greeklad
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 52
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Το πρώτο άτομο που θα γνώριζα στη Σαναά ήταν ο Μοχάμεντ, ο οδηγός του ταξί και φίλος της εξαδέλφης μου. Ο Μοχάμεντ είναι ένας αστείος τύπος που μιλάει πολύ και γελάει εξίσου πολύ σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής προς την πόλη από το αεροδρόμιο. Μιλάει με το στόμα, τα χέρια και το σώμα του. Ένας τυπικός Άραβας. Ντυμένος με λευκή κελεμπία και ανθρακί σακάκι φοράει φαρδιά ζώνη στη μέση που στηρίζει το ξίφος του! Ναι, στην Υεμένη όλοι οι άντρες οπλοφορούν, ακόμα και τα παιδιά. Το ξίφος τους (τζαμπίγια) είναι ένα είδος μικρού γιαταγανιού με φαρδιά λάμα. Η χρήση του στην σύγχρονη κοινωνία της Υεμένης είναι περισσότερο διακοσμητική, κάτι σαν τη δική μας γραβάτα, παρά χρηστική.
Εξίσου αστείο με τον Μοχάμεντ είναι και το αυτοκίνητό του το οποίο χρειάζεται οπωσδήποτε μια περιγραφή. Μάρκα απροσδιόριστη. Mάλλον γιαπωνέζικο, χωρίς παράθυρα στις πόρτες, κατατρακαρισμένο κοντά - κοντά, σε σημείο που νομίζεις ότι είναι έτσι για κάποιο λόγο. Άσπρο θα το έλεγες, με κίτρινες πόρτες. Δεν ήξερα αν όντως είναι αυτά τα χρώματα των ταξί στη Σαναά ή απλώς ήταν ένα αποτυχημένο κολάζ από πολύχρωμες λαμαρίνες, που κάποια στιγμή σε ένα φανοποιείο, παντρεύτηκαν το σασί μιας Toyota. Ο Μοχάμεντ, λέει η εξαδέλφη, είναι καλός οδηγός. Φαντάστηκα στην Υεμένη καλός οδηγός θα πρέπει να είναι αυτός που δεν προκαλεί ατύχημα, μια που στη μισή ώρα διαδρομής μέχρι την πόλη παραβιάσαμε όλα τα στοπ, δεν σταματήσαμε σε κανένα κόκκινο φανάρι, μπήκαμε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας σε διπλό δρόμο με νησίδα - απλά για να στρίψουμε αριστερά – κάναμε αντικανονικά προσπεράσματα και ότι άλλο θα μπορούσε να επιφέρει, δικαίως, στο δυτικό κόσμο, κατάσχεση του οχήματος και φυλάκιση του “εγκληματία” ιδιοκτήτη του. Η ξαδέρφη μου όμως ήταν ευτυχισμένη, γελούσε συνεχώς, χωρίς ίχνος ανησυχίας και αποφάσισα και εγώ να διώξω τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου και να απολαύσω τις πρώτες μαγικές εικόνες που έμπαιναν από εκεί που κανονικά βρίσκονταν τα παράθυρα της Toyota.
Αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν στην παλιά πόλη και μετά στο σπίτι, αν και ήμουν άυπνος πάνω από 24 ώρες πια. Η παλιά πόλη της Σαναά, για τον ταξιδιώτη, είναι ένα μακροβούτι στις 1000 και 1 νύχτες των παιδικών μας χρόνων. Στενόψηλα κτήρια, στο χρώμα της λάσπης με ασπρισμένα τα τελειώματα και τις γωνίες να τονίζουν το μοναδικό αρχιτεκτονικό σχέδιο. Πολύχρωμα βιτρό στα παράθυρα πλαισιώνουν τις προσόψεις, ενώ μεγάλες ξύλινες αυλόπορτες και ψηλοί φράκτες προστατεύουν τους ενοίκους από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών. Όμορφα τζαμιά, μιναρέδες παντού και μια μυρωδιά λιβανιού διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν έξω παρότι είναι 11 το πρωί, και αυτοί είτε περπατούν νωχελικά είτε ξεκουράζονται πάνω σε άδεια καφάσια λαχανικών. Γυναίκες πουθενά. Λίγα παιδιά παίζουν πιο κάτω και δυο οστεωμένα σκυλιά τρώνε από μια πλαστική σακούλα. ‘Θα δεις απόψε τι κόσμο θα έχει εδώ’ φωνάζει η ξαδέρφη που έχει διαβάσει τις σκέψεις μου. Πάμε τώρα σπίτι να φτιάξουμε καφέ και να μου πεις τα νέα από την Ελλάδα.
Στο σπίτι μας περίμενε ο φύλακας που τάιζε τα 4 σκυλιά στον κήπο και η Μούνα, η κοπέλα που καθαρίζει το σπίτι. Η Μούνα είναι από την Αιθιοπία και έχει έρθει μετανάστρια στην Υεμένη για να βρει μια καλύτερη τύχη. Πολύ ευγενική με καλημέρισε στα Αγγλικά ενώ συνέχισε να μιλάει Αραβικά με την ξαδέρφη μου που ήδη έφτιαχνε ένα δυνατό καφέ Κόνα.
Ο καφές δεν με κράτησε ξάγρυπνο και πλέον τα μάτια μου έκλειναν. Θα σηκωνόμουν αργά το βράδυ γιατί έπρεπε να πάμε για ψώνια στο παζάρι. Ήταν ήδη 2:00 πμ και ξεκινούσαμε για τη στάση του λεωφορείου. Το μικρό νταμπάμπ έστριψε στη γωνία και η ξαδέρφη φώναξε προς στο μέρος του.
Εεεε νταμπάμπ!!.....Μπαμπ Αλ Υεμεν;
Άϊουα ... απάντησε καταφατικά ο οδηγός του.
Εξίσου αστείο με τον Μοχάμεντ είναι και το αυτοκίνητό του το οποίο χρειάζεται οπωσδήποτε μια περιγραφή. Μάρκα απροσδιόριστη. Mάλλον γιαπωνέζικο, χωρίς παράθυρα στις πόρτες, κατατρακαρισμένο κοντά - κοντά, σε σημείο που νομίζεις ότι είναι έτσι για κάποιο λόγο. Άσπρο θα το έλεγες, με κίτρινες πόρτες. Δεν ήξερα αν όντως είναι αυτά τα χρώματα των ταξί στη Σαναά ή απλώς ήταν ένα αποτυχημένο κολάζ από πολύχρωμες λαμαρίνες, που κάποια στιγμή σε ένα φανοποιείο, παντρεύτηκαν το σασί μιας Toyota. Ο Μοχάμεντ, λέει η εξαδέλφη, είναι καλός οδηγός. Φαντάστηκα στην Υεμένη καλός οδηγός θα πρέπει να είναι αυτός που δεν προκαλεί ατύχημα, μια που στη μισή ώρα διαδρομής μέχρι την πόλη παραβιάσαμε όλα τα στοπ, δεν σταματήσαμε σε κανένα κόκκινο φανάρι, μπήκαμε στο αντίθετο ρεύμα κυκλοφορίας σε διπλό δρόμο με νησίδα - απλά για να στρίψουμε αριστερά – κάναμε αντικανονικά προσπεράσματα και ότι άλλο θα μπορούσε να επιφέρει, δικαίως, στο δυτικό κόσμο, κατάσχεση του οχήματος και φυλάκιση του “εγκληματία” ιδιοκτήτη του. Η ξαδέρφη μου όμως ήταν ευτυχισμένη, γελούσε συνεχώς, χωρίς ίχνος ανησυχίας και αποφάσισα και εγώ να διώξω τις άσχημες σκέψεις από το μυαλό μου και να απολαύσω τις πρώτες μαγικές εικόνες που έμπαιναν από εκεί που κανονικά βρίσκονταν τα παράθυρα της Toyota.
Αποφασίσαμε να πάμε κατευθείαν στην παλιά πόλη και μετά στο σπίτι, αν και ήμουν άυπνος πάνω από 24 ώρες πια. Η παλιά πόλη της Σαναά, για τον ταξιδιώτη, είναι ένα μακροβούτι στις 1000 και 1 νύχτες των παιδικών μας χρόνων. Στενόψηλα κτήρια, στο χρώμα της λάσπης με ασπρισμένα τα τελειώματα και τις γωνίες να τονίζουν το μοναδικό αρχιτεκτονικό σχέδιο. Πολύχρωμα βιτρό στα παράθυρα πλαισιώνουν τις προσόψεις, ενώ μεγάλες ξύλινες αυλόπορτες και ψηλοί φράκτες προστατεύουν τους ενοίκους από τα αδιάκριτα βλέμματα των περαστικών. Όμορφα τζαμιά, μιναρέδες παντού και μια μυρωδιά λιβανιού διάχυτη στην ατμόσφαιρα. Λίγοι άνθρωποι κυκλοφορούν έξω παρότι είναι 11 το πρωί, και αυτοί είτε περπατούν νωχελικά είτε ξεκουράζονται πάνω σε άδεια καφάσια λαχανικών. Γυναίκες πουθενά. Λίγα παιδιά παίζουν πιο κάτω και δυο οστεωμένα σκυλιά τρώνε από μια πλαστική σακούλα. ‘Θα δεις απόψε τι κόσμο θα έχει εδώ’ φωνάζει η ξαδέρφη που έχει διαβάσει τις σκέψεις μου. Πάμε τώρα σπίτι να φτιάξουμε καφέ και να μου πεις τα νέα από την Ελλάδα.
Στο σπίτι μας περίμενε ο φύλακας που τάιζε τα 4 σκυλιά στον κήπο και η Μούνα, η κοπέλα που καθαρίζει το σπίτι. Η Μούνα είναι από την Αιθιοπία και έχει έρθει μετανάστρια στην Υεμένη για να βρει μια καλύτερη τύχη. Πολύ ευγενική με καλημέρισε στα Αγγλικά ενώ συνέχισε να μιλάει Αραβικά με την ξαδέρφη μου που ήδη έφτιαχνε ένα δυνατό καφέ Κόνα.
Ο καφές δεν με κράτησε ξάγρυπνο και πλέον τα μάτια μου έκλειναν. Θα σηκωνόμουν αργά το βράδυ γιατί έπρεπε να πάμε για ψώνια στο παζάρι. Ήταν ήδη 2:00 πμ και ξεκινούσαμε για τη στάση του λεωφορείου. Το μικρό νταμπάμπ έστριψε στη γωνία και η ξαδέρφη φώναξε προς στο μέρος του.
Εεεε νταμπάμπ!!.....Μπαμπ Αλ Υεμεν;
Άϊουα ... απάντησε καταφατικά ο οδηγός του.
