hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.151
- Likes
- 14.441
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Αποχαιρετήσαμε το Yerevan. Kαι δεν κλάψαμε με μαύρο δάκρυ που το αποχωριζόμασταν.
Η ρότα μας πήγαινε προς το νότο της χώρας, πριν ανηφορίσουμε και πάλι προς το βορρά με τελική κατάληξη την Τιφλίδα της Γεωργίας.
Oδηγώντας στη πληκτική κοιλάδα νοτίως της πρωτεύουσας, είναι αναπόφευκτο να μην έχεις τα μάτια σου καρφωμένα στα χιονοσκεπή όρη Ararat. Υπάρχει το Mικρό και το Mεγάλο Ararat, το σύμβολο, που στέκει περήφανα στα 5,000 μέτρα, στη καρδιά της πάλαι ποτέ Μεγάλης Αρμενίας. Τώρα οι Αρμένιοι μόνο να το αγναντεύουν μπορούν, όσο η έχθρα με τους Τούρκους κρατά κλειστά τα σύνορα. H μη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων εκ μέρους του επίσημου τουρκικού κράτους, οι εδαφικές διεκδικήσεις και αιτούμενες αποζημιώσεις εκ μέρους της Αρμενίας, αποτελούν αγκάθια στις σχέσεις των δύο χωρών
Η αγωνία μας ήταν αν το Ararat θα διαγράφεται καθαρά, κι όχι χαμένο μέσα στη αχλή και τα σύννεφα, διότι πρώτη στάση ήταν το διάσημο μοναστήρι (τι άλλο; ) Khor Virap.
Διάσημο, πρώτον διότι είναι φωτογενέστατο με τον ορεινό όγκο του Ararat να το αγκαλιάζει στο βάθος και δεύτερον διότι εδώ μπουντρούμιασε ο αρμένης βασιλιάς Τιριδάτης III για 13 χρόνια τον Άγιο Γρηγόριο το Φωτιστή. Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα, κι η παράδοση λέει ότι ο βασιλιάς αποτρελλάθηκε κι άρχισε να ροβολάει ραχούλες και ποτάμια θεωρώντας εαυτόν... αγριογούρουνο. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής που είχε απομείνει πετσί και κόκκαλο στο μπουντρούμι καθώς λίγο ψωμάκι φρόντιζαν να του εξασφαλίζουν κάποιες καλοκάγαθες ψυχές, έδειξε ψυχική ανωτερότητα και δια θαυματουργού τρόπου επενέφερε τον βασιλέα-αγριογουρουνο στην πρότερη ανθρώπινή του υπόσταση το σωτήριο έτος 301μΧ. Ευγνώμων ο βασιλεύς, που ως αγριογούρουνο δεν θα γλίτωνε τελικά τη σούβλα (αν κι ο Οβελίξ του έπεφτε μακρυά), απαρνήθηκε τα είδωλα και κατέστησε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αρμενίας. Ως εκ τούτου το Khor Virap πέραν της θέας έχει και θρησκευτική αξία για τους αρμενίους.
Τυχεροί στην ατυχία μας, διότι ναι μεν ο καιρός δεν ήταν βροχερός, αλλά το Ararat δεν διαγραφόταν όσο θα θέλαμε καρτποσταλικά για να αποτυπωθεί από τις μηχανές μας. Το οχειρωμένο μοναστηριακό σύμπλεγμα πέραν της θέας του και της υπόγας που κατεβαίνεις με μια κυριολεκτικά κάθετη σκάλα εκείόπου φυλακίστηκε ο Αγιος Γρηγόριος, με άφησε ασυγκίνητο. Στο μπουντρούμι κάτω από το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, εγώ κι ο taver δεν διανοηθήκαμε καν να τρυπώσουμε, αλλά κι η κεντρική εκκλησία St. Astvatzatzin μου φάνηκε αρχιτεκτονικά λιτή κι αδιάφορη σε σύγκριση με ότι είχαμε δει. Έξω από το μοναστήρι που εδράζεται σε ένα λοφίσκο, πήραμε το δρόμο προς τη κορφή του για ακόμα πανοραμικότερες λήψεις.
Κάμποσα χιλιόμετρα οδήγησης μετά, εγκαταλείψαμε τη πεδιάδα και το τοπίο άρχισε να γίνεται πιο άγριο, πετρώδες και σαφώς πιο ενδιαφέρον. Σε μια παράκαμψη του δρόμου οδεύοντας προς το μοναστήρι Noravank, o στενός δρόμος του φαραγγιού με τους βραχώδεις όγκους να το σκιάζουν, προκάλεσε μια ομοβροντία επιφωνημάτων της παρέας μας. Σε μια στροφή, κάπου ανάμεσα στα γυμνά βράχια, φάνηκε και το μοναστήρι. Τοπίο και μονή ήταν πολλά υποσχόμενα για το φωτογραφικό μας οίστρο. Και δεν απογοητευτήκαμε.
Το Noravank (που σημαίνει Νέα Μονή), μοναστήρι του 13ου αιώνα, σημαντικό θρησκευτικό και αργότερα πολιτιστικό κέντρο της Αρμενίας, κατά την ταπεινή μου κρίση διεκδικεί επάξια μια ψηλή θέση στη λίστα των καλύτερων αξιοθέατων που είδαμε. Αφενός ένα τοπίο άγριο, γυμνό, μέσα σε κοκκινωπές αποχρώσεις, κι εκεί σε μια πιο ήρεμη πλαγιά ένα μοναστηριακό σύμπλεγμα αξιομνημόνευτο για την αρχιτεκτονική του.
Το μοναστηριακό συγκρότημα περιλαμβάνει την εκκλησία του St. Karapet , το εκκλησάκι St. Grigor και την διώροφη εκκλησία του S. Astvatsatsin. H τελευταία είναι μεγαλοπρεπέστερη, δημιούργημα του ταλαντούχου αρχιτέκτονα Momik και περισσότερο γνωστή διότι παρέχει πρόσβαση στο δεύτερο όροφο μέσω μιας στενής σκάλας που προεξέχει στην εξωτερική επιφάνεια του κτιρίου. Όλοι απαθανατίζονται ανηφορίζοντας τα σκαλιά αιωρούμενοι στο κενό από την μια μεριά. Μην ρωτήσετε, δεν διανοήθηκα καν να μπω στο κόπο να την σκαρφαλώσω όσο κι αν φαινομενικά φαίνεται εύκολη η ανάβαση. Ο εντυπωσιακός χώρος κοσμείται από πλειάδα khachkars.
Η εκκλησία του St. Karapet έχει περίφημα υπέρθυρα γλυπτά.
Στο ένα υπάρχει παράσταση της Παναγίας να κάθεται οκλαδόν σε ένα χαλί κρατώντας τον Ιησού πλαισιωμένη από δύο αγίους μέσα σε φύλλα και άνθη . Στο άλλο υπάρχει ενδιαφέρουσα αναπαράσταση της Αγίας Τριάδας: ο γενειοφόρος Θεός ευλογεί τον Εσταυρωμένο κρατώντας στο άλλο του χέρι το κεφάλι του Αδάμ με το Άγιο Πνεύμα πάνω από αυτό. Στο εσωτερικό της (όπως και σ’αλλα μοναστήρια όπως διαπιστώσαμε) στο δάπεδο υπήρχαν μαρμάρινες πλάκες τάφων.
Καταναλώθηκαν μερικές εκατοντάδες ΜΒ μνήμης στις φωτογραφικές μηχανές όλων μας, αφού είχαμε φτάσει να μην αφήσουμε γλυπτό για γλυπτό, khachkar για khachkar που να μην φωτογραφήσουμε.
Στην επιστροφή μετά από υπόδειξη του taver κάναμε στάση σε μια σπηλιά πλάι στο χείμαρρο του φαραγγιού, όπου ο επίδοξος ιδιοκτήτης είχε μετατρέψει σε καφεστιατόριο. Παρά το ατμοσφαιρικό του μέρους είμασταν οι μοναδικοί θαμώνες του κι έτσι αρκεεστήκαμε σ'ένα καφεδάκι ίσα ίσα για ν' ανεβάσουμε τα επίπεδα καφεϊνης στον οργανισμό μας.
Στη γειτονική πόλη του Yeghegnadzor, είχε προγραμματιστεί η διανυκτέρευση. Το νεόδμητο, πεντακάθαρο, περιποιημένο αλλά άχρωμο ξενοδοχείο Arpa, αν και σε κεντρικό σημείο, δεν είχε μπει στο κόπο να έχει μια εμφανή ταμπέλα απ’εξω. Υποθέσεις κάναμε αφού ελάχιστοι από τους περαστικούς έδειχναν να το γνωρίζουν.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, είχαμε όλο το χρόνο του απογεύματος να εξερευνήσουμε τις τριγύρω περιοχές, σε off the beaten track αξιοθέατα για ν'αξιοποιήσουμε και τις δυνατότητες της τετρακίνησης του αυτοκινήτου αν χρειαζόταν. Ο taver είχε θέσει στόχο να μας οδηγήσει με το gps στη κοιλάδα του χωριού Yeghegis για να επισκεφθούμε ένα μοναστήρι κι ένα φρούριο κάπου στα χαμένα. Ωραιοτάτη η φύσις με τα τρεχούμενα νερά, αλλά η μιζέρια στους οικισμούς εμφανής παντού. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η παντελής έλλειψη πλατείας στα χωριά, καθώς και η ανυπαρξία έστω ενός καφενέ. Αντ’αυτού είδαμε ηλικωμένους όρθιους να παίζουν χαρτιά οπουδήποτε και βέβαια δεν ήταν σπάνιες οι σκηνές από παρέες ανδρών σε καρότσες αυτοκινήτων να εξορμούν στην ύπαιθρο για να τα πουν και κυρίως.. να τα πιούν.
Και turn left, turn right να μονολογεί το gps, από κοντά να συνεπικουρούν και οι ταμπέλες ότι είμαστε σε καλό δρόμο για το μοναστήρι, αλλά ο δρόμος κατέληγε σ’ένα... ρέμα! Ζυγιάσαμε τις πιθανότητες να το διασχίσουμε όμως είμασταν διστακτικοί. Στο βάθος φαινόταν μια μεταλλική γέφυρα πάνω από το ρέμα αμφιβόλου όμως σταθερότητας.
Αφού κοιτιόμασταν για μερικά λεπτά, είπαμε να επιστρέψουμε πίσω στο χωριό να ρωτήσουμε μπας κι υπάρχει άλλος δρόμος για τον προορισμό μας. Ευτυχώς ένα αγροτικό έκανε στάση κι οι επιβάτες του, με προεργασία στη κατανάλωση αλκοόλ, μας πήραν στο ψιλό: «Περάστε το ποταμάκι και συνεχίστε! Αλλά πάλι δεν τα αφήνετε αυτά να πάμε να τα πιούμε όλοι παρέα;» . Άλλος ένας έκοψε από τη κορφή ως τα λάστιχα το αυτοκίνητο και κούνησε διστακτικά το κεφάλι.
Δεν πτοηθήκαμε όμως. Από μοναστήρια η περιοχή να φαν κι οι κότες.
Επιστρέψαμε στο κέντρο του χωριού, όπου περνώντας δίπλα από τη ρεματιά το μάτι μου έπιασε αυτό που θεωρήσαμε ομοφώνως ως επιτομή μηχανικής, ανακύκλωσης, φαντασίας, μοντέρνας τέχνης και βέβαια ως highlight του ταξιδιού μας. Επειδή οι λέξεις ωχριούν αφήνω την εικόνα να τα πει όλα μόνη της. Εμείς απλά γελάσαμε με τη καρδιά μας προς απορία των ντόπιων.
To μοναστήρι Shativank στα περίχωρα της πολίχνης Shatin ήταν ο εναλλακτικός προορισμός. Βλέπετε οι αναποδιές δεν μας πτόησαν καθόλου. Με τη βοήθεια του gps και υποδείξεων κάποιων κατοίκων που βαριεστημένα σήκωναν το χέρι υποδεικνύοντας τη κατευθυνση, αρχίσαμε να παίρνουμε έναν ανηφορικό χωματόδρομο προς αναζήτηση του μοναστηριού. Κι ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, γκρεμοί από δω, βουκορφές με χιόνια πιο κεί κι αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ΠΟΥ πάμε!
Αφού διακωμωδίσαμε την αγωνία μας ότι χαθήκαμε, ότι θα μας βρει το σκοτάδι και θα μας φάν οι λύκοι, φτάσαμε αισίως στο σχεδόν γκρεμισμένο μοναστήρι. Είμασταν οι μόνοι επισκέπτες, εμείς και μερικές εκατοντάδες πρόβατα μαζί με τον τσομπάνη τους.
Στην επιστροφή απολαύσαμε πλέον χαλαρά τις πανοραμικές εικόνες από τις απότομες χαράδρες και το άγριο τοπίο. Το ξέραμε τον δρόμο.
Ανασύνταξη δυνάμεων στο Yeghegnadzor και δείπνο στην καθ’υπόδειξιν ταβέρνα με το καλύτερο φαγητό της πόλης. Το γκαρσόνι μας δήλωσε ότι δεν υπάρχει μενού. Τα κάρβουνα άναβαν στη κουζίνα κι αρκούσε να παραγγείλουμε εμείς τα είδη κρέατος και ποσότητες. Το χοιρινό του αποδείχθηκε το καλύτερο. Ζουμερό, λιπαρό, σκέτη αμαρτία.. Θού Κύριε και ήταν και Μεγάλη Τρίτη...
H διαδρομή μας:
Η ρότα μας πήγαινε προς το νότο της χώρας, πριν ανηφορίσουμε και πάλι προς το βορρά με τελική κατάληξη την Τιφλίδα της Γεωργίας.
Oδηγώντας στη πληκτική κοιλάδα νοτίως της πρωτεύουσας, είναι αναπόφευκτο να μην έχεις τα μάτια σου καρφωμένα στα χιονοσκεπή όρη Ararat. Υπάρχει το Mικρό και το Mεγάλο Ararat, το σύμβολο, που στέκει περήφανα στα 5,000 μέτρα, στη καρδιά της πάλαι ποτέ Μεγάλης Αρμενίας. Τώρα οι Αρμένιοι μόνο να το αγναντεύουν μπορούν, όσο η έχθρα με τους Τούρκους κρατά κλειστά τα σύνορα. H μη αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων εκ μέρους του επίσημου τουρκικού κράτους, οι εδαφικές διεκδικήσεις και αιτούμενες αποζημιώσεις εκ μέρους της Αρμενίας, αποτελούν αγκάθια στις σχέσεις των δύο χωρών
Η αγωνία μας ήταν αν το Ararat θα διαγράφεται καθαρά, κι όχι χαμένο μέσα στη αχλή και τα σύννεφα, διότι πρώτη στάση ήταν το διάσημο μοναστήρι (τι άλλο; ) Khor Virap.
