Καμπότζη Ένα τετραήμερο στο Σιέμ Ριπ για το πολυπόθητο Άνγκορ Βατ!

[erodios]

1η ημέρα: Από την Μπανγκόκ στο Σιέμ Ριπ

Η μετακίνηση

Μετά το βραδινό μου ξενύχτι στην περιβόητη Khao San της Μπανγκόκ ξύπνησα χαλαρά στο ξενοδοχείο μου χωρίς ξυπνητήρι. Η πτήση μου για το Σιέμ Ριπ ήταν γύρω στο μεσημεράκι. Την είχα προγραμματίσει έτσι, επειδή κανονικά στο συγκεκριμένο πρωινό σχεδίαζα να επισκεφτώ το Wat Pho. Όμως είχα προλάβει να το δω το προηγούμενο απόγευμα και έτσι δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιάζομαι. Σηκώθηκα λοιπόν αργά και κατέβηκα για πρωινό. Κάτι μάλλον ασυνήθιστο για εμένα, αλλά η σημερινή ημέρα προβλεπόταν με απροσδιόριστη ώρα άφιξης στο ξενοδοχείο μου στο Σιέμ Ριπ και έτσι έπρεπε να έχω αποθηκευμένη ενέργεια.

Έτρωγα και σκεφτόμουν ότι γενικά προτιμώ να έχω κλείσει εκ των προτέρων την όποια μεταφορά μου από/προς το αεροδρόμιο ή τουλάχιστον να την έχω μελετήσει εάν πρόκειται να κινηθώ με λεωφορείο, κλπ.. Όμως η αναζήτηση στις σχετικές πλατφόρμες για ταξί από το νέο αεροδρόμιο του Σιέμ Ριπ μέχρι την πόλη μού έβγαζε τιμή 30€ για ένα άτομο. Επίσης το ξενοδοχείο μου στην Καμπότζη “προθυμοποιήθηκε” να οργανώσει τη μεταφορά μου με 40€, ποσό όμως που δεν είχα καμία διάθεση να πληρώσω.
Υπάρχει και ένα λεωφορείο, που κάνει τη διαδρομή Αεροδρόμιο - Σιέμ Ριπ με εισιτήριο 8$, αλλά με πολύ αραιά δρομολόγια. Εάν δεν προλάβαινα αυτό των 16:30, το επόμενο και τελευταίο θα ήταν στις 19:00. Έτσι, είπα πάμε (πάω) και βλέπουμε!

Έχοντας αυτά στο μυαλό, αλλά με γεμάτο πια το στομάχι, ξεκίνησα από το ξενοδοχείο μου για τη στάση του λεωφορείου Α4, που ήταν σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια, και έκανε το δρομολόγιο για το έτερο αεροδρόμιο Ντον Μουάνγκ της Μπανγκόκ. Η τιμή των λεωφορείων στην Μπανγκόκ; Μια χαρά! Το εισιτήριο μιας κανονικής διαδρομής ήταν 10 μπατ (25 λεπτά), ενώ για τα αεροδρόμια ήταν 50 μπατ (1,25 ευρώ) για το Ντον Μουάγκ και 60 μπατ για το Σουβαρναμπούμι.
Επίσης, τα λεωφορεία της Μπανγκόκ γενικά μ’ άρεσαν πολύ γιατί είχαν εισπράκτορα, όπως και τα δικά μας προ αμνημονεύτων ετών, και μου θύμιζαν τα παιδικά μου χρόνια με τον δικό μας εισπράκτορα να λέει συνεχώς “προχωρήστε στον διάδρομο” λόγω του πολύ κόσμου σε αυτά. Το Α4 της Μπανγκόκ αντίθετα ήταν σχεδόν άδειο με εμένα μόνο, άλλον έναν τουρίστα με τα συμπράγκαλά του, έναν ντόπιο μεσήλικα και έναν βουδιστή μοναχό στα πορτοκαλί του, που ήταν ασορτί με το λεωφορείο. Α! ήταν και ο εισπράκτορας. Στην επόμενη στάση ανέβηκαν ακόμη μερικά άτομα.

Μετά από λίγη σχετικά ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η αγωνία μου τώρα ήταν άλλη. Είχα μαζί μου μια χειραποσκευή και ένα σακίδιο. Οι διαστάσεις τους ήταν οι προβλεπόμενες. Όμως η AirAsia έχει περιορισμό του βάρους των χειραποσκευών στα 7 κιλά και οι δικές μου, χωρίς να τις έχω ζυγίσει, σίγουρα θα ήταν κανένα 10κιλο. Είχα βέβαια την κάρτα επιβίβασης ηλεκτρονικά και δεν θα χρειαζόταν να περάσω από το γκισέ, αλλά η αγωνία υπήρχε. Ευτυχώς όμως δεν έγινε κανένας έλεγχος και η επιβίβασή μου έγινε χωρίς κανένα απρόοπτο.

Η πτήση; Ε, ό,τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια low cost εταιρεία. Κάτι σαν πτήση με τη Ryanair δηλαδή. Γι' αυτό όμως δεν είχα φροντίσει να φάω ένα υπερπλήρες πρωινό;
Όταν πλησίαζε η ώρα για την προσγείωση μας μοίρασαν δύο ειδών κάρτες άφιξης για να τις συμπληρώσουμε με τα γνωστά στοιχεία (ονοματεπώνυμο, διαμονή, κλπ.). Και επιτέλους μετά από λίγο προσγειωθήκαμε στο Σιέμ Ριπ.

Αποβιβαστήκαμε σε ένα σχεδόν άδειο αεροδρόμιο, το οποίο δεν είχα χρόνο να παρατηρήσω. Επιφυλάχθηκα να το δω στην αναχώρηση. Οδηγηθήκαμε σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, που ήταν διαμορφωμένος έτσι ώστε άνετα να μπορούν πολλά άτομα να συμπληρώνουν τις κάρτες άφιξης, εάν δεν το είχαν ήδη κάνει, και φυσικά να διευθετούν τη Visa on Arrival.
Εγώ έχοντας την ηλεκτρονική μου βίζα κατευθύνθηκα απευθείας στον έλεγχο. Εκεί ο Καμποτζιανός ήταν στην τρίχα! Καινούργια μπλε στολή, ατσαλάκωτη, λαμπερή! Καμιά υπόνοια για “φακελάκι” ή διάθεση να με ταλαιπωρήσει. Έκανε τον έλεγχο, χρησιμοποίησε τη μια από τις δύο κάρτες άφιξης, γιατί η άλλη δεν χρειαζόταν και την πέταξε, με σφράγισε και έτοιμος.
Σ’ αυτήν την αλλαγή στάσης κατά τον έλεγχο εισόδου πάντως, αναφέρθηκε και ο ντόπιος ξεναγός την επόμενη μέρα. Την απέδωσε εν μέρει στα αρνητικά σχόλια για τη διαφθορά, που έχουν αναρτηθεί μέχρι τώρα στις διάφορες πλατφόρμες από τους επισκέπτες τής Καμπότζης. Εγώ πάντως την αποδίδω στον νέο “αέρα” του καινούργιου κινέζικου αεροδρομίου τού Σιέμ Ριπ.

Βγήκα βιαστικά έξω. Είδα κάποιον με στολή και χωρίς να ξέρω ποιος ή τι ήταν τον ρώτησα πού βρίσκεται η στάση του λεωφορείου. Μου έδειξε, αλλά με ρώτησε επίσης, σε αγγλικά πολύ χειρότερα από τα απαίσια δικά μου, αν θα ήθελα ταξί.
- Πόσο είναι για το Σιέμ Ριπ; τον ρώτησα.
- 20 δολάρια, μου απάντησε.
- Να ψάξω να δω μήπως κάποιος άλλος θέλει να μοιραστούμε το ταξί; ρώτησα ξανά.
- Όπως θέλεις, μου είπε.
Ωστόσο αποφάσισα να αφήσω κατά μέρος τις τσιγκουνιές μου και να πάρω μόνος μου το ταξί που μου πρότεινε. Δεν ήταν και τόσο χάλια η τιμή. Έτσι ειδοποίησε κάποιον που ήρθε και με παρέλαβε.

Η διαδρομή ήταν μάλλον αδιάφορη. Απ’ όσο γνωρίζω πρόκειται να φτιαχτεί ένας νέος οδικός άξονας ή να επεκταθεί αυτός που ήδη συνδέει σε κάποιο μήκος το νέο αεροδρόμιο με την πόλη. Πλησιάζοντας, δεξιά και αριστερά τού δρόμου υπήρχαν σε ορισμένα σημεία τα γνωστά σε όλη τη Ν και ΝΑ Ασία καταστήματα-παραπήγματα με διάφορα εμπορεύματα, που προσωπικά τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα.

Φτάνοντας όμως στο ξενοδοχείο, με περίμενε η πλήρης απογοήτευση. Ενώ ο υπάλληλος της υποδοχής ήταν αρκετά ευγενικός και με καλωσόρισε με έναν δίσκο με χυμό και μια υγρή πετσέτα, ο χώρος δεν είχε καμία σχέση με τις φωτογραφίες που ήταν αναρτημένες στην πλατφόρμα.

Τα δε έπιπλα του δωματίου πρέπει να ήταν ηλικίας αρκετών δεκαετιών και ξεχαρβαλωμένα. Ακόμα και ο καθιερωμένος στη ΝΑ Ασία χώρος προσευχής με το άγαλμα του Βούδα δεν με ενθουσίασε.

Αλλά τι περίμενα κι εγώ με 15€ τη βραδιά; Μπορεί να ήθελα να πιστεύω ότι είναι έτσι φτηνά στην Καμπότζη, αλλά τελικά ό,τι πληρώνεις παίρνεις.
Δεν πειράζει όμως. Ο χρόνος μου έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ περιορισμένος και δεν επρόκειτο να μένω στο δωμάτιο. Επίσης υπήρχε και κάτι θετικό. Το ξενοδοχείο το είχα επιλέξει έτσι ώστε να βρίσκεται σε “στρατηγικό” σημείο. Από τη μια κατεύθυνση ήταν ένα τέταρτο με τα πόδια από τον σταθμό του λεωφορείου, στην περίπτωση που θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσω για τη μεταφορά μου από το αεροδρόμιο, και από την άλλη κατεύθυνση ήταν 10 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο ζωής τής πόλης και την Pub Street.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• …

  Go to chapter

  Go
• 11

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 3 of 11

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[Sassenach77]

Η Καμπότζη ανήκει στη βασική 5άδα των χωρών στην Ασία που θέλω διακαώς να επισκεφτώ! Και δυστυχώς είναι απο τις χώρες που πρέπει να πάω χειμώνα για να μπορέσω να δω όλα αυτά που θέλω να δω.... Κάποιες χώρες στην Ασία με δυσκολεύουν πάρα πολύ

Ελπίζω να μην τη βγάλουμε ξεροσφύρι, να δούμε και καμια φωτογραφία

 

[erodios]

Η Καμπότζη ανήκει στη βασική 5άδα των χωρών στην Ασία που θέλω διακαώς να επισκεφτώ! Και δυστυχώς είναι απο τις χώρες που πρέπει να πάω χειμώνα για να μπορέσω να δω όλα αυτά που θέλω να δω.... Κάποιες χώρες στην Ασία με δυσκολεύουν πάρα πολύ

Εύχομαι να τα καταφέρεις. Νομίζω ότι αξίζει!
Εγώ πάντως σε "ζηλεύω" γιατί έχεις πάει στο Περού, που εγώ ακόμα το παλεύω. Μην πω δηλαδή και για το Κιλιμάντζαρο, που μας έκανες και μείναμε όλοι/ες με το στόμα ανοιχτό!

Ελπίζω να μην τη βγάλουμε ξεροσφύρι, να δούμε και καμια φωτογραφία

Έχουμε μέλλον... Γράφω το 2ο κομμάτι και ακόμα δεν μπήκα στο αεροπλάνο!!

 

[Sassenach77]

Εύχομαι να τα καταφέρεις. Νομίζω ότι αξίζει!

Σε ευχαριστώ! Είμαι σίγουρη οτι αξίζει!

Εγώ πάντως σε "ζηλεύω" γιατί έχεις πάει στο Περού, που εγώ ακόμα το παλεύω.

Το Περού ήταν και είναι πολύ ψηλά στη λίστα των χωρών παγκοσμίως που ήθελα και εξακολουθώ να θέλω να επισκεφτώ, παρόλο που έχω πάει. Το πάλευα πολύ καιρό πριν το καταφέρω. Είναι μία χώρα που για μένα θέλει πάρα πολύ χρόνο, που δεν έχω να αφιερώσω σε ένα ταξίδι αυτή τη στιγμή, και στη πρώτη επίσκεψη δυσκολεύτηκα τρομερά να επιλέξω τι θα δω σε 3 βδομάδες....

Το υψόμετρο που σε απασχολεί με το Περού, είναι ένα θέμα. Αρχικά με απασχολούσε και εμένα και μάλιστα δίσταζα να βάλω στο πρόγραμμα τα μεγάλα υψόμετρα. Ευτυχώς υπάρχουν και κάποιοι άνθρωποι στη ζωή μας που μας αγαπούν πραγματικά και βοηθούν στο να προσπεράσουμε τους φόβους μας! Μπορεί τώρα να σου φαίνεται δύσκολο, αλλά αν προετοιμαστείς σωστά υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να το καταφέρεις χωρίς προβλήματα. Τόλμησε το και ας μη σου βγει, δεν πειράζει!

Θα χαρώ πάρα πολύ να διαβάσω εντυπώσεις σου απο το Περού και να δω φωτογραφίες σου! Θα περιμένω

Μην πω δηλαδή και για το Κιλιμάντζαρο, που μας έκανες και μείναμε όλοι/ες με το στόμα ανοιχτό!

Υπερβολές...

 

[erodios]

Πρώτες πληροφορίες - Βίζα - Συνάλλαγμα

Μετά την οριστικοποίηση του ταξιδιού στην Καμπότζη ξεκίνησε η αναζήτηση περισσότερων ταξιδιωτικών πληροφοριών στο φόρουμ και γενικότερα στο διαδίκτυο. Η Καμπότζη είναι μια χώρα στη ΝΑ Ασία με πληθυσμό περίπου 17 εκατομμύρια και πρωτεύουσα την Πνομ Πενχ. Δεύτερη σε πληθυσμό πόλη της είναι η Κρονγκ Σιέμ Ριπ, στην οποία επρόκειτο να μείνω, με πληθυσμό πάνω από 250.000 κατοίκους.

Βρίσκεται στην τροπική ζώνη και έτσι η περίοδος του δικού μας χειμώνα, που θα ήταν το ταξίδι μου, αντιστοιχούσε στην εκεί ξηρή περίοδο του τροπικού της κλίματος.
Ίσως αυτός να ήταν ο λόγος που ενώ ανέμενα, όπως είχα διαβάσει, να μου εφορμούν πλήθη ενοχλητικών κουνουπιών, τελικά δεν συναπαντήθηκα με κανένα ούτε στο ξενοδοχείο αλλά ούτε και στις περιηγήσεις μου, παρόλο που οι σχετικοί σχολιασμοί εκδρομών-ξενοδοχείων σ’ αυτόν τον τομέα με είχαν προβληματίσει.
Όχι τίποτα άλλο δηλαδή, αλλά τζάμπα κουβαλούσα και ένα σωρό αντικουνουπικά!

Ο λαός της Καμπότζης είναι στην πλειονότητά του οι Χμερ. Στη συντριπτική πλειοψηφία 97% είναι βουδιστές και μιλούν τα χμερ. Πριν επισκεφτώ τη χώρα, στο άκουσμα της λέξης χμερ μού δημιουργούνταν μια απροσδιόριστα αρνητική αίσθηση. Ίσως αυτό να οφειλόταν επειδή τη συνδύαζα με κάποια πράγματα που γνώριζα γενικά για τους Ερυθρούς Χμερ, τον Λον Νολ και τον “Πολ Ποτ” αργότερα, του οποίου το καθεστώς είχε σφαγιάσει κυριολεκτικά μέσα σε τέσσερα χρόνια (1975-1979) σχεδόν το ένα τέταρτο του λαού της Καμπότζης.
Δεν είχα ξεδιαλύνει ότι η λέξη χμερ δεν πάει πακέτο με τους “ερυθρούς” και τη γενοκτονία, αλλά αναφέρεται στον λαό και την Αυτοκρατορία των Χμερ (802-1431), που άκμασε για 6 αιώνες στην ίδια περίπου περίοδο με τη δική μας ύστερη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, και δημιούργησε όλα αυτά τα σπουδαία μνημεία που θα πήγαινα τώρα να επισκεφτώ. Με λίγη λοιπόν παραπάνω μελέτη η αίσθησή μου για τους Χμερ έτεινε να αλλάξει.

Ακόμα κι έτσι όμως η Καμπότζη δεν έπαυε να είναι μια χώρα που μέχρι και τις μέρες μας προσπαθούσε να βρει τον βηματισμό της. Είναι χαρακτηριστικό ότι με μια αναζήτηση στο διαδίκτυο διαπιστώνεται πως το συγκεκριμένο κράτος έχει αλλάξει καμιά δεκαριά σημαίες, φανερώνοντας την πολιτική αστάθεια και τις αλλαγές καθεστώτων που έχει ζήσει.
Μάλιστα σε μια κατοπινή περιήγησή μας ο εκεί ντόπιος ξεναγός μάς έδειξε έναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό σημαιών που έχει αλλάξει η χώρα του, επισημαίνοντας πάντως με καμάρι ότι η τωρινή σημαία της είναι η μοναδική στον κόσμο στην οποία αποτυπώνεται ένα μνημείο. Το Άνγκορ Βατ συγκεκριμένα!

