hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Μ’ένα υπέρλαμπρο ήλιο που μας επέτρεψε να απολαύσουμε με διαύγεια τη θέα από το δωμάτιό μας, αποχαιρετήσαμε την Ελβετία της Αρμενίας! Ο taver πρότεινε να κάνουμε μια σύντομη βόλτα στο Dilijan, αλλά απογοητευμένοι από την εικόνα των πόλεων στην Αρμενία δεν το επιχειρήσαμε. Άλλωστε μια σύντομη στάση για αγορά χαζοσουβενίρ στο γραφείο του ΑΟΤ (σαν τον ΕΟΤ) δίπλα στο συμπαθητικό ποταμάκι επιβεβαίωσε την άποψή μου. Μια περιοχή που θα μπορούσε να βουλιάζει από καφετέριες, ταβέρνες και λοιπά μαγαζιά ήταν εντελώς αναξιοποίητη.
Η διαδρομή προς τα σύνορα της Γεωργίας ήταν η ίδια μέσω του φαραγγιού Debed.
Είναι δυνατόν στο τελευταίο κεφάλαιο να σας αφήσω χωρίς μοναστήρι; Ουχί. Έτσι για να σας τσαταλιάσω τα νεύρα
Το μοναστήρι Akhtala του 10ου αιώνα, σ’ένα ύψωμα στην άκρη του χωριού, λιγο πριν τα αρμενογεωργιανά σύνορα, ήταν για μένα ίσως από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν εμπίπτουν στο κανόνα: «μια απο τα ίδια».
Ο κεντρικός ναός, βασιλική μετά τρούλου, πιθανότατα του 11-13ου αιώνα, έχει σαφείς βυζαντινές επιρροές, εξ’ου και οι άριστα διατηρημένες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του που χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα. Όσο σκεφτόμουνα ότι την προηγούμενη μέρα σκαρφάλωνα το κατσικόδρομο μέσα στο ψιλόβροχο, για να δω τις ταλαιπωρημένες τοιχογραφίες στο μοναστήρι Kobayr, με έπιαναν τα νεύρα μου!
Η νεωκόρισσα, μια συμπαθητική κυριούλα, μου εξήγησε (ό,τι μπορεί να κατάλαβα δηλαδή στα ρώσικα) ότι στην περιοχή υπήρχε έντονη παρουσία ελληνικού στοιχείου. Πρόκειται όπως διάβασα εκ των υστέρων για οικογένειες που τον 18ο αιώνα μετακινήθηκαν από περιοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για να εργαστούν ως μεταλλωρύχοι στα ορυχεία χρυσού και ασημιού στο Akhtala. Παρά το επικοινωνιακό χάσμα, η συζήτηση μαζί της περιείχε και ενδιαφέροντα στοιχεία. Η ίδια απολύθηκε από την εργασία της ως νοσηλεύτρια όταν έκλεισε το Νοσοκομείο της περιοχής. Ο μισθός που έπαιρνε, ανάλογος υποσαχάριας Αφρικής. Ψίχουλα. «Όλοι οι έλληνες τα μάζεψαν και έφυγαν» μου είπε. «Φτώχεια καταραμένη και καμία προοπτική» . Αυτό εξηγούσε πολλά για τη μίζερη εικόνα που αποκομίσαμε συνολικά από την Αρμενία.
Η διέλευση των συνόρων ήταν εύκολη διαδικασία τελικά. Τα γεωργιανά συνοριοφυλάκια ιδιαιτέρως οργανωμένα. Από κεί για την Τιφλίδα ήταν κάτι παραπάνω από μια ώρα δρόμος.
Δεν θα αναφερθώ στην Γεωργία. Ούτως ή άλλως μυρωδιά πήραμε από τη χώρα. Τους ενδιαφερόμενους θα σας παραπέμψω στην σχετική ταξιδιωτική ιστορία του kalspiros. Έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα είναι ένα επόμενο ταξίδι όπου θα εκδράμω και στον μαγευτικό Καύκασο. Oι εντυπώσεις από την Τιφλίδα ήταν εξαιρετικές. Είναι μια πόλη ζωντανή, που με εξαίρεση τα σοβιετικού τύπου προάστια, το ιστορικό της κέντρο διαθέτει γοητεία κεντροευρωπαϊκής πόλης.
Η αντίθεση με την Αρμενία εμφανής: άριστοι αυτοκινητόδρομοι προς τις επαρχιακές πόλεις ενώ 3 στα 5 αυτοκίνητα ήταν... Mercedes (μάλλον ανθεί η παραοικονομία αφού η Γεωργία είναι η μόνη χώρα που τα έχει καλά με τους γείτονές της - με εξαίρεση τη Ρωσια).
Η Αρμενία μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Είναι ένας ιδιαίτερος ταξιδιωτικός προορισμός. Οι πόλεις και τα χωριά όμως αδιάφορα και ελαφρώς μίζερα. Σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει δεκαετίες πριν, στην εποχή της Σοβιετίας. Η ορεινή φύση της είχε σε αρκετά σημεία κάποιο ενδιαφέρον. Η μακραίωνη ιστορία της αποτυπώνεται σχεδόν αποκλειστικά μόνο σε μοναστήρια κάτι που για κάποιον χωρίς το σχετικό ενδιαφέρον μπορεί να τον κάνει να βαρεθεί.
Το παγανιστικό παρελθόν της χώρας πέραν του Garni είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Όμως το παρελθόν αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον και...πικάντικο, όπως μου έγραψε μετά από σχετική συζήτηση η αγαπημένη φίλη pigi_dikaiou (που την ευχαριστώ δημόσια):
Ο Στραβων γραφει οτι οι Μηδοι και οι Αρμενιοι τιμουν τις ιερες τελετουργιες των Περσων. Εκεινες ομως τις ιερουργιες που τιμουν εξαιρετικα οι Αρμενιοι ειναι της Αναίτιδας προς τιμην της οποιας εχουν αναγειρει ναους σε διαφορα μερη και κυριως στην Ακιλισηνή. Στην περιοχη της Ακιλισηνης αφιερωνουν στην υπηρεσια της δουλους και δουλες. Κι αυτο βεβαια δεν ειναι κατι το αξιοπεριεργο. Εκεινο ομως που ειναι αξιοσημειωτο ειναι οτι οι επιφανεστεροι της φυλης αφιερωνουν στην Αναίτιδα τις κορες τους οταν ειναι παρθενες. Το εθιμο τους ειναι να εκπορνευθουν για αρκετο καιρο και μετα να τις παντρεψουν. Κανεις δε δεν αρνειται να παντρευτει μια τετοια γυναικα. Κατι αναλογο λεει και ο Ηροδοτος για τις Λυδες,οι οποιες πορνευονται ολες ανεξαιρετως. Και ειναι τοσο προθυμες (τοσο ευγενικα διατεθιμένες) απεναντι στους εραστες τους, ωστε οχι μονο τους ευχαριστουν φιλοξενα αλλα και ανταλλασουν δωρα μαζι τους και μερικες φορες προσφερουν περισσοτερα απο οσα λαβαινουν, ιδιαιτερα τα κοριτσια που προερχονται απο πλουσια σπιτια και εχουν επιχορηγηθει. Εντουτοις δεν δεχονται τον πρωτο τυχοντα απο τους ξενους αλλα προτιμουν εκεινους που βρισκονται σε ιση κοινωνικη βαθμιδα με αυτες...
Ένα είναι σίγουρο.
Παστουρμά, σουντζούκι και πρόθυμες ερωμένες δεν θα βρείτε. Από μύτες όμως άφθονες!
- ΤΕΛΟΣ -
Η διαδρομή προς τα σύνορα της Γεωργίας ήταν η ίδια μέσω του φαραγγιού Debed.
Είναι δυνατόν στο τελευταίο κεφάλαιο να σας αφήσω χωρίς μοναστήρι; Ουχί. Έτσι για να σας τσαταλιάσω τα νεύρα
Το μοναστήρι Akhtala του 10ου αιώνα, σ’ένα ύψωμα στην άκρη του χωριού, λιγο πριν τα αρμενογεωργιανά σύνορα, ήταν για μένα ίσως από τις ελάχιστες εξαιρέσεις που δεν εμπίπτουν στο κανόνα: «μια απο τα ίδια».
Ο κεντρικός ναός, βασιλική μετά τρούλου, πιθανότατα του 11-13ου αιώνα, έχει σαφείς βυζαντινές επιρροές, εξ’ου και οι άριστα διατηρημένες τοιχογραφίες στο εσωτερικό του που χρονολογούνται από τον 13ο αιώνα. Όσο σκεφτόμουνα ότι την προηγούμενη μέρα σκαρφάλωνα το κατσικόδρομο μέσα στο ψιλόβροχο, για να δω τις ταλαιπωρημένες τοιχογραφίες στο μοναστήρι Kobayr, με έπιαναν τα νεύρα μου!
Η νεωκόρισσα, μια συμπαθητική κυριούλα, μου εξήγησε (ό,τι μπορεί να κατάλαβα δηλαδή στα ρώσικα) ότι στην περιοχή υπήρχε έντονη παρουσία ελληνικού στοιχείου. Πρόκειται όπως διάβασα εκ των υστέρων για οικογένειες που τον 18ο αιώνα μετακινήθηκαν από περιοχή της Οθωμανικής αυτοκρατορίας για να εργαστούν ως μεταλλωρύχοι στα ορυχεία χρυσού και ασημιού στο Akhtala. Παρά το επικοινωνιακό χάσμα, η συζήτηση μαζί της περιείχε και ενδιαφέροντα στοιχεία. Η ίδια απολύθηκε από την εργασία της ως νοσηλεύτρια όταν έκλεισε το Νοσοκομείο της περιοχής. Ο μισθός που έπαιρνε, ανάλογος υποσαχάριας Αφρικής. Ψίχουλα. «Όλοι οι έλληνες τα μάζεψαν και έφυγαν» μου είπε. «Φτώχεια καταραμένη και καμία προοπτική» . Αυτό εξηγούσε πολλά για τη μίζερη εικόνα που αποκομίσαμε συνολικά από την Αρμενία.
Η διέλευση των συνόρων ήταν εύκολη διαδικασία τελικά. Τα γεωργιανά συνοριοφυλάκια ιδιαιτέρως οργανωμένα. Από κεί για την Τιφλίδα ήταν κάτι παραπάνω από μια ώρα δρόμος.
Δεν θα αναφερθώ στην Γεωργία. Ούτως ή άλλως μυρωδιά πήραμε από τη χώρα. Τους ενδιαφερόμενους θα σας παραπέμψω στην σχετική ταξιδιωτική ιστορία του kalspiros. Έχω δώσει υπόσχεση στον εαυτό μου ότι θα είναι ένα επόμενο ταξίδι όπου θα εκδράμω και στον μαγευτικό Καύκασο. Oι εντυπώσεις από την Τιφλίδα ήταν εξαιρετικές. Είναι μια πόλη ζωντανή, που με εξαίρεση τα σοβιετικού τύπου προάστια, το ιστορικό της κέντρο διαθέτει γοητεία κεντροευρωπαϊκής πόλης.
Η αντίθεση με την Αρμενία εμφανής: άριστοι αυτοκινητόδρομοι προς τις επαρχιακές πόλεις ενώ 3 στα 5 αυτοκίνητα ήταν... Mercedes (μάλλον ανθεί η παραοικονομία αφού η Γεωργία είναι η μόνη χώρα που τα έχει καλά με τους γείτονές της - με εξαίρεση τη Ρωσια).
Η Αρμενία μας άφησε μια γλυκόπικρη γεύση. Είναι ένας ιδιαίτερος ταξιδιωτικός προορισμός. Οι πόλεις και τα χωριά όμως αδιάφορα και ελαφρώς μίζερα. Σαν ο χρόνος να είχε σταματήσει δεκαετίες πριν, στην εποχή της Σοβιετίας. Η ορεινή φύση της είχε σε αρκετά σημεία κάποιο ενδιαφέρον. Η μακραίωνη ιστορία της αποτυπώνεται σχεδόν αποκλειστικά μόνο σε μοναστήρια κάτι που για κάποιον χωρίς το σχετικό ενδιαφέρον μπορεί να τον κάνει να βαρεθεί.
Το παγανιστικό παρελθόν της χώρας πέραν του Garni είναι σχεδόν ανύπαρκτο.
Όμως το παρελθόν αυτό είναι άκρως ενδιαφέρον και...πικάντικο, όπως μου έγραψε μετά από σχετική συζήτηση η αγαπημένη φίλη pigi_dikaiou (που την ευχαριστώ δημόσια):
Ο Στραβων γραφει οτι οι Μηδοι και οι Αρμενιοι τιμουν τις ιερες τελετουργιες των Περσων. Εκεινες ομως τις ιερουργιες που τιμουν εξαιρετικα οι Αρμενιοι ειναι της Αναίτιδας προς τιμην της οποιας εχουν αναγειρει ναους σε διαφορα μερη και κυριως στην Ακιλισηνή. Στην περιοχη της Ακιλισηνης αφιερωνουν στην υπηρεσια της δουλους και δουλες. Κι αυτο βεβαια δεν ειναι κατι το αξιοπεριεργο. Εκεινο ομως που ειναι αξιοσημειωτο ειναι οτι οι επιφανεστεροι της φυλης αφιερωνουν στην Αναίτιδα τις κορες τους οταν ειναι παρθενες. Το εθιμο τους ειναι να εκπορνευθουν για αρκετο καιρο και μετα να τις παντρεψουν. Κανεις δε δεν αρνειται να παντρευτει μια τετοια γυναικα. Κατι αναλογο λεει και ο Ηροδοτος για τις Λυδες,οι οποιες πορνευονται ολες ανεξαιρετως. Και ειναι τοσο προθυμες (τοσο ευγενικα διατεθιμένες) απεναντι στους εραστες τους, ωστε οχι μονο τους ευχαριστουν φιλοξενα αλλα και ανταλλασουν δωρα μαζι τους και μερικες φορες προσφερουν περισσοτερα απο οσα λαβαινουν, ιδιαιτερα τα κοριτσια που προερχονται απο πλουσια σπιτια και εχουν επιχορηγηθει. Εντουτοις δεν δεχονται τον πρωτο τυχοντα απο τους ξενους αλλα προτιμουν εκεινους που βρισκονται σε ιση κοινωνικη βαθμιδα με αυτες...
Ένα είναι σίγουρο.
Παστουρμά, σουντζούκι και πρόθυμες ερωμένες δεν θα βρείτε. Από μύτες όμως άφθονες!
- ΤΕΛΟΣ -
Last edited by a moderator:
