alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 57
- Likes
- 412
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ΗΜΕΡΑ( Κέντρο του Μιλάνο- Σκάλα του Μιλάνου- Brera- Duomo- Navigli)
- 2η ΗΜΕΡΑ( Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι- Κάστρο των Σφόρτσα- Brera- Montenapoleone- Bosco Verticale- Chinatown)
- 3η ΗΜΕΡΑ {Λίμνη Κόμο (Κόμο, Μπελάτζιο, Βαρένα)}
- 4η ΗΜΕΡΑ( Μπρέσια- Βερόνα)
- 5η ΗΜΕΡΑ (Τορίνο - Μπέργκαμο)
- 6η ΗΜΕΡΑ (Μπέργκαμο)
- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
3η ΗΜΕΡΑ {Λίμνη Κόμο (Κόμο, Μπελάτζιο, Βαρένα)}
Πρωινό ξύπνημα και όπως καταλαβαίνετε είμαστε σαν ζόμπι. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας. Προσωπικά ένιωθα πολύ καταβεβλημένη και ενώ την εξόρμηση στην Κόμο την περίμενα πως και πως και είχα μεγάλο ενθουσιασμό για αυτή, εκείνη την στιγμή ένιωθα ότι μου είχαν κοπεί τα φτερά. Πως θα έβγαινε η μέρα σε αυτά τα χάλια;
Αλλά, επειδή σε ταξίδι είμαστε και ο ενθουσιασμός κερδίζει, μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και πήγαμε στο σούπερ για ανεφοδιασμό με χαρτομάντηλα και κάτι να τσιμπήσουμε για πρωινό. Έπειτα, πήραμε το μετρό για να φτάσουμε στο κεντρικό σταθμό των τρένων της πόλης. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Χαμός από κόσμο! Πήγαμε σε αυτόματους πωλητές για να βγάλουμε εισιτήρια με προορισμό τη Varenna. Ενώ είχα κοιτάξει στην εφαρμογή ότι είχε άμεσα δρομολόγιο, ο αυτόματος πωλητής έβγαζε ότι το επόμενο διαθέσιμο ήταν σε 2 ώρες! 
Όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε 2 ώρες στο σταθμό. Αλλάξαμε τα πλάνα μας και βγάλαμε εισιτήρια για το Como που έφευγε σε 20 λεπτά. Μικρό το κακό. Θα κάναμε την ανάποδη διαδρομή από αυτή που υπολογίζαμε. Μέχρι να φτάσουμε και στην σωστή αποβάθρα η ώρα πέρασε νερό. Είχε καμιά 20αριά πλατφόρμες. Ωστόσο, το σοκ με τις πλατφόρμες το είχα περάσει στην Ολλανδία, οπότε δεν μου έκανε εντύπωση αυτή τη φορά.
Μπήκαμε στο τρένο και απολαύσαμε το 40λεπτο της καταπράσινης ομολογουμένως διαδρομής. Πολύ πράσινο! Βρήκαμε και ευκαιρία για ξεκούραση. Η κούραση και η νύστα ήταν συνοδοιπόρος. Το συνάχι επίσης, αλλά τουλάχιστον σε ανεκτά πλαίσια και όχι το χάλι της προηγούμενης βραδιάς. Ευτυχώς, όσο περνούσε η ώρα εξασθενούσε και μπόρεσα αν και κουρασμένη να απολαύσω την εξόρμηση. Ο ουρανός ήταν αρκετά συννεφιασμένος, αλλά ευτυχώς πολύ σύντομα το σκηνικό άλλαξε. Φτάσαμε στο Κόμο και όπως μπορείτε να φανταστείτε όλο το τρένο κατέβηκε εκεί. Σάββατο! Το περιμέναμε ότι θα γινόταν ο χαμός και για αυτό προσπάθησα να φτιάξω αλλιώς το πρόγραμμα των ημερών, έτσι ώστε η λίμνη Como να πάει καθημερινή, αλλά δεν έβγαινε, ειδικά όταν οι προγνώσεις καιρού έδιναν βροχοπτώσεις. Δεν θέλαμε να πάμε στην Κόμο με βροχή! Έτσι, επιλέχθηκε το Σάββατο αντί της Κυριακής που φαντάζομαι τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα.
Βγήκαμε από τον σταθμό των τρένων. Κάποιοι στάθηκαν στη στάση των λεωφορείων, ενώ η πλειοψηφία πήρε το δρόμο για την πόλη. Ακολουθήσαμε το πλήθος. Περπατήσαμε σε κεντρικούς δρόμους και περάσαμε μια πολύ όμορφη και γεμάτη από κόσμο πλατεία μέχρι να φτάσουμε στην όχθη της λίμνης. Ψηλά στο βουνό μπορούσαμε να δούμε το χωριό Brunate που μπορούσαμε να φτάσουμε με τελεφερίκ. Ωστόσο, δεν θα το επισκεπτόμασταν. Όσον αφορά τη λίμνη, το σημείο που βγήκαμε δεν το έλεγες και καθαρό. Το νερό ήταν θολό και βρώμικο, ωστόσο πλατσούριζαν κάποια παπάκια. Προφανώς, δεν χαζολογήσαμε στην πόλη με σκοπό να πάμε απευθείας στα εκδοτήρια εισιτηρίων για πλοίο προς Bellagio. Ωστόσο, βλέποντας τα εκδοτήρια η απογοήτευση σχηματίστηκε στο πρόσωπό μας. Εκατοντάδες άτομα περίμεναν στην ουρά! Όταν πλησιάσαμε το φυλάκιο είχε χαρτί στο τζάμι όπου έλεγε ότι τα εισιτήρια για τα δύο επόμενα δρομολόγια στο Bellagio είχαν εξαντληθεί.
Άρα όλοι αυτοί τι περίμεναν; Να βγάλουν εισιτήρια για τα μεσημεριανά δρομολόγια; Περίμεναν το πλοίο για να επιβιβαστούν; Δεν κατάλαβα ποτέ. Ήξερα ότι θα έχει κόσμο, τα είχα διαβάσει και εδώ στο forum, αλλά παρόλα αυτά δεν περίμενα να μη μπορώ να πλησιάσω καν τα εκδοτήρια. Αν αυτή η ουρά δεν ήταν για επιβίβαση πλοίου, αλλά για έκδοση εισιτηρίου θα έπρεπε να κάτσω κανά 3ωρο και αμφιβάλλω αν θα έβρισκα εισιτήρια για κάποιο μεσημεριανό δρομολόγιο. Καλό απόγευμα! Θα έπρεπε να περάσουμε όλη μας την ημέρα μόνο στο Como και όχι στα υπόλοιπα χωριά. Μεγάλη απογοήτευση. 
Όλα πια να πρέπει να τα κλείνεις ηλεκτρονικά από πριν; Να μην μπορείς να παρεκκλίνεις καθόλου αν πάει κάτι στραβά; Και εκεί που μου έλεγε ο συνταξιδιώτης μου ότι θα φάμε όλη μέρα στο Κόμο διότι εισιτήρια γιοκ, τρώω φλασιά. Εμ, το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι. Το λεωφορείο! Υπήρχε σύνδεση Como- Bellagio. Το είχα ψάξει. Το τσεκάρα άλλη μία φορά. Βρήκαμε και τη στάση με τα ωράρια και τα δρομολόγια. Είχαμε μια ώρα και λίγα λεπτά να χαζέψουμε και να περπατήσουμε στο Como μέχρι να γυρίσουμε στη στάση για το επόμενο δρομολόγιο.
Γυρίσαμε πίσω στην όμορφη πλατεία και χαθήκαμε στα σοκάκια του Como. Στην πλατεία είχε μπόλικο κόσμο που έπινε το καφεδάκι του. Ωραία θα ήταν να καθόμαστε κάπου, αλλά δεν είχαμε χρόνο για τέτοια. Χαθήκαμε στα σοκάκια που άλλα είχαν εμπορικά μαγαζιά, άλλα καταστήματα εστίασης και άλλα απλά όμορφα κτίρια. Μάλιστα μπήκαμε και σε κάποια εκκλησία. Δεν θυμάμαι σε ποια. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και επιστρέψαμε στη στάση του λεωφορείου. Η αίσθηση που μου άφησε το Como συμπίπτει με την άποψη πολλών στο forum. Είναι όμορφο, αλλά σε σύγκριση με άλλα χωριά της λίμνης χάνει σε γραφικότητα. Ας πούμε το Ναύπλιο κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερο. Αν μπορεί να υπάρξει τέτοια σύγκριση.
Στη στάση του λεωφορείου δεν υπήρχε κανείς άλλος. Είχαμε πάει και 10-12 λεπτά νωρίτερα. Σύντομα όμως ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει. Το λεωφορείο μάλιστα άργησε να έρθει και στη στάση είχαν μαζευτεί αρκετές δεκάδες κόσμου. Η αφετηρία ήταν στον σταθμό του τρένου. Μήπως έπρεπε να πάμε στην αφετηρία; Σκεφτόμασταν ότι θα μπαίναμε οριακά, ίσως και καθόλου. Θα γινόταν σφαγή για το ποιος θα πρωτομπεί! Ωστόσο, όχι μόνο μπήκαμε αλλά καταφέραμε να βρούμε και θέση. Παραδόξως μπήκαν και όλοι όσοι ήταν έξω, αλλά όρθιοι. Κάτσαμε από τη δεξιά πλευρά του λεωφορείου, επομένως δεν είχαμε από την πλευρά μας τη λίμνη. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Δεν λέτε που βρήκαμε και θέση; Πως θα την πάλευα καμιά ώρα όρθια με την κούραση που είχα! Στο σημείο αυτό να πούμε ότι στην επόμενη στάση λίγο παρακάτω περίμενε να μπει στο λεωφορείο ένα τσούρμο δεκάδων ατόμων. Μπήκαν πραγματικά ελάχιστοι διότι δεν χώραγαν. Πραγματικά τους λυπήθηκα. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι άνετα στη θέση τους. Προφανώς ούτε εκείνοι βρήκαν εισιτήρια πλοίου και με το λεωφορείο πάλι δεν βρήκαν προκοπή. Τέλος πάντων.
Η διαδρομή με το λεωφορείο ήταν υπέροχη! Το μπλε της λίμνης σε απόλυτη αρμονία με το καταπράσινο τοπίο. Τα χωριουδάκια στην διαδρομή ήταν πανέμορφα!
Κάποια σίγουρα άξιζαν στάση όπως το Νesso με τον καταρράκτη που πρόλαβα και τον είδα, καθώς περνούσε από μπροστά το λεωφορείο. Οι δρόμοι θέλουν λίγο προσοχή καθώς τις έχουν τις στροφούλες τους και είναι στενοί, αλλά είναι οκ και αξίζει με τα χίλια η διαδρομή. Στην απέναντι πλευρά της λίμνης μπορούσαμε να διακρίνουμε χωριά, αλλά και μεγάλα κτίσματα, ονομαστές βίλες, όπως τη βίλα Balbianello ή τη βίλα Villa Oleandra του George Clooney. Αχ βρε George δεν σε πετύχαμε πουθενά!
Φτάσαμε στο Bellagio. Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο αντικρύσαμε περιποιημένα παρτέρια με χρωματιστά λουλούδια και δρόμο για βόλτα πλάι στην λίμνη. Λίγο πιο κάτω στα εκδοτήρια υπήρχε πάλι μεγάλη ουρά. Άντε πάλι τα ίδια. Άμα φάμε όλη μας την ημέρα στην ουρά για εισιτήριο για Varenna την βάψαμε. Ευτυχώς η ουρά ήταν κατά κύριο λόγο για επιβίβαση στο πλοίο που θα ερχόταν. Επομένως, δεν κάναμε πολλή ώρα για να βγάλουμε εισιτήριο για την Varenna. Έτσι, είχαμε στην διάθεση μας κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες για να εξευρενήσουμε το Bellagio.
Το παραλιακό μέτωπο όπως ήταν αναμενόμενο ήταν γεμάτο με καφέ, εστιατόρια και ξενοδοχεία. Περπατήσαμε προς τα ενδότερα του Bellagio, εκεί που ανηφόριζε σιγά σιγά ο δρόμος και μπορούσαμε να δούμε άλλες ομορφιές. Τα μικρά σοκάκια, τα κτίρια τους. Τι όμορφα που ήταν! Τι ωραία αρχιτεκτονική! Ο κόσμος ήταν πολύς! Κίνηση! Ειδικά σε γουστόζικα μαγαζάκια σχηματιζόταν ουρά. Όταν φτάσαμε ειδικά σε instagrammika σημεία με σκαλιά και θέα τη λίμνη δε μπορούσαμε να σταθούμε καλά καλά για φωτογραφία! Κάναμε τη βόλτα μας. Το Bellagio δεν είναι πολύ μεγάλο, οπότε βρήκαμε το χρόνο να κατέβουμε παραλιακά της λίμνης και να πιούμε κάτι. Επειδή είχαμε χρόνο παραγγείλαμε και να φάμε. Τι άλλο; Πίτσα! Εν τω μεταξύ είχε αναπτερωθεί με όλες αυτές τις εικόνες η διάθεσή μου και είχα ξεχάσει την αδυναμία και την κούραση που ένιωθα. Η καταρροή είχε σταματήσει. Με είχε πιάσει προφανώς και το αντισταμινικό. Και αφού φάγαμε, κάναμε την τελευταία μας βόλτα πριν πάμε στην ουρά για επιβίβαση στο πλοιάριο για Varenna.
Το πλοιάριο γέμισε ασφυχτικά. Καθίσαμε όρθιοι. Εξάλλου η διαδρομή δεν κράτησε παρά μονάχα λίγα λεπτά. Πόσο όμορφος φαινόταν ο οικισμός καθώς πλησίαζε το πλοίο. Μέσα στο πράσινο!
Αποβιβαστήκαμε και κάναμε μια παραλιακή βόλτα μέχρι την άκρη του οικισμού. Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε ότι είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά, προς τη villa Monastero. Ο δρόμος αν και παραλιακός ήταν πνιγμένος στο πράσινο και φυσικά γεμάτος από κόσμο. Τι όμορφα και γραφικά που ήταν!
Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο, τόσο που δε χωρούσαν και καθόντουσαν όρθιοι, σε σκαλιά ή παραλιακά της λίμνης για να απολαύσουν τα παγωτά ή τα σνακ τους. Κάναμε βόλτα στα σοκάκια του χωριού μέχρι να φτάσουμε στη villa Monastero. Ήταν η πιο εύκολα προσβάσιμη βίλα και για αυτό επιλέξαμε να επισκεφτούμε την συγκεκριμένη. Βγάλαμε εισιτήριο μόνο για τους κήπους της και όχι για το εσωτερικό της. Οι κήποι καταπράσινοι, δίπλα στη θάλασσα, με όμορφα συντριβάνια, κάγκελα κλπ. Μπορείς να ξεχαστείς άνετα περπατώντας εκεί μέσα. Ωστόσο, μόλις κάναμε τη βόλτα μας κατά μήκος πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο κέντρο της Varenna είδαμε και μια ασυνήθιστη τελετή. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήταν. Δεν ρωτήσαμε κιόλας. Κοντοσταθήκαμε κοιτάζοντας την πομπή πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας. Πριν φύγουμε πήραμε και το παγωτάκι μας, το οποίο απολαύσαμε παραλιακά της λίμνης. 2 ευρώ η μπάλα. Το νερό πάλι πανάκριβο. Τέλος πάντων.
Πήγαμε προς το σταθμό του τρένου Varenna- Esino Perledo για να επιστρέψουμε πίσω στο Μιλάνο με τον τελευταίο συρμό. Δύο τετράγωνα πριν τον σταθμό υπήρχε πολύς κόσμος, ουρά δεκάδων μέτρων. Δεν δώσαμε σημασία και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό. Είχαμε φτάσει αρκετά νωρίς είναι η αλήθεια. Τουλάχιστον 45 λεπτά πριν την άφιξη του τρένου. Βγάλαμε εισιτήριο και περιμέναμε χαζεύοντας το ωραίο σκηνικό. Αφού πέρασε κανά μισάωρο κάποιος υπάλληλος έπιασε τις 2-3 παρέες που υπήρχαν μαζί μας στην πλατφόρμα και τους μίλησε ιταλικά. Άρχισαν να φεύγουν όλοι. Επ, τι γίνεται εδώ; Ήρθε και σε εμάς και μας είπε με τα κουτσοαγγλικά του ότι το τρένο δεν θα περνούσε από εκεί και ότι έπρεπε να πάμε να το πάρουμε από τον επόμενο σταθμό. Εκεί θα φτάναμε με λεωφορείο που θα παίρναμε δυο τετράγωνα πιο κάτω με το εισιτήριο που είχαμε βγάλει! Εγκεφαλικό! Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Ίδια οργάνωση με εμάς οι Ιταλοί. Να βάλουν ένα σημείωμα στην είσοδο του σταθμού, μια ανακοίνωση στα μεγάφωνα, ούτε λόγος! Κάτι ρε παιδί μου! Μετά από εμάς σίγουρα θα πήγαινε και άλλος κόσμος στο σταθμό που θα μάθαινε τα καλά μαντάτα όταν το θυμόταν ο υπάλληλος να πάει να ειδοποιήσει. Τότε καταλάβαμε γιατί είχε μαζευτεί τόσος κόσμος σε εκείνα το σημείο πριν τον σταθμό. Η ουρά πια είχε μεγαλώσει απίστευτα. Ουρά εκατοντάδων μέτρων. Ήρθε ένα λεωφορείο. Ποιον να πρωτοπάρει καλέ αυτό? Προς στιγμήν φοβηθήκαμε ότι θα μέναμε εκεί, αλλά ευτυχώς ήρθαν αρκετά λεωφορεία για να παραλάβουν τον κόσμο. Ο ένας πάνω στον άλλο έμπαιναν μέσα. Ευτυχώς βρήκαμε θέση να κάτσουμε μιας και μπήκαμε από τους πρώτους στο λεωφορείο που ήρθε και απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι το Lecco που πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Με την ψυχή στο στόμα μπήκαμε στο τρένο που ήταν το τελευταίο για Μιλάνο. Το δικό μας λεωφορείο και άλλο ένα περίμενε για να φύγει. Είχε ήδη σουρουπώσει. Ψάχναμε θέσεις να κάτσουμε, αλλά το τρένο ήταν γεμάτο. Οι ταξιθέτες μας άνοιξαν την πρώτη θέση, γιατί υπήρχε πάρα πολύς κόσμος όρθιος. Ευτυχώς, γιατί πραγματικά δεν θα άντεχα όρθια μέχρι το Μιλάνο. Η κούραση μου ήταν μεγάλη και εμφανής.
Γυρίσαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση. Πήρα μάλιστα και αντισταμινικό πριν πέσω για ύπνο. Δεν έκανε και πολλά πράγματα. Η νύχτα ήταν για άλλη μια φορά βασανιστική. Ευτυχώς τα πράγματα δεν ήταν τόσο χάλια όσο το προηγούμενο βράδυ. Η καταρροή δεν ήταν τόσο έντονη, ωστόσο για άλλη μια φορά δεν μπόρεσα να ξεκουραστώ όσο ήθελα. Παρόλα αυτά κοιμήθηκα κάποιες ώρες. Το καλό είναι ότι δεν εμπόδισα τον συνταξιδιώτη μου να κοιμηθεί. Η εξάντληση τον έκανε να κοιμηθεί σαν τούβλο. Πάλι καλά!
Πρωινό ξύπνημα και όπως καταλαβαίνετε είμαστε σαν ζόμπι. Δεν μπορούσαμε να πάρουμε τα πόδια μας. Προσωπικά ένιωθα πολύ καταβεβλημένη και ενώ την εξόρμηση στην Κόμο την περίμενα πως και πως και είχα μεγάλο ενθουσιασμό για αυτή, εκείνη την στιγμή ένιωθα ότι μου είχαν κοπεί τα φτερά. Πως θα έβγαινε η μέρα σε αυτά τα χάλια;
Αλλά, επειδή σε ταξίδι είμαστε και ο ενθουσιασμός κερδίζει, μαζέψαμε τις δυνάμεις μας και πήγαμε στο σούπερ για ανεφοδιασμό με χαρτομάντηλα και κάτι να τσιμπήσουμε για πρωινό. Έπειτα, πήραμε το μετρό για να φτάσουμε στο κεντρικό σταθμό των τρένων της πόλης. Έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα! Χαμός από κόσμο! Πήγαμε σε αυτόματους πωλητές για να βγάλουμε εισιτήρια με προορισμό τη Varenna. Ενώ είχα κοιτάξει στην εφαρμογή ότι είχε άμεσα δρομολόγιο, ο αυτόματος πωλητής έβγαζε ότι το επόμενο διαθέσιμο ήταν σε 2 ώρες! Όπως καταλαβαίνετε δεν υπήρχε περίπτωση να περιμένουμε 2 ώρες στο σταθμό. Αλλάξαμε τα πλάνα μας και βγάλαμε εισιτήρια για το Como που έφευγε σε 20 λεπτά. Μικρό το κακό. Θα κάναμε την ανάποδη διαδρομή από αυτή που υπολογίζαμε. Μέχρι να φτάσουμε και στην σωστή αποβάθρα η ώρα πέρασε νερό. Είχε καμιά 20αριά πλατφόρμες. Ωστόσο, το σοκ με τις πλατφόρμες το είχα περάσει στην Ολλανδία, οπότε δεν μου έκανε εντύπωση αυτή τη φορά.Μπήκαμε στο τρένο και απολαύσαμε το 40λεπτο της καταπράσινης ομολογουμένως διαδρομής. Πολύ πράσινο! Βρήκαμε και ευκαιρία για ξεκούραση. Η κούραση και η νύστα ήταν συνοδοιπόρος. Το συνάχι επίσης, αλλά τουλάχιστον σε ανεκτά πλαίσια και όχι το χάλι της προηγούμενης βραδιάς. Ευτυχώς, όσο περνούσε η ώρα εξασθενούσε και μπόρεσα αν και κουρασμένη να απολαύσω την εξόρμηση. Ο ουρανός ήταν αρκετά συννεφιασμένος, αλλά ευτυχώς πολύ σύντομα το σκηνικό άλλαξε. Φτάσαμε στο Κόμο και όπως μπορείτε να φανταστείτε όλο το τρένο κατέβηκε εκεί. Σάββατο! Το περιμέναμε ότι θα γινόταν ο χαμός και για αυτό προσπάθησα να φτιάξω αλλιώς το πρόγραμμα των ημερών, έτσι ώστε η λίμνη Como να πάει καθημερινή, αλλά δεν έβγαινε, ειδικά όταν οι προγνώσεις καιρού έδιναν βροχοπτώσεις. Δεν θέλαμε να πάμε στην Κόμο με βροχή! Έτσι, επιλέχθηκε το Σάββατο αντί της Κυριακής που φαντάζομαι τα πράγματα θα ήταν ακόμα χειρότερα.
Βγήκαμε από τον σταθμό των τρένων. Κάποιοι στάθηκαν στη στάση των λεωφορείων, ενώ η πλειοψηφία πήρε το δρόμο για την πόλη. Ακολουθήσαμε το πλήθος. Περπατήσαμε σε κεντρικούς δρόμους και περάσαμε μια πολύ όμορφη και γεμάτη από κόσμο πλατεία μέχρι να φτάσουμε στην όχθη της λίμνης. Ψηλά στο βουνό μπορούσαμε να δούμε το χωριό Brunate που μπορούσαμε να φτάσουμε με τελεφερίκ. Ωστόσο, δεν θα το επισκεπτόμασταν. Όσον αφορά τη λίμνη, το σημείο που βγήκαμε δεν το έλεγες και καθαρό. Το νερό ήταν θολό και βρώμικο, ωστόσο πλατσούριζαν κάποια παπάκια. Προφανώς, δεν χαζολογήσαμε στην πόλη με σκοπό να πάμε απευθείας στα εκδοτήρια εισιτηρίων για πλοίο προς Bellagio. Ωστόσο, βλέποντας τα εκδοτήρια η απογοήτευση σχηματίστηκε στο πρόσωπό μας. Εκατοντάδες άτομα περίμεναν στην ουρά! Όταν πλησιάσαμε το φυλάκιο είχε χαρτί στο τζάμι όπου έλεγε ότι τα εισιτήρια για τα δύο επόμενα δρομολόγια στο Bellagio είχαν εξαντληθεί.
Άρα όλοι αυτοί τι περίμεναν; Να βγάλουν εισιτήρια για τα μεσημεριανά δρομολόγια; Περίμεναν το πλοίο για να επιβιβαστούν; Δεν κατάλαβα ποτέ. Ήξερα ότι θα έχει κόσμο, τα είχα διαβάσει και εδώ στο forum, αλλά παρόλα αυτά δεν περίμενα να μη μπορώ να πλησιάσω καν τα εκδοτήρια. Αν αυτή η ουρά δεν ήταν για επιβίβαση πλοίου, αλλά για έκδοση εισιτηρίου θα έπρεπε να κάτσω κανά 3ωρο και αμφιβάλλω αν θα έβρισκα εισιτήρια για κάποιο μεσημεριανό δρομολόγιο. Καλό απόγευμα! Θα έπρεπε να περάσουμε όλη μας την ημέρα μόνο στο Como και όχι στα υπόλοιπα χωριά. Μεγάλη απογοήτευση. Όλα πια να πρέπει να τα κλείνεις ηλεκτρονικά από πριν; Να μην μπορείς να παρεκκλίνεις καθόλου αν πάει κάτι στραβά; Και εκεί που μου έλεγε ο συνταξιδιώτης μου ότι θα φάμε όλη μέρα στο Κόμο διότι εισιτήρια γιοκ, τρώω φλασιά. Εμ, το καλό το παλικάρι ξέρει και άλλο μονοπάτι. Το λεωφορείο! Υπήρχε σύνδεση Como- Bellagio. Το είχα ψάξει. Το τσεκάρα άλλη μία φορά. Βρήκαμε και τη στάση με τα ωράρια και τα δρομολόγια. Είχαμε μια ώρα και λίγα λεπτά να χαζέψουμε και να περπατήσουμε στο Como μέχρι να γυρίσουμε στη στάση για το επόμενο δρομολόγιο.Γυρίσαμε πίσω στην όμορφη πλατεία και χαθήκαμε στα σοκάκια του Como. Στην πλατεία είχε μπόλικο κόσμο που έπινε το καφεδάκι του. Ωραία θα ήταν να καθόμαστε κάπου, αλλά δεν είχαμε χρόνο για τέτοια. Χαθήκαμε στα σοκάκια που άλλα είχαν εμπορικά μαγαζιά, άλλα καταστήματα εστίασης και άλλα απλά όμορφα κτίρια. Μάλιστα μπήκαμε και σε κάποια εκκλησία. Δεν θυμάμαι σε ποια. Συνεχίσαμε τη βόλτα μας, βγάλαμε τις φωτογραφίες μας και επιστρέψαμε στη στάση του λεωφορείου. Η αίσθηση που μου άφησε το Como συμπίπτει με την άποψη πολλών στο forum. Είναι όμορφο, αλλά σε σύγκριση με άλλα χωριά της λίμνης χάνει σε γραφικότητα. Ας πούμε το Ναύπλιο κατά τη γνώμη μου είναι καλύτερο. Αν μπορεί να υπάρξει τέτοια σύγκριση.
Στη στάση του λεωφορείου δεν υπήρχε κανείς άλλος. Είχαμε πάει και 10-12 λεπτά νωρίτερα. Σύντομα όμως ο κόσμος άρχισε να πυκνώνει. Το λεωφορείο μάλιστα άργησε να έρθει και στη στάση είχαν μαζευτεί αρκετές δεκάδες κόσμου. Η αφετηρία ήταν στον σταθμό του τρένου. Μήπως έπρεπε να πάμε στην αφετηρία; Σκεφτόμασταν ότι θα μπαίναμε οριακά, ίσως και καθόλου. Θα γινόταν σφαγή για το ποιος θα πρωτομπεί! Ωστόσο, όχι μόνο μπήκαμε αλλά καταφέραμε να βρούμε και θέση. Παραδόξως μπήκαν και όλοι όσοι ήταν έξω, αλλά όρθιοι. Κάτσαμε από τη δεξιά πλευρά του λεωφορείου, επομένως δεν είχαμε από την πλευρά μας τη λίμνη. Τέτοια ώρα, τέτοια λόγια. Δεν λέτε που βρήκαμε και θέση; Πως θα την πάλευα καμιά ώρα όρθια με την κούραση που είχα! Στο σημείο αυτό να πούμε ότι στην επόμενη στάση λίγο παρακάτω περίμενε να μπει στο λεωφορείο ένα τσούρμο δεκάδων ατόμων. Μπήκαν πραγματικά ελάχιστοι διότι δεν χώραγαν. Πραγματικά τους λυπήθηκα. Σκεφτόμουν ότι θα μπορούσα να είμαι άνετα στη θέση τους. Προφανώς ούτε εκείνοι βρήκαν εισιτήρια πλοίου και με το λεωφορείο πάλι δεν βρήκαν προκοπή. Τέλος πάντων.
Η διαδρομή με το λεωφορείο ήταν υπέροχη! Το μπλε της λίμνης σε απόλυτη αρμονία με το καταπράσινο τοπίο. Τα χωριουδάκια στην διαδρομή ήταν πανέμορφα!
Κάποια σίγουρα άξιζαν στάση όπως το Νesso με τον καταρράκτη που πρόλαβα και τον είδα, καθώς περνούσε από μπροστά το λεωφορείο. Οι δρόμοι θέλουν λίγο προσοχή καθώς τις έχουν τις στροφούλες τους και είναι στενοί, αλλά είναι οκ και αξίζει με τα χίλια η διαδρομή. Στην απέναντι πλευρά της λίμνης μπορούσαμε να διακρίνουμε χωριά, αλλά και μεγάλα κτίσματα, ονομαστές βίλες, όπως τη βίλα Balbianello ή τη βίλα Villa Oleandra του George Clooney. Αχ βρε George δεν σε πετύχαμε πουθενά!Φτάσαμε στο Bellagio. Όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο αντικρύσαμε περιποιημένα παρτέρια με χρωματιστά λουλούδια και δρόμο για βόλτα πλάι στην λίμνη. Λίγο πιο κάτω στα εκδοτήρια υπήρχε πάλι μεγάλη ουρά. Άντε πάλι τα ίδια. Άμα φάμε όλη μας την ημέρα στην ουρά για εισιτήριο για Varenna την βάψαμε. Ευτυχώς η ουρά ήταν κατά κύριο λόγο για επιβίβαση στο πλοίο που θα ερχόταν. Επομένως, δεν κάναμε πολλή ώρα για να βγάλουμε εισιτήριο για την Varenna. Έτσι, είχαμε στην διάθεση μας κάτι παραπάνω από 2,5 ώρες για να εξευρενήσουμε το Bellagio.
Το παραλιακό μέτωπο όπως ήταν αναμενόμενο ήταν γεμάτο με καφέ, εστιατόρια και ξενοδοχεία. Περπατήσαμε προς τα ενδότερα του Bellagio, εκεί που ανηφόριζε σιγά σιγά ο δρόμος και μπορούσαμε να δούμε άλλες ομορφιές. Τα μικρά σοκάκια, τα κτίρια τους. Τι όμορφα που ήταν! Τι ωραία αρχιτεκτονική! Ο κόσμος ήταν πολύς! Κίνηση! Ειδικά σε γουστόζικα μαγαζάκια σχηματιζόταν ουρά. Όταν φτάσαμε ειδικά σε instagrammika σημεία με σκαλιά και θέα τη λίμνη δε μπορούσαμε να σταθούμε καλά καλά για φωτογραφία! Κάναμε τη βόλτα μας. Το Bellagio δεν είναι πολύ μεγάλο, οπότε βρήκαμε το χρόνο να κατέβουμε παραλιακά της λίμνης και να πιούμε κάτι. Επειδή είχαμε χρόνο παραγγείλαμε και να φάμε. Τι άλλο; Πίτσα! Εν τω μεταξύ είχε αναπτερωθεί με όλες αυτές τις εικόνες η διάθεσή μου και είχα ξεχάσει την αδυναμία και την κούραση που ένιωθα. Η καταρροή είχε σταματήσει. Με είχε πιάσει προφανώς και το αντισταμινικό. Και αφού φάγαμε, κάναμε την τελευταία μας βόλτα πριν πάμε στην ουρά για επιβίβαση στο πλοιάριο για Varenna.
Το πλοιάριο γέμισε ασφυχτικά. Καθίσαμε όρθιοι. Εξάλλου η διαδρομή δεν κράτησε παρά μονάχα λίγα λεπτά. Πόσο όμορφος φαινόταν ο οικισμός καθώς πλησίαζε το πλοίο. Μέσα στο πράσινο!
Αποβιβαστήκαμε και κάναμε μια παραλιακή βόλτα μέχρι την άκρη του οικισμού. Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε ότι είχε πολύ περισσότερο ενδιαφέρον από την άλλη πλευρά, προς τη villa Monastero. Ο δρόμος αν και παραλιακός ήταν πνιγμένος στο πράσινο και φυσικά γεμάτος από κόσμο. Τι όμορφα και γραφικά που ήταν!
Τα μαγαζιά ήταν γεμάτα κόσμο, τόσο που δε χωρούσαν και καθόντουσαν όρθιοι, σε σκαλιά ή παραλιακά της λίμνης για να απολαύσουν τα παγωτά ή τα σνακ τους. Κάναμε βόλτα στα σοκάκια του χωριού μέχρι να φτάσουμε στη villa Monastero. Ήταν η πιο εύκολα προσβάσιμη βίλα και για αυτό επιλέξαμε να επισκεφτούμε την συγκεκριμένη. Βγάλαμε εισιτήριο μόνο για τους κήπους της και όχι για το εσωτερικό της. Οι κήποι καταπράσινοι, δίπλα στη θάλασσα, με όμορφα συντριβάνια, κάγκελα κλπ. Μπορείς να ξεχαστείς άνετα περπατώντας εκεί μέσα. Ωστόσο, μόλις κάναμε τη βόλτα μας κατά μήκος πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Στο κέντρο της Varenna είδαμε και μια ασυνήθιστη τελετή. Δεν ξέρουμε ακριβώς τι ήταν. Δεν ρωτήσαμε κιόλας. Κοντοσταθήκαμε κοιτάζοντας την πομπή πριν συνεχίσουμε το δρόμο μας. Πριν φύγουμε πήραμε και το παγωτάκι μας, το οποίο απολαύσαμε παραλιακά της λίμνης. 2 ευρώ η μπάλα. Το νερό πάλι πανάκριβο. Τέλος πάντων.Πήγαμε προς το σταθμό του τρένου Varenna- Esino Perledo για να επιστρέψουμε πίσω στο Μιλάνο με τον τελευταίο συρμό. Δύο τετράγωνα πριν τον σταθμό υπήρχε πολύς κόσμος, ουρά δεκάδων μέτρων. Δεν δώσαμε σημασία και κατευθυνθήκαμε προς τον σταθμό. Είχαμε φτάσει αρκετά νωρίς είναι η αλήθεια. Τουλάχιστον 45 λεπτά πριν την άφιξη του τρένου. Βγάλαμε εισιτήριο και περιμέναμε χαζεύοντας το ωραίο σκηνικό. Αφού πέρασε κανά μισάωρο κάποιος υπάλληλος έπιασε τις 2-3 παρέες που υπήρχαν μαζί μας στην πλατφόρμα και τους μίλησε ιταλικά. Άρχισαν να φεύγουν όλοι. Επ, τι γίνεται εδώ; Ήρθε και σε εμάς και μας είπε με τα κουτσοαγγλικά του ότι το τρένο δεν θα περνούσε από εκεί και ότι έπρεπε να πάμε να το πάρουμε από τον επόμενο σταθμό. Εκεί θα φτάναμε με λεωφορείο που θα παίρναμε δυο τετράγωνα πιο κάτω με το εισιτήριο που είχαμε βγάλει! Εγκεφαλικό! Ούνα φάτσα, ούνα ράτσα. Ίδια οργάνωση με εμάς οι Ιταλοί. Να βάλουν ένα σημείωμα στην είσοδο του σταθμού, μια ανακοίνωση στα μεγάφωνα, ούτε λόγος! Κάτι ρε παιδί μου! Μετά από εμάς σίγουρα θα πήγαινε και άλλος κόσμος στο σταθμό που θα μάθαινε τα καλά μαντάτα όταν το θυμόταν ο υπάλληλος να πάει να ειδοποιήσει. Τότε καταλάβαμε γιατί είχε μαζευτεί τόσος κόσμος σε εκείνα το σημείο πριν τον σταθμό. Η ουρά πια είχε μεγαλώσει απίστευτα. Ουρά εκατοντάδων μέτρων. Ήρθε ένα λεωφορείο. Ποιον να πρωτοπάρει καλέ αυτό? Προς στιγμήν φοβηθήκαμε ότι θα μέναμε εκεί, αλλά ευτυχώς ήρθαν αρκετά λεωφορεία για να παραλάβουν τον κόσμο. Ο ένας πάνω στον άλλο έμπαιναν μέσα. Ευτυχώς βρήκαμε θέση να κάτσουμε μιας και μπήκαμε από τους πρώτους στο λεωφορείο που ήρθε και απολαύσαμε την διαδρομή μέχρι το Lecco που πήραμε το τρένο για Μιλάνο. Με την ψυχή στο στόμα μπήκαμε στο τρένο που ήταν το τελευταίο για Μιλάνο. Το δικό μας λεωφορείο και άλλο ένα περίμενε για να φύγει. Είχε ήδη σουρουπώσει. Ψάχναμε θέσεις να κάτσουμε, αλλά το τρένο ήταν γεμάτο. Οι ταξιθέτες μας άνοιξαν την πρώτη θέση, γιατί υπήρχε πάρα πολύς κόσμος όρθιος. Ευτυχώς, γιατί πραγματικά δεν θα άντεχα όρθια μέχρι το Μιλάνο. Η κούραση μου ήταν μεγάλη και εμφανής.
Γυρίσαμε στο κατάλυμά μας για ξεκούραση. Πήρα μάλιστα και αντισταμινικό πριν πέσω για ύπνο. Δεν έκανε και πολλά πράγματα. Η νύχτα ήταν για άλλη μια φορά βασανιστική. Ευτυχώς τα πράγματα δεν ήταν τόσο χάλια όσο το προηγούμενο βράδυ. Η καταρροή δεν ήταν τόσο έντονη, ωστόσο για άλλη μια φορά δεν μπόρεσα να ξεκουραστώ όσο ήθελα. Παρόλα αυτά κοιμήθηκα κάποιες ώρες. Το καλό είναι ότι δεν εμπόδισα τον συνταξιδιώτη μου να κοιμηθεί. Η εξάντληση τον έκανε να κοιμηθεί σαν τούβλο. Πάλι καλά!
Φοβερό ε; Τα νεύρα μας κρόσια…
Σε όλη την διαδρομή έβρεχε ασταμάτητα και όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο επίσης. Πήραμε τον δρόμο για το μετρό προκειμένου να φτάσουμε στο κατάλυμά μας, το Clodi. Είχαμε γίνει παπάκια!!! 
Το συγκεκριμένο κατάλυμα απείχε περίπου ένα τέταρτο από το κέντρο. Ήταν σε μια συνοικία σαν την δική μας Ομόνοια. Ζούσαν κατά κύριο λόγο ξένοι. Βιαζόμασταν να φτάσουμε, διότι ο οικοδεσπότης μας περίμενε εκεί. Μας είχε πει ότι είχε κάποια δουλειά στις 11 και εμείς φτάσαμε λίγο αργότερα. Που να φανταζόταν και εκείνος και εμείς την καθυστέρηση του λεωφορείου από την κίνηση. Ωστόσο, ήταν ευγενέστατος και μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για την πόλη, αλλά και για το τι υπάρχει κοντά στο διαμέρισμα, ενώ κατά τη διάρκεια της διαμονής μας, μας ενημέρωνε για απεργίες που είχαν τα ΜΜΜ. Το διαμέρισμα του ήταν όμορφο και ευρύχωρο. Είχε τα πάντα. Δεν μας έλειψε τίποτα. Αλλάξαμε ρούχα, αλλά τα πανωφόρια και οι τσάντες μας είχαν προλάβει να βραχούν. Μαζί με αυτά και δυο βιβλία του συνταξιδιώτη μου. Πιο πολύ για αυτά νοιάστηκε παρά για το ότι είχε γίνει παπί. 
Τι να κάνει και αυτή η έρμη η ομπρέλα! Πήραμε μια μικρή ανάσα και πήγαμε να φάμε κάτι για να γνωρίσουμε την πόλη της μόδας. Ευτυχώς, η πολλή βροχή κόπασε και έμεινε μόνο ένα ψιχάλισμα. Λίγα μέτρα από το κατάλυμα υπήρχε ένα Carrefour 24ωρο που το τιμήσαμε καθόλη τη διάρκεια της παραμονής μας.
Απογοητευμένοι φύγαμε και γυρίσαμε στο κατάλυμα μπας και ο αφηρημένος συνταξιδιώτης μου το είχε ξεχάσει εκεί. Ευτυχώς, το είχε ξεχάσει εκεί, διότι αν το είχε χάσει θα είχαμε άλλες φουρτούνες. Τέλος καλό όλα καλά. Μετά από όλα αυτά, πήραμε επιτέλους το μετρό και κατεβήκαμε στον σταθμό του San Ambrogio, όπου επισκεφθήκαμε με δωρεάν είσοδο τη βασιλική του Αγίου Αμβροσίου. Έπειτα πήραμε το δρόμο για το μουσείο του Ντα Βίντσι. Ήταν αρκετά μεγάλο και οι βασικοί επισκέπτες εκτός των τουριστών ήταν σχολεία. Είχε πάρα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα για διάφορα θέματα όπως περιβάλλον, ανθρώπινο σώμα, διάστημα κλπ και προφανώς μια έκθεση τεράστια για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τις εφευρέσεις του. Όσον αφορά το σκέλος με τα εκπαιδευτικά προγράμματα έχω την αίσθηση ότι το επιστημονικό κέντρο Κοπέρνικος στην Βαρσοβία ήταν καλύτερο. Όσον αφορά τον Ντα Βίντσι φαντάζομαι είναι κορυφή στο είδος του. Ομολογώ ότι μόλις τελειώσαμε με την περιήγηση στο μουσείο ήμουν εξαντλημένη. Τι στο καλό! Και ακόμα δεν είχαμε ξεκινήσει.
Τι ωραία βόλτα κάναμε μέσα στο πάρκο. Απόλαυση! Πόσοι κάνανε ποδήλατο μέσα στο πάρκο. Το ζήλεψα για άλλη μια φορά! Κατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας, περάσαμε δίπλα από τη λιμνούλα του πάρκου, ενώ είδαμε και την Αψίδα της Ειρήνης. Μια Αψίδα μάλλον υπάρχει σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Δεν θυμάμαι, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά σε ταξίδι που βλέπαμε ένα πάρκο καταπράσινο. Άνοιξη βλέπετε και όχι χειμώνας! Άλλο πράγμα!
Τι έγινε; Έλα μου ντε! Η μύτη μου έτρεχε ποτάμι. Καταρροή φουλ! Κάθε 2 λεπτά χαρτομάντιλο. 
