ganlayer3
Member
- Μηνύματα
- 165
- Likes
- 63
- Επόμενο Ταξίδι
- ΑΓΝΩΣΤΟ
- Ταξίδι-Όνειρο
- MANADO - INDONESIA
Έφυγα από το γραφείο γύρω στις 11:00 με το μυαλό μου γεμάτο σκέψεις. Ανάμεικτα συναισθήματα θλίψης , απογοήτευσης και οργής, με κατάκλυζαν.
Πως μπορεί ένας άνθρωπος να έχει την ανάγκη σου και να μην του την προσφέρεις;
Να μπορείς, αλλά να μην θέλεις να ξεβολευτείς έστω και λίγο.
Η αγαλλίαση που προσφέρει η συνεισφορά στον συνάνθρωπό, που είναι;
Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του σκέφτηκα. Εγώ φταίω που νοιάζομαι πάντα τους άλλους. Όταν μπορώ να βοηθήσω, το κάνω με χαρά. Δεν ζορίζομαι. Αρκεί να βλέπω χαμόγελα.
Για άλλη μια φορά πήρα το μάθημα μου.Σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα για εμένα. Έπεσαν οι μάσκες. Κατάλαβα με τι είδους ανθρώπους εργάζομαι και πόσο μπορώ να βασίζομαι και να υπολογίζω σε αυτούς.. Η σημερινή ημέρα, έμελε να αλλάξει την στάση και την συμπεριφορά μου απέναντι στην εργασία μου, στους συναδέλφους μου αλλά και στον κοινωνικό μου περίγυρο, συνολικά. Από δώ και πέρα ορκίστηκα να προσφέρω, όσο αξίζει ο καθένας. Όχι πλέον απλόχερα. Δεν θα ήμουν ποτέ πια ο ίδιος.
Όλη αυτήν τη ώρα οδηγούσα μηχανικά. Αυτόματα, ο εαυτός μου με κατεύθυνε πάνω στην ίδια διαδρομή που ακολουθούσα καθημερινά από το γραφείο για το σπίτι.
Κοιτούσα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα. Ένα εικοσάλεπτο αργότερα βγήκα από την Αττική οδό. Τότε ταρακουνήθηκα. Το οικείο τοπίο της περιοχής μου, με ξύπνησε από τον λήθαργο.
Θεέ μου σκέφτηκα. Δεν μπορώ να πάω σπίτι μου. Τι θα πω στην σύζυγο μου; Στο τηλέφωνο της είπα «όλα καλά»; Τι πήγε στραβά τώρα; Τι θα της πω; Πως τα μπέρδεψα έτσι;. Κάτι πρέπει να σκεφτώ, κάτι να κάνω.
Αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το βουνό. Έμενα στους πρόποδες του Υμηττού. Η θέα από το βουνό στο λιμάνι του Πειραιά, πάντα καθάριζε τις σκέψεις μου. Είμαι φυσιολάτρης, όπως και να το κάνουμε.
Σταμάτησα το αυτοκίνητο αρκετά ψηλά στο βουνό, σε ένα ξέφωτο, ικανό να μου χαρίσει την θέα προς την θάλασσα και τον Πειραιά. Προσπάθησα να ηρεμήσω. Να αδειάσω το μυαλό μου από τις σκέψεις. Κάτι μπορεί να ξεπηδούσε. Ίσως μια ιδέα από το πουθενά. Κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Πάσχιζα να ηρεμήσω, αλλά μάταια. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα να ηρεμήσω, τόσο πιο απλόχερα οι σκέψεις της σημερινής μου κατάστασης κατέκλυζαν το μυαλό και την καρδιά μου. Τα συναισθήματα έκανα πάρτι
Διέκοψα απότομα όλες τις σκέψεις μου, έβαλα εμπρός το αυτοκίνητο και ξεκίνησα αποφασιστικά για το σπίτι. Θα της πω την αλήθεια. Τέρμα τα ψέματα.. Πρέπει να δούμε κατάματα το πρόβλημα. Είδα και τα ψέματα που μας οδήγησαν.
Βαθιά μέσα μου περίμενα το τηλέφωνο μου να χτυπήσει και να είναι κάποιος από τους συναδέλφους μου. Να μου πει ότι το σκέφτηκε και μπορεί να με βοηθήσει. Είμαι όμως και ρεαλιστής. Ήξερα ότι οι πιθανότητες προκειμένου να συμβεί κάτι τέτοιο, ήταν ελάχιστες. Επιπλέον δεν ήξερα εάν πλέον το ήθελα. Μετά από την στάση τους και τις απροκάλυπτες δικαιολογίες. Είχα πληγωθεί. Δεν ήθελα να βοηθηθώ με αυτόν τον τρόπο. Όχι με το ζόρι..
Αύριο, παρόλα αυτά είχα κανονίσει με τον προϊστάμενο μου να πάω για δουλειά. Για να εξασφαλίσω την μια επιπλέον ημέρα. Αλλά πως θα μπορούσα να τους αντικρύσω; Όχι, δεν μπορούσα να πάω στο γραφείο. Όχι τόσο σύντομα. Δεν θα είχα την ψυχραιμία.
Έφτασα στο σπίτι περίπου στις μια το μεσημέρι. Την απόσταση των 45 λεπτών γραφείο-δουλειά, σήμερα την έκανα σε 2 ώρες.
Περίεργο σκέφτηκα, η σύζυγος μου δεν μου είχε τηλεφωνήσει ξανά. Είχε επαναπαυθεί με το «όλα καλά» που της είπα πριν 2 ώρες; Προφανώς την κορόιδεψα και αυτήν. Ωραία σκέφτηκα. Μα τι έχω πάθει αυτές τις μέρες;
Μπήκα στο σπίτι και βρήκα την σύζυγο μου στο σαλόνι, καθισμένη μπροστά από τον Laptop πλημμυρισμένη από χαρά. Τα ερωτήματα μου γρήγορα απαντήθηκαν. Έλα να δεις τι βρήκα μου λέει. Βρήκα ένα σωρό πληροφορίες για τον προορισμό μας.
Η καρδιά μου σκίστηκε στα δυο. Όσο μεγαλύτερη ήταν η ευτυχία της, τόσο πιο βαθύς ο δικός μου πόνος. Πως της το λένε σκέφτηκα; Μου διακόπτει απότομα τις σκέψεις.
Έλα, έλα να δεις, μου λέει και με τραβά από το χέρι. Με καθίζει δίπλα της, γέρνει πάνω μου και μου δείχνει όλες τις σελίδες που έχει αποθηκεύσει, από την έρευνα της.
Περνούν από μπροστά μου πληροφορίες και φωτογραφίες ταξιδιωτών για το Berjaya, αξιοθέατα και ξενοδοχεία στην Kuala Lumpur, πληροφορίες πτήσεων εσωτερικού Kuala Lumpur – Langkawi και τούμπλαλιν. Όσο περισσότερο τα κοιτώ, τόσο περισσότερο πονάω. Πώς να της το πω; Πώς να τις το κάνω αυτό; Πρέπει όμως, σκέφτομαι. Τώρα πριν είναι πολύ αργά.
Καταλαβαίνει αμέσως την καταχνιά στο πρόσωπο μου. Με πειράζει. Αντί να χαίρεσαι μου λέει, είσαι σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Χαμογελώ άκομψα. Να ξέρεις τα δεδομένα της λέω δεν είναι τόσο καλά, όχι όσο θα θέλαμε. Μια χαρά είναι μου ανταπαντά. Δεν μου έδωσαν την άδεια. Της το ξεστομίζω, χωρίς σάλτσες. Κλείνω τα μάτια και περιμένω αντιδράσεις.
Οι στιγμές που ακολουθούν χαρακτηρίζονται από σιωπή. Ανοίγω τα μάτια, διστακτικά. Το βλέμμα μου ψάχνει να συνάντηση το δικό της. Φοβάμαι ότι αυτό που θα δω, δεν θα μου αρέσει. Θα είμαι ο λόγος που το προσωπάκι της θα γίνει θλιμμένο και θλιβερό. Τι μαλάκας είμαι Χριστέ μου, σκέφτομαι. Πως μπόρεσα και της δημιούργησα προσδοκίες.
Όταν τελικά τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά της, αυτό που είδα με ξένισε. Η έκφραση της με αιφνιδίασε και με παραξένευσε συνάμα. Ένα πονηρό χαμογελάκι είχε διαγραφεί στο πρόσωπό της. Όπως όταν τα παιδιά, κάνουν κάποια ανδραγαθία και τα τσακώνουν.
Τα ξέρω όλα μου είπε. Νόμιζες ότι μπορούσες να με ξεγελάσεις; Αφού στο θέατρο είσαι χάλια. Δηλαδή τι ξέρεις, την ρώτησα. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο, μου λέει, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Όχι όπως τα θέλουμε. Τηλεφώνησα αμέσως στην Ελένη, την σύζυγο του συναδέλφου σου, του Χρήστου και της ζήτησα να μάθει τι γίνεται. Μετά από λίγο, με κάλεσε πίσω, αφού μίλησε με τον σύζυγο της και μου εξήγησε την κατάσταση. Επίσης με πήρε πίσω ξανά, αφότου είχες φύγει από την δουλειά και με ενημέρωσε ότι ο σύζυγος της, της είπε ότι κανείς από τους «καλούς» σου συναδέλφους δεν ήταν διατεθειμένος να αλλάξει την μια ημέρα άδεια, που ζήτησες. Τι ζώα, αναφώνησε.
Σοκαρίστηκα. Πως μπορώ να πιστεύω ότι την ξεγέλασα. Έξι χρόνια είμαστε μαζί. Και στο θέατρο πρωτόμπαρκος.
Η συμπεριφορά της όμως, συνέχιζε να με παραξενεύει. Ακόμη και μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, συνέχιζε να είναι ευδιάθετη. Επίσης, αφού το ήξερε, έπρεπε να με υποδεχτεί διαφορετικά. Τι στο καλό έψαχνε στο ιντερνέτ; Και γιατί το θέατρο εκ μέρους της;
Γρήγορα οι σκέψεις και οι αμφιβολίες μου σβήστηκαν. Την κοίταξα διερευνητικά. Τι συμβαίνει την ρωτώ; Με ύφος δέκα καρδιναλίων, «αλλαγή σχεδίων» μου ανακοινώνει . Πως ; Αναγκάστηκα να ψελλίσω. Με βρήκε απροετοίμαστο. Ώσπου να γυρίσεις, έκανα και εγώ την δική μου έρευνα, αποκρίθηκε. Ε, και κάποιες ενέργειες. Δεν περιορίστηκα μόνο στην έρευνα. Δηλαδή την ρώτησα. Με ανάμεικτα συναισθήματα περιέργειας αλλά και φόβου, για το τι είχε κάνει
Μήπως είχε μιλήσει με τους συναδέλφους ή και τον διευθυντή μου σκέφτηκα. Πως τα κατάφερε;
Πριν ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, μου ανακοινώνει: “τα εισιτήρια για Kuala – Lumpur που έκλεισες ακυρώθηκαν”.
Αμέσως μετά σταμάτησε να μιλά. Τα μάτια συνέχισαν να με κοιτούν επίμονα, προσπαθώντας να διαβάσουν το πρόσωπο μου.
Θεέ μου, τι έκανε σκέφτηκα; Είχα χλομιάσει. Το όνειρο τελείωνε άδοξα. Τελικά ως εδώ ήταν, αναλογίστηκα και συνέχισα να την κοιτώ με τα μάτια μου μάλλον άψυχα.
Πως μπορεί ένας άνθρωπος να έχει την ανάγκη σου και να μην του την προσφέρεις;
Να μπορείς, αλλά να μην θέλεις να ξεβολευτείς έστω και λίγο.
Η αγαλλίαση που προσφέρει η συνεισφορά στον συνάνθρωπό, που είναι;
Ο καθένας κοιτάει την πάρτη του σκέφτηκα. Εγώ φταίω που νοιάζομαι πάντα τους άλλους. Όταν μπορώ να βοηθήσω, το κάνω με χαρά. Δεν ζορίζομαι. Αρκεί να βλέπω χαμόγελα.
Για άλλη μια φορά πήρα το μάθημα μου.Σήμερα ήταν μια ιδιαίτερη ημέρα για εμένα. Έπεσαν οι μάσκες. Κατάλαβα με τι είδους ανθρώπους εργάζομαι και πόσο μπορώ να βασίζομαι και να υπολογίζω σε αυτούς.. Η σημερινή ημέρα, έμελε να αλλάξει την στάση και την συμπεριφορά μου απέναντι στην εργασία μου, στους συναδέλφους μου αλλά και στον κοινωνικό μου περίγυρο, συνολικά. Από δώ και πέρα ορκίστηκα να προσφέρω, όσο αξίζει ο καθένας. Όχι πλέον απλόχερα. Δεν θα ήμουν ποτέ πια ο ίδιος.
Όλη αυτήν τη ώρα οδηγούσα μηχανικά. Αυτόματα, ο εαυτός μου με κατεύθυνε πάνω στην ίδια διαδρομή που ακολουθούσα καθημερινά από το γραφείο για το σπίτι.
Κοιτούσα γύρω μου, αλλά δεν έβλεπα. Ένα εικοσάλεπτο αργότερα βγήκα από την Αττική οδό. Τότε ταρακουνήθηκα. Το οικείο τοπίο της περιοχής μου, με ξύπνησε από τον λήθαργο.
Θεέ μου σκέφτηκα. Δεν μπορώ να πάω σπίτι μου. Τι θα πω στην σύζυγο μου; Στο τηλέφωνο της είπα «όλα καλά»; Τι πήγε στραβά τώρα; Τι θα της πω; Πως τα μπέρδεψα έτσι;. Κάτι πρέπει να σκεφτώ, κάτι να κάνω.
Αποφάσισα να κατευθυνθώ προς το βουνό. Έμενα στους πρόποδες του Υμηττού. Η θέα από το βουνό στο λιμάνι του Πειραιά, πάντα καθάριζε τις σκέψεις μου. Είμαι φυσιολάτρης, όπως και να το κάνουμε.
Σταμάτησα το αυτοκίνητο αρκετά ψηλά στο βουνό, σε ένα ξέφωτο, ικανό να μου χαρίσει την θέα προς την θάλασσα και τον Πειραιά. Προσπάθησα να ηρεμήσω. Να αδειάσω το μυαλό μου από τις σκέψεις. Κάτι μπορεί να ξεπηδούσε. Ίσως μια ιδέα από το πουθενά. Κάτι έξω από τα συνηθισμένα.
Πάσχιζα να ηρεμήσω, αλλά μάταια. Όσο πιο πολύ προσπαθούσα να ηρεμήσω, τόσο πιο απλόχερα οι σκέψεις της σημερινής μου κατάστασης κατέκλυζαν το μυαλό και την καρδιά μου. Τα συναισθήματα έκανα πάρτι
Διέκοψα απότομα όλες τις σκέψεις μου, έβαλα εμπρός το αυτοκίνητο και ξεκίνησα αποφασιστικά για το σπίτι. Θα της πω την αλήθεια. Τέρμα τα ψέματα.. Πρέπει να δούμε κατάματα το πρόβλημα. Είδα και τα ψέματα που μας οδήγησαν.
Βαθιά μέσα μου περίμενα το τηλέφωνο μου να χτυπήσει και να είναι κάποιος από τους συναδέλφους μου. Να μου πει ότι το σκέφτηκε και μπορεί να με βοηθήσει. Είμαι όμως και ρεαλιστής. Ήξερα ότι οι πιθανότητες προκειμένου να συμβεί κάτι τέτοιο, ήταν ελάχιστες. Επιπλέον δεν ήξερα εάν πλέον το ήθελα. Μετά από την στάση τους και τις απροκάλυπτες δικαιολογίες. Είχα πληγωθεί. Δεν ήθελα να βοηθηθώ με αυτόν τον τρόπο. Όχι με το ζόρι..
Αύριο, παρόλα αυτά είχα κανονίσει με τον προϊστάμενο μου να πάω για δουλειά. Για να εξασφαλίσω την μια επιπλέον ημέρα. Αλλά πως θα μπορούσα να τους αντικρύσω; Όχι, δεν μπορούσα να πάω στο γραφείο. Όχι τόσο σύντομα. Δεν θα είχα την ψυχραιμία.
Έφτασα στο σπίτι περίπου στις μια το μεσημέρι. Την απόσταση των 45 λεπτών γραφείο-δουλειά, σήμερα την έκανα σε 2 ώρες.
Περίεργο σκέφτηκα, η σύζυγος μου δεν μου είχε τηλεφωνήσει ξανά. Είχε επαναπαυθεί με το «όλα καλά» που της είπα πριν 2 ώρες; Προφανώς την κορόιδεψα και αυτήν. Ωραία σκέφτηκα. Μα τι έχω πάθει αυτές τις μέρες;
Μπήκα στο σπίτι και βρήκα την σύζυγο μου στο σαλόνι, καθισμένη μπροστά από τον Laptop πλημμυρισμένη από χαρά. Τα ερωτήματα μου γρήγορα απαντήθηκαν. Έλα να δεις τι βρήκα μου λέει. Βρήκα ένα σωρό πληροφορίες για τον προορισμό μας.
Η καρδιά μου σκίστηκε στα δυο. Όσο μεγαλύτερη ήταν η ευτυχία της, τόσο πιο βαθύς ο δικός μου πόνος. Πως της το λένε σκέφτηκα; Μου διακόπτει απότομα τις σκέψεις.
Έλα, έλα να δεις, μου λέει και με τραβά από το χέρι. Με καθίζει δίπλα της, γέρνει πάνω μου και μου δείχνει όλες τις σελίδες που έχει αποθηκεύσει, από την έρευνα της.
Περνούν από μπροστά μου πληροφορίες και φωτογραφίες ταξιδιωτών για το Berjaya, αξιοθέατα και ξενοδοχεία στην Kuala Lumpur, πληροφορίες πτήσεων εσωτερικού Kuala Lumpur – Langkawi και τούμπλαλιν. Όσο περισσότερο τα κοιτώ, τόσο περισσότερο πονάω. Πώς να της το πω; Πώς να τις το κάνω αυτό; Πρέπει όμως, σκέφτομαι. Τώρα πριν είναι πολύ αργά.
Καταλαβαίνει αμέσως την καταχνιά στο πρόσωπο μου. Με πειράζει. Αντί να χαίρεσαι μου λέει, είσαι σαν την Μεγάλη Παρασκευή. Χαμογελώ άκομψα. Να ξέρεις τα δεδομένα της λέω δεν είναι τόσο καλά, όχι όσο θα θέλαμε. Μια χαρά είναι μου ανταπαντά. Δεν μου έδωσαν την άδεια. Της το ξεστομίζω, χωρίς σάλτσες. Κλείνω τα μάτια και περιμένω αντιδράσεις.
Οι στιγμές που ακολουθούν χαρακτηρίζονται από σιωπή. Ανοίγω τα μάτια, διστακτικά. Το βλέμμα μου ψάχνει να συνάντηση το δικό της. Φοβάμαι ότι αυτό που θα δω, δεν θα μου αρέσει. Θα είμαι ο λόγος που το προσωπάκι της θα γίνει θλιμμένο και θλιβερό. Τι μαλάκας είμαι Χριστέ μου, σκέφτομαι. Πως μπόρεσα και της δημιούργησα προσδοκίες.
Όταν τελικά τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά της, αυτό που είδα με ξένισε. Η έκφραση της με αιφνιδίασε και με παραξένευσε συνάμα. Ένα πονηρό χαμογελάκι είχε διαγραφεί στο πρόσωπό της. Όπως όταν τα παιδιά, κάνουν κάποια ανδραγαθία και τα τσακώνουν.
Τα ξέρω όλα μου είπε. Νόμιζες ότι μπορούσες να με ξεγελάσεις; Αφού στο θέατρο είσαι χάλια. Δηλαδή τι ξέρεις, την ρώτησα. Αφού κλείσαμε το τηλέφωνο, μου λέει, κατάλαβα ότι τα πράγματα δεν πάνε καλά. Όχι όπως τα θέλουμε. Τηλεφώνησα αμέσως στην Ελένη, την σύζυγο του συναδέλφου σου, του Χρήστου και της ζήτησα να μάθει τι γίνεται. Μετά από λίγο, με κάλεσε πίσω, αφού μίλησε με τον σύζυγο της και μου εξήγησε την κατάσταση. Επίσης με πήρε πίσω ξανά, αφότου είχες φύγει από την δουλειά και με ενημέρωσε ότι ο σύζυγος της, της είπε ότι κανείς από τους «καλούς» σου συναδέλφους δεν ήταν διατεθειμένος να αλλάξει την μια ημέρα άδεια, που ζήτησες. Τι ζώα, αναφώνησε.
Σοκαρίστηκα. Πως μπορώ να πιστεύω ότι την ξεγέλασα. Έξι χρόνια είμαστε μαζί. Και στο θέατρο πρωτόμπαρκος.
Η συμπεριφορά της όμως, συνέχιζε να με παραξενεύει. Ακόμη και μετά την αποκάλυψη της αλήθειας, συνέχιζε να είναι ευδιάθετη. Επίσης, αφού το ήξερε, έπρεπε να με υποδεχτεί διαφορετικά. Τι στο καλό έψαχνε στο ιντερνέτ; Και γιατί το θέατρο εκ μέρους της;
Γρήγορα οι σκέψεις και οι αμφιβολίες μου σβήστηκαν. Την κοίταξα διερευνητικά. Τι συμβαίνει την ρωτώ; Με ύφος δέκα καρδιναλίων, «αλλαγή σχεδίων» μου ανακοινώνει . Πως ; Αναγκάστηκα να ψελλίσω. Με βρήκε απροετοίμαστο. Ώσπου να γυρίσεις, έκανα και εγώ την δική μου έρευνα, αποκρίθηκε. Ε, και κάποιες ενέργειες. Δεν περιορίστηκα μόνο στην έρευνα. Δηλαδή την ρώτησα. Με ανάμεικτα συναισθήματα περιέργειας αλλά και φόβου, για το τι είχε κάνει
Μήπως είχε μιλήσει με τους συναδέλφους ή και τον διευθυντή μου σκέφτηκα. Πως τα κατάφερε;
Πριν ολοκληρώσω τις σκέψεις μου, μου ανακοινώνει: “τα εισιτήρια για Kuala – Lumpur που έκλεισες ακυρώθηκαν”.
Αμέσως μετά σταμάτησε να μιλά. Τα μάτια συνέχισαν να με κοιτούν επίμονα, προσπαθώντας να διαβάσουν το πρόσωπο μου.
Θεέ μου, τι έκανε σκέφτηκα; Είχα χλομιάσει. Το όνειρο τελείωνε άδοξα. Τελικά ως εδώ ήταν, αναλογίστηκα και συνέχισα να την κοιτώ με τα μάτια μου μάλλον άψυχα.
Last edited by a moderator:
