Grerena
Member
- Μηνύματα
- 1.304
- Likes
- 17.270
- Επόμενο Ταξίδι
- Πορτογαλία
- Ταξίδι-Όνειρο
- Tromso, Las Vegas
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ημέρα. (ταξίδι για Αλμερία)
- 2η ημέρα (Αλμερία/ταξίδι για Γρανάδα)
- 3η ημέρα. (Γρανάδα)
- 4η ημέρα. (Κόρδοβα/ταξίδι για Σεβίλλη)
- 5η ημέρα (Σεβίλλη)
- 6η ημέρα (Σεβίλλη/ημερήσια σε La Rabida)
- 7η ημέρα. (Cadiz/ταξίδι για Algeciras)
- 8η ημέρα (Ταγγέρη)
- 9η ημέρα (Gibraltar/Ronda/ταξίδι για Malaga)
- 10η ημέρα (Malaga)
- 11η ημέρα (ταξίδι επιστροφής/Ζυρίχη)
Ο λόγος που επέλεξα να μείνουμε κοντά στην Algeciras ήταν και επειδή ήταν κοντά στην Tarifa/Tanger, αλλά και γιατί ήταν κοντά στο Gibraltar. Το Gibraltar είναι αρκετά τουριστικός προορισμός, αλλά δεν θα τον έλεγα «παγίδα». Στα 22χλμ φτάσαμε στα σύνορα. Έπρεπε να παρκάρουμε το αυτοκίνητο και να περάσουμε πεζοί τα σύνορα. Η 2η φορά που πληρώσαμε parking σε σημείο ελεγχόμενης στάθμευσης σε όλο το ταξίδι. Μόνο που τώρα κάναμε λάθος. Μόλις πληρώσαμε το αυτόματο μηχάνημα, μας πλησίασε μια Ισπανίδα και στα Ισπανικά μας είπε να μην πληρώσουμε γιατί είναι Κυριακή και δεν τα κοιτάει κανένας….Όπως Ελλάδα δηλαδή; Πολύ αργά.
Το Gibraltar διοικείται από τη Μ. Βρετανία. Οι κάτοικοι όμως αυτοαποκαλούνται Γιβραλταριανοί και όχι Βρετανοί. Μιλούν Αγγλικά με την Αγγλική προφορά και «περνούν» και τα δύο νομίσματα.
Αυτό που εξ’ αρχής μου φάνηκε αστείο είναι ότι για να μπεις στο Gibraltar θα πρέπει να περάσεις από έναν δρόμο που «κόβει» κάθετα το αεροδρόμιο της χώρας. Μάλιστα εμείς καθυστερήσαμε λίγο να μπούμε γιατί διακόπηκε για λίγο η κυκλοφορία γιατί εκείνη τη στιγμή προσγειωνόταν αεροπλάνο.
Πήραμε ένα λεωφορείο και φτάσαμε στην άκρη του Gibraltar, στο Europa point, που εκεί είναι η «άκρη της Ευρώπης». Να σημειωθεί ότι πληρώνεις στην είσοδο της χώρας γύρω στα 4? ανά άτομο και μπαίνεις απεριόριστα χωρίς άλλο επιπλέον κόστος στα λεωφορεία της χώρας.
Το κλου του Gibraltar είναι ο βράχος του. Πρόκειται για έναν βράχο ύψους 450 μέτρων, πολύ απότομο, στους πρόποδες του οποίου είναι χτισμένη η πόλη. Στον βράχο υπάρχουν πολλά αξιόλογα πράγματα να δεις εκτός βέβαια από την εκπληκτική θέα. Το πρόγραμμά μου έλεγε ότι θα ανεβαίναμε στην κορυφή με το διάσημο τελεφερίκ του. Φτάνοντας όμως στην είσοδο του τελεφερίκ υπήρχε κάποιο βαν που μας πρόσφερε με την ίδια τσουχτερή τιμή (26?) του τελεφερίκ να μας ξεναγήσει και σε άλλα 3 αξιοθέατα του βράχου που θα μας πήγαινε οδικώς και συνεπώς ξεκούραστα σε αντίθεση με το τελεφερίκ που θα σε πήγαινε σε ένα σημείο και τα υπόλοιπα αν ήθελες να τα δεις θα έπρεπε να πας να τα δεις πεζός. Αρκεί να βρίσκαμε άλλα 2 ζευγάρια. Μας φάνηκε καλή φάση. Θα υποκύπταμε για 2η φορά σε σχήμα group. Έλα όμως που μερικές φορές συμφέρει; Περιμέναμε και ευτυχώς εμφανίστηκαν και άλλα άτομα (1 ζευγάρι Αμερικανών και 1 Ολλανδών) και συμπληρώθηκε το group. Πάλι νομίζω ότι άξιζε τον κόπο. Κάναμε 4 στάσεις. Η 1η ήταν στις στήλες του Ηρακλή. Η 2η στο σπήλαιο του Αγίου Μιχαήλ.
Ήταν ένα κλασικό σπήλαιο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες με τη διαφορά όμως ότι η επίσκεψή μας εκεί συνοδεύονταν από τους ήχους κλασικής μουσικής. Στην μεγάλη αίθουσα του σπηλαίου υπήρχαν καθίσματα για τους θεατές που θα παρακολουθούσαν συναυλία το βράδυ. Εγώ γνώριζα εξ’ αρχής για τις συναυλίες, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ανέβεις στο βράχο βράδυ ή μάλλον ώρα που δεν λειτουργεί το τελεφερίκ και προτιμήσαμε να επισκεφτούμε το βράχο νωρίς την ημέρα για να δούμε και τα υπόλοιπα αξιοθέατα 3η στάση ήταν οι πολεμικές στοές. 60χλμ. στοών μέσα στο βράχο έχουν ανοιχτεί από το 1770 για στρατηγικούς λόγους. 4η στάση και πιο εντυπωσιακή για εμένα σε ένα σημείο που ο βράχος «λεπταίνει» με αποτέλεσμα να βλέπεις θάλασσα γύρω γύρω και από πολύ ψηλά. Η θέα εκπληκτική. Φαίνεται μέχρι και η Αφρική. Σε αυτό δε το σημείο συναντάς και τους περίφημους πιθήκους του Gibraltar οι οποίοι σύμφωνα με τον μύθο όταν θα εξαφανιστούν από το μέρος, ο βράχος θα περάσει και πάλι στα χέρια των Ισπανών. Σήμερα κατοικούν στο βράχο 7 οικογένειες πιθήκων. Το αστείο είναι ότι αυτοί οι πίθηκοι είναι πολύ εξοικιωμένοι με τους ανθρώπους και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι πολύ θρασείς. Μόλις φτάσαμε εκεί μας την «πέσανε». Πάνω στο αυτοκίνητο, στους ώμους μας, όπου έβρισκαν. Ο οδηγός τους πετούσε φαγητό μακριά μας για να απομακρυνθούν και να μην μας ενοχλούν. Αυτό το μικρό tour κράτησε 1,5 ώρα. Γυρίσαμε στο parking με το λεωφορείο και πήραμε το δρόμο για Malaga μέσω όμως των ορεινών λευκών χωριών. Ο άνδρας μου δεν ήθελε να ανέβουμε το βουνό. Εντάξει πια όλη την Ισπανία γυρίσαμε. Τι άλλο θα δούμε; Λευκά χωριά; Έχουμε και στην Ελλάδα τέτοια. Και είναι μακριά η Malaga και θα φτάσουμε αργά και θα καθυστερήσουμε, να πάμε νωρίς να ξεκουραστούμε κ.α. Εγώ βέβαια ήμουν της άποψης: τι φτάσαμε τόσο κοντά και δεν θα δούμε τα περιβόητα pueblos blancos; Ειδικά την Ronda με το φοβερό φαράγγι της; Τελικά ύστερα από 75 περίπου χλμ. και μικρές στάσεις στο δρόμο για φωτογραφίες φτάσαμε στη Ronda.
Η Ronda είναι η πατρίδα των ταυρομαχιών. Η αρένα της είναι ιστορική και αποτελεί από μόνη της ένα αξιοθέατο. Η βασική attraction όμως της πόλης είναι η πάνω από 100μέτρα ύψους γέφυρά της, που ενώνει τα δύο κομμάτια της πόλης που «κρέμεται» από το φαράγγι. Από όπου και να κοιτάξεις αυτή τη γέφυρα σου προκαλεί δέος. Η πόλη είναι χτισμένη στο χείλος του γκρεμού και από πολλά σημεία έχει πολύ ωραία θέα προς την κοιλάδα που βρίσκεται στα πόδια της.
Ύστερα από περίπου 2ωρο περιπλάνησης στην πόλη πήραμε το δρόμο του γυρισμού, προς Malaga. Είχα ξεχάσει ότι είχαμε ανέβει σε υψόμετρο και τώρα στην κατηφόρα συναντήσαμε πολύ ομίχλη και χαμηλή ορατότητα γιατί νύχτωνε κιόλας. Θέλαμε σήμερα μέχρι τις 10:00 να παραδίδαμε το αυτοκίνητο μια που τις 2 επόμενες θα ήμασταν Malaga και μόνο και δεν θα το χρειαζόμασταν άλλο. Τελικά φτάσαμε γύρω στις 10:00 στο ξενοδοχείο. Ήταν το Silken Puerta Malaga, κεντρικό πια, μια που δεν θα χρειαζόμασταν άλλο parking. Η τιμή του για 2 βράδια 156?. Καλή τιμή για 4 αστέρων ξενοδοχείο. Ήθελα ένα πιο καλό ξενοδοχείο για το φινάλε του ταξιδιού που θα συνοδευόταν με μια πιο χαλαρή ματιά στην πόλη και για να έχει το ταξίδι και «λίγο απ’ όλα». Έτσι επίσης δεν θα γυρνούσαμε εξαντλημένοι πίσω. Θα προλαβαίναμε να ξεκουραστούμε πριν γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας.
Τελικά αποφασίσαμε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο την άλλη μέρα και να πάμε να φάμε κάπου κοντά στο ξενοδοχείο. Πήγαμε σε ένα «βρώμικο» τούρκικο και φάγαμε κεμπάμπ. Ακόμα και αυτό μου άρεσε. Κατάκοποι πήγαμε για ύπνο.
Το Gibraltar διοικείται από τη Μ. Βρετανία. Οι κάτοικοι όμως αυτοαποκαλούνται Γιβραλταριανοί και όχι Βρετανοί. Μιλούν Αγγλικά με την Αγγλική προφορά και «περνούν» και τα δύο νομίσματα.
Αυτό που εξ’ αρχής μου φάνηκε αστείο είναι ότι για να μπεις στο Gibraltar θα πρέπει να περάσεις από έναν δρόμο που «κόβει» κάθετα το αεροδρόμιο της χώρας. Μάλιστα εμείς καθυστερήσαμε λίγο να μπούμε γιατί διακόπηκε για λίγο η κυκλοφορία γιατί εκείνη τη στιγμή προσγειωνόταν αεροπλάνο.
Πήραμε ένα λεωφορείο και φτάσαμε στην άκρη του Gibraltar, στο Europa point, που εκεί είναι η «άκρη της Ευρώπης». Να σημειωθεί ότι πληρώνεις στην είσοδο της χώρας γύρω στα 4? ανά άτομο και μπαίνεις απεριόριστα χωρίς άλλο επιπλέον κόστος στα λεωφορεία της χώρας.
Το κλου του Gibraltar είναι ο βράχος του. Πρόκειται για έναν βράχο ύψους 450 μέτρων, πολύ απότομο, στους πρόποδες του οποίου είναι χτισμένη η πόλη. Στον βράχο υπάρχουν πολλά αξιόλογα πράγματα να δεις εκτός βέβαια από την εκπληκτική θέα. Το πρόγραμμά μου έλεγε ότι θα ανεβαίναμε στην κορυφή με το διάσημο τελεφερίκ του. Φτάνοντας όμως στην είσοδο του τελεφερίκ υπήρχε κάποιο βαν που μας πρόσφερε με την ίδια τσουχτερή τιμή (26?) του τελεφερίκ να μας ξεναγήσει και σε άλλα 3 αξιοθέατα του βράχου που θα μας πήγαινε οδικώς και συνεπώς ξεκούραστα σε αντίθεση με το τελεφερίκ που θα σε πήγαινε σε ένα σημείο και τα υπόλοιπα αν ήθελες να τα δεις θα έπρεπε να πας να τα δεις πεζός. Αρκεί να βρίσκαμε άλλα 2 ζευγάρια. Μας φάνηκε καλή φάση. Θα υποκύπταμε για 2η φορά σε σχήμα group. Έλα όμως που μερικές φορές συμφέρει; Περιμέναμε και ευτυχώς εμφανίστηκαν και άλλα άτομα (1 ζευγάρι Αμερικανών και 1 Ολλανδών) και συμπληρώθηκε το group. Πάλι νομίζω ότι άξιζε τον κόπο. Κάναμε 4 στάσεις. Η 1η ήταν στις στήλες του Ηρακλή. Η 2η στο σπήλαιο του Αγίου Μιχαήλ.
Ήταν ένα κλασικό σπήλαιο με σταλακτίτες και σταλαγμίτες με τη διαφορά όμως ότι η επίσκεψή μας εκεί συνοδεύονταν από τους ήχους κλασικής μουσικής. Στην μεγάλη αίθουσα του σπηλαίου υπήρχαν καθίσματα για τους θεατές που θα παρακολουθούσαν συναυλία το βράδυ. Εγώ γνώριζα εξ’ αρχής για τις συναυλίες, αλλά είναι πολύ δύσκολο να ανέβεις στο βράχο βράδυ ή μάλλον ώρα που δεν λειτουργεί το τελεφερίκ και προτιμήσαμε να επισκεφτούμε το βράχο νωρίς την ημέρα για να δούμε και τα υπόλοιπα αξιοθέατα 3η στάση ήταν οι πολεμικές στοές. 60χλμ. στοών μέσα στο βράχο έχουν ανοιχτεί από το 1770 για στρατηγικούς λόγους. 4η στάση και πιο εντυπωσιακή για εμένα σε ένα σημείο που ο βράχος «λεπταίνει» με αποτέλεσμα να βλέπεις θάλασσα γύρω γύρω και από πολύ ψηλά. Η θέα εκπληκτική. Φαίνεται μέχρι και η Αφρική. Σε αυτό δε το σημείο συναντάς και τους περίφημους πιθήκους του Gibraltar οι οποίοι σύμφωνα με τον μύθο όταν θα εξαφανιστούν από το μέρος, ο βράχος θα περάσει και πάλι στα χέρια των Ισπανών. Σήμερα κατοικούν στο βράχο 7 οικογένειες πιθήκων. Το αστείο είναι ότι αυτοί οι πίθηκοι είναι πολύ εξοικιωμένοι με τους ανθρώπους και μάλιστα θα έλεγα ότι είναι πολύ θρασείς. Μόλις φτάσαμε εκεί μας την «πέσανε». Πάνω στο αυτοκίνητο, στους ώμους μας, όπου έβρισκαν. Ο οδηγός τους πετούσε φαγητό μακριά μας για να απομακρυνθούν και να μην μας ενοχλούν. Αυτό το μικρό tour κράτησε 1,5 ώρα. Γυρίσαμε στο parking με το λεωφορείο και πήραμε το δρόμο για Malaga μέσω όμως των ορεινών λευκών χωριών. Ο άνδρας μου δεν ήθελε να ανέβουμε το βουνό. Εντάξει πια όλη την Ισπανία γυρίσαμε. Τι άλλο θα δούμε; Λευκά χωριά; Έχουμε και στην Ελλάδα τέτοια. Και είναι μακριά η Malaga και θα φτάσουμε αργά και θα καθυστερήσουμε, να πάμε νωρίς να ξεκουραστούμε κ.α. Εγώ βέβαια ήμουν της άποψης: τι φτάσαμε τόσο κοντά και δεν θα δούμε τα περιβόητα pueblos blancos; Ειδικά την Ronda με το φοβερό φαράγγι της; Τελικά ύστερα από 75 περίπου χλμ. και μικρές στάσεις στο δρόμο για φωτογραφίες φτάσαμε στη Ronda.
Η Ronda είναι η πατρίδα των ταυρομαχιών. Η αρένα της είναι ιστορική και αποτελεί από μόνη της ένα αξιοθέατο. Η βασική attraction όμως της πόλης είναι η πάνω από 100μέτρα ύψους γέφυρά της, που ενώνει τα δύο κομμάτια της πόλης που «κρέμεται» από το φαράγγι. Από όπου και να κοιτάξεις αυτή τη γέφυρα σου προκαλεί δέος. Η πόλη είναι χτισμένη στο χείλος του γκρεμού και από πολλά σημεία έχει πολύ ωραία θέα προς την κοιλάδα που βρίσκεται στα πόδια της.
Ύστερα από περίπου 2ωρο περιπλάνησης στην πόλη πήραμε το δρόμο του γυρισμού, προς Malaga. Είχα ξεχάσει ότι είχαμε ανέβει σε υψόμετρο και τώρα στην κατηφόρα συναντήσαμε πολύ ομίχλη και χαμηλή ορατότητα γιατί νύχτωνε κιόλας. Θέλαμε σήμερα μέχρι τις 10:00 να παραδίδαμε το αυτοκίνητο μια που τις 2 επόμενες θα ήμασταν Malaga και μόνο και δεν θα το χρειαζόμασταν άλλο. Τελικά φτάσαμε γύρω στις 10:00 στο ξενοδοχείο. Ήταν το Silken Puerta Malaga, κεντρικό πια, μια που δεν θα χρειαζόμασταν άλλο parking. Η τιμή του για 2 βράδια 156?. Καλή τιμή για 4 αστέρων ξενοδοχείο. Ήθελα ένα πιο καλό ξενοδοχείο για το φινάλε του ταξιδιού που θα συνοδευόταν με μια πιο χαλαρή ματιά στην πόλη και για να έχει το ταξίδι και «λίγο απ’ όλα». Έτσι επίσης δεν θα γυρνούσαμε εξαντλημένοι πίσω. Θα προλαβαίναμε να ξεκουραστούμε πριν γυρίσουμε στην καθημερινότητά μας.
Τελικά αποφασίσαμε να παραδώσουμε το αυτοκίνητο την άλλη μέρα και να πάμε να φάμε κάπου κοντά στο ξενοδοχείο. Πήγαμε σε ένα «βρώμικο» τούρκικο και φάγαμε κεμπάμπ. Ακόμα και αυτό μου άρεσε. Κατάκοποι πήγαμε για ύπνο.
Attachments
Last edited by a moderator:
