχεδίων και τιμών.

Τελικά η απογευματινή βόλτα στη βροχερή παλιά Λιουμπλιάνα δημιούργησε μια πολύ ενδιαφέρουσα άποψη της πόλης, που γρήγορα κατάλαβα ότι θα ήταν χασούρα να μην την είχα ζήσει. Περπάτησα κατά μήκος του κέντρου της παλιάς πόλης και από τις δύο πλευρές του ποταμού Λουμπλιάνικα και είδα διαβάτες με ομπρέλες, βρεγμένους δράκους και μουσκεμένους λύκους.

 

[Marios_Gr]

Ο ποταμός Λιουμπλιάνικα διασχίζει την πρωτεύουσα της Σλοβενίας και αποτελεί το φυσικό σύνορο μεταξύ του παλιού και του νεώτερου κομματιού της πόλης. Αυτό βέβαια είναι μία λίγο αυθαίρετη παραδοχή, αφού στο ιστορικό κέντρο της πόλης σε αμφότερες τις πλευρές του ποταμού συναντάς περισσότερο ή λιγότερο παλιά και μεγάλης αισθητικής και ιστορικής αξίας κτήρια. Το πραγματικά καινούριο τμήμα της Λιουμπλιάνα εκτίνεται έξω από το κέντρο της.

Πρωινή έγερση νωρίς και κάθοδος για το πρωινό, που αποτελεί έναν από τους σοβαρούς λόγους που προτιμώ τα ξενοδοχεία αυτή της αλυσίδας. Ο δεύτερος ήταν ότι το συγκεκριμένο ξενοδοχείο, όπως προείπα, είναι μεν εκτός της παλιάς πόλης, αλλά σε απόσταση αναπνοής από αυτή, καθώς και από το περίφημο πάρκο Tivoli. Το γεγονός ότι οι δρόμοι γύρω από το ξενοδοχείο είναι πεζοδρομημένοι (στη Slovenska Cesta επιτρέπεται πλέον μόνο η διέλευση αστικών λεωφορείων, και μάλιστα με μικρή ταχύτητα) έχει μετατρέψει την περιοχή σε ένα αστικό χώρο με στυλάτα καφέ, φαγάδικα και πολυκαταστήματα, χωρίς να έχει αλλοιώσει τον χαρακτήρα της.

Η οδός Čopova ulica, δίπλα στο ξενοδοχείο Slon

Κατεβαίνοντας την Čopova ulica με τα μαγαζάκια με τα σουβενίρ και τα διάφορα ταχυφαγεία, κατευθύνθηκα στην πλατεία Prešeren, με το ομώνυμο άγαλμα του εθνικού ποιητή της Σλοβενίας. Πρόκειται για μία σχετικά μικρή πλακόστρωτη κυκλική πλατεία, περιτριγυρισμένη από μπαρόκ και art nouveau κτήρια -με κυρίαρχο αυτό της φραγκισκανής εκκλησίας του Ευαγγελισμού- που καταλήγει στην διάσημη Τριπλή Γέφυρα (Tromostovje), ένα από τα πολλά έργα του αρχιτέκτονα Jože Plečnik, αναμορφωτή της φυσιογνωμίας της πόλης. Στην οδό Miklošičeva Cesta που ξεκινά από την πλατεία, μπορείς να δεις μερικά πολύ όμορφα αρχιτεκτονικά δείγματα, όπως το φανταχτερό κτήριο της Συνεργατικής Τράπεζας με τα έθνικ μοτίβα, το πολυκατάστημα Galerija Emporium και το ξενοδοχείο Union.

Η πλατεία Prešeren

Το άγαλμα του ποιητή France Prešeren

Η εκκλησία του Ευαγγελισμού

Η οδός Miklošičeva Cesta

Το κτήριο της Συνεργατικής Τράπεζας

Διασχίζοντας την Τριπλή Γέφυρα μπαίνεις και τυπικά στην παλιά πόλη. Η ησυχία της πολύ πρωινής ώρας μου επέτρεψε να την απολαύσω και να την απαθανατίσω χωρίς άγχος, συνωστισμό και σπρωξίματα.

Η Τριπλή Γέφυρα, η πλέον φημισμένη της πόλης

Στην άλλη πλευρά του ποταμού πλέον, εντύπωση μου έκανε το κτήριο του Δημαρχείου της πόλης. Πρόκειται για ένα κατά βάση γοτθικό κτίσμα του 15ου αιώνα, που στις αρχές του 18ου υπέστη μία μπαρόκ ανακαίνιση αποκτώντας τελικά ένα μικτό στυλ ανάμεσα στα δύο. Στις πολύ όμορφες εσωτερικές του αυλές με τις γυάλινες οροφές, φιλοξενούσε εκθέσεις γλυπτικής, ζωγραφικής και φωτογραφίας.

Η Λιουμπλιάνα έχει ανακηρυχτεί Πράσινη Πρωτεύουσα της Ευρώπης για το 2016, και δικαίως, όπως γρήγορα διαπίστωσα και εγώ. Αυτό φροντίζουν να το γνωστοποιούν στον κόσμο όχι μόνο τα μεγάλα πανό στην πρόσοψη του δημαρχείου, αλλά και μία ορθογώνια κατασκευή έξω από αυτό, σαν περίπτερο πληροφοριών, που όμως η μία του πλευρά ήταν όλη καλυμμένη από ειδικές γλαστρούλες με μικρά φυτά.

Ακριβώς δίπλα από το δημαρχείο βρίσκεται το σιντριβάνι των Τριών Ποταμών, δημιουργία του ιταλού γλύπτη Francesco Robba. Όπως βέβαια πληροφορήθηκα, η πρωτότυπη κατασκευή του 1751 έχει μεταφερθεί στο Εθνικό Μουσείο της χώρας, ενώ αυτό που θαυμάζουμε στην πλατεία του Δημαρχείου είναι ένα πιστό του αντίγραφο. Ας είναι.

Αφού περιπλανήθηκα λίγο ακόμα στον κεντρικό δρόμο της παλιάς πόλης με τα γουστόζικα μαγαζάκια και τα χρωματιστά τριόροφα σπίτια, κατάλαβα ότι κάτι με τα δημαρχεία, κάτι με τα σιντριβάνια, μία στάση για ένα γλυκάκι τη χρειαζόμουνα. Τί καλύτερο από το Café Lolita για μία τάρτα με φρούτα του δάσους, στην καλύτερη περατζάδα κατά μήκος του ποταμού;

 

[chris7]

Πολύ ωραία ιστορία και φωτογραφίες. Περιμένουμε τη συνέχεια.

 

[Marios_Gr]

Το γλυκάκι ήταν εξαιρετικό. Ελαφρύ και σχετικά άγλυκο, όπως είναι συνήθως τα γλυκά της κεντρικής Ευρώπης. Το καφέ Lolita έγινε το στέκι μου για τις λίγες μέρες που έμεινα στην πόλη. Γιατί ήταν απολύτως κεντρικό, χωρίς να έχει τον τόσο πολύ κόσμο και τη βαβούρα που είχαν άλλα πιο τουριστικά καφέ, γιατί είχε πολύ καλό καφέ και γλυκά και γιατί ήταν ένα βολικό σημείο για να παρακολουθήσεις την κίνηση της πόλης.

Κινήθηκα παράλληλα με την όχθη του ποταμού, συνεχίζοντας να βρίσκομαι στην πλευρά της παλιάς πόλης, με σκοπό να δω πιο ενδελεχώς μία εκκλησία που είχε πάρει το μάτι μου στα γρήγορα το προηγούμενο βράδυ.

Η εκκλησία του Αγίου Ιάσωνα έχει ένα πολύ ενδιαφέρον μπαρόκ στιλ και μετρά ήδη 4 αιώνες ζωής. Τραβούσα τις φωτογραφίες μου από την επιβλητική της πρόσοψη, όταν ήχος από λειτουργία έφτασε στα αυτιά μου. Αποφάσισα να μπω για να πάρω μία ιδέα πριν συνεχίσω τη βόλτα μου. Απόλυτη ησυχία, με μόνο το κήρυγμα του ιερέα να ακούγεται. Κόσμος λίγος, παρόλο που ήταν Κυριακή. Όλοι μεγάλης ηλικίας, κανένας νέος. Δεν ξέρω γιατί, αλλά παρόλο που δεν είμαι καθόλου θρήσκος, η ιδέα ότι η αποκοπή από την θρησκεία εξελίσσεται με ραγδαίους ρυθμούς στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη (υπάρχουν χώρες όπου το ποσοστό όσων δηλώνουν άθεοι είναι μεγαλύτερο από αυτό των πιστών) με μελαγχόλησε κάπως.

Πέρασα στην απέναντι όχθη από τη Γέφυρα του Τσαγκάρηδων, που πήρε το όνομά της από τα τσαγκαράδικα που υπήρχαν πριν αιώνες εκεί, και η οποία ανακατασκευάστηκε στη σημερινή της πέτρινη μορφή -όπως και τόσα άλλα χτίσματα της πόλης- από τον σπουδαίο αρχιτέκτονα Jože Plečnik. Βρέθηκα έτσι στο ανάχωμα Breg, ένα κομμάτι της όχθης του ποταμού Λιουμπλιάνικα, που έχει πρόσφατα αναπλαστεί σε μία ζωηρή πεζοδρομημένη περατζάδα με καφέ, τουριστικά μαγαζιά και κάθε Κυριακή, μία υπαίθρια αγορά με αντίκες.
Και ήταν Κυριακή.

Η οδός Zoisova Cesta ορίζει το τέλος του πολυσύχναστου Breg. Η όχθη του ποταμού αρχίζει να αποκτά μία πιο ήσυχη και χαλαρή διάθεση και βαθμιαία μετατρέπεται σε μία πολύ όμορφη βόλτα κάτω από τις ιτιές και τις λεύκες.

 

[Marios_Gr]

Επιστρέφοντας από το Breg συνέχισα τη βόλτα μου στη δυτική όχθη του ποταμού Λιουμπλιάνικα, στο νεότερο κομμάτι του ιστορικού κέντρου. Εκεί το περιβάλλον γίνεται λιγότερο τουριστικό αφού περιλαμβάνει περισσότερο κρατικά κτήρια, υπουργεία και πολιτιστικά ιδρύματα. Αυτό δεν αναιρεί την ύπαρξη και εκεί πολύ ενδιαφερόντων αρχιτεκτονικών δειγμάτων, κυρίως μπαρόκ και art nouveau, αλλά και πιο σύγχρονων τάσεων.

Κινήθηκα στην οδό Gosposka προκειμένου να βγω στην πλατεία Kongresni και στο λαμπρότερο δείγμα αρχιτεκτονικής της πόλης, το Πανεπιστήμιο! Το Πανεπιστήμιο της Λιουμπλιάνα είναι φυσικά το μεγαλύτερο της χώρας, με πάνω από 60 χιλιάδες φοιτητές -όχι μόνο Σλοβένους- και ανάμεσα στα μεγαλύτερα της Ευρώπης. Ιδρύθηκε το 1810 και στεγάζεται σε ένα μπαρόκ κτήριο με διάκοσμο εντυπωσιακού πλούτου και λεπτομέρειας.

Αφού πέρασα μπροστά από το κτήριο της Ακαδημίας της Φιλαρμονικής συνέχισα επί της οδού Gosposka για να δω την Εθνική Βιβλιοθήκη με τα παράθυρα που μοιάζουν με ανοιχτά βιβλία, έργο και αυτό του Jože Plečnik, το Μουσείο της Πόλης της Λουμπλιάνα και το Μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού που η αυλή του λειτούργει και ως θερινός συναυλιακός χώρος.

Το κτήριο της Φιλαρμονικής Ακαδημίας

Η Εθνική Βιβλιοθήκη

Τα παράθυρά της, που μοιάζουν με βιβλία, σχεδιάστηκαν από τον ίδιο τον Jože Plečnik

Το Μουσείο της Πόλης της Λουμπλιάνα

Το μοναστήρι του Τιμίου Σταυρού

Διασχίζοντας γραφικά δρομάκια γεμάτα λουλούδια και ενδιαφέροντα μαγαζάκια, έφτασα στη Νέα πλατεία (Novi trg) όπου είδα κόσμο και λαό μαζεμένο. Μία ορχήστρα με παραδοσιακές ενδυμασίες έπαιζε μουσική υπό τις οδηγίες μίας ζωηρής, ευτραφούς και συμπαθούς διευθυντού. Στη Σλοβενία διαπίστωσα ότι τα στοιχεία της παράδοσής τους παρεμβάλλονται έντονα και απενοχοποιημένα στην καθημερινή ζωή της πόλης. Όσο βέβαια οι παραστάσεις από το τουριστικό κομμάτι της πόλης μπορούν να οδηγούν με ασφάλεια σε τέτοια συμπεράσματα.

 

[demie]

Μ'αρέσει ο τρόπος γραφής σου!

Συνέχεια παρακαλώωωω!!!