greeklad
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 52
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
"Τρελός νονός σε βάφτισε" που θα έλεγε και μια θειά μου αν άκουγε, ότι βγήκα για ψώνια στις 2 το πρωί. Καλή της ώρα. Και όμως, φίλοι μου, σε μια μουσουλμανική χώρα, ο μήνας του Ραμαζανιού, φέρνει τα πάνω κάτω στη ζωή των πιστών, αλλά και των "απίστων" αν τύχει απλά να βρίσκονται εκεί.
Δύο η ώρα το πρωί και στους δρόμους δεν έριχνες καρφίτσα. Κυκλοφοριακό κομφούζιο στην οδό Χάντα που είναι το νέο εμπορικό κομμάτι της πόλης και που έπρεπε και το νταμπάμπ να διασχίσει για να μας αφήσει στην Μπαμπ Αλ Υεμεν, την πύλη της παλιάς καστρόπολης. Η παλιά Σαναά βρίσκετε χτισμένη πίσω από μια σειρά τειχών. Η είσοδος στην πόλη γίνετε μέσα από τις διάφορες πύλες ή μπαμπ όπως λέγονται στη γλώσσα τους. Σήμερα μόνο η Μπαμπ Αλ Υεμεν σώζεται. Οι άλλες, όπως η Μπαμπ Αλ Σαμπάχ έχουν μείνει μόνο κατ' όνομα επειδή είναι συνυφασμένες με τις υπαίθριες αγορές γύρω από αυτές. Ξεκινήσαμε το περπάτημα από την Μπαμπ Αλ Υεμεν μέσα σε ένα μελίσσι από παιδιά, νέους, γέρους, και γυναίκες που πουλούσαν και αγόραζαν την πραμάτεια τους στις διάφορες σουκ. Οι σούκ είναι υπαίθριες αγορές όπου ακόμη και σήμερα το παζάρι γίνεται σύμφωνα με τους νόμους μιας άλλης εποχής.
Πρώτη μας επίσκεψη η σουκ μπαχαρικών. Τεράστια σακιά και κοφίνια γεμάτα μπαχαρικά, πιπέρια, σκόρδα, καυτερές πιπεριές και ότι βάλει ο νους του ανθρώπου. Οι μυρωδιές σαγηνευτικές, σαν γυναίκες σειρήνες. Κατακόκκινο τσίλι, κίτρινο ινδικό κύπηρο, γαρύφαλλο, κανέλλα και μαύρο μπαχάρι έκαναν τη βραδιά μαγική και το στομάχι μας να γουργουρίζει. Δίπλα στην αγορά των μπαχαρικών υπήρχε ένα άνοιγμα, μια πλατεία τριγωνική που έσφυζε από κόσμο. Στη μέση της πλατείας πάγκοι μακρόστενοι και στις γωνίες της 3 ακούραστοι ψήστες έβγαζαν ζεστά κεμπάπ από τα κάρβουνα. Ένα υπαίθριο εστιατόριο στη μέση μιας πολύβουης αγοράς. "Πάμε να φάμε" ήταν η κοινή μας σκέψη, αλλά μέσα στον ενθουσιασμό μου το φώναξα πρώτος. Όσοι ήδη κάθονταν θέλανε να μας κεράσουν, κάνανε χώρο να φάμε μαζί τους. Τα πρόσωπα τους φιλικά, αθώα, ζεστά. Το φαγητό ήρθε αμέσως σε μικρά τσίγκινα πιάτα. Ζεστά κεμπάπ και καυτερή σάλτσα ντομάτας με πολύ μαϊντανό. Αγοράσαμε το ψωμί μας από τον μικροπωλητή που πουλούσε καρβελάκια σε όσους έτρωγαν στους πάγκους και το τσάι μας - καυτό, γλυκό και μαύρο - από έναν πιτσιρικά που έτρεχε γύρω-γύρω και φώναζε. "Σάι, σάι χαλίμπ". Το σάι χαλίμπ θα γινόταν από την αρχή του ταξιδιού το αγαπημένο μου ρόφημα. Μαύρο τσάι, βρασμένο με ένα μίγμα ειδικών μπαχαρικών με βάση το κάρδαμο και την κανέλλα και μπόλικο γάλα. Τα κεμπάπ ήταν όντως υπέροχα, πιάσαμε κουβέντα με τους δίπλα, οι οποίοι μόλις άκουσαν Ελλάδα άρχισαν να με ακουμπούν στην πλάτη και να λένε "Γιουνάν good". Κεράσαμε και κάτι τσάγια και αφού πληρώσαμε 400 ρεάλια (1 ευρώ = 280 ρεάλια), χαιρετίσαμε και φύγαμε. Σειρά είχαν οι σούκ με τα χαλιά, τα μεταξωτά, τα κοσμήματα αλλά και τα όπλα. Βεβαίως και μπορείς να αγοράσεις ένα όπλο στην Υεμένη! Δεν χρειάζεσαι ειδική άδεια. Απλά δεν μπορείς να το βγάλεις από τη χώρα.
Εντυπωσιακή ήταν και η σουκ του κατ (qat) ενός παραισθησιογόνου φυτού που γεμίζει τους ντόπιους ευεξία και τους κάνει πιο κοινωνικούς. Το κατ έχει σαν χώρα καταγωγής την Αιθιοπία, αλλά η καλλιέργεια του έχει καθιερωθεί πια και στην Υεμένη. Από το ψηλό φυτό του κατ μόνο τα μικρά βλαστάρια θα καταλήξουν στη σουκ. Τα φυλλαράκια αυτά θα μασηθούν από όλους, άντρες και γυναίκες. Ακόμα και παιδιά είδα να μασάνε κατ. Το αστείο είναι ότι όλη η ποσότητα που μασιέται παραμένει στο στόμα, με αποτέλεσμα όλοι να κυκλοφορούν με τσιτωμένα τα μάγουλα από τη μια μεριά λες και έχουν στο στόμα τους μπαλάκια του πινγκ - πονγκ. Με το κατ στο στόμα, πίνουν, καπνίζουν, δουλεύουν σε τράπεζες, είναι ταξιτζήδες, σε σερβίρουν σε ξενοδοχεία και εστιατόρια. Αν δεν γνωρίζεις περί κατ πιστεύεις ότι κάποια περίεργη γενετική μετάλλαξη έχει χτυπήσει τους άμοιρους κατοίκους αυτής της ταλαίπωρης χώρας.
Σε αντίθεση με το πρωί το βράδυ οι αγορές ήταν γεμάτες γυναίκες. Όχι ότι τις έβλεπες κιόλας αφού ήταν καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια με τα μαύρα τους “μπάλτο” και μόνο τα μάτια τους ξεχώριζαν, ενίοτε έντονα μακιγιαρισμένα. Με τις γυναίκες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός να μην τις προσβάλεις κατά τα μουσουλμανικά έθιμα πάντα. Καλό είναι να αποφεύγεις τις επαφές του σώματος, τις έντονες ματιές και ούτε λόγος να γίνετε για να τους απευθύνεις το λόγο ή να τις βγάλεις φωτογραφία. Μπορεί πολύ εύκολα να ξεσπάσει καυγάς από τους γύρω άντρες. Για αυτές όμως είναι πολύ φυσικό να σχολιάζουν όποιον άντρα περνάει από δίπλα τους. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές αισθάνθηκα γυναίκες να με γδύνουν με τα μάτια πίσω από την ανωνυμία που τους δίνει το ένδυμα.
Με αυτό και με εκείνο η ώρα είχε πάει 6 και ο κόσμος δεν έλεγε να μαζευτεί στα σπίτια του. Εγώ όμως ήμουν κατάκοπος και με είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Στο νταμπάμπ στην επιστροφή είχαμε απίστευτη λογοδιάρροια. Μιλούσαμε ελληνικά, αγγλικά και πότε πότε γαλλικά και όλοι μας κοίταζαν με μεγάλη περιέργεια. Στα μέσα της διαδρομής είχαμε κάνει πια όλους μέσα στο νταμπάμπ να γελάνε μαζί μας.
Δύο η ώρα το πρωί και στους δρόμους δεν έριχνες καρφίτσα. Κυκλοφοριακό κομφούζιο στην οδό Χάντα που είναι το νέο εμπορικό κομμάτι της πόλης και που έπρεπε και το νταμπάμπ να διασχίσει για να μας αφήσει στην Μπαμπ Αλ Υεμεν, την πύλη της παλιάς καστρόπολης. Η παλιά Σαναά βρίσκετε χτισμένη πίσω από μια σειρά τειχών. Η είσοδος στην πόλη γίνετε μέσα από τις διάφορες πύλες ή μπαμπ όπως λέγονται στη γλώσσα τους. Σήμερα μόνο η Μπαμπ Αλ Υεμεν σώζεται. Οι άλλες, όπως η Μπαμπ Αλ Σαμπάχ έχουν μείνει μόνο κατ' όνομα επειδή είναι συνυφασμένες με τις υπαίθριες αγορές γύρω από αυτές. Ξεκινήσαμε το περπάτημα από την Μπαμπ Αλ Υεμεν μέσα σε ένα μελίσσι από παιδιά, νέους, γέρους, και γυναίκες που πουλούσαν και αγόραζαν την πραμάτεια τους στις διάφορες σουκ. Οι σούκ είναι υπαίθριες αγορές όπου ακόμη και σήμερα το παζάρι γίνεται σύμφωνα με τους νόμους μιας άλλης εποχής.
Πρώτη μας επίσκεψη η σουκ μπαχαρικών. Τεράστια σακιά και κοφίνια γεμάτα μπαχαρικά, πιπέρια, σκόρδα, καυτερές πιπεριές και ότι βάλει ο νους του ανθρώπου. Οι μυρωδιές σαγηνευτικές, σαν γυναίκες σειρήνες. Κατακόκκινο τσίλι, κίτρινο ινδικό κύπηρο, γαρύφαλλο, κανέλλα και μαύρο μπαχάρι έκαναν τη βραδιά μαγική και το στομάχι μας να γουργουρίζει. Δίπλα στην αγορά των μπαχαρικών υπήρχε ένα άνοιγμα, μια πλατεία τριγωνική που έσφυζε από κόσμο. Στη μέση της πλατείας πάγκοι μακρόστενοι και στις γωνίες της 3 ακούραστοι ψήστες έβγαζαν ζεστά κεμπάπ από τα κάρβουνα. Ένα υπαίθριο εστιατόριο στη μέση μιας πολύβουης αγοράς. "Πάμε να φάμε" ήταν η κοινή μας σκέψη, αλλά μέσα στον ενθουσιασμό μου το φώναξα πρώτος. Όσοι ήδη κάθονταν θέλανε να μας κεράσουν, κάνανε χώρο να φάμε μαζί τους. Τα πρόσωπα τους φιλικά, αθώα, ζεστά. Το φαγητό ήρθε αμέσως σε μικρά τσίγκινα πιάτα. Ζεστά κεμπάπ και καυτερή σάλτσα ντομάτας με πολύ μαϊντανό. Αγοράσαμε το ψωμί μας από τον μικροπωλητή που πουλούσε καρβελάκια σε όσους έτρωγαν στους πάγκους και το τσάι μας - καυτό, γλυκό και μαύρο - από έναν πιτσιρικά που έτρεχε γύρω-γύρω και φώναζε. "Σάι, σάι χαλίμπ". Το σάι χαλίμπ θα γινόταν από την αρχή του ταξιδιού το αγαπημένο μου ρόφημα. Μαύρο τσάι, βρασμένο με ένα μίγμα ειδικών μπαχαρικών με βάση το κάρδαμο και την κανέλλα και μπόλικο γάλα. Τα κεμπάπ ήταν όντως υπέροχα, πιάσαμε κουβέντα με τους δίπλα, οι οποίοι μόλις άκουσαν Ελλάδα άρχισαν να με ακουμπούν στην πλάτη και να λένε "Γιουνάν good". Κεράσαμε και κάτι τσάγια και αφού πληρώσαμε 400 ρεάλια (1 ευρώ = 280 ρεάλια), χαιρετίσαμε και φύγαμε. Σειρά είχαν οι σούκ με τα χαλιά, τα μεταξωτά, τα κοσμήματα αλλά και τα όπλα. Βεβαίως και μπορείς να αγοράσεις ένα όπλο στην Υεμένη! Δεν χρειάζεσαι ειδική άδεια. Απλά δεν μπορείς να το βγάλεις από τη χώρα.
Εντυπωσιακή ήταν και η σουκ του κατ (qat) ενός παραισθησιογόνου φυτού που γεμίζει τους ντόπιους ευεξία και τους κάνει πιο κοινωνικούς. Το κατ έχει σαν χώρα καταγωγής την Αιθιοπία, αλλά η καλλιέργεια του έχει καθιερωθεί πια και στην Υεμένη. Από το ψηλό φυτό του κατ μόνο τα μικρά βλαστάρια θα καταλήξουν στη σουκ. Τα φυλλαράκια αυτά θα μασηθούν από όλους, άντρες και γυναίκες. Ακόμα και παιδιά είδα να μασάνε κατ. Το αστείο είναι ότι όλη η ποσότητα που μασιέται παραμένει στο στόμα, με αποτέλεσμα όλοι να κυκλοφορούν με τσιτωμένα τα μάγουλα από τη μια μεριά λες και έχουν στο στόμα τους μπαλάκια του πινγκ - πονγκ. Με το κατ στο στόμα, πίνουν, καπνίζουν, δουλεύουν σε τράπεζες, είναι ταξιτζήδες, σε σερβίρουν σε ξενοδοχεία και εστιατόρια. Αν δεν γνωρίζεις περί κατ πιστεύεις ότι κάποια περίεργη γενετική μετάλλαξη έχει χτυπήσει τους άμοιρους κατοίκους αυτής της ταλαίπωρης χώρας.
Σε αντίθεση με το πρωί το βράδυ οι αγορές ήταν γεμάτες γυναίκες. Όχι ότι τις έβλεπες κιόλας αφού ήταν καλυμμένες από την κορφή μέχρι τα νύχια με τα μαύρα τους “μπάλτο” και μόνο τα μάτια τους ξεχώριζαν, ενίοτε έντονα μακιγιαρισμένα. Με τις γυναίκες πρέπει να είναι πολύ προσεκτικός να μην τις προσβάλεις κατά τα μουσουλμανικά έθιμα πάντα. Καλό είναι να αποφεύγεις τις επαφές του σώματος, τις έντονες ματιές και ούτε λόγος να γίνετε για να τους απευθύνεις το λόγο ή να τις βγάλεις φωτογραφία. Μπορεί πολύ εύκολα να ξεσπάσει καυγάς από τους γύρω άντρες. Για αυτές όμως είναι πολύ φυσικό να σχολιάζουν όποιον άντρα περνάει από δίπλα τους. Είναι αλήθεια ότι πολλές φορές αισθάνθηκα γυναίκες να με γδύνουν με τα μάτια πίσω από την ανωνυμία που τους δίνει το ένδυμα.
Με αυτό και με εκείνο η ώρα είχε πάει 6 και ο κόσμος δεν έλεγε να μαζευτεί στα σπίτια του. Εγώ όμως ήμουν κατάκοπος και με είχε πιάσει νευρικό γέλιο. Στο νταμπάμπ στην επιστροφή είχαμε απίστευτη λογοδιάρροια. Μιλούσαμε ελληνικά, αγγλικά και πότε πότε γαλλικά και όλοι μας κοίταζαν με μεγάλη περιέργεια. Στα μέσα της διαδρομής είχαμε κάνει πια όλους μέσα στο νταμπάμπ να γελάνε μαζί μας.