Επίσης, η Καμπότζη εξακολουθεί να καταγράφεται ως ένα κράτος με σημαντική διαφθορά, γεγονός που μου δημιουργούσε κάποια ανησυχία. Πολύ περισσότερο όταν διάβαζα εξιστορήσεις στο φόρουμ για τη βίζα και το “φακελάκι” που απαιτούνταν για την έκδοσή της. Γι' αυτό τελικά προτίμησα αντί να την εκδώσω με την είσοδό μου στη χώρα, κάτι που θα μου κόστιζε 30$, να έχω έτοιμη από πριν την ηλεκτρονική βίζα και ας κόστιζε 6$ παραπάνω. Η διαδικασία ήταν απλή και σύντομη (https://www.evisa.gov.kh/).
Η εμπειρία πάντως έδειξε ότι δεν επρόκειτο να έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τη Visa on Arrival, τουλάχιστον όχι στο Angkor International Airport (SAI), και ότι απλώς με την e.visa ίσως εξοικονόμησα λίγο χρόνο.

Το θέμα με τα δολάρια που ανέφερα παραπάνω ίσως να δημιουργεί κάποιες απορίες. Καλά δεν έχει δικό του νόμισμα αυτό το κράτος; Φυσικά και έχει! Είναι το ριέλ Καμπότζης. Όμως το δολάριο Αμερικής χρησιμοποιείται παράλληλα και επίσημα στη χώρα. Κάτι που με κάνει να σκέφτομαι αυτό που λέγεται και για το Βιετνάμ. Δηλαδή πως ό,τι δεν μπόρεσαν να κάνουν οι ΗΠΑ στην περιοχή με τον πόλεμο το κατάφεραν με το δολάριο!
Η ανταλλακτική του ικανότητα στην Καμπότζη, ανεξαρτήτως των μεταβαλλόμενων ισοτιμιών, είναι 1 δολάριο = 4.000 ριέλ. Οπωσδήποτε δεν πρέπει να περιμένει κανείς ότι θα πάρει τα ρέστα του σε δολάρια. Όποτε αυτά απαιτούνται δίνονται σε ριέλ.
Σε κάθε περίπτωση επειδή δεν ήξερα τι θα συναντήσω με την άφιξή μου, είχα προτιμήσει να μην κάνω εκεί το συνάλλαγμά μου, αλλά να έχω από πριν μαζί μου δολάρια σε μετρητά. Πολύ περισσότερο αφού είχα διαβάσει ότι δεν ήταν παντού εφικτή η χρήση καρτών. Εξάλλου τι είναι ο κάβουρας, τι είναι το ζουμί του! Συγκριτικά αυτή η χώρα είναι πολύ οικονομική για εμάς.
Είχα διαβάσει ακόμα ότι δεν θα έπρεπε να έχω μαζί μου δολάρια παλιάς έκδοσης και έτσι είχα φροντίσει να είναι όλα σχετικά πρόσφατης. Η εμπειρία όμως και πάλι μου έδειξε ότι το αν θα γίνει δεκτό ένα χαρτονόμισμα μάλλον δεν εξαρτάται από το έτος έκδοσης αλλά από την κατάστασή του. Αν αυτό είναι φθαρμένο ή σε κακή κατάσταση δεν το παίρνουν οι Καμποτζιανοί γιατί πολύ απλά μετά δεν το δέχεται η τράπεζά τους.

Ωραία! Είχα πια διαθέσιμες αρκετές πληροφορίες. Με εξασφαλισμένη επίσης τη διαμονή και τις επισκέψεις μου, καθώς και με έτοιμη τη βίζα και το συνάλλαγμα σε δολάρια, ήμουν έτοιμος να ταξιδέψω στην Καμπότζη για το πολυπόθητο Άνγκορ Βατ!

 

[erodios]

Σαν σήμερα στις 17 Απριλίου 1975 οι Ερυθροί Χμερ με ηγέτη τον επονομαζόμενο Πολ Τοτ “σταμάτησαν” τον πενταετή εμφύλιο στην ήδη εξαθλιωμένη Καμπότζη, κατέλαβαν την πρωτεύουσα Πνομ Πενχ και επέβαλαν μια ιδιότυπη δικτατορία, που απαγόρευσε στους Καμποτζιανούς από τις σεξουαλικές σχέσεις μέχρι και το γέλιο! Το καθεστώς παράλληλα με τις εκκαθαρίσεις και τις εκτελέσεις εκκένωσε όλες τις πόλεις. Έστειλε τους πολίτες υποχρεωτικά στην ύπαιθρο να εργαστούν στα χωράφια, χωρίς καμιά άλλη μέριμνα, με αποτέλεσμα ο λιμός και οι ασθένειες να τους αποδεκατίσουν.
Μια ημέρα σαν την προχτεσινή, που ανάρτησα τις “Πρώτες πληροφορίες” του ταξιδιού μου στην Καμπότζη, δηλαδή στις 15 Απριλίου 1998 πέθανε ο Σαλόθ Σαρ ή Πολ Τοτ, ο οποίος παρά τις θηριωδίες του δεν δικάστηκε ποτέ!!!

 

[erodios]

1η ημέρα: Από την Μπανγκόκ στο Σιέμ Ριπ

Η μετακίνηση

Μετά το βραδινό μου ξενύχτι στην περιβόητη Khao San της Μπανγκόκ ξύπνησα χαλαρά στο ξενοδοχείο μου χωρίς ξυπνητήρι. Η πτήση μου για το Σιέμ Ριπ ήταν γύρω στο μεσημεράκι. Την είχα προγραμματίσει έτσι, επειδή κανονικά στο συγκεκριμένο πρωινό σχεδίαζα να επισκεφτώ το Wat Pho. Όμως είχα προλάβει να το δω το προηγούμενο απόγευμα και έτσι δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιάζομαι. Σηκώθηκα λοιπόν αργά και κατέβηκα για πρωινό. Κάτι μάλλον ασυνήθιστο για εμένα, αλλά η σημερινή ημέρα προβλεπόταν με απροσδιόριστη ώρα άφιξης στο ξενοδοχείο μου στο Σιέμ Ριπ και έτσι έπρεπε να έχω αποθηκευμένη ενέργεια.

Έτρωγα και σκεφτόμουν ότι γενικά προτιμώ να έχω κλείσει εκ των προτέρων την όποια μεταφορά μου από/προς το αεροδρόμιο ή τουλάχιστον να την έχω μελετήσει εάν πρόκειται να κινηθώ με λεωφορείο, κλπ.. Όμως η αναζήτηση στις σχετικές πλατφόρμες για ταξί από το νέο αεροδρόμιο του Σιέμ Ριπ μέχρι την πόλη μού έβγαζε τιμή 30€ για ένα άτομο. Επίσης το ξενοδοχείο μου στην Καμπότζη “προθυμοποιήθηκε” να οργανώσει τη μεταφορά μου με 40€, ποσό όμως που δεν είχα καμία διάθεση να πληρώσω.
Υπάρχει και ένα λεωφορείο, που κάνει τη διαδρομή Αεροδρόμιο - Σιέμ Ριπ με εισιτήριο 8$, αλλά με πολύ αραιά δρομολόγια. Εάν δεν προλάβαινα αυτό των 16:30, το επόμενο και τελευταίο θα ήταν στις 19:00. Έτσι, είπα πάμε (πάω) και βλέπουμε!

Έχοντας αυτά στο μυαλό, αλλά με γεμάτο πια το στομάχι, ξεκίνησα από το ξενοδοχείο μου για τη στάση του λεωφορείου Α4, που ήταν σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια, και έκανε το δρομολόγιο για το έτερο αεροδρόμιο Ντον Μουάνγκ της Μπανγκόκ. Η τιμή των λεωφορείων στην Μπανγκόκ; Μια χαρά! Το εισιτήριο μιας κανονικής διαδρομής ήταν 10 μπατ (25 λεπτά), ενώ για τα αεροδρόμια ήταν 50 μπατ (1,25 ευρώ) για το Ντον Μουάγκ και 60 μπατ για το Σουβαρναμπούμι.
Επίσης, τα λεωφορεία της Μπανγκόκ γενικά μ’ άρεσαν πολύ γιατί είχαν εισπράκτορα, όπως και τα δικά μας προ αμνημονεύτων ετών, και μου θύμιζαν τα παιδικά μου χρόνια με τον δικό μας εισπράκτορα να λέει συνεχώς “προχωρήστε στον διάδρομο” λόγω του πολύ κόσμου σε αυτά. Το Α4 της Μπανγκόκ αντίθετα ήταν σχεδόν άδειο με εμένα μόνο, άλλον έναν τουρίστα με τα συμπράγκαλά του, έναν ντόπιο μεσήλικα και έναν βουδιστή μοναχό στα πορτοκαλί του, που ήταν ασορτί με το λεωφορείο. Α! ήταν και ο εισπράκτορας. Στην επόμενη στάση ανέβηκαν ακόμη μερικά άτομα.

Μετά από λίγη σχετικά ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η αγωνία μου τώρα ήταν άλλη. Είχα μαζί μου μια χειραποσκευή και ένα σακίδιο. Οι διαστάσεις τους ήταν οι προβλεπόμενες. Όμως η AirAsia έχει περιορισμό του βάρους των χειραποσκευών στα 7 κιλά και οι δικές μου, χωρίς να τις έχω ζυγίσει, σίγουρα θα ήταν κανένα 10κιλο. Είχα βέβαια την κάρτα επιβίβασης ηλεκτρονικά και δεν θα χρειαζόταν να περάσω από το γκισέ, αλλά η αγωνία υπήρχε. Ευτυχώς όμως δεν έγινε κανένας έλεγχος και η επιβίβασή μου έγινε χωρίς κανένα απρόοπτο.

Η πτήση; Ε, ό,τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια low cost εταιρεία. Κάτι σαν πτήση με τη Ryanair δηλαδή. Γι' αυτό όμως δεν είχα φροντίσει να φάω ένα υπερπλήρες πρωινό;
Όταν πλησίαζε η ώρα για την προσγείωση μας μοίρασαν δύο ειδών κάρτες άφιξης για να τις συμπληρώσουμε με τα γνωστά στοιχεία (ονοματεπώνυμο, διαμονή, κλπ.). Και επιτέλους μετά από λίγο προσγειωθήκαμε στο Σιέμ Ριπ.

Αποβιβαστήκαμε σε ένα σχεδόν άδειο αεροδρόμιο, το οποίο δεν είχα χρόνο να παρατηρήσω. Επιφυλάχθηκα να το δω στην αναχώρηση. Οδηγηθήκαμε σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, που ήταν διαμορφωμένος έτσι ώστε άνετα να μπορούν πολλά άτομα να συμπληρώνουν τις κάρτες άφιξης, εάν δεν το είχαν ήδη κάνει, και φυσικά να διευθετούν τη Visa on Arrival.
Εγώ έχοντας την ηλεκτρονική μου βίζα κατευθύνθηκα απευθείας στον έλεγχο. Εκεί ο Καμποτζιανός ήταν στην τρίχα! Καινούργια μπλε στολή, ατσαλάκωτη, λαμπερή! Καμιά υπόνοια για “φακελάκι” ή διάθεση να με ταλαιπωρήσει. Έκανε τον έλεγχο, χρησιμοποίησε τη μια από τις δύο κάρτες άφιξης, γιατί η άλλη δεν χρειαζόταν και την πέταξε, με σφράγισε και έτοιμος.
Σ’ αυτήν την αλλαγή στάσης κατά τον έλεγχο εισόδου πάντως, αναφέρθηκε και ο ντόπιος ξεναγός την επόμενη μέρα. Την απέδωσε εν μέρει στα αρνητικά σχόλια για τη διαφθορά, που έχουν αναρτηθεί μέχρι τώρα στις διάφορες πλατφόρμες από τους επισκέπτες τής Καμπότζης. Εγώ πάντως την αποδίδω στον νέο “αέρα” του καινούργιου κινέζικου αεροδρομίου τού Σιέμ Ριπ.

Βγήκα βιαστικά έξω. Είδα κάποιον με στολή και χωρίς να ξέρω ποιος ή τι ήταν τον ρώτησα πού βρίσκεται η στάση του λεωφορείου. Μου έδειξε, αλλά με ρώτησε επίσης, σε αγγλικά πολύ χειρότερα από τα απαίσια δικά μου, αν θα ήθελα ταξί.
- Πόσο είναι για το Σιέμ Ριπ; τον ρώτησα.
- 20 δολάρια, μου απάντησε.
- Να ψάξω να δω μήπως κάποιος άλλος θέλει να μοιραστούμε το ταξί; ρώτησα ξανά.
- Όπως θέλεις, μου είπε.
Ωστόσο αποφάσισα να αφήσω κατά μέρος τις τσιγκουνιές μου και να πάρω μόνος μου το ταξί που μου πρότεινε. Δεν ήταν και τόσο χάλια η τιμή. Έτσι ειδοποίησε κάποιον που ήρθε και με παρέλαβε.

Η διαδρομή ήταν μάλλον αδιάφορη. Απ’ όσο γνωρίζω πρόκειται να φτιαχτεί ένας νέος οδικός άξονας ή να επεκταθεί αυτός που ήδη συνδέει σε κάποιο μήκος το νέο αεροδρόμιο με την πόλη. Πλησιάζοντας, δεξιά και αριστερά τού δρόμου υπήρχαν σε ορισμένα σημεία τα γνωστά σε όλη τη Ν και ΝΑ Ασία καταστήματα-παραπήγματα με διάφορα εμπορεύματα, που προσωπικά τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα.

Φτάνοντας όμως στο ξενοδοχείο, με περίμενε η πλήρης απογοήτευση. Ενώ ο υπάλληλος της υποδοχής ήταν αρκετά ευγενικός και με καλωσόρισε με έναν δίσκο με χυμό και μια υγρή πετσέτα, ο χώρος δεν είχε καμία σχέση με τις φωτογραφίες που ήταν αναρτημένες στην πλατφόρμα.

Τα δε έπιπλα του δωματίου πρέπει να ήταν ηλικίας αρκετών δεκαετιών και ξεχαρβαλωμένα. Ακόμα και ο καθιερωμένος στη ΝΑ Ασία χώρος προσευχής με το άγαλμα του Βούδα δεν με ενθουσίασε.

Αλλά τι περίμενα κι εγώ με 15€ τη βραδιά; Μπορεί να ήθελα να πιστεύω ότι είναι έτσι φτηνά στην Καμπότζη, αλλά τελικά ό,τι πληρώνεις παίρνεις.
Δεν πειράζει όμως. Ο χρόνος μου έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ περιορισμένος και δεν επρόκειτο να μένω στο δωμάτιο. Επίσης υπήρχε και κάτι θετικό. Το ξενοδοχείο το είχα επιλέξει έτσι ώστε να βρίσκεται σε “στρατηγικό” σημείο. Από τη μια κατεύθυνση ήταν ένα τέταρτο με τα πόδια από τον σταθμό του λεωφορείου, στην περίπτωση που θα έπρεπε να το χρησιμοποιήσω για τη μεταφορά μου από το αεροδρόμιο, και από την άλλη κατεύθυνση ήταν 10 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο ζωής τής πόλης και την Pub Street.

 

[maratha]

1η ημέρα: Από την Μπανγκόκ στο Σιέμ Ριπ

Μετά το βραδινό μου ξενύχτι στην περιβόητη Khao San της Μπανγκόκ ξύπνησα χαλαρά στο ξενοδοχείο μου χωρίς ξυπνητήρι. Η πτήση μου για το Σιέμ Ριπ ήταν γύρω στο μεσημεράκι. Την είχα προγραμματίσει έτσι, επειδή κανονικά στο συγκεκριμένο πρωινό σχεδίαζα να επισκεφτώ το Βατ Φο. Όμως είχα προλάβει να το δω το προηγούμενο απόγευμα και έτσι δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιάζομαι. Σηκώθηκα λοιπόν αργά και κατέβηκα για πρωινό. Κάτι μάλλον ασυνήθιστο για εμένα, αλλά η σημερινή ημέρα προβλεπόταν με απροσδιόριστη ώρα άφιξης στο ξενοδοχείο μου στο Σιέμ Ριπ και έτσι έπρεπε να έχω αποθηκευμένη ενέργεια.

Έτρωγα και σκεφτόμουν ότι γενικά προτιμώ να έχω κλείσει εκ των προτέρων την όποια μεταφορά μου από/προς το αεροδρόμιο ή τουλάχιστον να την έχω μελετήσει εάν πρόκειται να κινηθώ με λεωφορείο, κλπ.. Όμως η αναζήτηση στις σχετικές πλατφόρμες για ταξί από το νέο αεροδρόμιο του Σιέμ Ριπ μέχρι την πόλη μού έβγαζε τιμή 30€ για ένα άτομο. Επίσης το ξενοδοχείο μου στην Καμπότζη “προθυμοποιήθηκε” να οργανώσει τη μεταφορά μου με 40€, ποσό όμως που δεν είχα καμία διάθεση να πληρώσω.
Υπάρχει και ένα λεωφορείο, που κάνει τη διαδρομή Αεροδρόμιο - Σιέμ Ριπ με εισιτήριο 8$, αλλά με πολύ αραιά δρομολόγια. Εάν δεν προλάβαινα αυτό των 16:30, το επόμενο και τελευταίο θα ήταν στις 19:00. Έτσι, είπα πάμε (πάω) και βλέπουμε!

Έχοντας αυτά στο μυαλό μου, αλλά με γεμάτο πια το στομάχι, ξεκίνησα από το ξενοδοχείο για τη στάση του λεωφορείου Α4, που ήταν σε απόσταση 10 λεπτών με τα πόδια, και έκανε το δρομολόγιο για το έτερο αεροδρόμιο Ντον Μουάνγκ της Μπανγκόκ. Η τιμή των λεωφορείων στην Μπανγκόκ; Μια χαρά! Το εισιτήριο μιας κανονικής διαδρομής ήταν 10 μπατ (25 λεπτά), ενώ για τα αεροδρόμια ήταν 50 μπατ (1,25 ευρώ) για το Ντον Μουάγκ και 60 μπατ για το Σουβαρναμπούμι.
Επίσης, τα λεωφορεία της Μπανγκόκ γενικά μ’ άρεσαν πολύ γιατί είχαν εισπράκτορα, όπως και τα δικά μας προ αμνημονεύτων ετών, και μου θύμιζαν τα παιδικά μου χρόνια με τον δικό μας εισπράκτορα να λέει συνεχώς “προχωρήστε στον διάδρομο” λόγω του πολύ κόσμου σε αυτά. Το Α4 της Μπανγκόκ αντίθετα ήταν σχεδόν άδειο με εμένα μόνο, άλλον έναν τουρίστα με τα συμπράγκαλά του, έναν ντόπιο μεσήλικα και έναν βουδιστή μοναχό στα πορτοκαλί του, που ήταν ασορτί με το λεωφορείο. Α! ήταν και ο εισπράκτορας. Στην επόμενη στάση ανέβηκαν ακόμη 2-3 άτομα.

View attachment 459793

Μετά από λίγη σχετικά ώρα φτάσαμε στο αεροδρόμιο. Η αγωνία μου τώρα ήταν άλλη. Είχα μαζί μου μια χειραποσκευή και ένα σακίδιο. Οι διαστάσεις τους ήταν οι προβλεπόμενες. Όμως η AirAsia έχει περιορισμό του βάρους των χειραποσκευών στα 7 κιλά και οι δικές μου, χωρίς να τις έχω ζυγίσει, σίγουρα θα ήταν κανένα 10κιλο. Είχα βέβαια την κάρτα επιβίβασης ηλεκτρονικά και δεν θα χρειαζόταν να περάσω από το γκισέ, αλλά η αγωνία υπήρχε. Ευτυχώς δεν έγινε κανένας έλεγχος και έτσι επιβιβάστηκα χωρίς κανένα πρόβλημα.

View attachment 459794

Η πτήση; Ε, ό,τι μπορεί να περιμένει κανείς από μια low cost εταιρεία. Κάτι σαν πτήση με τη Ryanair δηλαδή. Γι' αυτό όμως δεν είχα φροντίσει να φάω ένα υπερπλήρες πρωινό;
Με τη μόνη διαφορά ότι πλησιάζοντας για την προσγείωση μάς μοίρασαν δύο ειδών κάρτες άφιξης για να τις συμπληρώσουμε με τα γνωστά στοιχεία (ονοματεπώνυμο, διαμονή, κλπ.). Και επιτέλους προσγειωθήκαμε στο Σιέμ Ριπ.

Αποβιβαστήκαμε σε ένα σχεδόν άδειο αεροδρόμιο, το οποίο δεν είχα χρόνο να παρατηρήσω. Επιφυλάχθηκα να το δω στην αναχώρηση. Οδηγηθήκαμε σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο, που ήταν διαμορφωμένος έτσι ώστε άνετα να μπορούν πολλά άτομα να συμπληρώνουν τις κάρτες άφιξης, εάν δεν το είχαν ήδη κάνει, και φυσικά να διευθετήσουν τη Visa on Arrival.
Εγώ έχοντας την ηλεκτρονική μου βίζα κατευθύνθηκα απευθείας στον έλεγχο. Εκεί ο Καμποτζιανός ήταν στην τρίχα. Καινούργια μπλε στολή, ατσαλάκωτη, λαμπερή! Καμιά υπόνοια για “φακελάκι” ή διάθεση να με ταλαιπωρήσει. Έκανε τον έλεγχο, χρησιμοποίησε τη μια από τις δύο κάρτες άφιξης, γιατί η άλλη δεν χρειαζόταν και την πέταξε, με σφράγισε και έτοιμος.
Σ’ αυτήν την αλλαγή στάσης κατά τον έλεγχο εισόδου πάντως, αναφέρθηκε και ο ντόπιος ξεναγός την επόμενη μέρα. Την απέδωσε εν μέρει στα αρνητικά σχόλια για τη διαφθορά, που αναρτούν οι επισκέπτες τής Καμπότζης στις διάφορες πλατφόρμες. Εγώ πάντως την αποδίδω στον νέο αέρα του καινούργιου κινέζικου αεροδρομίου τού Σιέμ Ριπ.

Βγήκα βιαστικά έξω. Είδα κάποιον με στολή και χωρίς να ξέρω ποιος ή τι ήταν τον ρώτησα για το πού βρίσκεται η στάση του λεωφορείου. Μου έδειξε, αλλά με ρώτησε επίσης, σε αγγλικά πολύ χειρότερα από τα απαίσια δικά μου, αν θα ήθελα ταξί.
- Πόσο είναι για το Σιέμ Ριπ; τον ρώτησα.
- 20 δολάρια, μου απάντησε.
- Να ψάξω να βρω μήπως κάποιος άλλος θέλει να μοιραστούμε το ταξί;
- Όπως θέλεις, μου είπε.
Ωστόσο αποφάσισα να αφήσω κατά μέρος τις τσιγκουνιές μου και να πάρω μόνος μου το ταξί που μου πρότεινε. Δεν ήταν και τόσο χάλια η τιμή. Έτσι ειδοποίησε κάποιον που ήρθε και με παρέλαβε.

View attachment 459800

Η διαδρομή ήταν μάλλον αδιάφορη. Απ’ όσο γνωρίζω πρόκειται να φτιαχτεί ένας νέος οδικός άξονας ή να επεκταθεί αυτός που ήδη συνδέει σε κάποιο μήκος το νέο αεροδρόμιο με την πόλη. Πλησιάζοντας, δεξιά και αριστερά τού δρόμου υπήρχαν σε ορισμένα σημεία τα γνωστά σε όλη τη Ν και ΝΑ Ασία καταστήματα-παραπήγματα με διάφορα εμπορεύματα, που προσωπικά τα βρίσκω πολύ ενδιαφέροντα.

View attachment 459797

Φτάνοντας όμως στο ξενοδοχείο, με περίμενε η πλήρης απογοήτευση. Ενώ ο υπάλληλος της υποδοχής ήταν αρκετά ευγενικός και με καλωσόρισε με έναν δίσκο με χυμό και μια υγρή πετσέτα, ο χώρος δεν είχε καμία σχέση με τις φωτογραφίες που ήταν αναρτημένες στην πλατφόρμα. Τα δε έπιπλα του δωματίου πρέπει να ήταν της δεκαετίας του ‘50. Ακόμα και ο καθιερωμένος στη ΝΑ Ασία χώρος προσευχής με το άγαλμα του Βούδα δεν με ενθουσίασε.

View attachment 459803 Αλλά τι περίμενα κι εγώ με 15€ τη βραδιά; Μπορεί να ήθελα να πιστεύω ότι είναι έτσι φτηνά στην Καμπότζη, αλλά τελικά ό,τι πληρώνεις παίρνεις.
Δεν πειράζει όμως. Ο χρόνος μου έτσι κι αλλιώς ήταν πολύ περιορισμένος και δεν επρόκειτο να μένω στο δωμάτιο. Επίσης υπήρχε και κάτι θετικό. Το ξενοδοχείο το είχα επιλέξει έτσι ώστε να βρίσκεται σε “στρατηγικό” σημείο. Από τη μια κατεύθυνση ήταν ένα τέταρτο με τα πόδια από τον σταθμό του λεωφορείου, στην περίπτωση που θα το χρησιμοποιούσα για τη μεταφορά μου από το αεροδρόμιο, και από την άλλη κατεύθυνση ήταν 10 λεπτά με τα πόδια από το κέντρο ζωής τής πόλης και την Pub Street.

(συνεχίζεται)
​

Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία σου, ετοιμάζουμε ταξίδι προς τα εκεί , δλδ Βιετναμ κ θα ήθελα πολυ να παμε και Καμποτζη κυριως στους ναούς , οπότε σ ευχαριστώ κ περιμένω την συνέχεια !!!

 

[erodios]

Διαβάζω με μεγάλο ενδιαφέρον την ιστορία σου, ετοιμάζουμε ταξίδι προς τα εκεί , δλδ Βιετναμ κ θα ήθελα πολυ να παμε και Καμποτζη κυριως στους ναούς , οπότε σ ευχαριστώ κ περιμένω την συνέχεια !!!

Ωραία! Πολύ χαίρομαι! Για πότε προγραμματίζετε το ταξίδι σας;

 

[maratha]

Ωραία! Πολύ χαίρομαι! Για πότε προγραμματίζετε το ταξίδι σας;

Τέλος του χρόνου , διαβάζω ότι η σωστή εποχή ειναι απο Δεκέμβριο μεχρι Φεβρουάριο , η αλήθεια ειναι ότι την Καμποτζη την φοβάμαι λιγο , θα ήθελα να πάμε στοχευμένα στα αρχαία για λίγες μέρες.

 

[erodios]

Τέλος του χρόνου , διαβάζω ότι η σωστή εποχή ειναι απο Δεκέμβριο μεχρι Φεβρουάριο

Ναι, αν έχετε τη δυνατότητα νομίζω ότι η επίσκεψη γενικά στη ΝΑ Ασία είναι προτιμότερη στην ξηρή περίοδο του κλίματός της, δηλαδή περίπου τους μήνες που εμείς έχουμε χειμώνα.

η αλήθεια ειναι ότι την Καμποτζη την φοβάμαι λιγο , θα ήθελα να πάμε στοχευμένα στα αρχαία για λίγες μέρες.

Όπως έγραψα στην εξιστόρησή μου, είχα κι εγώ πριν από την επίσκεψή μου κάποια αρνητική αίσθηση για τη χώρα και τον λαό της. Η εμπειρία όμως μου έδειξε κάτι διαφορετικό. Πηγαίνοντας στην Καμπότζη και παρόλο που ταξίδευα μόνος μου, ένιωθα ότι βρίσκομαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον.

 

[maratha]

Ναι, αν έχετε τη δυνατότητα νομίζω ότι η επίσκεψη γενικά στη ΝΑ Ασία είναι προτιμότερη στην ξηρή περίοδο του κλίματός της, δηλαδή περίπου τους μήνες που εμείς έχουμε χειμώνα.


Όπως έγραψα στην εξιστόρησή μου, είχα κι εγώ πριν από την επίσκεψή μου κάποια αρνητική αίσθηση για τη χώρα και τον λαό της. Η εμπειρία όμως μου έδειξε κάτι διαφορετικό. Πηγαίνοντας στην Καμπότζη και παρόλο που ταξίδευα μόνος μου, ένιωθα ότι βρίσκομαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον.

Περιμένω με αγωνία την συνέχεια της ιστορίας σου!!!