greeklad
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 52
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Δεν είχα κοιμηθεί καλά το προηγούμενο βράδυ. Κάτι η υπερβολική ποσότητα χούμους που είχα καταναλώσει μέσα στην υπέρμετρη λαιμαργία μου, κάτι τα μεγάφωνα του τζαμιού που καλούσαν τους πιστούς για την προσευχή της ημέρας και τη έναρξη της ημερήσιας νηστείας, με έκαναν να αφήσω το κρεβάτι μου και να μεταφερθώ στο μαφράζ αγκαλιά με τον υπολογιστή μου. Αποφάσισα να χωρίσω τις φωτογραφίες σε φακέλους για να περάσει η ώρα. Στις εννέα θα περνούσε το τζίπ να με πάρει για μια ολοήμερη εκδρομή.
Ο οδηγός πρέπει να είναι Εγγλέζος σκέφτηκα όταν το κουδούνι της πόρτας ήχησε στις 9 ακριβώς. Πρωτοφανές αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμουν σε μια χώρα που όλα γίνονται με το ραχάτι τους. Ο οδηγός μου θα ήταν ο Μοχάμεντ και το τζιπ του ένα ταλαιπωρημένο Land Cruiser. Με μεγάλη προσμονή για τις εμπειρίες που μου επιφύλασσε η μέρα άφησα μηχανή και σάκο στο πίσω κάθισμα και βγήκαμε στο αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση βορειοδυτικά της Σαναά.
Η πρώτη μας στάση θα ήταν σε μια ώρα περίπου στο καστροχωριό Θούλα. Η διαδρομή μέχρι τη Θούλα έγινε σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο που περνούσε από άγονα βραχώδη εδάφη. Μικρά πετρόχτιστα χωριά διακρίνονταν στον ορίζοντα σκαρφαλωμένα στους πρόποδες των οροπεδίων της περιοχής. Κανένα ίχνος βλάστησης αλλά το ανοιχτό τοπίο με τις ανηφοριές και τις κατηφοριές του, τα φαράγγια και τους λιγοστούς ανθρώπους που θα συναντούσαμε θα άλλαζε τελείως την αίσθηση που είχα για τη χώρα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Το τζίπ θα με άφηνε στην μεγάλη πύλη των τειχών της Θούλας με τους πύργους που προστάτευαν το χωριό κάποιες άλλες εποχές από τους κατακτητές. Η περιήγηση μου άρχισε μέσα από διώροφα και τριώροφα κτήρια που ενώνονται στον δεύτερο όροφο μεταξύ τους με ξύλινες γέφυρες σχηματίζοντας στενά περάσματα ανάμεσα τους. Το χρώμα της Θούλας είναι κοκκινωπό. Τα κτήρια σε απόλυτη αρμονία με το χρώμα του βουνού που υψώνεται πάνω της. Τα τζαμιά μόνο με τους ασπρισμένους τρούλους τους σπάνε τη μονοτονία της πέτρας. Οι κάτοικοι εδώ ζουν μαζί με τα κατοικίδια τους – κατσίκια, βόδια – τα οποία κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους. Πολλά παιδιά παίζουν μπάλα και ξαφνιάζονται με την παρουσία μου. Το μεγαλύτερο μιλάει λίγα αγγλικά και μου λέει ότι η οικογένεια του είναι από το Σουδάν. Τα έντονα αφρικάνικα χαρακτηριστικά του μαρτυρούν την καταγωγή του. Θα με ακολουθήσει για λίγο μέχρι την μεγάλη δεξαμενή του νερού και θα με αφήσει στο κέντρο του χωριού όπου θα συναντούσα το οδηγό του τζίπ.
Επόμενος σταθμός το χωριό Χαμπάμπα. Η Χαμπάμπα τραβάει το μάτι του επισκέπτη με τα ψηλά της κτήρια γύρω από τη μεγάλη δεξαμενή και το τζαμί. Εδώ θα γνώριζα μερικούς ντόπιους που μετά την προσευχή κάθονταν στο προαύλιο του ναού και λιάζονταν νωχελικά. Με σπασμένα αγγλικά από τον νεαρότερο της παρέας έμαθα ότι τα νερά της δεξαμενής χρησιμεύουν για το πλύσιμο των ρούχων, για το πλύσιμο των ποδιών των πιστών πριν μπουν στο τζαμί αλλά και για πόση. Μόνο η εικόνα με τις πρασινίλες του νερού στην επιφάνεια της δεξαμενής είναι ικανή να σου κόψει τη δίψα αμέσως. Η κλασική ερώτηση αν είμαι Μουσουλμάνος θα μου γίνει ξανά και μια δειλή κατήχηση αρχίζει να διαφαίνεται στις προθέσεις τους. Τους άφησα πίσω μου και περιπλανήθηκα μέσα στο χωριό το οποίο ήταν γεμάτο χαλάσματα. Οικογένειες ζούσαν μέσα σε μισογκρεμισμένα σπίτια και χωμάτινες αυλές. Δυστυχώς μόνο γύρω από το τζαμί το χωριό σου έδινε την αίσθηση μιας παλιάς αίγλης. Όλο το υπόλοιπο θύμιζε σαν να είχε επιζήσει ένα βομβαρδισμό. Αγόρασα νερό και μπισκότα από ένα πιτσιρίκο που κρατούσε το μπακάλικο του πατέρα του και πήρα το δρόμο της επιστροφής.
Ο δρόμος γινόταν τώρα ανηφορικός καθώς ανεβαίναμε το οροπέδιο του Καουκαμπάν. Στα αριστερά μου βρισκόταν ένα καταπράσινο φαράγγι ενώ στα δεξιά μου ο ορεινός όγκος, γεμάτος μεγάλες κόκκινες πέτρες και χώμα έγλυφε απειλητικά τη στενή άσφαλτο. Το Καουκαμπάν είναι χτισμένο σε περίοπτη θέση. Τα παλιά τείχη και οι πυργίσκοι μαρτυρούν ένδοξες εποχές. Ο Ιμάμης της περιοχής κατάφερε να κρατήσει σθεναρά αυτό το βράχο που δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των Τούρκων κατακτητών. Σήμερα μόνο μερικά κτήρια σώζονται από εκείνη την εποχή. Πολλοί κάτοικοι έχουν μετοικίσει στον κοντινό Σιμπάμ στους πρόποδες του βουνού μια που εκεί κτυπάει η οικονομική καρδιά της περιοχής. Η θέα από την άκρη της πόλης είναι μαγευτική. Κάθετοι γκρεμοί, ελαφρό αεράκι, και η κοιλάδα του Σιμπάμ με την ομώνυμη πόλη στα πόδια μου γέμισαν με δέος την ψυχή μου. Κάθισα να απολαύσω τη θέα αλλά δεν θα ήμουν μόνος. Μερικά παιδιά με καρότσια γεμάτα με ψεύτικα κοσμήματα, εργαλεία, τσιγάρα και είδη λαϊκής τέχνης θα προσπαθούσαν να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους. Είχαν συνηθίσει να βλέπουν τουρίστες στο χωριό τους και μου έπιασαν αμέσως κουβέντα με τα λίγα αγγλικά που μιλούσαν. Ο οδηγός της Lonely Planet ανέφερε για ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να κατεβαίνουν με τα πόδια στην αγορά του Σιμπάμ και τους ρώτησα που βρίσκεται. Ένα από αυτά παιδιά έτρεξε να φωνάξει έναν άλλο πιτσιρικά, τον Αλί, που ήξερε καλά το μονοπάτι και που με 500 ριάλια θα με οδηγούσε μέχρι το Σιμπάμ. Εντυπωσιάσθηκα ομολογώ από τον πιτσιρίκο, ήταν 11 χρονών μιλούσε καλά αγγλικά και γαλλικά και έκανε τη διαδρομή αυτή αρκετές φορές για τους τουρίστες. Δεν ήθελε να δουλεύει στην αγορά του κατ και φοιτούσε στη Θεολογική σχολή του πατέρα του. Για ένα μικρό εισόδημα οδηγούσε τους ξένους μέσα από το στενό πέρασμα που ενώνει το Καουκαμπάν με το Σιμπάμ.
Είπα στον οδηγό του τζιπ να με περιμένει στην αγορά του Σιμπάμ σε δύο ώρες και με τον Αλί αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το μονοπάτι. Ο Αλί θα μου μιλούσε στο δρόμο για την ιστορία του χωριού του για την οικογένεια του για τη θρησκεία του. Θα μου έλεγε ιστορίες για μερικούς συγχωριανούς του, που είναι τόσο φτωχοί που ζουν σε σπηλιές μέσα στους βράχους. Συναντήσαμε ένα παππού που έκανε το ίδιο δρομολόγιο με εμάς. Στάθηκε λίγο μαζί μας και ρωτούσε τον Αλί για μένα. Η φιλοξενία στα Αραβικά κράτη είναι ιερή. Ο παππούς έβγαλε ένα μαχαίρι από τη ζώνη του και έκοψε φραγκόσυκα για να μας κεράσει. Δεν μπορούσα να αρνηθώ την ευγενική αυτή του κίνηση. Φάγαμε μαζί τα νοστιμότατα φραγκόσυκα και συνεχίσαμε την κατάβαση. Η πόλη του Σιμπάμ όλο και πλησίαζε και τώρα μπορούσα να διακρίνω την αγορά με το τζαμί και το μιναρέ. Είχαμε δρόμο ακόμα αλλά κάναμε συχνές στάσεις για φωτογραφίες και ξεκούραση.
Δύο ώρες αργότερα θα μπαίναμε στην πόλη του Σιμπάμ. Μια πολύβουη αγορά θα ηχούσε παράξενα στα αυτιά μου μετά την ηρεμία που μας είχε χαρίσει το μονοπάτι. Μπήκαμε στο τζαμί, γνώρισα τον πατέρα του Αλί που διάβαζε το κοράνι καθισμένος ανακούρκουδα σε ένα πορφυρό χαλί. Μου έκαναν μια μίνι ξενάγηση του ναού και του προαυλίου χώρου και αφού ανταλλάξαμε αβρότητες ο Αλί θα με οδηγούσε στο τζίπ μου. Ο Μοχάμεντ περίμενε υπομονετικά, είχε κάνει τα ψώνια του για το βράδυ και είχε βάλει πετρέλαιο στο τζίπ. Ευχαρίστησα τον Αλί και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Το βράδυ το περάσαμε στο σπίτι βλέποντας με την ξαδέρφη φωτογραφίες και καπνίζοντας ναργιλέ. Το ραμαζάνι έφτανε στο τέλος του και θα είχε 2 εβδομάδες διακοπές μου ανακοίνωσε. Θα με συνόδευε σε ένα ταξίδι μέχρι την Ερυθρά θάλασσα και τον κόλπο του Άντεν , σε ένα οδοιπορικό μέσα από τα βουνά Χατζάρ και την ζεστή πεδιάδα της Τιχάμα.
Ο οδηγός πρέπει να είναι Εγγλέζος σκέφτηκα όταν το κουδούνι της πόρτας ήχησε στις 9 ακριβώς. Πρωτοφανές αν σκεφτεί κανείς ότι βρισκόμουν σε μια χώρα που όλα γίνονται με το ραχάτι τους. Ο οδηγός μου θα ήταν ο Μοχάμεντ και το τζιπ του ένα ταλαιπωρημένο Land Cruiser. Με μεγάλη προσμονή για τις εμπειρίες που μου επιφύλασσε η μέρα άφησα μηχανή και σάκο στο πίσω κάθισμα και βγήκαμε στο αυτοκινητόδρομο με κατεύθυνση βορειοδυτικά της Σαναά.
Η πρώτη μας στάση θα ήταν σε μια ώρα περίπου στο καστροχωριό Θούλα. Η διαδρομή μέχρι τη Θούλα έγινε σε ασφαλτοστρωμένο δρόμο που περνούσε από άγονα βραχώδη εδάφη. Μικρά πετρόχτιστα χωριά διακρίνονταν στον ορίζοντα σκαρφαλωμένα στους πρόποδες των οροπεδίων της περιοχής. Κανένα ίχνος βλάστησης αλλά το ανοιχτό τοπίο με τις ανηφοριές και τις κατηφοριές του, τα φαράγγια και τους λιγοστούς ανθρώπους που θα συναντούσαμε θα άλλαζε τελείως την αίσθηση που είχα για τη χώρα μέχρι εκείνη τη στιγμή.
Το τζίπ θα με άφηνε στην μεγάλη πύλη των τειχών της Θούλας με τους πύργους που προστάτευαν το χωριό κάποιες άλλες εποχές από τους κατακτητές. Η περιήγηση μου άρχισε μέσα από διώροφα και τριώροφα κτήρια που ενώνονται στον δεύτερο όροφο μεταξύ τους με ξύλινες γέφυρες σχηματίζοντας στενά περάσματα ανάμεσα τους. Το χρώμα της Θούλας είναι κοκκινωπό. Τα κτήρια σε απόλυτη αρμονία με το χρώμα του βουνού που υψώνεται πάνω της. Τα τζαμιά μόνο με τους ασπρισμένους τρούλους τους σπάνε τη μονοτονία της πέτρας. Οι κάτοικοι εδώ ζουν μαζί με τα κατοικίδια τους – κατσίκια, βόδια – τα οποία κυκλοφορούν ελεύθερα στους δρόμους. Πολλά παιδιά παίζουν μπάλα και ξαφνιάζονται με την παρουσία μου. Το μεγαλύτερο μιλάει λίγα αγγλικά και μου λέει ότι η οικογένεια του είναι από το Σουδάν. Τα έντονα αφρικάνικα χαρακτηριστικά του μαρτυρούν την καταγωγή του. Θα με ακολουθήσει για λίγο μέχρι την μεγάλη δεξαμενή του νερού και θα με αφήσει στο κέντρο του χωριού όπου θα συναντούσα το οδηγό του τζίπ.
Επόμενος σταθμός το χωριό Χαμπάμπα. Η Χαμπάμπα τραβάει το μάτι του επισκέπτη με τα ψηλά της κτήρια γύρω από τη μεγάλη δεξαμενή και το τζαμί. Εδώ θα γνώριζα μερικούς ντόπιους που μετά την προσευχή κάθονταν στο προαύλιο του ναού και λιάζονταν νωχελικά. Με σπασμένα αγγλικά από τον νεαρότερο της παρέας έμαθα ότι τα νερά της δεξαμενής χρησιμεύουν για το πλύσιμο των ρούχων, για το πλύσιμο των ποδιών των πιστών πριν μπουν στο τζαμί αλλά και για πόση. Μόνο η εικόνα με τις πρασινίλες του νερού στην επιφάνεια της δεξαμενής είναι ικανή να σου κόψει τη δίψα αμέσως. Η κλασική ερώτηση αν είμαι Μουσουλμάνος θα μου γίνει ξανά και μια δειλή κατήχηση αρχίζει να διαφαίνεται στις προθέσεις τους. Τους άφησα πίσω μου και περιπλανήθηκα μέσα στο χωριό το οποίο ήταν γεμάτο χαλάσματα. Οικογένειες ζούσαν μέσα σε μισογκρεμισμένα σπίτια και χωμάτινες αυλές. Δυστυχώς μόνο γύρω από το τζαμί το χωριό σου έδινε την αίσθηση μιας παλιάς αίγλης. Όλο το υπόλοιπο θύμιζε σαν να είχε επιζήσει ένα βομβαρδισμό. Αγόρασα νερό και μπισκότα από ένα πιτσιρίκο που κρατούσε το μπακάλικο του πατέρα του και πήρα το δρόμο της επιστροφής.
Ο δρόμος γινόταν τώρα ανηφορικός καθώς ανεβαίναμε το οροπέδιο του Καουκαμπάν. Στα αριστερά μου βρισκόταν ένα καταπράσινο φαράγγι ενώ στα δεξιά μου ο ορεινός όγκος, γεμάτος μεγάλες κόκκινες πέτρες και χώμα έγλυφε απειλητικά τη στενή άσφαλτο. Το Καουκαμπάν είναι χτισμένο σε περίοπτη θέση. Τα παλιά τείχη και οι πυργίσκοι μαρτυρούν ένδοξες εποχές. Ο Ιμάμης της περιοχής κατάφερε να κρατήσει σθεναρά αυτό το βράχο που δεν έπεσε ποτέ στα χέρια των Τούρκων κατακτητών. Σήμερα μόνο μερικά κτήρια σώζονται από εκείνη την εποχή. Πολλοί κάτοικοι έχουν μετοικίσει στον κοντινό Σιμπάμ στους πρόποδες του βουνού μια που εκεί κτυπάει η οικονομική καρδιά της περιοχής. Η θέα από την άκρη της πόλης είναι μαγευτική. Κάθετοι γκρεμοί, ελαφρό αεράκι, και η κοιλάδα του Σιμπάμ με την ομώνυμη πόλη στα πόδια μου γέμισαν με δέος την ψυχή μου. Κάθισα να απολαύσω τη θέα αλλά δεν θα ήμουν μόνος. Μερικά παιδιά με καρότσια γεμάτα με ψεύτικα κοσμήματα, εργαλεία, τσιγάρα και είδη λαϊκής τέχνης θα προσπαθούσαν να μου πουλήσουν την πραμάτεια τους. Είχαν συνηθίσει να βλέπουν τουρίστες στο χωριό τους και μου έπιασαν αμέσως κουβέντα με τα λίγα αγγλικά που μιλούσαν. Ο οδηγός της Lonely Planet ανέφερε για ένα μονοπάτι που χρησιμοποιούν οι ντόπιοι για να κατεβαίνουν με τα πόδια στην αγορά του Σιμπάμ και τους ρώτησα που βρίσκεται. Ένα από αυτά παιδιά έτρεξε να φωνάξει έναν άλλο πιτσιρικά, τον Αλί, που ήξερε καλά το μονοπάτι και που με 500 ριάλια θα με οδηγούσε μέχρι το Σιμπάμ. Εντυπωσιάσθηκα ομολογώ από τον πιτσιρίκο, ήταν 11 χρονών μιλούσε καλά αγγλικά και γαλλικά και έκανε τη διαδρομή αυτή αρκετές φορές για τους τουρίστες. Δεν ήθελε να δουλεύει στην αγορά του κατ και φοιτούσε στη Θεολογική σχολή του πατέρα του. Για ένα μικρό εισόδημα οδηγούσε τους ξένους μέσα από το στενό πέρασμα που ενώνει το Καουκαμπάν με το Σιμπάμ.
Είπα στον οδηγό του τζιπ να με περιμένει στην αγορά του Σιμπάμ σε δύο ώρες και με τον Αλί αρχίσαμε να κατεβαίνουμε το μονοπάτι. Ο Αλί θα μου μιλούσε στο δρόμο για την ιστορία του χωριού του για την οικογένεια του για τη θρησκεία του. Θα μου έλεγε ιστορίες για μερικούς συγχωριανούς του, που είναι τόσο φτωχοί που ζουν σε σπηλιές μέσα στους βράχους. Συναντήσαμε ένα παππού που έκανε το ίδιο δρομολόγιο με εμάς. Στάθηκε λίγο μαζί μας και ρωτούσε τον Αλί για μένα. Η φιλοξενία στα Αραβικά κράτη είναι ιερή. Ο παππούς έβγαλε ένα μαχαίρι από τη ζώνη του και έκοψε φραγκόσυκα για να μας κεράσει. Δεν μπορούσα να αρνηθώ την ευγενική αυτή του κίνηση. Φάγαμε μαζί τα νοστιμότατα φραγκόσυκα και συνεχίσαμε την κατάβαση. Η πόλη του Σιμπάμ όλο και πλησίαζε και τώρα μπορούσα να διακρίνω την αγορά με το τζαμί και το μιναρέ. Είχαμε δρόμο ακόμα αλλά κάναμε συχνές στάσεις για φωτογραφίες και ξεκούραση.
Δύο ώρες αργότερα θα μπαίναμε στην πόλη του Σιμπάμ. Μια πολύβουη αγορά θα ηχούσε παράξενα στα αυτιά μου μετά την ηρεμία που μας είχε χαρίσει το μονοπάτι. Μπήκαμε στο τζαμί, γνώρισα τον πατέρα του Αλί που διάβαζε το κοράνι καθισμένος ανακούρκουδα σε ένα πορφυρό χαλί. Μου έκαναν μια μίνι ξενάγηση του ναού και του προαυλίου χώρου και αφού ανταλλάξαμε αβρότητες ο Αλί θα με οδηγούσε στο τζίπ μου. Ο Μοχάμεντ περίμενε υπομονετικά, είχε κάνει τα ψώνια του για το βράδυ και είχε βάλει πετρέλαιο στο τζίπ. Ευχαρίστησα τον Αλί και πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Το βράδυ το περάσαμε στο σπίτι βλέποντας με την ξαδέρφη φωτογραφίες και καπνίζοντας ναργιλέ. Το ραμαζάνι έφτανε στο τέλος του και θα είχε 2 εβδομάδες διακοπές μου ανακοίνωσε. Θα με συνόδευε σε ένα ταξίδι μέχρι την Ερυθρά θάλασσα και τον κόλπο του Άντεν , σε ένα οδοιπορικό μέσα από τα βουνά Χατζάρ και την ζεστή πεδιάδα της Τιχάμα.
