hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.151
- Likes
- 14.441
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Η μέρα ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς για το καιρό και η πυξίδα έδειξε δυτικά και βόρεια του Yerevan, σε μια διαδρομή παράλληλα προς τα κλειστά τουρκικά σύνορα.
Στην έξοδο της πόλης στις πλαγιές ενός λοφίσκου εντυπωσιάζει το μέγεθος των εγκαταστάσεων της βιομηχανίας Ararat που παρασκευάζει το ομώνυμο φημισμένο brandy. To αρμένικο brandy (για να μην γράψω κονιάκ και προσβληθούν οι γαλλόφιλοι) υπήρξε και συνεχίζει να είναι σήμα κατατεθέν της χώρας και μαζί με τα πούρα ήταν από τις αδυναμίες του Winston Churchill.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο του Zvartnots. Παρκάραμε λιγο πριν την προβλεπόμενη ώρα θυρανοιξίων του αρχαιολογικού χώρου. Μας έκανε μεν εντύπωση η πλήρης απουσία άλλων τουριστών, αλλά μας πήρε δε λίγη ώρα να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η μέρα είναι Δευτέρα και κατά το είθισται οι αρχαιολογικοί χώροι είναι κλειστοί! Ο φύλακας όμως δεν πτοήθηκε. Σε μια συνεννόηση αλαλούμ στα ρωσικά , μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορούμε να επισκεφθούμε το χώρο μόνο για 15 λεπτά πληρώνοντας το εισιτήριο στη “μαύρη”. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Η συναλλαγή έγινε εν ριπή οφθαλμού και μπήκαμε οδικώς φροντίζοντας να καμουφλάρουμε το αμάξι πίσω από δέντρα ώστε να μην εκθέσουμε και τον φύλακα που μας έκανε την “εξυπηρέτηση”.
Το Zvartnots λοιπόν , μνημείο κι αυτό στη λίστα της UNESCO, ήταν ένας τριώροφος καθεδρικός ναός του 7ου αιώνα, αφιερωμένος στον Άγιο Γρηγόριο το Φωτιστή (πού αλλού άλλωστε), εκκλησιά από τις πιο περίβλεπτες της εποχής της. Σήμερα σώζονται μόνο ερείπια του ναού, του πατριαρχικού παλατιού κι ενός οινοποιείου. Γύρω στον 10ο αιώνα καταστάφηκε πιθανότατα από σεισμό, θάφτηκε, για να τον ανασύρει η αρχαιολογική σκαπάνη μόλις πριν από ένα αιώνα.
Ο χώρος είναι περιποιημένος κι αν και μικρός, εμείς υπερβήκαμε τα 15 λεπτά που μας έδωσε διορία ο φύλακας προκειμένου να ικανοποιήσουμε το φωτογραφικό μας οίστρο. Το φόντο με το χιονισμένο Ararat ήταν επιβλητικό, όμως λίγο εντυπωσιαστήκαμε από τα ευρήματα αυτά καθ'αυτά. Μόνο το κυκλικό περιστήλιο με κάποιες αψίδες αποδίδεται φωτογραφικά, ενώ οι λοιποί χώροι απαιτούν φαντασία για να το αναπαραστήσεις στην πρότερη μεγαλοπρέπειά του. Σίγουρα όμως η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν η πριβέ επίσκεψη!
Το γειτονικό Echmiadzin αποτελεί το ισοδύναμο του Βατικανού, μιας και αποτελεί την έδρα του Πατριαρχείου των Αρμενίων. Περιφραγμένη έκταση, με αρκετά ενδιαφέροντα κτήρια (ατυχώς ελάχιστα επισκέψιμα), περιποιημένα παρτέρια και διάσπαρτα katchkars, είναι μια ευχάριστη χαλαρή νότα σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη που ακολουθεί το γνωστό αδιάφορο μοτίβο. Εδώ ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής, ως έτερος Σαούλ, είδε μια λάμψη να πέφτει στη γη, κι εκεί έχτισε την πρώτη εκκλησία. Ως εκ τούτου το Echmiadzin έχει τεράστια σημασία για τους απανταχού αρμένιους.
Παρά τη σημασία του, θα έλεγα ότι το Echmiadzin δεν στάθηκε ικανό να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ο καθεδρικός ναός Mayr Tachar που είναι και το σημαντικότερο αξιοθέατο (UNESCO κι αυτό), ήταν υπό επισκευή κι έτσι εξωτερικά ήταν μέσα στις σκαλωσιές.
Περνώντας το τριώροφο κωδωνοστάσιο με τα περίτεχνα σκαλίσματα, μπήκαμε στο σχετικά σκοτεινό εσωτερικό του όπου οι αγιογράφοι προτίμησαν να αποδώσουν περισσότερο μοτίβα λουλουδιών στον τρούλο και τις αψίδες. Μόνο κάποιες ενδιαφερουσες εικόνες υπήρχαν διάσπαρτες στους κατά τα άλλα γυμνούς τοίχους.
Κάναμε μια χαλαρή βόλτα στους υπαίθριους χώρους ώσπου εντοπίσαμε μια παρέα ηλικιωμένων να κάθονται σ'ένα παγκάκι και να κουβεντιάζουν. Ένας απ’αυτούς ήταν φορτωμένος μετάλλια στο σακάκι του. Όλο περιέργεια τον πλησιάσαμε και για να τον απαθανατήσουμε ζήτησα ευγενικά να περιεργαστώ τις ντουζίνες τα σφυροδρέπανα που τον κοσμούσαν. Η παρέα του όλο περηφάνια μου έδωσε να καταλάβω ότι υπήρξε μαχητής του Κόκκινου Στρατού που μπήκε νικηφόρα στο Βερολίνο σηματοδοτώντας τη πτώση της ναζιστικής Γερμανίας. Πόζαρε αγέρωχος, έλεγε κι άλλα για τους αγώνες του έναντι του φασισμού, αλλά ποιός τον καταλάβαινε;. Συγκινημένος τον ασπάστηκα δείχνοντάς του ότι ως νεότερη γενιά είμαι ευγνώμων που δεν ζήσαμε κατακτητή (κυριολεκτικά διότι μεταφορικά παίρνει συζήτηση το θέμα) κι αναρωτήθηκα αν τα τόσα μετάλλια ανδρείας έχουν κι ανάλογο αντίτιμο σε σύνταξη για να ζει αξιοπρεπώς.
Η εμμονή μου ήταν που μας έκανε να πάρουμε τα χωράφια ψάχνοντας το Μουσείο του Metsamor, το οποίο αναφερόταν ότι είχε εκθέματα από την πρώιμη εποχή του σιδήρου. Μυαλό δεν είχα βάλει αφού ήταν Δευτέρα, κι αναμενόμενο το μουσείο να έχει τις πόρτες του κλειστές. Δυστυχώς ο φύλακας αυτή τη φορά ήταν ένας στρατιώτης, μόνος κι έρημος να μας κοιτάει απορημένος. Με νοηματική του εξηγήσαμε ότι απλώς θα κάναμε μια βόλτα τριγύρω φωτογραφίζοντας μια σειρά προχριστιανικών φαλλών, σύμβολα γονιμότητας, καθώς και μέρος αρχαίων κυκλώπειων τειχών.
Η πρόταση του taver να ρίξουμε κι ένα βλέφαρο στο μνημείο Sardarapat αποδείχθηκε καλύτερη. Παρά τη χρήση του GPS καταφέραμε να χαθούμε για λίγο στους δρόμους, πριν καταλήξουμε στο πεδίο όπου οι Αρμένιοι το 1918 κατετρόπωσαν τους τούρκους εισβολείς. Το μεγαλειώδες μνημείο καταλαμβάνει μεγάλη έκταση με φόντο πάντα το βουνό Ararat και συνδυάζει την σοβιετική αισθητική με αρμένικες ανατολίτικες πινελιές. Ανεβαίνοντας τις σκάλες, περνώντας από δυό προτομές ταύρων, βρεθήκαμε μπροστά από το 35 μέτρων καμπαναριό που φιλοξενεί τις καμπάνες που χτύπησαν τότε σαν φάνηκαν οι δυνάμεις του εχθρού.
Μια σειρά αγαλμάτων από αετούς οδηγεί τελικά σ’ένα ημικυκλικό τοίχο όπου με αψεγάδιαστη σοβιετική αισθητική έχουν σκαλιστεί άλογα, η Μητέρα Αρμενία, αλλά γυναίκες κι άνδρες να παίρνουν τα όπλα για να πολεμήσουν τον εισβολέα. Τι μας έκανε εντύπωση; Μα βέβαια... ότι οι φιγούρες είχαν την χαρακτηριστική αετίσια αρμένικη μύτη!
Η διαδρομή προς την επόμενη στάση στη πολίχνη Talin ήταν ελαφρώς μαρτυρική. Το οδόστρωμα γεμάτο τρύπες σε άθλιο χάλι, το τοπίο δε μια ξεραϊλα που την εξωράιζε ευτυχώς ένα απαλό πράσινο χαλί (άνοιξη ένεκα).
Ο Καθεδρικός του Talin του 7ου αιώνα, στέκει λαβωμένος από τους αλλεπάλληλους σεισμούς που έκαναν ένα κομμάτι του να καταρρεύσει. Εντούτοις μου φάνηκε ιδιαίτερα γοητευτικός. Εξαίρετο δείγμα αρχιτεκτονικής της εποχής του, εκεί ανάμεσα στους αρχαίους τάφους, με τα πουλιά να φτερουγίζουν ανάμεσα στους γυμνούς τοίχους όπου μόλις και διακρίνονταν οι τοιχογραφίες.
Πρότερης εποχής αλλά με μεταγενέστερες παρεμβάσεις o σταυροειδής ναός μετά τρούλου αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή στο χωριό Mastara που επισκεφθήκαμε στη συνέχεια.
Κι επειδή ο κατάλογος των μοναστηριών στην Αρμενία μοιάζει ατέλειωτος, πριν καταλήξουμε βράδυ πια στη πόλη Gyumri, είχαμε επισκεφθεί:
Το μικρό μοναστήρι με το γλωσσοδέτη όνομα Lmbatavank, αφιερωμένο στον Άγιο Στέφανο και οικοδομημένο τον 7ο αιώνα, που απολαμβάνει άπλετη θέα προς την πολίχνη Artik. Παραδόξως η πόλη αυτή αισθητικά ήταν πιο συμπαθητική σε σχέση προς ότι είχαν αντικρύσει τα ματάκια μας. Μας υποδέχθηκε η φύλακας του μοναστηριού υπό τους ήχους εκκλησιαστικής μουσικής (!). Λέγεται ότι οι Τούρκοι προσπάθησαν δυό φορές να γκρεμίσουν το μοναστήρι με κανονιοβολισμούς, την τρίτη και φαρμακερή όμως η μπάλα του κανονιού έσκασε στη μεριά τους. Συνειδητοποιώντας ο αρχηγός τους ότι έβαλαν σε μια εκκλησία, διέταξε αμέσως να σταματήσει ο βομβαρδισμός. Άλλη παράδοση πιο πρόσφατη, λέει ότι κάποιος έκλεψε τη πόρτα του μοναστηριού αλλά ήρθε αυτή και δεν ξεκόλλαγε από τη πλάτη του, παρά μόνο όταν την επέστρεψε στη θέση της! Σταυροειδής κι αυτή αρχιτεκτονικά, μια σταλιά σε μέγεθος, εσωτερικά με κάποιες ταλαιπωρημένες αγιογραφίες που μόλις διακρίνονταν από τη μαυρίλα των κεριών και την πολυκαιρία.
Το δημοφιλές Harichavank, από την άλλη, δείχνει να φιλοξενεί μια ενεργή μοναστική κοινότητα αν κρίνω από την ακολουθία που εκτυλισσόταν στον κεντρικό ναό με τους δόκιμους μοναχούς. Το συγκεκριμένο μοναστήρι, με ναούς χτισμένους πλάι πλάι σε παλαιότερα ναΰδρια ήδη από τον 7ο αιώνα, βρίσκεται σε μια προνομιούχα θέση στην άκρη πάνω από το φαράγγι με τα χιόνια μόλις να λειώνουν στους γειτονικούς ορεινούς όγκους.
Το μοναστήρι Marmashen, βρίσκεται στα περίχωρα του Gyumri, μέσα στη κοιλάδα ενός φαραγγιού. Φτάσαμε εκεί λίγο πριν ο ήλιος κρυφτεί πίσω από τα γύρω βουνά. Οι βερυκοκί αποχρώσεις της πέτρας είχαν γίνει χρυσαφιές από το φως του ήλιου. Το σύμπλεγμα αποτελείται από τρείς εκκλησιές μέσα στο κοιμητήρι με τα katchkars κι άλλα ερείπια όπου φύτρωναν άναρχα τ'αγριόχορτα δίπλα από το μικρό ποτάμι . Το όλο σκηνικό ήταν αρκούντως ειδυλλιακό. Aτυχώς ο κλειδοκράτωρ του ναού απουσιάζε κι έτσι αρκεστήκαμε να απολαύσουμε και να φωτογραφίσουμε το περίβλεπτο εξωτερικό τους μόνο.
Η βροχή που είχε πέσει πριν φτάσουμε στην περιοχή, φαινόταν να έχει μετατρέψει το κέντρο του Gyumri σε βούρκο.
Στην γύρα προς αναζήτηση ενός εστιατορίου ανακαλύψαμε κάποια γοητευτικά κτήρια, κάτι ασυνήθιστο για τις επαρχιακές πόλεις της Αρμενίας. Έστω κι αν το Gyumri λαβώθηκε από πρόσφατο σεισμό.
Το εστιατόριο Polos Mukuch στεγαζόταν σ’ενα από τα παλιά αυτά κτήρια, αν και το εσωτερικό του είχε διαμορφωθεί σε … σεπαρέ με κουρτινούλες ώστε να μην γνωρίζει κανείς αν τρως και πίνεις το καταπέτασμα. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν το καλύτερο φαγητό μας στην Αρμενία. Κρεατόσουπα νοστιμότατη, μακαρόνια με φρέσκο βουτυράκι που εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού και άφθονη μπύρα!
Η επιστροφή στο Yerevan έγινε μέσα στα μαύρα σκοτάδια.
Ευτυχώς που ο travelogatos παρέμεινε ξάγρυπνος πάνω στο τιμόνι, γιατί όλοι οι υπόλοιποι... τον πήραμε ένα σύντομο υπνάκο!
Η διαδρομή μας:
Στην έξοδο της πόλης στις πλαγιές ενός λοφίσκου εντυπωσιάζει το μέγεθος των εγκαταστάσεων της βιομηχανίας Ararat που παρασκευάζει το ομώνυμο φημισμένο brandy. To αρμένικο brandy (για να μην γράψω κονιάκ και προσβληθούν οι γαλλόφιλοι) υπήρξε και συνεχίζει να είναι σήμα κατατεθέν της χώρας και μαζί με τα πούρα ήταν από τις αδυναμίες του Winston Churchill.
Μετά από λίγα χιλιόμετρα φτάσαμε στον αρχαιολογικό χώρο του Zvartnots. Παρκάραμε λιγο πριν την προβλεπόμενη ώρα θυρανοιξίων του αρχαιολογικού χώρου. Μας έκανε μεν εντύπωση η πλήρης απουσία άλλων τουριστών, αλλά μας πήρε δε λίγη ώρα να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι η μέρα είναι Δευτέρα και κατά το είθισται οι αρχαιολογικοί χώροι είναι κλειστοί! Ο φύλακας όμως δεν πτοήθηκε. Σε μια συνεννόηση αλαλούμ στα ρωσικά , μας έδωσε να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορούμε να επισκεφθούμε το χώρο μόνο για 15 λεπτά πληρώνοντας το εισιτήριο στη “μαύρη”. Δεν υπήρξε δεύτερη σκέψη. Η συναλλαγή έγινε εν ριπή οφθαλμού και μπήκαμε οδικώς φροντίζοντας να καμουφλάρουμε το αμάξι πίσω από δέντρα ώστε να μην εκθέσουμε και τον φύλακα που μας έκανε την “εξυπηρέτηση”.
Το Zvartnots λοιπόν , μνημείο κι αυτό στη λίστα της UNESCO, ήταν ένας τριώροφος καθεδρικός ναός του 7ου αιώνα, αφιερωμένος στον Άγιο Γρηγόριο το Φωτιστή (πού αλλού άλλωστε), εκκλησιά από τις πιο περίβλεπτες της εποχής της. Σήμερα σώζονται μόνο ερείπια του ναού, του πατριαρχικού παλατιού κι ενός οινοποιείου. Γύρω στον 10ο αιώνα καταστάφηκε πιθανότατα από σεισμό, θάφτηκε, για να τον ανασύρει η αρχαιολογική σκαπάνη μόλις πριν από ένα αιώνα.
Ο χώρος είναι περιποιημένος κι αν και μικρός, εμείς υπερβήκαμε τα 15 λεπτά που μας έδωσε διορία ο φύλακας προκειμένου να ικανοποιήσουμε το φωτογραφικό μας οίστρο. Το φόντο με το χιονισμένο Ararat ήταν επιβλητικό, όμως λίγο εντυπωσιαστήκαμε από τα ευρήματα αυτά καθ'αυτά. Μόνο το κυκλικό περιστήλιο με κάποιες αψίδες αποδίδεται φωτογραφικά, ενώ οι λοιποί χώροι απαιτούν φαντασία για να το αναπαραστήσεις στην πρότερη μεγαλοπρέπειά του. Σίγουρα όμως η μεγαλύτερη απόλαυση ήταν η πριβέ επίσκεψη!
Το γειτονικό Echmiadzin αποτελεί το ισοδύναμο του Βατικανού, μιας και αποτελεί την έδρα του Πατριαρχείου των Αρμενίων. Περιφραγμένη έκταση, με αρκετά ενδιαφέροντα κτήρια (ατυχώς ελάχιστα επισκέψιμα), περιποιημένα παρτέρια και διάσπαρτα katchkars, είναι μια ευχάριστη χαλαρή νότα σε σχέση με την υπόλοιπη πόλη που ακολουθεί το γνωστό αδιάφορο μοτίβο. Εδώ ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής, ως έτερος Σαούλ, είδε μια λάμψη να πέφτει στη γη, κι εκεί έχτισε την πρώτη εκκλησία. Ως εκ τούτου το Echmiadzin έχει τεράστια σημασία για τους απανταχού αρμένιους.
Παρά τη σημασία του, θα έλεγα ότι το Echmiadzin δεν στάθηκε ικανό να μας κεντρίσει το ενδιαφέρον. Ο καθεδρικός ναός Mayr Tachar που είναι και το σημαντικότερο αξιοθέατο (UNESCO κι αυτό), ήταν υπό επισκευή κι έτσι εξωτερικά ήταν μέσα στις σκαλωσιές.
Περνώντας το τριώροφο κωδωνοστάσιο με τα περίτεχνα σκαλίσματα, μπήκαμε στο σχετικά σκοτεινό εσωτερικό του όπου οι αγιογράφοι προτίμησαν να αποδώσουν περισσότερο μοτίβα λουλουδιών στον τρούλο και τις αψίδες. Μόνο κάποιες ενδιαφερουσες εικόνες υπήρχαν διάσπαρτες στους κατά τα άλλα γυμνούς τοίχους.
Κάναμε μια χαλαρή βόλτα στους υπαίθριους χώρους ώσπου εντοπίσαμε μια παρέα ηλικιωμένων να κάθονται σ'ένα παγκάκι και να κουβεντιάζουν. Ένας απ’αυτούς ήταν φορτωμένος μετάλλια στο σακάκι του. Όλο περιέργεια τον πλησιάσαμε και για να τον απαθανατήσουμε ζήτησα ευγενικά να περιεργαστώ τις ντουζίνες τα σφυροδρέπανα που τον κοσμούσαν. Η παρέα του όλο περηφάνια μου έδωσε να καταλάβω ότι υπήρξε μαχητής του Κόκκινου Στρατού που μπήκε νικηφόρα στο Βερολίνο σηματοδοτώντας τη πτώση της ναζιστικής Γερμανίας. Πόζαρε αγέρωχος, έλεγε κι άλλα για τους αγώνες του έναντι του φασισμού, αλλά ποιός τον καταλάβαινε;. Συγκινημένος τον ασπάστηκα δείχνοντάς του ότι ως νεότερη γενιά είμαι ευγνώμων που δεν ζήσαμε κατακτητή (κυριολεκτικά διότι μεταφορικά παίρνει συζήτηση το θέμα) κι αναρωτήθηκα αν τα τόσα μετάλλια ανδρείας έχουν κι ανάλογο αντίτιμο σε σύνταξη για να ζει αξιοπρεπώς.
Η εμμονή μου ήταν που μας έκανε να πάρουμε τα χωράφια ψάχνοντας το Μουσείο του Metsamor, το οποίο αναφερόταν ότι είχε εκθέματα από την πρώιμη εποχή του σιδήρου. Μυαλό δεν είχα βάλει αφού ήταν Δευτέρα, κι αναμενόμενο το μουσείο να έχει τις πόρτες του κλειστές. Δυστυχώς ο φύλακας αυτή τη φορά ήταν ένας στρατιώτης, μόνος κι έρημος να μας κοιτάει απορημένος. Με νοηματική του εξηγήσαμε ότι απλώς θα κάναμε μια βόλτα τριγύρω φωτογραφίζοντας μια σειρά προχριστιανικών φαλλών, σύμβολα γονιμότητας, καθώς και μέρος αρχαίων κυκλώπειων τειχών.
Η πρόταση του taver να ρίξουμε κι ένα βλέφαρο στο μνημείο Sardarapat αποδείχθηκε καλύτερη. Παρά τη χρήση του GPS καταφέραμε να χαθούμε για λίγο στους δρόμους, πριν καταλήξουμε στο πεδίο όπου οι Αρμένιοι το 1918 κατετρόπωσαν τους τούρκους εισβολείς. Το μεγαλειώδες μνημείο καταλαμβάνει μεγάλη έκταση με φόντο πάντα το βουνό Ararat και συνδυάζει την σοβιετική αισθητική με αρμένικες ανατολίτικες πινελιές. Ανεβαίνοντας τις σκάλες, περνώντας από δυό προτομές ταύρων, βρεθήκαμε μπροστά από το 35 μέτρων καμπαναριό που φιλοξενεί τις καμπάνες που χτύπησαν τότε σαν φάνηκαν οι δυνάμεις του εχθρού.
Μια σειρά αγαλμάτων από αετούς οδηγεί τελικά σ’ένα ημικυκλικό τοίχο όπου με αψεγάδιαστη σοβιετική αισθητική έχουν σκαλιστεί άλογα, η Μητέρα Αρμενία, αλλά γυναίκες κι άνδρες να παίρνουν τα όπλα για να πολεμήσουν τον εισβολέα. Τι μας έκανε εντύπωση; Μα βέβαια... ότι οι φιγούρες είχαν την χαρακτηριστική αετίσια αρμένικη μύτη!
Η διαδρομή προς την επόμενη στάση στη πολίχνη Talin ήταν ελαφρώς μαρτυρική. Το οδόστρωμα γεμάτο τρύπες σε άθλιο χάλι, το τοπίο δε μια ξεραϊλα που την εξωράιζε ευτυχώς ένα απαλό πράσινο χαλί (άνοιξη ένεκα).
Ο Καθεδρικός του Talin του 7ου αιώνα, στέκει λαβωμένος από τους αλλεπάλληλους σεισμούς που έκαναν ένα κομμάτι του να καταρρεύσει. Εντούτοις μου φάνηκε ιδιαίτερα γοητευτικός. Εξαίρετο δείγμα αρχιτεκτονικής της εποχής του, εκεί ανάμεσα στους αρχαίους τάφους, με τα πουλιά να φτερουγίζουν ανάμεσα στους γυμνούς τοίχους όπου μόλις και διακρίνονταν οι τοιχογραφίες.
Πρότερης εποχής αλλά με μεταγενέστερες παρεμβάσεις o σταυροειδής ναός μετά τρούλου αφιερωμένος στον Άγιο Ιωάννη το Βαπτιστή στο χωριό Mastara που επισκεφθήκαμε στη συνέχεια.
Κι επειδή ο κατάλογος των μοναστηριών στην Αρμενία μοιάζει ατέλειωτος, πριν καταλήξουμε βράδυ πια στη πόλη Gyumri, είχαμε επισκεφθεί:
Το μικρό μοναστήρι με το γλωσσοδέτη όνομα Lmbatavank, αφιερωμένο στον Άγιο Στέφανο και οικοδομημένο τον 7ο αιώνα, που απολαμβάνει άπλετη θέα προς την πολίχνη Artik. Παραδόξως η πόλη αυτή αισθητικά ήταν πιο συμπαθητική σε σχέση προς ότι είχαν αντικρύσει τα ματάκια μας. Μας υποδέχθηκε η φύλακας του μοναστηριού υπό τους ήχους εκκλησιαστικής μουσικής (!). Λέγεται ότι οι Τούρκοι προσπάθησαν δυό φορές να γκρεμίσουν το μοναστήρι με κανονιοβολισμούς, την τρίτη και φαρμακερή όμως η μπάλα του κανονιού έσκασε στη μεριά τους. Συνειδητοποιώντας ο αρχηγός τους ότι έβαλαν σε μια εκκλησία, διέταξε αμέσως να σταματήσει ο βομβαρδισμός. Άλλη παράδοση πιο πρόσφατη, λέει ότι κάποιος έκλεψε τη πόρτα του μοναστηριού αλλά ήρθε αυτή και δεν ξεκόλλαγε από τη πλάτη του, παρά μόνο όταν την επέστρεψε στη θέση της! Σταυροειδής κι αυτή αρχιτεκτονικά, μια σταλιά σε μέγεθος, εσωτερικά με κάποιες ταλαιπωρημένες αγιογραφίες που μόλις διακρίνονταν από τη μαυρίλα των κεριών και την πολυκαιρία.
Το δημοφιλές Harichavank, από την άλλη, δείχνει να φιλοξενεί μια ενεργή μοναστική κοινότητα αν κρίνω από την ακολουθία που εκτυλισσόταν στον κεντρικό ναό με τους δόκιμους μοναχούς. Το συγκεκριμένο μοναστήρι, με ναούς χτισμένους πλάι πλάι σε παλαιότερα ναΰδρια ήδη από τον 7ο αιώνα, βρίσκεται σε μια προνομιούχα θέση στην άκρη πάνω από το φαράγγι με τα χιόνια μόλις να λειώνουν στους γειτονικούς ορεινούς όγκους.
Το μοναστήρι Marmashen, βρίσκεται στα περίχωρα του Gyumri, μέσα στη κοιλάδα ενός φαραγγιού. Φτάσαμε εκεί λίγο πριν ο ήλιος κρυφτεί πίσω από τα γύρω βουνά. Οι βερυκοκί αποχρώσεις της πέτρας είχαν γίνει χρυσαφιές από το φως του ήλιου. Το σύμπλεγμα αποτελείται από τρείς εκκλησιές μέσα στο κοιμητήρι με τα katchkars κι άλλα ερείπια όπου φύτρωναν άναρχα τ'αγριόχορτα δίπλα από το μικρό ποτάμι . Το όλο σκηνικό ήταν αρκούντως ειδυλλιακό. Aτυχώς ο κλειδοκράτωρ του ναού απουσιάζε κι έτσι αρκεστήκαμε να απολαύσουμε και να φωτογραφίσουμε το περίβλεπτο εξωτερικό τους μόνο.
Η βροχή που είχε πέσει πριν φτάσουμε στην περιοχή, φαινόταν να έχει μετατρέψει το κέντρο του Gyumri σε βούρκο.
Στην γύρα προς αναζήτηση ενός εστιατορίου ανακαλύψαμε κάποια γοητευτικά κτήρια, κάτι ασυνήθιστο για τις επαρχιακές πόλεις της Αρμενίας. Έστω κι αν το Gyumri λαβώθηκε από πρόσφατο σεισμό.
Το εστιατόριο Polos Mukuch στεγαζόταν σ’ενα από τα παλιά αυτά κτήρια, αν και το εσωτερικό του είχε διαμορφωθεί σε … σεπαρέ με κουρτινούλες ώστε να μην γνωρίζει κανείς αν τρως και πίνεις το καταπέτασμα. Οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν το καλύτερο φαγητό μας στην Αρμενία. Κρεατόσουπα νοστιμότατη, μακαρόνια με φρέσκο βουτυράκι που εξαφανίστηκαν εν ριπή οφθαλμού και άφθονη μπύρα!
Η επιστροφή στο Yerevan έγινε μέσα στα μαύρα σκοτάδια.
Ευτυχώς που ο travelogatos παρέμεινε ξάγρυπνος πάνω στο τιμόνι, γιατί όλοι οι υπόλοιποι... τον πήραμε ένα σύντομο υπνάκο!
Η διαδρομή μας:
Last edited by a moderator:
