Βόρεια Κορέα Θα ξαναγίνει της Κορέας!

[taver]

Δίπλα στα καλλιτεχνικά στούντιο, βρίσκεται ο τερματικός σταθμός μιας από τις δυο γραμμές του μετρό της Pyongyang. Μπήκαμε στα πούλμαν, κάναμε σκάρτα 100 μέτρα, και ξανακατεβήκαμε. Είχε έρθει η ώρα για να κάνουμε μια βόλτα με το μετρό της Pyongyang. Επί χρόνια, οι βορειοκορεάτες πήγαιναν τους τουρίστες σε δύο συγκεκριμένους σταθμούς του μετρό, και μόνο σ’ αυτούς. Και οι φωτογραφίες απαγορευόταν. Είχε κυκλοφορήσει λοιπόν μια φήμη, ότι το μετρό της Pyongyang είναι φάντασμα, ότι δεν υπάρχουν άλλοι σταθμοί στο δίκτυο παρά μόνο αυτοί, κι ότι τα τρένα κινούνται μόνο όταν υπάρχουν τουρίστες. Μια φήμη, που η γενικότερη μυστικοπάθεια της χώρας την ενίσχυε περαιτέρω. Έτσι, κι αυτοί άλλαξαν το δρομολόγιο. Οι τουρίστες πλέον περνάνε από έξι διαφορετικούς σταθμούς, μπορούν να κατέβουν κιόλας σε κάποιους, και επιτρέπεται και η φωτογράφιση τόσο στους σταθμούς όσο και σε όλη τη διαδρομή. Έτσι κι εμείς ξεκινήσαμε από τον τερματικό σταθμό της μιας γραμμής (Puhung), κάναμε μια στάση σε ένα ακόμη σταθμό (Yonggwang) και ανεβήκαμε τελικώς στο έδαφος μερικούς σταθμούς παρακάτω (Kaeson).




Η είσοδος του πρώτου σταθμού, ήταν κακάσχημη. Μας έτρεξαν γρήγορα-γρήγορα να μπούμε στον εσωτερικό χώρο, καθώς απέξω δυο καμινάδες κάπνιζαν όλη την πόλη. Ανήκαν στο θερμοηλεκτρικό εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος της πόλης, και πρέπει να ήταν το μόνο δείγμα βιομηχανικής δραστηριότητας που είδα σε όλη την παρουσία μου στη χώρα. Γρήγορα γρήγορα, χωρίς καν να κτυπήσουμε εισιτήριο, κατεβήκαμε τις τεράστιες κυλιόμενες σκάλες. Λένε ότι είναι το βαθύτερο μετρό του κόσμου, αλλά μεταξύ μας όλοι συμφωνήσαμε ότι το μετρό του Κιέβου, ειδικά σε κάποιους σταθμούς, είναι ακόμη βαθύτερο. Η όλη κατασκευή, θύμιζε έντονα τα Σοβιετικής εποχής μετρό. Με γκρίζα αισθητική στο επίπεδο του δρόμου, βαθιές κυλιόμενες σκάλες, κουβούκλιο με κυριούλα που λύνει σταυρόλεξα στο τέρμα των κυλιόμενων, κλπ.




Όσο εμείς κατεβαίναμε τις κυλιόμενες, έφτασε κάποιος συρμός, και ντόπιος κόσμος άρχισε να ανεβαίνει δίπλα μας. Εμείς τους κοιτάγαμε καλά καλά, αλλά συνέβαινε και το ανάποδο. Πριν μερικά χρόνια, αυτό ήταν (μαθαίνω) αδιανόητο: Όταν στο χώρο βρισκόταν ξένος, οι ντόπιοι προσπαθούσαν με κάθε τρόπο να αποφύγουν να διασταυρώσουν τα βλέμματα μαζί του. Τώρα, μας κοιτάγανε κι αυτοί όπως τους κοιτάγαμε κι εμείς, αν και ομολογουμένως όχι και με τόσο μεγάλο ενδιαφέρον. Όχι από φόβο, όμως, μάλλον είχε συνηθίσει το μάτι τους στην παρουσία δυτικών.






Φτάσαμε στο κάτω μέρος, και βρεθήκαμε μπροστά σε ένα ομολογουμένως εντυπωσιακό χώρο. Ο σταθμός ήταν οργανωμένος ως μια κεντρική πλατφόρμα, με αποβάθρες στις δυο πλευρές, απ’ όπου τα τρένα αναχωρούσαν εναλλάξ. Δεν είχε κολώνες και άλλα εμπόδια στο μάτι, που τον έκανε να δείχνει ακόμη ομορφότερος. Την προσοχή τραβούσε αμέσως το ταβάνι, απ’ όπου κρεμόταν μια σειρά από φωτιστικά, από κρύσταλλα διαφόρων χρωμάτων, σε σχήμα ανθοδέσμης. Όπως είδαμε αργότερα, οι άλλοι σταθμοί, μάλλον μεγαλύτεροι, είχαν κολώνες ανάμεσα στο κέντρο και στις αποβάθρες που βρίσκονται δεξιά κι αριστερά, διαχωρίζοντας τους χώρους.






Η εικόνα του προέδρου, σε ψηφιδωτό, κυριαρχούσε στο βάθος του μακρόστενου σταθμού. Και στην απέναντι πλευρά των δυο αποβάθρων, πίσω από τα τρένα, βρίσκονταν δυο ακόμη μακρόστενα ψηφιδωτά που κάλυπταν όλο το μήκος του σταθμού. Στο κέντρο αποβάθρας, σε μια σειρά από όρθια stand, είναι αναρτημένη η εφημερίδα της ημέρας, απ’ όπου το επιβατικό κοινό μπορεί να «ενημερώνεται» όσο περιμένει το τρένο. Και βέβαια, επειδή ο σταθμός είναι τερματικός, τα τρένα περίμεναν στις αποβάθρες. Μπροστά από κάθε βαγόνι στεκόταν μια υπάλληλος του μετρό, για να καθοδηγεί τους επιβάτες και για να προλάβει τυχόν ατυχήματα. Τόσα βαγόνια, επί δύο αποβάθρες, επί τόσους σταθμούς, τόσες υπάλληλοι. Υποθέτω, μια ακόμα από τις δουλειές που υπάρχουν για να μειώνεται η ανεργία…



Μπήκαμε σε ένα βαγόνι (για την ακρίβεια, μοιραστήκαμε σε τρία-τέσσερα, μαζί και με ντόπιους). Στο εσωτερικό του, το βαγόνι ήταν όλο καλυμμένο με ξύλινη επένδυση, και βέβαια, είχε σε περίοπτη θέση αναρτημένες τις εικόνες του προέδρου και του ηγέτη, όπως κάθε Βορειοκορεάτικος δημόσιος χώρος. Καλύψαμε την απόσταση ως τον επόμενο σταθμό, και αποβιβαστήκαμε.








Κι εδώ ο σταθμός ήταν όμορφος, αλλά και μεγαλύτερος. Κι εδώ όμορφα φωτιστικά, κι εδώ ψηφιδωτά, κι εδώ η εικόνα του ηγέτη και στα δυο άκρα. Φωτογραφίες κι εδώ, και επιβίβαση ξανά στο τρένο.






Επόμενη στάση, 4 σταθμούς μετά, στον τελευταίο σταθμό της διαδρομής μας (Kaeson). Κι εδώ, ένας σταθμός σαν τους προηγούμενους. Με τη διαφορά, ότι επιπλέον εδώ υπάρχει κι ένα άγαλμα. Μη ρωτήσετε τίνος, του Kim Il Sung φυσικά, θέλει και ρώτημα; Και τι άγαλμα… χρυσό. Σε μια χώρα που δεν έχει… να φάει, που βασίζεται σε Κινεζική/Ρωσική βοήθεια ακόμη και για να επιβιώσει, υπάρχουν χρυσά αγάλματα του ηγέτη (επίχρυσα, ελπίζω!) στους σταθμούς του μετρό. Οποιαδήποτε σύγκριση με κάποια συγκεκριμένη μεσογειακή χώρα που επίσης λαμβάνει διεθνή βοήθεια, είναι κακεντρεχής.

 

Προηγούμενο Κεφάλαιο

• 1
• …

  Go to chapter

  Go
• 9
• 10
• 11
• 12
• 13
• …

  Go to chapter

  Go
• 18

Επόμενο Κεφάλαιο

First Προηγούμενη 11 of 18

Go to chapter

Go

Επόμενη Last

[pigi_dikaiou]

Πολυ πολυ ενδιαφερων προορισμος!!!Αλλα δεν περιμενα και κατι λιγοτερο!!!

 

[hydronetta]

Eγώ πήρα το σκαμπουδακι μου κι έπιασα θέση. Το ξέρεις άλλωστε...

 

[taver]

Την επόμενη μέρα το πρωί, στο αεροδρόμιο, έκπληκτοι διαπιστώσαμε ότι εκτός από την κανονική, προγραμματισμένη πτήση της Air Koryo για Pyonyang, υπήρχε και μια ακόμα, επίσης της Air Koryo, με μια ώρα διαφορά. Οι τουρίστες, βλέπετε, ήταν πολλοί αυτή τη μέρα, δε χωράγανε σε ένα μόνο αεροπλάνο, οπότε βάλανε και δεύτερο! Και τα δύο Tupolev 204 της Αir Koryo είναι σήμερα στο Πεκίνο. Το check-in πάντως κύλησε ομαλά, ένα πρόβλημα που είχε ένας συνταξιδιώτης λύθηκε αμέσως με τη βοήθεια του Βορειοκορεάτη εκπροσώπου, και o κύβος ερρίφθη… Περάσαμε από το Κινεζικό immigration και το security του Terminal 2. Πάμε για Βόρεια Κορέα!




Η επιβίβαση της πτήσης JS152 για Pyongyang ξεκίνησε στην ώρα της, με το μισό γκρουπ να εκμεταλλεύεται το τελευταίο wifi για να ενημερώσει το flightmemory κλπ. Πετάξαμε με το P-633, ένα ολοκαίνουργιο Tupolev 204-100 της Air Koryo. Στη φυσούνα, περίμεναν περιοδικά και εφημερίδες (πρόλαβα το τελευταίο αντίτυπο των Pyonyang Times), και κατά την επιβίβαση είχαμε το πιο δυνατό boarding music που έχω ακούσει ποτέ σε αεροπλάνο. Τραγουδάκια, θα τα χαρακτήριζα χαρούμενα, με ολίγον από δυτικότροπο μπιτάκι…)


Ο κόσμος κάθισε στις προκαθορισμένες του θέσεις, που κανένα λογικό κριτήριο δε μπορεί να εξηγήσει πως αποδόθηκαν έτσι. Εγώ είχα δίπλα μου ένα Γάλλο, υπάλληλο της Γερουσίας, που πήγαινε στην Pyongyang για Τέταρτη (!!!) φορά, ως μέλος του συνδέσμου φιλίας των δυο χωρών. Αυτά δηλαδή αφότου του μίλησα, γιατί πριν, έτσι που τον βλέπαμε κουστουμάτο και στημένο στο αεροδρόμιο, είχαμε βάλει στοιχήματα ότι πάει σε κάποιο συνέδριο μαρτύρων του Ιεχωβά. Ανακατεμένα με τους υπόλοιπους, βρίσκονται και κάποιοι Βορειοκορεάτες – αυτούς τους ξεχωρίζεις εύκολα, φοράνε ΟΛΟΙ στο πουκάμισό τους, λίγο πάνω από το ύψος της καρδιάς, μια καρφίτσα με την εικόνα του μεγάλου προέδρου ή του μεγάλου ηγέτη.

Ποιοι είναι αυτοί; Μα χωράει και ρώτημα; Όταν συγκροτήθηκε η χώρα ως κομμουνιστικό καθεστώς, ένας αγωνιστής του αντί-ιαπωνικού αγώνα, ο Kim Il Sung, ανέλαβε πρόεδρος της χώρας. Και εγκαθίδρυσε ένα προσωπολατρικό, τύποις κομμουνιστικό, καθεστώς. Βοηθούσης της προπαγάνδας, του εκπαιδευτικού συστήματος και της (ηθελημένης) απομόνωσης της Βόρειας Κορέας, όλη η χώρα, έπαψε να λατρεύει το Βούδα, και έμαθε σιγά σιγά να λατρεύει τον ηγέτη. Παρότι δεν τον λατρεύει ως θεό, η προσωπολατρία στη χώρα ενίοτε φτάνει σε αντίστοιχα επίπεδα. Και όταν τα χρόνια πέρασαν και το 1994 ο ηγέτης απεβίωσε, η χώρα βυθίστηκε στο πένθος. Πέραν από τις σκηνές κλάματος από άκρη σε άκρη της χώρας, η χώρα έμεινε πενθούσα, χωρίς ηγέτη, επί τρία χρόνια, ώσπου το κόμμα, μέσα από καθαρά αξιοκρατικές διαδικασίες, ανέδειξε ως ηγέτη τον γιό του, τον Kim Jong Il, που ήταν ήδη υψηλόβαθμος αξιωματούχος του καθεστώτος. Κι αυτός κυβέρνησε τη χώρα ως το 2011, οδηγώντας τη μέσα από λιμούς και παρολίγον πολέμους. Εν τω μεταξύ, ο Kim Il Sung, παρότι μακαρίτης, παρέμενε ακόμα ο ένας και μοναδικός πρόεδρος της χώρας, και συνέχισε να λατρεύεται από τον πληθυσμό, ενώ ο Kim Jong Il κυβερνούσε. Και το 2011, απεβίωσε κι αυτός. Νέες σκηνές κλάματος ακολούθησαν, νέο τριετές πένθος κατέλαβε τη χώρα, και ως εκ θαύματος και εντελώς συμπτωματικά ο γιός του, και εγγονός του προέδρου, ο Kim Jong Un, ανέλαβε γραμματέας του κόμματος και αναμένεται φέτος το Δεκέμβρη, μετά την τριετία, να ανακηρυχθεί και ηγέτης της χώρας.

Αλλά αρκετά με την ιστορική αναδρομή. Στην τελευταία σειρά του αεροπλάνου, λοιπόν, καθόντουσαν κάτι περίεργοι τύποι με στολή και βλοσυρό ύφος. Δεν είχα ορατότητα γιατί καθόμουν στο φτερό (και υπήρχε ένα galley/lavatory ενδιάμεσα), αλλά ένας συνταξιδιώτης που καθόταν εκεί πίσω επιχείρησε κάποια στιγμή να πάρει μια γενική φωτογραφία της καμπίνας του αεροσκάφους (χωρίς πρόσωπα), και ένας από αυτούς ήρθε στη θέση του και τον έβαλε να σβήσει τη φωτογραφία…


Η Air Koryo, σαν αεροπορική πλήρους service που σέβεται τον εαυτό της και τη θέση της ως εθνικού αερομεταφορέα του μεγάλου Κορεατικού έθνους, προσέφερε γεύμα κατά την πτήση. Ένα hamburger, απροσδιορίστου περιεχόμενου (βοδινό κρέας πάντως δεν το έλεγες). Και αναψυκτικό/καφέ. Μετά το φαγητό, διάβασα λίγο τους Pyongyang Times, να δω τα νέα φοβερά και τρομερά κατορθώματα του ηγέτη, με θέματα όπως «Kim Jong Un provides field guidance to industrial establishments», «Supreme leader’s works published abroad», «Leader inspects lubricant and hosiery factories», «Important meeting for starting anti-Japanese armed struggle» (για κάτι που έγινε το 1931), «Catfish production picks up» κλπ., και μια ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη σε αρνητικά νέα από τη Νότια Κορέα. Και όταν τελείωσα, δίπλωσα την εφημερίδα και τη φύλαξα… «Μη, τι κάνεις εκεί!» ωρύεται ο διπλανός μου… Τον κοιτάω με απορημένο ύφος, και μου δείχνει την εφημερίδα. «Απαγορεύεται να διπλώνεις τη φωτογραφία του ηγέτη», μου λέει. «Και τι να κάνω;» «Δίπλωσε τη σε άλλο σημείο, πάντως όχι πάνω στον ηγέτη. Και πρόσεξε μην την πετάξεις σε τίποτα σκουπίδια! Όταν έντυπο έχει τον ηγέτη πάνω, του φερόμαστε με σεβασμό…».

Λίγο πριν την προσγείωση στην Pyongyang, όταν όλοι είχαμε προσδεθεί, ένας περίεργος τύπος με περίεργο καπέλο (πιλότος; ) βγήκε από το cockpit, περπάτησε ως το πίσω μέρος του αεροσκάφους, εκεί που καθόταν οι τύποι, κάτι έκανε, και επέστρεψε ξανά στο πιλοτήριο. Τόσο η ταυτότητα του όσο και οι ενέργειές του παραμένουν μυστήρια… Εν πάση περιπτώσει, προσγειωθήκαμε στο διεθνές αεροδρόμιο Sunan, και παρκάραμε σε κάποιο apron position. Αμέσως, από το παράθυρο είδα ένα μικρό στρατό να κατευθύνεται προς το αεροσκάφος, με βήμα. Αν σας πω ότι δεν τρόμαξα, θα πω ψέματα. Όμως, τελικά αποδείχθηκε ότι ο μικρός στρατός ήταν οι… δώδεκα baggage handlers, σε χακί στολές, και αυτά που κρατάγανε δεν ήταν όπλα αλλά εργαλεία της δουλειάς τους.

 

[hydronetta]

Δε μου λες; Θα μας ξενυχτήσεις απόψε;

 

[taver]

Δε μου λες; Θα μας ξενυχτήσεις απόψε;

Ε, λίιιιιιγο ακόμα!

 

[paefstra]

Εν τάξει, πάω να βάλω καφέ

 

[makisg]

ας κάνει ότι θέλει. αντεχουμε.

 

[karfitsa]

Παντα αυτος ο προορισμος εχει μεγαλο ενδιαφερον... και η αφηγηση σου ειναι υπεροχη....περιμενω και γω....

 

[hydronetta]

Ας όψεται που δεσμεύτηκα για το φετινό καλοκαίρι, αλλοιώς θα σε είχα καταγγείλει δημόσια για ταξιδιωτική αποστασία. Αναμένουμε….

 

[jimp]

Τα πρακτορεία με τα οποία μπορείς να πας Β.Κορέα είναι συγκεκριμένα; Δηλαδή είναι ας πούμε 10 και διαλέγεις ένα από αυτά;

 

[taver]

Μετά τους baggage handlers, κατέφθασε και η σκάλα, και το λεωφορειάκι για να μας πάει…. Μα που είναι το terminal? κοίταξα σε όλες τις κατευθύνσεις και τίποτα, ούτε ένα κτήριο, ούτε μία κατασκευή δε βρισκόταν σε ορατή απόσταση. Ήμασταν σε ένα διάδρομο στη μέση του απόλυτου πουθενά. Ρε μπας και μας στείλανε κατευθείαν σε στρατόπεδο καταναγκαστικής εργασίας, να γλυτώσουν κόπο και χρόνο; Θα το μάθουμε… Τελικά το λεωφορείο ξεκίνησε, και 3-4 χιλιόμετρα πιο κάτω, είδαμε και το terminal… Α, όχι, ψέματα, προσποίηση, αυτό το terminal είναι υπό κατασκευή. Εμείς πήγαμε σε ένα παράπηγμα παραδίπλα, που περισσότερο αποθήκη θύμιζε παρά terminal. Ένας τεράστιος χώρος, ενιαίος για όλες τις χρήσεις.

Περάσαμε την πόρτα (χρησιμεύει και ως gate αναχωρήσεων) και συναντήσαμε τα γκισέ του ελέγχου διαβατηρίων (ακριβώς τα ίδια γκισέ από τα οποία θα περνάγαμε, με την αντίστροφη φορά, κατά την επιστροφή). Η διαδικασία ήταν τυπική και γρήγορη, και ο υπάλληλος σφράγισε το χαρτί της βίζας και ΟΧΙ το διαβατήριο. Βλέπετε, αν πάρεις βίζα μέσω του KITC, δε χρειάζεται μεν να κάνεις τίποτα, αλλά η βίζα είναι ένα μπλε χαρτάκι που συνοδεύει το διαβατήριό σου. Αν όμως εκδόσεις τη βίζα πηγαίνοντας ο ίδιος σε μια πρεσβεία της Βόρειας Κορέας, τότε η βίζα σου είναι κανονικά κολλημένη στο διαβατήριο, και οι όποιες σφραγίδες μπαίνουν στο διαβατήριό σου κανονικά.

Περάσαμε γρήγορα στο χώρο παραλαβής αποσκευών, που χρησίμευε ταυτόχρονα ΚΑΙ ως check-in (οι ιμάντες στη μια πλευρά, οι γκισέδες στην άλλη). Ωραία, σκέφτηκα, έχουμε χρόνο, ας πάω μια τουαλέτα να μην το χρειαστώ μετά…. πριτς. Οι μόνες τουαλέτες στο αεροδρόμιο είναι είτε πριν τον έλεγχο διαβατηρίων, είτε στην έξοδο, μετά το τελωνείο… Αλλά «κανένα πρόβλημα», μου είπε ένας υπάλληλος, «περίμενε να περάσουν όλοι από τα διαβατήρια, και μετά μπορείς να πας εκεί…» δείχνοντας την τουαλέτα που βρισκόταν έξω από τα σύνορα.
Τελικά αποφάσισα ότι μπορώ να περιμένω, παρέλαβα τη βαλίτσα μου, και πήγα στο τελωνείο. Εκεί, παρέδωσα ένα χαρτάκι το οποίο συμπλήρωσα στο αεροπλάνο, στο οποίο έπρεπε να αναφέρω αναλυτικά όλα τα έντυπα υλικά και όλα τα μέσα επικοινωνίας που θα έβαζα μαζί μου στη χώρα.

Παλιότερα, τα κινητά τηλέφωνα απαγορευόταν εντελώς, τώρα απλώς τα δηλώνεις και ένας υπάλληλος σημειώνει το serial number. Όχι ότι έχει κάποια αξία το γεγονός ότι μπορείς να πάρεις το κινητό σου μαζί, βέβαια, καθώς δεν υπάρχει roaming με καμία άλλη χώρα του κόσμου (μας το είπανε, αλλά δοκίμασα κιόλας με SIM κάρτες Cosmote, Deutsche Telekom και China Mobile που είχα μαζί μου). Αν θες να χρησιμοποιήσεις κινητό στη Βόρεια Κορέα, θα πρέπει να αγοράσεις μια τοπική SIM με το ευτελές κόστος των €50 (συν ότι μονάδες χρειαστείς, με χρεώσεις που… τσεκουρώνουν). Και θα πιάνει μόνο στην Pyongyang και λίγα σημεία ακόμα. Για internet δε συζητάμε καν, δεν υπάρχει με κανένα τρόπο πρόσβαση για τους τουρίστες. Άμα θες να στείλεις mail (μόνο να στείλεις), το ξενοδοχείο σου έχει ένα mail account, και θα πρέπει να το στείλεις από κει.

Μετά το τελωνείο, συναντηθήκαμε με μερικούς από τους συνοδούς μας. Πρέπει να σας ομολογήσω την έκπληξη μου όταν γνώρισα την αγγλόφωνη συνοδό που θα είχα μαζί μου (τη μια από τις δυο, καθώς τη δεύτερη θα τη γνώριζα αργότερα). Περίμενα ότι ο συνοδός σε ένα τόσο μεγάλο γκρουπ θα ήταν κάποιος αυστηρός, φοβιστικός τύπος, με ύφος ανθυπολοχαγού, που θα μας διέταζε να κάνουμε αυτό εκείνο ή το άλλο. Αντίθετα, συνάντησα μια συμπαθέστατη κοπελίτσα γύρω στα 25, εμφανίσιμη, χαμογελαστή και γλυκύτατη, μορφωμένη και με πολύ καλά Αγγλικά, παρότι όπως μας είπε δεν είχε βγει ποτέ από τη χώρα. Δε μπορώ να πω το ίδιο για το Γαλλόφωνο συνοδό που επίσης ήταν εκεί, αλλά αυτός δε θα ήταν δικό μου πρόβλημα. Λόγω μεγέθους, από αύριο το γκρουπ μας θα χώριζε στα 2: Οι Γαλλόφωνοι και οι Γερμανόφωνοι θα σχημάτιζαν ένα υπό-γκρουπ με ένα Γαλλόφωνο και ένα Γερμανόφωνο συνοδό, ενώ οι λοιποί θα συνεχίζαμε με 2 Αγγλόφωνους.









Αφού μαζευτήκαμε όλοι και μπήκαμε σε ένα λεωφορείο, ξεκινήσαμε για το κέντρο της Pyongyang. Τη διαδρομή, θα τη χαρακτήριζα σουρεαλιστική. Τεράστιες, φαρδιές λεωφόροι, αλλά ελάχιστα οχήματα (που είναι πολύ περισσότερα από τα μηδέν που περίμενα να δω). Κάθε τόσο, πινακίδες με τον ηγέτη ή με επαναστατικά σύμβολα. Και λακκούβες. Πολλές λακκούβες. Πάρα πολλές λακκούβες…









Φτάσαμε επιτέλους στην Pyongyang, και το πρόγραμμα έλεγε ότι έπρεπε να κάνουμε μια βόλτα στο κέντρο και να επισκεφτούμε το λόφο Mansudae. Η βόλτα στο κέντρο, πρακτικά ήταν η διάσχιση μιας πλατείας με σιντριβάνια… Στην μια πλευρά της πλατείας αυτής βρίσκεται το Grand People’s Study Hall (κάτι σαν Εθνική Βιβλιοθήκη), ένα επιβλητικό κτήριο που δεσπόζει σε όλη την πόλη. Εμείς, σ’ αυτή τη βόλτα, το είδαμε από το πλάι, αλλά είχαμε κι άλλες ευκαιρίες να το δούμε κι από άλλες πλευρές καθώς η πρόσοψή του δεσπόζει στην πλατεία Kim-Il-Sung, τη μεγαλύτερη πλατεία της πόλης όπου γίνονται οι καθιερωμένες παρελάσεις… Στην άλλη πλευρά, βρίσκεται το θέατρο Mansudae, και λόγω αυτού, ανάμεσα στα σιντριβάνια της πλατείας δεσπόζει κι ένα γλυπτό, με 28 χορεύτριες από λευκό μάρμαρο. Και λίγο πιο πέρα, είναι το κοινοβούλιο (….) της χώρας, το οποίο, σύμφωνα με τη συνοδό μας, συνεδριάζει κάθε τέσσερα χρόνια.









Κάπου εδώ, ο Γαλλόφωνος ξεναγός έδωσε οδηγία στους δικούς του, πέντε Αλσατούς στα 20-κάτι, και προμηθεύτηκαν από μια ανθοδέσμη ο καθένας, από ένα πλανόδιο πωλητή. Θα τους ήταν χρήσιμη στον επόμενο σταθμό. Η δική μας η συνοδός το παρέλειψε, βγάζοντας μας κι από τη δύσκολη θέση. Επόμενη στάση, λοιπόν, δυο τεράστια αγάλματα, στην κορυφή ενός λόφου. Τόσο τεράστια, που φαίνονται από όλη την πόλη. 22 μέτρα το καθένα. Το πρώτο, του προέδρου Kim Il Sung, ανεγέρθηκε το 1972, επί προεδρίας του. Το δεύτερο, του ηγέτη Kim Jong Il, ανεγέρθη το 2012, ένα χρόνο μετά το θάνατό του. Πίσω από αυτά, ένα τεράστιο ψηφιδωτό αναπαριστά το όρος Paektu, που βρίσκεται στα βόρεια της χώρας και αποτελεί ένα μέρος με μεγάλη σημασία για τους Κορεάτες. Δεξιά κι αριστερά από τα αγάλματα των ηγετών, βρίσκονται δυο ακόμα μεγάλα επαναστατικά αγάλματα, ύψους μόλις 15 μέτρων περίπου, που θυμίζουν αντίστοιχα σοβιετικά έργα τέχνης, αναπαριστούν τους ήρωες των δυο πολέμων επί το έργο και σε φυσικό μέγεθος (γύρω στα 5 μέτρα ο καθένας). Οι ήρωες που πολέμησαν ενάντια στους Ιάπωνες απεικονίζονται στα αριστερά, ενώ οι ήρωες του πολέμου απέναντι στους Αμερικανούς τιμώνται στα δεξιά.


Φυσικά κι εδώ υπάρχουν κανόνες συμπεριφοράς. Δε φωνάζουμε, δεν τρέχουμε, δεν πηδάμε (…), δεν ξαπλώνουμε, δεν… . Και να προσέχουμε, στις φωτογραφίες μας τα αγάλματα να εμφανίζονται οπωσδήποτε ολόκληρα. Κάποια στιγμή σταθήκαμε με «θαυμασμό» μπροστά στα αγάλματα ενώ τα Γαλλάκια προσέφεραν τις ανθοδέσμες τους, και αυτό ήταν. Είδαμε κι ένα ακόμα άγαλμα που βρίσκεται δίπλα στο μνημείο, του ιπτάμενου αλόγου Chollima. Σύμφωνα με το μύθο, το άλογο αυτό μπορούσε να πετάει, και μάλιστα σε απίστευτη ταχύτητα, αλλά δε μπορούσε να βρει αναβάτη να το καβαλήσει. Για κάποιο περίεργο λόγο, αυτό το άγαλμα υποτίθεται ενθάρρυνε το λαό να ξαναφτιάξει τη χώρα μετά τον πόλεμο, τονίζοντας το γεγονός ότι η συνεχής εργασία και καινοτομία ήταν απαραίτητες (ή κάτι τέτοιο).