hydronetta
Member
- Μηνύματα
- 4.152
- Likes
- 14.442
- Επόμενο Ταξίδι
- ???
- Ταξίδι-Όνειρο
- όπου δεν έχω πάει
Σοβαρές διαβουλεύσεις είχαν γίνει το προηγούμενο βράδυ.
Είχαμε ακόμα δύο μέρες/μια νύχτα να περάσουμε στο έδαφος της Αρμενίας κι αποφασίσαμε να επανεξετάσουμε το αρχικό πρόγραμμα. Είχαμε πάθει κι εμείς overdosing από μοναστήρια κι επειδή το πρόγραμμα δεν προέβλεπε και τίποτ’αλλο .. από μοναστήρια, καταλήξαμε να περιοριστούμε στα απολύτως ενδιαφέροντα και να φτάσουμε μια ώρα νωρίτερα στη Τιφλίδα.
Η πυξίδα λοιπόν έδειξε προς το φαράγγι Debed όπου βρίσκονται κάποιες από τις ιστορικότερες μονές της Αρμενίας, δύο εξ’αυτών και στη λίστα παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Ο καιρός νεφοσκεπής με υποψία βροχής, δεν ήταν ο καλύτερος σύμμαχος.
Η διαδρομή των 90 χλμ μέχρι τον απώτατο στόχο μας, μας περνούσε αρχικά από την κωμόπολη Vanadzor. Η εντολή για αποφυγή του κέντρου της πόλης ανάγκασε το gps να μας πηγαίνει μέσα από καρόδρομους πάνω σε λόφους δίπλα σε γελάδες που έβοσκαν μακάρια, φάρμες, να διασχίζουμε γραμμές τραίνου δίπλα στο ρέμα, γενικώς δηλαδή ένα οδηγικό αλαλούμ, πριν καταφέρουμε να ξαναβγούμε στον κεντρικό δρόμο.
Ευτυχώς δηλαδή διότι εκεί στο πουθενά καταφέραμε να απαθανατήσουμε αυτή την αξιομνημόνευτη σκηνή, ίσως από τις ελάχιστες σε μια πρώην σοβιετική δημοκρατία, όπου οι ιδεολόγοι του κομμουνισμού κι οι εκφραστές του σοβιετικού παρελθόντος έχουν αποκαθηλωθεί.
H διαδρομή δίπλα από το ρέμα του ποταμού ήταν σκέτη απόλαυση.
Προσπεράσαμε τη κωμόπολη Alaverdi (όπου ο taver εδήλωσε ότι θα γίνει στην επιστροφή υποχρεωτικά στάση για φωτογράφηση) ανηφορίσαμε τις πλαγιές του φαραγγιού για τη πρώτη στάση στο μοναστήρι Haghpat
Τώρα την σύντομη περιγραφή για το μοναστήρι δεν την γλυτώνετε. Kάτι ξέρει παραπάνω η UNESCO που το ενέταξε στη λίστα της. Άλλωστε αν ποτέ (λέω αν ποτέ
) βρεθείτε κατά Αρμενία μεριά, είναι από τα μέρη που υποχρεούστε να επισκεφθείτε.
To μοναστήρι Haghpat του 10ου αιώνα, υπήρξε σημαντικό κέντρο μάθησης στον Μεσαίωνα, περιγράφεται ως αριστούργημα της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε από την ανάμειξη στοιχείων της βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και της παραδοσιακής λαϊκής αρχιτεκτονικής της περιοχής του Καυκάσου. Ο Lonely Planet προσθέτει ότι η θέα προς το φαράγγι αρκεί για να βρεθεί κανείς εδώ. Το μυαλό μου φαντασίωνε τη μονή να επικρέμεται με το κενό να χάσκει από κάτω της. Οι γνωστές υπερβολές των οδηγών... Χτίστηκε στα μισά ενός λόφου, μέσα στη καρδιά του χωριού, για την προστασία από ... αδιάκριτα βλέμματα.
Ο περιβάλλων χώρος ήταν πολύ περιποιημένος, με το καλοκουρεμένο γρασίδι του και τουαλέτες για το κοινό.
Κι εδώ η εκκλησιές ήταν η μια δίπλα ή και μέσα στην άλλη. Η συνολική εικόνα δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της μονής, με θολωτούς διαμπερείς τρούλους. σκεπαστούς διαδρόμους, ανάγλυφες πυλες, ταφόπλακες για πάτωμα, εξαιρετικά και πρωτότυπα katchkars, μόλις υποσημαινόμενες τοιχογραφίες. Μια ιδιαιτερότητά του ήταν το ξεχωριστό καμπαναριό, αλλά κι ο εσωτερικός χώρος της βιβλιοθήκης (άγνωστο τι θέλανε οι τρύπες με τα θαμένα κιούπια)
Παίρνοντας το δρόμο προς το επόμενο μοναστήρι, το Sanahin, ξαναπεράσαμε από την πολίχνη Alaverdi όπου δεσπόζει το τεράστιο εργοστάσιο και τα ορυχεία χαλκού. To σκηνικό κατενθουσίασε τον taver, που απαίτησε στάση εδώ και τώρα καταμεσίς του δρόμου για να το απαθανατήσει. Όχι ότι κι ο δικός μου ενθουσιασμός περίσσευε (σκέτη διαστροφή φίλοι μου)
Το Μοναστήρι Sanahin, ίδιας χρονολογίας με το Haghpat, βρίσκεται στο ομώνυμο χωριό πάνω σε ένα πλάτωμα στο φαράγγι. Μας υποδέχθηκαν ελκυστικότατες πολυκατοικίες και μια άσκοπη περιφορά στα στενά δρομάκια του χωριού καθώς εναποθέσαμε τις μοίρες μας στο gps αντί να εντοπίσουμε το μοναστήρι δια του γυμνού οφθαλμού. Άλλωστε σχεδόν από μπροστά του περάσαμε πριν χαθούμε.
Εδώ σε αντίθεση με το Haghpat τα πράγματα ήταν λιγότερο φροντισμένα. Μια μεταλλική κατασκευή στον προαύλιο χώρο, αγνώστου χρησιμότητας, κατέστρεφε εντελώς την εξωτερική εικόνα της κατα τα άλλα γοητευτικής μονής, μνημείο κι αυτή της UNESCO.
photo by snapper
Αρχιτεκτονικά σχέδια της μονής δεν έχω για να αναλύσω τη διάταξή της, αφήστε που νομίζω αν το εμβαθύνω ακόμα περισσότερο με τα μοναστήρια, θα μου πάθετε νευρική κρίση μπροστά στο μόνιτορ. Πάντως ανακαλώ το περιστύλιο πριν την είσοδο στο ναό και τη βιβλιοθήκη που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ανοίξει για να δούμε η κλειδοκράτωρ κυρία (που προς τιμήν της αρνήθηκε έστω και φιλοδώρημα αν και χάλασε τη μεσημεριανή της βόλεψη για να μην αφήσει παραπονούμενους 4 ταξιδιώτες).
Εκεί στο κοιμητήριο της μονής φωτογραφίσαμε και μία ταφόπλακα οικογενειακού τάφου όπου πολύ γραφικά παριστάνεται και η αιτία της αποδήμηησης εις Κύριον: Αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το συγκεκριμένο στυλ με την φυσιογνωμία του εκλιπόντος πάνω σε μαύρο γρανίτη είναι της μόδας στην Αρμενία (κατά πώς φαίνεται τα katchkars ή κοστίζουν περισσότερο ή δεν είναι τόσο στη μοδάτα).
Έχοντας δει τα δύο must-to-see μοναστήρια της περιοχής, η πολίχνη Odzun με την εκκλησιά της, απλωμένηπάνω σ’ένα πλάτωμα στο φαράγγι Debed, φάνταζε εκ του περισσού, όμως μιας και χρόνος υπήρχε είπαμε να της δώσουμε μια ευκαιρία. Δεν αντιλέγω ενδιαφέρων ο ναός, αλλά τα παρελκόμενα πιο ενδιαφέροντα. Και αναφέρομαι σε ένα παραπλήσιο μνημείο που οι ντόπιοι θεωρούν ότι εμπνέει ...γονιμότητα. Αρχικά θεώρησα ότι το προαναφερόμενο μνημείο αναφέρεται σε μια ενδιαφέρουσα σύνθεση μ’ένα σφυροδρέπανο αλλά απέκλεισα αμέσως την πιθανότητα, σύμβολα του σοβιετικού καθεστώτος να λειτουργούσαν κι αφροδοσιακά. Το εν λόγω μημείο ήταν παραπλευρως της εκκλησίας κι ουδεμία παραπομπή υπάρχει πάνω του στη γονιμότητα πέραν μιας σειράς ανάγλυφων μορφών αγίων. Είπα μπας και η θεραπευτικές του ιδιότητες επεκτείνονται και σε νόσους του ουροποιογεννητικού συστήματος, αλλά φρούδες οι ελπίδες μου.
Ο LP έκανε μνεία και για ένα εκκλησάκι στο τέρμα του χωριού. Πήρα οδηγίες από έναν ντόπιο νεαρό που οδηγούσε μια BMW και συνόδευε νεάνιδα τινά εκ Μόσχας (για να ξομπλιάσω και λίγο: πώς συνδέονται νέος δίκην ψυχρών υδάτων κι άνευ αρμένικης μύτης, μια ρωσίς εκλείπουσας σλάβικης γοητείας εντός μιας BMW σε μια χώρα όπου κυριαρχούν τα Lada και τα Volga;;
. Υπήρξε όμως ο μόνος άνθρωπος που συνάντησα στην Αρμενία που μπόρεσα να συνεννοηθώ με άνεση στα αγγλικά. Ενθουσιασμό στο άκουσμα Ελλάδα δεν έδειξε (η έννοια του για την ρωσίς θα έφταιγε). Με πληροφόρησε απλώς στεγνά ότι στην περιοχή κατοικούσαν παλαιότερα αρκετοί έλληνες οι οποίοι με την προοπτική καλύτερης ζωής στην Ελλάδα εγκατέλειψαν τις εστίες τους.
Το another church at the edge of the cliff που περιέγραφε ο LP ήταν η δεύτερη αποκάλυψη του ταξιδιού. Μικρη η παλιά εκκλησιά και μισογκρεμισμένη, αλλά αφενός η πλαγιά του βουνού έμοιαζε να΄ναι ντυμένη μ’ένα καταπράσινο χαλί, αφετέρου από την άκρη απολάμβανες μια εκπληκτική θέα του φαραγγιού Debed
Καθ'υπόδειξιν του νεαρού και της ρωσίδος συνοδού του, είδαμε από μακρυά και το μοναστήρι Ηoromayri χτισμένο καταμεσίς του κοφτού βράχου (εξ'ού και η φωτό που φαίνεται να βγάζουν όλοι οι τραβελστορι-παπαράτσι).
Αυτή η άπλα είχε μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Σαν να ήθελες να τρέξεις και ν’απογειωθείς πάνω από τα βουνά και το φαράγγι. Είμασταν μόνο εμείς κι ένας βοσκός με τα γελάδια του...
Το Μοναστήρι Kobayr στο ομώνυμο χωριό πάνω ακριβώς στο ποτάμι, φάνταζε εξαιρετικά ενδιαφέρον λόγω ύπαρξης τοιχογραφιών, μόνο που υπήρχε μια μικρή δυσκολία. Δεν είχε οδική πρόσβαση κι έπρεπε να πάρεις τον κατσικόδρομο για να φτάσεις. Όπερ και εγένετο. Μόνο που τότε θυμήθηκε να πιάσει ψιλόβροχο κάτι που έκανε την άνοδο επίπονη πάνω στις γλυστερές πέτρες και το χώμα. Ατυχώς κι εδώ πέσαμε σε έργα συντήρησης. Οι τοιχογραφίες στο μισογκρεμισμένο ιερό ήταν γεμάτες σκαλωσιές. Τουλάχιστον μας αποζημίωσαν η θέση του μοναστηριού κάτω από τον επιβλητικό γκρεμό και η θέα προς το φαράγγι του ποταμού.
Οι προσπάθειές μου να πείσω τον taver να διαβεί μια ετοιμόρροπη ξύλινη γέφυρα πάνω από το ποτάμι αφότου πρώτα υπογράψει μια απλή, τυπική, διαθήκη παραχώρησης όλων των περιουσιακών του στοιχείων στ’όνομά μου σε περίπτωση... μοιραίου ατυχήματος, απέβησαν άκαρπες. Δεν το αποτόλμησε, όπως άλλωστε ουδείς εξ’ημών πλην του travelogatou. Αλλά γάτος είν'αυτός!
Kόντευε πια να νυχτώσει όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, όπου γευματίσαμε συνοδεία ενός αδιάφορου λευκού ξηρού αρμένικου κρασιού.
Το ίδιο βράδυ αρχίσαν τα παρατράγουδα καθώς κάποια κολοβακτηρίδια αποφάσισαν ν’αποικίσουν το έντερό μου κι απελευθερώνοντας την τοξίνη τους να φροντίσουν να περάσω τη νύχτα μου αγκαλιά με τη λεκάνη της ευφάνταστης φίρμας... Pordaeus!
H διαδρομή μας:
Είχαμε ακόμα δύο μέρες/μια νύχτα να περάσουμε στο έδαφος της Αρμενίας κι αποφασίσαμε να επανεξετάσουμε το αρχικό πρόγραμμα. Είχαμε πάθει κι εμείς overdosing από μοναστήρια κι επειδή το πρόγραμμα δεν προέβλεπε και τίποτ’αλλο .. από μοναστήρια, καταλήξαμε να περιοριστούμε στα απολύτως ενδιαφέροντα και να φτάσουμε μια ώρα νωρίτερα στη Τιφλίδα.
Η πυξίδα λοιπόν έδειξε προς το φαράγγι Debed όπου βρίσκονται κάποιες από τις ιστορικότερες μονές της Αρμενίας, δύο εξ’αυτών και στη λίστα παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO. Ο καιρός νεφοσκεπής με υποψία βροχής, δεν ήταν ο καλύτερος σύμμαχος.
Η διαδρομή των 90 χλμ μέχρι τον απώτατο στόχο μας, μας περνούσε αρχικά από την κωμόπολη Vanadzor. Η εντολή για αποφυγή του κέντρου της πόλης ανάγκασε το gps να μας πηγαίνει μέσα από καρόδρομους πάνω σε λόφους δίπλα σε γελάδες που έβοσκαν μακάρια, φάρμες, να διασχίζουμε γραμμές τραίνου δίπλα στο ρέμα, γενικώς δηλαδή ένα οδηγικό αλαλούμ, πριν καταφέρουμε να ξαναβγούμε στον κεντρικό δρόμο.
Ευτυχώς δηλαδή διότι εκεί στο πουθενά καταφέραμε να απαθανατήσουμε αυτή την αξιομνημόνευτη σκηνή, ίσως από τις ελάχιστες σε μια πρώην σοβιετική δημοκρατία, όπου οι ιδεολόγοι του κομμουνισμού κι οι εκφραστές του σοβιετικού παρελθόντος έχουν αποκαθηλωθεί.
H διαδρομή δίπλα από το ρέμα του ποταμού ήταν σκέτη απόλαυση.
Προσπεράσαμε τη κωμόπολη Alaverdi (όπου ο taver εδήλωσε ότι θα γίνει στην επιστροφή υποχρεωτικά στάση για φωτογράφηση) ανηφορίσαμε τις πλαγιές του φαραγγιού για τη πρώτη στάση στο μοναστήρι Haghpat
Τώρα την σύντομη περιγραφή για το μοναστήρι δεν την γλυτώνετε. Kάτι ξέρει παραπάνω η UNESCO που το ενέταξε στη λίστα της. Άλλωστε αν ποτέ (λέω αν ποτέ
) βρεθείτε κατά Αρμενία μεριά, είναι από τα μέρη που υποχρεούστε να επισκεφθείτε.To μοναστήρι Haghpat του 10ου αιώνα, υπήρξε σημαντικό κέντρο μάθησης στον Μεσαίωνα, περιγράφεται ως αριστούργημα της θρησκευτικής αρχιτεκτονικής που αναπτύχθηκε από την ανάμειξη στοιχείων της βυζαντινής εκκλησιαστικής αρχιτεκτονικής και της παραδοσιακής λαϊκής αρχιτεκτονικής της περιοχής του Καυκάσου. Ο Lonely Planet προσθέτει ότι η θέα προς το φαράγγι αρκεί για να βρεθεί κανείς εδώ. Το μυαλό μου φαντασίωνε τη μονή να επικρέμεται με το κενό να χάσκει από κάτω της. Οι γνωστές υπερβολές των οδηγών... Χτίστηκε στα μισά ενός λόφου, μέσα στη καρδιά του χωριού, για την προστασία από ... αδιάκριτα βλέμματα.
Ο περιβάλλων χώρος ήταν πολύ περιποιημένος, με το καλοκουρεμένο γρασίδι του και τουαλέτες για το κοινό.
Κι εδώ η εκκλησιές ήταν η μια δίπλα ή και μέσα στην άλλη. Η συνολική εικόνα δικαιολογεί το χαρακτηρισμό της μονής, με θολωτούς διαμπερείς τρούλους. σκεπαστούς διαδρόμους, ανάγλυφες πυλες, ταφόπλακες για πάτωμα, εξαιρετικά και πρωτότυπα katchkars, μόλις υποσημαινόμενες τοιχογραφίες. Μια ιδιαιτερότητά του ήταν το ξεχωριστό καμπαναριό, αλλά κι ο εσωτερικός χώρος της βιβλιοθήκης (άγνωστο τι θέλανε οι τρύπες με τα θαμένα κιούπια)
Παίρνοντας το δρόμο προς το επόμενο μοναστήρι, το Sanahin, ξαναπεράσαμε από την πολίχνη Alaverdi όπου δεσπόζει το τεράστιο εργοστάσιο και τα ορυχεία χαλκού. To σκηνικό κατενθουσίασε τον taver, που απαίτησε στάση εδώ και τώρα καταμεσίς του δρόμου για να το απαθανατήσει. Όχι ότι κι ο δικός μου ενθουσιασμός περίσσευε (σκέτη διαστροφή φίλοι μου)
Το Μοναστήρι Sanahin, ίδιας χρονολογίας με το Haghpat, βρίσκεται στο ομώνυμο χωριό πάνω σε ένα πλάτωμα στο φαράγγι. Μας υποδέχθηκαν ελκυστικότατες πολυκατοικίες και μια άσκοπη περιφορά στα στενά δρομάκια του χωριού καθώς εναποθέσαμε τις μοίρες μας στο gps αντί να εντοπίσουμε το μοναστήρι δια του γυμνού οφθαλμού. Άλλωστε σχεδόν από μπροστά του περάσαμε πριν χαθούμε.
Εδώ σε αντίθεση με το Haghpat τα πράγματα ήταν λιγότερο φροντισμένα. Μια μεταλλική κατασκευή στον προαύλιο χώρο, αγνώστου χρησιμότητας, κατέστρεφε εντελώς την εξωτερική εικόνα της κατα τα άλλα γοητευτικής μονής, μνημείο κι αυτή της UNESCO.
photo by snapper
Αρχιτεκτονικά σχέδια της μονής δεν έχω για να αναλύσω τη διάταξή της, αφήστε που νομίζω αν το εμβαθύνω ακόμα περισσότερο με τα μοναστήρια, θα μου πάθετε νευρική κρίση μπροστά στο μόνιτορ. Πάντως ανακαλώ το περιστύλιο πριν την είσοδο στο ναό και τη βιβλιοθήκη που είχε την ευγενή καλοσύνη να μας ανοίξει για να δούμε η κλειδοκράτωρ κυρία (που προς τιμήν της αρνήθηκε έστω και φιλοδώρημα αν και χάλασε τη μεσημεριανή της βόλεψη για να μην αφήσει παραπονούμενους 4 ταξιδιώτες).
Εκεί στο κοιμητήριο της μονής φωτογραφίσαμε και μία ταφόπλακα οικογενειακού τάφου όπου πολύ γραφικά παριστάνεται και η αιτία της αποδήμηησης εις Κύριον: Αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Το συγκεκριμένο στυλ με την φυσιογνωμία του εκλιπόντος πάνω σε μαύρο γρανίτη είναι της μόδας στην Αρμενία (κατά πώς φαίνεται τα katchkars ή κοστίζουν περισσότερο ή δεν είναι τόσο στη μοδάτα).
Έχοντας δει τα δύο must-to-see μοναστήρια της περιοχής, η πολίχνη Odzun με την εκκλησιά της, απλωμένηπάνω σ’ένα πλάτωμα στο φαράγγι Debed, φάνταζε εκ του περισσού, όμως μιας και χρόνος υπήρχε είπαμε να της δώσουμε μια ευκαιρία. Δεν αντιλέγω ενδιαφέρων ο ναός, αλλά τα παρελκόμενα πιο ενδιαφέροντα. Και αναφέρομαι σε ένα παραπλήσιο μνημείο που οι ντόπιοι θεωρούν ότι εμπνέει ...γονιμότητα. Αρχικά θεώρησα ότι το προαναφερόμενο μνημείο αναφέρεται σε μια ενδιαφέρουσα σύνθεση μ’ένα σφυροδρέπανο αλλά απέκλεισα αμέσως την πιθανότητα, σύμβολα του σοβιετικού καθεστώτος να λειτουργούσαν κι αφροδοσιακά. Το εν λόγω μημείο ήταν παραπλευρως της εκκλησίας κι ουδεμία παραπομπή υπάρχει πάνω του στη γονιμότητα πέραν μιας σειράς ανάγλυφων μορφών αγίων. Είπα μπας και η θεραπευτικές του ιδιότητες επεκτείνονται και σε νόσους του ουροποιογεννητικού συστήματος, αλλά φρούδες οι ελπίδες μου.
Ο LP έκανε μνεία και για ένα εκκλησάκι στο τέρμα του χωριού. Πήρα οδηγίες από έναν ντόπιο νεαρό που οδηγούσε μια BMW και συνόδευε νεάνιδα τινά εκ Μόσχας (για να ξομπλιάσω και λίγο: πώς συνδέονται νέος δίκην ψυχρών υδάτων κι άνευ αρμένικης μύτης, μια ρωσίς εκλείπουσας σλάβικης γοητείας εντός μιας BMW σε μια χώρα όπου κυριαρχούν τα Lada και τα Volga;;
. Υπήρξε όμως ο μόνος άνθρωπος που συνάντησα στην Αρμενία που μπόρεσα να συνεννοηθώ με άνεση στα αγγλικά. Ενθουσιασμό στο άκουσμα Ελλάδα δεν έδειξε (η έννοια του για την ρωσίς θα έφταιγε). Με πληροφόρησε απλώς στεγνά ότι στην περιοχή κατοικούσαν παλαιότερα αρκετοί έλληνες οι οποίοι με την προοπτική καλύτερης ζωής στην Ελλάδα εγκατέλειψαν τις εστίες τους.Το another church at the edge of the cliff που περιέγραφε ο LP ήταν η δεύτερη αποκάλυψη του ταξιδιού. Μικρη η παλιά εκκλησιά και μισογκρεμισμένη, αλλά αφενός η πλαγιά του βουνού έμοιαζε να΄ναι ντυμένη μ’ένα καταπράσινο χαλί, αφετέρου από την άκρη απολάμβανες μια εκπληκτική θέα του φαραγγιού Debed
Καθ'υπόδειξιν του νεαρού και της ρωσίδος συνοδού του, είδαμε από μακρυά και το μοναστήρι Ηoromayri χτισμένο καταμεσίς του κοφτού βράχου (εξ'ού και η φωτό που φαίνεται να βγάζουν όλοι οι τραβελστορι-παπαράτσι).
Αυτή η άπλα είχε μια μοναδική αίσθηση ελευθερίας. Σαν να ήθελες να τρέξεις και ν’απογειωθείς πάνω από τα βουνά και το φαράγγι. Είμασταν μόνο εμείς κι ένας βοσκός με τα γελάδια του...
Το Μοναστήρι Kobayr στο ομώνυμο χωριό πάνω ακριβώς στο ποτάμι, φάνταζε εξαιρετικά ενδιαφέρον λόγω ύπαρξης τοιχογραφιών, μόνο που υπήρχε μια μικρή δυσκολία. Δεν είχε οδική πρόσβαση κι έπρεπε να πάρεις τον κατσικόδρομο για να φτάσεις. Όπερ και εγένετο. Μόνο που τότε θυμήθηκε να πιάσει ψιλόβροχο κάτι που έκανε την άνοδο επίπονη πάνω στις γλυστερές πέτρες και το χώμα. Ατυχώς κι εδώ πέσαμε σε έργα συντήρησης. Οι τοιχογραφίες στο μισογκρεμισμένο ιερό ήταν γεμάτες σκαλωσιές. Τουλάχιστον μας αποζημίωσαν η θέση του μοναστηριού κάτω από τον επιβλητικό γκρεμό και η θέα προς το φαράγγι του ποταμού.
Οι προσπάθειές μου να πείσω τον taver να διαβεί μια ετοιμόρροπη ξύλινη γέφυρα πάνω από το ποτάμι αφότου πρώτα υπογράψει μια απλή, τυπική, διαθήκη παραχώρησης όλων των περιουσιακών του στοιχείων στ’όνομά μου σε περίπτωση... μοιραίου ατυχήματος, απέβησαν άκαρπες. Δεν το αποτόλμησε, όπως άλλωστε ουδείς εξ’ημών πλην του travelogatou. Αλλά γάτος είν'αυτός!
Kόντευε πια να νυχτώσει όταν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο, όπου γευματίσαμε συνοδεία ενός αδιάφορου λευκού ξηρού αρμένικου κρασιού.
Το ίδιο βράδυ αρχίσαν τα παρατράγουδα καθώς κάποια κολοβακτηρίδια αποφάσισαν ν’αποικίσουν το έντερό μου κι απελευθερώνοντας την τοξίνη τους να φροντίσουν να περάσω τη νύχτα μου αγκαλιά με τη λεκάνη της ευφάνταστης φίρμας... Pordaeus!
H διαδρομή μας:
Last edited by a moderator:
