greeklad
Member
- Μηνύματα
- 172
- Likes
- 52
- Ταξίδι-Όνειρο
- Νέα Ζηλανδία
Πρέπει να είχα κοιμηθεί πολύ βαριά το προηγούμενο βράδυ γιατί το κεφάλι μου πήγαινε να σπάσει από τον πονοκέφαλο. Ίσως πάλι να ήταν και το υψόμετρο. Στα 2300 μέτρα που είναι χτισμένη η πόλη της Σαναά και με ένα σχετικά ζεστό καιρό είναι λογικό να θέλει κάποιες μέρες για να προσαρμοστεί ο οργανισμός του Έλληνα νησιώτη στα νέα επίπεδα οξυγόνου.
Το σάι χαλίμπ ήταν υπέροχο και μετά από ένα καλό πρωινό εγώ και η εξαδέλφη πήραμε τους σάκους μας και τη φωτογραφική μηχανή και βγήκαμε για μια εξόρμηση στην πόλη. Οι σάκοι θα κρατούσαν μακριά από τα μάτια των ντόπιων, τους χυμούς, τα νερά και τα “αμαρτωλά” σάντουιτς. Είναι αρκετά προσβλητικό για τους μουσουλμάνους να τρως, να πίνεις και να καπνίζεις δημόσια την περίοδο του ραμαζανιού, όσο ο ήλιος είναι στον ουρανό. Δεν θέλαμε να τους φέρουμε λοιπόν σε δύσκολη θέση γι’ αυτό και όταν κάναμε στάσεις για νερό κρυβόμασταν πίσω από κάποιο παρκαρισμένο φορτηγό ή καμιά αυλόπορτα που ξέμενε ανοιχτή. Ακούγεται λίγο παρατραβηγμένο ίσως αλλά ο καλός ταξιδιώτης οφείλει να σέβεται τα ήθη και έθιμα του τόπου που επισκέπτεται.
Αυτή τη φορά θα παίρναμε το αυτοκίνητο μέχρι την παλιά πόλη. Η ξαδέρφη οδηγεί μια Μερσεντές δεκαετίας με γουνάκι στο ταμπλό και το τιμόνι. Φαντάζομαι θα πρόκειται για μια εικαστική παρέμβαση του εγχώριου ντιζάιν, της λέω με περιπαιχτική διάθεση. Ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ήταν δώρο μαθαίνω από τα παιδιά στη δουλειά της για την αγορά του αυτοκινήτου και καλά θα κάνω να μην το πω σε κανέναν στην Ελλάδα όταν γυρίσω. Οδηγούμε σε ένα πολύ φαρδύ δρόμο με πάρα πολλές λωρίδες κυκλοφορίας. Κατά μήκος στην άκρη του σε ένα σημείο υπάρχουν κερκίδες. Είναι έτσι φτιαγμένο για τις στρατιωτικές παρελάσεις, προλαβαίνει τη σκέψη μου η εξαδέλφη. Το πολίτευμα της χώρας είναι προεδρευόμενη δημοκρατία, μου λέει, αλλά απέχει πολύ από την ευρωπαϊκή διάσταση του όρου. Ένας ουσιαστικά υποψήφιος που παίρνει πάνω από ενενήντα τοις εκατό στις προεδρικές εκλογές κάθε πέντε χρόνια, διοικεί την Υεμένη τα τελευταία είκοσι πέντε. Ο δρόμος αυτός λέγεται ο δρόμος των εβδομήντα μέτρων, λόγω του πλάτους του, και είναι ο παλιός αεροδιάδρομος, καταλήγει. Εντυπωσιακό, σκέφτηκα.
Η περιήγηση μας αυτή τη φορά θα άρχιζε από τη σέιλα, στο σημείο της Μπάμπ Αλ Σαμπάχ όπου και παρκάραμε το αυτοκίνητο. Η σέιλα είναι το κανάλι που διασχίζει την παλιά πόλη. Την εποχή των βροχών η σέιλα γεμίζει με τα ορμητικά νερά που συσσωρεύονται από όλη την πόλη πριν καταλήξουν σε γειτονικούς παραπόταμους. Τον περισσότερο καιρό όμως η σέιλα είναι στεγνή και λόγω του ασφαλτοστρωμένου πυθμένα της μετατρέπεται σε έναν πολύ εξυπηρετικό περιφερειακό δρόμο της παλιάς πόλης. Με σοφία φαίνεται εποίησαν την πόλη τους οι Σαναϊτες.
Το ίδιο σκηνικό και σήμερα στην παλιά πόλη, πολλά παιδιά στο δρόμο και ελάχιστοι ενήλικες. Μόλις έβγαλα τη μηχανή από τη θήκη της οι φωνές τους ενώθηκαν καθώς άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας. Σούρα! Σούρα! Φώναζαν όλα μαζί ρυθμικά. Ήμουν περικυκλωμένος. Βγάλε τους μιας φωτογραφία μου λέει η εξαδέλφη, αυτό σου ζητάνε.
Τα παιδιά στην Υεμένη είναι πανέμορφα. Ειλικρινά δεν έχω προσέξει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου τόσο όμορφα παιδιά. Ευτυχώς η ψηφιακή τεχνολογία σου δίνει τη δυνατότητα να τραβάς φωτογραφίες ασταμάτητα. Πολλά από τα παιδιά ήθελαν να μας δείξουν το σπίτι τους, το μεγάλο τους αδελφό, την κατσίκα τους ή απλά να μας γνωρίσουν την πόλη. Αν χαθείς και ζητήσεις βοήθεια από ένα παιδί στην Υεμένη, θα σε πάρει από το χέρι και θα σε πάει εκεί που θες. Αν δε στο τέλος τα κεράσεις ένα χυμό ή ένα παγωτό τα έχεις κάνει φίλους. Θα σου δείξουν τα πάντα.
Τα παιδιά όπως ήταν φυσικό μας πήραν στο κατόπι. Γύρισαν μαζί μας τα σοκάκια, μας έδειξαν τα τζαμιά τους, σκαρφάλωσαν μαζί μας στα ψηλότερα σημεία της πόλης και ποζάρισαν για το φακό μου με την αθωότητα που τους χαρίζει η ηλικία τους.
Η παλιά πόλη είναι φτιαγμένη χωρίς κάποιο συγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο και τα σπίτια είναι χτισμένα από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες τους, μαθαίνω. Δεν θα βρεις σε όλη την πόλη ένα σπίτι που να είναι ίδιο με το διπλανό του, μου επισημαίνει η ξαδέρφη, αν και στο σύνολο τους έχουν κρατήσει με ευλάβεια τα ίδια αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά. Από τις λίγες παλιές πόλεις που κατοικούνται στο σύνολο των κτηρίων τους η Σαναά, είναι ενταγμένη ολόκληρη, στο πρόγραμμα προστασίας των μνημείων κληρονομιάς της UNESCO. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μου μια που τα κτήρια είναι μοναδικά.
Πλησίαζε το απόγευμα και τα πρώτα μαγαζιά στις σουκ άνοιγαν δειλά. Ο κόσμος θα αγόραζε προμήθειες για το Ιφτάρ, τη διακοπή της νηστείας με τη δύση του ήλιου. Αγοράσαμε και εμείς για το εθιμοτυπικό της υπόθεσης ένα σακουλάκι χουρμάδες και ζεστές σαμπούζες – τηγανιτά κρεατοπιτάκια – και περιμέναμε να ακούσουμε να ηχήσει από τα μεγάφωνα του μεγάλου τζαμιού το Αλά αλ ακμπάρ (ο Αλλάχ είναι ο μέγιστος) για να αρχίσουμε να τρώμε. Οι ντόπιοι στο άκουσμα της προσευχής θα αρχίσουν να τρώνε όπου και αν βρίσκονται. Στα εστιατόρια το φαγητό σερβίρετε στα τραπέζια λίγα λεπτά πριν ακουστεί η προσευχή και όλοι περιμένουν το ‘σύνθημα’ με ένα πιρούνι στο χέρι. Ένα τέταρτο αργότερα οι σάλες των εστιατορίων θυμίζουν βομβαρδισμένη Βοσνία.
Ένας ντόπιος φίλος της εξαδέλφης μας καλεί να φάμε στο σπίτι του μαζί με την οικογένεια του. Δεχόμαστε και λίγο αργότερα βρισκόμαστε στο σπίτι του. Εκεί συνειδητοποίησα τι θα πει Αραβική φιλοξενία. Τα φαγητά στρώνονται στο πάτωμα του σαλονιού πάνω σε μεγάλες καθαρές πετσέτες. Όταν λέω τα φαγητά εννοώ τουλάχιστον δέκα διαφορετικά πιάτα, ψητά κοτόπουλα, αχνιστά ρύζια αρωματισμένα με γαρύφαλλα και σαφράν, σαλάτες, γλυκά και φρούτα. Το τσάι ρέει άφθονο από την κανάτα που γεμίζει συνέχεια και οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή. Θέλουν να μάθουν τα πάντα για την Ελλάδα, τον πολιτισμό μας, τις γυναίκες, και τη θρησκεία μας. Σέβονται τη διαφορετικότητα μας αν και πιστεύουν ότι ο Αλλάχ είναι ο καλύτερος Θεός. Συνφάγαμε μόνο με τους άντρες της οικογένειας, οι γυναίκες θα έπρεπε να βγάλουν το φερετζέ για να φάνε, οπότε αποτραβήχτηκαν στο μέσα δωμάτιο μια που εγώ δεν έπρεπε να τις δω ακάλυπτες. Το φαγητό ήταν πεντανόστιμο και φάγαμε ομολογουμένως πολύ. Επιτόπου μας έφεραν μια λεκάνη με νερό και σαπούνι για να πλύνουμε τα χέρια μας ενώ ο μικρός γιος του ιδιοκτήτη θα μας έδινε πετσέτες και άρωμα για να φρεσκαριστούμε!
Ήταν ώρα να φύγουμε. Ευχαρίστησα τους οικοδεσπότες μας και γεμάτος με μια ακόμα εμπειρία ξεκινήσαμε για το σπίτι όπου θα γνώριζα σήμερα τους φίλους και τις φίλες της εξαδέλφης στο μεγάλο σαλόνι γύρω από αναμμένους ναργιλέδες που είχε ήδη προετοιμάσει ο φύλακας του σπιτιού για εμάς.
Το σάι χαλίμπ ήταν υπέροχο και μετά από ένα καλό πρωινό εγώ και η εξαδέλφη πήραμε τους σάκους μας και τη φωτογραφική μηχανή και βγήκαμε για μια εξόρμηση στην πόλη. Οι σάκοι θα κρατούσαν μακριά από τα μάτια των ντόπιων, τους χυμούς, τα νερά και τα “αμαρτωλά” σάντουιτς. Είναι αρκετά προσβλητικό για τους μουσουλμάνους να τρως, να πίνεις και να καπνίζεις δημόσια την περίοδο του ραμαζανιού, όσο ο ήλιος είναι στον ουρανό. Δεν θέλαμε να τους φέρουμε λοιπόν σε δύσκολη θέση γι’ αυτό και όταν κάναμε στάσεις για νερό κρυβόμασταν πίσω από κάποιο παρκαρισμένο φορτηγό ή καμιά αυλόπορτα που ξέμενε ανοιχτή. Ακούγεται λίγο παρατραβηγμένο ίσως αλλά ο καλός ταξιδιώτης οφείλει να σέβεται τα ήθη και έθιμα του τόπου που επισκέπτεται.
Αυτή τη φορά θα παίρναμε το αυτοκίνητο μέχρι την παλιά πόλη. Η ξαδέρφη οδηγεί μια Μερσεντές δεκαετίας με γουνάκι στο ταμπλό και το τιμόνι. Φαντάζομαι θα πρόκειται για μια εικαστική παρέμβαση του εγχώριου ντιζάιν, της λέω με περιπαιχτική διάθεση. Ξεκαρδίζεται στα γέλια. Ήταν δώρο μαθαίνω από τα παιδιά στη δουλειά της για την αγορά του αυτοκινήτου και καλά θα κάνω να μην το πω σε κανέναν στην Ελλάδα όταν γυρίσω. Οδηγούμε σε ένα πολύ φαρδύ δρόμο με πάρα πολλές λωρίδες κυκλοφορίας. Κατά μήκος στην άκρη του σε ένα σημείο υπάρχουν κερκίδες. Είναι έτσι φτιαγμένο για τις στρατιωτικές παρελάσεις, προλαβαίνει τη σκέψη μου η εξαδέλφη. Το πολίτευμα της χώρας είναι προεδρευόμενη δημοκρατία, μου λέει, αλλά απέχει πολύ από την ευρωπαϊκή διάσταση του όρου. Ένας ουσιαστικά υποψήφιος που παίρνει πάνω από ενενήντα τοις εκατό στις προεδρικές εκλογές κάθε πέντε χρόνια, διοικεί την Υεμένη τα τελευταία είκοσι πέντε. Ο δρόμος αυτός λέγεται ο δρόμος των εβδομήντα μέτρων, λόγω του πλάτους του, και είναι ο παλιός αεροδιάδρομος, καταλήγει. Εντυπωσιακό, σκέφτηκα.
Η περιήγηση μας αυτή τη φορά θα άρχιζε από τη σέιλα, στο σημείο της Μπάμπ Αλ Σαμπάχ όπου και παρκάραμε το αυτοκίνητο. Η σέιλα είναι το κανάλι που διασχίζει την παλιά πόλη. Την εποχή των βροχών η σέιλα γεμίζει με τα ορμητικά νερά που συσσωρεύονται από όλη την πόλη πριν καταλήξουν σε γειτονικούς παραπόταμους. Τον περισσότερο καιρό όμως η σέιλα είναι στεγνή και λόγω του ασφαλτοστρωμένου πυθμένα της μετατρέπεται σε έναν πολύ εξυπηρετικό περιφερειακό δρόμο της παλιάς πόλης. Με σοφία φαίνεται εποίησαν την πόλη τους οι Σαναϊτες.
Το ίδιο σκηνικό και σήμερα στην παλιά πόλη, πολλά παιδιά στο δρόμο και ελάχιστοι ενήλικες. Μόλις έβγαλα τη μηχανή από τη θήκη της οι φωνές τους ενώθηκαν καθώς άρχισαν να τρέχουν προς το μέρος μας. Σούρα! Σούρα! Φώναζαν όλα μαζί ρυθμικά. Ήμουν περικυκλωμένος. Βγάλε τους μιας φωτογραφία μου λέει η εξαδέλφη, αυτό σου ζητάνε.
Τα παιδιά στην Υεμένη είναι πανέμορφα. Ειλικρινά δεν έχω προσέξει σε κανένα άλλο μέρος του κόσμου τόσο όμορφα παιδιά. Ευτυχώς η ψηφιακή τεχνολογία σου δίνει τη δυνατότητα να τραβάς φωτογραφίες ασταμάτητα. Πολλά από τα παιδιά ήθελαν να μας δείξουν το σπίτι τους, το μεγάλο τους αδελφό, την κατσίκα τους ή απλά να μας γνωρίσουν την πόλη. Αν χαθείς και ζητήσεις βοήθεια από ένα παιδί στην Υεμένη, θα σε πάρει από το χέρι και θα σε πάει εκεί που θες. Αν δε στο τέλος τα κεράσεις ένα χυμό ή ένα παγωτό τα έχεις κάνει φίλους. Θα σου δείξουν τα πάντα.
Τα παιδιά όπως ήταν φυσικό μας πήραν στο κατόπι. Γύρισαν μαζί μας τα σοκάκια, μας έδειξαν τα τζαμιά τους, σκαρφάλωσαν μαζί μας στα ψηλότερα σημεία της πόλης και ποζάρισαν για το φακό μου με την αθωότητα που τους χαρίζει η ηλικία τους.
Η παλιά πόλη είναι φτιαγμένη χωρίς κάποιο συγκεκριμένο ρυμοτομικό σχέδιο και τα σπίτια είναι χτισμένα από τους ίδιους τους ιδιοκτήτες τους, μαθαίνω. Δεν θα βρεις σε όλη την πόλη ένα σπίτι που να είναι ίδιο με το διπλανό του, μου επισημαίνει η ξαδέρφη, αν και στο σύνολο τους έχουν κρατήσει με ευλάβεια τα ίδια αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά. Από τις λίγες παλιές πόλεις που κατοικούνται στο σύνολο των κτηρίων τους η Σαναά, είναι ενταγμένη ολόκληρη, στο πρόγραμμα προστασίας των μνημείων κληρονομιάς της UNESCO. Όχι άδικα κατά τη γνώμη μου μια που τα κτήρια είναι μοναδικά.
Πλησίαζε το απόγευμα και τα πρώτα μαγαζιά στις σουκ άνοιγαν δειλά. Ο κόσμος θα αγόραζε προμήθειες για το Ιφτάρ, τη διακοπή της νηστείας με τη δύση του ήλιου. Αγοράσαμε και εμείς για το εθιμοτυπικό της υπόθεσης ένα σακουλάκι χουρμάδες και ζεστές σαμπούζες – τηγανιτά κρεατοπιτάκια – και περιμέναμε να ακούσουμε να ηχήσει από τα μεγάφωνα του μεγάλου τζαμιού το Αλά αλ ακμπάρ (ο Αλλάχ είναι ο μέγιστος) για να αρχίσουμε να τρώμε. Οι ντόπιοι στο άκουσμα της προσευχής θα αρχίσουν να τρώνε όπου και αν βρίσκονται. Στα εστιατόρια το φαγητό σερβίρετε στα τραπέζια λίγα λεπτά πριν ακουστεί η προσευχή και όλοι περιμένουν το ‘σύνθημα’ με ένα πιρούνι στο χέρι. Ένα τέταρτο αργότερα οι σάλες των εστιατορίων θυμίζουν βομβαρδισμένη Βοσνία.
Ένας ντόπιος φίλος της εξαδέλφης μας καλεί να φάμε στο σπίτι του μαζί με την οικογένεια του. Δεχόμαστε και λίγο αργότερα βρισκόμαστε στο σπίτι του. Εκεί συνειδητοποίησα τι θα πει Αραβική φιλοξενία. Τα φαγητά στρώνονται στο πάτωμα του σαλονιού πάνω σε μεγάλες καθαρές πετσέτες. Όταν λέω τα φαγητά εννοώ τουλάχιστον δέκα διαφορετικά πιάτα, ψητά κοτόπουλα, αχνιστά ρύζια αρωματισμένα με γαρύφαλλα και σαφράν, σαλάτες, γλυκά και φρούτα. Το τσάι ρέει άφθονο από την κανάτα που γεμίζει συνέχεια και οι ερωτήσεις πέφτουν βροχή. Θέλουν να μάθουν τα πάντα για την Ελλάδα, τον πολιτισμό μας, τις γυναίκες, και τη θρησκεία μας. Σέβονται τη διαφορετικότητα μας αν και πιστεύουν ότι ο Αλλάχ είναι ο καλύτερος Θεός. Συνφάγαμε μόνο με τους άντρες της οικογένειας, οι γυναίκες θα έπρεπε να βγάλουν το φερετζέ για να φάνε, οπότε αποτραβήχτηκαν στο μέσα δωμάτιο μια που εγώ δεν έπρεπε να τις δω ακάλυπτες. Το φαγητό ήταν πεντανόστιμο και φάγαμε ομολογουμένως πολύ. Επιτόπου μας έφεραν μια λεκάνη με νερό και σαπούνι για να πλύνουμε τα χέρια μας ενώ ο μικρός γιος του ιδιοκτήτη θα μας έδινε πετσέτες και άρωμα για να φρεσκαριστούμε!
Ήταν ώρα να φύγουμε. Ευχαρίστησα τους οικοδεσπότες μας και γεμάτος με μια ακόμα εμπειρία ξεκινήσαμε για το σπίτι όπου θα γνώριζα σήμερα τους φίλους και τις φίλες της εξαδέλφης στο μεγάλο σαλόνι γύρω από αναμμένους ναργιλέδες που είχε ήδη προετοιμάσει ο φύλακας του σπιτιού για εμάς.
