alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 57
- Likes
- 412
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ΗΜΕΡΑ( Κέντρο του Μιλάνο- Σκάλα του Μιλάνου- Brera- Duomo- Navigli)
- 2η ΗΜΕΡΑ( Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι- Κάστρο των Σφόρτσα- Brera- Montenapoleone- Bosco Verticale- Chinatown)
- 3η ΗΜΕΡΑ {Λίμνη Κόμο (Κόμο, Μπελάτζιο, Βαρένα)}
- 4η ΗΜΕΡΑ( Μπρέσια- Βερόνα)
- 5η ΗΜΕΡΑ (Τορίνο - Μπέργκαμο)
- 6η ΗΜΕΡΑ (Μπέργκαμο)
- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
6η ΗΜΕΡΑ (Μπέργκαμο)
Πρωινό πρωινό ξύπνημα για να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα γίνεται με άνεση στην πόλη. Πρώτο μας μέλημα να ετοιμάσουμε τα πράγματα και να τα πάμε σε locker, μιας και δεν γινόταν να τα αφήσουμε στο κατάλυμά μας. Ψάχνοντας τις πιθανές επιλογές και το ωράριο των lockers, μιας και ταξιδεύαμε βράδυ για Αθήνα, καταλήξαμε να αφήσουμε τα πράγματα μας σε ένα μαγαζάκι μέσα στον σταθμό των τρένων. Μιας και είμαστε εκεί κοιτάξαμε και τη στάση των λεωφορείων με τα δρομολόγια για αεροδρόμιο, ενώ φάγαμε και το πρωινό μας σε ένα διπλανό κατάστημα. Είχε πάρα πολύ κόσμο γιατί είχε lockers και στάση απέξω για το αεροδρόμιο. Και αφού πήραμε τις απαραίτητες δυνάμεις ξεκινήσαμε την εξερεύνηση της πόλης με προορισμό την παλιά μεσαιωνική πόλη του Μπέργκαμο, την Citta Alta. Εμ, βλέπετε ο συνταξιδιώτης μου έπρεπε να τη δει αυτή την πόλη. Είχε φέρει μαζί του και το βιβλίο Πανούκλα στο Μπέργκαμο, το οποίο διάβαζε εκείνη την περίοδο. Είχε μεγάλες προσδοκίες!
Ξεκινήσαμε με τα πόδια για την Citta Alta. Στο βάθος διακρινόταν το μεσαιωνικό Μπέργκαμο, μιας και είναι κτισμένο σε ύψος. Στεκόταν επιβλητικό μπροστά στα μάτια μας. Περάσαμε το μνημείο της Porta Nuova, το Monument To Partisan και το μνημείο για τον Vittorio Emanuele II. Αγάλματα για τον συγκεκριμένο είδαμε παντού σε όλες τις πόλεις που επισκεφτήκαμε και για αυτό τον έψαξα λίγο. Για την ιστορία, ήταν βασιλιάς του Πεδεμοντίου, Δούκας της Σαβοΐας και Βασιλιάς της Σαρδηνίας (1849 - 1861). Έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Ιταλίας το 1861. Ανηφορίζοντας την Viale Roma, είδαμε πάρα πολλά μνημεία, μουσεία και εκκλησίες. Σταθήκαμε σε κάποια από αυτά και βγάλαμε φωτογραφίες. Όλα αυτά μέχρι που φτάσαμε στον σταθμό του τελεφερίκ για την Citta Alta. Μπορούσαμε να ανέβουμε στην πάνω πόλη με τα πόδια, αλλά δεν θέλαμε να κουραστούμε. Εξάλλου και το αντίτιμο του εισιτηρίου ήταν φθηνό. Το μόνο κακό ήταν η ήδη σχηματισμένη ουρά. Περιμέναμε 10-15 λεπτά μέχρι να μπούμε στο περιβόητο τελεφερίκ. Ωραία και σύντομη διαδρομή! Εμείς μπήκαμε από τους πρώτους. Ωστόσο, έβαζαν μέχρι 50 άτομα μέσα στριμωχτά.
Μόλις φτάσαμε στην Citta Alta, την παλιά μεσαιωνική πόλη του Μπέργκαμο, το σκηνικό άλλαξε. Τα κτίρια, τα πλακόστρωτα δρομάκια και γενικά η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε άλλη εποχή. Το πρώτο μαγαζί που αντικρύσαμε ήταν ένα ζαχαροπλαστείο, στο οποίο δεν έπεφτε καρφίτσα. Πραγματικά, η βιτρίνα του ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακή. Θα παίρναμε και εμείς κατιτίς στον γυρισμό. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας μέχρι που φτάσαμε στην γουστόζικη piazza Vecchia και στην piazza del duomo. Όλα τα κτίρια και οι εκκλησίες γύρω από την πλατεία ήταν ένα και ένα. Όσα μαγαζιά ήταν τριγύρω σιγά σιγά άρχιζαν να γεμίζουν κόσμο, ενώ εμείς και όλοι οι τουρίστες προφανώς δεν σταματούσαν να βγάζουν φωτογραφίες. Τι καλύτερο από το να χαζεύεις το τοπίο αυτό υπό τη συνοδεία βιολιού που παίζει πασίγνωστα κομμάτια όπως το Μemory από το Cats. Σκέτη μαγεία!
Μπήκαμε σε όλες τις εκκλησίες που ήταν δωρεάν γύρω από την πλατεία. Ομολογώ ότι η μία ήταν καλύτερη από την άλλη. Τι φτιάχνανε οι άνθρωποι. Τι πλούτος! Τι περίτεχνα σχέδια! Ωστόσο, σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη και κακώς τελικά δεν πληρώσαμε εισιτήριο για τον ναό Basilica di Santa Maria Maggiore. Το εσωτερικό του ναού ήταν φανταστικό. Μπήκαμε μέσα και πήραμε μια γεύση. Απλά είχε ουρά για να πληρώσεις ένα αντίτιμο των 5 ευρώ. Ωστόσο, την πήραμε την τζούρα μας. Το εσωτερικό ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακό! Συνεχίσαμε την βόλτα μας στα στενοσόκακα θαυμάζοντας τα κτίρια και την αρχιτεκτονική. Ωραία μαγαζάκια ξεφύτρωναν μέσα στα στενά. Μια πιτσαρία είχε ενθουσιάσει τον κόσμο που είχε κατακλύσει το εσωτερικό, αλλά και το εξωτερικό θαυμάζοντας την βιτρίνα της. Όλα αυτά μέχρι που φτάσαμε κοντά στα πάνω εξωτερικά τείχη της. Βγαίνοντας έξω από τα τείχη είδαμε οργιώδη βλάστηση, την απέραντη θεά της πόλης… και μερικά κατσικάκια! 
Συνεχίσαμε την περιήγηση ανηφορίζοντας στα πιο ψηλά επίπεδα της πόλης. Περάσαμε και από τον έτερο σταθμό τελεφερίκ τον Funicolare S.Vigilio, που σε ανέβαζε ψηλά στον ομώνυμο λόφο για εξερεύνηση του Parco dei Colli. Προφανώς και δεν πήραμε το συγκεκριμένο τελεφερίκ διότι δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια χρόνου. Συνεχίσαμε τις βόλτες μας στον μεσαιωνικό οικισμό και αφού περπατήσαμε το μεγαλύτερο μέρος του, πήγαμε να πάρουμε τις λιχουδιές από το ζαχαροπλαστείο στην είσοδο του οικισμού. Κρουασάν και κανόλι φυστίκι! Γιάμι ! 
Έτσι, αφού ευχαριστήσαμε τις κοιλίτσες μας αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού για την νέα πόλη. Δεν προλαβαίναμε να πάμε σε κάποιο μουσείο ή gallery, όπως ίσως περίμενα. Είπαμε να συνεχίσουμε την περιήγηση μας στο νέο τμήμα της πόλης και να φάμε εκεί για μεσημεριανό. Πριν φύγουμε όμως αναρωτιόμασταν που είναι τα τείχη που βλέπαμε όταν ανεβαίναμε. Μέσα στον οικισμό δεν είδαμε σημείο με θέα την πόλη. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν. Πράγματι υπήρχαν. Ήταν και πολύ εντυπωσιακά και η θέα ασυναγώνιστη! Αποτελούν μάλιστα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι να ξεκουραστούμε και να χαζέψουμε το θέαμα. Εν τω μεταξύ έπιασε ψιλή βροχούλα. Μα βάλθηκε να μου καταστρέψει τις φωτογραφίες! Άι στο καλό ! Τουλάχιστον δεν είχε ένταση και δεν θα διαρκούσε για πολλή ώρα! Σε κάποια σημεία έπιασε και ομίχλη και έκανε όλο το σκηνικό πιο μυστηριακό και ατμοσφαιρικό. Κατεβήκαμε από την πύλη και το πλακόστρωτο μονοπάτι. Δεν ξέραμε σε ποιο σημείο ακριβώς της πόλης θα φτάναμε. Περπατήσαμε σε όλα τα σημεία ενδιαφέροντος της κάτω πόλης. Είδαμε πλατείες, εκκλησίες, θέατρα και τους εμπορικούς δρόμους της πόλης. Ότι είχαμε δει και δεν είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Εν τω μεταξύ είχε βγει και ο ήλιος και έδινε άλλο χρώμα στις φωτογραφίες. Ωραία η καινούργια πόλη του Μπέργκαμο, αλλά σαν την άνω πόλη τη μεσαιωνική δεν είναι. Μπροστά της θα έλεγα ότι είναι ψιλοαδιάφορη. Με όλες αυτές τις βόλτες όμως η ώρα είχε περάσει και θέλαμε να φάμε χωρίς βιασύνες πριν πάρουμε τα πράγματά μας για το αεροδρόμιο. Αρχίσαμε να ψάχνουμε μαγαζί για φαγητό. Δεν υπήρχε τίποτα. Τι εννοώ; Για ακόμα μια φορά στο ταξίδι μας δεν είχαμε υπολογίσει ότι σε κάποιες περιοχές τα καταστήματα εστίασης κλείνουν το μεσημέρι. Δεν υπήρχε παιδιά τίποτα ανοιχτό. Κάτι σαντουιτσάδικα ήταν μόνο ανοιχτά. Ψάχναμε, ψάχναμε ώσπου εντοπίσαμε ένα φθηνό ιταλικό υποτίθεται εστιατόριο, το Gusto Ristorante & Pasta & Pizzeria. Νομίζω σε άλλη περίπτωση δύσκολα θα διέσχιζα την πόρτα του καταστήματος. Την ώρα που πήγαμε είχε αρκετό κόσμο διαφόρων εθνικοτήτων. Δεν είχε και τίποτα άλλο ανοιχτό. Σίγουρα δεν το είχαν Ιταλοί. Τούρκοι πιθανόν. Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι και είχαν καλό σέρβις. Φορτίσαμε και τα κινητά μας. Εγώ έφαγα πίτσα και ο συνταξιδιώτης μου ντονέρ. Τέτοια ποικιλία ο κατάλογος. Καλές τιμές, αλλά τίποτα ιδιαίτερο όσον αφορά το φαγητό και το χώρο. Γεμίσαμε τα στομαχάκια μας, ξεκουραστήκαμε και πήγαμε να πάρουμε τα πράγματα μας για το αεροδρόμιο. Η πτήση της Ryanair καθυστέρησε κανά μισαωράκι, αλλά δεν μας πείραξε ιδιαίτερα. Φεύγαμε γεμάτοι. Το ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του!
Πρωινό πρωινό ξύπνημα για να προλάβουμε να δούμε όσα περισσότερα γίνεται με άνεση στην πόλη. Πρώτο μας μέλημα να ετοιμάσουμε τα πράγματα και να τα πάμε σε locker, μιας και δεν γινόταν να τα αφήσουμε στο κατάλυμά μας. Ψάχνοντας τις πιθανές επιλογές και το ωράριο των lockers, μιας και ταξιδεύαμε βράδυ για Αθήνα, καταλήξαμε να αφήσουμε τα πράγματα μας σε ένα μαγαζάκι μέσα στον σταθμό των τρένων. Μιας και είμαστε εκεί κοιτάξαμε και τη στάση των λεωφορείων με τα δρομολόγια για αεροδρόμιο, ενώ φάγαμε και το πρωινό μας σε ένα διπλανό κατάστημα. Είχε πάρα πολύ κόσμο γιατί είχε lockers και στάση απέξω για το αεροδρόμιο. Και αφού πήραμε τις απαραίτητες δυνάμεις ξεκινήσαμε την εξερεύνηση της πόλης με προορισμό την παλιά μεσαιωνική πόλη του Μπέργκαμο, την Citta Alta. Εμ, βλέπετε ο συνταξιδιώτης μου έπρεπε να τη δει αυτή την πόλη. Είχε φέρει μαζί του και το βιβλίο Πανούκλα στο Μπέργκαμο, το οποίο διάβαζε εκείνη την περίοδο. Είχε μεγάλες προσδοκίες!
Ξεκινήσαμε με τα πόδια για την Citta Alta. Στο βάθος διακρινόταν το μεσαιωνικό Μπέργκαμο, μιας και είναι κτισμένο σε ύψος. Στεκόταν επιβλητικό μπροστά στα μάτια μας. Περάσαμε το μνημείο της Porta Nuova, το Monument To Partisan και το μνημείο για τον Vittorio Emanuele II. Αγάλματα για τον συγκεκριμένο είδαμε παντού σε όλες τις πόλεις που επισκεφτήκαμε και για αυτό τον έψαξα λίγο. Για την ιστορία, ήταν βασιλιάς του Πεδεμοντίου, Δούκας της Σαβοΐας και Βασιλιάς της Σαρδηνίας (1849 - 1861). Έγινε ο πρώτος βασιλιάς της Ιταλίας το 1861. Ανηφορίζοντας την Viale Roma, είδαμε πάρα πολλά μνημεία, μουσεία και εκκλησίες. Σταθήκαμε σε κάποια από αυτά και βγάλαμε φωτογραφίες. Όλα αυτά μέχρι που φτάσαμε στον σταθμό του τελεφερίκ για την Citta Alta. Μπορούσαμε να ανέβουμε στην πάνω πόλη με τα πόδια, αλλά δεν θέλαμε να κουραστούμε. Εξάλλου και το αντίτιμο του εισιτηρίου ήταν φθηνό. Το μόνο κακό ήταν η ήδη σχηματισμένη ουρά. Περιμέναμε 10-15 λεπτά μέχρι να μπούμε στο περιβόητο τελεφερίκ. Ωραία και σύντομη διαδρομή! Εμείς μπήκαμε από τους πρώτους. Ωστόσο, έβαζαν μέχρι 50 άτομα μέσα στριμωχτά.
Μόλις φτάσαμε στην Citta Alta, την παλιά μεσαιωνική πόλη του Μπέργκαμο, το σκηνικό άλλαξε. Τα κτίρια, τα πλακόστρωτα δρομάκια και γενικά η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε άλλη εποχή. Το πρώτο μαγαζί που αντικρύσαμε ήταν ένα ζαχαροπλαστείο, στο οποίο δεν έπεφτε καρφίτσα. Πραγματικά, η βιτρίνα του ήταν πάρα πολύ εντυπωσιακή. Θα παίρναμε και εμείς κατιτίς στον γυρισμό. Συνεχίσαμε τον δρόμο μας μέχρι που φτάσαμε στην γουστόζικη piazza Vecchia και στην piazza del duomo. Όλα τα κτίρια και οι εκκλησίες γύρω από την πλατεία ήταν ένα και ένα. Όσα μαγαζιά ήταν τριγύρω σιγά σιγά άρχιζαν να γεμίζουν κόσμο, ενώ εμείς και όλοι οι τουρίστες προφανώς δεν σταματούσαν να βγάζουν φωτογραφίες. Τι καλύτερο από το να χαζεύεις το τοπίο αυτό υπό τη συνοδεία βιολιού που παίζει πασίγνωστα κομμάτια όπως το Μemory από το Cats. Σκέτη μαγεία!
Μπήκαμε σε όλες τις εκκλησίες που ήταν δωρεάν γύρω από την πλατεία. Ομολογώ ότι η μία ήταν καλύτερη από την άλλη. Τι φτιάχνανε οι άνθρωποι. Τι πλούτος! Τι περίτεχνα σχέδια! Ωστόσο, σίγουρα αξίζει μια επίσκεψη και κακώς τελικά δεν πληρώσαμε εισιτήριο για τον ναό Basilica di Santa Maria Maggiore. Το εσωτερικό του ναού ήταν φανταστικό. Μπήκαμε μέσα και πήραμε μια γεύση. Απλά είχε ουρά για να πληρώσεις ένα αντίτιμο των 5 ευρώ. Ωστόσο, την πήραμε την τζούρα μας. Το εσωτερικό ήταν ομολογουμένως εντυπωσιακό! Συνεχίσαμε την βόλτα μας στα στενοσόκακα θαυμάζοντας τα κτίρια και την αρχιτεκτονική. Ωραία μαγαζάκια ξεφύτρωναν μέσα στα στενά. Μια πιτσαρία είχε ενθουσιάσει τον κόσμο που είχε κατακλύσει το εσωτερικό, αλλά και το εξωτερικό θαυμάζοντας την βιτρίνα της. Όλα αυτά μέχρι που φτάσαμε κοντά στα πάνω εξωτερικά τείχη της. Βγαίνοντας έξω από τα τείχη είδαμε οργιώδη βλάστηση, την απέραντη θεά της πόλης… και μερικά κατσικάκια! Συνεχίσαμε την περιήγηση ανηφορίζοντας στα πιο ψηλά επίπεδα της πόλης. Περάσαμε και από τον έτερο σταθμό τελεφερίκ τον Funicolare S.Vigilio, που σε ανέβαζε ψηλά στον ομώνυμο λόφο για εξερεύνηση του Parco dei Colli. Προφανώς και δεν πήραμε το συγκεκριμένο τελεφερίκ διότι δεν είχαμε αυτή την πολυτέλεια χρόνου. Συνεχίσαμε τις βόλτες μας στον μεσαιωνικό οικισμό και αφού περπατήσαμε το μεγαλύτερο μέρος του, πήγαμε να πάρουμε τις λιχουδιές από το ζαχαροπλαστείο στην είσοδο του οικισμού. Κρουασάν και κανόλι φυστίκι! Γιάμι ! Έτσι, αφού ευχαριστήσαμε τις κοιλίτσες μας αποφασίσαμε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού για την νέα πόλη. Δεν προλαβαίναμε να πάμε σε κάποιο μουσείο ή gallery, όπως ίσως περίμενα. Είπαμε να συνεχίσουμε την περιήγηση μας στο νέο τμήμα της πόλης και να φάμε εκεί για μεσημεριανό. Πριν φύγουμε όμως αναρωτιόμασταν που είναι τα τείχη που βλέπαμε όταν ανεβαίναμε. Μέσα στον οικισμό δεν είδαμε σημείο με θέα την πόλη. Δεν μπορεί να μην υπάρχουν. Πράγματι υπήρχαν. Ήταν και πολύ εντυπωσιακά και η θέα ασυναγώνιστη! Αποτελούν μάλιστα μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι να ξεκουραστούμε και να χαζέψουμε το θέαμα. Εν τω μεταξύ έπιασε ψιλή βροχούλα. Μα βάλθηκε να μου καταστρέψει τις φωτογραφίες! Άι στο καλό ! Τουλάχιστον δεν είχε ένταση και δεν θα διαρκούσε για πολλή ώρα! Σε κάποια σημεία έπιασε και ομίχλη και έκανε όλο το σκηνικό πιο μυστηριακό και ατμοσφαιρικό. Κατεβήκαμε από την πύλη και το πλακόστρωτο μονοπάτι. Δεν ξέραμε σε ποιο σημείο ακριβώς της πόλης θα φτάναμε. Περπατήσαμε σε όλα τα σημεία ενδιαφέροντος της κάτω πόλης. Είδαμε πλατείες, εκκλησίες, θέατρα και τους εμπορικούς δρόμους της πόλης. Ότι είχαμε δει και δεν είχαμε δει το προηγούμενο βράδυ. Εν τω μεταξύ είχε βγει και ο ήλιος και έδινε άλλο χρώμα στις φωτογραφίες. Ωραία η καινούργια πόλη του Μπέργκαμο, αλλά σαν την άνω πόλη τη μεσαιωνική δεν είναι. Μπροστά της θα έλεγα ότι είναι ψιλοαδιάφορη. Με όλες αυτές τις βόλτες όμως η ώρα είχε περάσει και θέλαμε να φάμε χωρίς βιασύνες πριν πάρουμε τα πράγματά μας για το αεροδρόμιο. Αρχίσαμε να ψάχνουμε μαγαζί για φαγητό. Δεν υπήρχε τίποτα. Τι εννοώ; Για ακόμα μια φορά στο ταξίδι μας δεν είχαμε υπολογίσει ότι σε κάποιες περιοχές τα καταστήματα εστίασης κλείνουν το μεσημέρι. Δεν υπήρχε παιδιά τίποτα ανοιχτό. Κάτι σαντουιτσάδικα ήταν μόνο ανοιχτά. Ψάχναμε, ψάχναμε ώσπου εντοπίσαμε ένα φθηνό ιταλικό υποτίθεται εστιατόριο, το Gusto Ristorante & Pasta & Pizzeria. Νομίζω σε άλλη περίπτωση δύσκολα θα διέσχιζα την πόρτα του καταστήματος. Την ώρα που πήγαμε είχε αρκετό κόσμο διαφόρων εθνικοτήτων. Δεν είχε και τίποτα άλλο ανοιχτό. Σίγουρα δεν το είχαν Ιταλοί. Τούρκοι πιθανόν. Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι και είχαν καλό σέρβις. Φορτίσαμε και τα κινητά μας. Εγώ έφαγα πίτσα και ο συνταξιδιώτης μου ντονέρ. Τέτοια ποικιλία ο κατάλογος. Καλές τιμές, αλλά τίποτα ιδιαίτερο όσον αφορά το φαγητό και το χώρο. Γεμίσαμε τα στομαχάκια μας, ξεκουραστήκαμε και πήγαμε να πάρουμε τα πράγματα μας για το αεροδρόμιο. Η πτήση της Ryanair καθυστέρησε κανά μισαωράκι, αλλά δεν μας πείραξε ιδιαίτερα. Φεύγαμε γεμάτοι. Το ταξίδι είχε φτάσει στο τέλος του!
Φοβερό ε; Τα νεύρα μας κρόσια…
Το συγκεκριμένο κατάλυμα απείχε περίπου ένα τέταρτο από το κέντρο. Ήταν σε μια συνοικία σαν την δική μας Ομόνοια. Ζούσαν κατά κύριο λόγο ξένοι. Βιαζόμασταν να φτάσουμε, διότι ο οικοδεσπότης μας περίμενε εκεί. Μας είχε πει ότι είχε κάποια δουλειά στις 11 και εμείς φτάσαμε λίγο αργότερα. Που να φανταζόταν και εκείνος και εμείς την καθυστέρηση του λεωφορείου από την κίνηση. Ωστόσο, ήταν ευγενέστατος και μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για την πόλη, αλλά και για το τι υπάρχει κοντά στο διαμέρισμα, ενώ κατά τη διάρκεια της διαμονής μας, μας ενημέρωνε για απεργίες που είχαν τα ΜΜΜ. Το διαμέρισμα του ήταν όμορφο και ευρύχωρο. Είχε τα πάντα. Δεν μας έλειψε τίποτα. Αλλάξαμε ρούχα, αλλά τα πανωφόρια και οι τσάντες μας είχαν προλάβει να βραχούν. Μαζί με αυτά και δυο βιβλία του συνταξιδιώτη μου. Πιο πολύ για αυτά νοιάστηκε παρά για το ότι είχε γίνει παπί. 
Ο οικοδεσπότης μας, μας είχε ενημερώσει για απεργία των τρένων εκτός Μιλάνου. Τι στο καλό να είχε συμβεί. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Λίγα μέτρα παρακάτω, μια άλλη είσοδος του μετρό του ίδιου σταθμού ήταν ανοιχτή. Βρε τους Ιταλούς. Είχαν κλείσει όλες τις εισόδους του συγκεκριμένου σταθμού εκτός από μία. Άντε τώρα να ξέρεις ότι κάνουν τέτοια κολπάκια οι Ιταλοί! Και με αυτά τα ωραία γυρίσαμε στο κατάλυμα για ξεκούραση.
Απογοητευμένοι φύγαμε και γυρίσαμε στο κατάλυμα μπας και ο αφηρημένος συνταξιδιώτης μου το είχε ξεχάσει εκεί. Ευτυχώς, το είχε ξεχάσει εκεί, διότι αν το είχε χάσει θα είχαμε άλλες φουρτούνες. Τέλος καλό όλα καλά. Μετά από όλα αυτά, πήραμε επιτέλους το μετρό και κατεβήκαμε στον σταθμό του San Ambrogio, όπου επισκεφθήκαμε με δωρεάν είσοδο τη βασιλική του Αγίου Αμβροσίου. Έπειτα πήραμε το δρόμο για το μουσείο του Ντα Βίντσι. Ήταν αρκετά μεγάλο και οι βασικοί επισκέπτες εκτός των τουριστών ήταν σχολεία. Είχε πάρα πολλά εκπαιδευτικά προγράμματα για διάφορα θέματα όπως περιβάλλον, ανθρώπινο σώμα, διάστημα κλπ και προφανώς μια έκθεση τεράστια για τον Λεονάρντο Ντα Βίντσι και τις εφευρέσεις του. Όσον αφορά το σκέλος με τα εκπαιδευτικά προγράμματα έχω την αίσθηση ότι το επιστημονικό κέντρο Κοπέρνικος στην Βαρσοβία ήταν καλύτερο. Όσον αφορά τον Ντα Βίντσι φαντάζομαι είναι κορυφή στο είδος του. Ομολογώ ότι μόλις τελειώσαμε με την περιήγηση στο μουσείο ήμουν εξαντλημένη. Τι στο καλό! Και ακόμα δεν είχαμε ξεκινήσει.
Τι ωραία βόλτα κάναμε μέσα στο πάρκο. Απόλαυση! Πόσοι κάνανε ποδήλατο μέσα στο πάρκο. Το ζήλεψα για άλλη μια φορά! Κατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας, περάσαμε δίπλα από τη λιμνούλα του πάρκου, ενώ είδαμε και την Αψίδα της Ειρήνης. Μια Αψίδα μάλλον υπάρχει σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Δεν θυμάμαι, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά σε ταξίδι που βλέπαμε ένα πάρκο καταπράσινο. Άνοιξη βλέπετε και όχι χειμώνας! Άλλο πράγμα!
Τι έγινε; Έλα μου ντε! Η μύτη μου έτρεχε ποτάμι. Καταρροή φουλ! Κάθε 2 λεπτά χαρτομάντιλο. 
