ganlayer3
Member
- Μηνύματα
- 165
- Likes
- 63
- Επόμενο Ταξίδι
- ΑΓΝΩΣΤΟ
- Ταξίδι-Όνειρο
- MANADO - INDONESIA
Δεν σκεφτόμουν καθαρά. Το μυαλό μου είχε θολώσει με χίλιες δύο σκέψεις. Δεν μπορεί να ανησυχώ για τα πάντα. Δεν μπορεί όλα να είναι τόσο σοβαρά. Η ζωή είναι ένα καλοστημένο αστείο σκέφτηκα. Πήρα θάρρος.
Ήταν εμφανές περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Δεν είχαμε άλλες επιλογές και το ξέραμε. Ήταν η καλύτερη ευκαιρία που είχαμε. Θα το προσπαθούσαμε και ότι γίνει. Πρωί, πρωί θα επισκεπτόμουν το γραφείο. Έπρεπε να προσπαθήσω, έπρεπε να τους πείσω. Δεν φτάσαμε ως εδώ σκέφτηκα, για να δειλιάσω στο τέρμα. Θα τα έπαιζα όλα για όλα.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα με ένα σωρό σκέψεις. Τα όνειρα με βασάνιζαν. Είδα εφιάλτες. Όχι από προαίσθημα, αλλά από το άγχος και την αγωνία μου. Το υποσυνείδητο χτύπαγε υπερωρίες.
Ξύπνησα με το στομάχι μου σφιγμένο και μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Τα πόδια μου έτρεμαν, για αυτό που έπρεπε να κάνω. Η ώρα 6 το πρωί. Άλλος ύπνος δεν μου κολλούσε. Έπρεπε όμως να μείνω ξαπλωμένος. Ήμουν κουρασμένος. Έπρεπε να ξεγελάσω τις σκέψεις που αρρώσταιναν το κορμί μου. Ότι ήταν να γίνει, θα γινόταν. Είτε ήμουν κομμάτια,, είτε όχι. Έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Δεν έπρεπε να λιγοψυχήσω τώρα. Εάν ήταν να το κάνω, έπρεπε να το είχα πράξει από την αρχή. Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται στα δύσκολα σκέφτηκα. Και στο κάτω κάτω της γραφής ένα εάν να ναυαγήσω ας το κάνω με στυλ. Όπως και στον ΤΙΤΑΝΙΚΟ σκέφτηκα. Ντύθηκαν με τα καλά τους και πήγαν στο BALL ROOM του πλοίου για να χορέψουν, υπό την συνοδεία πιάνου. Μα τι σκέφτομαι; Οι ο παραλογισμός διακόπηκε απότομα. Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά;
Στις 08:00 σηκώθηκα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Οι 2 ώρες που μεσολάβησαν από την στιγμή που ξύπνησα ήταν γεμάτες με σκέψεις, κυρίως αλλοπρόσαλλες και αγωνία. Συνειδητοποίησα, ότι η τόση ένταση και αγωνία οφειλόταν στο γεγονός που δεν ήθελα με τίποτα να αποτύχω. Το ΟΧΙ δεν το είχα ως επιλογή.
45 λεπτά χρειάστηκα μέχρι να διανύσω την απόσταση από το σπίτι μου μέχρι την εταιρεία, μέσω της Αττικής Οδού. Όπως κάθε μέρα στο ραδιόφωνο με συντρόφευαν μουσικές από όλον τον κόσμο. Ένιωθα πάντα πολίτης του κόσμου. Η Ελλάδα αποτελούσε ένα μικρό γεωγραφικό τμήμα, των συνόρων του μυαλό μου. Ίσως καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό να είχε παίξει το επάγγελμα του θείου μου. Θυμάμαι μικρός λάμβανα κάρτ ποστάλ και δώρα από κάθε μεριά του κόσμου. Κάθε φορά μου λάμβανα γράμμα του, θυμάμαι κοιτούσα εκστασιασμένος για ώρες τις φωτογραφίες. Προσπαθούσα να ταξιδέψω νοερά αν ζήσω την δική μου περιπέτεια. Ήταν καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού. Είχε ταξιδέψει την υφήλιο 4 με 5 φορές . Οι περιγραφές και οι ιστορίες του για τα μακρινά μέρη που ταξίδευε, ονειρικές. Ήμουν μαγεμένος με τον κόσμο. Ήθελα να τον γυρίσω σπιθαμή, προς σπιθαμή.
Έφτασα έξω από τα γραφεία της εταιρείας στις 09:30. Πάρκαρα το smartακι και κατευθύνθηκα προς την κεντρική είσοδο. Χαιρέτισα τον φύλακα και χρησιμοποίησα την κάρτα εισόδου μου για να ανοίξω μια από τις εσωτερικές πόρτες του κτιρίου, προκειμένου να μεταβώ στον χώρο με τους ανελκυστήρες. Στον 1ο όροφο σταμάτησα. Άνοιξα την κεντρική είσοδο και βρέθηκα στην άκρη του διαδρόμου που οδηγούσε στο τμήμα μου. Από το σημείο που βρισκόμουν, ήμουν ακόμη αθέατος στου συναδέλφους μου. Με μικρές δρασκελιές και μάλλον επιφυλακτικές διένυσε την απόσταση από το χώρο που βρισκόμουν μέχρι το κέντρο του ορόφου.
Η έκπληξη στα μάτια όσων με είδαν ήταν έκδηλη. Συναισθήματα συμπόνιας αλλά και ευχαρίστησης διέκρινα στα πρόσωπά τους. Δεν ήταν λίγοι οι κακεντρεχείς. Πολλοί είχαν μεγαλώσει με την κακή νοοτροπία και προτιμούσαν « να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού τους» από το να αποκτήσουν και αυτοί έναν. Θεέ μου τι νοοτροπία. Εάν μισώ κάτι περισσότερο στο DNA του λαού μου, είναι η μισαλλοδοξία και ο φθόνος. Δεν κοιτούμε να γίνουμε καλύτεροι, αλλά προτιμούμε να υποβαθμίσουμε τον άλλον που μας ξεπερνά.. Πρόοδος σκέφτομαι, με αυτήν την νοοτροπία δεν θα έρθει ποτέ.
Τις σκέψεις μου διακόπτουν, τα ερωτήματα των συναδέλφων που έρχονται καταιγιστικά.. Τι έγινε; Δεν έφυγες; Γιατί δεν πήγες; Πότε θα πας; Θα πας; Η περιέργεια τους ήταν έντονη. Όλοι γνώριζαν το δράμα μου. Αυτό που τουλάχιστον είχε διαδραματιστεί όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν είχαν ιδέα τί πέρασα το Σαββατοκύριακο. Ούτε γνώριζαν για την δύσκολη θέση που βρισκόμουν.
Τους εξήγησα στα γρήγορα, τι μου είχε συμβεί, κρύβοντας ότι δεν τους αφορά και τους προσπέρασα, κατευθυνόμενος προς στο βάθος του διαδρόμου που βρισκόταν το κλειστού τύπου γραφείο του διευθυντή. Φτάνοντας εκεί, διαπίστωσα ότι τα φώτα ήταν κλειστά και το γραφείο Α Δ Ε Ι Ο. Πάγωσα…….! Που είναι σκέφτηκα. Αυτός έρχεται από τις 07:30 κάθε πρωί. Μήπως έχει πάει σε κάποια συνάντηση; Αναθάρρησα. Κάνω μεταβολή και κατευθύνομαι στο συρφετό των γραφείων των συναδέλφων, ψάχνοντας τον προϊστάμενο.
Είναι σκυμμένος με το πρόσωπό του στα χαρτιά και δεν διαπιστώνει άμεσα την παρουσία μου.
Ο προϊστάμενος μου είναι ένας άνθρωπος γύρω στα 50, με καλή ψυχή. Η συνεργασία του με τον διευθυντή μου και άμεσα προϊστάμενο του για 15 συναπτά έτη, τον έχει επηρεάσει ανεπανόρθωτα. Έχει απολέσει κάθε ίχνος πρωτοβουλίας και φοβάται και την σκιά του. Δεν παίρνει θέση για τίποτα. Εκτελεί μόνον εντολές. Είναι άνθρωπος της οικογένειας, πράος.
Διακόπτω τους συλλογισμούς του. Τον καλημερίζω και τον ρωτάω που βρίσκεται ο Διευθυντής. Ανταποδίδει τον χαιρετισμό και μου απαντά « σε ΑΔΕΙΑ». Θα έχει άδεια όλη την εβδομάδα.
Παγώνω…. Είμαι έτοιμος να καταρρεύσω.....
Τι αποκρίνομαι; Μα πως; Έτσι ξαφνικά; Όχι μου απαντά, κάθε άλλο. Ήταν προγραμματισμένη.
Βεβαίως σκέφτομαι. Δεν ήταν υποχρεωμένος να μας ανακοινώσει, το πότε παίρνει άδεια. Για αυτό και δεν το ήξερα.
Του εξηγώ το πρόβλημα μου, μην έχοντας άλλον για να στραφώ. Το γραφείο του είναι κοντά στων υπολοίπων συναδέλφων, οι οποίοι και δεν χάνουν την ευκαιρία να κρυφακούσουν τα όσα λέμε. Άλλοι διακριτικά και άλλοι επιδεκτικά.
Όταν τελειώνω την εξιστόρηση, το πρόσωπό του έχει συνοφρυωθεί. Έτσι κάνει πάντα. Παίρνει μια έκφρασή έντονου σκεπτικισμού, για να δώσει βαρύτητα στο κάθε θέμα. Αυτήν τη φορά όμως διακρίνω και κάτι επιπλέον. Ενώ θα περίμενα, μετά από αυτήν την έκφραση να αρχίσει να μιλά, αυτός παραμένει σιωπηλός και σκυθρωπός. Σαν να κρατά μια ωρολογιακή βόμβα στα χέρια του και να φοβάται ότι θα του σκάσει.
Τι θα ήθελες να γίνει, μου απαντά τελικά. Του εξηγώ ότι χρειάζομαι είτε μια ημέρα επιπλέον άδεια 29/12, την οποία και θα πάρω προκαταβολικά από το 2009 ή θα δουλέψω αύριο και θα μεταφέρουμε την άδεια κατά μια ημέρα.
Τον βλέπω ότι χλομιάζει. Αυτό που φοβόταν, τώρα του συμβαίνει. Θα πρέπει να πάρει αποφάσεις. Ανοίγει τον Η/Υ και απρόθυμα ψάχνει το πλάνο των αδειών του τμήματος, γραμμένο σε excel. Δυσκολεύεται να το βρει. Μπαινοβγαίνει στους ίδιους φακέλους. Μέσα έξω. Προδίδει σύγχυση. Κοιτάει την οθόνη, αλλά ουσιαστικά δεν βλέπει. Τα μάτια του είναι σαν άψυχα. Τον βοηθώ.
Ααααα το βρήκαμε ανακράζει. Το ανοίγει και το κοιτάει προσεκτικά. Επανέρχεται στην πραγματικότητα. Αυτό που βλέπει δεν του αρέσει. Δεν του αρέσει καθόλου. Ξανά χάνει το χρώμα του. Μένει για λίγο σκεπτικός, ζυγίζοντας, τι θα μου πει. Φοβάμαι ότι η απάντηση δεν θα είναι καλή. Έχω δίκιο…..
Ήταν εμφανές περισσότερο από κάθε άλλη φορά. Δεν είχαμε άλλες επιλογές και το ξέραμε. Ήταν η καλύτερη ευκαιρία που είχαμε. Θα το προσπαθούσαμε και ότι γίνει. Πρωί, πρωί θα επισκεπτόμουν το γραφείο. Έπρεπε να προσπαθήσω, έπρεπε να τους πείσω. Δεν φτάσαμε ως εδώ σκέφτηκα, για να δειλιάσω στο τέρμα. Θα τα έπαιζα όλα για όλα.
Εκείνο το βράδυ κοιμήθηκα με ένα σωρό σκέψεις. Τα όνειρα με βασάνιζαν. Είδα εφιάλτες. Όχι από προαίσθημα, αλλά από το άγχος και την αγωνία μου. Το υποσυνείδητο χτύπαγε υπερωρίες.
Ξύπνησα με το στομάχι μου σφιγμένο και μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα. Τα πόδια μου έτρεμαν, για αυτό που έπρεπε να κάνω. Η ώρα 6 το πρωί. Άλλος ύπνος δεν μου κολλούσε. Έπρεπε όμως να μείνω ξαπλωμένος. Ήμουν κουρασμένος. Έπρεπε να ξεγελάσω τις σκέψεις που αρρώσταιναν το κορμί μου. Ότι ήταν να γίνει, θα γινόταν. Είτε ήμουν κομμάτια,, είτε όχι. Έπρεπε να διατηρήσω την ψυχραιμία μου. Δεν έπρεπε να λιγοψυχήσω τώρα. Εάν ήταν να το κάνω, έπρεπε να το είχα πράξει από την αρχή. Ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται στα δύσκολα σκέφτηκα. Και στο κάτω κάτω της γραφής ένα εάν να ναυαγήσω ας το κάνω με στυλ. Όπως και στον ΤΙΤΑΝΙΚΟ σκέφτηκα. Ντύθηκαν με τα καλά τους και πήγαν στο BALL ROOM του πλοίου για να χορέψουν, υπό την συνοδεία πιάνου. Μα τι σκέφτομαι; Οι ο παραλογισμός διακόπηκε απότομα. Τι σχέση έχω εγώ με όλα αυτά;
Στις 08:00 σηκώθηκα και άρχισα να ετοιμάζομαι. Οι 2 ώρες που μεσολάβησαν από την στιγμή που ξύπνησα ήταν γεμάτες με σκέψεις, κυρίως αλλοπρόσαλλες και αγωνία. Συνειδητοποίησα, ότι η τόση ένταση και αγωνία οφειλόταν στο γεγονός που δεν ήθελα με τίποτα να αποτύχω. Το ΟΧΙ δεν το είχα ως επιλογή.
45 λεπτά χρειάστηκα μέχρι να διανύσω την απόσταση από το σπίτι μου μέχρι την εταιρεία, μέσω της Αττικής Οδού. Όπως κάθε μέρα στο ραδιόφωνο με συντρόφευαν μουσικές από όλον τον κόσμο. Ένιωθα πάντα πολίτης του κόσμου. Η Ελλάδα αποτελούσε ένα μικρό γεωγραφικό τμήμα, των συνόρων του μυαλό μου. Ίσως καθοριστικό ρόλο σε όλο αυτό να είχε παίξει το επάγγελμα του θείου μου. Θυμάμαι μικρός λάμβανα κάρτ ποστάλ και δώρα από κάθε μεριά του κόσμου. Κάθε φορά μου λάμβανα γράμμα του, θυμάμαι κοιτούσα εκστασιασμένος για ώρες τις φωτογραφίες. Προσπαθούσα να ταξιδέψω νοερά αν ζήσω την δική μου περιπέτεια. Ήταν καπετάνιος του εμπορικού ναυτικού. Είχε ταξιδέψει την υφήλιο 4 με 5 φορές . Οι περιγραφές και οι ιστορίες του για τα μακρινά μέρη που ταξίδευε, ονειρικές. Ήμουν μαγεμένος με τον κόσμο. Ήθελα να τον γυρίσω σπιθαμή, προς σπιθαμή.
Έφτασα έξω από τα γραφεία της εταιρείας στις 09:30. Πάρκαρα το smartακι και κατευθύνθηκα προς την κεντρική είσοδο. Χαιρέτισα τον φύλακα και χρησιμοποίησα την κάρτα εισόδου μου για να ανοίξω μια από τις εσωτερικές πόρτες του κτιρίου, προκειμένου να μεταβώ στον χώρο με τους ανελκυστήρες. Στον 1ο όροφο σταμάτησα. Άνοιξα την κεντρική είσοδο και βρέθηκα στην άκρη του διαδρόμου που οδηγούσε στο τμήμα μου. Από το σημείο που βρισκόμουν, ήμουν ακόμη αθέατος στου συναδέλφους μου. Με μικρές δρασκελιές και μάλλον επιφυλακτικές διένυσε την απόσταση από το χώρο που βρισκόμουν μέχρι το κέντρο του ορόφου.
Η έκπληξη στα μάτια όσων με είδαν ήταν έκδηλη. Συναισθήματα συμπόνιας αλλά και ευχαρίστησης διέκρινα στα πρόσωπά τους. Δεν ήταν λίγοι οι κακεντρεχείς. Πολλοί είχαν μεγαλώσει με την κακή νοοτροπία και προτιμούσαν « να ψοφήσει ο γάιδαρος του διπλανού τους» από το να αποκτήσουν και αυτοί έναν. Θεέ μου τι νοοτροπία. Εάν μισώ κάτι περισσότερο στο DNA του λαού μου, είναι η μισαλλοδοξία και ο φθόνος. Δεν κοιτούμε να γίνουμε καλύτεροι, αλλά προτιμούμε να υποβαθμίσουμε τον άλλον που μας ξεπερνά.. Πρόοδος σκέφτομαι, με αυτήν την νοοτροπία δεν θα έρθει ποτέ.
Τις σκέψεις μου διακόπτουν, τα ερωτήματα των συναδέλφων που έρχονται καταιγιστικά.. Τι έγινε; Δεν έφυγες; Γιατί δεν πήγες; Πότε θα πας; Θα πας; Η περιέργεια τους ήταν έντονη. Όλοι γνώριζαν το δράμα μου. Αυτό που τουλάχιστον είχε διαδραματιστεί όλη την προηγούμενη εβδομάδα. Δεν είχαν ιδέα τί πέρασα το Σαββατοκύριακο. Ούτε γνώριζαν για την δύσκολη θέση που βρισκόμουν.
Τους εξήγησα στα γρήγορα, τι μου είχε συμβεί, κρύβοντας ότι δεν τους αφορά και τους προσπέρασα, κατευθυνόμενος προς στο βάθος του διαδρόμου που βρισκόταν το κλειστού τύπου γραφείο του διευθυντή. Φτάνοντας εκεί, διαπίστωσα ότι τα φώτα ήταν κλειστά και το γραφείο Α Δ Ε Ι Ο. Πάγωσα…….! Που είναι σκέφτηκα. Αυτός έρχεται από τις 07:30 κάθε πρωί. Μήπως έχει πάει σε κάποια συνάντηση; Αναθάρρησα. Κάνω μεταβολή και κατευθύνομαι στο συρφετό των γραφείων των συναδέλφων, ψάχνοντας τον προϊστάμενο.
Είναι σκυμμένος με το πρόσωπό του στα χαρτιά και δεν διαπιστώνει άμεσα την παρουσία μου.
Ο προϊστάμενος μου είναι ένας άνθρωπος γύρω στα 50, με καλή ψυχή. Η συνεργασία του με τον διευθυντή μου και άμεσα προϊστάμενο του για 15 συναπτά έτη, τον έχει επηρεάσει ανεπανόρθωτα. Έχει απολέσει κάθε ίχνος πρωτοβουλίας και φοβάται και την σκιά του. Δεν παίρνει θέση για τίποτα. Εκτελεί μόνον εντολές. Είναι άνθρωπος της οικογένειας, πράος.
Διακόπτω τους συλλογισμούς του. Τον καλημερίζω και τον ρωτάω που βρίσκεται ο Διευθυντής. Ανταποδίδει τον χαιρετισμό και μου απαντά « σε ΑΔΕΙΑ». Θα έχει άδεια όλη την εβδομάδα.
Παγώνω…. Είμαι έτοιμος να καταρρεύσω.....
Τι αποκρίνομαι; Μα πως; Έτσι ξαφνικά; Όχι μου απαντά, κάθε άλλο. Ήταν προγραμματισμένη.
Βεβαίως σκέφτομαι. Δεν ήταν υποχρεωμένος να μας ανακοινώσει, το πότε παίρνει άδεια. Για αυτό και δεν το ήξερα.
Του εξηγώ το πρόβλημα μου, μην έχοντας άλλον για να στραφώ. Το γραφείο του είναι κοντά στων υπολοίπων συναδέλφων, οι οποίοι και δεν χάνουν την ευκαιρία να κρυφακούσουν τα όσα λέμε. Άλλοι διακριτικά και άλλοι επιδεκτικά.
Όταν τελειώνω την εξιστόρηση, το πρόσωπό του έχει συνοφρυωθεί. Έτσι κάνει πάντα. Παίρνει μια έκφρασή έντονου σκεπτικισμού, για να δώσει βαρύτητα στο κάθε θέμα. Αυτήν τη φορά όμως διακρίνω και κάτι επιπλέον. Ενώ θα περίμενα, μετά από αυτήν την έκφραση να αρχίσει να μιλά, αυτός παραμένει σιωπηλός και σκυθρωπός. Σαν να κρατά μια ωρολογιακή βόμβα στα χέρια του και να φοβάται ότι θα του σκάσει.
Τι θα ήθελες να γίνει, μου απαντά τελικά. Του εξηγώ ότι χρειάζομαι είτε μια ημέρα επιπλέον άδεια 29/12, την οποία και θα πάρω προκαταβολικά από το 2009 ή θα δουλέψω αύριο και θα μεταφέρουμε την άδεια κατά μια ημέρα.
Τον βλέπω ότι χλομιάζει. Αυτό που φοβόταν, τώρα του συμβαίνει. Θα πρέπει να πάρει αποφάσεις. Ανοίγει τον Η/Υ και απρόθυμα ψάχνει το πλάνο των αδειών του τμήματος, γραμμένο σε excel. Δυσκολεύεται να το βρει. Μπαινοβγαίνει στους ίδιους φακέλους. Μέσα έξω. Προδίδει σύγχυση. Κοιτάει την οθόνη, αλλά ουσιαστικά δεν βλέπει. Τα μάτια του είναι σαν άψυχα. Τον βοηθώ.
Ααααα το βρήκαμε ανακράζει. Το ανοίγει και το κοιτάει προσεκτικά. Επανέρχεται στην πραγματικότητα. Αυτό που βλέπει δεν του αρέσει. Δεν του αρέσει καθόλου. Ξανά χάνει το χρώμα του. Μένει για λίγο σκεπτικός, ζυγίζοντας, τι θα μου πει. Φοβάμαι ότι η απάντηση δεν θα είναι καλή. Έχω δίκιο…..
Last edited by a moderator:
