soudianos
Member
- Μηνύματα
- 3.702
- Likes
- 6.319
- Ταξίδι-Όνειρο
- Βερακρούζ
Στα μικρά λιμάνια τα νερά ήταν πεντακάθαρα. Τις ελεύθερες ώρες μας το ρίχναμε στο ψάρεμα. Υπήρχαν πολλά καβούρια. Φτιάξαμε στεφάνι από χοντρή συρματόβεργα, ράψαμε γύρω του ένα δίχτυ. Στη μέση ένα χοντρό σίδερο να βουλιάζει εύκολα, και πάλι στο κέντρο δέναμε κόκαλα από τα κρέατα του μάγειρα. Από τη κουπαστή του πλοίου το μαϊνάραμε σιγά-σιγά στη θάλασσα μέχρι να κάτσει στο βυθό. Το αφήναμε μισή ώρα, και μετά με μια απότομη κίνηση στην αρχή, το τραβούσαμε πάνω, γεμάτο με καβούρια. Μικρά, μεγάλα, άσπρα καβούρια, σαν αυτά που πουλάνε τα ψυγεία στα μάρκετ. Το Cardenas ένα όμορφο λιμανάκι στα βόρεια του νησιού. Φτάσαμε σ΄ένα κλειστό όρμο με καταπράσινα νησάκια γύρω-γύρω. Ερημιά, κανένα κτίριο γύρω μας. Μόνο η όμορφη φύση .Το λιμάνι ήταν πιο μέσα σ΄ ένα κανάλι. Το πρώτο απόγευμα κατεβάσαμε μια από τις σωσίβιους βάρκες, και επήγαμε μερικοί από μας παρακάτω για ψάρεμα. Δεν προλαβαίναμε να βγάζουμε ψάρια, με κάθε ρίξιμο της πετονιάς στο νερό, πάντα έβγαινε ψάρι. Διαφορετικά είδη και απ΄ όλα τα μεγέθη. Τις επόμενες μέρες ξεκινούσαμε από τις πέντε το πρωί μέχρι δώδεκα που αρχίζει η ζέστη. Μαζί μας ερχόταν και η γυναίκα κάποιου απ το πλήρωμα επτά μηνών έγκυος και ψάρευε. Μοναδική εμπειρία Σ’ αυτά τα μέρη γίνεται κανείς «μεγάλος ψαράς!!!».[1] Μια μέρα σε ένα μίλι απόσταση από μας, βλέπουμε δυο βάρκες και οι βαρκάρηδες να χτυπούνε με τα κουπιά τη θάλασσα. Πάμε κοντά τους να δούμε τι γίνεται. Πλησιάζουμε και βλέπουμε μέσα στις βάρκες αστακούς και σακιά γεμάτα. Δώσαμε ότι είχαμε μαζί μας, αναψυκτικά τσιγάρα και μας έδωσαν δυο σακιά αστακούς. Μας εξέπληξε η κίνηση τους γιατί κι’ αυτά ήταν κρατικά, και μας τους έκαναν δώρο, κι΄ όχι ανταλλαγή. Εξ ‘αλλου αυτά που δώσαμε δεν άξιζαν. Επιστέφουμε στο καράβι ανεβαίνουμε μαζί με τη βάρκα, βλέπουν οι άλλοι τα σακιά, -Τι έχουν τα σακιά; -Αστακούς, -Σιγά ρε χα χα χα!!!! Τους αδειάζομε όλους στο κατάστρωμα ζωντανούς όπως ήταν, κι΄ έγινε χαλασμός!!
Περιττό βέβαια να σας πω, ότι αστακοί και γαρίδες, δεν πάνε στο πιάτο του λαού. Ξενοδοχεία για τους ξένους, και εξαγωγή. (φορτώναμε εμείς για την Ευρώπη). Σε κάποιο άλλο λιμανάκι, ψάρευα από τη προβλήτα δίπλα στο πλοίο, και αντί για ψάρι, τράβηξα αστακό. Πρώτη φορά που μου συνέβη.
Το ασήμι .
