hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Eίπαμε πριν ξεκινήσουμε το μακρύ δρόμο προς το βορρά, νά κάνουμε μια μικρή βόλτα στο συμπαθητικό Goris. Συμπαθητικό για τα δεδομένα των πόλεων στην Αρμενία, όμως η εικόνα εγκατάλειψης ήταν εμφανής και στα κεντρικότερα σημεία. Το γρασίδι στην κεντρική πλατεία περίμεναν μάλλον κανά κοπάδι πρόβατα να έρθει να το κουρέψει. Ο δε κόσμος μου έδινε την εντύπωση ότι βόλταρε άσκοπα, αφού ούτε ένας καφενές δεν υπήρχε να καθήσει κανείς.
Τελικός προορισμός της ημέρας ήταν το ορεινό Dilijan (σε μια περιοχή που αποκαλείται η Ελβετία της Αρμενίας- το γράφω μπας και σας τουμπάρω να διαβάσετε τη συνέχεια), μέσω της Sevan, της μεγαλύτερης λίμνης της χώρας, Εκεί θα διανυκτερεύαμε για 2 βραδιές πριν περάσουμε πλέον τα σύνορα για Γεωργία.
Διασχίσαμε το πρώτο ορεινό πέρασμα και μετά αρχίσαμε ν’ανηφορίζουμε για το δεύτερο πριν κατηφορίσουμε προς τη λίμνη Sevan.
Στη διαδρομή, πάνω από τα 2,000 μέτρα υψόμετρο όπου τα χιόνια δεν είχαν λειώσει εντελώς, εμείς και τα πρώτα minivan με τουρίστες που συναντήσαμε, επισκεφθήκαμε το Selim Caravanserai. Υπήρξαν εποχές που ο δρόμος του μεταξιού προς την Ευρώπη περνούσε από δω. Το 1332μΧ, ο πρίγκηπας ονόματι Orbelian έφτιαξε αυτό το καραβανσεράι για ν’αναπαύονται οι έμποροι από το μακρύ τους ταξίδι. Η μακρόστενη αίθουσα φιλοξενούσε στο κεντρικό της τμήμα, τα υπερπολύτιμα ζώα με τις πραμάτειες. Δεν αποσαφήνισα αν στις διπλανές αίθουσες διαχείμαζαν και οι ιδιοκτήτες τους…
Από τα χιόνια του ορεινού περάσματος, μ'ένα γλυκό ήλιο να ζεσταίνει τα κορμιά μας, βρεθήκαμε πλέον στη λίμνη Sevan, στα 1,900 μέτρα υψόμετρο. Mαζί με τη λίμνες Van και Urmia αποτελούσαν τις “Θάλασσες του Βασιλείου της Αρμενίας”. Στην επικράτεια του σημερινού αρμενικού κράτους απέμεινε μόνο η Sevan. Η Sevan υπέστει παρεμβάσεις ανάλογες με εκείνες της λίμνης Αράλης που την συρρίκνωσαν, όμως με το τέλος της Σταλινικής εποχής αναθεωρήθηκαν τα projects και αποσοβήθηκε ευτυχώς η οικολογική καταστροφή. Σήμερα είναι ένα ήρεμο μέρος, όπου στις όχθες του θα δει κανείς απομεινάρια ημιτελών μεγαλεπίβολων σχεδίων τουριστικής ανάπτυξης σοβιετικής αισθητικής. Μόνο σαν ο υδράργυρος χτυπάει κόκκινο, τα καλοκαίρια συρρέουν μαζικά οι ντόπιοι για τα μπάνια τους.
Στις όχθες της λίμνης κάναμε 3 στάσεις:
Στo κοιμητήριο Noratus στο ομώνυμο χωριό, όπου βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις σε katchkars, διαφόρων εποχών, με το αρχαιότερο να χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Η περιοχή είναι σαν ένα ιδιόμορφο υπαίθριο μουσείο. Η παράδοση λέει ότι σαν προήλαυνε ο Ταμερλάνος, οι χωρικοί φόρεσαν κράνη και σπαθιά στα katchkars έτσι ώστε από μακρυά να δίνουν εντύπωση ενός δυνατού πολυπληθούς στρατού. Το κόλπο φαίνεται πως έπιασε!
Στο μοναστήρι Ηayravank, του 9-12ου αιώνα, με όμορφα katchkars στα σκαλιά προς την είσοδό του. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι οι χρυσοκίτρινοι ηφαιστειογενείς πορόλιθοι που κυριαρχούν στο τοπίο και η θέση της μονής σχεδόν πάνω στη λίμνη Sevan.
Στο έτερο αλλά δημοφιλέστερο μοναστήρι της λίμνης είναι το Sevanavank.
Το μοναστηριακό σύμπλεγμα βρίσκεται πάνω σε μια χερσόνησο κοντά στην πόλη Sevan που κατά πώς φαίνεται ανήκε στο βαρύ πυροβολικό των θερινών διακοπών των αρμενίων. Τώρα μη φανταστείτε τίποτα resorts. Όλο το σκηνικό μοιάζει καθηλωμένο στις ένδοξες μέρες της σοβιετικής δημοκρατίας της Αρμενίας.
Στο πάρκινγκ, πριν ανηφορίσουμε τα σκαλιά προς το μοναστηριακό σύμπλεγμα, γινόταν ο κακός χαμός από αυτοκίνητα. Εντοπίσαμε ένα με μια τεράστια μπον μπον καρδιά στο καπό του (άρα σήμερα γάμος γίνεται) αλλά κι ένα με μια ...βαλσαμωμένη αλεπού (η συνεννόηση με τις καλές κυρίες απέβει άκαρπη για να σας ενημερώσω για τη σημασία ύπαρξης μιας αλεπούς πάνω σ'ένα αμάξι, πάντως είχε να κάνει με τη γαμήλια τελετή).
Αφού προσπεράσαμε το ταφικό μνημείο του διοικητή της ρωσικής αρμάδας που περιέπλεε τη λίμνη Sevan (άγνωστο γιατί), προχωρήσαμε στο χώρο όπου κυριαρχούν οι δύο εκκλησίες (μια από τα ίδια μη ψάχνετε κάτι διαφορετικό) κι απολαμβάνουν πανοραμική θέα προς τα αδιατάρακτα νερά της λίμνης.
Οι καλεσμένοι του γάμου είχαν κάνει κατάληψη παντού, καθώς το ζεύγος φωτογραφιζόταν με φόντο τη λίμνη και τις εκκλησιές. Ομολογώ ότι τα σχόλια για τις ενδυματολογικές επιλογές πήραν και δώσαν. Κύριος με άσπρο πουκάμισο, άσπρη(!) γραβάτα, άσπρο μεταξωτό παντελόνι, άσπρο σκαρπίνι και για τσαχπινιά μαύρο σακάκι από πάνω. Kυρίες που είχαν μετατρέψει τα μαλλιά τους τους σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, είχαν απλώσει στο πρόσωπό τους τόνους απ’όποιο καλλυντικό κυκλοφορεί και λάνσαραν τουαλέτες σε φαντεζί χρώματα λίγο πριν τα όρια του κιτς. Oι δε μύτες;;; έπαιρναν κι έδιναν!!!!!
Από τη λίμνη τρυπώνοντας μέσ’από τούνελ (ναι έχει και τούνελ η Αρμενία) καταλήξαμε στην «Ελβετική» Αρμενία του Dilijan, το οποίο αδυνατεί να μιμηθεί αντίστοιχα θέρετρα της κεντροευρωπαϊκής χώρας. Η ίδια απογοητευτική εικόνα, εξωραϊσμένη απλώς από το όμορφο φυσικό τοπίο, έστω κι αν μας έλειπαν τα φυλλαράκια στα δένδρα για να'ναι καταπράσινος ο τόπος.
Η διαμονή μας αποφασίστηκε στο Villarest Cottage Complex, αρκετά εκτός κέντρου της πόλης, κάπου στα ψηλά και στα χαμένα ανάμεσα στα δέντρα, με άπλετη θέα όμως προς τα βουνά και τα δάση. Αποτελούμενο από δωμάτια στο κεντρικό ξενοδοχείο και σαλέ διάσπαρτα τριγύρω, ήταν μια σοφή επιλογή φυγής μέσα στην αγκαλιά της φύσης. Μόνο που πλην ημών κι άντε 2-3 άλλους, περισσότερους πελάτες δεν συναπαντήσαμε. Η δε ρεσεψιονίστ (λες και το ξενοδοχείο ήταν υπερπλήρες) διερρύγνηε τα ιμάτιά της ότι η κράτηση ήταν για την επόμενη μέρα και μέχρι να λυθεί το ζήτημα καταναλώθηκε πολύτιμος χρόνος.
Ανασύνταξη κι εδώ δυνάμεων κι εφόσον είχαμε λίγο χρόνο πριν νυχτώσει, είπαμε να εκδράμουμε προς τα γειτονικά…. μοναστήρια (το βλέπω εγώ, είστε λίγο πριν τα πρόθυρα νευρικής κρίσης). Θα είμαι λακωνικός λοιπόν:
Μονή πρώτη, το Goshavank του 12ου αιώνα με τις τρείς εκκλησιές η μια δίπλα στην άλλη, στη καρδιά του σχετικά γραφικού χωριού Gosh. Σκαλωσιές κι εργασίες συντήρησης δεν μας επέτρεψαν να το απολαύσουμε . Υπήρξε σημαντικό πνευματικό κέντρο τηw Αρμενίας στην εποχή της ακμής του.
Η ετέρα μονή Haghartsin, που σημαίνει «ο χορός των αετών», ήταν σε εξαιρετικά γοητευτική τοποθεσία μέσα στο δάσος με τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Οι πόρτες όμως των 3 εκκλησιών ήταν ερμητικά κλειστές κι έτσι αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε στους εξωτερικούς χώρους. Παρά τη ιστορία της, η μονή έχει υποστεί τέτοια αναπαλαίωση, χορηγεία του Σεΐχη του Sharjah (ορθώς διαβάσατε), που τα κτίσματα φαντάζουν σχεδόν νεόδμητα.
Αφού εξασφαλίσαμε προμήθειες από τα πάμπολλα υπαίθρια μαγαζάκια (όπου η βότκα αφθονεί σε σχέση προς οτιδήποτε άλλο προς πώληση) καταλήξαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Δειπνήσαμε στην σάλα με τις τεράστιες τζαμαρίες σχεδόν ολομόναχοι, συνοδεία ενός αδιάφορου ροζέ ημίγλυκου αρμένικου κρασιού.
Η επόμενη μέρα είχε (και σας επιφυλάσσει) ..... κι άλλα μοναστήρια……
Η διαδρομή μας:
Τελικός προορισμός της ημέρας ήταν το ορεινό Dilijan (σε μια περιοχή που αποκαλείται η Ελβετία της Αρμενίας- το γράφω μπας και σας τουμπάρω να διαβάσετε τη συνέχεια), μέσω της Sevan, της μεγαλύτερης λίμνης της χώρας, Εκεί θα διανυκτερεύαμε για 2 βραδιές πριν περάσουμε πλέον τα σύνορα για Γεωργία.
Διασχίσαμε το πρώτο ορεινό πέρασμα και μετά αρχίσαμε ν’ανηφορίζουμε για το δεύτερο πριν κατηφορίσουμε προς τη λίμνη Sevan.
Στη διαδρομή, πάνω από τα 2,000 μέτρα υψόμετρο όπου τα χιόνια δεν είχαν λειώσει εντελώς, εμείς και τα πρώτα minivan με τουρίστες που συναντήσαμε, επισκεφθήκαμε το Selim Caravanserai. Υπήρξαν εποχές που ο δρόμος του μεταξιού προς την Ευρώπη περνούσε από δω. Το 1332μΧ, ο πρίγκηπας ονόματι Orbelian έφτιαξε αυτό το καραβανσεράι για ν’αναπαύονται οι έμποροι από το μακρύ τους ταξίδι. Η μακρόστενη αίθουσα φιλοξενούσε στο κεντρικό της τμήμα, τα υπερπολύτιμα ζώα με τις πραμάτειες. Δεν αποσαφήνισα αν στις διπλανές αίθουσες διαχείμαζαν και οι ιδιοκτήτες τους…
Από τα χιόνια του ορεινού περάσματος, μ'ένα γλυκό ήλιο να ζεσταίνει τα κορμιά μας, βρεθήκαμε πλέον στη λίμνη Sevan, στα 1,900 μέτρα υψόμετρο. Mαζί με τη λίμνες Van και Urmia αποτελούσαν τις “Θάλασσες του Βασιλείου της Αρμενίας”. Στην επικράτεια του σημερινού αρμενικού κράτους απέμεινε μόνο η Sevan. Η Sevan υπέστει παρεμβάσεις ανάλογες με εκείνες της λίμνης Αράλης που την συρρίκνωσαν, όμως με το τέλος της Σταλινικής εποχής αναθεωρήθηκαν τα projects και αποσοβήθηκε ευτυχώς η οικολογική καταστροφή. Σήμερα είναι ένα ήρεμο μέρος, όπου στις όχθες του θα δει κανείς απομεινάρια ημιτελών μεγαλεπίβολων σχεδίων τουριστικής ανάπτυξης σοβιετικής αισθητικής. Μόνο σαν ο υδράργυρος χτυπάει κόκκινο, τα καλοκαίρια συρρέουν μαζικά οι ντόπιοι για τα μπάνια τους.
Στις όχθες της λίμνης κάναμε 3 στάσεις:
Στo κοιμητήριο Noratus στο ομώνυμο χωριό, όπου βρίσκεται μια από τις μεγαλύτερες συγκεντρώσεις σε katchkars, διαφόρων εποχών, με το αρχαιότερο να χρονολογείται από τον 10ο αιώνα. Η περιοχή είναι σαν ένα ιδιόμορφο υπαίθριο μουσείο. Η παράδοση λέει ότι σαν προήλαυνε ο Ταμερλάνος, οι χωρικοί φόρεσαν κράνη και σπαθιά στα katchkars έτσι ώστε από μακρυά να δίνουν εντύπωση ενός δυνατού πολυπληθούς στρατού. Το κόλπο φαίνεται πως έπιασε!
Στο μοναστήρι Ηayravank, του 9-12ου αιώνα, με όμορφα katchkars στα σκαλιά προς την είσοδό του. Αυτό που το κάνει να ξεχωρίζει είναι οι χρυσοκίτρινοι ηφαιστειογενείς πορόλιθοι που κυριαρχούν στο τοπίο και η θέση της μονής σχεδόν πάνω στη λίμνη Sevan.
Στο έτερο αλλά δημοφιλέστερο μοναστήρι της λίμνης είναι το Sevanavank.
Το μοναστηριακό σύμπλεγμα βρίσκεται πάνω σε μια χερσόνησο κοντά στην πόλη Sevan που κατά πώς φαίνεται ανήκε στο βαρύ πυροβολικό των θερινών διακοπών των αρμενίων. Τώρα μη φανταστείτε τίποτα resorts. Όλο το σκηνικό μοιάζει καθηλωμένο στις ένδοξες μέρες της σοβιετικής δημοκρατίας της Αρμενίας.
Στο πάρκινγκ, πριν ανηφορίσουμε τα σκαλιά προς το μοναστηριακό σύμπλεγμα, γινόταν ο κακός χαμός από αυτοκίνητα. Εντοπίσαμε ένα με μια τεράστια μπον μπον καρδιά στο καπό του (άρα σήμερα γάμος γίνεται) αλλά κι ένα με μια ...βαλσαμωμένη αλεπού (η συνεννόηση με τις καλές κυρίες απέβει άκαρπη για να σας ενημερώσω για τη σημασία ύπαρξης μιας αλεπούς πάνω σ'ένα αμάξι, πάντως είχε να κάνει με τη γαμήλια τελετή).
Αφού προσπεράσαμε το ταφικό μνημείο του διοικητή της ρωσικής αρμάδας που περιέπλεε τη λίμνη Sevan (άγνωστο γιατί), προχωρήσαμε στο χώρο όπου κυριαρχούν οι δύο εκκλησίες (μια από τα ίδια μη ψάχνετε κάτι διαφορετικό) κι απολαμβάνουν πανοραμική θέα προς τα αδιατάρακτα νερά της λίμνης.
Οι καλεσμένοι του γάμου είχαν κάνει κατάληψη παντού, καθώς το ζεύγος φωτογραφιζόταν με φόντο τη λίμνη και τις εκκλησιές. Ομολογώ ότι τα σχόλια για τις ενδυματολογικές επιλογές πήραν και δώσαν. Κύριος με άσπρο πουκάμισο, άσπρη(!) γραβάτα, άσπρο μεταξωτό παντελόνι, άσπρο σκαρπίνι και για τσαχπινιά μαύρο σακάκι από πάνω. Kυρίες που είχαν μετατρέψει τα μαλλιά τους τους σαν τους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας, είχαν απλώσει στο πρόσωπό τους τόνους απ’όποιο καλλυντικό κυκλοφορεί και λάνσαραν τουαλέτες σε φαντεζί χρώματα λίγο πριν τα όρια του κιτς. Oι δε μύτες;;; έπαιρναν κι έδιναν!!!!!
Από τη λίμνη τρυπώνοντας μέσ’από τούνελ (ναι έχει και τούνελ η Αρμενία) καταλήξαμε στην «Ελβετική» Αρμενία του Dilijan, το οποίο αδυνατεί να μιμηθεί αντίστοιχα θέρετρα της κεντροευρωπαϊκής χώρας. Η ίδια απογοητευτική εικόνα, εξωραϊσμένη απλώς από το όμορφο φυσικό τοπίο, έστω κι αν μας έλειπαν τα φυλλαράκια στα δένδρα για να'ναι καταπράσινος ο τόπος.
Η διαμονή μας αποφασίστηκε στο Villarest Cottage Complex, αρκετά εκτός κέντρου της πόλης, κάπου στα ψηλά και στα χαμένα ανάμεσα στα δέντρα, με άπλετη θέα όμως προς τα βουνά και τα δάση. Αποτελούμενο από δωμάτια στο κεντρικό ξενοδοχείο και σαλέ διάσπαρτα τριγύρω, ήταν μια σοφή επιλογή φυγής μέσα στην αγκαλιά της φύσης. Μόνο που πλην ημών κι άντε 2-3 άλλους, περισσότερους πελάτες δεν συναπαντήσαμε. Η δε ρεσεψιονίστ (λες και το ξενοδοχείο ήταν υπερπλήρες) διερρύγνηε τα ιμάτιά της ότι η κράτηση ήταν για την επόμενη μέρα και μέχρι να λυθεί το ζήτημα καταναλώθηκε πολύτιμος χρόνος.
Ανασύνταξη κι εδώ δυνάμεων κι εφόσον είχαμε λίγο χρόνο πριν νυχτώσει, είπαμε να εκδράμουμε προς τα γειτονικά…. μοναστήρια (το βλέπω εγώ, είστε λίγο πριν τα πρόθυρα νευρικής κρίσης). Θα είμαι λακωνικός λοιπόν:
Μονή πρώτη, το Goshavank του 12ου αιώνα με τις τρείς εκκλησιές η μια δίπλα στην άλλη, στη καρδιά του σχετικά γραφικού χωριού Gosh. Σκαλωσιές κι εργασίες συντήρησης δεν μας επέτρεψαν να το απολαύσουμε . Υπήρξε σημαντικό πνευματικό κέντρο τηw Αρμενίας στην εποχή της ακμής του.
Η ετέρα μονή Haghartsin, που σημαίνει «ο χορός των αετών», ήταν σε εξαιρετικά γοητευτική τοποθεσία μέσα στο δάσος με τις ανθισμένες αμυγδαλιές. Οι πόρτες όμως των 3 εκκλησιών ήταν ερμητικά κλειστές κι έτσι αρκεστήκαμε να περιφερόμαστε στους εξωτερικούς χώρους. Παρά τη ιστορία της, η μονή έχει υποστεί τέτοια αναπαλαίωση, χορηγεία του Σεΐχη του Sharjah (ορθώς διαβάσατε), που τα κτίσματα φαντάζουν σχεδόν νεόδμητα.
Αφού εξασφαλίσαμε προμήθειες από τα πάμπολλα υπαίθρια μαγαζάκια (όπου η βότκα αφθονεί σε σχέση προς οτιδήποτε άλλο προς πώληση) καταλήξαμε στο εστιατόριο του ξενοδοχείου. Δειπνήσαμε στην σάλα με τις τεράστιες τζαμαρίες σχεδόν ολομόναχοι, συνοδεία ενός αδιάφορου ροζέ ημίγλυκου αρμένικου κρασιού.
Η επόμενη μέρα είχε (και σας επιφυλάσσει) ..... κι άλλα μοναστήρια……
Η διαδρομή μας:
Last edited by a moderator:
