ganlayer3
Member
- Μηνύματα
- 165
- Likes
- 63
- Επόμενο Ταξίδι
- ΑΓΝΩΣΤΟ
- Ταξίδι-Όνειρο
- MANADO - INDONESIA
Ξέρεις μου λέει στις 29/12 έχουν άδεια σχεδόν τα 2/3 του τμήματος. Οι αλληλεπικαλύψεις των θέσεων είναι σχεδόν υποτυπώδης. Εάν λείπεις και εσύ, θα εκτεθούμε ως τμήμα εάν κάτι προκύψει. Μα για μια ημέρα δεν χάθηκε ο κόσμος του απαντώ. Μια οι περισσότερες μου λέει, το ίδιο αποτέλεσμα έχουν. Καταλαβαίνεται τι μου λέτε, του απαντώ. Για μια ημέρα, θα χάσω 1600 ευρώ και δεν θα πάω πουθενά. Χαραμίζω την άδεια του έτους μου, που την περίμενα πως και πως. Και τι να σου κάνω εγώ, μου απαντά. Αφού δεν βγαίνει. Να βρείτε λύση, ανταπαντώ. Δεν μπορείτε ελαφριά την καρδία να με απορρίψετε.
Ξανά σκεπτικός. Αντιλαμβάνεται ότι έχω πρόβλημα σοβαρό και θα πρέπει να το αντιμετωπίσει. Σκέπτεται, σκέπτεται . Δεν μπορώ να πάρω εγώ τέτοια απόφαση. Δεν έχω το authority μου απαντά. Πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, μου ανακοινώνει ότι θα καλέσει τον διευθυντή στο κινητό.
Ωραία σκέπτομαι. Εάν τον ενοχλήσουμε στην άδεια του, σίγουρα θα μας στείλει στο διάολο και θα μας απορρίψει. Και καλά άμα τον βρούμε. Άμα δεν σηκώνει το κινητό του; Εάν είναι στο εξωτερικό; Θα χάσουμε την όποια ευκαιρία έχουμε. Με πιάνει τρόμος.
Πηγαίνουμε μαζί στο γραφείο του Διευθυντή και κλείνουμε την πόρτα. Μόνο από το γραφείο του, επιτρέπεται η κλήση αριθμών κινητών τηλεφώνων. Όλο τώρα το γραφείο μας κοιτά. Απροκάλυπτα, όλοι οι συνάδελφοι έχουν σταματήσει, ότι και εάν δήθεν έκαναν και ασχολούνται με την νέα τροπή που πήρε το θέμα. Γνωρίζουν τι στραβόξυλο είναι ο διευθυντής και περιμένουν το show. Όπως οι καρχαρίες που μυρίζονται το αίμα. Αδιαφορώ και γυρίζω την πλάτη μου στο παράθυρο και προς τα γραφεία τους.
Σχηματίζουμε τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου, του διευθυντή μου. Η αγωνία με πλημμυρίζει. Το στομάχι μου σφίγγεται. Σαν να έχω και τρέμουλο. Φθάνει η ώρα της κρίσεως σκέφτομαι. Ως εδώ ήταν. Μετά από κάποια κουδουνίσματα, ακούγεται μια φωνή «Παρακαλώ». Ο προϊστάμενος μου τον καλημερίζει και μπαίνει στο θέμα. Ο ακροατής από την απέναντι γραμμή, δεν ανταποδίδει την καλημέρα. Όσο αφηγείται τα γεγονότα ο προϊστάμενος μου, ο διευθυντής μένει σιωπηλός. Κάποια στιγμή διακόπτει τον προϊστάμενο ενοχλημένος και του ζητά να μπει θέμα. Και τότε ο προϊστάμενος μου του σερβίρει το κυρίως πιάτο. Μια στιγμή σιωπής και απάντηση από την άλλη γραμμή, « Δεν μπορεί να γίνει αυτό που μου ζητάς, συγνώμη αλλά δεν είναι καλή ώρα πρέπει να κλείσω». Μετά από αυτό ακούγεται ο μονότονος ήχος της γραμμής που έχει κλείσει. Κοιτώ τον προϊστάμενο μου παγωμένος. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Χάνομαι…
Ξανά σκεπτικός. Αντιλαμβάνεται ότι έχω πρόβλημα σοβαρό και θα πρέπει να το αντιμετωπίσει. Σκέπτεται, σκέπτεται . Δεν μπορώ να πάρω εγώ τέτοια απόφαση. Δεν έχω το authority μου απαντά. Πριν προλάβω να διαμαρτυρηθώ, μου ανακοινώνει ότι θα καλέσει τον διευθυντή στο κινητό.
Ωραία σκέπτομαι. Εάν τον ενοχλήσουμε στην άδεια του, σίγουρα θα μας στείλει στο διάολο και θα μας απορρίψει. Και καλά άμα τον βρούμε. Άμα δεν σηκώνει το κινητό του; Εάν είναι στο εξωτερικό; Θα χάσουμε την όποια ευκαιρία έχουμε. Με πιάνει τρόμος.
Πηγαίνουμε μαζί στο γραφείο του Διευθυντή και κλείνουμε την πόρτα. Μόνο από το γραφείο του, επιτρέπεται η κλήση αριθμών κινητών τηλεφώνων. Όλο τώρα το γραφείο μας κοιτά. Απροκάλυπτα, όλοι οι συνάδελφοι έχουν σταματήσει, ότι και εάν δήθεν έκαναν και ασχολούνται με την νέα τροπή που πήρε το θέμα. Γνωρίζουν τι στραβόξυλο είναι ο διευθυντής και περιμένουν το show. Όπως οι καρχαρίες που μυρίζονται το αίμα. Αδιαφορώ και γυρίζω την πλάτη μου στο παράθυρο και προς τα γραφεία τους.
Σχηματίζουμε τον αριθμό του κινητού τηλεφώνου, του διευθυντή μου. Η αγωνία με πλημμυρίζει. Το στομάχι μου σφίγγεται. Σαν να έχω και τρέμουλο. Φθάνει η ώρα της κρίσεως σκέφτομαι. Ως εδώ ήταν. Μετά από κάποια κουδουνίσματα, ακούγεται μια φωνή «Παρακαλώ». Ο προϊστάμενος μου τον καλημερίζει και μπαίνει στο θέμα. Ο ακροατής από την απέναντι γραμμή, δεν ανταποδίδει την καλημέρα. Όσο αφηγείται τα γεγονότα ο προϊστάμενος μου, ο διευθυντής μένει σιωπηλός. Κάποια στιγμή διακόπτει τον προϊστάμενο ενοχλημένος και του ζητά να μπει θέμα. Και τότε ο προϊστάμενος μου του σερβίρει το κυρίως πιάτο. Μια στιγμή σιωπής και απάντηση από την άλλη γραμμή, « Δεν μπορεί να γίνει αυτό που μου ζητάς, συγνώμη αλλά δεν είναι καλή ώρα πρέπει να κλείσω». Μετά από αυτό ακούγεται ο μονότονος ήχος της γραμμής που έχει κλείσει. Κοιτώ τον προϊστάμενο μου παγωμένος. Δεν μπορώ να μιλήσω. Δεν μπορώ να σκεφτώ. Χάνομαι…
Last edited by a moderator: