Ισπανία Βόρειο – Ανατολική Ισπανία (Καταλονία – Πυρηναία – Αραγονία – Ναβάρα – Χώρα των Βάσκων – Ριόχα)

[gkalla]

Χώρα των Βάσκων – Μέρος 1ο
San Sebastian, Bilbao

Οι φωτογραφίες από τις παραλίες του San Sebastian που είχαμε δει πριν την αναχώρησή μας και η πιθανότητα να κάνουμε μπάνιο στον Ατλαντικό ωκεανό, έσπρωξαν κάποιους από εμάς να φορέσουμε μαγιό πριν την αναχώρηση από την Παμπλόνα.

Το San Sebastian (Donostia στα βασκικά) είναι μια παραλιακή πόλη στον Βισκαϊκό κόλπο πολύ κοντά στα σύνορα με τη Γαλλία, γνωστή για τις όμορφες παραλίες της ενώ παράλληλα θεωρείτε και η γαστρονομική πρωτεύουσα της Ισπανίας.

Φτάσαμε στην πόλη που μας υποδέχθηκε με μια λαμπρή λιακάδα και ανθισμένα πάρκα και κατευθυνθήκαμε αμέσως προς την κεντρική της παραλία.

Η παραλία La Concha και η παραλία Ondarreta είναι δυο πλατιές παραλίες μέσα στην πόλη με χρυσαφένια αμμουδιά. Θεωρητικά καλές για κολύμπι ενώ από πάνω περνά παράλληλος πεζόδρομος.

Αντικρίζοντας τες ανάμεικτα συναισθήματα μας κατέλαβαν. Από την μια, μετά από αρκετές ημέρες στα βουνά, μας άρεσε η εικόνα της θάλασσας από την άλλη όμως, η πολυκατοικία στυλ Λουτράκι στο πίσω μέρος της παραλίας καθώς και οι άπειροι λουόμενοι που είχαν στριμωχτεί κατά μήκος της, μας έκοψαν οποιαδήποτε διάθεση για κολύμπι. Προσθέτοντας μάλιστα το θολό νερό της θάλασσας και τα άπειρα σκάφη που ήταν δεμένα σχεδόν στην είσοδο του κόλπου μας δημιουργήθηκε η διάθεση να φύγουμε γρήγορα από την περιοχή. Κάναμε και έναν γρήγορο έλεγχο στην άλλη παραλία της πόλης, την Zurriola, που βρίσκεται ανατολικά και έξω από την παλιά πόλη, η οποία βλέπει απ’ ευθείας στον Βισκαϊκό κόλπο και τον ωκεανό. Ωστόσο είχε πολύ έντονο κυματισμό οπότε εγκαταλείψαμε την ιδέα και αποφασίσαμε να κινηθούμε στο κέντρο της παλιά πόλης (Parte Vieja).

Η παλιά πόλη (Parte Vieja), με τα λιθόκτιστα δρομάκια, τα όμορφα κτίρια με τα γεμάτα λουλούδια μπαλκόνια, τις εντυπωσιακές εκκλησίες, τα κρυμμένα μαγαζάκια, τα ψαγμένα pintxos bars και τα πολλά κλασικά μπαρ, ήταν ασφυκτικά γεμάτη κόσμο. Καταλάβαμε για τα καλά ότι είχε έρθει η ώρα να αντιμετωπίσουμε τις ορδές των καλοκαιρινών τουριστών στο κάθε βήμα μας.

Το γνωστό θέμα της μεγάλης παρέας ξαναπρόβαλε και μάλιστα πιο έντονα. Μην μπορώντας να βρούμε τραπέζι για όλους στα εστιατόρια που είχαμε σταμπάρει αναγκαστήκαμε να κάτσουμε τελικά σε αυτό που είχε πολύ χώρο διαθέσιμο. Λάθος, μέγα λάθος!!! Το χειρότερο φαγητό σε όλη μας την εκδρομή το φάγαμε εδώ. Πανιασμένα, μπαγιάτικα pintxos, μερίδες εστιατόριού γκουρμέ, κόστος γκουρμέ αλλά από γεύση… τίποτα. Στην γαστρονομική πρωτεύουσα της Ισπανίας μείναμε νηστικοί.

Ολίγον απογοητευμένοι μαζέψαμε τα μπογαλάκια μας και πήραμε τον δρόμο για το Μπιλμπάο.

Περάσαμε από το Zarautz (παραλιακό χωριό με την μακρύτερη παραλία της χώρας των Βάσκων) που ήταν πάνω στη διαδρομή μας και από ένα μικρό γραφικό ψαροχώρι την Getaria. Διασχίσαμε το χαοτικό κομμάτι στις παρυφές του Μπιλμπάο, κάνοντας άφθονα μπρος – πίσω με το GPS να τα έχει παίξει με όλους αυτούς του ανισόπεδους κόμβους και τις ατέλειωτες διασταυρώσεις δρόμων υψηλής κυκλοφορίας για να καταλήξουμε σ’ ένα μικρό χωριό, το El Regato, περίπου 10 χμ έξω από το κέντρο της πόλης.

Το ξενοδοχείο – οικογενειακή επιχείρηση που μείναμε είχε μια αύρα από αντίστοιχα ξενοδοχεία της Ελλάδας της δεκαετίας του ’80 κυρίως όσον αφορά την αισθητική και τους κοινόχρηστους χώρους. Τα όποια προβλήματα συναντήσαμε όμως λύθηκαν από τον ιδιαίτερα ενεργητικό ξενοδόχο. Μόνος του, χωρίς καμιά βοήθεια, κουβάλησε και αντικατέστησε χαλασμένα ψυγειάκια, άλλαξε σεντόνια και ότι άλλο χρειάστηκε.

Ο γιός της οικογένειας είχε αναλάβει τη ρεσεψιόν, το μπαρ και το σερβίρισμα των πελατών στο μικροσκοπικό εστιατόριο της επιχείρησης. Και η μαμά; Αχ η μαμά. Λάθος! Αχ η Πιλάρ!!! Κλασική φιγούρα που άνετα θα μπορούσε να παίζει στις ταινίες του Αλμαδόβαρ. Δεσποτική, με ύφος και ντύσιμο 1.000 καρατιών, μοίραζε διαταγές, αγριοκοίταζε σύζυγο και γιο, διόρθωνε με ένα νεύμα της όλα τα κακώς κείμενα της επιχείρησης μέχρι και τα ισπανικά μας διόρθωνε σε αυστηρό τόνο.

Πεινασμένοι όπως ήμασταν από την «γαστριμαργική απόλαυση» του Σαν Σεμπαστιάν φάγαμε γρήγορα – γρήγορα και χωρίς πολλές τσιριμόνιες φοβούμενοι την πιθανή κατσάδα από την Πιλάρ απολαμβάνοντας και ένα πολύ ωραίο πεπόνι που μας σέρβιραν για φρούτο.

Την άλλη μέρα ξεκινήσαμε κάπως αργά για να επισκεφτούμε τα 2 κύρια μουσεία της πόλης, το περίφημο Guggenheim και το μουσείο καλών τεχνών της πόλης. Η βροχή που είχε ξεκινήσει από νωρίς (συμβαίνει συχνά σ’ αυτή την πόλη) ήταν ο βασικός λόγος που θα βλέπαμε και τα 2 μουσεία σε μια μέρα καθώς οι βόλτες δεν θα ήταν εύκολες.

Φτάνοντας στο Guggenheim, λόγω και της καθυστέρησης μας, βρήκαμε μια διόλου ευκαταφρόνητη ουρά επισκεπτών μπροστά μας. Μπορέσαμε όμως, έστω και υπό βροχή να απολαύσουμε την ιδιαίτερη αρχιτεκτονική του κτιρίου καθώς και τον περίφημο γιγάντιο σκύλο από λουλούδια στην είσοδο του.

Η σύγχρονη τέχνη, μπορώ να πω, δεν είναι το φόρτε μου όμως τα εκθέματα του μουσείου, περίεργα, ιδιότροπα, πρωτοποριακά, κάποια ακατανόητα δεν με άφησαν αδιάφορο. Όλοι σχεδόν βρήκαμε κάποια από αυτά τα ιδιόρρυθμα έργα ελκυστικά και ο χρόνος πέρασε σαν νερό. Ιδιαίτερα δε, μας άρεσαν και κάποια από τα έργα που βρίσκονταν έξω από το μουσείο προς το ποτάμι όπως η μεγάλη αράχνη και οι μεταλλικές τουλίπες. Βλέποντάς τα μέσα από τις τζαμαρίες του μουσείου, μέσα στην βροχή και την ομίχλη που είχε πέσει στο μεσοδιάστημα, ήταν μια απόκοσμη εμπειρία.

Μετά το απαραίτητο διάλλειμα στο πολύ καλό ιταλικό Il Giardino Della Nonna Trattoria δίπλα στο Guggenheim και ενώ η βροχή είχε σχεδόν σταματήσει ξεκινήσαμε τον δεύτερο γύρο τέχνης στο Museo de Bellas Artes. Αν και στα εκθέματα του, περιλαμβάνονταν αρκετοί σημαντικοί πίνακες (από Montigliani μέχρι Picaso και από Van Gogh έως Goya), οι δυνατές εντυπώσεις από το Guggenheim μαζί με την συσσωρευμένη κούρασή μας λειτούργησαν κάπως αποθαρρυντικά με αποτέλεσμα να μην εντυπωσιαστούμε ιδιαίτερα.

Γυρίσαμε το ξενοδοχείο με σκοπό να χαλαρώσουμε λίγο με ένα κρασάκι πριν πάμε για ύπνο. Το σκηνικό στο κατάλυμα ήταν ήρεμο. Η σατράπης ξενοδόχος εξαφανισμένη και ο ταλαίπωρος γιός είχε μείνει για να εξυπηρετήσει την όποια απαίτηση της νύχτας. Ήρθε λοιπόν να μας πάρει παραγγελία και τότε ο Δ θυμήθηκε το ωραίο πεπόνι που είχαμε φάει το προηγούμενο βράδυ.

Του είχαμε πει δε, πως το πεπόνι λέγεται melón οπότε με περισσή άνεση παρήγγειλε:
«Melón, por favor» (πεπόνι παρακαλώ)

Για να έρθει ως απάντηση η ερώτηση του αποκαμωμένου γιού που έβλεπε έξτρα δουλειά νυχτιάτικα:
«¿Para comer?» (Για να το φάτε; )

Και για να πάρει την «πληρωμένη» απάντηση:
«No, para beber» (Όχι για να το πιούμε).

Φυσικά γυρίζοντας στη Ελλάδα ξεκινήσαμε ομαδικά ως παρέα να πίνουμε λικέρ πεπονιού όταν ανακαλύψαμε ότι υπάρχει!!!

Έπρεπε να πάμε μέχρι την Ισπανία για να μάθουμε ότι το πεπόνι μπορεί και να πίνεται…

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5
• 6
• 7
• 9
• 9

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 5 of 9

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[gkalla]

Καταλονία - Μέρος 1ο
Girona, Figueres

Αφού φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Βαρκελώνης (El Prat) περίπου στις 11:30 το πρωί και παραλάβαμε τις αποσκευές σε χρόνο μηδέν ξεκινήσαμε το σχεδόν τρίωρο μαραθώνιο της παραλαβής των αυτοκινήτων από 2 διαφορετικές εταιρείες την μια μέσα στο αεροδρόμιο και την άλλη εκτός.

Εγκαταλείψαμε την Βαρκελώνη και την Μπανταλόνα από τον σχετικά παραλιακό δρόμο οδεύοντας προς την Girona, πρώτη στάση στην εκδρομή μας.

Η Girona είναι μια πολύ όμορφη πόλη με χαρακτηριστικό της, τα πολύχρωμα σπίτια δίπλα στο ποτάμι (Σπίτια της Ονγιάρ). Μια πόλη με αρκετά μουσεία, γκαλερί και γοτθικές εκκλησίες. Όλα τους μέσα στα μεσαιωνικά τείχη της πόλης, τα οποία τα βρίσκεις ακολουθώντας τα πλακόστρωτα σοκάκια.

Παρκάραμε πολύ κοντά στο ποτάμι απέναντι από την Βασιλική του Sant Feliu και αρχίσαμε τη βόλτα στην παλιά πόλη, στα πλακόστρωτα σοκάκια και στα πολύχρωμα σπίτια στις δύο πλευρές του ποταμού.

Σπίτια άλλης εποχής, τουριστικά μαγαζάκια πολλά αλλά πολύ προσεγμένα και καθόλου κραυγαλέα με κόσμο τόσο όσο να μην είναι ενοχλητικός. Κάπου κάπου στο ισόγειο μερικών σπιτιών εμφανίζονται στοές που σε οδηγούν σε πεζογέφυρες πάνω από το ποτάμι με εξαιρετικά σημεία για να θαυμάσεις την πολύχρωμη «μπουγάδα» των σπιτιών με τα άπειρα διαφορετικά χρώματα.

Τσιμπήσαμε κάτι πρόχειρο στην μικρή πλατεία δίπλα στην Βασιλική (όχι κάτι το ιδιαίτερο) σε ένα μαγαζάκι με τραπεζάκια έξω και το ισπανικότατο όνομα Frankfurter König ενώ αρχίσαμε να ανησυχούμε ότι οι λίγες ικανότητες που είχαμε στην Ισπανική Γλώσσα μπορεί να γίνονταν λιγότερες στην Καταλονία. Πέσαμε πάνω στις πρώτες ταμπέλες από τις πολλές που θα βλέπαμε που ήταν στην τοπική γλώσσα. Φυσικά το ίδιο πρόβλημα θα το συναντούσαμε και στην χώρα των Βάσκων αργότερα στο ταξίδι μας αν και τελικά, πέρα από κάποιες ειδικές συνθήκες, δεν αντιμετωπίσαμε σοβαρό πρόβλημα.

Μετά από περίπου 3 ώρες στην Girona συνεχίσαμε την διαδρομή μας για να καταλήξουμε έπειτα από μισή ωρίτσα στο Figueres την πόλη που «σκεπάζεται» από την σκιά του Νταλί.

Αφού βολευτήκαμε στο κατάλυμα μας (ένα ξενοδοχείο στις παρυφές της πόλεις) και επισκεφτήκαμε τα τοπικά σούπερ μάρκετ για τις πρώτες προμήθειες και παρά την κούραση από το ταξίδι (που σημειωτέον είχε ξεκινήσει από τα χαράματα) βγήκαμε για την πρώτη βόλτα μας στην πόλη.

Από τα σχετικά έρημα στενάκια περπατήσαμε ως την κεντρική πλατεία της πόλης. Το Figueres έχει την ιδιαιτερότητα να το επισκέπτονται κυρίως οι τουρίστες με ημερήσιες εκδρομές από την Βαρκελώνη με αποτέλεσμα το βράδυ να μην υπάρχει πολύς ξένος κόσμος στους δρόμους, μόνο ντόπιοι.

Στην πλατεία είδαμε και ένα έξυπνο στην σύλληψη του σύγχρονο έργο – οπτικό τρυκ όπου σε μια μεταλλική καθρεπτίζουσα στήλη μπορείς να δεις μια παραμορφωμένη προσωπογραφία του Νταλί ζωγραφισμένη στο έδαφος.

Εκεί για πρώτη φορά και στην προσπάθεια μας να καθίσουμε για φαγητό σε ένα από τα εστιατόρια της πλατείας που είχαμε σημειώσει από πριν ως καλά, συνειδητοποιήσαμε το πρόβλημα της μεγάλης παρέας μας. Πρόβλημα που θα είχαμε σχεδόν παντού σε όλο το ταξίδι. Να βρεις τραπέζι για 10 άτομα στα, συνήθως, μικρά μαγαζιά της Ισπανίας.

Αφού λοιπόν φάγαμε πόρτα στα 2 πρώτα που είχαμε σταμπάρει και σε άλλα 2 που βρίσκονταν εκεί κοντά αναγκαστήκαμε να απομακρυνθούμε από το κέντρο για να βρούμε τελικά ένα τραπέζι για 8 άτομα που το κάναμε για 10 με πολλές διαπραγματεύσεις και με το προσωπικό και με τους πελάτες του εστιατορίου (Μήπως να μαζεύατε λίγο την καρεκλίτσα σας;;!).

Ευτυχώς όμως επιβραβευθήκαμε με καλό φαγητό, ακόμα καλύτερο κρασάκι (αθάνατη Ισπανία με τις κρασάρες σου!!!) και έχοντας σαν κλου της βραδιάς την ιδιόχειρη παρασκευή σχεδόν από το μηδέν του «δικού μας» γουακαμόλε.

Επιστρέψαμε στο ξενοδοχείο πολύ κουρασμένοι (έτσι νομίζαμε τότε, τις επόμενες μέρες καταλάβαμε τι θα πει κούραση) για ύπνο και να ετοιμαστούμε σωματικά και ψυχολογικά για την αυριανή επίσκεψη στο Teatro-Museo Dali.

Το Teatro-Museo Dali είναι ένα φημισμένο μουσείο που περιέχει έναν πολύ μεγάλο αριθμό έργων του Νταλί με την φοβερή ιδιαιτερότητα να το έχει στήσει εξ’ ολοκλήρου ο ίδιος ο καλλιτέχνης. Και όταν λέω να το έχει στήσει εννοώ ολοκληρωτικά. Από το ίδιο το οίκημα που φιλοξενεί το μουσείο έως την ακριβή θέση του κάθε πίνακα, γλυπτού ή οποιουδήποτε αντικειμένου υπάρχει εντός του. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι ένα μουσείο που τελικά αρέσει πάρα πολύ ακόμα και σε αυτούς που δεν τους αρέσει η τέχνη του Νταλί, αλλά ακόμα και σε αυτούς που δεν ενδιαφέρονται καν για την τέχνη.

Φτάνοντας στο μουσείο το επόμενο πρωί αρχίσαμε να καταλαβαίνουμε αυτή την ιδιαιτερότητα βλέποντας το ίδιο το κτίριο αλλά και κάποια έργα που βρίσκονται έξω από αυτό.

Είχαμε αποφασίσει να πάμε στο μουσείο του Νταλί όσο το δυνατόν νωρίτερα για να αποφύγουμε τους ημερήσιους εκδρομείς από την Βαρκελώνη και για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε μετά την επίσκεψή μας στο μουσείο, το ταξίδι μας με άνεση χρόνου, ανεβαίνοντας στα Πυρηναία. Έτσι βρεθήκαμε στα εκδοτήρια του μουσείου νωρίς αλλά φευ, είχαν αρχίσει να καταφθάνουν οι ορδές των τουριστών. Πληρώσαμε το εισιτήριο των 14€ έκαστος για το κεντρικό μουσείο και για την ξεχωριστή έκθεση κοσμημάτων του Νταλί και μπήκαμε. Αμέσως μας κατέλαβε ο ενθουσιασμός για την διάνοια ή την παράνοια του Νταλί ανάλογα με τον τρόπο που το βλέπει κανείς.

Γυρίσαμε όλες τις αίθουσες και τους ορόφους του κτιρίου σε μεγάλο βαθμό εκστασιασμένοι και φεύγοντας από το κεντρικό κτίριο περάσαμε και από την έκθεση των κοσμημάτων που είχε σχεδιάσει ο Νταλί. Εκεί η έκπληξη και το ξάφνιασμα ήταν μεγάλο κυρίως για κάποιους από μας που δεν είχαν τον Νταλί σε μεγάλη υπόληψη. Η ιδιοφυής σχεδίαση των κοσμημάτων σε συνδυασμό με το πολύ καλό στήσιμο της έκθεσης έκανε και τους πιο αρνητικούς κυριολεκτικά να απολαύσουν την εμπειρία.

Μετά από 3+ ώρες στο άδυτα του μουσείου και αφού κάποιοι έσυραν δια της βίας τους υπόλοιπους της παρέας προς την έξοδο φύγαμε από το Figueres και ξεκινήσαμε την ανάβαση μας στα Πυρηναία.

 

[gkalla]

Καταλονία - Μέρος 2ο
Besalú, Ripoll, Sort, Montardit de Dalt, Sant Maurici

Μπαίνοντας προς το εσωτερικό της περιοχής συναντήσαμε πολλά πανέμορφα μεσαιωνικά χωριά (Besalú, Sant Joan de les Abadesses, Ripol κλπ) που δυστυχώς όμως έχουν τουριστικοποιηθεί αρκετά λόγω της γειτνίασης με την Βαρκελώνη και των ημερήσιων εκδρομών που επιλέγουν πολλοί να κάνουν στην περιοχή.

Η πρώτη στάση ήταν στο χωριό Besalú, ένα πολύ όμορφο μεσαιωνικό χωριό με την πέτρινη γέφυρα του 12ου αιώνα πάνω από το ποτάμι Fluvià, την εκκλησία του Sant Pere (1003 π.χ.), τα εβραϊκά μπάνια (11ος -12ος αιώνας) καθώς και το μουσείο με τις μινιατούρες.

Συνεχίσαμε περνώντας έξω από την κωμόπολη Olot και την ηφαιστειακή περιοχή της ζώνης Zona Volcànica de la Garrotxa βλέποντας από μακριά τους διαβρωμένους κώνους των μικρών ηφαιστείων και μπήκαμε στην επόμενη μικρή κωμόπολη Ripoll.

Περπατήσαμε στα στενά του παραδοσιακού κέντρου χαζεύοντας τα ιδιαίτερα σπίτια της περιοχής όταν έκπληκτοι παρατηρήσαμε ένα από αυτά που στην πρόσοψή του, εν είδη τοιχογραφίας, υπήρχαν τα ονόματα του Ιπποκράτη, του Ευριπίδη, του Πλάτωνα και του Μένανδρου καθώς και όλο το ελληνικό αλφάβητο. Το σπίτι απ’ ότι καταλάβαμε ανήκε σε έναν ελληνολάτρη καθηγητή που καταγόταν από την πόλη.

Συναντήσαμε κι εδώ το γνωστό πρόβλημα με το μέγεθος της παρέας οπότε καταλήξαμε να φάμε σχεδόν στο πόδι 1-2 σαντουιτσάκια και αφήσαμε το Ripoll για να συνεχίσουμε τον δρόμο μας. Την πόλη θα την ξανακούγαμε δεκαεπτά μέρες αργότερα και μόλις πέντε μετά την επιστροφή μας στην Αθήνα όταν θα γινόταν το τρομοκρατικό χτύπημα στην La Rambla της Βαρκελώνης από μια ομάδα ανθρώπων που είχαν ως έδρα τους το Ripoll!!! (Ευτυχώς δεν συνδέθηκε αυτή η ομάδα με εμάς!!!)

Προχωρήσαμε με κατεύθυνση προς το Sort και τον μικρό οικισμό Ribera de Montardit όπου είχαμε κλείσει τις επόμενες 2 διαμονές μας. Φτάνοντας μας περίμενε μια μικρή δυσάρεστη έκπληξη που τελικά κατέληξε πολύ ευχάριστη. Ο ιδιοκτήτης του καταλύματος μιλώντας ισπανικά με ταχύτητα πολυβόλου μας ενημέρωσε πως λόγω κάποιου μπερδέματος το κατάλυμα που είχαμε κλείσει δεν ήταν διαθέσιμο και θα μας πήγαινε σε άλλο δικό του σε ένα κοντινό μικρό οικισμό στο Montardit de Dalt.

Προσπαθώντας εναγωνίως να σταυρώσουμε καμιά λέξη ενδιάμεσα στα λεγόμενα του, διαμαρτυρόμενοι για την αλλαγή, οδηγηθήκαμε από τον οικοδεσπότη, αγχωμένοι και τσαντισμένοι, στο νέο κατάλυμα όταν ξαφνικά σταματήσαμε να εκφέρουμε οποιαδήποτε αντίρρηση.

Το νέο σπίτι που μας έδειχνε ο πολύ φιλόξενος (όπως αποδείχτηκε) οικοδεσπότης μας ήταν καταπληκτικό. Πανέμορφο, πετροχτισμένο με ωραίους και άνετους χώρους εσωτερικά αλλά και έναν μαγικό κήπο με εξίσου ωραία θέα.

Διέθετε επίσης και υπαίθριο μπάρμπεκιου που αμέσως μας κινητοποίησε ώστε να κάνουμε τις απαραίτητες προμήθειες για να το χρησιμοποιήσουμε.

Έτσι, την επόμενη ημέρα στην επίσκεψη μας στο κοντινό Sort αποφασίσαμε να κάνουμε τα σχετικά ψώνια καθώς έτυχε να είναι και τα γενέθλια μιας φίλης εκ της παρέας. Είχαμε αποφασίσει η συγκεκριμένη ημέρα να είναι σχετικά χαλαρή με μικρές βόλτες στα κοντινά χωριά (Sort, Rialp) καθώς την επαύριο θα κάναμε ανάβαση στο βουνό έως την λίμνη Sant Maurici.

Το Rialp, μικρό χωριό με περίπου 700 κατοίκους 4 km από το Sort, είναι γνωστό για το φεστιβάλ μουσικής Vila de Rialp, το οποίο γίνεται καλοκαίρι σε διάφορα σημεία του χωριού αλλά, δυστυχώς τότε που βρισκόμασταν εμείς εκεί, δεν είχε κάτι στο πρόγραμμα του.

Η επίσκεψη στο τοπικό χασάπικο περιελάμβανε και την αστεία έως και τραγική συνεννόηση με τον νεαρό γιο του χασάπη και στα ανύπαρκτα αγγλικά του ενώ η μητέρα του τον στόλιζε για τις γνώσεις του που ενώ εκείνη πλήρωνε τόσα χρόνια φροντιστήρια αυτός δεν μπρούσε να πουλήσει ούτε ένα κιλό μπριζόλες στους αγγλόφωνους.

Στην βραδινή γιορτή που ετοιμάσαμε, ξεκούραστοι και φρέσκοι όπως ήμασταν, το γλεντήσαμε τρώγοντας τα νόστιμα κρεατικά της περιοχής, πίνοντας τα κρασάκια μας, τραγουδώντας και χορεύοντας μέχρι πολύ αργά.

Ξυπνώντας την επομένη αποχαιρετίσαμε με βαριά καρδιά το σπίτι και τον οικοδεσπότη μας και συνεχίσαμε προς το Espot το χωριό που βρίσκεται στην βάση του δρυμού σταματώντας μετά από άλλα 4 χιλιόμετρα στο δημόσιο, δωρεάν παρκινγκ του δρυμού.

Τέσσερα χιλιόμετρα συνεχόμενης ανηφόρας (και άλλα τόσα για την επιστροφή από τον ίδιο δρόμο) μέσα από μια φαρδιά δασωμένη χαράδρα με καταπληκτική φύση μας οδήγησαν στην λίμνη Sant Maurici στα 1.915 μέτρα υψόμετρο.

Οι μαραθωνοδρόμοι της παρέας (και έμπειροι περιπατητές) βοήθησαν ουσιαστικά όσους δεν είχαν καλή φυσική κατάσταση ώστε να φτάσουν ως τη λίμνη. Η αλήθεια είναι ότι αν δεν ήταν μαζί μας κάπου εκεί επάνω θα βρισκόμασταν μερικοί ακόμα. Τόσο η διαδρομή όσο και το θέαμα στο τέρμα, μας αποζημίωσε για την φυσική ταλαιπωρία ενώ η ελαφριά συννεφιά που υπήρχε βοήθησε ώστε να μην ζεσταθούμε υπερβολικά.

Η σκέψη να διασχίσω το επόμενο μονοπάτι πάνω από την λίμνη, που έμπαινε στο καθαρά αλπικό τοπίο, με πολλές άλλες λίμνες και υψόμετρο 2.400 μέτρα, αν και πολύ γοητευτική, έχασε στον αγώνα με τα κουράγια μου παρόλο που η διαδρομή ήταν «μόλις» 5 χιλιόμετρα.

Όταν τελικά επιστρέψαμε στο παρκινγκ πήραμε σιγά σιγά τον δρόμο για το επόμενο κατάλυμά μας, που βρισκόταν στο χωριό Asin de Broto και την ορεινή Αραγονία.

 

[Sassenach77]

Που ήσουν εσύ κρυμμένος;;;; Έχεις κάνει και άλλα τέτοια ταξίδια;;; Να μας τα γράψεις όλα!!! Έλα τώρα που σε βρήκαμε
Ένα απο τα τρία ακόμα οδικά ταξίδια που θέλω σίγουρα να κάνω στην Ισπανία, είναι αυτό που περιγράφεις στα Πυρηναία. Οπότε συνέχισε παρακαλώ, αναμένω! Είσαι χρυσορυχείο....

 

[gkalla]

Στα 11 χρόνια που είμαι μέλος στο Forum έβλεπα, διάβαζα, άκουγα και μάθαινα και τώρα ώριμος πια (λίγο πριν τη σήψη δηλαδή) είπα να συμμετέχω πιο ενεργά.
Σοβαρά τώρα. Ποτέ δεν υπήρχε χρόνος για ενεργή συμμετοχή. Μόνο τώρα λόγω κατάστασης βρήκα λίγο χρόνο για να γράψω 5 πράγματα.
Όσον αφορά τα Πυρηναία η δικιά μας διαδρομή ήταν ελάχιστη, περίπου 4 μέρες. Αλλά πραγματικά νομίζω ότι μπορεί κάποιος να τα διασχίσει με πιο αργό ρυθμό και να ανακαλύψει άπειρες ωραίες γωνιές. Διαφορετικές μάλιστα ανά εποχή.
Όσο για την συνέχεια, υπομονή. Σήμερα αργά ή το πολύ αύριο θα ανεβάσω το επόμενο κεφάλαιο.

Υ.Γ.
Για πληροφορίες σαν αυτές που σου είχα στείλει για την Τοσκάνη μπορώ και εδώ να δώσω κάποιες, απλά θα είναι λίγο outdated καθώς ήμασταν εκεί το καλοκαίρι του 17.

Υ.Γ 2
Καθώς δεν έχω ξαναγράψει ποτέ τέτοιου είδους κείμενο θα ήθελα την ειλικρινή και αυστηρή σου γνώμη για το κείμενο καθώς βλέπω ότι είσαι ιδιαίτερα ενεργή στο Forum.

 

[Sassenach77]

Όσον αφορά τα Πυρηναία η δικιά μας διαδρομή ήταν ελάχιστη, περίπου 4 μέρες. Αλλά πραγματικά νομίζω ότι μπορεί κάποιος να τα διασχίσει με πιο αργό ρυθμό και να ανακαλύψει άπειρες ωραίες γωνιές. Διαφορετικές μάλιστα ανά εποχή.

Για όλη αυτή τη διαδρομή που αναφέρεις στην αρχή, εννοώ τα 2100 χλμ, εγώ θα ήθελα να αφιερώσω πιο πολλές μέρες στα Πυρηναία. Και για ένα τέτοιο ταξίδι έχω σκοπό να διαθέσω 2 βδομάδες. Όπως το αναφέρεις και εσύ.

Όσο για την συνέχεια, υπομονή. Σήμερα αργά ή το πολύ αύριο θα ανεβάσω το επόμενο κεφάλαιο.

Η δική μου υπομονή σκάει πολλά γαϊδούρια. Με την ησυχία σου. Άλλωστε δεν έχω να πάω πολύ μακριά..."κλειδαμπαρωμένη" είμαι

Υ.Γ.
Για πληροφορίες σαν αυτές που σου είχα στείλει για την Τοσκάνη μπορώ και εδώ να δώσω κάποιες, απλά θα είναι λίγο outdated καθώς ήμασταν εκεί το καλοκαίρι του 17.

Την ιστορία που ξεκίνησες, να την γράψεις όπως εσύ επιθυμείς! Αν δεν θέλεις να συμπεριλάβεις τέτοιες πληροφορίες κατα την διάρκεια της εξιστόρησης μη το κάνεις. Μπορείς να τις γράψεις σε ένα ξεχωριστό ποστ στο τέλος ή σαν επίλογο στην ιστορία. Όπως εσύ αγαπάς και σου αρέσει!
Τώρα για το αν είναι χρήσιμες, δεν νομίζω οτι ένα αξιοθέατο πχ έχει outdated στην πολιτισμική του αξία. Τα εστιατόρια μπορεί, όσον αφορά πχ τιμές, αλλά και αυτό πάλι είναι σχετικό. Το να υπάρχει σύγκριση επίσης του τότε με το τώρα, είναι εξίσου χρήσιμο για πολλούς λόγους. Ο καθένας θα εκλάβει για τον εαυτό του οτι θεωρεί χρήσιμο. Αυτή είναι και η αξία του φόρουμ, όπως το είπες και εσύ!

Υ.Γ 2
Καθώς δεν έχω ξαναγράψει ποτέ τέτοιου είδους κείμενο θα ήθελα την ειλικρινή και αυστηρή σου γνώμη για το κείμενο καθώς βλέπω ότι είσαι ιδιαίτερα ενεργή στο Forum.

Όποιος αγαπάει να ταξιδεύει, δεν παύει να είναι ποτέ ενεργός (γενικά, όχι μόνο στο φόρουμ), ακόμα και όταν δεν ταξιδεύει....Είναι μια δύσκολη περίοδος και το να ασχολούμαι με αυτό που αγαπώ είναι βάλσαμο και παρηγοριά.
Δεν είμαι ειδικός στη συγγραφή, κάθε άλλο....Αλλά σαν αναγνώστρια διακρίνω γραφή περιεκτική και ουσιώδη. Δίνεις την εικόνα του ταξιδιού ευχάριστα χωρίς να κουράζεις!

ΥΓ. Αυστηρή είμαι με τον εαυτό μου. Με τους άλλους είμαι ειλικρινής. Αναμένω τη συνέχεια

 

[vasiliss]

Καθώς δεν έχω ξαναγράψει ποτέ τέτοιου είδους κείμενο θα ήθελα την ειλικρινή και αυστηρή σου γνώμη για το κείμενο καθώς βλέπω ότι είσαι ιδιαίτερα ενεργή στο Forum.

Μια χαρά γράφεις @gkalla , όταν βρεις χρόνο συνέχισε.

 

[Sassenach77]

Μια χαρά γράφεις @gkalla , όταν βρεις χρόνο συνέχισε.

Με δυο λέξεις τα είπες όλα! Όχι σαν εμένα...γράφω, γράφω γράφω

 

[gkalla]

Αραγονία - Ναβάρα
Asin de Broto, Broto, Jaca, Pamplona

Επιλέξαμε την διαδρομή (215 χιλιόμετρα, 3,5 ώρες περίπου) που περνούσε από τα όμορφα χωριά Viella και Ainsa (ένα μεσαιωνικό χωριό στην συμβολή δύο ποταμών, με ιδιαίτερη κεντρική πλατεία και ένα μικρό κάστρο το Castillo Fortaleza) και μέσα από ένα τοπίο γεμάτο εκπλήξεις φτάσαμε στο Asin de Broto και στο ξενοδοχείο διαμερισμάτων που θα μέναμε ευτυχώς μόνο για 1 βράδυ.

Οι δρόμοι που είχαμε συναντήσει ως τώρα σε όλο το ορεινό δίκτυο ήταν καταπληκτικοί και θα συνέχιζαν έτσι έως το τέλος της διαδρομής. Μας εντυπωσίασε το αψεγάδιαστο οδόστρωμα, η εξαιρετική σχεδίαση των κλίσεων και τα υψηλά όρια ταχύτητας σε ορεινούς δρόμους, που οι αντίστοιχοί τους στην Ελλάδα θα ήταν γεμάτοι τρύπες, επικίνδυνες στροφές και με όριο ταχύτητας τα 30 χμ. Έτσι η ανησυχία που είχαμε στην αρχή του ταξιδιού ιδιαίτερα από τη στιγμή που είδαμε το 7θέσιο αυτοκίνητο – βάρκα γρήγορα εξανεμίστηκε.

Όταν φτάσαμε στο Asin de Broto διαπιστώσαμε ότι το κατάλυμα που είχαμε επιλέξει εκτός του όμορφου εξωτερικού χώρου και των πολύ περιποιημένων κήπων του ήταν απαράδεκτο, με χειρότερο τους αγενέστατους και κακότροπους οικοδεσπότες. Αφού μας έψεξαν γιατί θα μέναμε μόνο 1 βράδυ και αφού προσπάθησαν με μεγάλη δυσκολία και γκρίνια να συνεννοηθούν και μεταξύ τους, μας έδωσαν τα κλειδιά από 4 διαμερίσματα σκοτεινά, βρώμικα, χαμηλοτάβανα και ασυντήρητα τουλάχιστον για μια δεκαετία.

Η γκρίνια των οικοδεσποτών διαδόθηκε και στην παρέα αλλά γρήγορα μ’ ένα καλό μπανάκι και ένα συμπαθές γεύμα στο διπλανό Broto όλα ξεχάστηκαν. Η κούραση δε της ανάβασης στην λίμνη έφερε ένα βαθύ ύπνο που έκανε καλό σε όλους.

Το επόμενο πρωί φύγαμε όσο το δυνατό πιο γρήγορα από τα διαμερίσματα και κατευθυνθήκαμε και πάλι στο γειτονικό Broto και ειδικότερα στο καταρράκτη Cascada del Sorrosal που βρίσκεται σχεδόν μέσα στο χωριό. Ένα σύντομο μονοπάτι οδηγούσε στον αρκετά εντυπωσιακό καταρράκτη όπου απολαύσαμε την δροσιά του και τις εικόνες που προσέφερε. Δίπλα ακριβώς από τον καταρράκτη υπήρχαν ορειβατικές διαδρομές που όπως είδαμε ακολουθούσαν πολλοί.

Δροσιστήκαμε λίγο ακόμη με μια – δύο μπυρίτσες και συνεχίσαμε την διαδρομή μας για τα καλά πια μέσα στην Αραγονία προς την Jaca. Η Jaca είναι η παλιά πρωτεύουσα της Αραγονίας, μια οχυρωμένη πόλη με βασικά αξιοθέατα της, την οχυρωμένη ακρόπολη με τα τείχη της πόλης, τον καθεδρικό του Αγίου Πέτρου του 11ου αιώνα και τον γοτθικής αρχιτεκτονικής Πύργο του ρολογιού (Torre del Reloj) του 15ου αιώνα.

Στο χώρο της ακρόπολης υπάρχει και μουσείο στρατιωτικής μινιατούρας (Museo De Miniaturas Militares) με πολλά διοράματα και αναπαραστάσεις μαχών.

Διαθέτει επίσης ένα μικρό ιστορικό κέντρο ιδιαίτερα γραφικό και πολύβουο καθώς και πολλά εστιατόρια και ταπάδικα πολύ καλής ποιότητας. Σ’ ένα από αυτά απολαύσαμε φοβερά όστρακα (αν και ορεινή η πόλη, έσκισε στα θαλασσινά) και ωραίο κρασί.

Περπατήσαμε για λίγο ακόμη στην πόλη που μας προσέφερε απλόχερα όμορφες εικόνες και πήραμε τον δρόμο για να αφήσουμε πίσω μας την ορεινή Αραγονία και να περάσουμε στην Ναβάρα και στην πρωτεύουσα της Παμπλόνα.

Μπαίνοντας στην Ναβάρα είχαμε σχεδιάσει να κάνουμε και μια περιπατητική διαδρομή στο Foz de Lumbier. Η διαδρομή βρίσκεται σε χαράδρα δίπλα στο ποτάμι Irati με μήκος περίπου 1,5 χιλιόμετρο (3 km με επιστροφή διάρκεια 30 λεπτά περίπου) αλλά η Jaca μας άρεσε τόσο που «σπαταλήσαμε» χρόνο με αποτέλεσμα να την αφήσουμε.

Στην Παμπλόνα, που θα ήταν η «έδρα μας» για τις επόμενες 2 διανυκτερεύσεις, φτάσαμε αργά το απόγευμα πεινασμένοι και αρκετά κουρασμένοι. Μπήκαμε στα δύο πολύ καλά διαμερίσματα που είχαμε κλείσει στην σύγχρονη πλευρά της πόλης, κοντά στο πανεπιστήμιο και πολύ γρήγορα κατεβήκαμε στο κοντινό ισπανο-μεξικάνικο εστιατόριο για να κατευνάσουμε την πείνα μας.

Η Παμπλόνα (ή Iruña στα βασκικά) πρωτεύουσα της Ναβάρα είναι μια από τις πιο γνωστές πόλεις σε παγκόσμιο επίπεδο κυρίως γιατί στην διάρκεια της γιορτής του San Fermin που γίνεται κάθε χρόνο (6/7 -14/7) οι ταύροι κυνηγούν τους ανθρώπους στους δρόμους (όπως θα έπρεπε δηλαδή). Μια όμορφη πόλη, όχι μόνο στο ιστορικό της κέντρο, αλλά και στο σύγχρονο, καθαρή, με πολλούς ελεύθερους χώρους, πάρκα και πολύ φιλόξενους ανθρώπους.

Το επόμενο πρωινό η παρέα χωρίστηκε στα 2.

Η μια ομάδα προτίμησε να επισκεφτεί το μουσείο του πανεπιστημίου, Museo Universidad de Navarra (εισιτήριο 4,5 €, ανοιχτό 11:00 - 14:00) όπου μεταξύ των εκθεμάτων του υπάρχουν και περίπου 14.000 φωτογραφίες. Μεταξύ τους και μια μεγάλη συλλογή φωτογραφιών από έναν εκ των κορυφαίων Ισπανών φωτογράφων του 20ου αιώνα, του José Ortiz Echagüe.

Διασχίζοντας το Campus του πανεπιστημίου της Ναβάρα για να φτάσουμε στο μουσείο του με έπιασε μια μικρή κατάθλιψη καθώς δεν μπορούσα παρά να το συγκρίνω με το χάλι των δικών μας πανεπιστημίων.

Η άλλη ομάδα ξεκίνησε για να επισκεφτεί το κέντρο της παλιά πόλης. Βασικά αξιοθέατά της η Plaza del Castillo, το δημαρχείο, ο καθεδρικός της Santa María, το Museo de Navarra (εισιτήριο 2 €, ανοιχτό 9:30 - 14:00 & 17:00 - 19:00) και η οδός Saraste Promenade, με αγάλματα διαφόρων βασιλιάδων της Ναβάρα, η οποία περνά από το Monumento a los Fueros και καταλήγει στην ακρόπολη της πόλης (Ciudadela de Pamplona) που κατασκευάστηκε το 1571.

Μετά από την επίσκεψη στο Museo της Navarra που μάλλον δεν ενθουσίασε κανέναν, συναντηθήκαμε όλοι μαζί στην Plaza del Castillo και όλοι μαζί πια περιδιαβήκαμε την παλιά πόλη και την Ciudadela de Pamplona. Εκεί μάθαμε πως το βράδυ υπήρχε μια εκδήλωση στα πλαίσια του Festival de las Murallas που θα περιελάμβανε συγκροτήματα μεσαιωνικής παραδοσιακής μουσικής της περιοχής καθώς και χορευτικές και θεατρικές ομάδες και αποφασίσαμε να την παρακολουθήσουμε.

Έτσι το βράδυ βάλαμε τα «καλά μας» και ξεκινήσαμε για την Ciudadela. Λίγο πριν την είσοδο της ακρόπολης και μέσα στο μισοσκόταδο, ξαφνικά, χάσαμε από μάτια μας τον Η. Είχε πέσει μέσα σε μια από τις τάφρους, ευτυχώς σε μια από τις λιγότερο βαθιές. Μετά το αρχικό σοκ όλων και περισσότερο του Η και αφού διαπιστώσαμε πως δεν είχε πάθει το παραμικρό μπήκαμε στην Ciudadela.

Η υπόλοιπη βραδιά κύλισε χωρίς απρόοπτα. Απολαύσαμε πραγματικά την μουσική παράσταση με την παράξενη χροιά χάρις κυρίως τα παραδοσιακά βασκικά όργανα καθώς και τα ιδιαίτερα χορευτικά (και λίγο ακροβατικά). Δυστυχώς τα θεατρικά μέρη δεν μπορέσαμε να τα ευχαριστηθούμε μιας και κυρίως ήταν ερμηνευμένα στην βασκική γλώσσα και δεν καταλάβαμε απολύτως τίποτα.

Αργά το βράδυ γυρίσαμε στα διαμερίσματά μας έχοντας την πολύ γλυκιά αίσθηση που σου αφήνουν τέτοιες όμορφες και αναπάντεχες τοπικές γιορτές που δεν ήξερες καν ότι υπάρχουν.

Ήταν πια ώρα για ξεκούραση γιατί την επόμενη ημέρα θα συνεχίζαμε προς την χώρα των Βάσκων και το Μπιλμπάο μέσω του San Sebastian.

 

[gkalla]

Την ιστορία που ξεκίνησες, να την γράψεις όπως εσύ επιθυμείς! Αν δεν θέλεις να συμπεριλάβεις τέτοιες πληροφορίες κατα την διάρκεια της εξιστόρησης μη το κάνεις. Μπορείς να τις γράψεις σε ένα ξεχωριστό ποστ στο τέλος ή σαν επίλογο στην ιστορία. Όπως εσύ αγαπάς και σου αρέσει!
Τώρα για το αν είναι χρήσιμες, δεν νομίζω οτι ένα αξιοθέατο πχ έχει outdated στην πολιτισμική του αξία. Τα εστιατόρια μπορεί, όσον αφορά πχ τιμές, αλλά και αυτό πάλι είναι σχετικό. Το να υπάρχει σύγκριση επίσης του τότε με το τώρα, είναι εξίσου χρήσιμο για πολλούς λόγους. Ο καθένας θα εκλάβει για τον εαυτό του οτι θεωρεί χρήσιμο. Αυτή είναι και η αξία του φόρουμ, όπως το είπες και εσύ!

Επειδή πολλές από αυτές τις πληροφορίες είναι "τεχνικές", δηλαδή που θα παρκάρω, πως θα κινηθώ, που θα φάω ή κοιμηθώ (ειδικά αυτό είναι πολύ προσωπικό και σε γούστα αλλά και σε οικονομικά), πόσα θα πληρώσω κλπ δεν βοηθάνε στην ροή μιας ιστορίας και μάλλον θα ακολουθήσω την πρότασή σου για ένα post στο τέλος.

 

[gkalla]

Ένα απο τα τρία ακόμα οδικά ταξίδια που θέλω σίγουρα να κάνω στην Ισπανία, είναι αυτό που περιγράφεις στα Πυρηναία.

Τα άλλα 2 οδικά ταξίδια για που είναι;

 

[Sassenach77]

Τα άλλα 2 οδικά ταξίδια για που είναι;

* Ανδαλουσία και Γιβλαρτάρ
* Όλη η βόρεια Ισπανία