Διάσημο, πρώτον διότι είναι φωτογενέστατο με τον ορεινό όγκο του Ararat να το αγκαλιάζει στο βάθος και δεύτερον διότι εδώ μπουντρούμιασε ο αρμένης βασιλιάς Τιριδάτης III για 13 χρόνια τον Άγιο Γρηγόριο το Φωτιστή. Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα, κι η παράδοση λέει ότι ο βασιλιάς αποτρελλάθηκε κι άρχισε να ροβολάει ραχούλες και ποτάμια θεωρώντας εαυτόν... αγριογούρουνο. Ο Άγιος Γρηγόριος ο Φωτιστής που είχε απομείνει πετσί και κόκκαλο στο μπουντρούμι καθώς λίγο ψωμάκι φρόντιζαν να του εξασφαλίζουν κάποιες καλοκάγαθες ψυχές, έδειξε ψυχική ανωτερότητα και δια θαυματουργού τρόπου επενέφερε τον βασιλέα-αγριογουρουνο στην πρότερη ανθρώπινή του υπόσταση το σωτήριο έτος 301μΧ. Ευγνώμων ο βασιλεύς, που ως αγριογούρουνο δεν θα γλίτωνε τελικά τη σούβλα (αν κι ο Οβελίξ του έπεφτε μακρυά), απαρνήθηκε τα είδωλα και κατέστησε το Χριστιανισμό επίσημη θρησκεία της Αρμενίας. Ως εκ τούτου το Khor Virap πέραν της θέας έχει και θρησκευτική αξία για τους αρμενίους.
Τυχεροί στην ατυχία μας, διότι ναι μεν ο καιρός δεν ήταν βροχερός, αλλά το Ararat δεν διαγραφόταν όσο θα θέλαμε καρτποσταλικά για να αποτυπωθεί από τις μηχανές μας. Το οχειρωμένο μοναστηριακό σύμπλεγμα πέραν της θέας του και της υπόγας που κατεβαίνεις με μια κυριολεκτικά κάθετη σκάλα εκείόπου φυλακίστηκε ο Αγιος Γρηγόριος, με άφησε ασυγκίνητο. Στο μπουντρούμι κάτω από το παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου, εγώ κι ο taver δεν διανοηθήκαμε καν να τρυπώσουμε, αλλά κι η κεντρική εκκλησία St. Astvatzatzin μου φάνηκε αρχιτεκτονικά λιτή κι αδιάφορη σε σύγκριση με ότι είχαμε δει. Έξω από το μοναστήρι που εδράζεται σε ένα λοφίσκο, πήραμε το δρόμο προς τη κορφή του για ακόμα πανοραμικότερες λήψεις.
Κάμποσα χιλιόμετρα οδήγησης μετά, εγκαταλείψαμε τη πεδιάδα και το τοπίο άρχισε να γίνεται πιο άγριο, πετρώδες και σαφώς πιο ενδιαφέρον. Σε μια παράκαμψη του δρόμου οδεύοντας προς το μοναστήρι Noravank, o στενός δρόμος του φαραγγιού με τους βραχώδεις όγκους να το σκιάζουν, προκάλεσε μια ομοβροντία επιφωνημάτων της παρέας μας. Σε μια στροφή, κάπου ανάμεσα στα γυμνά βράχια, φάνηκε και το μοναστήρι. Τοπίο και μονή ήταν πολλά υποσχόμενα για το φωτογραφικό μας οίστρο. Και δεν απογοητευτήκαμε.
Το Noravank (που σημαίνει Νέα Μονή), μοναστήρι του 13ου αιώνα, σημαντικό θρησκευτικό και αργότερα πολιτιστικό κέντρο της Αρμενίας, κατά την ταπεινή μου κρίση διεκδικεί επάξια μια ψηλή θέση στη λίστα των καλύτερων αξιοθέατων που είδαμε. Αφενός ένα τοπίο άγριο, γυμνό, μέσα σε κοκκινωπές αποχρώσεις, κι εκεί σε μια πιο ήρεμη πλαγιά ένα μοναστηριακό σύμπλεγμα αξιομνημόνευτο για την αρχιτεκτονική του.
Το μοναστηριακό συγκρότημα περιλαμβάνει την εκκλησία του St. Karapet , το εκκλησάκι St. Grigor και την διώροφη εκκλησία του S. Astvatsatsin. H τελευταία είναι μεγαλοπρεπέστερη, δημιούργημα του ταλαντούχου αρχιτέκτονα Momik και περισσότερο γνωστή διότι παρέχει πρόσβαση στο δεύτερο όροφο μέσω μιας στενής σκάλας που προεξέχει στην εξωτερική επιφάνεια του κτιρίου. Όλοι απαθανατίζονται ανηφορίζοντας τα σκαλιά αιωρούμενοι στο κενό από την μια μεριά. Μην ρωτήσετε, δεν διανοήθηκα καν να μπω στο κόπο να την σκαρφαλώσω όσο κι αν φαινομενικά φαίνεται εύκολη η ανάβαση. Ο εντυπωσιακός χώρος κοσμείται από πλειάδα khachkars.
Στο ένα υπάρχει παράσταση της Παναγίας να κάθεται οκλαδόν σε ένα χαλί κρατώντας τον Ιησού πλαισιωμένη από δύο αγίους μέσα σε φύλλα και άνθη . Στο άλλο υπάρχει ενδιαφέρουσα αναπαράσταση της Αγίας Τριάδας: ο γενειοφόρος Θεός ευλογεί τον Εσταυρωμένο κρατώντας στο άλλο του χέρι το κεφάλι του Αδάμ με το Άγιο Πνεύμα πάνω από αυτό. Στο εσωτερικό της (όπως και σ’αλλα μοναστήρια όπως διαπιστώσαμε) στο δάπεδο υπήρχαν μαρμάρινες πλάκες τάφων.
Καταναλώθηκαν μερικές εκατοντάδες ΜΒ μνήμης στις φωτογραφικές μηχανές όλων μας, αφού είχαμε φτάσει να μην αφήσουμε γλυπτό για γλυπτό, khachkar για khachkar που να μην φωτογραφήσουμε.
Στην επιστροφή μετά από υπόδειξη του taver κάναμε στάση σε μια σπηλιά πλάι στο χείμαρρο του φαραγγιού, όπου ο επίδοξος ιδιοκτήτης είχε μετατρέψει σε καφεστιατόριο. Παρά το ατμοσφαιρικό του μέρους είμασταν οι μοναδικοί θαμώνες του κι έτσι αρκεεστήκαμε σ'ένα καφεδάκι ίσα ίσα για ν' ανεβάσουμε τα επίπεδα καφεϊνης στον οργανισμό μας.
Στη γειτονική πόλη του Yeghegnadzor, είχε προγραμματιστεί η διανυκτέρευση. Το νεόδμητο, πεντακάθαρο, περιποιημένο αλλά άχρωμο ξενοδοχείο Arpa, αν και σε κεντρικό σημείο, δεν είχε μπει στο κόπο να έχει μια εμφανή ταμπέλα απ’εξω. Υποθέσεις κάναμε αφού ελάχιστοι από τους περαστικούς έδειχναν να το γνωρίζουν.
Αφού τακτοποιηθήκαμε στα δωμάτιά μας, είχαμε όλο το χρόνο του απογεύματος να εξερευνήσουμε τις τριγύρω περιοχές, σε off the beaten track αξιοθέατα για ν'αξιοποιήσουμε και τις δυνατότητες της τετρακίνησης του αυτοκινήτου αν χρειαζόταν. Ο taver είχε θέσει στόχο να μας οδηγήσει με το gps στη κοιλάδα του χωριού Yeghegis για να επισκεφθούμε ένα μοναστήρι κι ένα φρούριο κάπου στα χαμένα. Ωραιοτάτη η φύσις με τα τρεχούμενα νερά, αλλά η μιζέρια στους οικισμούς εμφανής παντού. Αυτό που μας έκανε εντύπωση ήταν η παντελής έλλειψη πλατείας στα χωριά, καθώς και η ανυπαρξία έστω ενός καφενέ. Αντ’αυτού είδαμε ηλικωμένους όρθιους να παίζουν χαρτιά οπουδήποτε και βέβαια δεν ήταν σπάνιες οι σκηνές από παρέες ανδρών σε καρότσες αυτοκινήτων να εξορμούν στην ύπαιθρο για να τα πουν και κυρίως.. να τα πιούν.
Και turn left, turn right να μονολογεί το gps, από κοντά να συνεπικουρούν και οι ταμπέλες ότι είμαστε σε καλό δρόμο για το μοναστήρι, αλλά ο δρόμος κατέληγε σ’ένα... ρέμα! Ζυγιάσαμε τις πιθανότητες να το διασχίσουμε όμως είμασταν διστακτικοί. Στο βάθος φαινόταν μια μεταλλική γέφυρα πάνω από το ρέμα αμφιβόλου όμως σταθερότητας.
Αφού κοιτιόμασταν για μερικά λεπτά, είπαμε να επιστρέψουμε πίσω στο χωριό να ρωτήσουμε μπας κι υπάρχει άλλος δρόμος για τον προορισμό μας. Ευτυχώς ένα αγροτικό έκανε στάση κι οι επιβάτες του, με προεργασία στη κατανάλωση αλκοόλ, μας πήραν στο ψιλό: «Περάστε το ποταμάκι και συνεχίστε! Αλλά πάλι δεν τα αφήνετε αυτά να πάμε να τα πιούμε όλοι παρέα;» . Άλλος ένας έκοψε από τη κορφή ως τα λάστιχα το αυτοκίνητο και κούνησε διστακτικά το κεφάλι.
Δεν πτοηθήκαμε όμως. Από μοναστήρια η περιοχή να φαν κι οι κότες.
Επιστρέψαμε στο κέντρο του χωριού, όπου περνώντας δίπλα από τη ρεματιά το μάτι μου έπιασε αυτό που θεωρήσαμε ομοφώνως ως επιτομή μηχανικής, ανακύκλωσης, φαντασίας, μοντέρνας τέχνης και βέβαια ως highlight του ταξιδιού μας. Επειδή οι λέξεις ωχριούν αφήνω την εικόνα να τα πει όλα μόνη της. Εμείς απλά γελάσαμε με τη καρδιά μας προς απορία των ντόπιων.
To μοναστήρι Shativank στα περίχωρα της πολίχνης Shatin ήταν ο εναλλακτικός προορισμός. Βλέπετε οι αναποδιές δεν μας πτόησαν καθόλου. Με τη βοήθεια του gps και υποδείξεων κάποιων κατοίκων που βαριεστημένα σήκωναν το χέρι υποδεικνύοντας τη κατευθυνση, αρχίσαμε να παίρνουμε έναν ανηφορικό χωματόδρομο προς αναζήτηση του μοναστηριού. Κι ανεβαίναμε, ανεβαίναμε, γκρεμοί από δω, βουκορφές με χιόνια πιο κεί κι αρχίσαμε να αναρωτιόμαστε ΠΟΥ πάμε!
Αφού διακωμωδίσαμε την αγωνία μας ότι χαθήκαμε, ότι θα μας βρει το σκοτάδι και θα μας φάν οι λύκοι, φτάσαμε αισίως στο σχεδόν γκρεμισμένο μοναστήρι. Είμασταν οι μόνοι επισκέπτες, εμείς και μερικές εκατοντάδες πρόβατα μαζί με τον τσομπάνη τους.
Στην επιστροφή απολαύσαμε πλέον χαλαρά τις πανοραμικές εικόνες από τις απότομες χαράδρες και το άγριο τοπίο. Το ξέραμε τον δρόμο.
Ανασύνταξη δυνάμεων στο Yeghegnadzor και δείπνο στην καθ’υπόδειξιν ταβέρνα με το καλύτερο φαγητό της πόλης. Το γκαρσόνι μας δήλωσε ότι δεν υπάρχει μενού. Τα κάρβουνα άναβαν στη κουζίνα κι αρκούσε να παραγγείλουμε εμείς τα είδη κρέατος και ποσότητες. Το χοιρινό του αποδείχθηκε το καλύτερο. Ζουμερό, λιπαρό, σκέτη αμαρτία.. Θού Κύριε και ήταν και Μεγάλη Τρίτη...
H διαδρομή μας:
Last edited by a moderator:
