ganlayer3
Member
- Μηνύματα
- 165
- Likes
- 63
- Επόμενο Ταξίδι
- ΑΓΝΩΣΤΟ
- Ταξίδι-Όνειρο
- MANADO - INDONESIA
Ξυπνώ κατευθείαν την σύζυγο μου και τις εξηγώ την κατάσταση. Την αρχική χαρά της, διαδέχεται ο προβληματισμός. Ανησυχεί για την δουλειά και την άδεια. Γνωρίζουμε και οι 2 πολύ καλά ότι μας σταύρωσαν για να πάρουμε αυτήν την άδεια. Βλέπεις, οι Ελληνικές Επιχειρήσεις θεωρούν ότι θα πρέπει να παίρνεις την άδεια σου το καλοκαίρι. Όλοι οι Έλληνες πάνε διακοπές το καλοκαίρι. Ιούλιο και Αύγουστο. Τρεις βδομάδες τον Δεκέμβριο είναι ταμπού, που ακούστηκε Ερωτήσεις του τύπου, που θα πάς; Υπάρχουν εργασιακές ανάγκες; Κ.τ.λ. .Οτιδήποτε έξω από τα συνηθισμένα προκαλεί.
Σκεπτόμαστε όλες τις εναλλακτικές επιλογές. Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε και να αναθερμάνουμε τα όσα περάσαμε για να εξασφαλίσουμε τις άδειες. Δεν μπορεί να κρίνεται πάλι εκ νέου η δική μας ευτυχία, από τα χέρια των εργοδοτών. Είναι άδικο. Στο κάτω, κάτω της γραφής όλο το χρόνο πήραμε μια εβδομάδα άδεια μόνο. Όταν οι άλλοι έκαναν μπάνια στην παραλία, εμείς λιώναμε στην Αθήνα.
Πέφτει στο τραπέζι η άδεια ασθενείας για την Δευτέρα 29/12. Έτσι δεν θα συγκρουστούμε μαζί τους. Τα προβλήματα όμως, είναι πολλά. Αρχικά, μετά από 3 εβδομάδες άδεια προκαλεί η ασθένεια. Επιπλέον υπάρχουν προβλήματα εφαρμογής της. Το πρωί της 29/12, θα γυρνάμε από DUBAI. Η πτήση είναι πρωινή. Αναχώρηση στις 10:00. Θα πρέπει τουλάχιστον μέχρι τις 09:00 να τηλεφωνήσουμε στις δουλειές μας. Αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε στο αεροδρόμιο. Εάν ακουστεί κάποια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα στα αραβικά. Εάν ακουστούν ομιλίες στα αραβικά. Ο χώρος ομιλίας δεν μπορεί να μοιάζει με του σπιτιού μας, αφού θα είμαστε άρρωστοι. Εάν χρειαστεί να επικοινωνήσει κάποιος από την δουλειά μαζί μας για εξηγήσεις και εμείς βρισκόμαστε εν πτήση, με κλειστά τα κινητά, θα ακούσει αραβικά. Το ίδιο θα ακούσει εάν δεν προλάβουμε να το σηκώσουμε. Όχι, δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή. Είναι πολύ παρακινδυνευμένο. Σίγουρα η αγωνία της επιστροφής, θα μας χαλάσει το ταξίδι. Δεν θέλουμε άλλες έννοιες. Ούτε μπορούμε να ρισκάρουμε τις δουλειές μας.
Πρέπει να φύγουμε για διακοπές ήσυχοι και ήρεμοι. Όχι άλλη αγωνία.
Το στομάχι είναι πλέον κόμπος. Η ώρα 10:00 και κάτι. Τρείς ώρες προθεσμία. Ωραία…..
Αποφασίζουμε να είμαστε ειλικρινείς. Αυτό είναι το σωστό εξάλλου. Θα τους πούμε το πρόβλημα μας και ελπίζουμε στην ανθρωπιά τους. Αλλά πως θα γίνει αυτό; Και πότε; Θα τους βάλουμε και το μαχαίρι στο λαιμό να απαντήσουν μέσα σε 3 ώρες Κυριακάτικα; Όταν θα είναι με τις οικογένειες τους. θα τους ενοχλήσουμε; Ποιοί είμαστε εμείς; Με πιο δικαίωμα θα τους πάρουμε στο προσωπικό τους τηλέφωνο; Που θα το βρούμε; Θα το πάρουν ως μια πράξη θράσους; Μήπως έτσι εξασφαλίσουμε στα σίγουρα μια αρνητική απάντηση;
Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μας. Ήμασταν σε αδιέξοδο. Τοίχος εμπρός και πίσω. Όλα κρίνονταν σε μια τυχερή ζαριά. Αλλά πια θα ήταν αυτή;
Αποφάσισα να το ρισκάρω. Θα προχωρούσα σε έκδοση των εισιτηρίων και βλέπουμε. Δεν μπορούσα να ειδοποιήσω τελευταία στιγμή την φίλη μου με το ταξιδιωτικό. Κάτι μπορεί να στράβωνε. Ούτε μπορούσα να βάλω το μαχαίρι στο λαιμό στους εργοδότες μας. Και να ήθελαν, μπορεί να είχαν ουσιαστική δυσκολία να απαντήσουν. Το πλάνο των αδειών βρίσκεται στο γραφείο. Μπορεί να ήθελαν να το συμβουλευτούν. Δεν μπορούσα να κάψω το τελευταίο χαρτί μου.
Ο τολμών νικά σκέφτηκα.
Απλά, η αγωνία μας θα συνεχιστεί για μερικές ώρες ακόμη. Τουλάχιστον μέχρι το πρωί της Δευτέρας. Η αγωνία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Με αγορασμένα εισιτήρια, θα ήμασταν εγκλωβισμένοι. Πλέον σε μονόδρομο. Δεν μπορούσαμε να εκμαιεύσουμε καμία άλλη απάντηση από την καταφατική. Αυτό δημιουργούσε πρόσθετο άγχος και ανασφάλεια. Οι τύχες μας, δεν θα ήταν πλέον στα δικά μας χέρια. Θα εξαρτιόμασταν από αποφάσεις τρίτων. Το πράγμα χειροτέρευε.
Από την άλλη ο χρόνος μας πίεζε. Εάν όλα πήγαιναν καλά, θα το ξέραμε την Δευτέρα το μεσημέρι. Θα έπρεπε τότε να ξεκινήσουμε έναν νέο αγώνα, για να επιλέξουμε προορισμό, να κλείσουμε ξενοδοχεία, αεροπορικά εσωτερικών πτήσεων και όλα αυτά μέχρι την Τρίτη το απόγευμα το αργότερο. Μην έχοντας μεγάλη δυνατότητα χρήσης πιστωτικής κάρτας, ήμασταν υποχρεωμένοι να κανονίσουμε τα μεγαλύτερα κόστη μέσω του ταξιδιωτικού. Κάτι παραπάνω από 24 ώρες. Βαλίτσες ; Που τις πας τις βαλίτσες. Δεν είχαμε ετοιμάσει τίποτα. Αλλά και τι να ετοιμάσεις, Που θα πάς;
Σταμάτησα αμέσως τις σκέψεις. Είχα προχωρήσει μακριά. Μακάρι να είχα αυτά τα προβλήματα. Αυτό θα σήμαινε ότι οι άδειες μας, θα είχαν εκ νέου εγκριθεί. Ξαναγύρισα στην πραγματικότητα.
to be continued..
Σκεπτόμαστε όλες τις εναλλακτικές επιλογές. Δεν θέλουμε να προκαλέσουμε και να αναθερμάνουμε τα όσα περάσαμε για να εξασφαλίσουμε τις άδειες. Δεν μπορεί να κρίνεται πάλι εκ νέου η δική μας ευτυχία, από τα χέρια των εργοδοτών. Είναι άδικο. Στο κάτω, κάτω της γραφής όλο το χρόνο πήραμε μια εβδομάδα άδεια μόνο. Όταν οι άλλοι έκαναν μπάνια στην παραλία, εμείς λιώναμε στην Αθήνα.
Πέφτει στο τραπέζι η άδεια ασθενείας για την Δευτέρα 29/12. Έτσι δεν θα συγκρουστούμε μαζί τους. Τα προβλήματα όμως, είναι πολλά. Αρχικά, μετά από 3 εβδομάδες άδεια προκαλεί η ασθένεια. Επιπλέον υπάρχουν προβλήματα εφαρμογής της. Το πρωί της 29/12, θα γυρνάμε από DUBAI. Η πτήση είναι πρωινή. Αναχώρηση στις 10:00. Θα πρέπει τουλάχιστον μέχρι τις 09:00 να τηλεφωνήσουμε στις δουλειές μας. Αυτό σημαίνει ότι θα είμαστε στο αεροδρόμιο. Εάν ακουστεί κάποια ανακοίνωση από τα μεγάφωνα στα αραβικά. Εάν ακουστούν ομιλίες στα αραβικά. Ο χώρος ομιλίας δεν μπορεί να μοιάζει με του σπιτιού μας, αφού θα είμαστε άρρωστοι. Εάν χρειαστεί να επικοινωνήσει κάποιος από την δουλειά μαζί μας για εξηγήσεις και εμείς βρισκόμαστε εν πτήση, με κλειστά τα κινητά, θα ακούσει αραβικά. Το ίδιο θα ακούσει εάν δεν προλάβουμε να το σηκώσουμε. Όχι, δεν μπορεί να αποτελεί επιλογή. Είναι πολύ παρακινδυνευμένο. Σίγουρα η αγωνία της επιστροφής, θα μας χαλάσει το ταξίδι. Δεν θέλουμε άλλες έννοιες. Ούτε μπορούμε να ρισκάρουμε τις δουλειές μας.
Πρέπει να φύγουμε για διακοπές ήσυχοι και ήρεμοι. Όχι άλλη αγωνία.
Το στομάχι είναι πλέον κόμπος. Η ώρα 10:00 και κάτι. Τρείς ώρες προθεσμία. Ωραία…..
Αποφασίζουμε να είμαστε ειλικρινείς. Αυτό είναι το σωστό εξάλλου. Θα τους πούμε το πρόβλημα μας και ελπίζουμε στην ανθρωπιά τους. Αλλά πως θα γίνει αυτό; Και πότε; Θα τους βάλουμε και το μαχαίρι στο λαιμό να απαντήσουν μέσα σε 3 ώρες Κυριακάτικα; Όταν θα είναι με τις οικογένειες τους. θα τους ενοχλήσουμε; Ποιοί είμαστε εμείς; Με πιο δικαίωμα θα τους πάρουμε στο προσωπικό τους τηλέφωνο; Που θα το βρούμε; Θα το πάρουν ως μια πράξη θράσους; Μήπως έτσι εξασφαλίσουμε στα σίγουρα μια αρνητική απάντηση;
Όλα αυτά στριφογύριζαν στο μυαλό μας. Ήμασταν σε αδιέξοδο. Τοίχος εμπρός και πίσω. Όλα κρίνονταν σε μια τυχερή ζαριά. Αλλά πια θα ήταν αυτή;
Αποφάσισα να το ρισκάρω. Θα προχωρούσα σε έκδοση των εισιτηρίων και βλέπουμε. Δεν μπορούσα να ειδοποιήσω τελευταία στιγμή την φίλη μου με το ταξιδιωτικό. Κάτι μπορεί να στράβωνε. Ούτε μπορούσα να βάλω το μαχαίρι στο λαιμό στους εργοδότες μας. Και να ήθελαν, μπορεί να είχαν ουσιαστική δυσκολία να απαντήσουν. Το πλάνο των αδειών βρίσκεται στο γραφείο. Μπορεί να ήθελαν να το συμβουλευτούν. Δεν μπορούσα να κάψω το τελευταίο χαρτί μου.
Ο τολμών νικά σκέφτηκα.
Απλά, η αγωνία μας θα συνεχιστεί για μερικές ώρες ακόμη. Τουλάχιστον μέχρι το πρωί της Δευτέρας. Η αγωνία θα ήταν ακόμη μεγαλύτερη. Με αγορασμένα εισιτήρια, θα ήμασταν εγκλωβισμένοι. Πλέον σε μονόδρομο. Δεν μπορούσαμε να εκμαιεύσουμε καμία άλλη απάντηση από την καταφατική. Αυτό δημιουργούσε πρόσθετο άγχος και ανασφάλεια. Οι τύχες μας, δεν θα ήταν πλέον στα δικά μας χέρια. Θα εξαρτιόμασταν από αποφάσεις τρίτων. Το πράγμα χειροτέρευε.
Από την άλλη ο χρόνος μας πίεζε. Εάν όλα πήγαιναν καλά, θα το ξέραμε την Δευτέρα το μεσημέρι. Θα έπρεπε τότε να ξεκινήσουμε έναν νέο αγώνα, για να επιλέξουμε προορισμό, να κλείσουμε ξενοδοχεία, αεροπορικά εσωτερικών πτήσεων και όλα αυτά μέχρι την Τρίτη το απόγευμα το αργότερο. Μην έχοντας μεγάλη δυνατότητα χρήσης πιστωτικής κάρτας, ήμασταν υποχρεωμένοι να κανονίσουμε τα μεγαλύτερα κόστη μέσω του ταξιδιωτικού. Κάτι παραπάνω από 24 ώρες. Βαλίτσες ; Που τις πας τις βαλίτσες. Δεν είχαμε ετοιμάσει τίποτα. Αλλά και τι να ετοιμάσεις, Που θα πάς;
Σταμάτησα αμέσως τις σκέψεις. Είχα προχωρήσει μακριά. Μακάρι να είχα αυτά τα προβλήματα. Αυτό θα σήμαινε ότι οι άδειες μας, θα είχαν εκ νέου εγκριθεί. Ξαναγύρισα στην πραγματικότητα.
to be continued..
Last edited by a moderator: