alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 57
- Likes
- 412
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ΗΜΕΡΑ( Κέντρο του Μιλάνο- Σκάλα του Μιλάνου- Brera- Duomo- Navigli)
- 2η ΗΜΕΡΑ( Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι- Κάστρο των Σφόρτσα- Brera- Montenapoleone- Bosco Verticale- Chinatown)
- 3η ΗΜΕΡΑ {Λίμνη Κόμο (Κόμο, Μπελάτζιο, Βαρένα)}
- 4η ΗΜΕΡΑ( Μπρέσια- Βερόνα)
- 5η ΗΜΕΡΑ (Τορίνο - Μπέργκαμο)
- 6η ΗΜΕΡΑ (Μπέργκαμο)
- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
2η ΗΜΕΡΑ( Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι- Κάστρο των Σφόρτσα- Brera- Montenapoleone- Bosco Verticale- Chinatown)
Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, καθώς στο πρόγραμμα είχαμε επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι. Έτσι, πήγαμε για ανεφοδιασμό στο σούπερ μάρκετ για πρωινά καλούδια. Πριν προλάβουμε να μπούμε στο μετρό ο συνταξιδιώτης μου συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πάνω του το κινητό του τηλέφωνο. Εγκεφαλικό!
Πάμε πάλι πίσω στο σούπερ μάρκετ. Κάναμε βόλτα όλα τα μέρη που περάσαμε για να ρωτήσουμε στο τέλος αν βρήκαν κάποιο κινητό τηλέφωνο. Μας απάντησαν θετικά! 
Το τηλέφωνο όμως δεν ήταν δικό μας! 
Απογοητευμένοι φύγαμε και γυρίσαμε στο κατάλυμα μπας και ο αφηρημένος συνταξιδιώτης μου το είχε ξεχάσει εκεί. Ευτυχώς, το είχε ξεχάσει εκεί, διότι αν το είχε χάσει θα είχαμε άλλες φουρτούνες. Τέλος καλό όλα καλά. Μετά από όλα αυτά, πήραμε επιτέλους το μετρό και κατεβήκαμε στον σταθμό του San Ambrogio, όπου επισκεφθήκαμε με δωρεάν είσοδο τη βασιλική του Αγίου Αμβροσίου. Έπειτα πήραμε το δρόμο για το μουσείο του Ντα Βίντσι. Ήταν αρκετά μεγάλο και οι βασικοί επισκέπτες εκτός των τουριστών ήταν σχολεία. Είχε πάρα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα για διάφορα θέματα όπως περιβάλλον, ανθρώπινο σώμα, διάστημα κλπ και προφανώς μια έκθεση τεράστια για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τις εφευρέσεις του. Όσον αφορά το σκέλος με τα εκπαιδευτικά προγράμματα έχω την αίσθηση ότι το επιστημονικό κέντρο Κοπέρνικος στην Βαρσοβία ήταν καλύτερο. Όσον αφορά τον Ντα Βίντσι φαντάζομαι είναι κορυφή στο είδος του. Ομολογώ ότι μόλις τελειώσαμε με την περιήγηση στο μουσείο ήμουν εξαντλημένη. Τι στο καλό! Και ακόμα δεν είχαμε ξεκινήσει.
Πήραμε το δρόμο για το Μουσείο του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι. Γνωρίζαμε ότι δεν υπήρχε εισιτήριο ούτε για δείγμα. Δεν υπήρχε τίποτα ακόμα και όταν κλείσαμε το ταξίδι. Πήγαμε μέχρι το ταμείο μήπως και βρούμε κάτι τελευταία στιγμή. Μάταιος κόπος.Δεν πειράζει.
Επόμενη στάση μας, το Κάστρο των Σφόρτσα. Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες κτίρια και πλατείες. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή και ο ήλιος ήταν λαμπρός. Φτάνοντας στο Κάστρο, περάσαμε από μια πάρα πολύ όμορφη πλατεία με ένα άγαλμα στη μέση και ωραία κτίρια ολόγυρα. Στο βάθος δέσποζε το επιβλητικό Κάστρο των Σφόρτσα. Χαζεύαμε την ομορφιά του τοπίου και τον κόσμο που είχε ξαποστάσει στο σιντριβάνι έξω από το Κάστρο. Η είσοδος στον αύλειο χώρο και στο πάρκο Σεμπιόνε ήταν δωρεάν. Χαζέψαμε την αυλή του Κάστρου, αλλά δεν μπήκαμε μέσα παρά το χαμηλό αντίτιμο.
Δεν βαστούσαν τα πόδια μας και προτιμήσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο καταπράσινο πάρκο της πόλης. Αναζωογωνηθήκαμε με κάτι γρανίτες…Πωπω…τι ανάγκη τις είχαμε με τον ήλιο και το περπάτημα!
Τι ωραία βόλτα κάναμε μέσα στο πάρκο. Απόλαυση! Πόσοι κάνανε ποδήλατο μέσα στο πάρκο. Το ζήλεψα για άλλη μια φορά! Κατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας, περάσαμε δίπλα από τη λιμνούλα του πάρκου, ενώ είδαμε και την Αψίδα της Ειρήνης. Μια Αψίδα μάλλον υπάρχει σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Δεν θυμάμαι, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά σε ταξίδι που βλέπαμε ένα πάρκο καταπράσινο. Άνοιξη βλέπετε και όχι χειμώνας! Άλλο πράγμα!
Βγήκαμε από το πάρκο και κατευθυνθήκαμε προς τη συνοικία Brera, την πιο όμορφη και καλλιτεχνική γειτονιά του Μιλάνου. Πραγματικά οι δρόμοι, τα σοκάκια και τα σπίτια σε αυτή τη γειτονιά ήταν πανέμορφα. Το ίδιο και τα μαγαζιά. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, αλλά άνετα καθόμουν σε κάποιο από αυτά τα μαγαζάκια για να τσιμπήσω κάτι. Ο ομορφότερος δρόμος ήταν νομίζω με διαφορά ο Via Fiori Chiari. Αφού έβγαλα φωτογραφία ότι υπήρχε (και ας μην το έχω με τη φωτογραφία), σταμάτησα σε κάποια gelateria για παγωτό. Υπέροχο παγωτό και μάλιστα 2 ευρώ η μπάλα! Είπατε κάτι; Ωστόσο, τι εννοούσε ο ποιητής με τη γεύση macedonia ποτέ δεν έμαθα. Κακώς δεν ρώτησα. Από την άλλη το frappe στον τιμοκατάλογο του μαγαζιού δεν ήταν καφές, αλλά μιλκσέικ;; Μεγάλη απογοήτευση ο συνταξιδιώτης μου!! Με τέτοια ζέστη οι γείτονες Ιταλοί πως γίνεται να μην φτιάχνουν-πίνουν κρύο καφέ! Το ήξερε, αλλά κάθε μέρα ζούσαμε ένα δράμα με το θέμα καφές. Είτε έπινε ζεστό καφέ είτε τον συσκευασμένο κρύο των starbucks από το supermarket. Μα να μην έχουν κρύο καφέ;
Τέλος πάντων.
Συνεχίσαμε την βόλτα μας μέχρι να φτάσουμε στην Montenapoleone,έναν από τους ακριβότερους δρόμους του κόσμου και γενικά στο γνωστό εμπορικό τετράγωνο που φιλοξενεί τους μεγαλύτερους οίκους μόδας παγκοσμίως. Βιτρίνες, βιτρίνες και ατελείωτες βιτρίνες. Προφανώς,απλά χαζεύαμε απέξω τι δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε. Εντύπωση μου έκανε το πλήθος των πανάκριβων αυτοκινήτων που είδα στην συγκεκριμένη συνοικία, αλλά και παντού εντός και εκτός πόλης. Είδαμε ένα αυτοκίνητο που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, μάρκας επίσης άγνωστης σε εμάς, την οποία δυστυχώς δεν θυμάμαι τώρα. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο είδαμε αν θυμάμαι καλά ότι πρόκειται για γερμανική μάρκα πολυτελών αυτοκινήτων έπειτα από τροποποίηση ή κάτι τέτοιο. Βασικά, μέσα σε 5-6 ημέρες είδα μαζεμένα πολύ περισσότερα ακριβά αυτοκίνητα από όσα είχα δει σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Τι στο καλό, πλούσιοι είναι όλοι εκεί στη Βόρεια Ιταλία;
Όπως καταλαβαίνετε μετά από τόσο περπάτημα η όρεξη μας άνοιξε για τα καλά. Η πείνα του συνταξιδιώτη μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Που θα φάμε; Εγώ ήθελα να δούμε ακόμα τo Bosco Verticale, το οικιστικό συγκρότημα δύο ουρανοξυστών που είναι πνιγμένο από φυτά. Το σημείο εκείνο της πόλης είναι πιο βιομηχανικό, πιο αστικό, καθώς υπάρχουν και άλλοι ουρανοξύστες και ένα αστικό πάρκο. Μάλιστα,ο οικοδεσπότης μας, μας πρότεινε την ευρύτερη περιοχή για καλό και πιο οικονομικό φαγητό. Λίγο πριν φτάσουμε έριξε και ένα ψιλόβροχο για πολύ λίγα λεπτά. Καθίσαμε σε κάποιο παγκάκι μέχρι να περάσει και έπειτα βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Πολύ προσεγμένο όλο το πάρκο και η περιοχή. Και που θα φάμε τώρα; Ψάχναμε κατάστημα εστίασης στην ευρύτερη περιοχή, αλλά προς έκπληξη μας τα περισσότερα ήταν κλειστά και άνοιγαν έπειτα από κανά δίωρο.
Την προηγούμενη ημέρα δεν είχαμε αντιμετωπίσει θέματα με το ωράριο. Πως την πατήσαμε πάλι έτσι! Και ο συνταξιδιώτης μου πεινούσε πάρα πολύ. Έτσι, με βάση τα δεδομένα που είχαμε καταλήξαμε στο Miscusi | pasta fresca - Milano Isola που ήταν ανοιχτό εκείνη την στιγμή και ανταποκρινόταν σε ότι αναζητούσαμε. Ο κατάλογος ήταν ψηφιακός και η παραγγελία γινόταν επίσης ψηφιακά. Το κατάστημα έφτιαχνε χειροποίητα μακαρόνια και έτσι τιμήσαμε δυο μακαρονάδες. Πήραμε και κάτι συνοδευτικά, ενώ απολαμβάναμε το θέαμα που εκτυλισσόταν στην πλατεία που βρισκόταν το εστιατόριο. Προφανώς στην Ιταλία υπάρχει μάλλον κάποια σχολή για παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τα ακροβατικά ή κάτι αντίστοιχο. Δεν ξέρω τι μπορεί να ήταν ή πως αλλιώς να το εξηγήσω γιατί δεν έχω δει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα. Δεν ήταν γυμναστικές επιδείξεις. Ήταν πολύ πιο περίτεχνα όσα έκαναν τα παιδιά και φορούσαν στολές. Όση ώρα παρακολουθούσαμε το θέαμα ήμουν και αισθανόμουν μια χαρά. Απλώς χρησιμοποίησα ένα-δυο χαρτομάντηλα, εφόσον έτρεχε η μύτη μου. Δεν έδωσα σημασία, καθώς έχω αλλεργία. Που να ήξερα τι με περίμενε εκείνο το βράδυ.
Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε, είπαμε να κλείσουμε αυτή τη γεμάτη ημέρα με βόλτα και ποτό στην Chinatown του Μιλάνου. Πράγματι περπατήσαμε ως εκεί. Όντως είχε αρκετά κινέζικα μαγαζιά, αλλά και πολλά που δεν είχαν σχέση με οτιδήποτε κινέζικο. Είχε πάρα πολύ κόσμο και όχι μόνο Κινέζους. Η πλειοψηφία δεν ήταν Κινέζοι. Μπήκαμε σε ένα πεζόδρομο με ένα κάρο μαγαζιά εστίασης και μη. Μια ατελείωτη περαντζάδα που πραγματικά δεν ξέραμε που τελείωνε, αλλά πραγματικά δεν χορταίναμε να περπατάμε. Ήταν πολύ ευχάριστη βόλτα. Ζωντάνια και νιάτα. Μετά από το περπάτημα που ρίξαμε κάτσαμε σε ένα μαγαζί πολύ γουστόζικο από τα πρώτα καταστήματα του πεζοδρόμου. Ήταν η ώρα του aperitivo και μαζί με το ποτό πήραμε και κάτι να τσιμπήσουμε (τυριά,αλλαντικά) σε πολύ χαμηλή τιμή για τα δικά μας δεδομένα. Όλα ήταν πολύ όμορφα. Και ενώ έπεφτε το σκοτάδι και άναβαν τα φώτα της πόλης, όλα φαίνονταν ακόμα πιο όμορφα. Περάσαμε υπέροχα! Πήραμε το μετρό για να επιστρέψουμε στο κατάλυμα μας, αφού κάναμε μια στάση στο φωτισμένο Duomo και την Galleria Vittorio Emanuele II. Να δούμε πως φαίνονται την νύχτα. Η επόμενη ημέρα είχε στο πρόγραμμα την λίμνη Κόμο!
Γιούπι θα έλεγα! Όμως το βράδυ εκείνο ήταν μαρτυρικό για μένα.
Τι έγινε; Έλα μου ντε! Η μύτη μου έτρεχε ποτάμι. Καταρροή φουλ! Κάθε 2 λεπτά χαρτομάντιλο. 
Μέχρι και αυτά τελείωσαν και έψαχνα το κατάλυμα να δω τι μπορώ να χρησιμοποιήσω. Είχα αρκετά χαρτομάντηλα, διότι έχω αλλεργίες και παίρνω αντισταμινικά. Να μην τα πολυλογώ πέρασα ένα μαρτυρικό βράδυ και μαζί με εμένα και ο συνταξιδιώτης μου που δεν έφταιγε σε τίποτα ο καημένος. Κάποια στιγμή κατά τις 4 μου έκοψε να πάρω ένα αντισταμινικό μπας και δεν με είχε πιάσει εκείνο που είχα πάρει το πρωί. Ευτυχώς, κάπως έδρασε και μειώθηκε η καταρροή. Έτσι, καταφέραμε να κοιμηθούμε 2-3 ώρες.
Η μέρα ξεκίνησε νωρίς, καθώς στο πρόγραμμα είχαμε επίσκεψη στο Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι. Έτσι, πήγαμε για ανεφοδιασμό στο σούπερ μάρκετ για πρωινά καλούδια. Πριν προλάβουμε να μπούμε στο μετρό ο συνταξιδιώτης μου συνειδητοποίησε ότι δεν είχε πάνω του το κινητό του τηλέφωνο. Εγκεφαλικό!
Πάμε πάλι πίσω στο σούπερ μάρκετ. Κάναμε βόλτα όλα τα μέρη που περάσαμε για να ρωτήσουμε στο τέλος αν βρήκαν κάποιο κινητό τηλέφωνο. Μας απάντησαν θετικά! Το τηλέφωνο όμως δεν ήταν δικό μας! Απογοητευμένοι φύγαμε και γυρίσαμε στο κατάλυμα μπας και ο αφηρημένος συνταξιδιώτης μου το είχε ξεχάσει εκεί. Ευτυχώς, το είχε ξεχάσει εκεί, διότι αν το είχε χάσει θα είχαμε άλλες φουρτούνες. Τέλος καλό όλα καλά. Μετά από όλα αυτά, πήραμε επιτέλους το μετρό και κατεβήκαμε στον σταθμό του San Ambrogio, όπου επισκεφθήκαμε με δωρεάν είσοδο τη βασιλική του Αγίου Αμβροσίου. Έπειτα πήραμε το δρόμο για το μουσείο του Ντα Βίντσι. Ήταν αρκετά μεγάλο και οι βασικοί επισκέπτες εκτός των τουριστών ήταν σχολεία. Είχε πάρα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα για διάφορα θέματα όπως περιβάλλον, ανθρώπινο σώμα, διάστημα κλπ και προφανώς μια έκθεση τεράστια για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τις εφευρέσεις του. Όσον αφορά το σκέλος με τα εκπαιδευτικά προγράμματα έχω την αίσθηση ότι το επιστημονικό κέντρο Κοπέρνικος στην Βαρσοβία ήταν καλύτερο. Όσον αφορά τον Ντα Βίντσι φαντάζομαι είναι κορυφή στο είδος του. Ομολογώ ότι μόλις τελειώσαμε με την περιήγηση στο μουσείο ήμουν εξαντλημένη. Τι στο καλό! Και ακόμα δεν είχαμε ξεκινήσει.
Πήραμε το δρόμο για το Μουσείο του Μυστικού Δείπνου του Ντα Βίντσι. Γνωρίζαμε ότι δεν υπήρχε εισιτήριο ούτε για δείγμα. Δεν υπήρχε τίποτα ακόμα και όταν κλείσαμε το ταξίδι. Πήγαμε μέχρι το ταμείο μήπως και βρούμε κάτι τελευταία στιγμή. Μάταιος κόπος.
Δεν πειράζει.Επόμενη στάση μας, το Κάστρο των Σφόρτσα. Περιπλανηθήκαμε στους δρόμους και βγάλαμε αρκετές φωτογραφίες κτίρια και πλατείες. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή και ο ήλιος ήταν λαμπρός. Φτάνοντας στο Κάστρο, περάσαμε από μια πάρα πολύ όμορφη πλατεία με ένα άγαλμα στη μέση και ωραία κτίρια ολόγυρα. Στο βάθος δέσποζε το επιβλητικό Κάστρο των Σφόρτσα. Χαζεύαμε την ομορφιά του τοπίου και τον κόσμο που είχε ξαποστάσει στο σιντριβάνι έξω από το Κάστρο. Η είσοδος στον αύλειο χώρο και στο πάρκο Σεμπιόνε ήταν δωρεάν. Χαζέψαμε την αυλή του Κάστρου, αλλά δεν μπήκαμε μέσα παρά το χαμηλό αντίτιμο.
Δεν βαστούσαν τα πόδια μας και προτιμήσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας στο καταπράσινο πάρκο της πόλης. Αναζωογωνηθήκαμε με κάτι γρανίτες…Πωπω…τι ανάγκη τις είχαμε με τον ήλιο και το περπάτημα!
Τι ωραία βόλτα κάναμε μέσα στο πάρκο. Απόλαυση! Πόσοι κάνανε ποδήλατο μέσα στο πάρκο. Το ζήλεψα για άλλη μια φορά! Κατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας, περάσαμε δίπλα από τη λιμνούλα του πάρκου, ενώ είδαμε και την Αψίδα της Ειρήνης. Μια Αψίδα μάλλον υπάρχει σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Δεν θυμάμαι, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά σε ταξίδι που βλέπαμε ένα πάρκο καταπράσινο. Άνοιξη βλέπετε και όχι χειμώνας! Άλλο πράγμα!
Βγήκαμε από το πάρκο και κατευθυνθήκαμε προς τη συνοικία Brera, την πιο όμορφη και καλλιτεχνική γειτονιά του Μιλάνου. Πραγματικά οι δρόμοι, τα σοκάκια και τα σπίτια σε αυτή τη γειτονιά ήταν πανέμορφα. Το ίδιο και τα μαγαζιά. Ήταν νωρίς το μεσημέρι, αλλά άνετα καθόμουν σε κάποιο από αυτά τα μαγαζάκια για να τσιμπήσω κάτι. Ο ομορφότερος δρόμος ήταν νομίζω με διαφορά ο Via Fiori Chiari. Αφού έβγαλα φωτογραφία ότι υπήρχε (και ας μην το έχω με τη φωτογραφία), σταμάτησα σε κάποια gelateria για παγωτό. Υπέροχο παγωτό και μάλιστα 2 ευρώ η μπάλα! Είπατε κάτι; Ωστόσο, τι εννοούσε ο ποιητής με τη γεύση macedonia ποτέ δεν έμαθα. Κακώς δεν ρώτησα. Από την άλλη το frappe στον τιμοκατάλογο του μαγαζιού δεν ήταν καφές, αλλά μιλκσέικ;; Μεγάλη απογοήτευση ο συνταξιδιώτης μου!! Με τέτοια ζέστη οι γείτονες Ιταλοί πως γίνεται να μην φτιάχνουν-πίνουν κρύο καφέ! Το ήξερε, αλλά κάθε μέρα ζούσαμε ένα δράμα με το θέμα καφές. Είτε έπινε ζεστό καφέ είτε τον συσκευασμένο κρύο των starbucks από το supermarket. Μα να μην έχουν κρύο καφέ;
Τέλος πάντων.
Συνεχίσαμε την βόλτα μας μέχρι να φτάσουμε στην Montenapoleone,έναν από τους ακριβότερους δρόμους του κόσμου και γενικά στο γνωστό εμπορικό τετράγωνο που φιλοξενεί τους μεγαλύτερους οίκους μόδας παγκοσμίως. Βιτρίνες, βιτρίνες και ατελείωτες βιτρίνες. Προφανώς,απλά χαζεύαμε απέξω τι δεν μπορούσαμε να αγοράσουμε. Εντύπωση μου έκανε το πλήθος των πανάκριβων αυτοκινήτων που είδα στην συγκεκριμένη συνοικία, αλλά και παντού εντός και εκτός πόλης. Είδαμε ένα αυτοκίνητο που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ, μάρκας επίσης άγνωστης σε εμάς, την οποία δυστυχώς δεν θυμάμαι τώρα. Ψάχνοντας στο διαδίκτυο είδαμε αν θυμάμαι καλά ότι πρόκειται για γερμανική μάρκα πολυτελών αυτοκινήτων έπειτα από τροποποίηση ή κάτι τέτοιο. Βασικά, μέσα σε 5-6 ημέρες είδα μαζεμένα πολύ περισσότερα ακριβά αυτοκίνητα από όσα είχα δει σε όλη την υπόλοιπη ζωή μου. Τι στο καλό, πλούσιοι είναι όλοι εκεί στη Βόρεια Ιταλία;
Όπως καταλαβαίνετε μετά από τόσο περπάτημα η όρεξη μας άνοιξε για τα καλά. Η πείνα του συνταξιδιώτη μου ήταν ακόμα μεγαλύτερη. Που θα φάμε; Εγώ ήθελα να δούμε ακόμα τo Bosco Verticale, το οικιστικό συγκρότημα δύο ουρανοξυστών που είναι πνιγμένο από φυτά. Το σημείο εκείνο της πόλης είναι πιο βιομηχανικό, πιο αστικό, καθώς υπάρχουν και άλλοι ουρανοξύστες και ένα αστικό πάρκο. Μάλιστα,ο οικοδεσπότης μας, μας πρότεινε την ευρύτερη περιοχή για καλό και πιο οικονομικό φαγητό. Λίγο πριν φτάσουμε έριξε και ένα ψιλόβροχο για πολύ λίγα λεπτά. Καθίσαμε σε κάποιο παγκάκι μέχρι να περάσει και έπειτα βγάλαμε τις απαραίτητες φωτογραφίες. Πολύ προσεγμένο όλο το πάρκο και η περιοχή. Και που θα φάμε τώρα; Ψάχναμε κατάστημα εστίασης στην ευρύτερη περιοχή, αλλά προς έκπληξη μας τα περισσότερα ήταν κλειστά και άνοιγαν έπειτα από κανά δίωρο.
Την προηγούμενη ημέρα δεν είχαμε αντιμετωπίσει θέματα με το ωράριο. Πως την πατήσαμε πάλι έτσι! Και ο συνταξιδιώτης μου πεινούσε πάρα πολύ. Έτσι, με βάση τα δεδομένα που είχαμε καταλήξαμε στο Miscusi | pasta fresca - Milano Isola που ήταν ανοιχτό εκείνη την στιγμή και ανταποκρινόταν σε ότι αναζητούσαμε. Ο κατάλογος ήταν ψηφιακός και η παραγγελία γινόταν επίσης ψηφιακά. Το κατάστημα έφτιαχνε χειροποίητα μακαρόνια και έτσι τιμήσαμε δυο μακαρονάδες. Πήραμε και κάτι συνοδευτικά, ενώ απολαμβάναμε το θέαμα που εκτυλισσόταν στην πλατεία που βρισκόταν το εστιατόριο. Προφανώς στην Ιταλία υπάρχει μάλλον κάποια σχολή για παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν με τα ακροβατικά ή κάτι αντίστοιχο. Δεν ξέρω τι μπορεί να ήταν ή πως αλλιώς να το εξηγήσω γιατί δεν έχω δει κάτι παρόμοιο στην Ελλάδα. Δεν ήταν γυμναστικές επιδείξεις. Ήταν πολύ πιο περίτεχνα όσα έκαναν τα παιδιά και φορούσαν στολές. Όση ώρα παρακολουθούσαμε το θέαμα ήμουν και αισθανόμουν μια χαρά. Απλώς χρησιμοποίησα ένα-δυο χαρτομάντηλα, εφόσον έτρεχε η μύτη μου. Δεν έδωσα σημασία, καθώς έχω αλλεργία. Που να ήξερα τι με περίμενε εκείνο το βράδυ.
Αφού φάγαμε και ξεκουραστήκαμε, είπαμε να κλείσουμε αυτή τη γεμάτη ημέρα με βόλτα και ποτό στην Chinatown του Μιλάνου. Πράγματι περπατήσαμε ως εκεί. Όντως είχε αρκετά κινέζικα μαγαζιά, αλλά και πολλά που δεν είχαν σχέση με οτιδήποτε κινέζικο. Είχε πάρα πολύ κόσμο και όχι μόνο Κινέζους. Η πλειοψηφία δεν ήταν Κινέζοι. Μπήκαμε σε ένα πεζόδρομο με ένα κάρο μαγαζιά εστίασης και μη. Μια ατελείωτη περαντζάδα που πραγματικά δεν ξέραμε που τελείωνε, αλλά πραγματικά δεν χορταίναμε να περπατάμε. Ήταν πολύ ευχάριστη βόλτα. Ζωντάνια και νιάτα. Μετά από το περπάτημα που ρίξαμε κάτσαμε σε ένα μαγαζί πολύ γουστόζικο από τα πρώτα καταστήματα του πεζοδρόμου. Ήταν η ώρα του aperitivo και μαζί με το ποτό πήραμε και κάτι να τσιμπήσουμε (τυριά,αλλαντικά) σε πολύ χαμηλή τιμή για τα δικά μας δεδομένα. Όλα ήταν πολύ όμορφα. Και ενώ έπεφτε το σκοτάδι και άναβαν τα φώτα της πόλης, όλα φαίνονταν ακόμα πιο όμορφα. Περάσαμε υπέροχα! Πήραμε το μετρό για να επιστρέψουμε στο κατάλυμα μας, αφού κάναμε μια στάση στο φωτισμένο Duomo και την Galleria Vittorio Emanuele II. Να δούμε πως φαίνονται την νύχτα. Η επόμενη ημέρα είχε στο πρόγραμμα την λίμνη Κόμο!
Γιούπι θα έλεγα! Όμως το βράδυ εκείνο ήταν μαρτυρικό για μένα.
Τι έγινε; Έλα μου ντε! Η μύτη μου έτρεχε ποτάμι. Καταρροή φουλ! Κάθε 2 λεπτά χαρτομάντιλο. Μέχρι και αυτά τελείωσαν και έψαχνα το κατάλυμα να δω τι μπορώ να χρησιμοποιήσω. Είχα αρκετά χαρτομάντηλα, διότι έχω αλλεργίες και παίρνω αντισταμινικά. Να μην τα πολυλογώ πέρασα ένα μαρτυρικό βράδυ και μαζί με εμένα και ο συνταξιδιώτης μου που δεν έφταιγε σε τίποτα ο καημένος. Κάποια στιγμή κατά τις 4 μου έκοψε να πάρω ένα αντισταμινικό μπας και δεν με είχε πιάσει εκείνο που είχα πάρει το πρωί. Ευτυχώς, κάπως έδρασε και μειώθηκε η καταρροή. Έτσι, καταφέραμε να κοιμηθούμε 2-3 ώρες.
Φοβερό ε; Τα νεύρα μας κρόσια…
Το συγκεκριμένο κατάλυμα απείχε περίπου ένα τέταρτο από το κέντρο. Ήταν σε μια συνοικία σαν την δική μας Ομόνοια. Ζούσαν κατά κύριο λόγο ξένοι. Βιαζόμασταν να φτάσουμε, διότι ο οικοδεσπότης μας περίμενε εκεί. Μας είχε πει ότι είχε κάποια δουλειά στις 11 και εμείς φτάσαμε λίγο αργότερα. Που να φανταζόταν και εκείνος και εμείς την καθυστέρηση του λεωφορείου από την κίνηση. Ωστόσο, ήταν ευγενέστατος και μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για την πόλη, αλλά και για το τι υπάρχει κοντά στο διαμέρισμα, ενώ κατά τη διάρκεια της διαμονής μας, μας ενημέρωνε για απεργίες που είχαν τα ΜΜΜ. Το διαμέρισμα του ήταν όμορφο και ευρύχωρο. Είχε τα πάντα. Δεν μας έλειψε τίποτα. Αλλάξαμε ρούχα, αλλά τα πανωφόρια και οι τσάντες μας είχαν προλάβει να βραχούν. Μαζί με αυτά και δυο βιβλία του συνταξιδιώτη μου. Πιο πολύ για αυτά νοιάστηκε παρά για το ότι είχε γίνει παπί. 
Ο οικοδεσπότης μας, μας είχε ενημερώσει για απεργία των τρένων εκτός Μιλάνου. Τι στο καλό να είχε συμβεί. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Λίγα μέτρα παρακάτω, μια άλλη είσοδος του μετρό του ίδιου σταθμού ήταν ανοιχτή. Βρε τους Ιταλούς. Είχαν κλείσει όλες τις εισόδους του συγκεκριμένου σταθμού εκτός από μία. Άντε τώρα να ξέρεις ότι κάνουν τέτοια κολπάκια οι Ιταλοί! Και με αυτά τα ωραία γυρίσαμε στο κατάλυμα για ξεκούραση.