Το Κουβανέζικοχαρτονόμισμα του ενός πέσο, ήταν ανοιχτοπράσινο, από τη μια πλευρά η φωτογραφία του Jose Martin, και από τη άλλη ο Fidel με τους συντρόφους του πάνω σε τανκ, και γύρω-γύρω ο ενθουσιώδης λαός. Με μικρά γράμματα έγραφε :Entrada a la Habana 8 de enero de 1959. Η πανηγυρική είσοδος των επαναστατών στην Αβάνα. Κυκλοφορούσαν παράνομα ασημένια δολάρια και ασημένια πέσος του 19ου αιώνα. Τα θυμάστε από τις συναλλαγές στα έργα γουέστερν. Αυτά που έχουν και οι σαράφηδες στην οδό Αθηνάς. Μας τα έδιναν οι Κουβανέζοι εργάτες στο πλοίο. Φυσικά όχι χωρίς αντάλλαγμα. Τα αντάλλασαν με γυναικεία μαντίλια κεφαλής, με φτηνά αρώματα, κλπ. Γι΄ αυτούς δεν είχαν αξία, δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν πουθενά .
Η μάντρα.
Τώρα να γράψω την επόμενη περιγραφή ή να μην τη γράψω; Όμως δεν μπορώ να μη τη γράψω γιατί αυτή την εικόνα δεν την έχω ξαναδεί στον κόσμο που έχω γυρίσει. Μαζί μ΄ένα φίλο μου κάποιο απόγευμα παίρνουμε το λεωφορείο να πάμε όπου μας βγάλει, να δούμε κι΄ άλλα μέρη έξω από την Αβάνα. Παίρνουμε τον παραλιακό, περνάμε την περιοχή των μεγάλων ξενοδοχείων, συνεχίζουμε πάντα δεξιά μας η θάλασσα. Είδαμε μια κατοικημένη περιοχή με μεγάλα πάρκα, και κόσμο, μας άρεσε και κατεβήκαμε. Κάναμε τις βόλτες μας, νύχτωσε, απομακρυνθήκαμε λίγο από τη πολυκοσμία, και βρεθήκαμε μπροστά σε μια περιφραγμένη περιοχή, με τοίχο τριών μέτρων ύψος. Πλησιάζοντας στην είσοδο είδαμε μέσα ένα ελεύθερο χώρο μεγάλο σαν γήπεδο, στο βάθος ένα πολυώροφο κτήριο χωρίς επιγραφή για γράφει τι είναι. Από την είσοδο του κτιρίου ξεκινούσε μια ουρά από ζευγαράκια πιασμένοι χέρι-χέρι, που το μήκος της ήταν γύρω στα 70 μέτρα. Μπας και περιμένουν άδεια γάμου; Όχι μας είπε κάποιος. Είναι ξενοδοχείο και περιμένουν στη σειρά να περάσουν μια δυο ώρες……Το κόμμα φροντίζει για όλα Κι΄ εδώ πάλι η απαραίτητη ερώτηση: «ποιος είναι τελευταίος;»
Εθελοντική εργασία
(μπήκα στην έβδομη σελ. του word, δεν το περίμενα. Παιδιά τελειώνω)
[1] Στη παρέα μας εδώ, βλέπω ότι πολλοί πάνε ταξίδια πολυήμερα, σε μέρη εξωτικά. Ο χρόνος τότε είναι αρκετός να ασχοληθεί κάποιος και με το ψάρεμα, γιατί εκεί δεν είναι όπως τους βλέπουμε στην προβλήτα, και κάθε ώρα τραβάνε ένα ψαράκι. Όσοι ασχοληθείτε θα βρεθείτε προ εκπλήξεων. Πολλές φορές περιμέναμε αγκυροβολημένοι πάνω από μήνα, μέχρι να μπούμε σε λιμάνι. Όταν είχε ψάρι, δεν μας ένοιαζε καθόλου. Είχαμε πανηγύρια. Γί αυτό σε κάποια ενότητα θα πω σε ποια μέρη απ αυτά που ταξιδεύετε μπορείτε να ψαρέψετε .
Τα Σαββατοκύριακα οι Κουβάνοι εργάζονται εθελοντικά στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Δεν είναι υποχρεωτική, αλλά τους δίνει πόντους για εξυπηρέτηση στις δημόσιες υπηρεσίας, τη πρόσβαση σε καλά μαγαζιά, σημειώνεται στη κομματική τους ταυτότητα. Τις Κυριακές ιδίως βλέπεις στους αυτοκινητόδρομους να τρέχουν ανοικτά φορτηγά γεμάτα από νεολαίους, φοιτητές, κορίτσια και αγόρια, να τραγουδούν και να χαιρετούν με ενθουσιασμό.
Στο Santiago de Cuba , ένας ντόπιος μου είπε μια ιστορία: Ένας μεθυσμένος Κουβάνος στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, μπήκε σ΄ένα μπαρ, και αντί να ζητήσει ένα ποτό Cuba libre, λέει dame la mentira dela dia (δώσε μου το ψέμα της ημέρας). Μέσα ήταν ένας του κόμματος, βγάζει το πιστόλι, τον πυροβολεί τρεις φορές, πάρτον κάτω. Δεν του έκαναν τίποτα.
Τα κανάλια της ΤV κάθε βράδι ακριβώς στις 8.30, έδειχναν με κινούμενα σχέδια ένα παιδάκι αγκαλιά με το μαξιλάρι του να χασμουριέται, να το συνοδεύει μια υπνωτική μουσική, και να πηγαίνει στο κρεβάτι του. Παδάκια : ώρα για ύπνο!!
Επίλογος Από το Cienguegos νότια του νησιού, απολύθηκα και επέστρεψα στην Ελλάδα. Με το λεωφορείο κάναμε πέντε ώρες ταξίδι για την Αβάνα. Ανάμεσα από καταπράσινους κάμπους, μεγάλες φυτείες ζαχαροκάλαμου και ανανάδων. Ένας αστυνομικός με στολή με συνόδευε!!! Φτάνουμε στο σταθμό λεωφορείων στην Αβάνα, πάω να πάρω τις βαλίτσες μου, μου λέει όχι. Πάμε στην αίθουσα αναμονής. Οι βαλίτσες ήρθαν στην αίθουσα με ιμάντα, όπως στα αεροδρόμια!!! Με πήγε σ΄ένα κτίριο κοντά στην παλιά Αβάνα, όπου υπήρχαν κι΄ άλλοι ευρωπαίοι σε αναμονή για έξοδο από την Κούβα. Μια τεράστια αίθουσα, τα κρεβάτια μεταλλικά διπλά, πάνω-κάτω όπως στους στρατώνες. Έμεινα τρεις μέρες, φαγητό το πρωί γάλα, μεσημεριανό και βραδινό ρύζι ανακατεμένο με κονσέρβα, ή φασόλια μαύρα, απ΄ αυτά που τους φέρναμε από το Μεξικό.
Εκείνες τις μέρες γνώρισα στο πάρκο της παλιάς Αβάνας, ένα Έλληνα που τριγύριζε εκεί τα απογεύματα. Ωραίος, ψηλός, αθλητικός. Μου είπε ότι είναι καπετάνιος, αλλά μένει τώρα εκεί γιατί είναι παντρεμένος με Κουβάνα και προσπαθεί με διαβήματα στον ΟΗΕ να την πάρει να φύγουν από το νησί. Δεν τη πίστεψα την ιστορία αλλά δεν του το έδειξα. Παντρεμένος ναι, αλλά κάτι άλλο υπήρχε. Στενοχωρήθηκα γιατί ήταν πατριώτης μου, από γνωστή οικογένεια εμπόρων των Χανίων. Λέτε να δουλεύει εκεί σαν ξεναγός τώρα;
Διάβασα κάπου από τις ιστορίες σας για τη Κούβα, ότι κάποιος είδε εκεί τη ομορφότερη κοπέλα στον κόσμο. Ήμουν σε λεωφορείο, περνούσαμε δίπλα από παλιά κλασικά αρχοντικά με το κήπο τους και με περίφραξη γύρω-γύρω. Ξαφνικά βλέπω εκεί μια κοπέλα που ομορφιά της με συγκλόνισε. Είπα κι εγώ ότι δεν έχω ξαναδεί ωραιότερη. Χρώμα επιδερμίδας ελαφρό καστανό, μαλλιά το ίδιο, φορούσε ένα ριχτό φουστανάκι μέχρι τα γόνατα. Αλλά αυτό που την έκανε ξεχωριστή ήταν η χάρις των κινήσεων της κεφαλής και του σώματος. Πότε-πότε ξεχώριζαν πολύ ωραίες κοπέλες.
Με ειδοποίησαν για την αναχώρηση, με την Ιβέρια για Μαδρίτη. Στο αεροδρόμιο νέκρα. Ξαφνικά μια ευχάριστη έκπληξη. Βλέπω στην αίθουσα του αεροδρομίου 5-6 φίλους μου Μεξικάνους από τη Veracruz που μόλις έφτασαν για επίσκεψη. Οι ιστορίες που τους λέγαμε εκεί, τους έκαναν να ταξιδέψουν να δουν τη Κούβα. Το αεροπλάνο από τη αίθουσα απείχε γύρα στα 80 μέτρα. Πήγαινες με τα πόδια. Παίρνω τις χειραποσκεύες και ξεκινώ. Εκείνη τη στιγμή ήμουν μόνο εγώ. Δύο παράλληλες γραμμές σχημάτιζαν ένα διάδρομο μέχρι τη σκάλα. Στη μέση αυτής της απόστασης δυο αστυνομικοί με στολή, ο ένας απέναντι από το άλλο, ακίνητοι, κοίταζαν προς το μέρος μου από τη στιγμή που ξεκίνησα. Σοβαροί, αγέλαστοι, αυστηροί, το βλέμμα τους σταθερά πάνω μου. Γιατί με κοιτάζουν έτσι; Δεν αισθανόμουν καλά Κανείς δε είναι ποτέ σίγουρος εδώ. Σκέφτηκα τα «αναμνηστικά μου!» στη βαλίτσα Διατήρησα τη ψυχραιμία μου. Στο αριστερό μου χέρι κρατούσα ένα πελώριο κόκκινο σομπρέρο σαν αυτά που φορούν οι Mariachis, έδειχνα και τουρίστας. Πλησιάζοντας κοντά τους πέταξα ένα antios, και συνέχισα τα υπόλοιπα τελευταία μου βήματα στο νησί που πέρασα 16 μήνες απ΄ τη ζωή μου.
Αντίο Κούβα. Γεια σας φίλοι μου. Σας παραδέχομαι………..
Περιττό βέβαια να σας πω, ότι αστακοί και γαρίδες, δεν πάνε στο πιάτο του λαού. Ξενοδοχεία για τους ξένους, και εξαγωγή. (φορτώναμε εμείς για την Ευρώπη). Σε κάποιο άλλο λιμανάκι, ψάρευα από τη προβλήτα δίπλα στο πλοίο, και αντί για ψάρι, τράβηξα αστακό. Πρώτη φορά που μου συνέβη.
Το ασήμι .
Το Κουβανέζικοχαρτονόμισμα του ενός πέσο, ήταν ανοιχτοπράσινο, από τη μια πλευρά η φωτογραφία του Jose Martin, και από τη άλλη ο Fidel με τους συντρόφους του πάνω σε τανκ, και γύρω-γύρω ο ενθουσιώδης λαός. Με μικρά γράμματα έγραφε :Entrada a la Habana 8 de enero de 1959. Η πανηγυρική είσοδος των επαναστατών στην Αβάνα. Κυκλοφορούσαν παράνομα ασημένια δολάρια και ασημένια πέσος του 19ου αιώνα. Τα θυμάστε από τις συναλλαγές στα έργα γουέστερν. Αυτά που έχουν και οι σαράφηδες στην οδό Αθηνάς. Μας τα έδιναν οι Κουβανέζοι εργάτες στο πλοίο. Φυσικά όχι χωρίς αντάλλαγμα. Τα αντάλλασαν με γυναικεία μαντίλια κεφαλής, με φτηνά αρώματα, κλπ. Γι΄ αυτούς δεν είχαν αξία, δεν μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν πουθενά .
Η μάντρα.
Τώρα να γράψω την επόμενη περιγραφή ή να μην τη γράψω; Όμως δεν μπορώ να μη τη γράψω γιατί αυτή την εικόνα δεν την έχω ξαναδεί στον κόσμο που έχω γυρίσει. Μαζί μ΄ένα φίλο μου κάποιο απόγευμα παίρνουμε το λεωφορείο να πάμε όπου μας βγάλει, να δούμε κι΄ άλλα μέρη έξω από την Αβάνα. Παίρνουμε τον παραλιακό, περνάμε την περιοχή των μεγάλων ξενοδοχείων, συνεχίζουμε πάντα δεξιά μας η θάλασσα. Είδαμε μια κατοικημένη περιοχή με μεγάλα πάρκα, και κόσμο, μας άρεσε και κατεβήκαμε. Κάναμε τις βόλτες μας, νύχτωσε, απομακρυνθήκαμε λίγο από τη πολυκοσμία, και βρεθήκαμε μπροστά σε μια περιφραγμένη περιοχή, με τοίχο τριών μέτρων ύψος. Πλησιάζοντας στην είσοδο είδαμε μέσα ένα ελεύθερο χώρο μεγάλο σαν γήπεδο, στο βάθος ένα πολυώροφο κτήριο χωρίς επιγραφή για γράφει τι είναι. Από την είσοδο του κτιρίου ξεκινούσε μια ουρά από ζευγαράκια πιασμένοι χέρι-χέρι, που το μήκος της ήταν γύρω στα 70 μέτρα. Μπας και περιμένουν άδεια γάμου; Όχι μας είπε κάποιος. Είναι ξενοδοχείο και περιμένουν στη σειρά να περάσουν μια δυο ώρες……Το κόμμα φροντίζει για όλα Κι΄ εδώ πάλι η απαραίτητη ερώτηση: «ποιος είναι τελευταίος;»
Εθελοντική εργασία
(μπήκα στην έβδομη σελ. του word, δεν το περίμενα. Παιδιά τελειώνω)
[1] Στη παρέα μας εδώ, βλέπω ότι πολλοί πάνε ταξίδια πολυήμερα, σε μέρη εξωτικά. Ο χρόνος τότε είναι αρκετός να ασχοληθεί κάποιος και με το ψάρεμα, γιατί εκεί δεν είναι όπως τους βλέπουμε στην προβλήτα, και κάθε ώρα τραβάνε ένα ψαράκι. Όσοι ασχοληθείτε θα βρεθείτε προ εκπλήξεων. Πολλές φορές περιμέναμε αγκυροβολημένοι πάνω από μήνα, μέχρι να μπούμε σε λιμάνι. Όταν είχε ψάρι, δεν μας ένοιαζε καθόλου. Είχαμε πανηγύρια. Γί αυτό σε κάποια ενότητα θα πω σε ποια μέρη απ αυτά που ταξιδεύετε μπορείτε να ψαρέψετε .
Τα Σαββατοκύριακα οι Κουβάνοι εργάζονται εθελοντικά στις φυτείες ζαχαροκάλαμου. Δεν είναι υποχρεωτική, αλλά τους δίνει πόντους για εξυπηρέτηση στις δημόσιες υπηρεσίας, τη πρόσβαση σε καλά μαγαζιά, σημειώνεται στη κομματική τους ταυτότητα. Τις Κυριακές ιδίως βλέπεις στους αυτοκινητόδρομους να τρέχουν ανοικτά φορτηγά γεμάτα από νεολαίους, φοιτητές, κορίτσια και αγόρια, να τραγουδούν και να χαιρετούν με ενθουσιασμό.
Στο Santiago de Cuba , ένας ντόπιος μου είπε μια ιστορία: Ένας μεθυσμένος Κουβάνος στα πρώτα χρόνια της επανάστασης, μπήκε σ΄ένα μπαρ, και αντί να ζητήσει ένα ποτό Cuba libre, λέει dame la mentira dela dia (δώσε μου το ψέμα της ημέρας). Μέσα ήταν ένας του κόμματος, βγάζει το πιστόλι, τον πυροβολεί τρεις φορές, πάρτον κάτω. Δεν του έκαναν τίποτα.
Τα κανάλια της ΤV κάθε βράδι ακριβώς στις 8.30, έδειχναν με κινούμενα σχέδια ένα παιδάκι αγκαλιά με το μαξιλάρι του να χασμουριέται, να το συνοδεύει μια υπνωτική μουσική, και να πηγαίνει στο κρεβάτι του. Παδάκια : ώρα για ύπνο!!
Επίλογος Από το Cienguegos νότια του νησιού, απολύθηκα και επέστρεψα στην Ελλάδα. Με το λεωφορείο κάναμε πέντε ώρες ταξίδι για την Αβάνα. Ανάμεσα από καταπράσινους κάμπους, μεγάλες φυτείες ζαχαροκάλαμου και ανανάδων. Ένας αστυνομικός με στολή με συνόδευε!!! Φτάνουμε στο σταθμό λεωφορείων στην Αβάνα, πάω να πάρω τις βαλίτσες μου, μου λέει όχι. Πάμε στην αίθουσα αναμονής. Οι βαλίτσες ήρθαν στην αίθουσα με ιμάντα, όπως στα αεροδρόμια!!! Με πήγε σ΄ένα κτίριο κοντά στην παλιά Αβάνα, όπου υπήρχαν κι΄ άλλοι ευρωπαίοι σε αναμονή για έξοδο από την Κούβα. Μια τεράστια αίθουσα, τα κρεβάτια μεταλλικά διπλά, πάνω-κάτω όπως στους στρατώνες. Έμεινα τρεις μέρες, φαγητό το πρωί γάλα, μεσημεριανό και βραδινό ρύζι ανακατεμένο με κονσέρβα, ή φασόλια μαύρα, απ΄ αυτά που τους φέρναμε από το Μεξικό.
Εκείνες τις μέρες γνώρισα στο πάρκο της παλιάς Αβάνας, ένα Έλληνα που τριγύριζε εκεί τα απογεύματα. Ωραίος, ψηλός, αθλητικός. Μου είπε ότι είναι καπετάνιος, αλλά μένει τώρα εκεί γιατί είναι παντρεμένος με Κουβάνα και προσπαθεί με διαβήματα στον ΟΗΕ να την πάρει να φύγουν από το νησί. Δεν τη πίστεψα την ιστορία αλλά δεν του το έδειξα. Παντρεμένος ναι, αλλά κάτι άλλο υπήρχε. Στενοχωρήθηκα γιατί ήταν πατριώτης μου, από γνωστή οικογένεια εμπόρων των Χανίων. Λέτε να δουλεύει εκεί σαν ξεναγός τώρα;
Διάβασα κάπου από τις ιστορίες σας για τη Κούβα, ότι κάποιος είδε εκεί τη ομορφότερη κοπέλα στον κόσμο. Ήμουν σε λεωφορείο, περνούσαμε δίπλα από παλιά κλασικά αρχοντικά με το κήπο τους και με περίφραξη γύρω-γύρω. Ξαφνικά βλέπω εκεί μια κοπέλα που ομορφιά της με συγκλόνισε. Είπα κι εγώ ότι δεν έχω ξαναδεί ωραιότερη. Χρώμα επιδερμίδας ελαφρό καστανό, μαλλιά το ίδιο, φορούσε ένα ριχτό φουστανάκι μέχρι τα γόνατα. Αλλά αυτό που την έκανε ξεχωριστή ήταν η χάρις των κινήσεων της κεφαλής και του σώματος. Πότε-πότε ξεχώριζαν πολύ ωραίες κοπέλες.
Με ειδοποίησαν για την αναχώρηση, με την Ιβέρια για Μαδρίτη. Στο αεροδρόμιο νέκρα. Ξαφνικά μια ευχάριστη έκπληξη. Βλέπω στην αίθουσα του αεροδρομίου 5-6 φίλους μου Μεξικάνους από τη Veracruz που μόλις έφτασαν για επίσκεψη. Οι ιστορίες που τους λέγαμε εκεί, τους έκαναν να ταξιδέψουν να δουν τη Κούβα. Το αεροπλάνο από τη αίθουσα απείχε γύρα στα 80 μέτρα. Πήγαινες με τα πόδια. Παίρνω τις χειραποσκεύες και ξεκινώ. Εκείνη τη στιγμή ήμουν μόνο εγώ. Δύο παράλληλες γραμμές σχημάτιζαν ένα διάδρομο μέχρι τη σκάλα. Στη μέση αυτής της απόστασης δυο αστυνομικοί με στολή, ο ένας απέναντι από το άλλο, ακίνητοι, κοίταζαν προς το μέρος μου από τη στιγμή που ξεκίνησα. Σοβαροί, αγέλαστοι, αυστηροί, το βλέμμα τους σταθερά πάνω μου. Γιατί με κοιτάζουν έτσι; Δεν αισθανόμουν καλά Κανείς δε είναι ποτέ σίγουρος εδώ. Σκέφτηκα τα «αναμνηστικά μου!» στη βαλίτσα Διατήρησα τη ψυχραιμία μου. Στο αριστερό μου χέρι κρατούσα ένα πελώριο κόκκινο σομπρέρο σαν αυτά που φορούν οι Mariachis, έδειχνα και τουρίστας. Πλησιάζοντας κοντά τους πέταξα ένα antios, και συνέχισα τα υπόλοιπα τελευταία μου βήματα στο νησί που πέρασα 16 μήνες απ΄ τη ζωή μου.
Αντίο Κούβα. Γεια σας φίλοι μου. Σας παραδέχομαι………..
Attachments
Last edited by a moderator:
:roll::roll:
