thanosth
Member
- Μηνύματα
- 3.521
- Likes
- 8.363
- Επόμενο Ταξίδι
- Θάσος με ιστιοπλοϊκό!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Happy Slam, AO
Casa Battlo, ενα σπίτι αρχιτεκτονικό “διαμάντι”
Ηταν η πιο βροχερή μέρα του επταήμερου χειμωνιάτικου μου ταξιδιού, στην αιώνια αγαπημένη μου πόλη, την Βαρκελώνη.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2009. Στο πρόγραμμα είχε μπει “επίσκεψη στην κάζα μπατλό” made by antoni gaudi!
Αν και ειχα δει τι εστί κάζα made by gaudi πριν 7 χρόνια εχοντας πάει στην περίφημη κ γειτονική Λα Πεδρέρα η κάζα Μίλα, ηθελα πολύ να δω ξανά την εμπνευση αυτου του Καταλανού μέγα μάστορα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής! Η Πεδρέρα ομολογώ δεν με είχε ενθουσιάσει κ ιδιαίτερα.
Η πρώτη μου οπτική επαφή με το σπιτι μπατλό ήταν νυχτερινή.
Κυριακή αργά το απόγευμα γύρω στις 19 αλλά λογω χειμώνα ειχε ήδη νυχτώσει. Αρτις αφιχθείς από το αεροδρόμιο Πρατ, κατέβηκα στην Passeig del Gracia για να κατευθυνθώ στην Ραμπλα Καταλούνια οπου ήταν το χόσταλ που θα έμενα τις επομενες 7 βραδυές!
Μόλις βγήκα στην δεξιά μεριά της λεωφόρου Πάσέι ντελ Γκράσια απέναντι μου αντίκρυσα ένα υπέροχα φωτισμένο κτίριο το γνωστό στους πάντες Κάζα Μπατλό.
Ηταν τοσο μεγάλη η μαγεία που μου προκάλεσε, ωστε μπήκε στο πρόγραμμα για επίσκεψη.
Η Τρίτη έφτασε και πρωι πρωι γυρω στις 9 κατευθύνθηκα στο κοντινό μου προορισμό.
Ευτυχως ουρές δεν είχε. Δυστυχώς όμως ειχε βροχή. Αν και ψιλόβροχο, η βροχή παραμένει βροχή.
Οχι και οτι καλύτερο για εναν που του αρέσει να φωτογραφίζει.
Ευτυχώς το αντικείμενο φωτογράφησης αυτή τη φορά κατά 80% ήταν σε εσωτερικό χώρο και το υπόλοιπο 20% σε εξωτερικό. Η οροφή με τις μοναδικές κ πασίγνωστες καμινάδες οσο και η αυλή ηταν τα μέρη που μου προκάλεσαν κάποιους φωτογραφικούς μπελάδες.
Η είσοδος ειχε καπου στα 16 και κάτι ψηλά Ευρώ που με την barcelona card μειώθηκε στα 13,5 περιπου. Για κάποιους ισως να είναι ακριβά. Για μένα προσωπικά ειλικρινά δεν με ενοιαζε. Πρώτον τα χρήματα αυτά τα πλήρωσα μετά μεγάλης ευχαρίστησης γιατί το κτίριο αυτό ειναι μοναδικό στον κόσμο. Για αυτο και ειναι στην λίστα της Ουνέσκο για την παγκόσμια κληρονομιά. Δεύτερον η σχέση τιμής και απόδοσης μετά την εξοδο μου αποδείχθηκε οτι ίσως να ήταν κ λίγα. Αλλά για αυτό το θέμα περισσότερα προς το το τελος της ιστορίας...
Με λίγα λόγια το σπιτι αυτο αν και σχειδιασμένο κ κατασκευασμένο απο τον Γκαουντί, πήρε το όνομα Μπατλό απο τον οικονομικά επιφανή εντολέα του Γκαουντί, ο οποίος ήθελε να ανακαινήσει το σπίτι του στο οποίο έμενε με την οικογένεια του.
Το κτίριο ολόκληρο αποτελεί έναν συμβολισμό στον μύθο του Αγ. Γεωργίου που σκοτώνει τον κακό δράκο και που αποτελεί και τον προστάτη της πόλης της Βαρκελώνης, Η πρόσοψη του κτιριου συμβολίζει το τέρας με τα εξωτερικά σχήματα στον 1ο οροφο να απεικονίζουν το στόμα του τέρατος ενώ χαρακτηριστική είναι η οροφή που κτιρίου που συμβολίζει την πλάτη του δράκου.
Αφού περασα το κατώφλι του σπιτιού, με τον τηλεφωνικό ακουστικό ξεναγό ανα χείρας ξεκινάει η βόλτα.
Το πρώτο πράγμα που με άφησε σχεδόν άφωνο ηταν το τζάκι σε σχήμα μανιταριού που αντίκρυσα. Ενα τζάκι μοναδικό και εντοιχιζόμενο απο κεραμύδια σε γήινα χρώματα. Βρίσκεται στο ισόγειο της κάζα και βρισκεται σε ενα χώρο που ήταν και το γραφείο του κυρίου Μπατλό.
Ο οδηγός με ενημέρωνε πως στο σπίτι αυτό ολα ειναι εμπνευσμένα απο τη μαμά φύση οπου οι επίπεδες επιφάνεις σπανίζουν. Αντίθετα ολα ειναι καμπυλωτά.
Αυτή την κατασκευαστική και πρωτότυπη νοοτροπία την διαπιστώνει κανείς στον 1ο όροφο.
Ο επόμενος χώρος ήταν η τεράστια σαλοτραπεζαρία στον 1ο όροφο! Με υπέροχη θέα στην Πασέι ντε Γκράτσια, την λεωφόρο των αγορών κ των καταστημάτων. Θυμάμαι που ο τηλεφωνικός μας οδηγός έλεγε πως για να μην τυφλώνονται οι ιδιοκτήτες του σπιτιού απο το πολύ φως τα κρύσταλλα -τζάμια που επιλεχθηκαν ειχαν διάφορες διαβαθμίσεις σε ότι αφορά την διαπεραστικότητα του φωτός.Τα εσωτερικά κουφώματα ήταν ξύλινα και εξισου εντυπωσιακά. Δεν ήξερες αν οι τοίχοι ήταν προσαρμοσμένοι στα κουφώματα η το αντίστροφο. Αφού χαζέψαμε λίγο εξω αλλα κ στα ταβάνια με κάτι υπεροχα καμπυλωτά σχέδια προχωρήσαμε για τα ενδώτερα.
Μετά απο λιγα δωμάτια βρεθήκαμε στο χώρο που οδηγούσε στην αυλή του κτιριου. Σαν αυλή δεν ήταν κάτι το πολύ εντυπωσιακό. Το εντυπωσιακό ήταν μια κατασκευή με ψηδιδωτά στην άκρη της αυλής που εμοιαζαν με γλάστρες. Χαρακτηριστική γραφή του καταλανικού μοντερνισμού. Εδώ αρχισε και ο προσωπικός μου εφιάλτης μιας και έπρεπε με το ενα χέρι να φωτογραφίζω και με το άλλο να κρατάω την ομπρέλα. Ετσι δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω οσο θα ήθελα την πίσω πρόσοψη του κτιρίου που αποτελείται απο σιδερένια μπαλκόνια και μια πολύχρωμη διακόσμηση στην κορυφή!
Ευτυχώς μέσα σε λίγα λεπτά η περιήγηση στην αυτή τελείωσε και ο δρόμος μας οδήγησε προς την οροφή του κτιρίου περνώντας κ το μπλε κλιμακοστάσιο με τα πάμπολα μπλε πλακάκια. Νομίζω οτι τέτοιο εμπνευσμένο κλιμακοστάσιο δεν υπάρχει πουθενά αλλού!
Πριν βγούμε στην υπαίθρια οροφή διασχίσαμε στη σοφίτα οπου ήταν και τα πλυσταριά της οικίας Μπατλό. Αυτο που εντυπωσιάζει εδώ ειναι ο διάδρομός του.
Για να αερίζονται ο χώροι στα πλάγια εχει κάτι χαραμάδες που θυμίζουν βράγχια απο καρχαρία και είναι σα να βρίσκεσαι μέσα στο σκελετό του ψαριού. Οι γοτθικές επιρροές ειναι εμφανείς!
Είπαμε, ολα εμπνευσμένα απο τη μαμά φύση.
Αφού διασχίσαμε δυο δωμάτια με πληροφοριακα στοιχεία για τον Αντώνη Γκαουντί με εντυπωσιασκα σχέδια δαπέδου, τα οποία εντελώς συμπτωματικά παρατήρησα πως υπάρχουν και στα πεζοδρόμια της πόλης, φτάσαμε στην οροφή.
Το ψιλόβροχο άρχισε να δυναμώνει με αποτέλεσμα να δυσκολεύει την φωτογράφιση.
Αυτά που έβλεπαν τα ματάκια μου ήταν τόσο ...δυνατά που το πρόβλημα της βροχής πέρασε σε 2η μοίρα. Από τη μια η αρχιτεκτονική έμπνευση του μεγάλου μάστορα της πόλης αυτής, από την άλλη η θέα προς το λόφο του Μονζουίκ.
Οι καμινάδες να προεξέχουν εκεί ψηλά στην Πασέι ντε Γκράσια, ο κεραμεικός σταυρός ο οποίος αν και αποτελείται απο σπασμένα κομμάτια κατα την μεταφορά από την Μαγιόρκα, οπως μας ενημέρωνε ο τηλεφωνικός ξεναγός , του Γκαουντί του άρεσε και τον χρησιμοποίησε ετσι όπως ήταν.Τα βλέμματα εκτός απο τις εντυπωσιακές με διάφορα σχέδια καμινάδες συγκεντρώνονται και στα χρωματιστά κεραμίδια πάνω απο την πρόσοψη που θυμίζει σπονδυλική στήλη ερπετού!
Γενικά ενα σημείο του κτιρίου με μεγάλο ενδιαφέρον μεν, αλλά λόγω βροχής με μικρή παρουσία μου εκεί.
Σαν επίλογο θέλω να πω οτι δεν είμαι και τόσο καλός μάστορας με τις λέξεις οσο αρκετά άλλα μέλη εδώ μέσα και δεν μπορώ να αποδώσω καλύτερα αυτο που ειδα τις 3 πρώτες ώρες και όχι μόνο στην κάζα μπατλό. Αυτό που μπορώ να πω οτι ειναι αυτο το κτίριο με εντυπωσίασε σε μέγιστο βαθμό οσο λίγα πράγματα που εχω δει στα ταξίδια μου. Αυτή η ιδιοφυία, αυτή η τελειότητα, αυτή η ομορφιά, αυτή η αρχιτεκτονική μαγεία, με έκαναν για αρκετές ώρες μετά το τέλος της επίσκεψης μου εκεί να μην εχω κ πολύ διάθεση να δω αλλο αξιοθέατο στην Βαρκελώνη. Ενιωσα μια πληρότητα.
Βέβαια ήμουν ....καταδικασμένος καθε πρωινό και κάθε βραδυνό να το αντικρύζω, αφου επρεπε να παρω το μετρό απο τη στάση που βρισκόταν κάτω από την κάζα Μπατλό.
Ηταν φυσικά η πιο γλυκιά καταδίκη των ματιών μου!!!
Και ένα μικρό βιντεάκι απο την βόλτα μου εκεί που προσπαθεί να καταγράψει όλα τα παραπάνω!
Ηταν η πιο βροχερή μέρα του επταήμερου χειμωνιάτικου μου ταξιδιού, στην αιώνια αγαπημένη μου πόλη, την Βαρκελώνη.
Τρίτη 9 Δεκεμβρίου 2009. Στο πρόγραμμα είχε μπει “επίσκεψη στην κάζα μπατλό” made by antoni gaudi!
Αν και ειχα δει τι εστί κάζα made by gaudi πριν 7 χρόνια εχοντας πάει στην περίφημη κ γειτονική Λα Πεδρέρα η κάζα Μίλα, ηθελα πολύ να δω ξανά την εμπνευση αυτου του Καταλανού μέγα μάστορα της παγκόσμιας αρχιτεκτονικής! Η Πεδρέρα ομολογώ δεν με είχε ενθουσιάσει κ ιδιαίτερα.
Η πρώτη μου οπτική επαφή με το σπιτι μπατλό ήταν νυχτερινή.
Κυριακή αργά το απόγευμα γύρω στις 19 αλλά λογω χειμώνα ειχε ήδη νυχτώσει. Αρτις αφιχθείς από το αεροδρόμιο Πρατ, κατέβηκα στην Passeig del Gracia για να κατευθυνθώ στην Ραμπλα Καταλούνια οπου ήταν το χόσταλ που θα έμενα τις επομενες 7 βραδυές!
Μόλις βγήκα στην δεξιά μεριά της λεωφόρου Πάσέι ντελ Γκράσια απέναντι μου αντίκρυσα ένα υπέροχα φωτισμένο κτίριο το γνωστό στους πάντες Κάζα Μπατλό.
Ηταν τοσο μεγάλη η μαγεία που μου προκάλεσε, ωστε μπήκε στο πρόγραμμα για επίσκεψη.
Η Τρίτη έφτασε και πρωι πρωι γυρω στις 9 κατευθύνθηκα στο κοντινό μου προορισμό.
Ευτυχως ουρές δεν είχε. Δυστυχώς όμως ειχε βροχή. Αν και ψιλόβροχο, η βροχή παραμένει βροχή.
Οχι και οτι καλύτερο για εναν που του αρέσει να φωτογραφίζει.
Ευτυχώς το αντικείμενο φωτογράφησης αυτή τη φορά κατά 80% ήταν σε εσωτερικό χώρο και το υπόλοιπο 20% σε εξωτερικό. Η οροφή με τις μοναδικές κ πασίγνωστες καμινάδες οσο και η αυλή ηταν τα μέρη που μου προκάλεσαν κάποιους φωτογραφικούς μπελάδες.
Η είσοδος ειχε καπου στα 16 και κάτι ψηλά Ευρώ που με την barcelona card μειώθηκε στα 13,5 περιπου. Για κάποιους ισως να είναι ακριβά. Για μένα προσωπικά ειλικρινά δεν με ενοιαζε. Πρώτον τα χρήματα αυτά τα πλήρωσα μετά μεγάλης ευχαρίστησης γιατί το κτίριο αυτό ειναι μοναδικό στον κόσμο. Για αυτο και ειναι στην λίστα της Ουνέσκο για την παγκόσμια κληρονομιά. Δεύτερον η σχέση τιμής και απόδοσης μετά την εξοδο μου αποδείχθηκε οτι ίσως να ήταν κ λίγα. Αλλά για αυτό το θέμα περισσότερα προς το το τελος της ιστορίας...
Με λίγα λόγια το σπιτι αυτο αν και σχειδιασμένο κ κατασκευασμένο απο τον Γκαουντί, πήρε το όνομα Μπατλό απο τον οικονομικά επιφανή εντολέα του Γκαουντί, ο οποίος ήθελε να ανακαινήσει το σπίτι του στο οποίο έμενε με την οικογένεια του.
Το κτίριο ολόκληρο αποτελεί έναν συμβολισμό στον μύθο του Αγ. Γεωργίου που σκοτώνει τον κακό δράκο και που αποτελεί και τον προστάτη της πόλης της Βαρκελώνης, Η πρόσοψη του κτιριου συμβολίζει το τέρας με τα εξωτερικά σχήματα στον 1ο οροφο να απεικονίζουν το στόμα του τέρατος ενώ χαρακτηριστική είναι η οροφή που κτιρίου που συμβολίζει την πλάτη του δράκου.
Αφού περασα το κατώφλι του σπιτιού, με τον τηλεφωνικό ακουστικό ξεναγό ανα χείρας ξεκινάει η βόλτα.
Το πρώτο πράγμα που με άφησε σχεδόν άφωνο ηταν το τζάκι σε σχήμα μανιταριού που αντίκρυσα. Ενα τζάκι μοναδικό και εντοιχιζόμενο απο κεραμύδια σε γήινα χρώματα. Βρίσκεται στο ισόγειο της κάζα και βρισκεται σε ενα χώρο που ήταν και το γραφείο του κυρίου Μπατλό.
Ο οδηγός με ενημέρωνε πως στο σπίτι αυτό ολα ειναι εμπνευσμένα απο τη μαμά φύση οπου οι επίπεδες επιφάνεις σπανίζουν. Αντίθετα ολα ειναι καμπυλωτά.
Αυτή την κατασκευαστική και πρωτότυπη νοοτροπία την διαπιστώνει κανείς στον 1ο όροφο.
Ο επόμενος χώρος ήταν η τεράστια σαλοτραπεζαρία στον 1ο όροφο! Με υπέροχη θέα στην Πασέι ντε Γκράτσια, την λεωφόρο των αγορών κ των καταστημάτων. Θυμάμαι που ο τηλεφωνικός μας οδηγός έλεγε πως για να μην τυφλώνονται οι ιδιοκτήτες του σπιτιού απο το πολύ φως τα κρύσταλλα -τζάμια που επιλεχθηκαν ειχαν διάφορες διαβαθμίσεις σε ότι αφορά την διαπεραστικότητα του φωτός.Τα εσωτερικά κουφώματα ήταν ξύλινα και εξισου εντυπωσιακά. Δεν ήξερες αν οι τοίχοι ήταν προσαρμοσμένοι στα κουφώματα η το αντίστροφο. Αφού χαζέψαμε λίγο εξω αλλα κ στα ταβάνια με κάτι υπεροχα καμπυλωτά σχέδια προχωρήσαμε για τα ενδώτερα.
Μετά απο λιγα δωμάτια βρεθήκαμε στο χώρο που οδηγούσε στην αυλή του κτιριου. Σαν αυλή δεν ήταν κάτι το πολύ εντυπωσιακό. Το εντυπωσιακό ήταν μια κατασκευή με ψηδιδωτά στην άκρη της αυλής που εμοιαζαν με γλάστρες. Χαρακτηριστική γραφή του καταλανικού μοντερνισμού. Εδώ αρχισε και ο προσωπικός μου εφιάλτης μιας και έπρεπε με το ενα χέρι να φωτογραφίζω και με το άλλο να κρατάω την ομπρέλα. Ετσι δεν πρόλαβα να φωτογραφίσω οσο θα ήθελα την πίσω πρόσοψη του κτιρίου που αποτελείται απο σιδερένια μπαλκόνια και μια πολύχρωμη διακόσμηση στην κορυφή!
Ευτυχώς μέσα σε λίγα λεπτά η περιήγηση στην αυτή τελείωσε και ο δρόμος μας οδήγησε προς την οροφή του κτιρίου περνώντας κ το μπλε κλιμακοστάσιο με τα πάμπολα μπλε πλακάκια. Νομίζω οτι τέτοιο εμπνευσμένο κλιμακοστάσιο δεν υπάρχει πουθενά αλλού!
Πριν βγούμε στην υπαίθρια οροφή διασχίσαμε στη σοφίτα οπου ήταν και τα πλυσταριά της οικίας Μπατλό. Αυτο που εντυπωσιάζει εδώ ειναι ο διάδρομός του.
Για να αερίζονται ο χώροι στα πλάγια εχει κάτι χαραμάδες που θυμίζουν βράγχια απο καρχαρία και είναι σα να βρίσκεσαι μέσα στο σκελετό του ψαριού. Οι γοτθικές επιρροές ειναι εμφανείς!
Είπαμε, ολα εμπνευσμένα απο τη μαμά φύση.
Αφού διασχίσαμε δυο δωμάτια με πληροφοριακα στοιχεία για τον Αντώνη Γκαουντί με εντυπωσιασκα σχέδια δαπέδου, τα οποία εντελώς συμπτωματικά παρατήρησα πως υπάρχουν και στα πεζοδρόμια της πόλης, φτάσαμε στην οροφή.
Το ψιλόβροχο άρχισε να δυναμώνει με αποτέλεσμα να δυσκολεύει την φωτογράφιση.
Αυτά που έβλεπαν τα ματάκια μου ήταν τόσο ...δυνατά που το πρόβλημα της βροχής πέρασε σε 2η μοίρα. Από τη μια η αρχιτεκτονική έμπνευση του μεγάλου μάστορα της πόλης αυτής, από την άλλη η θέα προς το λόφο του Μονζουίκ.
Οι καμινάδες να προεξέχουν εκεί ψηλά στην Πασέι ντε Γκράσια, ο κεραμεικός σταυρός ο οποίος αν και αποτελείται απο σπασμένα κομμάτια κατα την μεταφορά από την Μαγιόρκα, οπως μας ενημέρωνε ο τηλεφωνικός ξεναγός , του Γκαουντί του άρεσε και τον χρησιμοποίησε ετσι όπως ήταν.Τα βλέμματα εκτός απο τις εντυπωσιακές με διάφορα σχέδια καμινάδες συγκεντρώνονται και στα χρωματιστά κεραμίδια πάνω απο την πρόσοψη που θυμίζει σπονδυλική στήλη ερπετού!
Γενικά ενα σημείο του κτιρίου με μεγάλο ενδιαφέρον μεν, αλλά λόγω βροχής με μικρή παρουσία μου εκεί.
Σαν επίλογο θέλω να πω οτι δεν είμαι και τόσο καλός μάστορας με τις λέξεις οσο αρκετά άλλα μέλη εδώ μέσα και δεν μπορώ να αποδώσω καλύτερα αυτο που ειδα τις 3 πρώτες ώρες και όχι μόνο στην κάζα μπατλό. Αυτό που μπορώ να πω οτι ειναι αυτο το κτίριο με εντυπωσίασε σε μέγιστο βαθμό οσο λίγα πράγματα που εχω δει στα ταξίδια μου. Αυτή η ιδιοφυία, αυτή η τελειότητα, αυτή η ομορφιά, αυτή η αρχιτεκτονική μαγεία, με έκαναν για αρκετές ώρες μετά το τέλος της επίσκεψης μου εκεί να μην εχω κ πολύ διάθεση να δω αλλο αξιοθέατο στην Βαρκελώνη. Ενιωσα μια πληρότητα.
Βέβαια ήμουν ....καταδικασμένος καθε πρωινό και κάθε βραδυνό να το αντικρύζω, αφου επρεπε να παρω το μετρό απο τη στάση που βρισκόταν κάτω από την κάζα Μπατλό.
Ηταν φυσικά η πιο γλυκιά καταδίκη των ματιών μου!!!
Και ένα μικρό βιντεάκι απο την βόλτα μου εκεί που προσπαθεί να καταγράψει όλα τα παραπάνω!
