Γερμανία Βερολίνο… ένα μήνα πριν τα Χριστούγεννα

[chrikky]

Τo Checkpoint Charlie, άλλοτε σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου, ήταν το σημείο σύνδεσης Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Σήμερα, το σημείο έχει μετατραπεί σε ιδιαίτερα τουριστικό μέρος, με δεκάδες μαγαζιά που πουλούν ποικίλα ενθύμια και… άπειρα κομματάκια από το τείχος (μιλάμε για πολύυυ κομμάτι από το τείχος... ακόμη και στα καρτ-ποστάλ έχουν ανοίξει μία τρύπα σε κάποιο σημείο και έχουν κοτσάρει κομμάτι από το τείχος - τώρα κατά πόσον είναι αληθινά όλα αυτά… who knows?). Στο σημείο εισόδου υπάρχει ακόμη μία αναπαράσταση του φυλάκιου του συνοριακού φρουρού που υπήρχε στο δυτικό μέρος της πόλης (American Sector), καθώς και μία ρέπλικα της πινακίδας «You are leaving the American Sector» σε τρεις γλώσσες. Νομίζω ότι πληρώνεις για να φωτογραφηθείς με το φρουρό... τι να σας πω... δεν το επεδίωξα. Στην περιοχή υπάρχει κι ένα μουσείο (δεν πήγαμε), όπου μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τους τρόπους που επινοούσαν οι κάτοικοι για να αποδράσουν από το Ανατολικό Βερολίνο, ενώ θα βρείτε και μια υπαίθρια έκθεση με κείμενα και φωτογραφίες, σχετικές με το τείχος και τις ιστορίες του. Αναμφίβολα, μεταγχολικό σημείο, αν και η υπερβολική τουριστική εκμετάλλευση είναι λίγο ενοχλητική ως εικόνα.




Στη συνέχεια, και αφού η φίλη μου σταμάτησε σ’ ένα καφέ για να ξεκουραστεί για λίγο, εγώ προσπάθησα να μπω για λίγο στους ρυθμούς του Kreuzberg, για το οποίο τόσα είχα ακούσει στην Αθήνα. Η κούραση όμως με περιόρισε σε μια απλή βόλτα στην OranienStrasse και πάλι πίσω, καθώς είχε έρθει η ώρα για... φαγητό, μετά από τόσες ώρες περιπλάνησης στη γερμανική πρωτεύουσα, αφήνοντας την όμορφη αυτή περιοχή με το ξεχωριστό χρώμα για κάποια άλλη επίσκεψη στο Βερολίνο.



Επιλέξαμε το εστιατόριο Maximilian’s στη Friedrichstrasse, λόγω του ότι (α) πεινάγαμε και το... βρήκαμε μπροστά μας σε μια περιοχή που έτσι κι αλλιώς δεν ξέραμε κάτι άλλο και (β) η φίλη μου έχει μία ιδιαίτερη σχέση με τη βαυαρέζικη κουζίνα. Δεν το μετανιώσαμε, καθώς η κουζίνα του ήταν συμπαθέστατη. Ξεκινήσαμε με ένα goulash (ουγγαρέζικη σπεσιαλιτέ μεν, πεντανόστιμη δε) το οποίο δεν είχα ξαναφάει εκτός Ελλάδας και η φίλη μου είχε μια ανησυχία μήπως δε μου αρέσει, γιατί δεν είμαι και πολύ φαν των καυτερών φαγητών. Πήραμε έτσι μόνο ένα και το μετανιώσαμε, καθώς ...γλείψαμε το πιάτο μέχρι τελευταίας... σταγόνας. Ένα πιάτο με λουκάνικα και sauerkraut (ξινολάχανο) δε θα μπορούσε για ακόμη μια φορά να λείπει από το τραπέζι μας, όπως και οι μπύρες, ενώ για κυρίως πιάτο έφαγα ένα πολύ ωραίο φιλέτο με μανιτάρια και τηγανιτές πατάτες. Γενικά, το μαγαζί μάς άφησε ικανοποιημένους. Σίγουρα, φαντάζομαι ότι το Βερολίνο έχει πολύ καλύτερα εστιατόρια, αλλά το ταξίδι μου ήταν πολύ μικρό για να ανακαλύψω άλλα ή να φάω σε περισσότερα. Another time!

Προς το παρόν, θέλαμε να πάμε μία βόλτα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε, επιτέλους, μία νυχτερινή βόλτα στην πόλη. Δε θέλαμε τίποτα τρελό, γιατί η κούραση έδινε το «παρών», απλά να μη μείνουμε το βράδυ στο δωμάτιο. Ρωτήσαμε στο ξενοδοχείο και μας πρότειναν την περιοχή Nikolaiviertel, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι η «Πλάκα» του Βερολίνου. Μέχρι να αποφασίσουμε να βγούμε, η ώρα είχε πάει 10:30. Ε, μια χαρά ώρα θα σκεφτείτε! Αμ δε... Εδώ είναι Γερμανία κυρίες και κύριοι! Φτάσαμε στο -πανέμορφο ομολογουμένως- Nikolaiviertel περπατώντας από το ξενοδοχείο και ψάχνοντας τα μαγαζάκια (μπυραρίες κυρίως) που μας είχε προτείνει σ’ έναν τυπωμένο χάρτη από το Internet ένα εξυπηρετικό παιδί από τη reception του Agon. Η περιοχή -που είναι και η παλαιότερη του Βερολίνου κάτι που δικαιολογεί και τη διαφορετικότητά της από την υπόλοιπη πόλη- είναι υπέροχη, γεμάτη γραφικά στενάκια (δύο μέρες σε μία πόλη με τεράστια πεζοδρόμια και δρόμους... ναι... μου είχαν λείψει τα στενά!) και μακάρι να είχαμε χρόνο να την επισκεφθούμε και με το φως της ημέρας. Εν πάσει περιπτώσει, και τη νύχτα ήταν υπέροχα αν και... σχετικά έρημα. Όπως καταλαβαίνετε, την ώρα που φτάσαμε τα μαγαζιά εκεί είχαν αρχίσει να κλείνουν. Για ανοικτές κουζίνες με φαγητό ούτε λόγος (ευτυχώς είχαμε φάει, οπότε δεν ψάχναμε κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς) ακόμη όμως και το να πιούμε μία μπύρα αποδείχθηκε δύσκολο. Στο πρώτο μαγαζί που πήγαμε (μία μπυραρία που μέσα φτιάχνανε και επιτόπου τις μπύρες) μας είπαν ότι κλείνουνε, έτσι φύγαμε απογοητευμένες. Στο δεύτερο, αν και, φυσικά, είχε κλείσει η κουζίνα τους, μας δεχθήκανε για μία μπύρα, και εμείς -μην έχοντας και πολλές επιλογές- είπαμε να δεχθούμε την πρότασή τους, μια και δύσκολα στην περιοχή θα εντοπίζαμε κάτι άλλο ενδιαφέρον ανοικτό. Το μαγαζάκι ήταν πανέμορφο πάντως. Μία εσωτερική σκάλα κατέβαινε στον κάτω όροφο, ήταν στολισμένο για τα Χριστούγεννα και με φοβερό χρώμα. Κάτσαμε στο ξύλινο μπαρ και παραγγείλαμε δύο μπύρες. Διάλεξα μια Berliner (από το όνομα προφανώς... ε να μη δοκιμάσω και κάτι... εντελώς τοπικό; ) και σε λίγο βλέπω τον μπάρμαν να μου σερβίρει ένα τεράστιο ποτήρι άδειο, το μπουκάλι της μπύρας και να με ρωτάει ποιο από δύο μπουκαλάκια με πράσινο ή κόκκινο χρώμα ήθελε να συνδυάσω με την μπύρα. Δε μου είχε ξανατύχει η αλήθεια (εξού και η... απλοϊκή περιγραφή για να σας βάλω καλύτερα στο κλίμα), η φίλη μου όμως που μιλάει γερμανικά και συνεννοήθηκε μαζί του, μου εξήγησε ότι είναι κάτι σαν σναπ που τα βάζουνε μέσα στην μπύρα (το ένα ήταν με φρούτα του δάσους και το άλλο με κάτι άλλο που δε θυμάμαι). Τελικά, διάλεξα το κόκκινο, έγινε η... ένωση και η μπύρα μου πήρε ένα ροζ-φούξια χρώμα. Μια χαρά ήταν. Γύρω στις 12 όμως και με το φόβο ότι σε λίγο θα... μας διώχνανε, είπαμε να φύγουμε. Θεωρητικά, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε και να βρούμε κάτι πιο after (ναι υπάρχουν πολλά στην πόλη, απλά πρέπει να ξέρεις πού πας και τι ψάχνεις... μη νομίζει κανείς από την περιγραφή μου ότι το Βερολίνο είναι μια πόλη που κοιμάται στις 10 το βράδυ), η κούραση όμως ήταν δεδομένη, οπότε είπαμε να επιστρέψουμε στο hotel, γιατί την επόμενη μας περίμενε μισή ακόμη μέρα περιήγησης συν το ταξίδι...



Επιστρέφοντας στην Alexanderplatz, τράβηξε το βλέμμα μου το Weitzeiteuhr (Ρολόι Παγκόσμιας Ώρας). Είναι ένα ρολόι που δείχνει την ώρα σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Όπως βλέπετε, η ώρα στην Αθήνα ήταν 1, όταν τράβηξα τη φωτό...

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 6

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[xenos]

Ωραια αφηγηση και με ενδιαφερον αναφορες,
να ξερουμε τι μας περιμενει...πχ check in,καρτες διαδρομων..κλπ
Συνεχεια πλιζ....

 

[chrikky]

Σάββατο
Ξυπνώντας το πρωί, μας υποδέχθηκε η θέα ενός χιονισμένου Βερολίνου, με τον περίφημο Πύργο της Τηλεόρασης (Berliner Fernsehturm) να δεσπόζει στο πλάνο (όπως θα διαπίστωνα γρήγορα το ύψος των 365 μέτρων τον κάνει να είναι ορατός από πολλά σημεία της πόλης και να σε κάνει να πιστεύεις, ακόμη κι αν έχεις απομακρυνθεί πάρα πολύ, ότι είναι δίπλα σου).



Κατεβήκαμε γρήγορα για το πρωινό, με στόχο να ξεκινήσουμε όσο το δυνατόν νωρίτερα την περιπλάνησή μας στην πόλη. Όπως προείπα, το πρωινό του Agon ήταν κάτι παραπάνω από συμπαθέστατο, λαμβάνοντας υπόψη το χαμηλό κόστος του δωματίου. Πολλά αλλαντικά, λουκάνικα, αλειφτές πεντανόστιμες κρέμες (στη μορφή δηλαδή που εμείς στην Ελλάδα γνωρίζουμε μόνο το... Philadelphia) αλλά και πεντανόστιμα ψωμάκια σε μεγάλη ποικιλία έδιναν γερμανικό τόνο στο τραπέζι, μαζί με δεκάδες άλλες λιχουδιές, όπως ομελέτες, μαρμελάδες, πραλίνες, κορν φλέικς και άλλα πολλά, ώστε να αποκτήσουμε δυνάμεις για πολλές ώρες περιήγησης στο παγωμένο Βερολίνο. Χορτασμένοι γεμίσαμε το φλιτζάνι με ένα ακόμη καφεδάκι, ώστε να πάμε στο δωμάτιο να ετοιμαστούμε, και ταυτόχρονα η φίλη μου να απολαύσει επιτέλους ένα τσιγάρο (κάτι που σε ελάχιστα σημεία της πόλης αποδείχθηκε ότι μπορούσε να κάνει ελεύθερα, καθώς το κάπνισμα έχει απογορευτεί σε όλους τους δημόσιους χώρους). Προσωπικά, δε με επηρεάζει καθόλου το θέμα (καθότι μη καπνίστρια), αλλά για κάποιον καπνιστή αποδεικνύεται πρόβλημα, όποτε σημειώνω ότι το Agon έχει και δωμάτια καπνιστών, αν και εφόσον κάποιος ενδιαφέρεται...

Βγαίνοντας από το ξενοδοχείο, άλλη μια ευχάριστη έκπληξη μάς περίμενε. Μικρές νιφάδες από χιόνι συνόδευαν την πρώτη μας βόλτα στο Βερολίνο, σκορπώντας μας χαμόγελα. Το κρύο βέβαια συνέχιζε ακάθεκτο, αλλά πλέον είχαμε φροντίσει να είμαστε καλά ντυμένοι (σε αντίθεση με την πρώτη νύχτα που ξεκινήσαμε από την Αθήνα) οπότε δε θα ήταν για εμάς εμπόδιο. Με αφετηρία την Alexanderplatz όπου είχε αρχίσει ήδη να στήνεται ένα χριστουγεννιάτικο παζάρι, ξεκινήσαμε μια βόλτα, περνώντας κοντά από το Berliner Rathaus (το περίφημο «Κόκκινο Δημαρχείο» της πόλης, λόγω των κόκκινων τούβλων από τα οποία είναι κατασκευσμένο), την εκκλησία Marienkirche (St. Mary's Church), τον εντυπωσιακό καθεδρικό ναό του Βερολίνου (το Berliner Dom, ένα πανέμορφο επιβλητικό κτίριο), απολαμβάνοντας τον υπέροχο ποταμό Spree και προχωρώντας προς την περίφημη -τραγουδισμένη από τη Μάρλεν Ντίντριχ- λεωφόρο Unter Den Linden, στην καρδιά του Mitte. Τα τεράστια πεζοδρόμια (νομίζω η λέξη τεράστια τα αδικεί, γιατί είναι... ακόμη μεγαλύτερα αλλά εν πάσει περιπτώσει) έκαναν τη βόλτα μας κάτι παραπάνω από άνετη, ενώ το χιονάκι άρχισε σιγά σιγά να δυναμώνει, δημιουργώντας μου μια ανησυχία, γιατί είχα μαζί μου υφασμάτινη τσάντα (το δεύτερο χτύπημα της ξανθιάς ανταύγειας: μα πού πας κοπελιά στο Βερολίνο με υφασμάτινη τσάντα, να βρέξει ή να χιονίσει και να σου γίνουν κινητά και φωτογραφική καινούρια; ).


Τελικά, για καλό των συσκευών μου και... κακό της γραφικότητας, το χιόνι σχεδόν σταμάτησε λίγη ώρα αργότερα, όσο εμείς συνεχίζαμε τη βόλτα μας στην πανέμορφη Λεωφόρο, έχοντας σταματήσει σε πολλά υπέροχα κτίρια, κάποια από τα οποία βρίσκονται γύρω από την Bebel Platz. Είδαμε, μεταξύ άλλων, το Μνημείο Neue Wache (για όλα τα θύματα πολέμου στη Γερμανία), το Zeughaus (το παλαιότερο κτίριο της Λεωφόρου που στεγάζει τώρα το Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας), το Humboldt Universitaet (το παλαιότερο πανεπιστήμιο του Βερολίνου), το άγαλμα του Friedrich Wilhelm, τον καθεδρικό ναό του St Hedwich, τη Staatsoper (Κρατική Όπερα), την εντυπωσιακή Staatsbibliothek, πριν καταλήξουμε στο τέλος της Unter Den Linden όπου συναντά κανείς το μνημείο-έμβλημα του Βερολίνου, την Πύλη του Βρανδεμβούργου.



Όπως και αρκετά από τα κτίρια που συναντά κανείς στο Βερολίνο, έτσι και το Bradenburger Tor, έχει αρχαιοελληνικές επιρροές. Είναι το πρώτο οικοδόμημα νεοκλασικού ρυθμού, το οποίο χτίστηκε στο Βερολίνο, με έξι κίονες δωρικού ρυθμού, από κάθε πλευρά, ενώ στην κορυφή του υπάρχει το γλυπτό Quadriga ως σύμβολο της ειρήνης.



Περνώντας την Πύλη του Βρανδεμβούργου, συνεχίσαμε προς το Reichstag, το περίφημο κτίριο του Γερμανικού Κοινοβουλίου. Δυστυχώς, λόγω του σύντομου ταξιδιού, αλλά και του ότι θέλαμε να πάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερο «κλίμα πόλης» σε λιγότερες από τρεις μέρες, δεν μπήκαμε μέσα, κάναμε όμως μια εξωτερική περιήγηση από κάθε πλευρά. Πρόκειται για ένα άκρως εντυπωσιακό κτίριο, με περίτεχνη κατασκευή, που σε εκπλήσσει όμως περισσότερο με την ύπαρξη του γυάλινου θόλου στο εσωτερικό του. Ο διάφανος θόλος που βρίσκεται στο κέντρο του κτιρίου ξεχωρίζει από κάποιες οπτικές γωνίες και εξωτερικά (ενώ η θέα, από μέσα, προς τη λεωφόρο Unter den Linden και όχι μόνο λέγεται πως είναι υπέροχη). Κατασκευάστηκε το 1991, αφότου, μετά την ένωση, το Βερολίνο έγινε και πάλι πρωτεύουσα της Γερμανίας, συμβολίζοντας τη διαφάνεια στην ενωμένη πλέον χώρα. (Να σημειώσω ότι στη νότια πλευρά του κτιρίου βρίσκεται και το μνημείο για τα θύματα του τείχους, στο οποίο αξίζει να σταματήσει κανείς για λίγο...) Μπροστά από το ReichStag, υπάρχει μια πανέμορφη πράσινη έκταση, από τις πολλές που θα βρείτε στην αραιά χτισμένη γερμανική πρωτεύουσα. Προχωρώντας, διακρίναμε από μακριά το άγαλμα της Νίκης στο Tiergarten, που όμως δεν επισκεφθήκαμε, καθώς είχαμε άλλα σχέδια για τη συνέχεια της ημέρας...

 

[chrikky]

...Τι έλεγαν τα επόμενα σχέδια; Επίσκεψη στην Potsdamer Platz και την περιοχή του πρώην ανατολικού Βερολίνου που παρουσιάζει τη μεγαλύτερη ανοικοδόμηση μετά την ένωση. Ανεβαίνοντας από τη στάση του υπόγειου στη γνωστή πλατεία, ο καθένας αντιλαμβάνεται την αλλαγή που έχει προκύψει στην περιοχή τα τελευταία χρόνια, γεμίζοντας με ουρανοξύστες και εμπορικά κέντρα.



Το μάτι μας ξέφυγε λίγο από τα γυάλινα κτίρια κάνοντας μια βόλτα στη χριστουγεννιάτικη αγορά που είχε στηθεί και εκεί και ήταν πλήρως ανοικτή από τα τέλη του Νοεμβρίου (κάποιες άλλες άνοιγαν 1-2 μέρες μετά την άφιξή μας -που ήταν στις 21 Νοεμβρίου- ενώ κάποιες ακόμη στις αρχές Δεκεμβρίου). Οι περισσότεροι ντόπιοι έπιναν ζεστό κρασί σε κάτι πανέμορφες κουπίτσες, εμείς όμως, αν και δελεαστήκαμε από τη σκέψη, νιώσαμε την ανάγκη για λίγη καφεΐνη. Έτσι, με το ζεστό καφεδάκι στο χέρι, κάναμε μια μικρή στάση σ’ ένα stand της αγοράς, απολαμβάνοντας όμορφες μυρωδιές από λουκάνικα, ζεστά ψωμάκια και άλλες λιχουδιές από μαγαζάκια που είχαν στηθεί υπαίθρια. Ήταν όμως πολύ νωρίς για να τσιμπήσουμε κάτι, καθώς το πρωινό τελικά μας κρατούσε για πολλές ώρες χωρίς επιθυμία να φάμε κάτι άλλο.



Μετά απ’ αυτή τη σύντομη στάση και αφού είδαμε και μια υπαίθρια mini έκθεση με κομμάτια από το τείχος καλυμμένα με graffiti καθώς και πληροφορίες για το Berlin Wall, συνεχίσαμε προς το περίφημο Sony Center, το χαρακτηριστικότερο κτίριο της Potsdamer Platz με τον περίτεχνο θόλο. Πέρα από τα head-quarters της Sony στην Ευρώπη, φιλοξενεί ένα 3D Imax cinema, το μουσείο κινηματογράφου και τηλεόρασης, ένα κατάστημα της Sony, καθώς και κάποια ακόμη μαγαζιά.



Βρήκαμε ένα ενδιαφέρον καφέ, το οποίο μας κέντρισε το ενδιαφέρον με την κατασκευή του. Ένα παλιό κτίριο είχε επενδυθεί με γυαλί ώστε να ταιριάζει με την αισθητική του υπόλοιπου χώρου και μέσα φιλοξενούσε ένα ζεστό καφέ, το Kaisersaal, που, όπως διαπιστώσαμε, είχε φοβερά γλυκά σε σημείο να μην ξέρεις ποιο να διαλέξεις. Αν και η επιθυμία της φίλης μου για τσιγάρο ήταν μεγάλη, είπαμε να αποφύγουμε τα καθίσματα έξω, καθώς ούτε οι κουβέρτες που υπήρχαν μας δημιουργούσαν τη διάθεση να καθίσουμε σε εξωτερικό χώρο μ’ αυτό το κρύο. Μπαίνοντας στο μαγαζί, μια χοντρή κουρτίνα προφύλασσε το χώρο από τις χαμηλές εξωτερικές θερμοκρασίες, καθώς οι πόρτες δεν είναι ποτέ αρκετές σε τέτοια κλίματα. Για να μην τα πολυλογώ (μα τι έγραψα τώρα βλέποντας τα κατεβατά μου για την περιγραφή ελάχιστων ωρών!), σ’ αυτό το μαγαζί ήπια μια καταπληκτική ζεστή σοκολάτα και η φίλη μου πήρε ένα πεντανόστιμο γλυκό (σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα! - μας άρεσε τόσο πολύ, αν και κάτσαμε λίγο στην πόλη, προλάβαμε να… ξαναπάμε και να τιμήσουμε 2 ακόμη γλυκάκια!). Επίσης, αξίζει πάρα πολύ ως κτίριο, κάντε μία βόλτα μέχρι τις… τουαλέτες για να δείτε το εσωτερικό του, είναι πραγματικά μοναδικό.

Επόμενη στάση μετά την Potsdamer Platz (αφού περάσαμε και από τη Legoland για κάποια δωράκια) και καθώς η ώρα πέρναγε, ήταν το KaDeWe, το μεγαλύτερο πολυκατάστημα του Βερολίνου, για να ικανοποιήσουμε και λίγο τη shopping πλευρά μας. Στην ουσία, βέβαια, για λίγο το αντιμετωπίσαμε ως… αξιοθέατο, αντικρίζοντας τις πανέμορφα στολισμένες βιτρίνες, αλλά και το ισόγειό του. Κάνοντας μια πολύ γρήγορη βόλτα στους επόμενους ορόφους για να καταλήξουμε -πού αλλού- παρά στο… gourmet floor, στον όροφο που είναι αφιερωμένος σε χιλιάδες λιχουδιές για κάθε γούστο. Σύμφωνα με τον οδηγό του DK, 1800 τυριά, 1400 ψωμιά και ζύμες και 2000 κρύα κρεατικά είναι διαθέσιμα για να τα αγοράσει κανείς, ενώ υπάρχουν και γωνιές για να κάτσεις να γευτείς κάποιες από τις λιχουδιές παραγγέλνοντάς τις. Εμείς πήραμε μερικά λουκάνικα, ένα Leberkaese (γερμανικό χοιρινό αλλαντικό, το οποίο το ζεσταίνουνε στη σχάρα και, μάλιστα, χρειάστηκε να βάλουνε 3 (!) φορές το θερμόμετρο ώστε να ελέγξουν ότι έχει φτάσει στην επιθυμητή θερμοκρασία και να το κατεβάσουνε από τη φωτιά), ψωμάκια, pretzel, αλλά και μερικές μπύρες, έτσι για να τηρήσουμε τις παραδόσεις της χώρας στην οποία βρισκόμασταν.




Βγαίνοντας από το KaDeWe, περάσαμε από το λεγόμενο «Κούφιο Δόντι», την Kaizer-Wilhelm-Gedachtnis-Kirche, με τα ερείπια της παλιάς εκκλησίας να έχουν μείνει ανέπαφα για να θυμίζουν στους Γερμανούς τα δεινά του πολέμου, ενώ δίπλα έχει χτιστεί ένας νέος ναός. Συνεχίσαμε με λίγα ψώνια στην Kurfurstendamm, έναν από τους εμπορικούς δρόμους της πόλης, έως... να κλείσουν και τα τελευταία καταστήματα και κατόπιν επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο. Η πρώτη μέρα στο Βερολίνο έφτασε στο τέλος της. Όπως καταλάβατε πού όρεξη να βγούμε το βράδυ, μετά από όλο αυτό το περπάτημα...

 

[zaniko]

Βλέπω οτι είσαι συνδεμένη αυτή τη στιγμή και ελπίζω να συνεχιζεις το ρεπορτάζ!! Δίνεις εξαιρετικές και αναλυτικές πληροφορίες που θα μου χρησιμεύσουν ιδιαίτερα τον Οκτώβριο, που κατά το πλάνο πάω Βερολίνο.
Ιδιοτελώς λοιπόν δεν κριτικάρω τις ξανθές ανταύγειες και τα.. επακόλουθά τους. Όμως το οτι γράφεις γλαφυρά στο λέω ανιδιοτελώς και παρακαλώ να μην εκληφθεί ως.. γλύψιμο, που θα μου δώσει την άνεση να σε πρήξω στις ερωτήσεις...

 

[chrikky]

zaniko, φυσικά και μπορείς να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις
Χαίρομαι να επαναφέρω στη μνήμη μου πράγματα από τα ταξίδια μου... μου φτιάχνει τη διάθεση. Ειδικά, νωρίτερα που έγραφα το προηγούμενο κομμάτι, παρατήρησα ότι μου έφυγε όλη η ένταση μετά από μία δύσκολη μέρα δουλειάς! Μου άλλαξε εντελώς η διάθεση!

Όσο για το ρεπορτάζ, ήδη παλεύω το κομμάτι της επόμενης μέρας (Κυριακή)... Πιστεύω μέσα στο Σ/Κ να έχω βάλει ένα μέρος ακόμη

 

[latina]

πολυ ωραια η περιγραφη σου!!εγω πηγα βερολινο τον δεκεμβρη για 9 μερες και εμεινα κεγω στο agon!!σουπερ ξενοδοχειο με σουπερ τιμες!!θα γραψω κεγω ιστορια για το βερολινο(αφου τελειωσω αυτην που γραφω τωρα για την γαλλια)!!περιμενω την συνεχεια!!!

 

[chrikky]

Ναι είναι super hotel πραγματικά! Το συστήνω ανεπιφύλακτα!

latina, είσαι πολύ τυχερή που έμεινες 9 μέρες! Πραγματικά θα είδες πολλά πράγματα (πού να προλάβω εγώ σε 3 μόνο.. χιχι)!

Περιμένω την ιστορία σου!

 

[chrikky]

Κυριακή
Πρωινό ξύπνημα και ώρα για ένα ακόμη χορταστικό πρωινό, πριν ξεκινήσουμε την περιήγησή μας στην πόλη. Μια και τα μαγαζιά ήταν κλειστά, η σημερινή μέρα ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία για επίσκεψη στα μουσεία που βρίσκονται στην ομώνυμη περιοχή («Νησί των Μουσείων»). Πριν όμως, αποφασίσαμε να επισκεφθούμε το πιο κοντινό μας αξιοθέατο, που δεν ήταν άλλο από τον Πύργο της Τηλεόρασης (Berliner Fernsehturm). Στο δρόμο προς την πλατεία, όλα ήταν πανέμορφα, καθώς είχε χιονίσει περισσότερο το προηγούμενο βράδυ και ένα λευκό πέπλο είχε περιβάλλει τα πάντα. Βέβαια, οι οργανωμένοι Γερμανοί είχαν φροντίσει να περάσουν και να ανοίξουν διάδρομο σε κάθε πεζοδρόμιο, ώστε να μπορείς να κυκλοφορείς χωρίς κίνδυνο παντού.



Γρήγορα και χωρίς ανεπιθύμητα γλυστρήματα, φτάσαμε στον Πύργο, που, όπως προείπα, έχει ύψος 365 μέτρων και είναι φυσικά το υψηλότερο κτίριο του Βερολίνου. Βεβαίως και είχε ουρά (όχι, ευτυχώς, τεράστια), στην οποία περιμέναμε για λίγη ώρα μέχρι να βρεθούμε στο ταμείο και να πληρώσουμε την είσοδό μας (αυτό ήταν και το μοναδικό αξιοθέατο στο οποίο εκμεταλλευτήκαμε την έκπτωση που προσφέρει η Welcome Card, ύψους περίπου 2.5 ευρώ). Στη συνέχεια, περιμέναμε τη σειρά μας για να επιβιβαστούμε (λίγοι-λίγοι) στο ασανσέρ το οποίο μας μετέφερε σε μία πλατφόρμα σε ύψος 203 μέτρων, ώστε να απολαύσουμε πανέμορφες θέες της πόλης από ψηλά. Σ’ όλη τη διάρκεια παραμονής στο ασανσέρ ένας αισθητήρας ύψους μεταβαλλόταν, λέγοντάς μας στα πόσα ακριβώς μέτρα βρισκόμαστε. Σε ελάχιστα δευτερόλεπτα, φτάσαμε στην πλατφόρμα, η οποία είναι σε σχήμα δακτυλίου, τον οποίο γυρίζεις απολαμβάνοντας σε κάθε ένα παράθυρο μία ξεχωριστή θέα της πόλης. Σε κάθε σημείο υπάρχουν φωτό και επεξηγηματικά κείμενα απ’ αυτά που βλέπεις, ώστε να γνωρίζεις ποια κτίρια βρίσκονται στο οπτικό σου πεδίο (τουλάχιστον τα σημαντικότερα). Μείναμε αρκετή ώρα στα παρατηρητήρια, βλέποντας διάφορες θέες από την πόλη του Βερολίνου.





Έχει πραγματικά ενδιαφέρον να παρατηρείς από ψηλά την πόλη, ειδικά εντοπίζοντας τις διαφορές μεταξύ των κτιρίων του πρώην Δυτικού και του πρώην Ανατολικού Βερολίνου που είναι, σε κάποιες περιπτώσεις, (όπου, βέβαια, οι παρεμβάσεις, μετά την ένωση, δεν είναι εκτεταμένες) ευδιάκριτες. Έτσι, π.χ., ενώ σε κάποια τετράγωνα του πρώην Δυτικού Βερολίνου τα κτίρια είναι διαφορετικά μεταξύ τους και χωρίς την ενιαιότητα που χαρακτηρίζει αυτά της ανατολικής πλευράς, σ’ένα άλλο πολύ χαρακτηριστικό σημείο αντικρίζεις ένα τυπικό οικοδομικό τετράγωνο, στο οποίο φαίνεται ξεκάθαρα ότι βρισκόμαστε στο πρώην ανατολικό Βερολίνο. Όπως μπορείτε να δείτε και στη φωτογραφία ακριβώς από κάτω, όλα τα κτίρια γύρω γύρω είναι ομοιόμορφα, ενώ στο κέντρο του τετραγώνου υπάρχει αρκετός ελεύθερος χώρος, ώστε οι κάτοικοί του να απολαμβάνουν καταστήματα, πάρκα, αθλητικές και εκπαιδευτικές εγκαταστάσεις κ.λπ. χωρίς να χρειάζεται να βγαίνουν από το τετράγωνο (κάτι που δεν τους ήταν και τόσο... εύκολο εκείνες τις εποχές). Αυτός ήταν ένας χαρακτηριστικός τρόπος δόμησης στις πρώην Ανατολικές χώρες, τον οποίο πραγματικά αξίζει να μελετήσεις από ψηλά, έστω και σε μία πόλη που έχει αλλάξει σημαντικά μετά την ένωση των δύο κομματιών της.




Μετά από τα δωρεάν μαθήματα αρχιτεκτονικής και ιστορίας, ήταν ώρα για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας προς το «Νησί των Μουσείων», αφού πρώτα ρίξαμε μερικές ματιές σε ένα υπαίθριο παζάρι (όχι χριστουγεννιάτικο, αλλά μόνιμο αυτή τη φορά) που υπήρχε στη γύρω περιοχή. Ο λόγος που η περιοχή ονομάζεται «Νησί των Μουσείων» είναι επειδή περιβάλλεται από τον ποταμό Spree, δημιουργώντας μία έκταση που μοιάζει με νησί. Στην όλη περιοχή, οι εργασίες και οι ανακαινίσεις που γίνονται είναι εμφανείς, ακόμη και στο προαύλιο του περίφημου Μουσείου της Περγάμου, δεν εμποδίζουν όμως καθόλου την επίσκεψη σ’ αυτό. Πρόκειται για το πιο γνωστό μουσείο της περιοχής, το οποίο περιλαμβάνει εκθέματα από την Αρχαία Πέργαμο και τη Μίλητο, αλλά και την εγγύς Ανατολή, ενώ φιλοξενεί και ειδικό τμήμα ισλαμικής τέχνης στον επάνω όροφο. Από τα πλέον εντυπωσιακά εκθέματά του είναι ο κολοσιαίος Βωμός από την Ακρόπολη της αρχαίας Περγάμου, που αντικρίζει κανείς με το πού μπει. Είδαμε ακόμη ένα κομμάτι από το Ναό της Νικηφόρου Αθηνάς επίσης στην Πέργαμο και την εντυπωσιακή Πύλη της Αγοράς της Μιλήτου. Από τα χαρακτηριστικότερα εκθέματα του μουσείου, που πραγματικά κράτησαν το ενδιαφέρον μας για ώρα είναι, βέβαια, η Πύλη της Αστάρτης (Ishtar) και η Τελετουργική Οδός που οδηγεί σ’ αυτήν, από την αρχαία Βαβυλώνα. Στην αίθουσα αυτή του μουσείου υπάρχει, μάλιστα, και ένα γλυπτό-αυτοκίνητο που έχει δημιουργήσει ένας σύγχρονος καλλιτέχνης βασισμένο στην τεχνοτροπία της Πύλης της Βαβυλώνας. (Προσωπικά, δε μου άρεσε η ιδέα της έκθεσης αυτού του έργου στο συγκεκριμένο μουσείο, αλλά, εν πάσει περιπτώσει, περί ορέξεως... αυτοκίνητο-βαβυλώνα).




Τέλος, αν και δε μείναμε ιδιαίτερα στο κομμάτι ισλαμικής τέχνης, να σημειώσω ότι εκεί μπορεί να βρει αρκετά χαλιά από τα βάθη της Ασίας, ξυλόγλυπτα και άλλα εκθέματα…
Μετά το μουσείο της Περγάμου κάναμε μία σύντομη επίσκεψη στο διπλανό μουσείο, το Altes Museum με τους πανέμορφους κήπους -και συγκεκριμένα στο τμήμα που φιλοξενεί την Αιγυπτιακή Συλλογή (εκεί θα βρείτε και την περίφημη προτομή της Νεφερτίτης...)- πριν συνεχίσουμε τις περιηγήσεις της ημέρας σε άλλα μονοπάτια και, συγκεκριμένα, στην περιοχή του Checkpoint Charlie...




Βέβαια, πριν φτάσουμε εκεί κάναμε άλλη μια πανέμορφη βόλτα στη λεωφόρο Unter Den Linden, κόβοντας στην περίφημη Friedrichstrasse, έναν από τους ακριβούς εμπορικούς δρόμους του Βερολίνου, με υπέροχα μαγαζιά μεταξύ των οποίων η Gallerie Lafayette, ένα μικρό gift shop των Harrods (!), το Quartier 206 κ.ο.κ. Υποσχεθήκαμε στους εαυτούς μας ότι την επόμενη μέρα θα προσπαθήσουμε να ξεμπλέξουμε από τις υπόλοιπες δραστηριότητες της τελευταίας (μισής έτσι κι αλλιώς) μέρας στο Βερολίνο, ώστε να κάνουμε μία γρήγορη επίσκεψη στα μαγαζιά της περιοχής για λίγο shopping therapy...

 

[latina]

το τουτου στο μουσειο της περγαμου πραγματικα ενοχλησε την αισθητικη μου..συμφωνουμε απολυτα!!!τελεια η περιγραφη!!!ευχαριστουμε!!

 

[Yorgos]

Πολύ ενδιαφέρουσα αφήγηση, μπράβο.

 

[chrikky]

Τo Checkpoint Charlie, άλλοτε σύμβολο του Ψυχρού Πολέμου, ήταν το σημείο σύνδεσης Ανατολικού και Δυτικού Βερολίνου. Σήμερα, το σημείο έχει μετατραπεί σε ιδιαίτερα τουριστικό μέρος, με δεκάδες μαγαζιά που πουλούν ποικίλα ενθύμια και… άπειρα κομματάκια από το τείχος (μιλάμε για πολύυυ κομμάτι από το τείχος... ακόμη και στα καρτ-ποστάλ έχουν ανοίξει μία τρύπα σε κάποιο σημείο και έχουν κοτσάρει κομμάτι από το τείχος - τώρα κατά πόσον είναι αληθινά όλα αυτά… who knows?). Στο σημείο εισόδου υπάρχει ακόμη μία αναπαράσταση του φυλάκιου του συνοριακού φρουρού που υπήρχε στο δυτικό μέρος της πόλης (American Sector), καθώς και μία ρέπλικα της πινακίδας «You are leaving the American Sector» σε τρεις γλώσσες. Νομίζω ότι πληρώνεις για να φωτογραφηθείς με το φρουρό... τι να σας πω... δεν το επεδίωξα. Στην περιοχή υπάρχει κι ένα μουσείο (δεν πήγαμε), όπου μπορείτε να μάθετε περισσότερα για τους τρόπους που επινοούσαν οι κάτοικοι για να αποδράσουν από το Ανατολικό Βερολίνο, ενώ θα βρείτε και μια υπαίθρια έκθεση με κείμενα και φωτογραφίες, σχετικές με το τείχος και τις ιστορίες του. Αναμφίβολα, μεταγχολικό σημείο, αν και η υπερβολική τουριστική εκμετάλλευση είναι λίγο ενοχλητική ως εικόνα.




Στη συνέχεια, και αφού η φίλη μου σταμάτησε σ’ ένα καφέ για να ξεκουραστεί για λίγο, εγώ προσπάθησα να μπω για λίγο στους ρυθμούς του Kreuzberg, για το οποίο τόσα είχα ακούσει στην Αθήνα. Η κούραση όμως με περιόρισε σε μια απλή βόλτα στην OranienStrasse και πάλι πίσω, καθώς είχε έρθει η ώρα για... φαγητό, μετά από τόσες ώρες περιπλάνησης στη γερμανική πρωτεύουσα, αφήνοντας την όμορφη αυτή περιοχή με το ξεχωριστό χρώμα για κάποια άλλη επίσκεψη στο Βερολίνο.



Επιλέξαμε το εστιατόριο Maximilian’s στη Friedrichstrasse, λόγω του ότι (α) πεινάγαμε και το... βρήκαμε μπροστά μας σε μια περιοχή που έτσι κι αλλιώς δεν ξέραμε κάτι άλλο και (β) η φίλη μου έχει μία ιδιαίτερη σχέση με τη βαυαρέζικη κουζίνα. Δεν το μετανιώσαμε, καθώς η κουζίνα του ήταν συμπαθέστατη. Ξεκινήσαμε με ένα goulash (ουγγαρέζικη σπεσιαλιτέ μεν, πεντανόστιμη δε) το οποίο δεν είχα ξαναφάει εκτός Ελλάδας και η φίλη μου είχε μια ανησυχία μήπως δε μου αρέσει, γιατί δεν είμαι και πολύ φαν των καυτερών φαγητών. Πήραμε έτσι μόνο ένα και το μετανιώσαμε, καθώς ...γλείψαμε το πιάτο μέχρι τελευταίας... σταγόνας. Ένα πιάτο με λουκάνικα και sauerkraut (ξινολάχανο) δε θα μπορούσε για ακόμη μια φορά να λείπει από το τραπέζι μας, όπως και οι μπύρες, ενώ για κυρίως πιάτο έφαγα ένα πολύ ωραίο φιλέτο με μανιτάρια και τηγανιτές πατάτες. Γενικά, το μαγαζί μάς άφησε ικανοποιημένους. Σίγουρα, φαντάζομαι ότι το Βερολίνο έχει πολύ καλύτερα εστιατόρια, αλλά το ταξίδι μου ήταν πολύ μικρό για να ανακαλύψω άλλα ή να φάω σε περισσότερα. Another time!

Προς το παρόν, θέλαμε να πάμε μία βόλτα στο ξενοδοχείο να ξεκουραστούμε ώστε να μπορέσουμε να κάνουμε, επιτέλους, μία νυχτερινή βόλτα στην πόλη. Δε θέλαμε τίποτα τρελό, γιατί η κούραση έδινε το «παρών», απλά να μη μείνουμε το βράδυ στο δωμάτιο. Ρωτήσαμε στο ξενοδοχείο και μας πρότειναν την περιοχή Nikolaiviertel, που θα μπορούσε κανείς να πει ότι είναι η «Πλάκα» του Βερολίνου. Μέχρι να αποφασίσουμε να βγούμε, η ώρα είχε πάει 10:30. Ε, μια χαρά ώρα θα σκεφτείτε! Αμ δε... Εδώ είναι Γερμανία κυρίες και κύριοι! Φτάσαμε στο -πανέμορφο ομολογουμένως- Nikolaiviertel περπατώντας από το ξενοδοχείο και ψάχνοντας τα μαγαζάκια (μπυραρίες κυρίως) που μας είχε προτείνει σ’ έναν τυπωμένο χάρτη από το Internet ένα εξυπηρετικό παιδί από τη reception του Agon. Η περιοχή -που είναι και η παλαιότερη του Βερολίνου κάτι που δικαιολογεί και τη διαφορετικότητά της από την υπόλοιπη πόλη- είναι υπέροχη, γεμάτη γραφικά στενάκια (δύο μέρες σε μία πόλη με τεράστια πεζοδρόμια και δρόμους... ναι... μου είχαν λείψει τα στενά!) και μακάρι να είχαμε χρόνο να την επισκεφθούμε και με το φως της ημέρας. Εν πάσει περιπτώσει, και τη νύχτα ήταν υπέροχα αν και... σχετικά έρημα. Όπως καταλαβαίνετε, την ώρα που φτάσαμε τα μαγαζιά εκεί είχαν αρχίσει να κλείνουν. Για ανοικτές κουζίνες με φαγητό ούτε λόγος (ευτυχώς είχαμε φάει, οπότε δεν ψάχναμε κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς) ακόμη όμως και το να πιούμε μία μπύρα αποδείχθηκε δύσκολο. Στο πρώτο μαγαζί που πήγαμε (μία μπυραρία που μέσα φτιάχνανε και επιτόπου τις μπύρες) μας είπαν ότι κλείνουνε, έτσι φύγαμε απογοητευμένες. Στο δεύτερο, αν και, φυσικά, είχε κλείσει η κουζίνα τους, μας δεχθήκανε για μία μπύρα, και εμείς -μην έχοντας και πολλές επιλογές- είπαμε να δεχθούμε την πρότασή τους, μια και δύσκολα στην περιοχή θα εντοπίζαμε κάτι άλλο ενδιαφέρον ανοικτό. Το μαγαζάκι ήταν πανέμορφο πάντως. Μία εσωτερική σκάλα κατέβαινε στον κάτω όροφο, ήταν στολισμένο για τα Χριστούγεννα και με φοβερό χρώμα. Κάτσαμε στο ξύλινο μπαρ και παραγγείλαμε δύο μπύρες. Διάλεξα μια Berliner (από το όνομα προφανώς... ε να μη δοκιμάσω και κάτι... εντελώς τοπικό; ) και σε λίγο βλέπω τον μπάρμαν να μου σερβίρει ένα τεράστιο ποτήρι άδειο, το μπουκάλι της μπύρας και να με ρωτάει ποιο από δύο μπουκαλάκια με πράσινο ή κόκκινο χρώμα ήθελε να συνδυάσω με την μπύρα. Δε μου είχε ξανατύχει η αλήθεια (εξού και η... απλοϊκή περιγραφή για να σας βάλω καλύτερα στο κλίμα), η φίλη μου όμως που μιλάει γερμανικά και συνεννοήθηκε μαζί του, μου εξήγησε ότι είναι κάτι σαν σναπ που τα βάζουνε μέσα στην μπύρα (το ένα ήταν με φρούτα του δάσους και το άλλο με κάτι άλλο που δε θυμάμαι). Τελικά, διάλεξα το κόκκινο, έγινε η... ένωση και η μπύρα μου πήρε ένα ροζ-φούξια χρώμα. Μια χαρά ήταν. Γύρω στις 12 όμως και με το φόβο ότι σε λίγο θα... μας διώχνανε, είπαμε να φύγουμε. Θεωρητικά, θα μπορούσαμε να ρωτήσουμε και να βρούμε κάτι πιο after (ναι υπάρχουν πολλά στην πόλη, απλά πρέπει να ξέρεις πού πας και τι ψάχνεις... μη νομίζει κανείς από την περιγραφή μου ότι το Βερολίνο είναι μια πόλη που κοιμάται στις 10 το βράδυ), η κούραση όμως ήταν δεδομένη, οπότε είπαμε να επιστρέψουμε στο hotel, γιατί την επόμενη μας περίμενε μισή ακόμη μέρα περιήγησης συν το ταξίδι...



Επιστρέφοντας στην Alexanderplatz, τράβηξε το βλέμμα μου το Weitzeiteuhr (Ρολόι Παγκόσμιας Ώρας). Είναι ένα ρολόι που δείχνει την ώρα σε κάθε περιοχή του πλανήτη. Όπως βλέπετε, η ώρα στην Αθήνα ήταν 1, όταν τράβηξα τη φωτό...