alma viajer@
Member
- Μηνύματα
- 57
- Likes
- 412
Περιεχόμενα
- Κεφάλαιο 1
- 1η ΗΜΕΡΑ( Κέντρο του Μιλάνο- Σκάλα του Μιλάνου- Brera- Duomo- Navigli)
- 2η ΗΜΕΡΑ( Εθνικό Μουσείο Επιστήμης και Τεχνολογίας Λεονάρντο ντα Βίντσι- Κάστρο των Σφόρτσα- Brera- Montenapoleone- Bosco Verticale- Chinatown)
- 3η ΗΜΕΡΑ {Λίμνη Κόμο (Κόμο, Μπελάτζιο, Βαρένα)}
- 4η ΗΜΕΡΑ( Μπρέσια- Βερόνα)
- 5η ΗΜΕΡΑ (Τορίνο - Μπέργκαμο)
- 6η ΗΜΕΡΑ (Μπέργκαμο)
- ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ- ΕΠΙΛΟΓΟΣ
4η ΗΜΕΡΑ( Μπρέσκια- Βερόνα)
Το πρωί με βρήκε άλλη μια φορά εξαντλημένη και με μπόλικη καταρροή. Δεν αισθανόμουν καλά. Πήρα το αντισταμινικό μου. Φαρμακείο ανοιχτό δεν υπήρχε κοντά για να πάρω κάτι για το κρύωμα. Κυριακή κιόλας. Υπήρχε back up ένα τελευταίο panadol του συνταξιδιώτη μου, οπότε κάπως ήμουν ήρεμη. Θα μου πείτε και γιατί δεν τα έπαιρνες το βράδυ για να κοιμηθείς σαν πουλάκι; Προτιμούσα να τα παίρνω τη μέρα για να μπορώ να ακολουθήσω το πρόγραμμα της εκδρομής. Το βράδυ στο κατάλυμα δεν με ένοιαζε. Με ενδιέφερε να μη χάσω κάτι από το ταξίδι λόγω αυτής της αδιαθεσίας. Χαζομάρα, μπορεί. Πρέπει να ξέρεις που πρέπει να σταματήσεις και να μη βάζεις σε κίνδυνο την υγεία σου. Τέλος πάντων.
Ετοιμαστήκαμε για να πάμε να πάρουμε κάτι να φάμε και να πάμε στον σταθμό του τρένου. Σήμερα θα πηγαίναμε στην λίμνη Ματζόρε. Θα πηγαίναμε!
Όσο είδατε τη λίμνη αυτή εσείς, την είδαμε και εμείς. Δεν πήγαμε! Υποτίθεται ότι μέχρι τη Stresa δεν θα κάναμε πάνω από 2 ώρες με το τρένο. Για αυτό κιόλας επιλέξαμε να πάμε. Γιατί δεν ήταν απαγορευτική η απόσταση. Όταν φτάσαμε στο μηχάνημα για εισιτήρια την αντίστοιχη διαδρομή την έβγαζε πάνω από 4,5 ώρες με χίλιες δύο αλλαγές τρένων.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Και στο google εκείνη την στιγμή και στις εφαρμογές 4-5 ώρες το έβγαζε. Τι στο καλό. Η απεργία έφταιγε; H γκαντεμιά μας; Δε ξέρω. Τι κάνουμε τώρα; Που πάμε; Το να πάμε μονοήμερη στη λίμνη αποκλείστηκε μεμιάς. Γυρίζουμε στο Μιλάνο ή πάμε αλλού; Λίγες στιγμές σιωπής πέρασαν μέχρι να αναφωνήσουμε και οι δύο πάμε αλλού. Ωραία! Που να πάμε? 
Δεν είχαμε προετοιμαστεί για κάτι άλλο. Και να είχαμε, έπρεπε να πάμε κάπου που να βόλευαν οι ώρες. Να έφευγε τρένο σχετικά άμεσα και να είχε και δρομολόγια επιστροφής βολικά. Ψάχναμε στο μηχάνημα, αλλά δεν μας έβγαζε τρένο για πουθενά. Δεν είχε τρένο για κανένα προορισμό. Τι στο καλό! 
Δεν γίνεται να μην υπάρχει για πουθενά. Αφού στο google και στις εφαρμογές είχε δρομολόγια. Και εκεί που είχα αρχίσει να τσαντίζομαι και ήμουν έτοιμη να πάω στο γκισέ εισιτηρίων να μιλήσω με υπάλληλο, ένας κύριος που μας είδε από μακριά μας είπε πως υπάρχουν και άλλα μηχανήματα άλλης εταιρείας. Αν θυμάμαι καλά και συγχωρείστε με αν τα λέω λάθος, είπε ότι υπάρχουν δύο εταιρείες τρένων στην Ιταλία. Η μία συνδέει τα μεγάλα αστικά κέντρα και η άλλη τα μικρά ή κάτι τέτοιο. Δεν πάνε όλοι παντού και για αυτό δεν μας έβγαζαν τα μηχανήματα αυτής της εταιρείας δρομολόγια για πουθενά. Πράγματι, αλλάξαμε μηχάνημα και για όποιον προορισμό βάζαμε μας έβγαζε τα αντίστοιχα δρομολόγια. Μας εμφάνιζε μάλιστα και τις πιο δημοφιλείς διαδρομές. Πως μου διέφυγε εμένα αυτό; Να μην ξέρω για τις εταιρείες των τρένων; Είναι βασικό πράγμα. Για τη λίμνη πάλι δεν είχε τα εισιτήρια που θέλαμε, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε κοντινό προορισμό που να μας κάνει κλικ, με φθηνό εισιτήριο και βολικά δρομολόγια που να φεύγει άμεσα. Πέσανε πολλές σκέψεις, δημοφιλή ονόματα πόλεων στο τραπέζι, αλλά χωρίς να το πολυκουράσουμε έπειτα από σύντομες αναζητήσεις στο διαδίκτυο καταλήξαμε σε μια πόλη άγνωστη στον πολύ κόσμο, περίπου 40 λεπτά από το Μιλάνο, την Μπρέσια (ή Μπρέσκια). Την πόλη αυτή ο συνταξιδιώτης μου ούτε την είχε ακούσει ποτέ και μεταξύ μας ούτε εγώ δεν θα τη γνώριζα, αν λίγους μήνες πριν το ταξίδι μια φίλη μου ταξιδιώτισσα δεν μου την είχε αναφέρει ως ένα από τα διαμαντάκια που θα έμενε γύρω από το Μιλάνο σε μελλοντικό της ταξίδι στην περιοχή.
Βγάλαμε τα εισιτήρια μας για την Μπρέσια. Το τρένο αναχωρούσε έπειτα από λίγα λεπτά. Η καταρροή δεν σταματούσε, είχα πλεόν ενόχληση στο λαιμό και η κούραση και η αδιαθεσία μου ήταν πλέον εμφανής. Όταν φτάσαμε, το πρώτο που ψάξαμε ήταν ανοιχτό φαρμακείο. Περπατήσαμε αρκετά για να βρούμε ένα. Η πρώτη αίσθηση από την άδεια ακόμα πόλη, μιας και ήταν Κυριακή πρωί ήταν πολύ θετική. Μεγάλοι δρόμοι, πεζοδρόμια, πεζόδρομοι, περιποιημένα κτίρια και για άλλη μια φορά παντού πανάκριβα αυτοκίνητα. Σε αυτή την πόλη θα βλέπαμε περισσότερα πανάκριβα αυτοκίνητα από ότι στο Μιλάνο. Στο φαρμακείο εξηγήσαμε τα περί αλλεργίας μου και τα συμπτώματα μου. Δεν ξέραμε και εμείς τι έχω. Πιθανόν μια μίξη αλλεργίας με κρύωμα. Τώρα τι στο καλό κατάλαβε και η κοπέλα δεν ξέρω. Μας έδωσε ένα ρινικό σπρέι και κάτι για το λαιμό. Το τελευταίο δεν το πήρα ποτέ. Πήρα το τελευταίο panadol του συνταξιδιώτη μου και το σπρέι για την καταρροή. Καλό κοκτέιλ! Με την ελπίδα ότι θα βγάλω την ημέρα μιας και ήμουν αρκετά ταλαιπωρημένη. Ο συνταξιδιώτης μου προφανώς όλο αυτό το διάστημα έλεγε να μην πάμε πουθενά, να γυρίσουμε πίσω και άλλα τέτοια χαριτωμένα ( μη λέτε ότι δε με πρόσεχε κιόλας), αλλά εγώ δεν άκουγα τίποτα. Προχωράμε κανονικά! Ωστόσο, για πρώτη φορά του ζήτησα μια χάρη. Μιας και δεν είχαμε πλάνο, πρόγραμμα, τίποτα, να κάνει εκείνος παιχνίδι. Είχαμε την ελευθερία να κάνουμε ότι θέλουμε, να πάμε όπου θέλουμε χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να ξέρουμε τι θα συναντήσουμε και να εκπλαγούμε από αυτά που θα έβλεπαν τα ματάκια μας. Του ζήτησα λοιπόν να γίνει αυτός ο οδηγός μας, να κοιτάει αυτός το gps όταν χρειάζεται, γιατί απλά δεν μπορούσα. Δεν είχα τις δυνάμεις. Ομολογώ ότι αυτό το ευχαριστήθηκα.
Αφού πήρε καφεδάκι, κοίταξε το gps και τα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης και ξεκινήσαμε για εξερεύνηση. Περπατήσαμε σε πολύ όμορφα σοκάκια, είδαμε έναν κρεμαστό ρινόκερο και όμορφες πλατείες με ναούς και μνημεία της UNESCO. Πραγματικά η βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Brescia είχε ενδιαφέρον. Δεν το περίμενα! Τα κτίρια ήταν πολύ όμορφα σε παστέλ χρωματιστούς. Μάλιστα πέσαμε πάνω και σε αρχαιολογικό χώρο πάρα πολύ ωραίο. Το αρχαιολογικό πάρκο της ρωμαϊκής Μπρέσια, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Υπάρχει και ρωμαϊκό θέατρο και άλλα μνημεία γύρω γύρω. Κάποια από αυτά μπορείς να τα δεις και δωρεάν, αφού είναι σε υπαίθριο χώρο και δεν έχουν βάλει είσοδο. Και μετά από αυτή τη βόλτα συνεχίσαμε για το κάστρο της πόλης! Τι τα θέλω τα κάστρα και τις ανηφόρες! Είμαι που είμαι τσακωμένη με την γυμναστική! Ωστόσο, το πλακόστρωτο μονοπάτι μέσα στα δέντρα ήταν πολύ όμορφο και όσο βλέπαμε να ξεπροβάλλει η πόλη από ψηλά, ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στα πρόσωπά μας. Και ας μην βοηθούσε ο λαμπρός ήλιος στο ανέβασμα. Η γκρίνια έδινε την θέση της στην δίψα για εξερεύνηση! Ευτυχώς, τα φάρμακα μάλλον με έπιασαν και ήδη είχα αρχίσει να αισθάνομαι καλύτερα. Η θέα από ψηλά ήταν απίστευτη! Ακόμα πιο μαγικό όμως ήταν το κάστρο στην κορυφή του λόφου. Πραγματικά δεν περίμενα ότι θα είναι κανονικό κάστρο! Τίποτα χαλάσματα φανταζόμουν ότι θα δω. Η είσοδος για να μπεις στο κάστρο ήταν δωρεάν. Εδώ σε αντίστοιχο κάστρο θα είχαμε βάλει την είσοδο τουλάχιστον 15 ευρώ. Προφανώς υπήρχε είσοδος στο μουσείο που υπήρχε στην κορυφή, αλλά δεν μπήκαμε μέσα. Απολαύσαμε τη θέα από ψηλά. Τι όμορφες που φαίνονταν οι κεραμοσκεπές! Όχι αυτή η τσιμεντίλα η δική μας. Τέλος πάντων! Αφού διαβήκαμε κάθε γωνιά του κάστρου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κέντρο της πόλης. Μας μένανε ακόμα κάποιες πλατείες για να ολοκληρώσουμε τη βόλτα σε όλο το ιστορικό κέντρο. Και μετά; Τι θα κάναμε μετά; Ο συνταξιδιώτης μου πρότεινε να πάμε στην Βερόνα μιας και απείχε 35 λεπτά με το τρένο. Δεν μπορούσα να του χαλάσω χατήρι. Μου άρεσε και εμένα η ιδέα και ας την είχα τοποθετήσει στο μυαλό μου σε ξεχωριστό μελλοντικό ταξίδι παρέα με τη Βενετία. Ωστόσο, τα σχέδια μας είχαν ήδη ανατραπεί, οπότε βάλαμε πλώρη για το σταθμό του τρένου, αφού πρώτα είδαμε κάποιες πλατείες ακόμα. Ομολογώ ότι πηγαίνοντας στον σταθμό του τρένου περάσαμε πολύ ωραίες πλατείες και σημεία για φωτογραφίες και φαγητό. Πολύ γουστόζικα μαγαζιά γεμάτα κόσμο μιας και ήταν πολύ νωρίς το μεσημέρι. Αν δεν επιθυμούσαμε να πάρουμε το τρένο για Βερόνα, άνετα καθόμουν να φάω σε αυτά τα ταβερνάκια. Ήταν φοβερά. Κατευθυνθήκαμε στην Piazza della Loggia, μια από τις κεντρικές πλατείες της Μπρέσια,όπου εκτός των άλλων θαυμάσαμε και το αστρονομικό ρολόι στον πύργο. Μπήκαμε και μέσα και σε έναν ναό, δε θυμάμαι σε ποια πλατεία από όλες.. Ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη η πόλη αυτή. Ήταν ωραίο να μην έχεις ιδέα τι θα δεις στην επόμενη γωνία. Πραγματικά είχε ενδιαφέρον η Μπρέσια και απόλαυσα την εξόρμηση σε αυτήν. Λυπάμαι που πήγαμε απροετοίμαστοι και έτσι δεν θυμάμαι τι διαδρομές κάναμε, τι ακριβώς είδαμε. Για όσα έγραψα βοήθησε το google maps. Τέλος πάντων. Επόμενη στάση Βερόνα.
Ο σταθμός του τρένου ήταν 10-15 λεπτά εκτός του κέντρου της πόλης. Επιλέξαμε να την περπατήσουμε αυτή την απόσταση και να μην πάρουμε κάποιο λεωφορείο. Πριν από αυτό ο συνταξιδιώτης μου πήρε καφέ ή κάτι που έφερνε σε κρύο καφέ από μια αλυσίδα καταστημάτων 12Οz. Κάτι σαν γρανίτα καφές. Δεν ξέρω. Πάντως του άρεσε πολύ και όπου συναντούσε την συγκεκριμένη αλυσίδα έπαιρνε το κρύο καφεδάκι του. Μα πως γίνεται οι Ιταλοί να μην έχουν κρύο καφέ!
Πόσες φορές την άκουσα αυτή τη φράση στο ταξίδι! Έχασα το μέτρημα! Και δεν είχε και άδικο. Με τέτοια ζέστη! Οι λάτρεις του καφέ έχετε και τα δίκια σας!
Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο είδαμε ωραία κτίρια μεν, συνηθισμένα δε, μια τεράστια λεωφόρο και την πύλη της πόλης. Ωστόσο, ακόμη δεν βλέπαμε τίποτα που να μας εντυπωσιάζει. Όταν περάσαμε την πύλη με τις καμάρες και το ρολόι και μπήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Βερόνας το σκηνικό άλλαξε. Αντικρύσαμε πανέμορφα κτίρια με υπέροχη αρχιτεκτονική, καθώς και μια απέραντη πλατεία.
Σε αυτή είχαν στηθεί αθλητικές εκδηλώσεις. Είχαν κλείσει μέρος της πλατείας και έπαιζαν ποδόσφαιρο. Γινόταν χαμός από κόσμο που κοιτούσε τριγύρω και έβγαζε φωτογραφίες. Η πλειοψηφία βεβαίως θαύμαζε την Αρένα. Η Αρένα είναι κάτι παρόμοιο με το Κολοσσαίο της Ρώμης. Πολύ θα θέλαμε να επισκεφτούμε το εσωτερικό της, αλλά με κάτι λιγότερο από 40 ευρώ εισιτήριο δεν το κάναμε. Ωστόσο, βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες την Αρένα και την πανέμορφη πλατεία. Μα δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε. 
Συνεχίσαμε όμως τη βόλτα μας στα στενά της Βερόνας. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ο κόσμος πολύς. Πραγματικά, οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από τουρίστες. Προσωπικά, αν και δεν αντέχω την τόση πολυκοσμία το γεγονός αυτό δεν με πείραξε. Ήταν τόσο όμορφα όλα γύρω μου που απλώς χάζευα χωρίς να με ενδιαφέρει ο κόσμος. Βλέπαμε τα διάφορα αξιοθέατα στο χάρτη και τις ταμπέλες και δεν ξέραμε που να πρωτοπάμε. Επιλέξαμε να πάμε πρώτα στο περιβόητο σπίτι με το μπαλκόνι της Ιουλιέτας. ‘Ηξερα ότι δεν θα δούμε τίποτα ιδιαίτερο. Και πράγματι δεν ήταν! Γινόταν ένας πανζουρλισμός. Βγάλαμε απλά μια φωτογραφία από μακριά, την ώρα που το πλήθος χούφτωνε το στήθος του αγάλματος της Ιουλιέτας. Μέσα σε αυτό τον χαμό δεν ξέρω πόσο ρομαντικό μπορεί να θεωρηθεί το συγκεκριμένο σημείο. Τέλος πάντων. Φύγαμε από εκεί και κατευθυνθήκαμε στην piazza delle Erbe. Τι όμορφη πλατεία Θεέ μου!
Τα λόγια είναι φτωχά και η εικόνα δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα. Και δεν είναι μόνο η εικόνα. Υπήρχαν μουσικοί του δρόμοι που έπαιζαν βιολί πασίγνωστα κομμάτια τόσο ταιριαστά με την ατμόσφαιρα. Καθίσαμε αρκετή ώρα στην πλατεία χαζεύοντας την, βγάζοντας φωτογραφίες και απολαμβάνοντας τη μουσική. Πόσο ενθουσιασμένη ήμουν εκείνη την στιγμή! Ομολογώ ότι δεν ήθελα και πολύ να φύγω από την πλατεία, ωστόσο συνεχίσαμε την βόλτα μας στα κουκλίστικα στενά της πόλης μέχρι που βγήκαμε στον ποταμό της πόλης, τον Αδίγη. Υπέροχο σημείο για φωτογραφίες. Το ποτάμι και στο βάθος ο λόφος με το αρχαιολογικό μουσείο και τα υπόλοιπα αξιοθέατα. Βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες. Αποφασίσαμε να μην περάσουμε τη γέφυρα, αλλά να συνεχίσουμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης. Αν έμενε χρόνος θα πηγαίναμε στην άλλη όχθη αργότερα. Συνεχίσαμε την βόλτα μας στα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης. Πραγματικά είναι πανέμορφο το κέντρο της Βερόνας. Όλα αυτά μέχρι να παραπονεθούν τα στομάχια μας. Ψάχναμε να βρούμε κάποιο μαγαζί σχετικά κοντά, οικονομικό και με καλές κριτικές. Έτσι βρεθήκαμε σε ένα γουστόζικο μαγαζί για πίτσα. Μια χαρά ήταν το φαγητό και ξεκουραστήκαμε ταυτόχρονα. Πήραμε τις ανάσες μας για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Κατευθυνθήκαμε προς τον ποταμό της πόλης. Αυτή την φορά περάσαμε από μια όμορφη γέφυρα για την απέναντι όχθη του ποταμού. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Κοιτάξαμε τα δρομολόγια των τρένων για να δούμε τι περιθώρια είχαμε για επιστροφή στη βάση μας στο Μιλάνο. Ομολογουμένως, μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας σε αυτή τη πλευρά της πόλης και ίσως να πηγαίναμε προς το λόφο με το αρχαιολογικό μουσείο. Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη, ανάθεμα την ατυχία μου! 
Ήδη από την στιγμή που σηκωθήκαμε από το τραπέζι στην πιτσαρία ένιωθα αδύναμη. Δεν αισθανόμουν καλά και όσο περνούσε η ώρα η κατάσταση της υγείας μου χειροτέρευε. Δεν μπορούσα να αντέξω. Προφανώς τελείωσε η επίδραση του panadol; Δε ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήθελα να επιστρέψω στο κατάλυμα για ξεκούραση και ίσα ίσα που φυλούσα τις δυνάμεις μου για να επιστρέψω στο σταθμό των τρένων της Βερόνας. Δεν ήταν και δίπλα. Η απόσταση ήταν αρκετή και αν και μπορούσαμε να πάρουμε τα ΜΜΜ, πεισματικά θέλησα να την περπατήσουμε.
Πράγματι, κόψαμε εισιτήρια και καθίσαμε στις θέσεις μας. Μέσα στο τρένο προφανώς είχε κλιματισμό. Εκείνη την ημέρα πραγματικά είχε πολλή ζέστη. Στην αρχή δεν με πείραζε ο κλιματισμός. Μετά από λίγα λεπτά όμως άρχισα να κρυώνω και έτσι έβαλα τη ζακέτα μου. Άρχισαν πάλι να τρέχουν οι μύτες και να φτερνίζομαι. Για να μην πολυλογώ έφτασα να φοράω τη ζακέτα μου και να έχω σαν κουβέρτα πάνω μου τη ζακέτα του συνταξιδιώτη μου και τη τσάντα μου και πάλι να κρυώνω.
Όλοι ήταν χαλαροί και άνετοι με τον κλιματισμό και εγώ έτρεμα από το κρύο. Με κοιτούσαν όλοι, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ για να ξεχάσω τα χάλια μου. Γιατί και ήμουν και αισθανόμουν χάλια. Προφανώς μου ανέβαινε πυρετός και αυτό το καταλάβαινα. Αυτή η απόσταση Βερόνας- Μιλάνου δεν παίζει να ήταν πάνω από μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά και όμως σε μένα φάνηκε αιώνας! Περίμενα πως και πως να φτάσουμε! 
Δυσκολεύτηκα βέβαια και από τον σταθμό στο Μιλάνο μέχρι το κατάλυμα. Ένιωθα ότι δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Ευτυχώς βρήκαμε και θέση να κάτσουμε. Με την επιστροφή μας πήρα τα αντισταμινικά μου, έβαλα το σπρέι στη μύτη και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα. Ο πυρετός είχε ήδη κάνει την εμφάνιση του γιατί καταλάβαινα ότι καίω ολόκληρη και το διαπίστωσε και ο συνταξιδιώτης μου ακουμπώντας με. Δεν είχαμε βέβαια θερμόμετρο, αλλά σίγουρα είχα ένα 38αρι. 
Ωστόσο, λόγω κούρασης κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως και ξεκουράστηκα. Πόσο μου έλειπε ο ύπνος!!!!
Το πρωί με βρήκε άλλη μια φορά εξαντλημένη και με μπόλικη καταρροή. Δεν αισθανόμουν καλά. Πήρα το αντισταμινικό μου. Φαρμακείο ανοιχτό δεν υπήρχε κοντά για να πάρω κάτι για το κρύωμα. Κυριακή κιόλας. Υπήρχε back up ένα τελευταίο panadol του συνταξιδιώτη μου, οπότε κάπως ήμουν ήρεμη. Θα μου πείτε και γιατί δεν τα έπαιρνες το βράδυ για να κοιμηθείς σαν πουλάκι; Προτιμούσα να τα παίρνω τη μέρα για να μπορώ να ακολουθήσω το πρόγραμμα της εκδρομής. Το βράδυ στο κατάλυμα δεν με ένοιαζε. Με ενδιέφερε να μη χάσω κάτι από το ταξίδι λόγω αυτής της αδιαθεσίας. Χαζομάρα, μπορεί. Πρέπει να ξέρεις που πρέπει να σταματήσεις και να μη βάζεις σε κίνδυνο την υγεία σου. Τέλος πάντων.
Ετοιμαστήκαμε για να πάμε να πάρουμε κάτι να φάμε και να πάμε στον σταθμό του τρένου. Σήμερα θα πηγαίναμε στην λίμνη Ματζόρε. Θα πηγαίναμε!
Όσο είδατε τη λίμνη αυτή εσείς, την είδαμε και εμείς. Δεν πήγαμε! Υποτίθεται ότι μέχρι τη Stresa δεν θα κάναμε πάνω από 2 ώρες με το τρένο. Για αυτό κιόλας επιλέξαμε να πάμε. Γιατί δεν ήταν απαγορευτική η απόσταση. Όταν φτάσαμε στο μηχάνημα για εισιτήρια την αντίστοιχη διαδρομή την έβγαζε πάνω από 4,5 ώρες με χίλιες δύο αλλαγές τρένων. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί. Και στο google εκείνη την στιγμή και στις εφαρμογές 4-5 ώρες το έβγαζε. Τι στο καλό. Η απεργία έφταιγε; H γκαντεμιά μας; Δε ξέρω. Τι κάνουμε τώρα; Που πάμε; Το να πάμε μονοήμερη στη λίμνη αποκλείστηκε μεμιάς. Γυρίζουμε στο Μιλάνο ή πάμε αλλού; Λίγες στιγμές σιωπής πέρασαν μέχρι να αναφωνήσουμε και οι δύο πάμε αλλού. Ωραία! Που να πάμε? Δεν είχαμε προετοιμαστεί για κάτι άλλο. Και να είχαμε, έπρεπε να πάμε κάπου που να βόλευαν οι ώρες. Να έφευγε τρένο σχετικά άμεσα και να είχε και δρομολόγια επιστροφής βολικά. Ψάχναμε στο μηχάνημα, αλλά δεν μας έβγαζε τρένο για πουθενά. Δεν είχε τρένο για κανένα προορισμό. Τι στο καλό! Δεν γίνεται να μην υπάρχει για πουθενά. Αφού στο google και στις εφαρμογές είχε δρομολόγια. Και εκεί που είχα αρχίσει να τσαντίζομαι και ήμουν έτοιμη να πάω στο γκισέ εισιτηρίων να μιλήσω με υπάλληλο, ένας κύριος που μας είδε από μακριά μας είπε πως υπάρχουν και άλλα μηχανήματα άλλης εταιρείας. Αν θυμάμαι καλά και συγχωρείστε με αν τα λέω λάθος, είπε ότι υπάρχουν δύο εταιρείες τρένων στην Ιταλία. Η μία συνδέει τα μεγάλα αστικά κέντρα και η άλλη τα μικρά ή κάτι τέτοιο. Δεν πάνε όλοι παντού και για αυτό δεν μας έβγαζαν τα μηχανήματα αυτής της εταιρείας δρομολόγια για πουθενά. Πράγματι, αλλάξαμε μηχάνημα και για όποιον προορισμό βάζαμε μας έβγαζε τα αντίστοιχα δρομολόγια. Μας εμφάνιζε μάλιστα και τις πιο δημοφιλείς διαδρομές. Πως μου διέφυγε εμένα αυτό; Να μην ξέρω για τις εταιρείες των τρένων; Είναι βασικό πράγμα. Για τη λίμνη πάλι δεν είχε τα εισιτήρια που θέλαμε, οπότε αρχίσαμε να ψάχνουμε κοντινό προορισμό που να μας κάνει κλικ, με φθηνό εισιτήριο και βολικά δρομολόγια που να φεύγει άμεσα. Πέσανε πολλές σκέψεις, δημοφιλή ονόματα πόλεων στο τραπέζι, αλλά χωρίς να το πολυκουράσουμε έπειτα από σύντομες αναζητήσεις στο διαδίκτυο καταλήξαμε σε μια πόλη άγνωστη στον πολύ κόσμο, περίπου 40 λεπτά από το Μιλάνο, την Μπρέσια (ή Μπρέσκια). Την πόλη αυτή ο συνταξιδιώτης μου ούτε την είχε ακούσει ποτέ και μεταξύ μας ούτε εγώ δεν θα τη γνώριζα, αν λίγους μήνες πριν το ταξίδι μια φίλη μου ταξιδιώτισσα δεν μου την είχε αναφέρει ως ένα από τα διαμαντάκια που θα έμενε γύρω από το Μιλάνο σε μελλοντικό της ταξίδι στην περιοχή.Βγάλαμε τα εισιτήρια μας για την Μπρέσια. Το τρένο αναχωρούσε έπειτα από λίγα λεπτά. Η καταρροή δεν σταματούσε, είχα πλεόν ενόχληση στο λαιμό και η κούραση και η αδιαθεσία μου ήταν πλέον εμφανής. Όταν φτάσαμε, το πρώτο που ψάξαμε ήταν ανοιχτό φαρμακείο. Περπατήσαμε αρκετά για να βρούμε ένα. Η πρώτη αίσθηση από την άδεια ακόμα πόλη, μιας και ήταν Κυριακή πρωί ήταν πολύ θετική. Μεγάλοι δρόμοι, πεζοδρόμια, πεζόδρομοι, περιποιημένα κτίρια και για άλλη μια φορά παντού πανάκριβα αυτοκίνητα. Σε αυτή την πόλη θα βλέπαμε περισσότερα πανάκριβα αυτοκίνητα από ότι στο Μιλάνο. Στο φαρμακείο εξηγήσαμε τα περί αλλεργίας μου και τα συμπτώματα μου. Δεν ξέραμε και εμείς τι έχω. Πιθανόν μια μίξη αλλεργίας με κρύωμα. Τώρα τι στο καλό κατάλαβε και η κοπέλα δεν ξέρω. Μας έδωσε ένα ρινικό σπρέι και κάτι για το λαιμό. Το τελευταίο δεν το πήρα ποτέ. Πήρα το τελευταίο panadol του συνταξιδιώτη μου και το σπρέι για την καταρροή. Καλό κοκτέιλ! Με την ελπίδα ότι θα βγάλω την ημέρα μιας και ήμουν αρκετά ταλαιπωρημένη. Ο συνταξιδιώτης μου προφανώς όλο αυτό το διάστημα έλεγε να μην πάμε πουθενά, να γυρίσουμε πίσω και άλλα τέτοια χαριτωμένα ( μη λέτε ότι δε με πρόσεχε κιόλας), αλλά εγώ δεν άκουγα τίποτα. Προχωράμε κανονικά! Ωστόσο, για πρώτη φορά του ζήτησα μια χάρη. Μιας και δεν είχαμε πλάνο, πρόγραμμα, τίποτα, να κάνει εκείνος παιχνίδι. Είχαμε την ελευθερία να κάνουμε ότι θέλουμε, να πάμε όπου θέλουμε χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να ξέρουμε τι θα συναντήσουμε και να εκπλαγούμε από αυτά που θα έβλεπαν τα ματάκια μας. Του ζήτησα λοιπόν να γίνει αυτός ο οδηγός μας, να κοιτάει αυτός το gps όταν χρειάζεται, γιατί απλά δεν μπορούσα. Δεν είχα τις δυνάμεις. Ομολογώ ότι αυτό το ευχαριστήθηκα.
Αφού πήρε καφεδάκι, κοίταξε το gps και τα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης και ξεκινήσαμε για εξερεύνηση. Περπατήσαμε σε πολύ όμορφα σοκάκια, είδαμε έναν κρεμαστό ρινόκερο και όμορφες πλατείες με ναούς και μνημεία της UNESCO. Πραγματικά η βόλτα στο ιστορικό κέντρο της Brescia είχε ενδιαφέρον. Δεν το περίμενα! Τα κτίρια ήταν πολύ όμορφα σε παστέλ χρωματιστούς. Μάλιστα πέσαμε πάνω και σε αρχαιολογικό χώρο πάρα πολύ ωραίο. Το αρχαιολογικό πάρκο της ρωμαϊκής Μπρέσια, μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO. Υπάρχει και ρωμαϊκό θέατρο και άλλα μνημεία γύρω γύρω. Κάποια από αυτά μπορείς να τα δεις και δωρεάν, αφού είναι σε υπαίθριο χώρο και δεν έχουν βάλει είσοδο. Και μετά από αυτή τη βόλτα συνεχίσαμε για το κάστρο της πόλης! Τι τα θέλω τα κάστρα και τις ανηφόρες! Είμαι που είμαι τσακωμένη με την γυμναστική! Ωστόσο, το πλακόστρωτο μονοπάτι μέσα στα δέντρα ήταν πολύ όμορφο και όσο βλέπαμε να ξεπροβάλλει η πόλη από ψηλά, ένα χαμόγελο σχηματιζόταν στα πρόσωπά μας. Και ας μην βοηθούσε ο λαμπρός ήλιος στο ανέβασμα. Η γκρίνια έδινε την θέση της στην δίψα για εξερεύνηση! Ευτυχώς, τα φάρμακα μάλλον με έπιασαν και ήδη είχα αρχίσει να αισθάνομαι καλύτερα. Η θέα από ψηλά ήταν απίστευτη! Ακόμα πιο μαγικό όμως ήταν το κάστρο στην κορυφή του λόφου. Πραγματικά δεν περίμενα ότι θα είναι κανονικό κάστρο! Τίποτα χαλάσματα φανταζόμουν ότι θα δω. Η είσοδος για να μπεις στο κάστρο ήταν δωρεάν. Εδώ σε αντίστοιχο κάστρο θα είχαμε βάλει την είσοδο τουλάχιστον 15 ευρώ. Προφανώς υπήρχε είσοδος στο μουσείο που υπήρχε στην κορυφή, αλλά δεν μπήκαμε μέσα. Απολαύσαμε τη θέα από ψηλά. Τι όμορφες που φαίνονταν οι κεραμοσκεπές! Όχι αυτή η τσιμεντίλα η δική μας. Τέλος πάντων! Αφού διαβήκαμε κάθε γωνιά του κάστρου, πήραμε το δρόμο της επιστροφής για το κέντρο της πόλης. Μας μένανε ακόμα κάποιες πλατείες για να ολοκληρώσουμε τη βόλτα σε όλο το ιστορικό κέντρο. Και μετά; Τι θα κάναμε μετά; Ο συνταξιδιώτης μου πρότεινε να πάμε στην Βερόνα μιας και απείχε 35 λεπτά με το τρένο. Δεν μπορούσα να του χαλάσω χατήρι. Μου άρεσε και εμένα η ιδέα και ας την είχα τοποθετήσει στο μυαλό μου σε ξεχωριστό μελλοντικό ταξίδι παρέα με τη Βενετία. Ωστόσο, τα σχέδια μας είχαν ήδη ανατραπεί, οπότε βάλαμε πλώρη για το σταθμό του τρένου, αφού πρώτα είδαμε κάποιες πλατείες ακόμα. Ομολογώ ότι πηγαίνοντας στον σταθμό του τρένου περάσαμε πολύ ωραίες πλατείες και σημεία για φωτογραφίες και φαγητό. Πολύ γουστόζικα μαγαζιά γεμάτα κόσμο μιας και ήταν πολύ νωρίς το μεσημέρι. Αν δεν επιθυμούσαμε να πάρουμε το τρένο για Βερόνα, άνετα καθόμουν να φάω σε αυτά τα ταβερνάκια. Ήταν φοβερά. Κατευθυνθήκαμε στην Piazza della Loggia, μια από τις κεντρικές πλατείες της Μπρέσια,
όπου εκτός των άλλων θαυμάσαμε και το αστρονομικό ρολόι στον πύργο. Μπήκαμε και μέσα και σε έναν ναό, δε θυμάμαι σε ποια πλατεία από όλες.. Ήταν πολύ ευχάριστη έκπληξη η πόλη αυτή. Ήταν ωραίο να μην έχεις ιδέα τι θα δεις στην επόμενη γωνία. Πραγματικά είχε ενδιαφέρον η Μπρέσια και απόλαυσα την εξόρμηση σε αυτήν. Λυπάμαι που πήγαμε απροετοίμαστοι και έτσι δεν θυμάμαι τι διαδρομές κάναμε, τι ακριβώς είδαμε. Για όσα έγραψα βοήθησε το google maps. Τέλος πάντων. Επόμενη στάση Βερόνα.
Ο σταθμός του τρένου ήταν 10-15 λεπτά εκτός του κέντρου της πόλης. Επιλέξαμε να την περπατήσουμε αυτή την απόσταση και να μην πάρουμε κάποιο λεωφορείο. Πριν από αυτό ο συνταξιδιώτης μου πήρε καφέ ή κάτι που έφερνε σε κρύο καφέ από μια αλυσίδα καταστημάτων 12Οz. Κάτι σαν γρανίτα καφές. Δεν ξέρω. Πάντως του άρεσε πολύ και όπου συναντούσε την συγκεκριμένη αλυσίδα έπαιρνε το κρύο καφεδάκι του. Μα πως γίνεται οι Ιταλοί να μην έχουν κρύο καφέ!
Πόσες φορές την άκουσα αυτή τη φράση στο ταξίδι! Έχασα το μέτρημα! Και δεν είχε και άδικο. Με τέτοια ζέστη! Οι λάτρεις του καφέ έχετε και τα δίκια σας!Μέχρι να φτάσουμε στο κέντρο είδαμε ωραία κτίρια μεν, συνηθισμένα δε, μια τεράστια λεωφόρο και την πύλη της πόλης. Ωστόσο, ακόμη δεν βλέπαμε τίποτα που να μας εντυπωσιάζει. Όταν περάσαμε την πύλη με τις καμάρες και το ρολόι και μπήκαμε στο ιστορικό κέντρο της Βερόνας το σκηνικό άλλαξε. Αντικρύσαμε πανέμορφα κτίρια με υπέροχη αρχιτεκτονική, καθώς και μια απέραντη πλατεία.
Σε αυτή είχαν στηθεί αθλητικές εκδηλώσεις. Είχαν κλείσει μέρος της πλατείας και έπαιζαν ποδόσφαιρο. Γινόταν χαμός από κόσμο που κοιτούσε τριγύρω και έβγαζε φωτογραφίες. Η πλειοψηφία βεβαίως θαύμαζε την Αρένα. Η Αρένα είναι κάτι παρόμοιο με το Κολοσσαίο της Ρώμης. Πολύ θα θέλαμε να επισκεφτούμε το εσωτερικό της, αλλά με κάτι λιγότερο από 40 ευρώ εισιτήριο δεν το κάναμε. Ωστόσο, βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες την Αρένα και την πανέμορφη πλατεία. Μα δεν ξέραμε που να πρωτοκοιτάξουμε. Συνεχίσαμε όμως τη βόλτα μας στα στενά της Βερόνας. Τα μαγαζιά ήταν ανοιχτά και ο κόσμος πολύς. Πραγματικά, οι δρόμοι είχαν κατακλυστεί από τουρίστες. Προσωπικά, αν και δεν αντέχω την τόση πολυκοσμία το γεγονός αυτό δεν με πείραξε. Ήταν τόσο όμορφα όλα γύρω μου που απλώς χάζευα χωρίς να με ενδιαφέρει ο κόσμος. Βλέπαμε τα διάφορα αξιοθέατα στο χάρτη και τις ταμπέλες και δεν ξέραμε που να πρωτοπάμε. Επιλέξαμε να πάμε πρώτα στο περιβόητο σπίτι με το μπαλκόνι της Ιουλιέτας. ‘Ηξερα ότι δεν θα δούμε τίποτα ιδιαίτερο. Και πράγματι δεν ήταν! Γινόταν ένας πανζουρλισμός. Βγάλαμε απλά μια φωτογραφία από μακριά, την ώρα που το πλήθος χούφτωνε το στήθος του αγάλματος της Ιουλιέτας. Μέσα σε αυτό τον χαμό δεν ξέρω πόσο ρομαντικό μπορεί να θεωρηθεί το συγκεκριμένο σημείο. Τέλος πάντων. Φύγαμε από εκεί και κατευθυνθήκαμε στην piazza delle Erbe. Τι όμορφη πλατεία Θεέ μου! Τα λόγια είναι φτωχά και η εικόνα δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα. Και δεν είναι μόνο η εικόνα. Υπήρχαν μουσικοί του δρόμοι που έπαιζαν βιολί πασίγνωστα κομμάτια τόσο ταιριαστά με την ατμόσφαιρα. Καθίσαμε αρκετή ώρα στην πλατεία χαζεύοντας την, βγάζοντας φωτογραφίες και απολαμβάνοντας τη μουσική. Πόσο ενθουσιασμένη ήμουν εκείνη την στιγμή! Ομολογώ ότι δεν ήθελα και πολύ να φύγω από την πλατεία, ωστόσο συνεχίσαμε την βόλτα μας στα κουκλίστικα στενά της πόλης μέχρι που βγήκαμε στον ποταμό της πόλης, τον Αδίγη. Υπέροχο σημείο για φωτογραφίες. Το ποτάμι και στο βάθος ο λόφος με το αρχαιολογικό μουσείο και τα υπόλοιπα αξιοθέατα. Βγάλαμε μπόλικες φωτογραφίες. Αποφασίσαμε να μην περάσουμε τη γέφυρα, αλλά να συνεχίσουμε τη βόλτα στο κέντρο της πόλης. Αν έμενε χρόνος θα πηγαίναμε στην άλλη όχθη αργότερα. Συνεχίσαμε την βόλτα μας στα διάφορα σημεία ενδιαφέροντος της πόλης. Πραγματικά είναι πανέμορφο το κέντρο της Βερόνας. Όλα αυτά μέχρι να παραπονεθούν τα στομάχια μας. Ψάχναμε να βρούμε κάποιο μαγαζί σχετικά κοντά, οικονομικό και με καλές κριτικές. Έτσι βρεθήκαμε σε ένα γουστόζικο μαγαζί για πίτσα. Μια χαρά ήταν το φαγητό και ξεκουραστήκαμε ταυτόχρονα. Πήραμε τις ανάσες μας για να συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Κατευθυνθήκαμε προς τον ποταμό της πόλης. Αυτή την φορά περάσαμε από μια όμορφη γέφυρα για την απέναντι όχθη του ποταμού. Βγάλαμε ένα σωρό φωτογραφίες. Κοιτάξαμε τα δρομολόγια των τρένων για να δούμε τι περιθώρια είχαμε για επιστροφή στη βάση μας στο Μιλάνο. Ομολογουμένως, μπορούσαμε να συνεχίσουμε τη βόλτα μας σε αυτή τη πλευρά της πόλης και ίσως να πηγαίναμε προς το λόφο με το αρχαιολογικό μουσείο. Δυστυχώς, αυτό δεν συνέβη, ανάθεμα την ατυχία μου! Ήδη από την στιγμή που σηκωθήκαμε από το τραπέζι στην πιτσαρία ένιωθα αδύναμη. Δεν αισθανόμουν καλά και όσο περνούσε η ώρα η κατάσταση της υγείας μου χειροτέρευε. Δεν μπορούσα να αντέξω. Προφανώς τελείωσε η επίδραση του panadol; Δε ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι ότι ήθελα να επιστρέψω στο κατάλυμα για ξεκούραση και ίσα ίσα που φυλούσα τις δυνάμεις μου για να επιστρέψω στο σταθμό των τρένων της Βερόνας. Δεν ήταν και δίπλα. Η απόσταση ήταν αρκετή και αν και μπορούσαμε να πάρουμε τα ΜΜΜ, πεισματικά θέλησα να την περπατήσουμε.
Πράγματι, κόψαμε εισιτήρια και καθίσαμε στις θέσεις μας. Μέσα στο τρένο προφανώς είχε κλιματισμό. Εκείνη την ημέρα πραγματικά είχε πολλή ζέστη. Στην αρχή δεν με πείραζε ο κλιματισμός. Μετά από λίγα λεπτά όμως άρχισα να κρυώνω και έτσι έβαλα τη ζακέτα μου. Άρχισαν πάλι να τρέχουν οι μύτες και να φτερνίζομαι. Για να μην πολυλογώ έφτασα να φοράω τη ζακέτα μου και να έχω σαν κουβέρτα πάνω μου τη ζακέτα του συνταξιδιώτη μου και τη τσάντα μου και πάλι να κρυώνω.
Όλοι ήταν χαλαροί και άνετοι με τον κλιματισμό και εγώ έτρεμα από το κρύο. Με κοιτούσαν όλοι, ενώ προσπαθούσα να κοιμηθώ για να ξεχάσω τα χάλια μου. Γιατί και ήμουν και αισθανόμουν χάλια. Προφανώς μου ανέβαινε πυρετός και αυτό το καταλάβαινα. Αυτή η απόσταση Βερόνας- Μιλάνου δεν παίζει να ήταν πάνω από μια ώρα και δεκαπέντε λεπτά και όμως σε μένα φάνηκε αιώνας! Περίμενα πως και πως να φτάσουμε! Δυσκολεύτηκα βέβαια και από τον σταθμό στο Μιλάνο μέχρι το κατάλυμα. Ένιωθα ότι δεν με κρατούσαν τα πόδια μου. Ευτυχώς βρήκαμε και θέση να κάτσουμε. Με την επιστροφή μας πήρα τα αντισταμινικά μου, έβαλα το σπρέι στη μύτη και χώθηκα κάτω από τα σκεπάσματα. Ο πυρετός είχε ήδη κάνει την εμφάνιση του γιατί καταλάβαινα ότι καίω ολόκληρη και το διαπίστωσε και ο συνταξιδιώτης μου ακουμπώντας με. Δεν είχαμε βέβαια θερμόμετρο, αλλά σίγουρα είχα ένα 38αρι. Ωστόσο, λόγω κούρασης κοιμήθηκα σχεδόν αμέσως και ξεκουράστηκα. Πόσο μου έλειπε ο ύπνος!!!!
Φοβερό ε; Τα νεύρα μας κρόσια…
Σε όλη την διαδρομή έβρεχε ασταμάτητα και όταν κατεβήκαμε από το λεωφορείο επίσης. Πήραμε τον δρόμο για το μετρό προκειμένου να φτάσουμε στο κατάλυμά μας, το Clodi. Είχαμε γίνει παπάκια!!! 
Το συγκεκριμένο κατάλυμα απείχε περίπου ένα τέταρτο από το κέντρο. Ήταν σε μια συνοικία σαν την δική μας Ομόνοια. Ζούσαν κατά κύριο λόγο ξένοι. Βιαζόμασταν να φτάσουμε, διότι ο οικοδεσπότης μας περίμενε εκεί. Μας είχε πει ότι είχε κάποια δουλειά στις 11 και εμείς φτάσαμε λίγο αργότερα. Που να φανταζόταν και εκείνος και εμείς την καθυστέρηση του λεωφορείου από την κίνηση. Ωστόσο, ήταν ευγενέστατος και μας έδωσε ένα σωρό πληροφορίες για την πόλη, αλλά και για το τι υπάρχει κοντά στο διαμέρισμα, ενώ κατά τη διάρκεια της διαμονής μας, μας ενημέρωνε για απεργίες που είχαν τα ΜΜΜ. Το διαμέρισμα του ήταν όμορφο και ευρύχωρο. Είχε τα πάντα. Δεν μας έλειψε τίποτα. Αλλάξαμε ρούχα, αλλά τα πανωφόρια και οι τσάντες μας είχαν προλάβει να βραχούν. Μαζί με αυτά και δυο βιβλία του συνταξιδιώτη μου. Πιο πολύ για αυτά νοιάστηκε παρά για το ότι είχε γίνει παπί. 
Ο οικοδεσπότης μας, μας είχε ενημερώσει για απεργία των τρένων εκτός Μιλάνου. Τι στο καλό να είχε συμβεί. Αποφασίσαμε να συνεχίσουμε με τα πόδια. Λίγα μέτρα παρακάτω, μια άλλη είσοδος του μετρό του ίδιου σταθμού ήταν ανοιχτή. Βρε τους Ιταλούς. Είχαν κλείσει όλες τις εισόδους του συγκεκριμένου σταθμού εκτός από μία. Άντε τώρα να ξέρεις ότι κάνουν τέτοια κολπάκια οι Ιταλοί! Και με αυτά τα ωραία γυρίσαμε στο κατάλυμα για ξεκούραση.
Τι ωραία βόλτα κάναμε μέσα στο πάρκο. Απόλαυση! Πόσοι κάνανε ποδήλατο μέσα στο πάρκο. Το ζήλεψα για άλλη μια φορά! Κατά τη διάρκεια αυτής της βόλτας, περάσαμε δίπλα από τη λιμνούλα του πάρκου, ενώ είδαμε και την Αψίδα της Ειρήνης. Μια Αψίδα μάλλον υπάρχει σε όλες τις μεγάλες πόλεις. Κάτσαμε να ξεκουραστούμε σε ένα από τα παγκάκια του πάρκου για αρκετή ώρα απολαμβάνοντας το τοπίο. Δεν θυμάμαι, αλλά ίσως να ήταν και η πρώτη φορά σε ταξίδι που βλέπαμε ένα πάρκο καταπράσινο. Άνοιξη βλέπετε και όχι χειμώνας! Άλλο πράγμα!
