alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 57
- Likes
- 412
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ΗΜΕΡΑ( Κέντρο του Μιλάνο- Σκάλα του Μιλάνου- Brera- Duomo- Navigli)
- 2η ΗΜΕΡΑ( Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι- Κάστρο των Σφόρτσα- Brera- Montenapoleone- Bosco Verticale- Chinatown)
- 3η ΗΜΕΡΑ {Λίμνη Κόμο (Κόμο, Μπελάτζιο, Βαρένα)}
- 4η ΗΜΕΡΑ( Μπρέσια- Βερόνα)
- 5η ΗΜΕΡΑ (Τορίνο - Μπέργκαμο)
- 6η ΗΜΕΡΑ (Μπέργκαμο)
- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
5η ΗΜΕΡΑ (Τορίνο- Μπέργκαμο)
Πως με βρήκε το πρωινό ξύπνημα; Μια χαρά! Ένιωθα κούραση, αλλά όχι αδιαθεσία. Δεν αισθανόμουν άρρωστη. Τι ωραία!
Έτοιμη για νέες περιπέτειες, αφού πήρα κλασικά αντισταμινικό και σπρέι για την καταρροή. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, καθώς θα τα παίρναμε μαζί μας όπου πηγαίναμε. Θα φεύγαμε από το Μιλάνο. Η τελευταία διανυκτέρευση αυτού του ταξιδιού ήταν στο Μπέργκαμο. Τέλος πάντων, όταν ετοιμαστήκαμε, πήγαμε να πάρουμε φοκάτσιες από τον φούρνο,αντί για πρωινό σνακ από το σούπερ μάρκετ και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό σταθμό των τρένων του Μιλάνου. Το πλάνο ήταν να πάρουμε το τρένο για Λουγκάνο. Είπαμε, θέλαμε να δούμε λίμνες σε αυτό το ταξίδι! Όσο είδατε όμως εσείς το Λουγκάνο, το είδαμε και εμείς! 
Όταν φτάσαμε στα εκδοτήρια εισιτηρίων διαπιστώσαμε ότι το δρομολόγιο για Λουγκάνο ήταν γεμάτο. Δεν υπήρχαν άλλα εισιτήρια έλεγε το μηχάνημα για αυτό το δρομολόγιο!!!
Πόση γκαντεμιά σε αυτό το ταξίδι!!! Κοιτάξαμε αν υπήρχε εναλλακτικό δρομολόγιο. Υπήρχε ένα. Μικρή λεπτομέρεια. Τα εισιτήρια πηγαινέλα ήταν πανάκριβα. 
Δεν θυμάμαι ακριβώς το κόστος, αλλά δεν είχαν σχέση με αυτό που υπολογίζαμε. Επομένως, τα σχέδια μας πήγαν στράφι. Συνηθίσαμε τα απρόοπτα αυτού του ταξιδιού. Δεν πήγαν και πολλά όπως υπολογίζαμε. Πού θα πάμε; Αυτή ήταν η ερώτηση που έπρεπε να απαντήσουμε. Ψάξαμε τι υπάρχει τριγύρω. Είχαμε τις διαφωνίες μας. Έπρεπε να υπολογίσουμε ότι έπρεπε να είμαστε στο κατάλυμα στο Μπέργκαμο μέχρι τις 7? αν θυμάμαι καλά, διότι μετά μας χρέωνε έξτρα ποσό για το check in. Τέλος πάντων. Αυτό ήταν το λιγότερο. Αφού περιεργαστήκαμε τις πιθανές επιλογές αποφασίσαμε να πάμε στο Τορίνο. Πιστεύαμε ότι σε σχέση με άλλα μέρη στην ίδια απόσταση, δύσκολα θα κάναμε επίσκεψη σε αυτή την πόλη στο μέλλον.
Έτσι, μετά από ένα ταξίδι 2 ωρών και κάτι βρεθήκαμε στο Τορίνο. Ευτυχώς, η διαδρομή μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε. Στον σταθμό των τρένων αποφασίσουμε να αφήσουμε τις βαλίτσες μας σε locker. Ξεμπερδέψαμε πολύ γρήγορα και αρκετά οικονομικά με αυτή την διαδικασία. Τσάμπα καθυστερήσαμε στον σταθμό του Μιλάνο που περιμέναμε να αφήσουμε εκεί τα πράγματά μας. Η ουρά όμως ήταν τεράστια και έτσι πήραμε τα πράγματα μαζί μας μέχρι το Τορίνο. Τέλος πάντων, αφού ξελαφρώσαμε από τα πράγματα βγήκαμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Στην πλατεία απέναντι είδαμε μια ταμπέλα που μας ενημέρωνε ότι το Τορίνο είχε ανακηρυχθεί Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Έξυπνου Τουρισμού για το 2025. Στο τρένο διαβάσαμε μάλιστα και διάφορα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την πόλη για τα οποία δεν είχαμε ιδέα. Απλά πράγματα, αλλά ενδιαφέροντα για εμάς που δεν περιμέναμε ότι θα βρεθούμε εκεί και δεν ξέραμε τίποτα για την πόλη. Το Τορίνο είναι μια βιομηχανική πόλη που προσπαθεί πια να αποτινάξει αυτή την ταμπέλα. Το κτίριο-σύμβολο της πόλης είναι το Mole Antonelliana. Χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Αντονέλι. Στο Τορίνο υπάρχει Αιγυπτιακό Μουσείο, το οποίο είναι το μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο στον κόσμο σε αξία εκθεμάτων και το δεύτερο μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο στον κόσμο (μετά αυτό του Καϊρου) σε αριθμό εκθεμάτων. Η πόλη είναι συνδεδεμένη με την αυτοκινητοβιομηχανία της FIAT, αλλά και άλλες διεθνώς γνωστές εταιρείες όπως η Lavazza (καφές εσπρέσσο) και η Robe di Kappa (καθημερινή και αθλητική ένδυση). Βρέχεται από τον ποταμό Πάδο, ενώ οι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου θα ξέρουν ότι η πόλη είναι το σπίτι της Γιουβέντους και της Τορίνο.
Ξεκινήσαμε την εξερεύνηση αφού σταματήσαμε στην αλυσίδα 12Οz για να προμηθευτούμε γρανίτα για μένα και αυτό τον κρύο “καφέ” για τον συνταξιδιώτη μου. Είχε αρκετή ζέστη εκείνη την ημέρα, οπότε τα κρύα ροφήματα ήταν ότι έπρεπε. Ξεκινήσαμε την περιήγηση. Αυτό που μας έκανε εντύπωση και διέφερε από τις πόλεις που είχαμε πάει έως εκείνη την στιγμή είναι ότι η πόλη είχε καμάρες. Αυτό ήταν βάλσαμο, διότι όπως προείπα είχε ήλιο και ζέστη εκείνη την ημέρα, οπότε για ένα μεγάλο διάστημα περπατούσαμε στην σκιά κάτω από τις καμάρες. Έτυχε και διασχίσαμε μεγάλους δρόμους, διότι οι καμάρες φιλοξενούσαν μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων ρούχων ένδυσης και όχι μόνο. Πολλά από αυτά ήταν πολυτελείς οίκοι μόδας. Έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στην Piazza San Carlo. Πριν φτάσουμε στην πλατεία στην είσοδό της θαυμάσαμε δυο πολύ όμορφα γλυπτά. Για την πλατεία τα λόγια είναι φτωχά! Μια πελώρια πλατεία που γύρω γύρω υπήρχαν εκκλησίες, παλάτια, καταστήματα, μαγαζιά εστίασης κλπ και στο κέντρο υπήρχε έφιππο άγαλμα του Emmanuel Philibert, Δούκα της Σαβοΐας. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Συνεχίσαμε την βόλτα μας περνώντας έξω από galleries, μουσεία, παλάτια και το Αιγυπτιακό μουσείο, ώσπου να φτάσουμε στην Piazza Castello και την Piazzetta Reale απέναντι από το Βασιλικό Ανάκτορο. Όλα όσα βλέπαμε ήταν πολύ εντυπωσιακά. Ακόμα και τα δρομάκια που κατέληγαν σε αυτή την πλατεία φαίνονταν πολύ όμορφα. Περάσαμε το Torre Campanaria Duomo di Torino και φτάσαμε στο Parco Archeologico Torri Palatine και την Παλατινή Πύλη. Ωραίο ήταν το αρχαιολογικό πάρκο, αν και κάνοντας μια σύγκριση, νομίζω το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος στην Αθήνα είναι καλύτερο. Εντελώς αντικειμενικά !!
Πως συνεχίσαμε? Δεν προλαβαίναμε σίγουρα να δούμε όλο το κέντρο, οπότε αποφασίσαμε να περάσουμε έξω από το σήμα κατατεθέν της πόλης το Mole Antonelliana. Για να φτάσουμε εκεί βέβαια, διασχίσαμε ένα μέρος από το Giardini Reali di Torino, ένα καταπράσινο πάρκο της πόλης. Φτάνοντας στο Mole Antonelliana καταλάβαμε την επιβλητικότητα του κτιρίου. Πάρα πολύ ψηλό και επιβλητικό κτίριο. Η ουρά του κόσμου που περίμενε να μπει τεράστια. Μεγάλο μέρος της ουράς σχολεία. Και να θέλαμε να μπούμε, βλέποντας αυτή την ουρά χάσαμε κάθε διάθεση. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας σε γειτονιές που πιθανόν να ήταν φοιτητικές κρίνοντας από τον κόσμο που συναντήσαμε. Με το περπάτημα φτάσαμε στις όχθες του ποταμού Πάδου. Πωωω! Τι όμορφο θέαμα! Άλλη μια πόλη με ποτάμι σε αυτό το ταξίδι. Τι ομορφιά ! Πόσο όμορφη κάνει μια πόλη το υδάτινο στοιχείο. Πραγματικά η γέφυρα Ponte Vittorio Emanuele I έβγαινε τόσο ωραία στις φωτογραφίες με φόντο την γειτονιά Borgo Po. Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά. Βγάλαμε πάρα πολλές λήψεις πριν αποφασίσουμε να περάσουμε τη γέφυρα για να πάμε στην απέναντι πλευρά. Πριν περάσουμε τη γέφυρα, θαυμάσουμε την πλατεία Piazza Vittorio Veneto Square. Γενικά, είδαμε πολύ εντυπωσιακές πλατείες στην πόλη.
Περάσαμε τη γέφυρα και χαζέψαμε τα μνημεία και τα κτίρια που είδαμε στον δρόμο μας. Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να περπατήσουμε κατά μήκος του Πάδου και να περάσουμε την επόμενη γέφυρα, την Ponte Umberto I για να πάμε στο πάρκο del Valentino. Το περπάτημα κατά μήκος του ποταμού ήταν αναζωογονητικό,διότι όλη η διαδρομή ήταν καταπράσινη. Όσον αφορά το πάρκο del Valentino διαβάσαμε για την ομορφιά του και το πλήθος των αξιοθέατων που φιλοξενεί. Ωστόσο, ο χρόνος μας πίεζε ασφυκτικά. Θέλαμε πάνω από δύο ώρες για να φτάσουμε στο Μπέργκαμο. Έτσι, το πάρκο δεν το είδαμε ποτέ. Περάσαμε τη γέφυρα και κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων με γοργό βήμα, σχεδόν τρέχοντας. Παίζαμε με τα λεπτά, διότι αν χάναμε το τρένο έπρεπε να περιμένουμε αρκετή ώρα το επόμενο. Φτάσαμε στον σταθμό με την ψυχή στο στόμα. Εγώ πήγα να πάρω τις βαλίτσες και ο συνταξιδιώτης μου πήγε να βγάλει τα εισιτήρια για Μπέργκαμο με αλλαγή στο Μιλάνο. Ευτυχώς, οριακά προλάβαμε και μπήκαμε στον συρμό. Τι ανακούφιση! Ξεκουραστήκαμε μέχρι να φτάσουμε στο Μπέργκαμο. Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να δούμε όλα όσα θέλαμε στο Τορίνο. Δεν είναι μικρή πόλη. Δεν φτάνουν λίγες ώρες για να γυρίσεις το κέντρο της. Θες σίγουρα όλη μέρα και διανυκτέρευση θα έλεγα. Δεν πίστευα ότι το Τορίνο θα μου άρεσε. Ακούμε συνέχεια για άλλες Ιταλικές πόλεις και το Τορίνο σίγουρα δεν είναι στο τοπ 5, μην πω ούτε στο τοπ 10 της χώρας όσον αφορά σε δημοφιλία και επισκεψιμότητα από τους Έλληνες. Κι όμως, αν και δεν είχε την ομορφιά και την αύρα της Βερόνας ομολογώ ότι η γεύση που μου άφησε αυτές τις λίγες ώρες που το περπάτησα ήταν πολύ θετική. Δεν ήταν σίγουρα μια άχαρη βιομηχανική πόλη. Μακάρι να μπορούσαμε να κάτσουμε και άλλο. Για μένα ήταν μια ωραία πόλη με εντυπωσιακότατες πλατείες και highlight τον ποταμό Πάδο. Ο συνταξιδιώτης μου δεν συγκίνηθηκε βέβαια ιδιαίτερα γιατί ήταν μεγάλη πόλη, οπότε κράτησε μόνο τον Πάδο.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο Μιλάνο, όπου αλλάξαμε τρένο για Μπέργκαμο. Δυστυχώς, η μικρή αυτή πόλη μας υποδέχθηκε με μουντίλα, βροχή και αέρα. Από την ηλιοφάνεια και τη ζέστη του Τορίνο βγάλαμε ξανά τις ομπρέλες μας. Πφφφ! Αυτό μου έλειπε πάλι. Να γίνω μούσκεμα και πάνω που συνήλθα να ξανακρυώσω σκέφτηκα. Ωστόσο, ευτυχώς φτάσαμε στο κατάλυμά μας στεγνοί. Είχε λίγο περπάτημα από τον σταθμό του τρένου. Δεν είδαμε και πολλά μιας και ο πολύς κόσμος λόγω βροχής δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους. Ωστόσο, το τμήμα της νέας πόλης που είδαμε δεν μας εντυπωσίασε. Το κατάλυμά μας ήταν σε μια παλιά πολυκατοικία. Βάλαμε τους κωδικούς μας και εισήλθαμε στο κτίριο και έπειτα στο διαμέρισμά μας. Δεν μας υποδέχθηκε κάποιος. Είχαμε φτάσει και στην ώρα μας. Δε νομίζω βέβαια να μας χρέωνε κανείς κάτι παραπάνω και να αργούσαμε. Το διαμέρισμα ήταν ευρύχωρο με όλες τις ανέσεις. Βέβαια, στην ουσία για έναν ύπνο θα το χρησιμοποιούσαμε οπότε δεν μας απασχόλησε και πολύ. Πήραμε μια ανάσα και αρχίσαμε να ψάχνουμε που θα φάμε, διότι όπως καταλαβαίνετε το στομάχι μας διαμαρτυρότανε. Έπειτα από λίγη ώρα εντοπίσαμε ένα ιταλικό, το Trattoria da Adriano, πολύ κοντά στο κατάλυμά μας. Δε θέλαμε να πάμε και μακριά και λόγω πείνας και λόγω καιρού. Ευτυχώς όμως, η βροχή είχε σταματήσει. Που και που έριχνε μια ψιχάλα. Όταν φτάσαμε στην trattoria, διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτη κόσμο. Οριακά βρήκαμε να κάτσουμε. Γινόταν χαμός. Κάποιος είχε γενέθλια. Παραγγείλαμε πίτσες και κάποια ορεκτικά τα οποία δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Οι πίτσες ήταν σε ξυλόφουρνο. Η μια ωστόσο είχε καρβουνιάσει από κάτω, κάτι που χάλασε όλη την γεύση. Ωστόσο, όλο το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και μας κέρασαν και κάποιο ποτάκι, λικεράκι στο τέλος. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, όσοι ήθελαν να πληρώσουν έπρεπε να περάσουν από το ταμείο, κάτι που δημιούργησε τεράστια ουρά και καθυστέρηση. Έτσι, αργήσαμε πολύ να φύγουμε από το εστιατόριο, το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, η ώρα είχε περάσει και δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε το Μπέργκαμο τη νύχτα ζωντανό και γεμάτο κόσμο. Παρόλα αυτά, κάναμε τη βόλτα μας στην πόλη. Ελάχιστα καταστήματα εστίασης είχανε μείνει ανοιχτά, ενώ οι εμπορικοί δρόμοι της πόλης είχαν ερημώσει. Εμείς κάτω από την ομπρέλα, μιας και ψιχάλιζε εκείνη την ώρα, χαζεύαμε τις εκκλησίες και τα νεοκλασικά κτίρια. Ωστόσο, η ώρα δεν ήταν ιδανική για βόλτα και σύντομα επιστρέψαμε για ξεκούραση. Είχε έρθει η τελευταία διανυκτέρευση του ταξιδιού.
Πως με βρήκε το πρωινό ξύπνημα; Μια χαρά! Ένιωθα κούραση, αλλά όχι αδιαθεσία. Δεν αισθανόμουν άρρωστη. Τι ωραία!
Έτοιμη για νέες περιπέτειες, αφού πήρα κλασικά αντισταμινικό και σπρέι για την καταρροή. Μαζέψαμε τα πράγματά μας, καθώς θα τα παίρναμε μαζί μας όπου πηγαίναμε. Θα φεύγαμε από το Μιλάνο. Η τελευταία διανυκτέρευση αυτού του ταξιδιού ήταν στο Μπέργκαμο. Τέλος πάντων, όταν ετοιμαστήκαμε, πήγαμε να πάρουμε φοκάτσιες από τον φούρνο,αντί για πρωινό σνακ από το σούπερ μάρκετ και κατευθυνθήκαμε προς τον κεντρικό σταθμό των τρένων του Μιλάνου. Το πλάνο ήταν να πάρουμε το τρένο για Λουγκάνο. Είπαμε, θέλαμε να δούμε λίμνες σε αυτό το ταξίδι! Όσο είδατε όμως εσείς το Λουγκάνο, το είδαμε και εμείς! Όταν φτάσαμε στα εκδοτήρια εισιτηρίων διαπιστώσαμε ότι το δρομολόγιο για Λουγκάνο ήταν γεμάτο. Δεν υπήρχαν άλλα εισιτήρια έλεγε το μηχάνημα για αυτό το δρομολόγιο!!! Πόση γκαντεμιά σε αυτό το ταξίδι!!! Κοιτάξαμε αν υπήρχε εναλλακτικό δρομολόγιο. Υπήρχε ένα. Μικρή λεπτομέρεια. Τα εισιτήρια πηγαινέλα ήταν πανάκριβα. Δεν θυμάμαι ακριβώς το κόστος, αλλά δεν είχαν σχέση με αυτό που υπολογίζαμε. Επομένως, τα σχέδια μας πήγαν στράφι. Συνηθίσαμε τα απρόοπτα αυτού του ταξιδιού. Δεν πήγαν και πολλά όπως υπολογίζαμε. Πού θα πάμε; Αυτή ήταν η ερώτηση που έπρεπε να απαντήσουμε. Ψάξαμε τι υπάρχει τριγύρω. Είχαμε τις διαφωνίες μας. Έπρεπε να υπολογίσουμε ότι έπρεπε να είμαστε στο κατάλυμα στο Μπέργκαμο μέχρι τις 7? αν θυμάμαι καλά, διότι μετά μας χρέωνε έξτρα ποσό για το check in. Τέλος πάντων. Αυτό ήταν το λιγότερο. Αφού περιεργαστήκαμε τις πιθανές επιλογές αποφασίσαμε να πάμε στο Τορίνο. Πιστεύαμε ότι σε σχέση με άλλα μέρη στην ίδια απόσταση, δύσκολα θα κάναμε επίσκεψη σε αυτή την πόλη στο μέλλον.Έτσι, μετά από ένα ταξίδι 2 ωρών και κάτι βρεθήκαμε στο Τορίνο. Ευτυχώς, η διαδρομή μας έδωσε την ευκαιρία να ξεκουραστούμε. Στον σταθμό των τρένων αποφασίσουμε να αφήσουμε τις βαλίτσες μας σε locker. Ξεμπερδέψαμε πολύ γρήγορα και αρκετά οικονομικά με αυτή την διαδικασία. Τσάμπα καθυστερήσαμε στον σταθμό του Μιλάνο που περιμέναμε να αφήσουμε εκεί τα πράγματά μας. Η ουρά όμως ήταν τεράστια και έτσι πήραμε τα πράγματα μαζί μας μέχρι το Τορίνο. Τέλος πάντων, αφού ξελαφρώσαμε από τα πράγματα βγήκαμε να εξερευνήσουμε την πόλη. Στην πλατεία απέναντι είδαμε μια ταμπέλα που μας ενημέρωνε ότι το Τορίνο είχε ανακηρυχθεί Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Έξυπνου Τουρισμού για το 2025. Στο τρένο διαβάσαμε μάλιστα και διάφορα πολύ ενδιαφέροντα πράγματα για την πόλη για τα οποία δεν είχαμε ιδέα. Απλά πράγματα, αλλά ενδιαφέροντα για εμάς που δεν περιμέναμε ότι θα βρεθούμε εκεί και δεν ξέραμε τίποτα για την πόλη. Το Τορίνο είναι μια βιομηχανική πόλη που προσπαθεί πια να αποτινάξει αυτή την ταμπέλα. Το κτίριο-σύμβολο της πόλης είναι το Mole Antonelliana. Χτίστηκε από τον αρχιτέκτονα Αντονέλι. Στο Τορίνο υπάρχει Αιγυπτιακό Μουσείο, το οποίο είναι το μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο στον κόσμο σε αξία εκθεμάτων και το δεύτερο μεγαλύτερο αιγυπτιακό μουσείο στον κόσμο (μετά αυτό του Καϊρου) σε αριθμό εκθεμάτων. Η πόλη είναι συνδεδεμένη με την αυτοκινητοβιομηχανία της FIAT, αλλά και άλλες διεθνώς γνωστές εταιρείες όπως η Lavazza (καφές εσπρέσσο) και η Robe di Kappa (καθημερινή και αθλητική ένδυση). Βρέχεται από τον ποταμό Πάδο, ενώ οι φίλαθλοι του ποδοσφαίρου θα ξέρουν ότι η πόλη είναι το σπίτι της Γιουβέντους και της Τορίνο.
Ξεκινήσαμε την εξερεύνηση αφού σταματήσαμε στην αλυσίδα 12Οz για να προμηθευτούμε γρανίτα για μένα και αυτό τον κρύο “καφέ” για τον συνταξιδιώτη μου. Είχε αρκετή ζέστη εκείνη την ημέρα, οπότε τα κρύα ροφήματα ήταν ότι έπρεπε. Ξεκινήσαμε την περιήγηση. Αυτό που μας έκανε εντύπωση και διέφερε από τις πόλεις που είχαμε πάει έως εκείνη την στιγμή είναι ότι η πόλη είχε καμάρες. Αυτό ήταν βάλσαμο, διότι όπως προείπα είχε ήλιο και ζέστη εκείνη την ημέρα, οπότε για ένα μεγάλο διάστημα περπατούσαμε στην σκιά κάτω από τις καμάρες. Έτυχε και διασχίσαμε μεγάλους δρόμους, διότι οι καμάρες φιλοξενούσαν μεγάλες αλυσίδες καταστημάτων ρούχων ένδυσης και όχι μόνο. Πολλά από αυτά ήταν πολυτελείς οίκοι μόδας. Έτσι, χωρίς να το καταλάβουμε φτάσαμε στην Piazza San Carlo. Πριν φτάσουμε στην πλατεία στην είσοδό της θαυμάσαμε δυο πολύ όμορφα γλυπτά. Για την πλατεία τα λόγια είναι φτωχά! Μια πελώρια πλατεία που γύρω γύρω υπήρχαν εκκλησίες, παλάτια, καταστήματα, μαγαζιά εστίασης κλπ και στο κέντρο υπήρχε έφιππο άγαλμα του Emmanuel Philibert, Δούκα της Σαβοΐας. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Συνεχίσαμε την βόλτα μας περνώντας έξω από galleries, μουσεία, παλάτια και το Αιγυπτιακό μουσείο, ώσπου να φτάσουμε στην Piazza Castello και την Piazzetta Reale απέναντι από το Βασιλικό Ανάκτορο. Όλα όσα βλέπαμε ήταν πολύ εντυπωσιακά. Ακόμα και τα δρομάκια που κατέληγαν σε αυτή την πλατεία φαίνονταν πολύ όμορφα. Περάσαμε το Torre Campanaria Duomo di Torino και φτάσαμε στο Parco Archeologico Torri Palatine και την Παλατινή Πύλη. Ωραίο ήταν το αρχαιολογικό πάρκο, αν και κάνοντας μια σύγκριση, νομίζω το πάρκο της Ακαδημίας Πλάτωνος στην Αθήνα είναι καλύτερο. Εντελώς αντικειμενικά !!
Πως συνεχίσαμε? Δεν προλαβαίναμε σίγουρα να δούμε όλο το κέντρο, οπότε αποφασίσαμε να περάσουμε έξω από το σήμα κατατεθέν της πόλης το Mole Antonelliana. Για να φτάσουμε εκεί βέβαια, διασχίσαμε ένα μέρος από το Giardini Reali di Torino, ένα καταπράσινο πάρκο της πόλης. Φτάνοντας στο Mole Antonelliana καταλάβαμε την επιβλητικότητα του κτιρίου. Πάρα πολύ ψηλό και επιβλητικό κτίριο. Η ουρά του κόσμου που περίμενε να μπει τεράστια. Μεγάλο μέρος της ουράς σχολεία. Και να θέλαμε να μπούμε, βλέποντας αυτή την ουρά χάσαμε κάθε διάθεση. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας σε γειτονιές που πιθανόν να ήταν φοιτητικές κρίνοντας από τον κόσμο που συναντήσαμε. Με το περπάτημα φτάσαμε στις όχθες του ποταμού Πάδου. Πωωω! Τι όμορφο θέαμα!
Άλλη μια πόλη με ποτάμι σε αυτό το ταξίδι. Τι ομορφιά ! Πόσο όμορφη κάνει μια πόλη το υδάτινο στοιχείο. Πραγματικά η γέφυρα Ponte Vittorio Emanuele I έβγαινε τόσο ωραία στις φωτογραφίες με φόντο την γειτονιά Borgo Po. Η φωτογραφική μηχανή πήρε φωτιά. Βγάλαμε πάρα πολλές λήψεις πριν αποφασίσουμε να περάσουμε τη γέφυρα για να πάμε στην απέναντι πλευρά. Πριν περάσουμε τη γέφυρα, θαυμάσουμε την πλατεία Piazza Vittorio Veneto Square. Γενικά, είδαμε πολύ εντυπωσιακές πλατείες στην πόλη.Περάσαμε τη γέφυρα και χαζέψαμε τα μνημεία και τα κτίρια που είδαμε στον δρόμο μας. Η αλήθεια είναι ότι θέλαμε να περπατήσουμε κατά μήκος του Πάδου και να περάσουμε την επόμενη γέφυρα, την Ponte Umberto I για να πάμε στο πάρκο del Valentino. Το περπάτημα κατά μήκος του ποταμού ήταν αναζωογονητικό,διότι όλη η διαδρομή ήταν καταπράσινη. Όσον αφορά το πάρκο del Valentino διαβάσαμε για την ομορφιά του και το πλήθος των αξιοθέατων που φιλοξενεί. Ωστόσο, ο χρόνος μας πίεζε ασφυκτικά. Θέλαμε πάνω από δύο ώρες για να φτάσουμε στο Μπέργκαμο. Έτσι, το πάρκο δεν το είδαμε ποτέ. Περάσαμε τη γέφυρα και κατευθυνθήκαμε στο σταθμό των τρένων με γοργό βήμα, σχεδόν τρέχοντας. Παίζαμε με τα λεπτά, διότι αν χάναμε το τρένο έπρεπε να περιμένουμε αρκετή ώρα το επόμενο. Φτάσαμε στον σταθμό με την ψυχή στο στόμα. Εγώ πήγα να πάρω τις βαλίτσες και ο συνταξιδιώτης μου πήγε να βγάλει τα εισιτήρια για Μπέργκαμο με αλλαγή στο Μιλάνο. Ευτυχώς, οριακά προλάβαμε και μπήκαμε στον συρμό. Τι ανακούφιση! Ξεκουραστήκαμε μέχρι να φτάσουμε στο Μπέργκαμο. Δυστυχώς, δεν προλάβαμε να δούμε όλα όσα θέλαμε στο Τορίνο. Δεν είναι μικρή πόλη. Δεν φτάνουν λίγες ώρες για να γυρίσεις το κέντρο της. Θες σίγουρα όλη μέρα και διανυκτέρευση θα έλεγα. Δεν πίστευα ότι το Τορίνο θα μου άρεσε. Ακούμε συνέχεια για άλλες Ιταλικές πόλεις και το Τορίνο σίγουρα δεν είναι στο τοπ 5, μην πω ούτε στο τοπ 10 της χώρας όσον αφορά σε δημοφιλία και επισκεψιμότητα από τους Έλληνες. Κι όμως, αν και δεν είχε την ομορφιά και την αύρα της Βερόνας ομολογώ ότι η γεύση που μου άφησε αυτές τις λίγες ώρες που το περπάτησα ήταν πολύ θετική. Δεν ήταν σίγουρα μια άχαρη βιομηχανική πόλη. Μακάρι να μπορούσαμε να κάτσουμε και άλλο. Για μένα ήταν μια ωραία πόλη με εντυπωσιακότατες πλατείες και highlight τον ποταμό Πάδο. Ο συνταξιδιώτης μου δεν συγκίνηθηκε βέβαια ιδιαίτερα γιατί ήταν μεγάλη πόλη, οπότε κράτησε μόνο τον Πάδο.
Με αυτά και με αυτά φτάσαμε στο Μιλάνο, όπου αλλάξαμε τρένο για Μπέργκαμο. Δυστυχώς, η μικρή αυτή πόλη μας υποδέχθηκε με μουντίλα, βροχή και αέρα. Από την ηλιοφάνεια και τη ζέστη του Τορίνο βγάλαμε ξανά τις ομπρέλες μας. Πφφφ! Αυτό μου έλειπε πάλι. Να γίνω μούσκεμα και πάνω που συνήλθα να ξανακρυώσω σκέφτηκα. Ωστόσο, ευτυχώς φτάσαμε στο κατάλυμά μας στεγνοί. Είχε λίγο περπάτημα από τον σταθμό του τρένου. Δεν είδαμε και πολλά μιας και ο πολύς κόσμος λόγω βροχής δεν κυκλοφορούσε στους δρόμους. Ωστόσο, το τμήμα της νέας πόλης που είδαμε δεν μας εντυπωσίασε. Το κατάλυμά μας ήταν σε μια παλιά πολυκατοικία. Βάλαμε τους κωδικούς μας και εισήλθαμε στο κτίριο και έπειτα στο διαμέρισμά μας. Δεν μας υποδέχθηκε κάποιος. Είχαμε φτάσει και στην ώρα μας. Δε νομίζω βέβαια να μας χρέωνε κανείς κάτι παραπάνω και να αργούσαμε. Το διαμέρισμα ήταν ευρύχωρο με όλες τις ανέσεις. Βέβαια, στην ουσία για έναν ύπνο θα το χρησιμοποιούσαμε οπότε δεν μας απασχόλησε και πολύ. Πήραμε μια ανάσα και αρχίσαμε να ψάχνουμε που θα φάμε, διότι όπως καταλαβαίνετε το στομάχι μας διαμαρτυρότανε. Έπειτα από λίγη ώρα εντοπίσαμε ένα ιταλικό, το Trattoria da Adriano, πολύ κοντά στο κατάλυμά μας. Δε θέλαμε να πάμε και μακριά και λόγω πείνας και λόγω καιρού. Ευτυχώς όμως, η βροχή είχε σταματήσει. Που και που έριχνε μια ψιχάλα. Όταν φτάσαμε στην trattoria, διαπιστώσαμε ότι ήταν γεμάτη κόσμο. Οριακά βρήκαμε να κάτσουμε. Γινόταν χαμός. Κάποιος είχε γενέθλια. Παραγγείλαμε πίτσες και κάποια ορεκτικά τα οποία δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Οι πίτσες ήταν σε ξυλόφουρνο. Η μια ωστόσο είχε καρβουνιάσει από κάτω, κάτι που χάλασε όλη την γεύση. Ωστόσο, όλο το προσωπικό ήταν ευγενέστατο και μας κέρασαν και κάποιο ποτάκι, λικεράκι στο τέλος. Ωστόσο, για κάποιο λόγο, όσοι ήθελαν να πληρώσουν έπρεπε να περάσουν από το ταμείο, κάτι που δημιούργησε τεράστια ουρά και καθυστέρηση. Έτσι, αργήσαμε πολύ να φύγουμε από το εστιατόριο, το σκοτάδι είχε πέσει για τα καλά, η ώρα είχε περάσει και δεν είχαμε την ευκαιρία να δούμε το Μπέργκαμο τη νύχτα ζωντανό και γεμάτο κόσμο. Παρόλα αυτά, κάναμε τη βόλτα μας στην πόλη. Ελάχιστα καταστήματα εστίασης είχανε μείνει ανοιχτά, ενώ οι εμπορικοί δρόμοι της πόλης είχαν ερημώσει. Εμείς κάτω από την ομπρέλα, μιας και ψιχάλιζε εκείνη την ώρα, χαζεύαμε τις εκκλησίες και τα νεοκλασικά κτίρια. Ωστόσο, η ώρα δεν ήταν ιδανική για βόλτα και σύντομα επιστρέψαμε για ξεκούραση. Είχε έρθει η τελευταία διανυκτέρευση του ταξιδιού.
Φοβερό ε; Τα νεύρα μας κρόσια…
Το συγκεκριμένο κατάλυμα απείχε περίπου ένα τέταρτο από το κέντρο. Ήταν σε μια συνοικία σαν την δική μας Ομόνοια. Ζούσαν κατά κύριο λόγο ξένοι. Βιαζόμασταν να φτάσουμε, διότι ο οικοδεσπότης μας περίμενε εκεί. Μας είχε πει ότι είχε κάποια δουλειά στις 11 και εμείς φτάσαμε λίγο αργότερα. Που να φανταζόταν και εκείνος και εμείς την καθυστέρηση του λεωφορείου από την κίνηση. Ωστόσο, ήταν ευγενέστατος και μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για την πόλη, αλλά και για το τι υπάρχει κοντά στο διαμέρισμα, ενώ κατά τη διάρκεια της διαμονής μας, μας ενημέρωνε για απεργίες που είχαν τα ΜΜΜ. Το διαμέρισμα του ήταν όμορφο και ευρύχωρο. Είχε τα πάντα. Δεν μας έλειψε τίποτα. Αλλάξαμε ρούχα, αλλά τα πανωφόρια και οι τσάντες μας είχαν προλάβει να βραχούν. Μαζί με αυτά και δυο βιβλία του συνταξιδιώτη μου. Πιο πολύ για αυτά νοιάστηκε παρά για το ότι είχε γίνει παπί. 
Τι να κάνει και αυτή η έρμη η ομπρέλα! Πήραμε μια μικρή ανάσα και πήγαμε να φάμε κάτι για να γνωρίσουμε την πόλη της μόδας. Ευτυχώς, η πολλή βροχή κόπασε και έμεινε μόνο ένα ψιχάλισμα. Λίγα μέτρα από το κατάλυμα υπήρχε ένα Carrefour 24ωρο που το τιμήσαμε καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μας.
Ο οικοδεσπότης μας, μας είχε ενημερώσει για απεργία των τρένων εκτός Μιλάνου. Τι στο καλό να είχε συμβεί. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Λίγα μέτρα παρακάτω, μια άλλη είσοδος του μετρό του ίδιου σταθμού ήταν ανοιχτή. Βρε τους Ιταλούς. Είχαν κλείσει όλες τις εισόδους του συγκεκριμένου σταθμού εκτός από μία. Άντε τώρα να ξέρεις ότι κάνουν τέτοια κολπάκια οι Ιταλοί! Και με αυτά τα ωραία γυρίσαμε στο κατάλυμα για ξεκούραση.
Απογοητευμένοι φύγαμε και γυρίσαμε στο κατάλυμα μπας και ο αφηρημένος συνταξιδιώτης μου το είχε ξεχάσει εκεί. Ευτυχώς, το είχε ξεχάσει εκεί, διότι αν το είχε χάσει θα είχαμε άλλες φουρτούνες. Τέλος καλό όλα καλά. Μετά από όλα αυτά, πήραμε επιτέλους το μετρό και κατεβήκαμε στον σταθμό του San Ambrogio, όπου επισκεφθήκαμε με δωρεάν είσοδο τη βασιλική του Αγίου Αμβροσίου. Έπειτα πήραμε το δρόμο για το μουσείο του Ντα Βίντσι. Ήταν αρκετά μεγάλο και οι βασικοί επισκέπτες εκτός των τουριστών ήταν σχολεία. Είχε πάρα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα για διάφορα θέματα όπως περιβάλλον, ανθρώπινο σώμα, διάστημα κλπ και προφανώς μια έκθεση τεράστια για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τις εφευρέσεις του. Όσον αφορά το σκέλος με τα εκπαιδευτικά προγράμματα έχω την αίσθηση ότι το επιστημονικό κέντρο Κοπέρνικος στην Βαρσοβία ήταν καλύτερο. Όσον αφορά τον Ντα Βίντσι φαντάζομαι είναι κορυφή στο είδος του. Ομολογώ ότι μόλις τελειώσαμε με την περιήγηση στο μουσείο ήμουν εξαντλημένη. Τι στο καλό! Και ακόμα δεν είχαμε ξεκινήσει.
Τι ωραία βόλτα κάναμε μέσα στο πάρκο. Απόλαυση! Πόσοι κάνανε ποδήλατο μέσα στο πάρκο. Το ζήλεψα για άλλη μια φορά! Κατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας, περάσαμε δίπλα από τη λιμνούλα του πάρκου, ενώ είδαμε και την Αψίδα της Ειρήνης. Μια Αψίδα μάλλον υπάρχει σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Δεν θυμάμαι, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά σε ταξίδι που βλέπαμε ένα πάρκο καταπράσινο. Άνοιξη βλέπετε και όχι χειμώνας! Άλλο πράγμα!
Τι έγινε; Έλα μου ντε! Η μύτη μου έτρεχε ποτάμι. Καταρροή φουλ! Κάθε 2 λεπτά χαρτομάντιλο. 
