ganlayer3
Member
- Μηνύματα
- 165
- Likes
- 63
- Επόμενο Ταξίδι
- ΑΓΝΩΣΤΟ
- Ταξίδι-Όνειρο
- MANADO - INDONESIA
Η ώρα αισίως ήταν περασμένες 11:00. Πήρα το κινητό στα χέρια μου και σχημάτισα τον αριθμό της Άννας. Δεν ήμουν σίγουρος. Τα χέρια μου έτρεμαν. Κάνω καλά; Το στομάχι μου σφιγγόταν. Δεν είμαι άνθρωπός του τζόγου. Είμαι έξω από τα νερά μου. Παρόλα αυτά μου φαίνεται ως η μοναδική λογική κίνηση. Λογική κίνηση; Γελάω…. Λογική κίνηση θα ήταν να επιλέξω οποιοδήποτε προορισμοί που δεν απαιτεί να γίνουν όλα αυτά. Αναρωτήθηκα τι με έχει πιάσει. Προς τι αυτή η εμμονή; Γιατί να βάλω τον εαυτό της γυναίκας μου και εμένα σε αυτήν την μειονεκτική θέση; Γιατί να εξαρτιόμαστε από άλλους; Αξίζει; Γιατί να ρισκάρω; Είχα προφανώς τυφλωθεί από τον εγωισμό για να πάω Ασία;
Άφησα το τηλέφωνο κάτω και βυθίστηκα σε νέες σκέψεις. Προσπάθησα να βρω καταφύγιο στην λογική. Δεν την αισθανόμουν. Όλο αυτό ήταν μεγαλύτερο από εμένα. Βρισκόμουν σε παροξυσμό και δεν μπορούσα να ελέγξω τις σκέψεις, τις πράξεις μου, τα συναισθήματά μου. Δεν είμαι αυθόρμητο άτομο. Ζυγίζω τα πάντα. Αλλά τώρα; Τι έπαθα; Δεν με αναγνωρίζω. Φοβάμαι ότι πρόκειται για ένα προσωπικό στοίχημα, που η αποτυχία του θα στοιχίσει και σε εμένα και στην σύζυγο μου τις πολυπόθητες διακοπές μας. Και καλά εγώ, εντάξει, θα πάρω αυτό που μου αξίζει. Όταν παίζεις με την φωτιά μπορεί και να καείς. Αυτή τι φταίει. Γιατί να της χαλάσω την άδεια και τις διακοπές.
Αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου και βάρυναν ακόμη περισσότερο την απόφασή μου. Δεν μπορώ, δεν πρέπει και δεν δικαιούμαι να πάρω τέτοιες αποφάσεις για λογαριασμό της. Έπρεπε να εξασφαλίσω την συγκατάθεσή της και την αμέριστη υποστήριξή της. Θα είχαμε ακόμη αγώνα μπροστά μας.
Την έπιασα να μιλήσουμε. Τις εξήγησα, χωρίς γλυκαντικές ουσίες την κατάσταση. Της έδωσα να καταλάβει ότι είχαμε πολλές εναλλακτικές επιλογές. Θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε καταρχάς, σε οποιοδήποτε μέρος στην Ευρώπη, και γιατί όχι και στις χώρες της Αφρικής, που βρέχονται από την Μεσόγειο Θάλασσα. Θα μπορούσαμε να πάμε για λιγότερες ημέρες στις Μαλδίβες ή κάπου πιο μακριά. Έτσι δεν θα χρειαζόταν όλο αυτό το ρίσκο. Θα πραγματοποιούσαμε ένα ταξίδι εκ του ασφαλούς. Χωρίς κουταμάρες και λεονταρισμούς.
Για μερικές στιγμές έμεινε σιωπηλή και σκεπτική. Με τα μάτια της με περιεργάστηκε προσεκτικά. Είχα μαύρους κύκλους και ήμουν εξαντλημένος. Αξιολύπητος. Γύρισε και με ρώτησε εάν είναι αυτό που θέλουμε! Δεν της απάντησα. Δεν ήμουν σίγουρος. Ήμουν μπερδεμένος. Ούτε ήθελα να την χειραγωγήσω. Με φωνή που φανέρωνε αβεβαιότητα μου ζήτησε να προχωρήσω σύμφωνα με τα σχέδια μας. Χρειάστηκε να μου το ξαναπεί για να το ακούσω. Είχε μπει το μικρόβιο μέσα της; Ή απλά λυπόταν τον κόπο μου και την προσπάθεια μου;.
Τώρα, μετά από 4 χρόνια, ξέρω ότι με λυπήθηκε. Δεν πίστευέ ότι άξιζε τόσος αγώνας και τόση αγωνία. Είχαμε ένα κάρο χρόνια μπροστά μας, για να πραγματοποιήσουμε κάθε μας όνειρο και κάθε επιθυμία. Τώρα πια, το βλέπω καθαρά. Είχε δίκιο. Το πάθος μου με είχε τυφλώσει. είχα περιέλθει σε μια κατάσταση, την οποία μετεξέλιξα σε προσωπική, είχα εγκλωβιστεί στις ίδιες μου τις επιθυμίες. Αλλά ακόμα και τώρα που έχω την γνώση, δεν το μετανιώνω. Τον ίδιο δρόμο θα διάλεγα ξανά και ξανά. Τις ίδιες επιλογές θα έκανα. Στα όνειρα δεν χωρούν εκπτώσεις.
12:30 σηκώνω το κινητό και πληκτρολογώ εκ νέου τον αριθμό της Άννας. Το τηλέφωνο εξακολουθεί να είναι βαρύ, οι αμφιβολίες δεν έχουν σβήστει. Η επιταγή που πήρα από την σύζυγο μου, δεν ξέρω εάν την εξαργύρωνα σωστά. Φοβόμουν μην μου γυρίσει μπούμερανγκ. Η Άννα σήκωσε το τηλέφωνο. Άννα, να εκδώσεις τα εισιτήρια πρόσταξα. Είσαι σίγουρος με ρώτησε; Ξεπέρασες όλα σου τα προβλήματα; Όχι της απαντώ, Έχει ο θεός και το κλείνουμε.
Γελάω σαρκαστικά με την αναφορά μου στο όνομα του θεού. Γιατί χρησιμοποιείς το όνομα του θεού «επί ματαίω» σκέπτομαι; Πάντα στα δύσκολα ζητάμε την συνδρομή της ανώτερης δύναμης. Κατανοητό, αλλά στην περίπτωση μου, περισσότερο βλάσφημο.
Τώρα προέχει η εξασφάλιση της άδειας. Της δικής μου και της συζύγου. Ξαναγελώ. Που κατάντησα. Υπόσχομαι στον εαυτό μου, να μην ψάξω τίποτα στο ιντερνέτ. Ο χρόνος που θα είχα, επαρκούσε. Θα έπρεπε να ξεκουραστώ και να καταστρώσω σχέδιο για το πώς θα χειριστώ την κατάσταση.
Τότε το θυμήθηκα και μου ήρθε κεραμίδα. Τόσες ημέρες, ωσάν τυφλός. Με είχε συνεπάρει η προσπάθεια και δεν σκέφτηκα το προφανές.
Δεν μου φτάνει η έγκριση της επιπλέον ημέρας άδειας.
Ο λόγος απλούστατος. ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ. Με την παρούσα άδεια εξάντλησα όλο τις ημέρες του 2008. Θα πρέπει να μου δώσουν είτε μία από το 2009, είτε να δουλέψω αύριο Δευτέρα 08/12 ή μεθαύριο την Τρίτη 09/12. Έφευγα Τετάρτη 10/12. Σκατά, σκατά, σκατά……Τώρα μάλιστα που είχα εκδώσει και τα εισιτήρια. Το πράγμα δυσκόλευε. Ευτυχώς η σύζυγος μου δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. Της χρωστούσαν ακόμη αρκετές ημέρες άδεια. Η δική μου όμως δουλειά δεν είναι έτσι. Είναι τυπική μέχρι αηδίας. Κάνουμε προγραμματισμό αδειών κάθε Φλεβάρη για όλο το έτος. Δεν μπορείς να έχεις χρωστούμενες ημέρες. Έ Λ Ε Ο Σ ….
Ξανασκέφτομαι τι έκανα και εάν αξίζει όλο αυτό. Δεν έχω περιθώρια αξίζει δεν αξίζει, αυτό είναι. Μπήκες στον χορό θα χορέψεις. Επανέρχονται οι σκέψεις, για το αν θα προλάβω να κλείσω όλα τα υπόλοιπα (προορισμό, ξενοδοχεία, αεροπορικά εσωτερικού) με την παραδοχή ότι όλα βαίνουν καλώς αλλά την Τρίτη δουλεύω. Όλα αυτά φαντάζουν παιχνιδάκι μπροστά στο σκόπελο της άδειας. Εν ανάγκη θα μείνω άυπνος. Θα ψάξω όλη την νύχτα της Δευτέρας. Η Άννα θα μου τα κλείσει την Τρίτη και όλα Ο.Κ. Ας μπω στο αεροπλάνο και ας καταρρεύσω.
Εκείνο το βράδυ δεν τήρησα την υπόσχεση μου. Έψαχνα μέχρι αργά στο ιντερνέτ για προορισμούς. Πιθανά δρομολόγια από το KLIA (kuala lumpur international airport) ή το LCCT (Low cost carrier terminal), προς κάποιον εξωτικό παράδεισο. Εάν όλα πήγαιναν καλά θα πετούσαμε την Παρασκευή το πρωί. Εάν όχι; Δεν ήθελα ούτε να το σκέπτομαι. Η ψυχολογία μου ήταν εύθραυστη. Αντιλαμβανόμουν ότι έκανα σχέδια και όνειρα, για ένα ταξίδι το οποίο δεν απείχε πολύ από το να καταλήξει στο μεγαλύτερο φιάσκο της μέχρι τότε ζωής μου. Εγώ, ο λογικός, ο ασφαλής, ο προνοητικός είχα μπει σε ένα γαϊτανάκι με αβέβαιη έξοδο. Μέχρι και σήμερα, δεν έχω κατανοήσει πλήρως εάν ήταν πράξη θάρρους ή ανοησίας. Ήμουν ιδεαλιστής ή απλά κολλημένος; Ένα ήταν σίγουρο. Το ίδιο θα έκανα ξανά.
Στο μυαλό μου επέστρεψε η Ταϊλάνδη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Διάβασα ότι και το αεροδρόμιο του Phuket τέθηκε υπό καθεστώς κατάληψης. Και η τελευταία ελπίδα έσβησε. Εκτός της δυσκολίας προσέγγισης στο νησί, εγείρονταν και σοβαρά θέματα ασφάλειας. Το Ελληνικό Κράτος ακολουθώντας τα Ευρωπαϊκά, έστελνε C130 να παραλάβουν τους Έλληνες τουρίστες. Είχαν περάσει επτά ημέρες καταλήψεων και συγκρούσεων, με την Ταϋλανδέζικη Κυβέρνηση να παραιτείτε, ο τόπος βρώμαγε μπαρούτι. Όλοι φοβόντουσαν ένα νέο πραξικόπημα. Ο στρατός βγήκε στους δρόμους της Μπανγκόκ. Βίαιες συγκρούσεις ξεκίνησαν να ξεσπούν με τραυματίες. Η ειρηνική διαδήλωση γρήγορα πήρε αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ζητούσαν νέα Κυβέρνηση. Το ένα κράτος μετά το άλλο εξέδιδαν ταξιδιωτική οδηγία για την Ταϊλάνδη. Δεν ήταν γραφτό μας.
to be continued
Άφησα το τηλέφωνο κάτω και βυθίστηκα σε νέες σκέψεις. Προσπάθησα να βρω καταφύγιο στην λογική. Δεν την αισθανόμουν. Όλο αυτό ήταν μεγαλύτερο από εμένα. Βρισκόμουν σε παροξυσμό και δεν μπορούσα να ελέγξω τις σκέψεις, τις πράξεις μου, τα συναισθήματά μου. Δεν είμαι αυθόρμητο άτομο. Ζυγίζω τα πάντα. Αλλά τώρα; Τι έπαθα; Δεν με αναγνωρίζω. Φοβάμαι ότι πρόκειται για ένα προσωπικό στοίχημα, που η αποτυχία του θα στοιχίσει και σε εμένα και στην σύζυγο μου τις πολυπόθητες διακοπές μας. Και καλά εγώ, εντάξει, θα πάρω αυτό που μου αξίζει. Όταν παίζεις με την φωτιά μπορεί και να καείς. Αυτή τι φταίει. Γιατί να της χαλάσω την άδεια και τις διακοπές.
Αυτές οι σκέψεις στριφογύριζαν στο μυαλό μου και βάρυναν ακόμη περισσότερο την απόφασή μου. Δεν μπορώ, δεν πρέπει και δεν δικαιούμαι να πάρω τέτοιες αποφάσεις για λογαριασμό της. Έπρεπε να εξασφαλίσω την συγκατάθεσή της και την αμέριστη υποστήριξή της. Θα είχαμε ακόμη αγώνα μπροστά μας.
Την έπιασα να μιλήσουμε. Τις εξήγησα, χωρίς γλυκαντικές ουσίες την κατάσταση. Της έδωσα να καταλάβει ότι είχαμε πολλές εναλλακτικές επιλογές. Θα μπορούσαμε να ταξιδέψουμε καταρχάς, σε οποιοδήποτε μέρος στην Ευρώπη, και γιατί όχι και στις χώρες της Αφρικής, που βρέχονται από την Μεσόγειο Θάλασσα. Θα μπορούσαμε να πάμε για λιγότερες ημέρες στις Μαλδίβες ή κάπου πιο μακριά. Έτσι δεν θα χρειαζόταν όλο αυτό το ρίσκο. Θα πραγματοποιούσαμε ένα ταξίδι εκ του ασφαλούς. Χωρίς κουταμάρες και λεονταρισμούς.
Για μερικές στιγμές έμεινε σιωπηλή και σκεπτική. Με τα μάτια της με περιεργάστηκε προσεκτικά. Είχα μαύρους κύκλους και ήμουν εξαντλημένος. Αξιολύπητος. Γύρισε και με ρώτησε εάν είναι αυτό που θέλουμε! Δεν της απάντησα. Δεν ήμουν σίγουρος. Ήμουν μπερδεμένος. Ούτε ήθελα να την χειραγωγήσω. Με φωνή που φανέρωνε αβεβαιότητα μου ζήτησε να προχωρήσω σύμφωνα με τα σχέδια μας. Χρειάστηκε να μου το ξαναπεί για να το ακούσω. Είχε μπει το μικρόβιο μέσα της; Ή απλά λυπόταν τον κόπο μου και την προσπάθεια μου;.
Τώρα, μετά από 4 χρόνια, ξέρω ότι με λυπήθηκε. Δεν πίστευέ ότι άξιζε τόσος αγώνας και τόση αγωνία. Είχαμε ένα κάρο χρόνια μπροστά μας, για να πραγματοποιήσουμε κάθε μας όνειρο και κάθε επιθυμία. Τώρα πια, το βλέπω καθαρά. Είχε δίκιο. Το πάθος μου με είχε τυφλώσει. είχα περιέλθει σε μια κατάσταση, την οποία μετεξέλιξα σε προσωπική, είχα εγκλωβιστεί στις ίδιες μου τις επιθυμίες. Αλλά ακόμα και τώρα που έχω την γνώση, δεν το μετανιώνω. Τον ίδιο δρόμο θα διάλεγα ξανά και ξανά. Τις ίδιες επιλογές θα έκανα. Στα όνειρα δεν χωρούν εκπτώσεις.
12:30 σηκώνω το κινητό και πληκτρολογώ εκ νέου τον αριθμό της Άννας. Το τηλέφωνο εξακολουθεί να είναι βαρύ, οι αμφιβολίες δεν έχουν σβήστει. Η επιταγή που πήρα από την σύζυγο μου, δεν ξέρω εάν την εξαργύρωνα σωστά. Φοβόμουν μην μου γυρίσει μπούμερανγκ. Η Άννα σήκωσε το τηλέφωνο. Άννα, να εκδώσεις τα εισιτήρια πρόσταξα. Είσαι σίγουρος με ρώτησε; Ξεπέρασες όλα σου τα προβλήματα; Όχι της απαντώ, Έχει ο θεός και το κλείνουμε.
Γελάω σαρκαστικά με την αναφορά μου στο όνομα του θεού. Γιατί χρησιμοποιείς το όνομα του θεού «επί ματαίω» σκέπτομαι; Πάντα στα δύσκολα ζητάμε την συνδρομή της ανώτερης δύναμης. Κατανοητό, αλλά στην περίπτωση μου, περισσότερο βλάσφημο.
Τώρα προέχει η εξασφάλιση της άδειας. Της δικής μου και της συζύγου. Ξαναγελώ. Που κατάντησα. Υπόσχομαι στον εαυτό μου, να μην ψάξω τίποτα στο ιντερνέτ. Ο χρόνος που θα είχα, επαρκούσε. Θα έπρεπε να ξεκουραστώ και να καταστρώσω σχέδιο για το πώς θα χειριστώ την κατάσταση.
Τότε το θυμήθηκα και μου ήρθε κεραμίδα. Τόσες ημέρες, ωσάν τυφλός. Με είχε συνεπάρει η προσπάθεια και δεν σκέφτηκα το προφανές.
Δεν μου φτάνει η έγκριση της επιπλέον ημέρας άδειας.
Ο λόγος απλούστατος. ΔΕΝ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ. Με την παρούσα άδεια εξάντλησα όλο τις ημέρες του 2008. Θα πρέπει να μου δώσουν είτε μία από το 2009, είτε να δουλέψω αύριο Δευτέρα 08/12 ή μεθαύριο την Τρίτη 09/12. Έφευγα Τετάρτη 10/12. Σκατά, σκατά, σκατά……Τώρα μάλιστα που είχα εκδώσει και τα εισιτήρια. Το πράγμα δυσκόλευε. Ευτυχώς η σύζυγος μου δεν είχε τέτοιο πρόβλημα. Της χρωστούσαν ακόμη αρκετές ημέρες άδεια. Η δική μου όμως δουλειά δεν είναι έτσι. Είναι τυπική μέχρι αηδίας. Κάνουμε προγραμματισμό αδειών κάθε Φλεβάρη για όλο το έτος. Δεν μπορείς να έχεις χρωστούμενες ημέρες. Έ Λ Ε Ο Σ ….
Ξανασκέφτομαι τι έκανα και εάν αξίζει όλο αυτό. Δεν έχω περιθώρια αξίζει δεν αξίζει, αυτό είναι. Μπήκες στον χορό θα χορέψεις. Επανέρχονται οι σκέψεις, για το αν θα προλάβω να κλείσω όλα τα υπόλοιπα (προορισμό, ξενοδοχεία, αεροπορικά εσωτερικού) με την παραδοχή ότι όλα βαίνουν καλώς αλλά την Τρίτη δουλεύω. Όλα αυτά φαντάζουν παιχνιδάκι μπροστά στο σκόπελο της άδειας. Εν ανάγκη θα μείνω άυπνος. Θα ψάξω όλη την νύχτα της Δευτέρας. Η Άννα θα μου τα κλείσει την Τρίτη και όλα Ο.Κ. Ας μπω στο αεροπλάνο και ας καταρρεύσω.
Εκείνο το βράδυ δεν τήρησα την υπόσχεση μου. Έψαχνα μέχρι αργά στο ιντερνέτ για προορισμούς. Πιθανά δρομολόγια από το KLIA (kuala lumpur international airport) ή το LCCT (Low cost carrier terminal), προς κάποιον εξωτικό παράδεισο. Εάν όλα πήγαιναν καλά θα πετούσαμε την Παρασκευή το πρωί. Εάν όχι; Δεν ήθελα ούτε να το σκέπτομαι. Η ψυχολογία μου ήταν εύθραυστη. Αντιλαμβανόμουν ότι έκανα σχέδια και όνειρα, για ένα ταξίδι το οποίο δεν απείχε πολύ από το να καταλήξει στο μεγαλύτερο φιάσκο της μέχρι τότε ζωής μου. Εγώ, ο λογικός, ο ασφαλής, ο προνοητικός είχα μπει σε ένα γαϊτανάκι με αβέβαιη έξοδο. Μέχρι και σήμερα, δεν έχω κατανοήσει πλήρως εάν ήταν πράξη θάρρους ή ανοησίας. Ήμουν ιδεαλιστής ή απλά κολλημένος; Ένα ήταν σίγουρο. Το ίδιο θα έκανα ξανά.
Στο μυαλό μου επέστρεψε η Ταϊλάνδη. Ο ανεκπλήρωτος έρωτας. Διάβασα ότι και το αεροδρόμιο του Phuket τέθηκε υπό καθεστώς κατάληψης. Και η τελευταία ελπίδα έσβησε. Εκτός της δυσκολίας προσέγγισης στο νησί, εγείρονταν και σοβαρά θέματα ασφάλειας. Το Ελληνικό Κράτος ακολουθώντας τα Ευρωπαϊκά, έστελνε C130 να παραλάβουν τους Έλληνες τουρίστες. Είχαν περάσει επτά ημέρες καταλήψεων και συγκρούσεων, με την Ταϋλανδέζικη Κυβέρνηση να παραιτείτε, ο τόπος βρώμαγε μπαρούτι. Όλοι φοβόντουσαν ένα νέο πραξικόπημα. Ο στρατός βγήκε στους δρόμους της Μπανγκόκ. Βίαιες συγκρούσεις ξεκίνησαν να ξεσπούν με τραυματίες. Η ειρηνική διαδήλωση γρήγορα πήρε αντικαθεστωτικό χαρακτήρα. Ζητούσαν νέα Κυβέρνηση. Το ένα κράτος μετά το άλλο εξέδιδαν ταξιδιωτική οδηγία για την Ταϊλάνδη. Δεν ήταν γραφτό μας.
to be continued
Last edited by a moderator:
