i love travels
Member
- Μηνύματα
- 252
- Likes
- 383
- Επόμενο Ταξίδι
- καλοκαιρινές διακοπές!!!
- Ταξίδι-Όνειρο
- Αμερική
Περιεχόμενα
Η Δεύτερη μέρα ήταν αφιερωμένη στην Βούδα. Η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Πήραμε το silko και ανεβήκαμε στο κάστρο. Κάτσαμε στην καφετεριούλα στην «βεράντα» του κάστρου για καφέ και είχαμε απίστευτη θέα. Εξερευνήσαμε τον χώρο του κάστρου βγάζοντας άπειρες φωτογραφίες και πήραμε τον δρόμο για τον Πύργο των Ψαράδων και την εκκλησία του MATYAS. Η πρώτη μας στάση σε αυτή την διαδρομή ήταν ο Λαβύρινθος της Βουδαπέστης. Τον είχα βρει τυχαία στο internet (Labyrinth of Buda Castle | Nyit?oldal angol) . Μου άρεσε πάρα πολύ. Κατέβαινες πέτρινες σκάλες και οι τοίχοι ήταν πέτρινοι. Κατεβαίνοντας μύριζε υγρασία και τα πρώτα δευτερόλεπτα δεν έβλεπες και πολύ καλά λόγω του χαμηλού φωτισμού. Αμέσως όμως προσαρμοζόσουν στις συνθήκες λόγω του τέλειου εξαερισμού. Πήραμε τον χάρτη και ξεκινήσαμε την περιήγησή μας. Μοναδική εμπειρία γλυπτά πέτρινα ζωγραφισμένοι τοίχοι σαν να ήσουν σε σπήλαιο και το καλύτερο; Η αίθουσα που είχε κρήνες και έτρεχε κόκκινο κρασί. Εντυπωσιασμένοι συνεχίσαμε την διαδρομή μας. Πήγαμε στην εκκλησία του MATYAS είχε γοτθικό στυλ, μέσα είχε και έναν τάφο βασιλιά με το στέμμα και το σκήπτρο του. Διαβάσαμε ότι αυτή η εκκλησία κάποτε ήταν στάβλος σε εποχή κατοχής της Βουδαπέστης. Ο Πύργος των Ψαράδων ήταν εντυπωσιακός είχε υπέροχη θέα στον Δούναβη και το Κοινοβούλιο. Κατεβήκαμε από τα σκαλιά του Πύργου αποχαιρετώντας το κάστρο και χωρίς να το γνωρίζουμε καταλήξαμε κατά τύχη στην εκκλησία των Καλβινιστών.
Πήραμε λεωφορείο για να ανεβούμε στο λόφο Gellert , η στάση του ήταν δίπλα σχεδόν στο διάσημο ξενοδοχείο Gellert. Μας έκανε βόλτα σε μια πιο συνοικιακή περιοχή όσο ανεβαίναμε το λόφο με πολύ ωραία σπίτια. Όταν μας άφησε το λεωφορείο κατευθυνθήκαμε προς τον λόφο αλλά δεν ξέραμε που να πάμε ακριβώς και έτσι ακολουθήσαμε κάποια παιδιά που φαινόταν ότι «ξέρανε». Ανεβήκαμε στην citadella όπως λέγεται το άγαλμα που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου χαζέψαμε την θέα και αποφασίσαμε να κατέβουμε με τα πόδια ώστε να βρούμε και το άγαλμα του Gellert και κάτι καταρράκτες. Κατεβαίνοντας συνειδητοποιήσαμε πόσο σοφά πράξαμε που ανεβήκαμε με λεωφορείο. Ο δρόμος ήταν χωμάτινος στα πιο πολλά κομμάτια του με αρκετά σκαλάκια και κατηφορικός. Αυτοί που ανέβαιναν όσο εμείς κατεβαίναμε φαινόταν ότι τα είχαν ψιλοφτύσει. Το άγαλμα του Gellert το βρήκαμε..τους καταρράκτες πάλι, όχι. Ίσως έπρεπε να μπούμε σε κάποιο άλλο μονοπατάκι ή υπήρχαν παλιά. Κατευθυνθήκαμε προς την Παναγία της Σπηλιάς. Μια εκκλησία φτιαγμένη μέσα σε ένα βουναλάκι. Έσκαψαν το βουνό και έφτιαξαν την εκκλησία. Ανεβαίνοντας τον λοφίσκο και φτάνοντας στο προαύλιο έβλεπες ένα πολύ όμορφο άγαλμα (ένα άλογο και τον άγιο Στέφανο να κρατάει κάτι σαν πύργο άρα μάλλον ήταν ο συμβολισμός της πόλης). Βγάζοντας εισιτήριο σου έδιναν auto guide και μπορούσες να περιπλανηθείς στους χώρους της εκκλησίας και να ακούσεις τις πληροφορίες του κάθε χώρου καθισμένος στις καρέκλες της.
Έλεγε ότι εκεί γίνονται και λειτουργίες κάποιες φορές. Η επόμενη στάση λόγο της πείνας ήταν στην αγορά. Στο ίδιο μέρος που φάγαμε την προηγούμενη μέρα όμως τώρα φάγαμε ένα τεράστιο hot-dog και 1 υπερβολικά μεγάλο burger που το ψωμάκι του ήταν σαν φραντζολάκι. Και τα δύο είχαν τα πάντα μέσα .Κάτι Ισπανοί που καθόντουσαν δίπλα μας ήταν καταεντυπωσιασμένοι από το μέγεθος, όπως και εμείς άλλωστε, και μας ζήτησαν να τα βγάλουν φωτογραφίες. Μας κόστισαν περίπου 20 ευρώ αλλά άξιζαν τα λεφτά τους. Η εμπειρία του βουδαπεστιανού «βρώμικου» ήταν απίστευτη και παρόλο που είχε τόσα πράγματα μέσα δεν μας έπιασε το στομάχι μας. Το πιο ωραίο ήταν ότι δίπλα μας έτρωγαν και πολλοί Ούγγροι πίνοντας μπύρες και μιλούσαν εύθυμα και έτσι ζήσαμε σαν «λιγότερο τουρίστες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο μας για μια ολιγόλεπτη ξεκούραση ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε στην Όπερα. Είχαμε διαβάσει το πόσο εντυπωσιακά όμορφη είναι και σκεφτόμασταν να κάνουμε ξενάγηση όπως πρότεινε και ο οδηγός. Επισκεφτήκαμε το site της για να μάθουμε πληροφορίες και διαπιστώσαμε ότι τα εισιτήρια ήταν πάρα πολύ φτηνά. Έτσι κλείσαμε 2 από τα φτηνότερα (500 huf ) το καθένα για εμπειρία. Είδαμε τον «Ευγένιο Ονίγκεν» .Από τις θέσεις μας η ορατότητα δεν ήταν και πολύ καλή γιατί ήμασταν πλάγια και χάναμε ένα κομματάκι της σκηνής. Νοικιάσαμε και κιάλια..εγώ τα ήθελα δηλαδή για πλάκα, αφου το έκαναν σε όλα τα έργα ήμουν περίεργη να δω πως είναι. Η όπερα ήταν στα Ρώσικα με ουγγρικούς υπέρτιτλους.
Από πλοκή καταλάβαμε λίγα πράγματα, ότι μπορούσαμε να συνδέσουμε από την υπόθεση που ξέραμε και από την κίνηση στην σκηνή. Τα έργο ήταν αρκετά μεγάλο μετά από 2,5 ώρες περίπου φύγαμε στο διάλειμμα ανάμεσα στην δεύτερη και στην τρίτη πράξη. Ανακαλύψαμε ότι είχαμε ελάχιστα φιορίνια και καθόλου ευρώ πάνω μας, έτσι πήγαμε στο ξενοδοχείο με μετρό πήραμε λεφτά και επιστρέψαμε στην όπερα για να κάνουμε βόλτα στην περιοχή του octagon που είχαμε ακούσει ότι είχε πολλά μπαράκια. Κάτσαμε σε ένα από αυτά και παραγγείλαμε ένα μπουκάλι κρασί μιας που κόστιζε όσο 2 ποτά. Ήταν ψιλοβαρή. Κατά τις 12 ήρθε ο σερβιτόρος και μας είπε ότι τα έξω τραπεζάκια πρέπει να μαζευτούν και ή μπορούμε να μεταφερθούμε σε κάποιο άλλο τραπέζι μέσα στο μαγαζί ή πρέπει να πληρώσουμε και να φύγουμε. Κάναμε το δεύτερο μιας και ήμασταν αρκετά κουρασμένοι από μια τόσο γεμάτη μέρα. Εγώ ψιλοπείναγα και ο Παναγιώτης γκρίνιαζε γιατί ήθελε τσιγάρα και δεν είχαμε φιορίνια για να πάρουμε και κάτι για φαγητό και τσιγάρα. Πήραμε 2 χάμπουργκερ από τα mac και πραγματικά είχα απελπιστεί γιατί έκανε σαν μωρό. Πήρα ένα πενηντάευρω για να αγοράσω τσιγάρα και η σερβιτόρα ήταν ευγενέστατη. Πήρε το χαρτονόμισμα μου έδωσε τα τσιγάρα και τα ρέστα σε φιορίνια και έτσι αποκτήσαμε και συνάλλαγμα. Πήραμε ένα από τα βραδινά λεωφορεία που για καλή μας τύχη μας έβγαζε έξω από το ξενοδοχείο μας και ο μορφέας μας πήρε στην αγκαλιά του.
Πήραμε λεωφορείο για να ανεβούμε στο λόφο Gellert , η στάση του ήταν δίπλα σχεδόν στο διάσημο ξενοδοχείο Gellert. Μας έκανε βόλτα σε μια πιο συνοικιακή περιοχή όσο ανεβαίναμε το λόφο με πολύ ωραία σπίτια. Όταν μας άφησε το λεωφορείο κατευθυνθήκαμε προς τον λόφο αλλά δεν ξέραμε που να πάμε ακριβώς και έτσι ακολουθήσαμε κάποια παιδιά που φαινόταν ότι «ξέρανε». Ανεβήκαμε στην citadella όπως λέγεται το άγαλμα που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου χαζέψαμε την θέα και αποφασίσαμε να κατέβουμε με τα πόδια ώστε να βρούμε και το άγαλμα του Gellert και κάτι καταρράκτες. Κατεβαίνοντας συνειδητοποιήσαμε πόσο σοφά πράξαμε που ανεβήκαμε με λεωφορείο. Ο δρόμος ήταν χωμάτινος στα πιο πολλά κομμάτια του με αρκετά σκαλάκια και κατηφορικός. Αυτοί που ανέβαιναν όσο εμείς κατεβαίναμε φαινόταν ότι τα είχαν ψιλοφτύσει. Το άγαλμα του Gellert το βρήκαμε..τους καταρράκτες πάλι, όχι. Ίσως έπρεπε να μπούμε σε κάποιο άλλο μονοπατάκι ή υπήρχαν παλιά. Κατευθυνθήκαμε προς την Παναγία της Σπηλιάς. Μια εκκλησία φτιαγμένη μέσα σε ένα βουναλάκι. Έσκαψαν το βουνό και έφτιαξαν την εκκλησία. Ανεβαίνοντας τον λοφίσκο και φτάνοντας στο προαύλιο έβλεπες ένα πολύ όμορφο άγαλμα (ένα άλογο και τον άγιο Στέφανο να κρατάει κάτι σαν πύργο άρα μάλλον ήταν ο συμβολισμός της πόλης). Βγάζοντας εισιτήριο σου έδιναν auto guide και μπορούσες να περιπλανηθείς στους χώρους της εκκλησίας και να ακούσεις τις πληροφορίες του κάθε χώρου καθισμένος στις καρέκλες της.
Έλεγε ότι εκεί γίνονται και λειτουργίες κάποιες φορές. Η επόμενη στάση λόγο της πείνας ήταν στην αγορά. Στο ίδιο μέρος που φάγαμε την προηγούμενη μέρα όμως τώρα φάγαμε ένα τεράστιο hot-dog και 1 υπερβολικά μεγάλο burger που το ψωμάκι του ήταν σαν φραντζολάκι. Και τα δύο είχαν τα πάντα μέσα .Κάτι Ισπανοί που καθόντουσαν δίπλα μας ήταν καταεντυπωσιασμένοι από το μέγεθος, όπως και εμείς άλλωστε, και μας ζήτησαν να τα βγάλουν φωτογραφίες. Μας κόστισαν περίπου 20 ευρώ αλλά άξιζαν τα λεφτά τους. Η εμπειρία του βουδαπεστιανού «βρώμικου» ήταν απίστευτη και παρόλο που είχε τόσα πράγματα μέσα δεν μας έπιασε το στομάχι μας. Το πιο ωραίο ήταν ότι δίπλα μας έτρωγαν και πολλοί Ούγγροι πίνοντας μπύρες και μιλούσαν εύθυμα και έτσι ζήσαμε σαν «λιγότερο τουρίστες. Πήγαμε στο ξενοδοχείο μας για μια ολιγόλεπτη ξεκούραση ντυθήκαμε, στολιστήκαμε και πήγαμε στην Όπερα. Είχαμε διαβάσει το πόσο εντυπωσιακά όμορφη είναι και σκεφτόμασταν να κάνουμε ξενάγηση όπως πρότεινε και ο οδηγός. Επισκεφτήκαμε το site της για να μάθουμε πληροφορίες και διαπιστώσαμε ότι τα εισιτήρια ήταν πάρα πολύ φτηνά. Έτσι κλείσαμε 2 από τα φτηνότερα (500 huf ) το καθένα για εμπειρία. Είδαμε τον «Ευγένιο Ονίγκεν» .Από τις θέσεις μας η ορατότητα δεν ήταν και πολύ καλή γιατί ήμασταν πλάγια και χάναμε ένα κομματάκι της σκηνής. Νοικιάσαμε και κιάλια..εγώ τα ήθελα δηλαδή για πλάκα, αφου το έκαναν σε όλα τα έργα ήμουν περίεργη να δω πως είναι. Η όπερα ήταν στα Ρώσικα με ουγγρικούς υπέρτιτλους.
Από πλοκή καταλάβαμε λίγα πράγματα, ότι μπορούσαμε να συνδέσουμε από την υπόθεση που ξέραμε και από την κίνηση στην σκηνή. Τα έργο ήταν αρκετά μεγάλο μετά από 2,5 ώρες περίπου φύγαμε στο διάλειμμα ανάμεσα στην δεύτερη και στην τρίτη πράξη. Ανακαλύψαμε ότι είχαμε ελάχιστα φιορίνια και καθόλου ευρώ πάνω μας, έτσι πήγαμε στο ξενοδοχείο με μετρό πήραμε λεφτά και επιστρέψαμε στην όπερα για να κάνουμε βόλτα στην περιοχή του octagon που είχαμε ακούσει ότι είχε πολλά μπαράκια. Κάτσαμε σε ένα από αυτά και παραγγείλαμε ένα μπουκάλι κρασί μιας που κόστιζε όσο 2 ποτά. Ήταν ψιλοβαρή. Κατά τις 12 ήρθε ο σερβιτόρος και μας είπε ότι τα έξω τραπεζάκια πρέπει να μαζευτούν και ή μπορούμε να μεταφερθούμε σε κάποιο άλλο τραπέζι μέσα στο μαγαζί ή πρέπει να πληρώσουμε και να φύγουμε. Κάναμε το δεύτερο μιας και ήμασταν αρκετά κουρασμένοι από μια τόσο γεμάτη μέρα. Εγώ ψιλοπείναγα και ο Παναγιώτης γκρίνιαζε γιατί ήθελε τσιγάρα και δεν είχαμε φιορίνια για να πάρουμε και κάτι για φαγητό και τσιγάρα. Πήραμε 2 χάμπουργκερ από τα mac και πραγματικά είχα απελπιστεί γιατί έκανε σαν μωρό. Πήρα ένα πενηντάευρω για να αγοράσω τσιγάρα και η σερβιτόρα ήταν ευγενέστατη. Πήρε το χαρτονόμισμα μου έδωσε τα τσιγάρα και τα ρέστα σε φιορίνια και έτσι αποκτήσαμε και συνάλλαγμα. Πήραμε ένα από τα βραδινά λεωφορεία που για καλή μας τύχη μας έβγαζε έξω από το ξενοδοχείο μας και ο μορφέας μας πήρε στην αγκαλιά του.
Attachments
Last edited by a moderator:
